De laatste vakantiedag

         

De laatste vakantiedag beleef ik altijd met een dubbel gevoel. Er moet ingepakt en opgeruimd worden, waardoor het niet meer helemaal voelt zoals de dagen ervoor.
Ik kijk nog eens extra goed om me heen en neem alles goed in me op. Ik maak nog wat foto’s van het huis en de omgeving, waarschijnlijk heb ik deze ook al eerder gemaakt, maar ik weet het niet zeker en zoeken tussen de 600 foto’s die ik inmiddels heb gemaakt, daar heb ik nu geen zin in.
Ik bekijk het huis, waar we de afgelopen 2 weken hebben gewoond, nog eens goed. Een geweldig mooi huis, groot, maar vooral sfeervol door de oude bouwstijl, een huis uit 1779.
Daar hou ik van, die mooie, grote, oude huizen. Het huis is me inmiddels eigen geworden, een heel ander gevoel dan de 1^e dag toen ik binnenkwam. Toen was alles nog nieuw, keek ik vol verbazing en ontzag naar de mooie buitenkant, de kamers, etc. De foto’s die we vooraf hebben gezien kunnen niet het beeld en gevoel weergeven van wat ik hier zie. Ze krijgen nu wel een heel andere inhoudt.
                 

Ik loop nog eens door het huis en neem alles eens goed in me op, de ruwe muren, hier is geen behang of verf aan te pas gekomen, ook niet nodig overigens, ik vind het zo prachtig. Ik bekijk de woonkamer, de bijkamer, de keuken, de slaapkamer, de kamer waar de voetbaltafel staat, de tafeltennistafel, ons heerlijke overdekte zitje buiten, het voelt allemaal zo vertrouwd. De weg naar het zwembad en natuurlijk ook het zwembad zelf, die voor onze nodige verkoeling heeft gezorgd. Nog 1 dag kan ik genieten van al dit pracht. Ik ga het missen, ook de bijna onbegaanbare weg die we moesten afrijden om bij het huis te komen, om van het huis naar de bakker te rijden of de Spar voor onze dagelijkse boodschappen en de uitstapjes die we hebben gemaakt. Toen we de weg voor de 1^e keer reden wisten we niet wat we zagen. Deze weg was nog minder begaanbaar, dan de weg die we 5 jaar geleden moesten rijden naar het andere huis. Gaandeweg zijn we eraan gewend geraakt, het hoort erbij en heeft zijn eigen charme, al blijf ik het toch een beetje eng vinden.
Ik heb het allemaal in m’n hart gesloten, in vele foto’s vastgelegd, want ook al zou ik hier graag nog eens willen komen, je weet het natuurlijk niet of dat er nog eens van komt.
Dubbel gevoel, want de andere kant is al een beetje thuis. Wel fijn om weer in m’n eigen bed te slapen, m’n eigen spullen om me heen, vertrouwde mensen en natuurlijk onze hond, niet meer die enorme warmte ’s nachts waardoor het raam open moet blijven en ik de honden in de vallei de hele nacht hoor blaffen en de hanen in de vroege ochtend hoor kraaien … Dit laatste zal ik zeker niet missen.
Ik heb echter geen zin in de dagelijkse sleur van thuis. De vaste patronen, het heen en weer vliegen, het gevoel van moeten … Ik wil nog even genieten van de zon, de ruimte om me heen, de rust, de stilte van het landelijke leven, het geluid van de vogels en insecten om ons heen. Deze dag probeer ik er nog even extra van te genieten, het slapen overdag in verband met de lange reis lukt me niet echt. Zonde van deze laatste dag, niet slim en er komt een moment dat ik hier spijt van heb, maar het lukt me niet, dus nestel ik me bij het zwembad, waar ik met mijn ogen dicht geniet van de geluiden om me heen, ik snuif de lucht nog even op, geniet van de warmte op mijn huid …
Maar als de koffers zijn gepakt, de auto’s zijn volgestouwd,  het huis niet meer onze persoonlijke spullen bevat, begint toch de verwijdering, het afscheid van een wel verdiende vakantie en komt het thuisfront meer in beeld … Het is goed zo, ik heb genoten en kan er nu weer tegenaan. Alhoewel dit laatste toch niet helemaal waar is.
In de vakantie heb ik veel kunnen loslaten, maar niet alles. Deze vakantie was anders dan anders. We hadden allen teveel bagage meegenomen, waar we zoveel kilometers verderop toch geen afstand van konden doen. Het heeft meegespeeld in de hele beleving van deze vakantie, we wisten het van tevoren, het is niet anders en ook thuis zal dit zeker nog een grote rol spelen …

Bovenstaande heb ik geschreven op onze laatste vakantiedag in Italië op mijn ligbedje bij het zwembad. Inmiddels zijn we alweer 2 weken thuis en is het vandaag officieel de laatste dag van de schoolvakantie.

