Vandaag is er weer schrijfcafé. Ik vind het leuk om hier naar toe te gaan. Even twee uurtjes ontspanning. Schrijven onder het genot van een lekker kopje cappuccino samen met andere schrijfliefhebbers. Toch heb ik dit keer lang getwijfeld. We hebben een druk weekend. Twee verjaardagen, een bezoekje aan mijn ouders, een bezoekje aan m’n schoonzus in het ziekenhuis, een voetbalwedstrijd van Lesley, Joop naar de FC en hij moet z’n broer ook nog helpen een bed klaar te zetten voor zijn schoonzus.
Ik vraag me dus af of het wel handig is, dat ik naar het schrijfcafé ga. We kunnen dan pas in de middag naar de verjaardag en daarna moet Joop nog naar zijn broer. Joop vindt het geen probleem als ik ga: ‘Je vindt het toch leuk?’ Zeker, vind ik het leuk, maar als er zoveel op het programma staat heb ik toch de neiging om mijn eigen ding maar te laten.
Met lichte twijfel fiets ik toch in alle rust door de sneeuw naar de stad.
Voor het café staan al mensen te wachten. Het café gaat pas om half elf open, dan beginnen we ook direct met schrijven. Vandaag zijn er weer twee nieuwe mensen, verder is het vrij rustig, negen mensen in totaal. De leidster vertelt aan de nieuwelingen hoe het hier werkt. We gaan twee uur schrijven aan de hand van opdrachten, lezen het geschrevene aan elkaar voor als je dat wilt. Het hoeft niet en je hoeft ook niet aan te geven waarom je het niet voor wilt lezen. Dit alles zonder te oordelen over de tekst en vragen te stellen. Er is niks fout, het gaat erom tot schrijven te komen. Om van iets een verhaal te maken. De ene keer krijgen we de opdracht om vijf regels te schrijven gekoppeld aan een beginzin die we van haar krijgen. Het gebeurd wel dat we uit de tekst die we geschreven hebben een woord moeten kiezen en hier vervolgens vijf minuten over gaan schrijven. Of schrijven aan de hand van een voorwerp, iets dat je in gedachten neemt of een woord dat een tafelgenoot je terug geeft uit je voorgelezen tekst.
Het is leuk om te horen wat anderen met diezelfde beginzin doen, wat anderen voor verhaal bedenken bij een voorwerp dat op tafel staat of welke kant anderen met een bepaald woord opgaan. Er komen best persoonlijke verhalen op tafel, zaken die je bezig houden. Mijn twee tafelgenoten dit keer zitten een beetje in hetzelfde schuitje als ik. De één zit al een tijd zonder werk, wegbezuinigd, en ook haar partner staat op de wip. De ander heeft net te horen gekregen boventallig verklaard te zijn en ook bij haar partner loopt het allemaal niet florissant op het werk en is er onzekerheid. Naast schrijven en het luisteren naar elkaars verhalen, delen we hier dus ook en is het tevens een plek om te netwerken.
Ik verbaas me er telkens weer over welke kant mijn verhaal op gaat als ik een beginzin krijg. En vandaag helemaal bij het schrijven over een voorwerp. Er staan drie dingen bij ons op tafel. We mogen er één uitkiezen om over te schrijven. In eerste instantie heel feitelijk, dus alleen maar heel gedetailleerd beschrijven wat je ziet, hoe het voorwerp voelt, eventueel ruikt, alleen maar tastbare zichtbare omschrijvingen. Je mag nog niet omschrijven wat het voorwerp in je oproept. Ik schrijf over een soort bekertje van zacht foam. Het lijkt wat op een beker die je kunt gebruiken om Yathzee mee te spelen, alleen is deze dus soepel en niet van hard plastic gemaakt. Er staat een afbeelding op met twee kangoeroes, een ei, een pijl, een rond bord en de woorden Australië. Ik mag nog niet opschrijven wat het in me oproept, maar ik kies voor dit voorwerp, omdat er Australië opstaat. Het land waar Joop en ik graag nog eens naartoe willen op vakantie. Dat roept het in me op. Nadat ik vijf minuten heel feitelijk over dit voorwerp heb geschreven en mijn gedachten ondertussen naar een moeder in Australië zijn gegaan, die we in Engeland hebben ontmoet en wie ook een kind met NBS heeft, mogen we zeven minuten gaan schrijven over het gevoel dat dit voorwerp bij ons oproept. Het gevoel wat als eerste in me opkwam, maar waar ik nog niet over mocht schrijven is helemaal weggevaagd. Mijn gevoel is nu bij de moeder, vrolijke, vriendelijke vrouw met een hele sprankelende uitstraling. We hebben haar twee jaar geleden in levende lijve ontmoet. Dit jaar heeft zij haar dochter verloren, een meisje van negentien jaar met NBS. Dit heeft behoorlijk wat emoties losgemaakt bij mij, bij Joop en alle andere ouders met een kind met NBS. Hier schrijf ik over. Mijn gedachten gaan hier zomaar naartoe, door het bekijken van het voorwerp. Dit had ik van tevoren toch echt niet verwacht. Bij het voorlezen geef ik aan alleen het feitelijke stuk voor te willen lezen, verder hoef ik niets uit te leggen. Ik durf het tweede deel niet hardop te verwoorden, te bang dat ik emotioneel word en niet meer uit mijn woorden kan komen.
We krijgen de opdracht om in dit tweede stuk een zin of een deel van een zin te onderstrepen en ik kies ervoor om hier de zin: ‘Een vrolijke, vriendelijke vrouw met een sprankelende uitstraling’ te onderstrepen en niet de meer emotionele tekst die er later volgde. Hier mogen we weer een aantal minuten over schrijven. Een deel van deze tekst is als volgt: ‘Sommige mensen hebben iets over zich, waardoor je direct van ze houdt. Met de manier van praten, de stralende ogen, de manier waarop ze in het leven staan, doen ze een glimlach op je gezicht toveren en een plekje in je hart veroveren. Ik hou van zulke mensen, misschien wel omdat ik meer zoals zij zou willen zijn. Zelf ben ik niet zo sprankelend en open naar anderen. Tenminste dat gevoel heb ik …’ Er volgde nog een klein stukje. Nadat ik dit stuk had voorgelezen, wilden mijn beide tafelgenotes graag reageren, maar dat mag niet …
Na afloop van het schrijfcafé praat ik nog even na met één van mijn tafelgenotes en bij het afscheid zegt ze: ‘Ik wil je nog even laten weten dat ik jou juist wel spontaan vind en bij het zien dat jij er vandaag ook was dacht: ‘Leuk zij is er ook weer’. Dit gaf me zo’n blij gevoel. Het is fijn om dit van zomaar iemand te horen, dat je gewaardeerd wordt. Dat schrijven dit losmaakt …
Ik ben blij dat ik toch naar het schrijfcafé ben gegaan. Het schrijven geeft me energie, maakt me blij en zorgt voor een ontspannen gevoel. Ik schrijf over heel andere dingen dan thuis achter mijn schrijftafel en het gaat een heel andere kant op dan ik van tevoren had gedacht, onder het genot van heerlijke kopjes cappuccino en in gezelschap van mede schrijfliefhebbers en dan ook nog zo’n leuk compliment …
@ngelineWagenaar 