Wandelen als therapie

Als ik wakker word, ben ik blij verrast. De zon schijnt, ik zie een stralend blauwe lucht met van die mooie, witte schapenwolken. Gisteren, toen ik mijn bed in stapte, stormde het buiten en was de regen net even opgehouden. Ik had niet naar de weersvoorspelling gekeken, dacht dat het het hele weekend slecht zou zijn en had me daarom voorgenomen om in de ochtend, als iedereen nog op één oor ligt even in alle rust te gaan schrijven. Maar nu is het mooi weer, ik heb last van mijn rug en ben gisteren ook al niet buiten geweest. Zal ik dan toch eerst maar lekker gaan wandelen? Nu kan het nog. Straks gaan de mannen weer verder klussen en moet ik er zijn voor Syl die helaas ziek is. Met hem aan de wandel gaat het vandaag niet worden. Tja, wat zal ik doen, ik hou ook van de rust in huis, als iedereen nog lekker ligt te slapen en ik even tijd voor mezelf heb om te lezen of te schrijven, maar buiten lonkt ook. M’n hoofd leegmaken tijdens het wandelen, foto’s maken en nadenken over de verhalen die zich sinds gisteren weer langzaam aan het ontspinnen zijn in mijn hoofd. Ik kies voor het laatste. Ik maak snel een ontbijt, lees onder het eten nog even rustig en ga dan op pad in mijn veel te dikke winterjas. We hebben de gang leeg gemaakt voor het klussen en mijn dunnere jas ligt op de kamer van mijn oudste zoon, die wil ik nu niet wakker maken.

Steevast, als ik in het weekend eenmaal buiten loop, denk ik: ‘Ik had een uurtje eerder moeten gaan’. Het is inmiddels 9 uur geweest en ik ben niet de enige die van het mooie weer wil genieten. Voor een zondagochtend is er al best veel volk op de been, wandelaars, hardlopers, (race)fietsers, vissers, gezinnen met kleine kinderen, oudere echtparen, jonge stellen, ik kom ze allemaal tegen. Het is ook ineens een stuk aangenamer qua temperatuur, nu de wind is gaan liggen en de zon erbij is gekomen.
Helaas lukt het me in de weekenden niet meer om op tijd op te staan, na een week van erg vroeg wakker zijn (de wekker van manlief staat dagelijks om 5 uur), bijna weer op het oude niveau werken en daarnaast de zorg voor onze jongste zoon (die nog niet weer terug kan naar zijn dagbesteding).
Het is fijn weer meer aan het werk te zijn, ik geniet weer van de rust, de muziek en de mooie luchten tijdens de autorit op de heenweg, de terugweg valt me nog wat tegen na een werkdag, dan ben ik moe en kan ik nog niet helemaal zo genieten van de rit als voorheen.
Ik loop intussen mijn favoriete rondje vlak bij huis. Dit keer neem ik ook het stukje meer met de bruggetjes mee. Op de één of andere manier geeft het mij rust om hier te lopen, zo dicht bij huis, maar toch die serene rust en dit keer hier nog niet zoveel andere mensen. Het pad is smal, dus ik kom hier liever niemand tegen. Ik vervolg mijn weg langs het mooie stuk waar de koeien grazen. Het is altijd even afwachten waar deze beestjes zich nu weer begeven. Het is me al meermalen gebeurd, dat ze met z’n allen in een rijtje voor de brug stonden of deels op de brug, waardoor ik er niet langs kan en weer terug moet lopen. Tenminste, ik durf er dan niet langs, ik zie anderen wel eens een poging wagen.
Dit blijft één van mijn favoriete plekken om te wandelen en foto’s te maken. Op de één of andere manier ziet het er hier elke keer weer anders uit, qua kleuren, vogels, etc. Hier loop ik ook nooit zo hard, maar kijk ik om me heen en kom tot rust. Om vervolgens op mijn andere favoriete plek te komen, moet ik langs het pad met de bomen, het pad dat dienstdeed als cover voor mijn boek. Het lange pad, opgesplitst in 3 delen, met aan het eind van de ‘tunnel’ licht. Deze bomenrij blijft symbolisch voor mij. In eerste instantie stond het symbool voor de lange weg die we aflegden om erachter te komen wat er met Sylvain aan de hand is. Dat pad hebben we inmiddels afgelegd, een diagnose gevonden en een hele nieuwe familie gekregen, waarbij we met al onze vragen en zorgen terecht kunnen. Maar we begeven ons nu op het tweede deel en af en toe worden we door de storm teruggeworpen en beginnen we het pad deels opnieuw. Ook nu hebben we weer zo’n periode dat we eerst een heel stuk teruggeworpen zijn en langzaam aan weer dichter bij het licht komen, maar dit weekend weer even een stap terug moeten zetten. Terwijl ik dit lange pad afloop, hier neemt mijn tempo toe, omdat ik dit een minder fotogeniek gebied vind, gaan mijn gedachten terug naar de afgelopen periode.
Na twee toch wel zware maanden en de laatste week waarin Sylvain heel erg verkouden werd, een keelontsteking ontwikkelde en het maar niet echt lukte om, ondanks de sondevoeding echt aan te komen in gewicht, moest de sondeslang vervangen worden. Sylvain zelf wilde hem niet meer terug, Joop zag het ook niet meer zitten, ik vond het nog wel lastig, maar gezien hij er nu toch uit moest, hij keelpijn had en een erg zere neus, wilden we het hem niet aandoen om hem nu opnieuw te plaatsen,. Tegen het advies van de verpleegkundige in (en op de achtergrond de diëtist), hebben we ervoor gekozen om de sonde nog even niet te herplaatsen en Syl de kans te geven om het op eigen kracht te proberen.
Vanaf het moment dat de sonde eruit was, ging het eten geleidelijk aan beter en lukte het ook om dagelijks 3 flesjes drinkvoeding te gebruiken. Sylvain was zo blij dat de sondeslang (die vooral aan zijn neus ook heel erg zeer begon te doen) eruit was en hij belemmerde hem ook bij het slikken, net zoals dat het geval is op het moment dat hij weer ‘slijm in zijn keel’ heeft.
Het is hierna 1 ½ maand heel erg goed gegaan. Meneer is aangekomen tot 44 kg (bijna zijn gewicht van voor de operatie), wat niet alleen door het eten kwam, maar ook doordat zijn spieren door het revalideren weer meer terugkwamen.
Dagelijks zijn we met hem aan de wandel, wat begon met afstandjes van 500 m, is inmiddels uitgegroeid tot 5 km, bijna weer op het niveau van voor de operatie. In eerste instantie hebben we het rondje rond het huis steeds wat groter gemaakt, inmiddels kan hij ook weer een stukje mee in de auto en kunnen we weer op andere plekken wandelen. Wat blij was hij toen hij weer even in een andere omgeving kon wandelen en toen de sonde eruit was, kon hij ook weer bij opa en oma logeren.
Langzaam aan wordt het leven weer een beetje meer normaal, tenminste voor zover het normaal kan zijn in deze tijd. Naar de dagbesteding lukt nog niet, daarvoor moet zijn rug eerst nog beter herstellen, dit vindt hij best lastig. Zo nu en dan gaat hij er even naar toe om de beesten te zien en even bij te kletsen, maar verder is het voor hem vooral nog thuis, wandelen en logeren bij opa en oma. Hij geniet ervan om bij hen te zijn, zij genieten van zijn gezelschap, in deze ook voor hen toch wel eenzame tijd en wij vinden het fijn dat we de zorg even uit handen kunnen geven (dank je wel pap en mam). Samen met hen heeft hij een nieuwe hobby ontdekt;  Happy Stones zoeken. Dat gebeurd nu natuurlijk ook tijdens onze wandelingen.
Het ging zo goed, maar helaas is meneer op dit moment ziek, weer last van slijm in zijn keel, hoofdpijn en ook even koorts, dit resulteert direct weer in niet eten. Gisteren zijn we even flink geschrokken. Nadat hij naar de wc was geweest, werd hij slap in de benen en viel weg. Gelukkig stonden Joop en Lesley net in de gang om hem op te vangen. Je moet er toch niet aan denken wat er met zijn rug gebeurd, op het moment dat hij met een klap op de grond terecht komt. Zijn ogen draaiden weg, hij was echt even helemaal van de wereld. Te weinig gegeten? Ik was in de woonkamer en hoorde manlief een aantal keren zijn naam roepen. Dacht eerst nog dat Syl weer iets deed, wat niet mocht, maar toen drong het tot me door dat het wat anders was. Toen ik in de gang aankwam, zag ik een slappe pop in de handen van mijn man en zoon, waarvan de ogen me zonder wat te zien aankeken en vervolgens wegdraaiden. Op dat moment kwam alles weer naar boven van de tijd op de IC, er flitste van alles door mijn hoofd. Gelukkig kwam hij weer bij en is het nu weer goed, maar we zijn dus nog niet weer aan het eind van de tunnel.