Deze laatste vakantiedag hebben we overigens nog op een hele leuke manier afgesloten. Voordat we Bagnoregio daadwerkelijk hebben verlaten zijn we nog gaan eten bij de ‘afhaaltoko’. Dit keer zijn we wel in de winkel gaan zitten. Er zaten geen andere mensen, maar het liep er wel af en aan. De eigenaar en zijn dochter vonden het erg leuk dat we voor de 2^e keer deze week bij hen langs kwamen, na het eten dronken we nog lekker cappuccino en knoopten een gesprek met hen aan. We kregen heerlijke zelfgemaakte cake aangeboden en daarna ook nog een borrel (niet echt handig als je nog 1600 km voor de boeg hebt). Het was erg gezellig, waardoor we later vertrokken dan eigenlijk de bedoeling was, maar het was een erg leuke afsluiting van de vakantie.

 

Verjaardag op vakantie

          Als je in juli of augustus jarig bent, heb je grote kans dat je verjaardag in de vakantie valt. De één zal het leuk vinden, de andere misschien juist niet.
Vooral als je nog jong bent gebeurd het regelmatig of elk jaar dat je niet op je verjaardag kunt trakteren in de klas, maar dat dit of voor de vakantie of na de vakantie plaatsvindt.
Het kan inhouden dat je niet zoveel bezoek krijgt op je verjaardag, omdat veel mensen op vakantie zijn. Of het kan voorkomen dat je zelf op vakantie bent op je verjaardag.

