(Vrijwilligers)werk

            

Al eerder schreef ik dat het me erg tegenvalt om werk te zoeken, om erachter te komen hoe dit wereldje werkt, hoe je je als werkzoekende moet profileren etc. etc.  Bijna alle workshops die er te volgen zijn bij het UWV heb ik gevolgd, mijn Linkedin profiel heb ik zo goed als bijgewerkt en mijn strategie heb ik veranderd, ik bel nu overal eerst achteraan voordat ik een sollicitatiebrief schrijf, wat inhoudt dat ik de brief soms niet eens meer hoef te schrijven. Ja het mag wel, maar bij voorbaat wordt aangegeven dat ze op grond van mijn papieren, mijn brief toch aan de kant leggen. Tja, wat moet je dan …
Aan de andere kant heb ik soms ook heel leuke gesprekken, welke me weliswaar nog geen baan opleveren, maar waarin ik wel tips en adviezen krijg om de kans op werk te vergroten…

Vlak voor de vakantie en net na mijn vakantie dienden zich ineens 3 banen als diëtist aan. Ik was blij verrast en dat ineens in bijna 3 opeenvolgende weken achter elkaar. Zou het nu dan eindelijk gaan lukken? Bij de 1^e is het me gelukt om op gesprek te komen, eindelijk een stapje verder. Ik had echt even het idee dat het nu de goede kant op ging. Het was in de tijd dat mijn tante zo ziek was en de dag voor mijn sollicitatie is ze overleden … Dit heeft ervoor gezorgd dat ik toch wat minder goed voorbereid op gesprek ging.
Het gesprek liep echter beter dan verwacht, al was ik er zelf niet zo over te spreken. Het was in elk geval goed om weer een keer een gesprek te hebben gevoerd. Het is al zolang geleden, ik wist niet meer wat het was… Dezelfde middag kreeg ik de uitslag. Ze waren wel enthousiast over mij, hebben moeten wikken en wegen, maar uiteindelijk is 1 van de 3 andere kandidaten toch net iets meer geschikt bevonden dan ik. Erg zuur, ik zat er dus heel dicht bij … maar het gaf me ook wel moed. De 2^e heb ik door tijdgebrek, de omstandigheden en het feit dat we op vakantie gingen iets minder goed voorbereid bij het schrijven, bij terugkomst was ik hier dan ook niet uitgenodigd. En zelfs voor een diëtistenbaan waren er meer dan 70 reacties binnen gekomen …
De 3^e was eigenlijk te hoog gegrepen, het ging in hoofdzaak om onderzoek. Ik heb een erg leuk gesprek gehad met de contactpersoon, maar zij gaf al aan op grond van mijn ervaring mij niet aan te zullen nemen, omdat het haar dan veel te veel tijd kostte om mij in te werken en het er nu juist om ging om haar te ontlasten, maar ik mocht wel schrijven. Ze was wel gegrepen door mijn enthousiasme en raadde me aan de brief in wat ruimere zin op te zetten, niet alleen voor deze functie maar voor diëtist in het algemeen bij dit bedrijf. Ik heb geschreven, maar helaas ook hier geen positief nieuws en hierna was het weer gedaan met de vacatures voor diëtist.
Het heeft me wel wat opgeleverd. Ik weet nu dat ik nog wel als diëtist aan het werk wil, maar dan het liefst in de 2^e lijn en het heeft me ook meer zelfvertrouwen gegeven.