Inmiddels ben ik aanbeland bij mijn andere favoriete stuk. Ik merk dat het me goed doet om te wandelen en alles even op een rijtje te zetten voor mezelf. Langzaam aan voel ik de spieren van mijn rug weer wat minder pijnlijk worden. Bewegen is goed voor mijn lichaam en geest. Normaal zou ik nu weer richting huis gaan, maar ik plak er nog eens stukje bij aan. Ik ben nog niet toegekomen aan het verder denken over de verhalen die ik graag wil schrijven. Het was ook te druk met mensen op het pad waar ik liep, gelukkig kom ik nu even een tijdje niemand tegen en kan ik de rust en ruimte vinden om ook hier over na te denken, in het ritme van mijn passen komen de verhalen tot leven. Nu nog de rust en ruimte vinden om ze daadwerkelijk op papier te zetten.  

Het is weer die tijd van het jaar …

          

… dat ik terugblik op het afgelopen jaar. Terwijl het vuurwerk al langzaam aan wat los begint te barsten, zit ik rustig in mijn kamertje het jaar te overdenken. Wat me opvalt is dat ik het afgelopen jaar wel heel erg weinig heb geschreven. Wat jammer, denk ik. Er was genoeg stof tot schrijven, maar te weinig ruimte in mijn hoofd en mijn agenda om tot schrijven te komen. Vele verhalen zijn in mijn hoofd wel de revue gepasseerd, maar helaas niet op papier terecht gekomen. Schreef ik in de begintijd van mijn blog wel 3x per week, dit is geleidelijk aan geminderd naar 1x in de week, 1x in de maand en het laatste jaar zelfs maar 1x per 3-4 maand. Ik heb mijn blog zelfs een aantal maanden op privé gezet in verband met omstandigheden, waar ik vooraf nooit over na had gedacht en ik hier ook niet verder over wil uitweiden. Het gekke is dat niemand dit (voor zover ik weet) gemerkt heeft.
Schreef ik in de vakantie dat ik nog nooit zo toe was geweest aan vakantie als deze keer, na de vakantie is de hectiek alleen maar verder toegenomen en was ik het vakantiegevoel al snel weer kwijt. Samen met mijn collega gingen we voor het eerst een stagiaire begeleiden binnen de verpleeghuiszorg, mijn collega viel niet lang daarna uit, er moest een nieuwe collega ingewerkt worden en de begeleiding van de stagiaire kwam nu grotendeels op mij neer, terwijl ik voor mijn eigen werk zelf eigenlijk al te weinig uren heb. Voor een chaoot als ik, geen ideale situatie. Maar zo aan het eind van het jaar toch even een paar dagen vrij. Eerst al voor de kerstdagen en na een paar dagen te hebben gewerkt, nu ook nog rondom oud & nieuw. Heerlijk even ontspannen en genieten met mijn gezin en familie van deze bijzondere dagen rondom de jaarwisseling.

Mijn gedachten gaan terug naar hoe het de laatste jaren eigenlijk verlopen is en hoe het me uiteindelijk is gelukt om toch een vaste baan te bemachtigen. Na mijn ontslag op 1-1-2012 wilde ik wel wat anders. Echter om zonder papieren in een ander vak terecht te komen, dat bleek toch moeilijker dan ik had gedacht. Ik had verwacht met mijn jarenlange ervaring best geschikt te zijn voor andere functies met een adviserende rol of eventueel een administratieve functie, dat moest toch wel haalbaar zijn. Vele sollicitatiebrieven heb ik verstuurd naar allerhande banen, maar er kwam nooit een uitnodiging voor een gesprek. Vervolgens ben ik maar gaan bellen in plaats van brieven schrijven om eerst te polsen of het überhaupt zin had om met mijn achtergrond te solliciteren op deze baan. Met name in de administratieve sector, had het niet zoveel zin om een brief te schrijven, gezien ze vaak meer dan 300 brieven ontvingen en de mijne (gezien geen ervaring in de sector) direct aan de kant zouden schuiven. Andere functies moest ik toch eerst echt een opleiding voor gaan volgen, wat gezien de financiën op dat moment en de zorg voor mijn zoon, niet direct haalbaar was. Zo ben ik na 1 ½ jaar thuis te hebben gezeten in een callcenter beland (ook hier heb ik nog moeten praten als Brugman om überhaupt voor deze baan in aanmerking te komen, te hoog opgeleid en ze waren bang dat ik er binnen 3 maanden flauw van zou zijn en zou vertrekken en dan konden de kosten voor de opleiding er niet uit; maar uiteindelijk toch aangenomen) waar ik het in eerste instantie prima naar mijn zin had. Voor het eerst in jaren had ik een vaste werkplek, de hele dag collega’s om me heen en als ik vrij was, was ik ook echt vrij. Echter, toen de nieuwigheid eraf was, de targets om de hoek kwamen kijken, begon de lol van het werk er wel een beetje af te gaan. Er was veel verloop in het personeel waardoor de binding van het begin ook wel een beetje weg begon te vallen en het lukte me niet om me aan de (korte) gesprekstijden te houden. Daarnaast kwam ik erachter dat er niet echt een verkoper in mij schuilt. Toen na 10 maanden voor mij ook het doek viel, was ik daar eigenlijk niet zo rauwig om. Ik had tijd om mijn boek eindelijk uit te geven en miste mijn oude beroep. Voor mij was duidelijk dat ik nu weer op zoek zou gaan naar een baan als diëtist. Voor mij is het goed geweest om tijdelijk iets anders te doen, om hier achter te komen.
Mijn eerste sollicitatiegesprek na deze periode voor een baan als diëtist, was op de werkplek waar ik nu werk. En achteraf heeft dit sollicitatiegesprek me gebracht waar ik nu ben. Hoe dit destijds is verlopen heb ik beschreven in https://angelinewagenaar.wordpress.com/2014/10/31/teleurstelling-hoe-ga-je-hiermee-om/
Ik ben me gaan verdiepen in wat er nodig is om mijn inschrijving in het kwaliteitsregister te waarborgen of in mijn geval om ervoor te zorgen dat ik er uiteindelijk weer in kon komen. Ik ben door gegaan met zoeken naar werk als diëtist en door twee tijdelijke banen als diëtist voor vervanging van zwangerschapsverlof in 1^e instantie weer in de 1^e lijn en vervolgens in een revalidatiecentrum is het me gelukt om in het kwaliteitsregister te blijven. Ik had nu inmiddels weer recente ervaring als diëtist, heb de mogelijkheid gekregen om ervaring op te doen in de 3^e lijn, waardoor mijn kansen op een baan als diëtist groter werden. Daarnaast wist ik nu dat ik bij voorkeur zou willen werken in de 2^e of 3^e lijn en dat ik me hier met name op zou gaan richten.
Het heeft hierna nog wel even geduurd voordat ik weer aan het werk kwam. Dat had ik in eerste instantie niet voorzien, maar het is me gelukt om weer een tijdelijke baan te bemachtigen en vervolgens kwam ik voor de 2^e keer op gesprek op mijn huidige werkplek.  Hoe dit is gegaan is terug te lezen in https://angelinewagenaar.wordpress.com/2017/01/07/het-valt-niet-altijd-mee-als-je-geen-vaste-baan-hebt/
Mijn laatste woorden zijn hierin: Weer een jaar voorbij, een bewogen jaar, wat zal 2017 mij op werkgebied brengen? Eindelijk eens kans op meer vastigheid in mijn werk?
In maart kwam ik voor de keuze te staan om nog langer te blijven op mijn huidige werkplek of te gaan voor een andere baan. Ik heb gekozen om te blijven, maar heb wel getwijfeld of ik hier wel goed aan heb gedaan. Lees mijn strubbeling terug in https://angelinewagenaar.wordpress.com/2017/03/19/over-keuzes-maken-toch-wel-weer-even-slikken-en-genieten/
In oktober begon ik weer onrustig te worden. Iedereen om mij heen was er van overtuigd dat de diëtist, die ik op dat moment al meer dan een jaar tijdelijk vervang, niet meer terug zou komen. Zij zelf echter hield nog een slag om de arm en gaf aan nog geen beslissing te kunnen nemen. Dit hoefde ook niet, want ze heeft een maand opzegtermijn. Uiterlijk eind november zou ik dus pas weten waar ik aan toe ben en toen werd ik opnieuw benaderd door het bedrijf waar ik in maart zelf nog contact mee op heb genomen, vanwege een vacature, maar waar ik uiteindelijk zelf niet op in ben gegaan, vanwege het feit dat ik langer kon blijven op mijn huidige werkplek.
Ik had niet verwacht dat ze me nog eens een kans zouden geven, maar ze hadden opnieuw ruimte voor een nieuwe medewerker in eerste instantie voor 8 uur in de week. Mocht mijn huidige baan ophouden, dan sta ik daar natuurlijk voor open. Zo niet, dan is 8 uur voor mij echt te weinig. En op het moment dat ik met hen in gesprek ben, hoor ik dat ik mijn huidige baan kan behouden. Je zult zeggen dat de keus dan gemakkelijk is. Toch was dat het niet. Voor de derde keer in gesprek met het zelfde bedrijf, die mij wel een leuke werkplek konden bieden. Weer in de 1^e lijn, maar wel specialistische zorg. Weer met ‘echte’ gesprekken en veel diabetespatiënten, wat ik toch wel heb gemist. Daarnaast zag ik op dat moment al wel dat mijn collega mogelijk uit zou gaan vallen en vroeg ik me af of ik dat wel aan zou kunnen. Alleen de stagiaire begeleiden, haar werkzaamheden erbij, etc. Dus ben wat gaan onderhandelen wat betreft uren, wilde op zijn minst 16 uur en dit konden ze me min of meer bieden, maar niet geheel met zekerheid. Het was toch opnieuw wikken en wegen, weegt dit op tegen een vaste baan van 24 uur? Dit is vast mijn laatste kans om bij hen aan het werk te komen. Wil ik terug naar de 1^e lijn of toch liever in de 2^e lijn blijven werken? Uiteindelijk heb ik toch gekozen voor vastigheid, niet weer opnieuw beginnen en toch niet helemaal zeker weten of ik het daar naar mijn zin zal hebben en of ze echt met mij verder willen. Toch is de twijfel nog wel een tijd gebleven. Vooral omdat kort daarna mijn collega echt uitviel. Gelukkig had ik bedongen dat er wel zo snel mogelijk vervanging zou komen, omdat ik het anders ook niet vol zou houden en is hier gehoor aan gegeven.