Lesley is op 15 augustus jarig, dus de ene keer valt z’n verjaardag wel in de vakantie en de andere keer niet. Toen hij nog jong was probeerden we op zijn verjaardag altijd weer thuis te zijn, dit is 1x niet gelukt. Nu hij wat ouder is, maakt het hem niet zoveel meer uit en houden we hier geen rekening meer mee. Het heeft ook voordelen. Je kunt je verjaardag vaker vieren.
Dit jaar was het de 3^e keer dat we zijn verjaardag op vakantie vierden. Dit keer voor het eerst met een grote groep familie.
De 1^e keer was toen Lesley 7 jaar werd. We waren toen in Turkije met zijn vieren. Lesley heeft een superverjaardag gehad. We zaten in een appartement op een klein complex, waar we rond het zwembad contact hadden met verschillende families. Samen met hen hebben we langs de rand van het zwembad taart gegeten en heeft Lesley kadootjes gekregen. Dat vond hij toch wel heel bijzonder, maar het mooiste was het kado wat hij van papa en mama kreeg. Dat had hij nooit verwacht en daar heeft hij het nu nog over. In die tijd was Lesley  helemaal gek van quads en per toeval zagen we dat deze vlakbij ons appartement te huur waren. Samen met papa heeft hij een uurtje op een quad mogen toeren.
De 2^e keer was vorig jaar. Toen waren we met z’n vieren in Italië. 15 augustus is in Italië een nationale feestdag, dus het merendeel van de winkels is dicht, maar we hebben wel relaxed door een mooie stad, Lucca, geslenterd en konden hier lekker uit eten. Voor ons als ouders een heerlijke, relaxte verjaardag.
Dit jaar waren we dus weer in Italië, maar nu met 11 man sterk.
We hadden helaas geen taart, want de bakker was dicht en de dag ervoor waren we in Rome geweest en konden bij thuiskomst geen taart meer halen.
Bij het wakker worden was Lesley erg verbaast. In huis en buiten was er voor hem versierd, iets dat al jaren niet meer gebeurde, geregeld door een oom en tante. ’s Nachts was er al voor hem gezongen en dit deden we na het ontbijt nog dunnetjes over en daarna volgden de cadeautjes. De rest van de dag hebben we bij het huis vertoefd, gehangen bij het zwembad, op de bank voor de tv, op het overdekte terras etc. en ’s avonds wilden we uit eten gaan.
Het was al laat, voordat we alle 11 klaar waren voor vertrek, iets wat wel meer gebeurd als je met zovelen bent. We wilden in 1^e instantie wel weer naar het meer van Bolsena om te eten, maar besloten het nu toch maar in het dorp te proberen. We hadden hier een tentje gezien, trattoria genaamd en dachten dat we hier wel pizza of iets anders konden eten. We werden netjes ontvangen, de tent was helemaal leeg, deed ook niet erg gezellig aan vond ik, heel wat anders dan aan het meer van Bolsena met het geluid van het klotsende water op de achtergrond. We kregen de kaart en zagen tot onze verbazing dat er helemaal geen pizza te verkrijgen was. Een deel van ons had hier toch zeker wel op gerekend. Wat nu? Ze begrepen ons ook al niet goed over het eten van Sylvain, of ze dat voor ons op konden warmen.
Niet zo netjes, maar we hebben wel heel beleefd aangegeven, dat de kaart niet helemaal was wat wij hadden gehoopt en zijn zo met z’n allen weer opgestapt. Vraag me wel af wat ze nu van ons dachten.
Zo kwamen we terecht bij een ‘afhaaltoko’. Hier kon je zowel pizza als pasta, kip en aardappeltjes, lasagne etc. krijgen. Het zaakje was klein, er stapten ook net 4 Nederlanders binnen die helemaal op de fiets vanuit Nederland hierheen waren gekomen, dus we besloten om eten te bestellen en dit maar mee te nemen naar ons huis. Daar hebben we gezellig buiten op het terras onze maaltijd gegeten. Toch wel een grappige wending aan het ‘uit eten’ gaan.
Ons toetje hebben we daarna met 9 man gehaald bij de Gelateria bij Civita di Bagnoregio en hier ook genuttigd. We hadden nog goede herinneringen aan het chillen op de brug naar de Civita 5 jaar geleden bij zonsondergang en het leek ons leuk dit nog een keer te doen.
We waren nu iets later, dus de zonsondergang hebben we gemist, maar het was zeker de moeite waard om in de avond de brug en de Civita te bezoeken. Dit keer zijn we wel  helemaal naar de ingang gelopen om nog wat mooie plaatjes te schieten van de entree van de Civita bij avond.
Het is zo heerlijk om met deze temperaturen ’s avonds nog in korte broek etc. buiten te kunnen lopen. De klim naar de Civita was nu een stuk minder vermoeiend dan in de brandende zon.
Tot slot hebben we bij het huis de verjaardag op het dakterras afgesloten met een disco, zodat Lesley de box die hij had gekregen voor zijn verjaardag kon uitproberen.
Ik denk of weet eigenlijk wel zeker dat Lesley heeft genoten van zijn verjaardag op vakantie en wij met hem.

                            

Persoonlijk vind ik een verjaardag op vakantie wel zo leuk. Een stuk relaxter als thuis, je hoeft als ouder niet te koken, niet de hele tijd met kopjes koffie, thee, frisdrank, taart, kaas, worst etc. te slepen en de visite is bij wijze van spreken alweer weg, voordat je ook maar een woord met ze hebt kunnen wisselen. Dit houden we er maar in.
Overigens hebben we inmiddels zijn verjaardag ook thuis nog gevierd en dit was, op het heen en weer sjouwen na, toch heel gezellig …

Rome en andere (wereld)steden bezoeken met (bijzondere) kinderen …

            

We hebben al vele grote Europese steden bezocht, vaak met z’n vieren, soms met z’n achten, maar nog nooit met z’n elfen.
Met de kinderen zijn we al in o.a. Venetië, Luxemburg, Kassel, Rome, Parijs, London,  Bordeaux,  Florence, Pisa, Genua, Manchester en nog vele veel kleinere steden geweest. Een collega zei een aantal jaren geleden nog tegen me
‘ Dat jullie dat aandurven met kinderen in zo’n grote stad rond te lopen’. Ik denk dat we toen naar Parijs of London gingen. Ik keek daar eigenlijk wel vreemd van op, is dat dan zo bijzonder? Voor ons is het eigenlijk heel normaal. Als we op vakantie zijn doen we dingen voor de kinderen, maar ook dingen voor onszelf.
Wij mogen graag in grote steden rondlopen, mooie bouwwerken bewonderen, cultuur opsnuiven en we merken dat onze kinderen dat ook leuk vinden. Ze weten ook niet anders, ze zijn het gewend. Lesley vindt het leuk om naar mooie, oude bouwwerken te kijken, foto’s te maken, geschiedenis te proeven etc. Tijdens geschiedenislessen ziet hij steden en bouwwerken voorbij komen, waarvan hij aangeeft dat hij daar graag eens naartoe wil. En Sylvain, die vindt alles leuk wat wij leuk vinden …

