Al eerder schreef ik dat het me erg tegenvalt om werk te zoeken, om erachter te komen hoe dit wereldje werkt, hoe je je als werkzoekende moet profileren etc. etc. Bijna alle workshops die er te volgen zijn bij het UWV heb ik gevolgd, mijn Linkedin profiel heb ik zo goed als bijgewerkt en mijn strategie heb ik veranderd, ik bel nu overal eerst achteraan voordat ik een sollicitatiebrief schrijf, wat inhoudt dat ik de brief soms niet eens meer hoef te schrijven. Ja het mag wel, maar bij voorbaat wordt aangegeven dat ze op grond van mijn papieren, mijn brief toch aan de kant leggen. Tja, wat moet je dan …
Aan de andere kant heb ik soms ook heel leuke gesprekken, welke me weliswaar nog geen baan opleveren, maar waarin ik wel tips en adviezen krijg om de kans op werk te vergroten…
Vlak voor de vakantie en net na mijn vakantie dienden zich ineens 3 banen als diëtist aan. Ik was blij verrast en dat ineens in bijna 3 opeenvolgende weken achter elkaar. Zou het nu dan eindelijk gaan lukken? Bij de 1e is het me gelukt om op gesprek te komen, eindelijk een stapje verder. Ik had echt even het idee dat het nu de goede kant op ging. Het was in de tijd dat mijn tante zo ziek was en de dag voor mijn sollicitatie is ze overleden … Dit heeft ervoor gezorgd dat ik toch wat minder goed voorbereid op gesprek ging.
Het gesprek liep echter beter dan verwacht, al was ik er zelf niet zo over te spreken. Het was in elk geval goed om weer een keer een gesprek te hebben gevoerd. Het is al zolang geleden, ik wist niet meer wat het was… Dezelfde middag kreeg ik de uitslag. Ze waren wel enthousiast over mij, hebben moeten wikken en wegen, maar uiteindelijk is 1 van de 3 andere kandidaten toch net iets meer geschikt bevonden dan ik. Erg zuur, ik zat er dus heel dicht bij … maar het gaf me ook wel moed. De 2e heb ik door tijdgebrek, de omstandigheden en het feit dat we op vakantie gingen iets minder goed voorbereid bij het schrijven, bij terugkomst was ik hier dan ook niet uitgenodigd. En zelfs voor een diëtistenbaan waren er meer dan 70 reacties binnen gekomen …
De 3e was eigenlijk te hoog gegrepen, het ging in hoofdzaak om onderzoek. Ik heb een erg leuk gesprek gehad met de contactpersoon, maar zij gaf al aan op grond van mijn ervaring mij niet aan te zullen nemen, omdat het haar dan veel te veel tijd kostte om mij in te werken en het er nu juist om ging om haar te ontlasten, maar ik mocht wel schrijven. Ze was wel gegrepen door mijn enthousiasme en raadde me aan de brief in wat ruimere zin op te zetten, niet alleen voor deze functie maar voor diëtist in het algemeen bij dit bedrijf. Ik heb geschreven, maar helaas ook hier geen positief nieuws en hierna was het weer gedaan met de vacatures voor diëtist.
Het heeft me wel wat opgeleverd. Ik weet nu dat ik nog wel als diëtist aan het werk wil, maar dan het liefst in de 2e lijn en het heeft me ook meer zelfvertrouwen gegeven.
9 maanden later zit ik nog steeds zonder werk en zo langzamerhand weet ik ook niet goed meer hoe ik verder moet. Wat wil ik, wat kan ik, wat moet ik het doen, hoe pak ik het nu verder aan, zijn vragen die steeds door mijn hoofd spoken.
Ondertussen ben ik dus wel bezig als vrijwilliger. Het heeft even geduurd voordat ik daadwerkelijk wat kon doen, maar sinds een een aantal maanden beman ik 1 dag per week de mailbox, begeleid ik het aanmeldingsproces van nieuwe bloggers, beantwoord ik vragen van nieuwe en oude bloggers en mag ik meedenken over de presence van 42bis.
In eerste instantie voelde het allemaal nog heel afstandelijk. Ik had alleen contact via de mail en werd via de mail wegwijs gemaakt in het redactieproces. Maar het is leuk om achter de schermen te kunnen kijken hoe het allemaal in zijn werk gaat, door het lezen van de blogs, maar ook de onderlinge conversatie, leer ik meer over internet, het web, het soort mensen en alles wat er verder bij komt kijken. Voor mij is het een manier om nieuwe mensen te leren kennen, meer te leren van een branche die ik niet ken, maar wel interesse voor heb en om te zien of deze branche ook iets voor mij is. Daarnaast wordt er ook gewerkt met wordpress, dus kan ik ook hier nog het één en ander van leren.
Afgelopen week vond de voor mij 1e redactievergadering plaats in Utrecht. Ik zag er naar uit om eindelijk wat andere mensen te ontmoeten, mensen die ik alleen van een foto en berichten op de 42bis community kende, het is goed om te zien en horen wie het brein achter de site is en wat het doel is van de site, wie de andere redactieassistenten zijn, hun achtergrond en reden van werken voor 42bis. De afgelopen weken heb ik nogal getwijfeld of ik hier wel op mijn plek ben of ze wel wat aan mij hebben met zo weinig achtergrond en kennis wat betreft het web, maar hier wordt niet aan getwijfeld. Het kan misschien juist wel een meerwaarde hebben dat ik niet zoveel weet, ik kijk anders tegen dingen aan en dit kan ook verfrissend zijn. En het doel is ook dat we niet alleen iets doen voor 42bis, maar er ook wat voor terug krijgen, dus ook de kans krijgen om (van elkaar) te leren.
Ik heb een leuke avond gehad, leuke mensen ontmoet, fijne gesprekken gevoerd, dat is toch wel wat ik heb gemist nu ik geen werk heb. Ik heb weer een beetje het gevoel ergens bij te horen. Het reizen naar Utrecht vind ik geen probleem. Heerlijk 2 uurtjes niks hoeven, alleen maar lekker zitten en mensen kijken, dat levert ook weer een hoop inspiratie op. Moet zeggen dat ik dat de laatste jaren best gemist heb, die uitjes (bijscholingen etc) met de trein.
Helaas voor mij nog geen werk, maar ik geniet wel van de contacten en leermomenten tijdens het vrijwilligerswerk … En we zoeken vrolijk verder, er moet toch iets op mijn pad komen …
@ngelineWagenaar 