Het geeft rust dat ik nu een vaste baan heb, dat het geen probleem is dat het contract van mijn tweede baan (wat uiteindelijk niet echt van de grond is gekomen) niet verlengd is en ik hoop hierdoor weer meer ruimte te krijgen om het schrijven weer op te pakken. Het wordt tijd om het vervolg op mijn boek te gaan schrijven (ik heb al vele ideeën en zo hier en daar ook al stukken geschreven, maar vooral veel losse flodders) en ik wil mijn blog weer oppakken. Mijn goede voornemen voor het volgende jaar is dan ook starten met mijn 2^e boek en in eerste instantie proberen om 1x per maand iets te posten op mijn blog. Wat zijn jouw goede voornemens?

Storm, werk en een schrijfevenement.

            

Het is nog donker buiten. De wind giert om het huis en de bomen gaan wild tekeer. Zachtjes stap ik het huis uit, want ik wil de rest niet wakker maken. Met lichte tegenzin stap ik op de fiets. Weer tegenwind, net als gisteren, maar je wilt wat. Ik heb een onrustige nacht achter de rug. Dat gebeurd wel vaker als ik vroeg op moet staan, bang om niet op tijd te zijn, maar nu vooral omdat ik niet kon beslissen wat te doen. De trein van 7.04 uur nemen, met de kans dat ik de eerste presentatie mis, of toch een trein eerder, wat inhoudt dat ik niet met de bus naar het station kan en weer met die harde wind op de fiets moet. Wat ook niet meehelpt is dat ik op zolder de wind heel erg hard om het huis hoor loeien, met regelmatig een harde windstoot tussendoor. Het is echter nog steeds droog en ik heb me voorgenomen als het droog is, toch maar de trein eerder te pakken.
Ik stap dus met lichte tegenzin op de fiets, maar kan ook wel genieten van de harde wind die door de bomen raast. Dat geluid, daar hou ik wel van, en vooral als ik aan de wandel ben dan kan ik er echt met plezier naar luisteren. Nu ploeter ik er tegen in en het verbaast me hoe slecht mijn conditie weer is, na acht maanden niet regelmatig gefietst te hebben. Deze week ben ik er weer mee begonnen, want het is mijn eerste werkweek na acht maanden. De eerste werkweek na drie jaar dat ik weer als diëtist aan de slag kan. Het was een vermoeiende week, waarbij ik met name het nieuwe programma heb moeten leren kennen, allemaal nieuwe gezichten zag op één na, jaja ik kreeg zelfs nog een oud cliënt van mijzelf op het spreekuur uit mijn Thuiszorgtijd, en af en toe diep moest graven om mijn kennis weer naar boven te halen. Toch verbazingwekkend dat oude routines zover weggestopt lijken, maar er dan toch wel uitkomen. Ik moest heel hard nadenken hoe ik uitleg aan een cliënt wat diabetes is, welke informatie ik geef in welke volgorde, maar eenmaal beginnend komt de uitleg er toch, iets minder routinematig, als vanzelf weer uit. Wat ben ik blij weer even als diëtist aan de slag te kunnen.
Hieraan denkend vervolg ik mijn weg richting station, het fietsen gaan niet snel, ik heb het warm, maar gelukkig zijn de windstoten minder heftig als gisteren. Toen zag ik op een gegeven moment een aantal kinderen een stuk voor mij op de grond liggen. Net voordat ik de plek genaderd was, waren ze opgestaan en aan de kant gaan staan en voelde ik waardoor ze gevallen waren. Het lukt mij om te blijven staan, maar verder fietsen lukte niet. Een enorm windstoot kwam achter het hoge gebouw vandaan, ook achter mij stonden de fietsers stil en probeerden we,  eerst lopend, onze weg te vervolgen. Zo plotseling als de windstoot er was, was hij ook weer verdwenen en kon ik weer opstappen en mijn weg al ploeterend vervolgen.
Opnieuw kom ik bezweet aan, stal mijn fiets, haal een kop koffie en neem plaats in de trein. Het is nog rustig. Ik ben benieuwd wat deze dag me gaat brengen. Een hele dag vol verschillende presentaties van mensen die al één of meerdere boeken hebben uitgegeven, hoe ze dit hebben gedaan, etc. Ik heb natuurlijk ook al een boek uitgegeven, maar dat voelt toch anders, omdat het een biografie is. Nu heb ik een heel ander boek in mijn hoofd, waar ik ook zeker wat mee wil doen en hier kan ik wel wat hulp bij gebruiken. Ik hoop dat deze dag me weer een stuk verder brengt.

In Hilversum aangekomen zoek ik kijkend op mijn briefje mijn weg. Om mij heen lopen er meer vrouwen met briefjes of een telefoon in hun hand te zoeken. Zouden zij ook allemaal naar ‘Schrijf! 2015’ gaan? Een aantal lopen in de zelfde richting en we spreken elkaar aan, ja ook zei  gaan naar het schrijfevenement. Terwijl we door de nog immer razende storm lopen, wisselen we ervaringen uit. Wie is er al bezig met een boek schrijven? Sommigen hebben hier ook hulp van een schrijfcoach bij ingeschakeld en ik hoor hoe dit in zijn werk gaat.  Een grote som geld hebben ze hiervoor over. We hebben allemaal dezelfde droom, wie van ons zal het lukken om daadwerkelijk een boek uit te geven? Ik spreek iemand die zelf een website heeft waarop ze recensies, interviews en meer over fantasyboeken plaatst. Het past niet bij mijn genre, maar we wisselen toch visitekaartjes uit. Wie weet waar het goed voor is. Leuk om op deze manier anderen, gelijkgestemden, te ontmoeten.
Aangekomen bij het theater, zien we dat er met name vrouwen op dit evenement zijn afgekomen. Op een enkele man na zijn het allemaal vrouwen, jong, oud, er tussenin. Willen die allemaal net als ik een boek schrijven?
Mijn nichtje is hier ook, we hebben niets afgesproken, maar als ik een plekje in de zaal zoek en ga zitten, blijkt ze vlak achter me te zitten. Zij is redacteur en nu bezig met de schrijversvakschool. Weer een vierjarige opleiding, knap hoor. Ook ik heb nagedacht over de schrijversvakschool. Ik wil niet de volledige opleiding gaan doen, maar delen, kan echter niet goed kiezen of ik fictie of non-fictie wil volgen. Nu ik weer aan het werk ben als diëtist en me wil aanmelden als herintreder, zal ik hier ook veel voor moeten doen. Ik schuif deze wens nog maar even voor me uit.