Natuurlijk moet je in zulke grote steden wel extra goed opletten, vooral op Sylvain, dat we hem niet kwijt raken. Hij houdt van plekken waar veel mensen zijn, observeert ze en doet ze na, gaat een praatje met ze aan of ze hem nu wel of niet verstaan en loopt zo met een groep mee zonder dat hij doorheeft dat hij van ons verwijderd raakt.
In de loop der jaren zijn Joop, Lesley en ik helemaal op elkaar ingespeeld wat betreft Sylvain in de gaten houden. We weten wat we aan elkaar hebben, maar ook dan verliezen we hem nog wel eens uit het oog, terwijl we druk aan het fotograferen of filmen zijn. Gelukkig houdt Sylvain ons tegenwoordig ook meer in de gaten, blijft hij dichter bij ons of zoekt hij ons weer op als hij ons uit het oog verloren is. Toch kan hij soms ineens helemaal z’n eigen gang gaan, zich van geen kwaad bewust. Dat gebeurde ons vorig jaar nog in Florence. Joop en Lesley waren druk foto’s aan het maken van Palazzo Vecchio. Ik was aan het filmen, het was enorm druk, maar ook warm. We waren er alle 3 van overtuigd dat Sylvain achter Lesley aanliep, maar ineens was hij er niet meer. Hij was een heel eind verder ergens rustig in de schaduw gaan zitten, van een afstandje  kijkend naar alle mensen die druk bezig waren met filmen en fotograferen. Op onze vraag waarom hij zo’n eind weg was gaan zitten zei hij verbolgen ‘ Even lekker in de schaduw zitten toch’.
Als we grote steden gaan bezoeken, zorgen we er altijd voor dat Sylvain opvallend gekleurde kleding draagt, op deze manier is hij gemakkelijker te traceren, mocht hij toch even aan onze aandacht zijn ontsnapt, maar over het algemeen is hij bij één van ons en weten we ook bij wie.
Met 8 man is het al wat lastiger, want Sylvain mag graag ook bij één van de ander vier lopen. De familieleden die met ons mee op vakantie zijn, weten goed hoe hij is en houden hem ook in de peiling.
Dit keer waren we dus met z’n elfen op pad naar een erg drukke stad, Rome. Wij waren hier 5 jaar geleden ook al geweest samen met mijn oom, tante en kinderen die ook nu weer van de partij zijn. Mijn andere oom, tante en hun nichtje waren nog nooit in Rome geweest.
Alles verliep vanaf het begin niet helemaal vlekkeloos. Terwijl we anders onze tripjes altijd goed voorbereiden, waren we nu met de gedachte dat we 5 jaar geleden de trein na 9en hadden genomen vanuit Orvieto, gewoon rond die tijd bij het station aangekomen.
Een deel ging de auto parkeren, een ander deel ging alvast kaartjes kopen. Het was 9 uur en de trein naar Rome vertrok op dat moment. Tot onze verbazing zagen we dat de eerstvolgend trein pas om half 12 naar Rome zou vertrekken. Wat nu? Wachten? Dan bleef er niet veel tijd over. We besloten daarom maar om met de auto naar een buitenwijk in Rome te rijden en daar de metro te pakken naar het centrum.
Onze reis zou eerst naar Vaticaanstad gaan. In het centrum moesten we daarom overstappen op een andere metrolijn, daar aangekomen bleek deze eruit te liggen en moesten we de bus pakken. Als sardientjes zaten we opgepakt in de bus en het was al zo warm. Het koste allemaal veel tijd, maar wat me vooral opviel was dat het met 11 man veel lastiger is om Sylvain in de gaten te houden. De anderen zullen daar waarschijnlijk minder van gemerkt hebben, maar onze 3 eenheid heeft dit zeker gevoeld. Met 11 man in drukke metrostations etc. is het sowieso al lastig om iedereen bij elkaar te houden, dus er werd regelmatig geteld. Je zou zeggen meer koppen om op Sylvain te letten en dat is natuurlijk ook zo, maar ik merkte dat het nu lastiger was om te zien bij wie hij was en je kon ook makkelijker van elkaar denken dat hij wel bij de ander zou zijn. Heel even voelde ik toch wel lichte paniek, stel nu dat iedereen denkt dat hij bij de ander is, dan zijn we hem straks toch kwijt. Dit gevoel was van korte duur en ook helemaal niet reëel, maar toch …
Het was erg druk in Rome en ook heel warm, maar gelukkig waren de temperaturen ten opzichte van de 1^e week wel wat gedaald en er stond meer wind.
        