9 maanden later zit ik nog steeds zonder werk en zo langzamerhand weet ik ook niet goed meer hoe ik verder moet. Wat wil ik, wat kan ik, wat moet ik het doen, hoe pak ik het nu verder  aan, zijn vragen die steeds door mijn hoofd spoken.
Ondertussen ben ik dus wel bezig als vrijwilliger. Het heeft even geduurd voordat ik daadwerkelijk wat kon doen, maar sinds een een aantal maanden beman ik 1 dag per week de mailbox, begeleid ik het aanmeldingsproces van nieuwe bloggers, beantwoord ik vragen van nieuwe en oude bloggers en mag ik meedenken over de presence van 42bis.
In eerste instantie voelde het allemaal nog heel afstandelijk. Ik had alleen contact via de mail en werd via de mail wegwijs gemaakt in het redactieproces. Maar het is leuk om achter de schermen te kunnen kijken hoe het allemaal in zijn werk gaat, door het lezen van de blogs, maar ook de onderlinge conversatie, leer ik meer over internet, het web, het soort mensen en alles wat er verder bij komt kijken. Voor mij is het een manier om nieuwe mensen te leren kennen, meer te leren van een branche die ik niet ken, maar wel interesse voor heb en om te zien of deze branche ook iets voor mij is. Daarnaast wordt er ook gewerkt met wordpress, dus kan ik ook hier nog het één en ander van leren.
Afgelopen week vond de voor mij 1^e redactievergadering plaats in Utrecht. Ik zag er naar uit om eindelijk wat andere mensen te ontmoeten, mensen die ik alleen van een foto en berichten op de 42bis community kende, het is goed om te zien en horen wie het brein achter de site is en wat het doel is van de site, wie de andere redactieassistenten zijn, hun achtergrond en reden van werken voor 42bis. De afgelopen weken heb ik nogal getwijfeld of ik hier wel op mijn plek ben of ze wel wat aan mij hebben met zo weinig achtergrond en kennis wat betreft het web, maar hier wordt niet aan getwijfeld. Het kan misschien juist wel een meerwaarde hebben dat ik niet zoveel weet, ik kijk anders tegen dingen aan en dit kan ook verfrissend zijn. En het doel is ook dat we niet alleen iets doen voor 42bis, maar er ook wat voor terug krijgen, dus ook de kans krijgen om (van elkaar) te leren.
Ik heb een leuke avond gehad, leuke mensen ontmoet, fijne gesprekken gevoerd, dat is toch wel wat ik heb gemist nu ik geen werk heb. Ik heb weer een beetje het gevoel ergens bij te horen. Het reizen naar Utrecht vind ik geen probleem. Heerlijk 2 uurtjes niks hoeven, alleen maar lekker zitten en mensen kijken, dat levert ook weer een hoop inspiratie op. Moet zeggen dat ik dat de laatste jaren best gemist heb, die uitjes (bijscholingen etc) met de trein.

Helaas voor mij nog geen werk, maar ik geniet wel van de contacten en leermomenten tijdens het vrijwilligerswerk … En we zoeken vrolijk verder, er moet toch iets op mijn pad komen …

Solliciteren

Nooit geweten dat solliciteren zo moeilijk is. Een dikke 5 maanden ben ik al werkzoekend, vele brieven heb ik inmiddels verstuurd en ik heb alleen maar afwijzingen gehad. Als ik zo om me heen hoor is het bijzonder dat ik tot nu toe op elke verstuurde brief wel een reactie heb ontvangen, ook al is deze dan negatief. In veel van deze reacties krijg ik te lezen dat ik 1 van de ruim 200 gegadigden ben en niet uitgekozen omdat ik niet volledig pas in het gestelde functieprofiel. Niet gek natuurlijk, want ik ben opgeleid tot diëtist, heb jarenlang gewerkt als diëtist, heb hier de papieren en de ervaring voor, maar er is geen vraag naar een diëtist. Ik solliciteer dus op heel andere banen, van administratief medewerker tot redacteur van een interne nieuwsbrief, van secretaresse tot consulent in de gehandicaptenzorg, van activiteitenbegeleider tot medewerker onderwijsondersteuning en zo kan ik nog een heleboel functies opnoemen. Allemaal vacatures waarin ik me wel kan vinden en waar ik van vind dat ik ze met mijn opleiding en ervaring best kan vervullen, maar daar denkt de andere kant dus anders over. Ik krijg niet eens de kans om dit uit te leggen, want ik word niet uitgenodigd voor een gesprek.