Het is een leuke, interessante dag met verschillende sprekers. De eerste spreekster zat vorig jaar in de zaal en brengt in maart haar eerste boek uit. Ze vertelt hoe zij te werk is gegaan en welke stappen ze heeft gezet. Een pittige, gedreven tante met veel zelfdiscipline. Ik heb bewondering voor haar, maar kan me niet met haar vereenzelvigen. Ook spreekt er een bestsellerauteur. De ‘gemakkelijke’ manier waarop zij haar boeken blijkt te schrijven en uitgeven, wijzen op jarenlange ervaring, maar ook zij is ooit ergens begonnen. De schrijfcoaches van boekschrijven.nl zelf vertellen hun verhaal en geven ons korte schrijfopdrachten. We krijgen een dictee om onze taalkennis te testen en leren over schrijven en schrappen. Het is een lange, maar inspirerende dag en ik heb hier zeker het nodige van opgestoken. Vooral het beschrijven van je personages, het wel of niet in zijn of haar hoofd gaan zitten, hoe introduceer je je personages, betrek er niet teveel in, daar heb ik veel van geleerd. Bij schrijven hoort veel schrappen, maar niet direct in de eerste versie. Wat neem je wel op in je verhaal en wat niet, hoe breng je structuur aan in je schrijfproces en wat doe je om je creativiteit aan te wakkeren, allemaal zaken waar ik wat mee kan. Het was voor mij een interessante, leuke, gezellige dag met voldoende inspiratie om verder te kunnen met mijn boek. Ideeën genoeg om mijn hoofdpersonage verder te ontwikkelen en ik ga het aantal personages in mijn boek flink schrappen. Dit geeft te veel onrust, je moet teveel uitdenken en … het is helemaal niet nodig!

En dan is het bijna zover …

            

Op zoek naar een geschikte map voor de administratie van mijn boek, stuit ik op de map waarin ik mijn eerste aantekeningen heb gemaakt voor het verzamelen van gegevens die ik denk nodig te hebben voor het schrijven van het boek. Hierin ook de allereerste uitgeprinte versie, een stuk korter als de huidige versie en heel anders geschreven. Wat is er veel gebeurd en veranderd de afgelopen jaren …

Mijn gedachten gaan terug naar het begin. Hoe is eigenlijk het idee ontstaan? Ik weet het niet goed meer, dit heb ik ook uitvoerig beschreven in mijn blog ‘Mijn boek, het einde is in zicht …’ op 12 november 2012  (https://angelinewagenaar.wordpress.com/2012/11/12/mijn-boek-het-einde-is-in-zicht/ ). Langzaam aan is het idee ontstaan en geleidelijk aan ben ik het verder gaan uitwerken. Een heel proces is het geweest. Dat blijkt maar weer gezien de tijd die er tussen de blog van 12 november 2012 zit en nu. Op 6 mei 2013 schreef ik het vervolg op deze blog ‘De laatste loodjes, keuzes maken, afgeleid, …’  (https://angelinewagenaar.wordpress.com/2013/05/06/de-laatste-loodjes-keuzes-maken-afgeleid-2/) in de laatste alinea schrijf ik de volgende zin: ‘Het is echt mijn kindje en hoe lang het ook duurt het zal me lukken om het uiteindelijk in handen te hebben.’ Een kleine twee maanden geleden schreef ik nog een blog (https://angelinewagenaar.wordpress.com/2014/03/24/mijn-boek-zal-het-er-dan-toch-van-komen/) waarin ik me afvroeg: ‘Mijn boek, zal het er dan toch van komen?’ En het is gelukt, hij is af, ik heb mijn boek in handen, wàt, er ligt nu een hele stapel te wachten om van eigenaar te wisselen en beneden staan nog twee dozen …

Je mag het beste weten, ik ben best een beetje trots op mezelf. Ook al heeft het heel lang geduurd, uiteindelijk is het er toch gekomen. Het is niet alleen het hele schrijfproces, wat veel tijd heeft gekost, ook het opmaken van het boek, het ontwerpen van de omslag (alhoewel ik het ontwerp van de voorkant al vele jaren heb liggen), het zoeken naar de juiste uitgever, maar vooral ook het overdenken van wat ik wel en niet wil laten lezen aan familie, vrienden, bekenden en onbekenden.
Een boek schrijven vanuit jezelf, over je eigen situatie, je eigen kind en de manier waarmee wij hiermee omgaan in ons gezin, wat we de laatste jaren hebben meegemaakt, wat we hebben ondernomen, etc. etc. het is best heftig en persoonlijk, maar langzaam aan heb ik dat toch wat losgelaten. Ik wil er namelijk ook wat mee bereiken. Het is niet meer alleen dat ik door het schrijven alles voor mezelf een plekje heb kunnen geven, ik wil andere gezinnen helpen die deze zoektocht misschien nog voor de kiezen hebben, ik wil ouders met gezonde kinderen laten zien hoe het leven van een gezin met een bijzonder kind eruit ziet, ik wil respect afdwingen voor kinderen en volwassenen met een beperking op welk vlak dan ook en ik hoop dit een klein beetje met mijn boek te bereiken.

Ik vind het best heel spannend dat straks anderen mijn verhaal zullen lezen. Wat zullen ze ervan vinden? Is het boek prettig te lezen? Is het niet alleen een hoop gezeur? Denken ze dat ik hiermee mijn doelstelling kan bereiken? Lezen ze hem helemaal uit? Oh wat ben ik benieuwd en wat vind ik het spannend.
Op het moment ben ik nog druk bezig met de laatste loodjes. Ik heb mezelf op de hals gehaald om voor de vijftig eerste kopers een leuk, bijpassend presentje te maken. Leuk om te doen, maar vijftig is toch best wel veel, maar ik ben bijna klaar.
Na het verzenden van de mails aan de eerste geïnteresseerden, komt er een leuke, maar drukke mailwisseling tot stand en probeer ik een administratie op poten te zetten. Hiervoor was het de vraag wat ik zou gaan doen, wel of geen boekpresentatie en zo ja, hoe en wanneer. Zoals  zo vaak bij ons, wordt hier niet op tijd over nagedacht, maar moet er ad hoc wat gepland worden. Zo kwam ik er achter dat er nog maar één weekend geschikt is of het wordt al vele weken later (en zo lang kan ik niet meer wachten) en dit is het weekend na het ontvangen van de boeken. Kort dag dus, de keuze voor de locatie is daarmee duidelijk, het wordt gewoon bij ons thuis.Het liefst zou ik iedereen die het vertrouwen in mij heeft geschonken en een boek heeft besteld, willen uitnodigen, maar dat gaat echt niet lukken bij ons thuis. Ik moest dus een keuze maken.
Aanstaande zaterdag zal ik daarom, in besloten kring, voor directe familie en vrienden een boekpresentatie houden en daarna komt het boek voor iedereen beschikbaar. De boeken die al besteld zijn, liggen inmiddels klaar om verstuurd of overhandigd te worden.
Ik zie er naar uit, ik zie er tegenop, maar heb er heel veel zin in. Graag zou ik van een ieder die het boek leest willen horen wat hij ervan vindt. Enne, vind je het niks, dan wil ik dat ook graag horen. Vind je het leuk, ontroerend, pakkend of wat dan ook, dan is een recensie op mijn site http://www.angelinewagenaar.nl  en/of  faceboekpagina van harte welkom.

Mijn boek, zal het er dan toch van komen?