Sylvain keutelt rustig rond, geniet van de gezelligheid om hem heen, maar ziet vooral dat alle mensen aan het fotograferen en filmen zijn. Dat wil hij ook, dus troggelt hij mij de filmcamera af. Als een volleerd filmer loopt hij rond met de camera, voorziet alles wat hij ziet van commentaar, maar kijkt niet echt naar wat hij filmt, koppen staan er veelal niet op en als je de film achteraf bekijkt word je een beetje misselijk. Wat me vooral opvalt in dit geheel is dat hij oog heeft voor heel andere dingen dan wij. Wij lopen op het plein in Vaticaanstad rond en kijken naar de Sint Pieterskerk, de zuilengalerij en de vele mooi uitgehouwen beelden etc. en laten dit rustig op ons inwerken. Hij kijkt naar alle mensen op het plein, wat ze aan het doen zijn en kopieert. Ik vraag me op zo’n moment wel eens af of hij ook echt naar de gebouwen kijkt, of hij dit daadwerkelijk ziet. Hij kijkt wel, omdat iedereen kijkt, hij doet mensen na, kan heel gebiologeerd naar een gebouw kijken, maar is dit gewoon kopieergedrag? Hij reageert hier niet echt op, dit is heel anders op het moment dat hij een politieman, bewaker of wachter ziet, daar reageert hij uitbundig op. Wat is het toch een bijzonder ventje en wat wil ik toch graag eens in zijn koppie kijken.

Al met al kun je hem prima meenemen naar een grote stad, hij geniet op zijn manier, is niet vervelend en houdt het lang vol …..

Vakantie, zo vermoeiend …

                 

Bij het wakker worden is het al voelbaar, terwijl de luiken toch  echt dicht zijn.  De warmte blijft hangen. Als ik beneden kom en naar buiten loop, het is 9 uur, voel ik de warmte op mijn huid. Snel loop ik naar ons overdekte terras. Hier is het aangenaam, een briesje zorgt voor de nodige verkoeling. Rustig zitten kletsen en lezen, af en toe een spelletje Yatzee, veel verder komen we niet.
Als  het buiten te warm wordt, zoeken we verkoeling beneden in het huis of in het zwembad. Als je nog niet in het zwembad bent geweest, is het niet uit te houden  in de zon, maar de bomen en de parasols zorgen voor de hoog nodige schaduw.  Als het me echt te warm wordt neem ik een duik in het zwembad om af te koelen, heerlijk. Ik ben geen zwemmer en weet vaak niet wat ik in een zwembad moet doen, maar hier is de koelte gewoon even nodig. Lekker dobberen, een klein rondje zwemmen, hoofd onder water om ook daar weer helder te worden. Het zwembad is niet groot, maar groot genoeg om een rondje te zwemmen, te volleyballen, handballen of gewoon lekker te chillen en afkoelen. Daarna is het lekker om even in de zon op te warmen. 5 minuten op m’n buik en dan 5 minuten op m’n rug en dan is het weer tijd om de schaduw op te zoeken of opnieuw een duik in het water te nemen.
Iedere keer als ik op vakantie ben, ben  ik weer vergeten hoe vermoeiend de warmte kan zijn, dat het alle energie uit je trekt, dat je nergens meer toe komt, alleen maar zitten niksen, liggen lezen of spartelen in het water. De wandeling naar het zwembad is me af en toe al te veel. De vele kleine en grotere trappen in het huis zorgen voor een lading zweet op mijn lijf en ik denk 2x na of ik nu wel of niet echt iets van boven nodig heb. Vooral in de middag ben ik nergens toe in staat, ik ben lui, ook wat misselijk en heb geen zin in eten. Dit gevoel herken ik wel van voorgaande jaren, maar ik vraag me af of het toen ook echt zo erg was als nu. Ben ik dit keer, ondanks dat ik al een halfjaar niet meer werk, meer aan vakantie toe dan voorgaande jaren? Hebben de laatste weken zo hun tol geëist? Of is het gewoon warmer dan voorgaande jaren?
In Nederland werd al gezegd dat er een hittegolf aan zat te komen in Italië. Ik heb het zelf niet gehoord, maar ik geloof het graag. Wil het ook geloven, want anders zou het inhouden dat ik niet goed meer over de warmte kan en is het de vraag of ik een volgend jaar wel weer naar een warm land op vakantie moet gaan.