Nu pas besef ik hoe gemakkelijk ik het eigenlijk al die jaren heb gehad. Mijn 1^e echte baan kreeg ik als vervolg op mijn stage. Hier kon ik 2 jaar met een onderbreking van een maand blijven. Intussen had ik gesolliciteerd naar een invalbaan, hier ben ik aangenomen en van lieverlee heb ik hier een vaste aanstelling gekregen. Jaren heb ik hier gewerkt, totdat het bedrijf besloot dat de diëtist niet meer paste binnen het bedrijf, maar binnen een maand hadden degenen die in loondienst wilden blijven een nieuwe werkgever en hebben we zelf ontslag genomen. De overige collegae is voor zichzelf begonnen. Eigenlijk heb ik nooit veel moeite hoeven doen voor een baan. Ondertussen heb ik nog wel eens gesolliciteerd als diëtist in andere organisaties, maar dat is niets geworden of zag ik zelf niet zitten. Hier werd ik wel voor gesprek uitgenodigd. Als ik naar de vacatures kijk, waar ze zijn, wat de werktijden zijn etc. besef ik dat ik al die jaren eigenlijk toch een topbaan heb gehad. Ik zat vooral de laatste 10 jaar dicht bij huis, kon mijn tijden zo indelen dat het goed te combineren was met mijn gezin en dit is me nu allemaal afgenomen.
Van de andere kant twijfelde ik al een aantal jaren of dit nu was wat ik tot mijn 65^e (of inmiddels misschien wel langer) wil blijven doen. De laatste 2 jaar loop ik al met allerlei andere plannen rond, maar weet niet goed of en hoe ze uit te voeren zijn. Daarbij, het werk was misschien niet allemaal leuk, maar de contacten met mensen gaven me toch steeds weer veel voldoening en de plek en de vrijheid die ik had in mijn baan, zorgden ervoor dat het toch moeilijk was om een andere keuze te maken.
Uiteindelijk heeft een ander voor me beslist en heb ik gedacht dat dat misschien wel goed is, omdat ik nu toch echt verder moet gaan kijken wat ik wil, maar daar wringt nu juist de schoen ‘ Wat wil ik eigenlijk?’
Zoals ik aangaf solliciteer ik op allerlei verschillende functies, maar wel allemaal functies die me aanspreken. In gedachten zie ik me daar al zitten, bij elke vacature opnieuw. Helaas anderen zien het nog niet in mij zitten.