              

Eindelijk is het me gelukt om het schrijfproces en met name het proces van redigeren en opmaken van mijn boek te voltooien. Ik weet dat ik hier eerder een blog over geschreven heb, dat het einde in zicht was, maar dat dit zolang geleden is, daar schrok ik wel van.
Na mijn vorige blog, ben ik op zoek gegaan naar een manier waarop ik mijn boek uit zou kunnen geven. Een reguliere uitgever leek me geen optie. Die krijgen vele manuscripten toegestuurd of gemaild en bekijken hier nog niet de helft van. Ik ben daarom gaan zoeken naar andere mogelijkheden en stuitte hierbij op printing-on-demand (POD). Op dit gebeid zijn vele ‘uitgeverijen’ actief, welke is nu goed? Welke past het beste bij mij, mijn lezerspubliek en mogelijkheden? Opnieuw een hele zoektocht. Ik heb contact gezocht met mensen, die zelf een boek hebben uitgegeven via één van de vele printing-on-demand uitgeverijen, om te vragen wat hun ervaringen waren. Mensen die ik verder helemaal niet kende, maar via via wist dat ze een boek hadden geschreven. Zo leuk, dat ik van een ieder een reactie terugkreeg en veelal positieve reacties. Zo is mijn keuze uiteindelijk gevallen op Uitgeverij Boekenbent. Op het moment dat ik daar een offerte plaatste en de eerste  contacten waren gelegd, kreeg ik een baan, die mij volledig opslokte. Er waren nog wat zaken waar ik nog niet helemaal uit was en ik wilde nog een website maken, maar naast een gezin en ineens een 30-urige werkweek in plaats van mijn 20-urige van voorheen, lukte het me niet om verder te gaan.

Nu ik iets minder werk, lukt het me eindelijk om de boel weer op te pakken. Inmiddels heb ik opnieuw contact gehad met de uitgever en besloten om daar mijn boek te laten drukken. Het binnenwerk en de kaft zijn zover af en zal ik deze week toesturen. Of de omslag helemaal aan de eisen voldoet weet ik niet. Het is best lastig om dat allemaal zelf te doen als je niet helemaal de juiste programma’s hebt. Via de uitgever heb ik de maten wel doorgekregen en geprobeerd om het met paint zo goed mogelijk op maat te maken. Er zal vast nog het één en ander moeten worden aangepast, maar ik ben zelf best trots op het resultaat. Het binnenwerk heb ik nog door aanpassingen in lettertype en alineagrootte teruggebracht van 320 pagina’s naar 244, anders is het te dik om door de brievenbus te kunnen. Waar je al niet om moet denken bij het opmaken van een boek. Veel meer in elk geval dan ik me van tevoren had bedacht.
Ondertussen ben ik me ook gaan verdiepen in het maken van een eigen website, met een eigen domeinnaam. Via een webhoster, bij wie ik het mij bekende blogprogramma kan gebruiken, ben ik hiermee aan de slag gegaan. Nooit eerder wat gedaan met plugins, etc., maar het is me gelukt om het allemaal zelf te installeren en de website is naar mijn zin en online. Er moet vast nog van alles aan gebeuren, maar dat komt nog wel.
Wie alvast een kijkje wil nemen op mijn website, zie:  www.angelinewagenaar.nl. Hier zal ik een ieder die hier belangstelling voor heeft, op de hoogte houden van het verdere proces tot  het boek daadwerkelijk in gedrukte vorm verschijnt.

Veel leuke dingen en ….

            

Jeetje, zolang heb ik  nog niet eerder niets van me laten horen. Een dikke maand is het al stil van mijn kant. Hoe kan dat nu? Valt er niks meer te schrijven? Heb ik geen leuke dingen meer beleefd? Integendeel. Ik heb het zo druk gehad, met voornamelijk leuke dingen, dat ik er helemaal niet meer aan toe kom om dit alles  met jullie te delen. Ik ga een poging doen …

De laatste weken voor de schoolvakantie ervaar  ik altijd als hectisch. Evenals de eerste weken van het nieuwe schooljaar. Dit jaar waren ze echter extra hectisch. Lesley had twee weken lang toetsweek. Hij had zijn cijfers zo goed opgehaald dit jaar, dat hij dit tijdens de toetsweek natuurlijk niet wilde verprutsen. Hij heeft echt zijn best gedaan, met hier en daar wat hulp van mijn kant en is erin geslaagd, om de vier onvoldoendes die hij aan het begin van het jaar had, helemaal weg te werken. Er prijken zelfs twee zevens en een acht op zijn rapport. Ik ben trots op mijn oudste zoon, echt gemakkelijk gaat het hem niet af, maar hij heeft het voor elkaar gekregen.
Daarnaast hadden we de voetbaltoernooien en het laatste weekend voor de schoolvakantie ben ik samen met Sylvain en Kids United naar het Dolfinarium geweest. Met twee bussen vol kinderen en ouders vertrokken we naar Harderwijk. Allemaal uitgelaten kinderen in de bus.
Als Vips mochten we de Dolfijnenshow bekijken, wat inhield dat we een mooie plek op de tribune hadden recht tegenover de show. De kinderen hebben genoten en niet alleen van deze show, ook de andere shows en de vele dieren en natuurlijk ook de speelgelegenheden in het park hebben gezorgd voor een zeer geslaagde dag.  En op de terugweg  in de bus hadden we ook nog een mooi uitzicht op de  ‘Uittocht van de TT motoren’ . Vanuit de bus hebben kinderen de vele verschillende motoren kunnen bewonderen. Ik keek vooral op van de vele duizenden mensen die zich langs de weg met tafel en stoeltjes  hadden verschanst, inclusief de nodige versnaperingen. Ik heb dus duidelijk nog niet eerder ook maar iets gezien van deze uittocht en het tafereel wat hier blijkbaar bij hoort.
De volgende dag stond er een familie uitje gepland naar Slagharen. Ook dit was een leuke, gezellige, geslaagde dag. Beetje slecht gepland, twee uitjes in één weekend, dat wel, maar soms lopen de dingen zo.
Maar waarom had ik dan geen tijd om eerder te bloggen? Eerder deed ik dat toch ook, terwijl de kinderen op school zaten?
Tja, het toeval wil dat ik eindelijk een baan heb gevonden. Een baan waarbij ik eerst vier weken fulltime in training moet en deze training startte twee weken voordat de schoolvakanties begonnen. Niet een heel fijne timing, maar ik ben natuurlijk al lang blij eindelijk weer aan het werk te kunnen, dus ik heb het met beide handen aangepakt. Maar fulltime werken in de laatste weken van het schooljaar en daarbij alle geplande uitjes, zorgden ervoor dat ik nogal in tijdnood kwam en niet meer toekwam aan de huishouding, laat staan om ook nog wat te schrijven.
Het weekend erop hadden we  onze jaarlijkse familiedag. Dit keer hebben we afgesproken om met zijn allen te gaan picknicken bij Poolshoogte in Eext. Met een groot deel van de familie hebben we ons op een groot grasveld geflaneerd, met kleden, stoeltjes, koelboxen, waarin natuurlijk de nodige lekkernijen zaten voor de picknick. Gelukkig was het ook nog eens heerlijk weer, dus het was een zeer geslaagde dag, waar we naast eten, drinken, lekker bijkletsen, ook nog hebben gepoogd te badminton en/of de toren te beklimmen.

                  