Als ik eens om me heen kijk ben ik niet de enige. We hebben allemaal weinig puf, zijn uitgeblust, alleen in het zwembad is actie en vertier, maar zelfs hier doe ik niet aan mee. Ik lig liever lui op mijn bedje in de schaduw een boek te lezen. Van schrijven komt weinig, ook daar heb ik met deze warmte weinig inspiratie voor. Een kort verhaaltje dat lukt nog, maar mijn koffer met mijn 2 onafgemaakte boeken, ligt nog onaangeroerd in het huis. Het boek waar ik 2 jaar geleden in de vakantie mee ben begonnen te schrijven en waar ik eigenlijk alleen mee verder kan in een zonnige, warme en relaxte omgeving, heb ik nog niet eens opengeslagen. Ik weet ook niet of het er deze vakantie van komt. Ik heb geen inspiratie en geen energie.
Met deze warmte moeten we veel drinken, alleen denk ik daar niet bij na voordat ik naar het zwembad loop. Eenmaal daar ben ik te lui om weer naar het huis, wat toch zo’n meter of 500 van het zwembad ligt, te lopen om een glas water te drinken. De kinderen hebben minder moeite met de warmte, dat is altijd al zo geweest. Vooral Sylvain loopt af en aan en heeft nergens last van, Lesley begint denk ik al wat puberverschijnselen te vertonen, maar in het zwembad is hij nog heel actief. Soms wat te, want als ik net lekker een boek lig te lezen, plenzen de spetters me om de oren.
2 dagen zijn we inmiddels op pad geweest met deze warmte. We hebben het dicht bij huis gehouden, want zin om ver te rijden hebben we nog niet.
In het dorp waar we zijn is een mooi oud gedeelte, van het dorp verwijderd door een aardbeving, nu verbonden met een lange brug. Erg leuk om hier rond te lopen, maar met deze warmte was het toch een zeer uitputtende bezigheid. Veel water hebben we genuttigd en ijsjes verslonden op de heen en terugweg en bij een beetje schaduw werd er even uitgepuft.
                      

De 2^e dag zijn we naar een meer in de omgeving geweest. Een heel mooi, schoon meer. Hier zijn we 5 jaar geleden ook geweest. Het water van het meer was toen best koud, daar moest je je wel even overheen zetten om erin te gaan. Daar had ik ook nu op gerekend, maar blijkbaar is het hier al langere tijd warm. Het water is niet koud, juist heel aangenaam. Ik heb er dit keer meer tijd in doorgebracht dan de vorige keer. Ik ben er over uit, ik weet zeker dat het dit keer echt veel warmer is dan voorgaande jaren. Gelukkig maar, dat wil zeggen dat ik nog niet te ‘oud’ wordt voor dit warme weer en dat een volgende vakantie in een warm land nog tot de opties behoord.
Pas in de avonduren wordt de temperatuur aangenaam en is het heerlijk om buiten te zitten. Enige stoorzenders zijn de vervelende neefjes die ons aan alle kanten prikken. We zitten lekker op ons terras te lezen of te kletsen. Tot veel meer komen we niet, maar dat hoeft ook niet.

                      

Vakantie, zo vermoeiend … Hopelijk is het de 2^e week toch iets koeler, want er staan nog een aantal uitstapjes op de planning die eigenlijk iets minder warm weer vereisen …

Geschreven aan het eind van de 1^e week vakantie in Italië.