En dan het UWV. Vele verhalen heb ik hierover gehoord. Veelal negatieve. Ik wil me daar niet door laten beïnvloeden, wil het allemaal zelf ondergaan. Ik had altijd gedacht dat zij nog een heleboel voor je konden doen, dat het mogelijk is om een opleiding of wat ook te doen, maar helaas is ook hier per 1-1-2012 een heleboel veranderd. Ik hoorde dat je op gesprek moet, dat je je om de haverklap ergens moet melden en verantwoorden, maar niets is minder waar.
De 1^e 4 maanden gebeurde er niets. Ik heb een online werkmap, waar ik mijn sollicitaties in plaats. Via de werkmap krijg ik informatie van een e-coach en ook voor vragen kan ik bij de e-coach terecht. Niks persoonlijk gesprek. Ik had toch echt wel wat meer verwacht.
Na 4 maanden volgde dan eindelijk een evaluatiebijeenkomst, waar uitleg werd gegeven hoe het UWV nu werkt en werd aangegeven dat je wel de mogelijkheid hebt om workshops te volgen. Hier zat ik op te wachten. Het is fijn om even met andere werkzoekenden te praten. Welke wegen bewandelen zij, welke acties hebben zij tot nog toe ondernomen en hoe is dit gegaan?
Ik heb me voor bijna alle workshops die er zijn aangemeld, met uitzondering van de workshop ‘Met een uitkering een eigen bedrijf beginnen’. Hier heb ik eerder al bij de kamer van koophandel een workshop over gevolgd en zover ben ik op dit moment nog niet. Ik wil toch graag ergens in loondienst  komen, maar als dat echt niet gaat lukken ga ik dit misschien nog overwegen. Voor zover het er nu uitziet niet als diëtist, want daar is te weinig werk voor, maar wat het dan wel wordt, daar ben ik nog niet uit.
Inmiddels heb ik een workshop ‘solliciteren’ gevolgd. Hier kwam ik weer een deel van de mensen tegen die ik ook bij de evaluatiebijeenkomst had gezien en ook iemand die bij dezelfde werkgever als ik had gewerkt en waar ik alleen contact mee had gehad via de mail. Leuk om daar nu ook een gezicht bij te zien.
Ik vond het leuk om de workshop te volgen, even weer tussen de mensen en ik heb er toch ook het nodige van opgestoken. Ik weet hoe de huidige brief eruit kan zien, hoe je een brief en CV aanpast aan de betreffende advertentie, hoe je jezelf ‘verkoopt’ in de brief, hoe je jezelf ‘verkoopt’ op een gesprek en hoe je een ‘Elevator Pitch’ opstelt en waar dit voor dient. Allemaal hulpmiddelen om jezelf in de markt te prijzen. Toch heb ik hier veel moeite mee. Het voelt als iets onnatuurlijks. Iedereen weet dat je je zo goed mogelijk voor probeert te doen, dat je je zwakke kanten probeert te verdoezelen, dat je alles wat aandikt. Een werkgever wil dit ook graag, tenminste dat maak ik hier allemaal uit op. Ik zit helemaal niet zo in elkaar, dus het voelt onnatuurlijk, niet eerlijk, meer een soort poppenkast. Wil ik hier eigenlijk wel aan meewerken? Heb ik een keus? Het heeft me wel aan het denken gezet, maar misschien moet ik me er toch overheen gaan zetten.
Ook heb ik een workshop ‘LinkedIn’ gevolgd. Een ‘social media’ waar ik al wel een hele tijd opzit, maar nog nooit iets serieus mee heb gedaan. Ik hoorde dat dit toch je kans op een baan erg kan vergroten, dus goed om hier eens wat meer van te horen.
Een goede workshop waar ik ook weer een hoop van heb opgestoken, leuk voor de onderlinge contacten en inmiddels heb ik mijn account een stuk bijgewerkt, maar het is nog niet klaar. Want wat wil ik nu eigenlijk, wat zoek ik nu eigenlijk, maar bovenal, wat kan ik nu eigenlijk. Dat is toch de brandende vraag in dit hele geheel. Ook hier is het weer van belang dat je je bij een ander, de werkgever, in de picture speelt. Soms wil ik wel dat ik wat meer extravert zou zijn, dan is dit vast een stuk gemakkelijker.
Op één van mijn nachtelijke surftochten op het web, door het vele hoesten de laatste maanden, zit ik vaak beneden ’s nachts, kwam ik een vacature voor redactieassistent tegen van een weblog voor webprofessionals. Niet echt de tak waar ik bekend in ben, maar waar ik wel interesse voor heb, het gaat om blogs en ze gaan over zaken die zich afspelen op het web. Het is een vrijwillige baan wat me hooguit een paar uurtjes per week kost, maar op de één of andere manier sprak het me meteen aan.
‘Ik kan in elk geval even reageren’, dacht ik en hier willen ze het wel met me proberen. Ik hoop iets voor ze te kunnen betekenen en daarnaast er ook zelf veel van te leren.

                                  

Ondertussen probeer ik de tijd die ik overhoud te vullen met het schrijven van mijn blog en het afschrijven van mijn boek. Dit laatste gaat met vallen en opstaan. De inhoudt ligt er nu zo goed als, alleen ben ik nog niet helemaal tevreden. Het moet herschreven worden en hier kom ik met mezelf nog niet helemaal uit …
Meer en meer ontdek ik wel dat schrijven toch echt mijn ding is. Hier heb ik plezier in en het geeft me ontspanning en energie. Zal hier toch mijn toekomst liggen?
Mocht je na het lezen van dit hele verhaal denken ‘Ik weet welke kant ze op moet , welke opleiding ze kan volgen, of nog beter ik weet een leuke baan voor haar, een leuk bedrijf waar ze past en waar ze vast iets voor haar hebben’, schroom niet om me te benaderen of een reactie te plaatsen. Ik sta hier meer dan open voor …..