Mijn eerste vier weken bij mijn nieuwe werkgever zitten erop. De opleiding zit er officieel op, wat inhoudt dat ik vanaf volgende week geen 40 uur meer hoef te werken. Dat is wel een opluchting. De 40 uur in combinatie met zoveel nieuwe informatie, is me best zwaar gevallen. Ik was dan natuurlijk ook helemaal niet gewend om 40 uur te werken (werkte voorheen maar 20 uur) en na anderhalf jaar thuis te hebben gezeten, viel dit niet mee.
Daarnaast viel het me nu pas op hoeveel ik na bijna twintig jaar in het zelfde vak op de automatische piloot deed. Alles was vertrouwd, de systemen -die ook heus wel eens voor problemen zorgden- de uitleg die ik aan cliënten gaf, de structuur in de dag, etc. etc. Ooit heb ik dat ook allemaal moeten leren, maar dat is al lang geleden … ik kan ik me blijkbaar niet meer echt herinneren.
Nu is alles nieuw, er komt veel informatie op me af, ik moet veel nieuwe systemen leren kennen, ik word beoordeeld op mijn kunnen, etc. etc. Niet gek denk dat ik aan het einde van de dag en vooral aan het einde van de week, helemaal op ben.
Officieel zit de opleiding er dus op. Deze bestond uit twee weken theorie en daarna in de praktijk leren, met veel begeleiding. Het leek ook wel echt op school, want om de haverklap zat er iemand met zijn hand omhoog. Ik heb niet het gevoel nu alles al te weten en vanaf volgende week al als volwaardig werknemer van start te kunnen. Gelukkig wordt dat ook niet verwacht. We zitten nog steeds in . ‘the lake’, en mogen nog heel veel vragen, ook al gaan we vanaf volgende week gewoon op ‘zaal’.
Je vraagt je nu natuurlijk af, wat ik nu eigenlijk voor werk doe. Dat heb ik inderdaad nog niet gezegd. Ik ben aan het werk als klantenservicemedewerker via een uitzendbureau en beantwoord alle binnenkomende telefoontjes. Vele verschillende vragen, waarbij we één systeem gebruiken ter ondersteuning om te vinden hoe te handelen, in welk systeem er wat opgezocht kan worden, waar ik de antwoorden kan vinden etc. In totaal heb ik zo’n vijftien systemen open staan, waar ik in kan zoeken. Ik hoor iemand nog zeggen ‘Hoe moeilijk kan het zijn’, op het moment dat ik vertel wat ik ga doen. Nou, behoorlijk moeilijk dus. Ik heb na twee weken bellen, nog lang niet alles onder de knie en zal ook de komende weken nog veel hulp nodig hebben. Gelukkig merk ik wel, dat ik de informatie steeds beter kan vinden en niet altijd meer om hulp hoef te vragen, een pak van mijn hart. Er zijn momenten (geweest) dat ik het gevoel had het nooit onder de knie te krijgen. Mijn beoordelingen tot nu toe zijn positief. Ik doe nog niet alles goed, maar ben zeker klantvriendelijk, geef de juiste oplossing en wat ik het allerbelangrijkste vind: ‘Ik kom rustig over, blijf rustig in het gesprek en de klant merkt niet, dat ik iets niet weet’. Althans dat geven mijn beoordelaars mij mee. Ik voel mij van binnen helemaal niet rustig, maar ben blij dat niemand dit opmerkt…
Ik ga volgende week met veel plezier verder met waar ik nu gebleven ben, maar dan voor 30 uur per week. Ik hoop dan weer wat meer ruimte te hebben voor andere dingen …

De laatste loodjes, keuzes maken, afgeleid, …

              

Half november vorig jaar schreef ik een blog dat het einde in zicht was, wat betreft het schrijven van mijn boek. Zo voelde het toen, de ruwe inhoudt was nagenoeg klaar, ik ging de volgende fase is, maar deze volgende fase kostte me toch nog veel tijd.

Ik heb het laten lezen aan een aantal mensen en hun opmerkingen verwerkt. Daarna heeft een nichtje van mij een deel geredigeerd en aangegeven hoe ik de rest van het boek zelf kon redigeren. Met behulp van haar aanwijzingen, een aantal boeken en sites ben ik hiermee aan de slag gegaan. Best nog een klus. Tussendoor ging het solliciteren gewoon door, waardoor ik soms weken achtereen  geen tijd had om verder te werken aan mijn boek. Dit kan ik namelijk niet als ik weet dat ik maar een uurtje over heb om eraan te werken, in die tijd kan ik wel een blog schrijven.
Ik heb twee artsen gevraagd om de stukken uit mijn boek te lezen, waar ik medische informatie beschrijf, over het syndroom, de onderzoeken, etc. Zij wilden dit graag doen en hebben dit ook met een kritisch oog gedaan, maar hadden niet direct tijd. Ik heb wel heel fijn commentaar gekregen waardoor ik de stukken kon vervolmaken. Leuk om te horen dat ik de informatie in grote lijnen toch goed had begrepen. Eén reactie heeft me echt geraakt: ‘Wat kan jij goed schrijven! Ik had niet gedacht dat dit zo veel bij me los zou maken. Mijn worsteling om er achter te komen wat Sylvain heeft “spat” van het papier!’ Een erg mooi compliment.
Al met al heeft het dus even geduurd, voordat ik deze fase heb doorlopen. Nu kan ik zeggen dat het boek echt bijna klaar is. Ik stoei nog met het nawoord en de dankbetuiging. Ik twijfel nog over wel of geen inhoudsopgave, maar voor de rest is de tekst nagenoeg af.
Ik  heb inmiddels verschillende mensen benaderd die zelf ooit een boek hebben uitgegeven in eigen beheer of als POD en hele leuke en duidelijke reacties gekregen. Ik ga mijn boek niet aan een uitgever aanbieden. Daar is het mijns inziens niet geschikt voor. Grote kans dat het manuscript op de ‘grote hoop’ ongelezen manuscripten beland. De doelgroep is klein, het onderwerp leeft niet bij een groot publiek. Ik wil daarnaast zelf veel bepalen; zelf mijn boekomslag maken, zelf bepalen hoe het binnenwerk eruit ziet, welk formaat het boek krijgt, etc. Inmiddels heb ik  een offerte lopen bij een uitgever waar ik alles grotendeels in eigen beheer kan houden en  waar het boek als POD wordt uitgegeven. POD staat voor ‘Printing On Demand’, dat wil zeggen dat het boek pas gedrukt wordt op het moment dat het boek besteld wordt. Wel zo fijn, dan zit ik straks niet met een stapel onverkochte boeken.
Ik ga zeker nog een paar andere POD bedrijven of bedrijven waar ik het boek in eigen beheer uit kan geven benaderen en informeren naar de prijs en mogelijkheden, zodat ik een weloverwogen keuze kan maken. Alhoewel, keuzes maken is niet mijn sterkste punt …
Ondertussen ben ik nog wat aan het veranderen aan de voorkant; welk lettertype gebruik ik voor de tekst, hoe groot wordt deze,  waar komt mijn naam te staan, etc.  En ook de achterkant moet nog worden ontworpen. Wat wil ik uitdragen, daar heb ik toch wel een heel duidelijk beeld van en daarom wil ik het dus ook graag zelf doen. Ik wil mijn boek niet uitgeven bij een bedrijf waar ik niet zelf mijn omslag mag maken en gedwongen wordt om uit hun repertoire te kiezen. Ik weet het, ik maak het mezelf hier wel moeilijk mee, het kost allemaal een hoop tijd, maar ik ben toch wel heel kritisch wat dat betreft en vind het ontzettend leuk om dit te doen.

Ik ga niet meer zeggen het boek is bijna af. Het hele proces neemt meer tijd in beslag dan ik had gedacht. Vooral, omdat eerst alle andere dingen moeten gebeuren. Solliciteren staat voorop en gelukkig zijn er de laatste weken weer meer leukere en passende vacatures. Nu alleen nog de uitnodigingen voor een gesprek en daarna meer natuurlijk. Daarnaast is er het gezin, de huishouding, het vrijwilligerswerk  en als ik dan nog tijd over heb kan ik lekker fröbelen aan mijn boek. Het is echt mijn kindje en hoe lang het ook duurt het zal me lukken om het uiteindelijk in handen te hebben.  Ik weet niet of het verkoopt, of uiteindelijk alleen familie het leest, het maakt me niet uit, het komt er. Al hoop ik natuurlijk wel op een wat groter publiek. Ik zal op alle mogelijke manieren reclame gaan maken voor mijn boek,  en zal hier vele wegen voor gebruiken, maar wat hulp van anderen (bij het reclame maken) is natuurlijk altijd welkom. En mocht iemand nog tips en/of ervaring  hebben met of mij advies kunnen geven over een uitgever of bedrijf wat boeken in eigen beheer en/of POD uitgeeft, dan is die informatie ook van harte welkom.

 

Een droom die uitkomt …

                 

Nooit gedacht dat deze droom echt uit zou komen. Een eigen chalet aan het strand. Hoe vaak heb ik er niet over gedroomd, hoe vaak heb ik niet gedacht als dat eens … En daar sta ik dan, in de deuropening van ons eigen chalet. Een geweldig chalet, helemaal ingedeeld zoals ik het wil, gewoon midden op het strand. Achter me bevinden zich de duinen, de rug van het chalet staat hier naartoe. De andere kant kijkt uit over de zee…

Ik stap het chalet binnen via de deur die zich aan de linkerzijkant bevindt en ik loop door een vrij lange gang aan duinzijde. Links van mij bevindt zich de badkamer met een heerlijke douche en een wasbak. Daarnaast bevindt zich een slaapkamer met een tweepersoons bed. Het is geen grote kamer. Rechts van het bed kun je net lopen en bevindt zich een kledingkast. Het voeteneind van het bed bevindt zich aan de achterkant van de kamer richting de deuren die grotendeels uit ramen bestaan en die je open kunt slaan. Dan sta je zo met je voeten in het zand en heb je uitzicht op de zee. Naast deze kamer bevindt zich nog een tweede slaapkamer met twee losse bedden, een middenpad naar de zelfde deuren als in de kamer ernaast. Achter de bedden is nog ruimte voor een klein zitje en onder de bedden is kastruimte gemaakt evenals boven de bedden.
Vanuit de gang kom je dan in de keuken die aansluit op de woonkamer. Een ruime hoekkeuken, waar je vanaf de deur op kijkt. Links bevind zich de eettafel met stoelen. Deze staat zo opgesteld dat je vanaf de tafel  aan de ene kant over de zee heen kijkt. Hier kan ik goed werken.  Ook in deze ruimte bevinden zich grote deuren die je open kan slaan. Buiten ligt op het zand een grote vlonder, die doorloopt tot aan de woonkamer en richting de zee. De vlonder is  deels  omgeven door een houten hek, welke de wind tegenhoud en zorgt voor wat privacy. Er staat een zitje bestaande uit een ronde tafel en vier stoelen en daarnaast staan er nog twee ligbedden. Wat een luxe. Een deel van het terras kan met een uitschuifbaar dak worden overdekt  voor  als het nog wat te koud is of als het te warm is om volop in de zon te zitten.
De woonkamer bevindt zich achter de keuken en is niet in zijn geheel  van de keuken afgesloten. Er is wel een halve wand tussen beide ruimten, waar zich aan de ene kant een deel van de keuken en bovenkastjes bevinden en aan de andere kant de tv. In de woonkamer staat een heerlijke hoekbank.  Aan drie kanten bevinden zich ramen waardoor de woonkamer licht is en je zowel zicht hebt op de zee, het strand en de duinen. Wij hebben het laatste huisje van de tien chalets die hier op dit stukje strand geplaatst zijn, dus aan de woonkamerkant hebben we geen buren waar we op uitkijken of waarvoor het nodig is om daar ook een houten hek te plaatsen.
Ik loop rustig rond in ons chalet. Ik kan het nog steeds niet geloven dat dit echt van ons is. Wat een luxe, zo’n tweede huis waar ik in alle rust kan zitten schrijven aan mijn boek. In stilte was dit altijd een droom van mij. Me af en toe even kunnen afzonderen om hard te werken in een omgeving met rust, ruimte en de ruisende zee, die mij telkens weer verblijd . Ik ben hier niet helemaal alleen. Ik heb de hond meegenomen om op me te passen en om heerlijke wandelingen mee te maken,  in de ochtend om inspiratie op te doen en aan het eind van de middag om me even te ontspannen na een lange dag schrijven.
Joop en de kinderen zijn op dit moment thuis. Zij moeten  gewoon aan het werk en naar school. In het weekend komen ze ook  weer deze kant op, maar nu heb ik  een weekje voor mezelf om heel hard te werken.
Ik installeer mijn laptop op de eettafel. Zet Pepper z’n etensbak en drinkbak vlakbij de openslaande deuren. Deze houd ik nog even dicht. Het is nog niet zo warm dat de deuren erbij open kunnen, dat komt later in het seizoen wel.
We gaan eerst  lekker langs het strand lopen. De temperatuur ligt zo rond de twaalf graden, het zonnetje komt er al wat bij, dus het voelt heerlijk. Ik geniet van het ruizen van de zee, de geur van het zilte, zoute water, het kabbelen van de golven op het strand. Wat heerlijk ,dat ik hier nu net zo vaak heen kan gaan als ik wil. Al jaren gaan we elk jaar wel een keer naar de kust, omdat ik het nodig heb om even uit te waaien. Dit begon met één keer in het jaar, maar de laatste jaren is het  steeds vaker voorgekomen. Voorzichtig begon ik te dromen over een huisje vlakbij zee. Het liefst met zicht op de zee. Maar dat het zo mooi zou worden dat had ik nooit verwacht. Ik voel de wind door mijn haren waaien, Pepper rent in en uit het water, ik probeer stevig door te stappen. Af en toe moet ik  teruglopen, omdat Pepper mijn tempo niet bij kan benen of het te druk heeft met snuffelen om zich heen. De schelpen knarsen onder mijn voeten. Het hoofdstuk waar ik vandaag  mee wil starten, begint  steeds meer  vorm in mijn hoofd te krijgen. Af en toe schrijf ik wat steekwoorden op in mijn schriftje, maar dan moet ik toch echt terug. Ik moet achter mijn laptop gaan zitten, ik kan de woordenstroom niet meer tegenhouden …

Helaas is dit nog steeds een droom. Vanochtend tijdens ‘het schrijfcafé’  is het begin van bovenstaand verhaal ontstaan. We begonnen met een woordgedicht, waarbij het woord ‘dromen’, het onderwerp was. Vervolgens kreeg ik  een woord van de dame rechts van mij, ‘fantaseren’.  Heerlijk om even helemaal weg te kunnen dromen. Stilletjes hoop ik dat het eens geen droom meer is …

Moedeloos

                 

De hele week ben ik al aan het bedenken waar ik nu eens over kan bloggen. Geen onderwerp is echt interessant. Ik ben al een paar keer aan iets begonnen, maar heb het toch niet afgemaakt. Is dit nu het beruchte writers block?
Ik denk het niet. Het heeft te maken met hoe ik me voel, de tijd van het jaar…
Na de feestdagen verlang ik naar de lente. Dan ben ik de donkere, koude dagen zat, maar het duurt nog zolang. Februari is de ergste maand, gelukkig wel de kortste, maar wat duurt het lang voordat de temperatuur eindelijk weer omhoog gaat, je de warmte weer op je huid kunt voelen. Ik heb nog geen sneeuwklokje of narcis buiten gezien. Het zal wel aan mij liggen, want Joop heeft ze al wel gespot.
Ik heb behoefte om naar zee te gaan, uit te waaien, even weer nieuwe energie op doen. Misschien doen we dat ook wel eind van de week. Als iedereen weer beter is, tenminste. Dat speelt ook mee. Het is vakantie, maar vrijdagavond begon Sylvain al ziek te worden. De hele boel heeft hij eronder gespuugd. Zondag knapte hij weer wat op en maandag was hij weer de man, maar ’s avonds is het ineens Lesley die zo uit het niets ziek wordt. Ook vandaag zijn we er dus niet uit geweest.

Moedeloos ben ik op het moment ook van mijn zoektocht naar werk. Ik krijg geen enkele uitnodiging voor een gesprek en het gebeurt nu zelfs dat ik helemaal geen reacties meer krijg op mijn met zorg geschreven brieven en CV’s. Ik had mijn hoop gevestigd op het gesprek dat ik na een jaar dan eindelijk had met een medewerker van het UWV. IJdele hoop, dat hadden vele anderen mij wel vertelt, maar dat wil ik niet horen, ik wil hoop houden, positief blijven. Na dat gesprek is het positivisme echter totaal bij mij verdwenen. De eerste zin die deze meneer tegen mij sprak was:  ‘Ik kan je eigenlijk gelijk wel weer wegsturen. Je werkmap, CV’s en brieven zien er keurig uit. Ik kan verder niet veel voor je doen’. Mijn mond viel open. Was ik hiervoor hierheen gekomen? Stond er in de brief niet dat ze de verplichting hadden om de komende  twee maanden voor mij passend werk te gaan zoeken? We hebben hierna nog wel een redelijk gesprek, maar er is niets meer mogelijk. Geen cursus of wat. Ook bij het UWV staan er vele banen op het spel en zij krijgen ook weinig banen meer binnen. Mijn CV zal de komende twee maanden door het UWV verstuurd worden naar alle vacatures die passend zijn, maar dan is het nog maar de vraag wat de werkgever hiermee doet. Dat is dus alles wat ze voor me doen.
Het schrijven van brieven valt me ineens zwaarder. Ik word moedeloos van de telefoongesprekken die ik voer en helemaal als de contactpersonen niet te bereiken zijn. Gisteren heb ik er met veel moeite twee brieven en CV’s uitgeperst. Één heb ik nog even laten liggen, omdat ik  zat te wachten op antwoord op een mail die ik naar aanleiding van de vacature had gestuurd. Er wordt gevraagd om goed Engels in woord en geschrift. Mijn Engels is niet zo goed, dus dit heb ik bewust niet genoemd in mijn sollicitatie. Als reactie op mijn mail krijg ik antwoord op mijn vragen en hierbij wordt opgemerkt dat er een strenge selectie zal plaatsvinden op het Engels. Er zijn al 245 reacties. De moed zakt me in de schoenen. Nu kan ik wel gaan aangeven dat mijn Engels in woord en geschrift erg goed is, maar als ik tijdens het sollicitatiegesprek Engels moet spreken, val ik direct door de mand. Mijn stemming wordt er niet beter op.

Aangezien Lesley goed ziek is, besluit ik vandaag maar thuis te blijven en alle nog niet beantwoorde mails te beantwoorden, ‘ns even gaan polsen hoe het zit met mijn reeds aangeleverde blogs aan het Kinderpunt en Gezinspiratie, mijn aangeleverde ideeën en vragen of ze nog steeds belang hebben bij een redactielid. Dit wil ik er wel bij gaan doen.
Van de mails die volgen word ik blij. Ik ben welkom als redactielid en mag me gaan richten op het thema Zeldzame ziekten/-syndromen. Mijn blogs zien er altijd prima uit. Ik krijg meer verantwoordelijkheden en kan ook het artikel wat ik als idee had aangedragen over Kids-United zelf gaan schrijven. Het is dan geen betaald werk, maar ik krijg wel de mogelijkheid om mijn hobby op een groter platform uit te voeren. Mijn moedeloze bui is verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik krijg weer energie, zin om te ondernemen, maar laat nu ook die zon en de voelbare warmere lucht maar komen. Ik zit hier namelijk inmiddels met erg koude voeten achter mijn laptop …

Links:
http://www.hetkinderpunt.nl/
http://www.gezinspiratie.nl/

 

Een blij gevoel

              

Vandaag is er weer schrijfcafé. Ik vind het leuk om hier naar toe te gaan. Even twee uurtjes ontspanning. Schrijven onder het genot van een lekker kopje cappuccino samen met andere schrijfliefhebbers. Toch heb ik dit keer lang getwijfeld. We hebben een druk weekend. Twee verjaardagen, een bezoekje aan mijn ouders, een bezoekje aan m’n schoonzus in het ziekenhuis, een voetbalwedstrijd van Lesley, Joop naar de FC en hij moet z’n broer ook nog helpen een bed klaar te zetten voor zijn schoonzus.
Ik vraag me dus af of het wel handig is, dat ik naar het schrijfcafé ga. We kunnen dan pas in de middag naar de verjaardag en daarna moet Joop nog naar zijn broer. Joop vindt het geen probleem als ik ga: ‘Je vindt het toch leuk?’ Zeker, vind ik het leuk, maar als er zoveel op het programma staat heb ik toch de neiging om mijn eigen ding maar te laten.
Met lichte twijfel fiets ik toch in alle rust door de sneeuw naar de stad.

Voor het café staan al mensen te wachten. Het café gaat pas om half elf open, dan beginnen we ook direct met schrijven. Vandaag zijn er weer twee nieuwe mensen, verder is het vrij rustig, negen mensen in totaal. De leidster vertelt aan de nieuwelingen hoe het hier werkt. We gaan twee uur schrijven aan de hand van opdrachten, lezen het geschrevene aan elkaar voor als je dat wilt. Het hoeft niet en je hoeft ook niet aan te geven waarom je het niet voor wilt lezen. Dit alles zonder te oordelen over de tekst en vragen te stellen. Er is niks fout, het gaat erom tot schrijven te komen. Om van iets een verhaal te maken. De ene keer krijgen we de opdracht om vijf regels te schrijven gekoppeld aan een beginzin die we van haar krijgen. Het gebeurd wel dat we uit de tekst die we geschreven hebben een woord moeten kiezen en hier vervolgens vijf minuten over gaan schrijven. Of schrijven aan de hand van een voorwerp, iets dat je in gedachten neemt of een woord dat een tafelgenoot  je terug geeft uit je voorgelezen tekst.
Het is leuk om te horen wat anderen met diezelfde beginzin doen, wat anderen voor verhaal bedenken bij een voorwerp dat op tafel staat of welke kant anderen met een bepaald woord opgaan. Er komen best persoonlijke verhalen op tafel, zaken die je bezig houden. Mijn twee tafelgenoten dit keer zitten een beetje in hetzelfde schuitje als ik. De één zit al een tijd zonder werk, wegbezuinigd, en ook haar partner staat op de wip. De ander heeft net te horen gekregen boventallig verklaard te zijn en ook bij haar partner loopt het allemaal niet florissant op het werk en is er onzekerheid.  Naast schrijven en het luisteren naar elkaars verhalen, delen we hier dus ook en is het tevens een plek om te netwerken.

Ik verbaas me er telkens weer over welke kant mijn verhaal op gaat als ik een beginzin krijg. En vandaag helemaal bij het schrijven over een voorwerp. Er staan drie dingen bij ons op tafel. We mogen er één uitkiezen om over te schrijven. In eerste instantie heel feitelijk, dus alleen maar heel gedetailleerd beschrijven wat je ziet, hoe het voorwerp voelt, eventueel ruikt,  alleen maar tastbare zichtbare omschrijvingen. Je mag nog niet omschrijven wat het voorwerp in je oproept. Ik schrijf over een soort bekertje van zacht foam. Het lijkt wat op een beker die je kunt gebruiken om Yathzee mee te spelen, alleen is deze dus soepel en niet van hard plastic gemaakt. Er staat een afbeelding op met twee kangoeroes, een ei, een pijl, een rond bord en de woorden Australië. Ik mag nog niet opschrijven wat het in me oproept, maar ik kies voor dit voorwerp, omdat er Australië opstaat. Het land waar Joop en ik graag nog eens naartoe willen op vakantie. Dat roept het in me op. Nadat  ik vijf minuten heel feitelijk over dit voorwerp heb geschreven en mijn gedachten ondertussen naar een moeder in Australië zijn gegaan, die we in Engeland hebben ontmoet en wie ook een kind met NBS heeft, mogen we zeven minuten gaan schrijven over het gevoel dat dit voorwerp bij ons oproept. Het gevoel wat als eerste in me opkwam, maar waar ik nog niet over mocht schrijven is helemaal weggevaagd. Mijn gevoel is nu bij de moeder, vrolijke, vriendelijke vrouw met een hele  sprankelende uitstraling. We hebben haar twee jaar geleden in levende lijve ontmoet. Dit jaar heeft zij haar dochter verloren, een meisje van negentien jaar met NBS. Dit heeft behoorlijk wat emoties losgemaakt bij mij, bij Joop en alle andere ouders met een kind met NBS. Hier schrijf ik over. Mijn gedachten gaan hier zomaar naartoe, door het bekijken van het voorwerp. Dit had ik van tevoren toch echt niet verwacht. Bij het voorlezen geef ik aan alleen het feitelijke stuk voor te willen lezen, verder hoef ik niets uit te leggen. Ik durf het tweede deel niet hardop te verwoorden, te bang dat ik emotioneel word en niet meer uit mijn woorden kan komen.
We krijgen de opdracht om in dit tweede stuk een zin of een deel van een zin te onderstrepen en ik kies ervoor om hier de zin:  ‘Een vrolijke, vriendelijke vrouw met een sprankelende uitstraling’ te onderstrepen en niet de meer emotionele tekst die er later volgde. Hier mogen we weer een aantal minuten over schrijven. Een deel van deze tekst is als volgt: ‘Sommige mensen hebben iets over zich, waardoor je direct van ze houdt. Met de manier van praten, de stralende ogen, de manier waarop ze in het leven staan, doen ze een glimlach op je gezicht toveren en een plekje in je hart veroveren. Ik hou van zulke mensen, misschien wel omdat ik meer zoals zij zou willen zijn. Zelf ben ik niet zo sprankelend en open naar anderen. Tenminste dat gevoel heb ik …’ Er volgde nog een klein stukje. Nadat ik dit stuk had voorgelezen, wilden mijn beide tafelgenotes graag reageren, maar dat mag niet …
Na afloop van het schrijfcafé praat ik nog even na met één van mijn tafelgenotes en bij het afscheid zegt ze: ‘Ik wil je nog even laten weten dat ik jou juist wel spontaan vind en bij het zien dat jij er vandaag ook was dacht: ‘Leuk zij is er ook weer’.  Dit gaf me zo’n blij gevoel. Het is fijn om dit van zomaar iemand te horen, dat je gewaardeerd wordt. Dat schrijven dit losmaakt …
Ik ben blij dat ik toch naar het schrijfcafé  ben gegaan. Het schrijven geeft me energie, maakt me blij en zorgt voor een ontspannen gevoel. Ik schrijf over heel andere dingen dan thuis achter mijn schrijftafel en het gaat een heel andere kant op dan ik van tevoren had gedacht, onder het genot van   heerlijke kopjes cappuccino en in gezelschap van mede schrijfliefhebbers en dan ook nog zo’n leuk compliment …