Verandering van omgeving …

               

Ik word wakker en kijk eens om me heen.  Het is donkerder dan anders. Ik kan even niet plaatsen waar ik ben. Ik hoor mijn vader aan een oom van mij vertellen hoe het er voor staat met mijn tante. Er is nog een kans dat ze beter wordt. Langzaam aan dringt tot me door dat het een droom moet zijn geweest. Het kan niet, we hebben m’n tante afgelopen week weggebracht. Het was een mooie zonnige dag, de dienst was mooi en warm maar in scherp contrast met ons gevoel. Dit had nog lang niet moeten plaatsvinden, maar het is de harde werkelijkheid …
Inmiddels weet  ik  waar ik ben. In de slaapkamer van het huis in Italië, Bagnoregio, de plek waar we ook 5 jaar geleden verbleven. Alleen toen in het andere huis. Het was destijds  de 1^e keer dat we zo’n groot landhuis hadden gehuurd. Inmiddels is dit al vaker gebeurd, maar ook nu zijn we weer overweldigd door de grote van het huis, de mogelijkheden en de serene rust om ons heen …
Ook dit keer worden we opgehaald bij de poort van het dorp. Het begin van de weg is hetzelfde als de vorige keer, maar nu slaan we iets eerder af en ik bedenk me op dat moment nog dat we nu niet plotseling door een smal bospaadje heen hoeven. We dachten toen even ‘Waar worden we in hemelsnaam heengebracht’.
Nu rijden we over een verharde weg. Op een gegeven moment gaat de vrouw die ons voorrijdt ineens op de linkerweghelft rijden, ze doet haar knipperlicht uit naar rechts en maakt een scherpe bocht. We gaan af van de verharde weg en komen op een onverharde hobbelweg met stenen. Er lijkt geen eind aan te komen, het gaat wat omlaag, maakt een scherpe bocht naar links, verder omlaag, dikkere keien, weer iets omhoog, het wordt smaller en weer wat breder en dan ineens zien we het huis recht voor ons in de hoogte oprijzen. Wat een mooi gezicht. We moeten echter nog om het huis heenrijden en het laatste stuk is weer verhard, maar gaat vrij steil omhoog. En dan staan we voor het huis. De foto’s die we vooraf hebben gezien, kunnen niet evenaren wat we nu zien…
Wat een heerlijkheid dat we dit  kunnen doen en wat fijn dat we samen zijn met familie die allemaal dezelfde moeilijke tijd achter de rug hebben. Nu zijn we dan echt even weg van huis en alle beslommeringen …
We willen even  tot rust komen, bijtanken en krachten opdoen voor misschien wel nog een moeilijke tijd …

               

Ik lig op mijn strandbedje, ogen dicht en hoor het gespetter en gespatter in het zwembad. Stemmen schallen , de bal vliegt over en weer, ze genieten en maken plezier en ik geniet van het geluid op de achtergrond, terwijl de  zon heerlijk op m’n huid brand. Fijn dat we alles even los kunnen laten, even doen alsof er niets aan de hand is, ook al blijft het op de achtergrond aanwezig. Maar in deze zo andere omgeving, mooie natuur, krekels op de achtergrond, is er naast verdriet hopelijk ook plaats om te genieten.
De bomen zijn flink gegroeid de afgelopen jaren, waardoor het uitzicht wat beperkt is. We kunnen niet echt over de vallei heen kijken. Vanaf het dakterras hebben we het mooiste uitzicht.  We hebben naast het zwembad, een mooie overdekte buitenplaats, binnen een lange tafel waar we met zijn 11en aan kunnen zitten eten, spelletjes doen, kletsen etc., een tafeltennistafel, een voetbaltafel  en genoeg ruimte in en om het huis om je even terug te trekken als je daar behoefte aan hebt.
Hier gaan we ons de komende tijd wel vermaken, denk ik en kunnen we nieuwe energie opdoen…

Geschreven op onze 2^e vakantiedag in Italië

Gemengde gevoelens

        

De afgelopen weken heb ik met veel gemengde gevoelens rondgelopen. Ondertussen ging het gewone  leven gewoon door.
Dat vind ik nog het lastigst in zulke situaties.  Het leven gaat gewoon door. AlIes draait  gewoon verder  alsof er niks aan de hand is. Terwijl op sommige momenten het leven gewoon stil lijkt te staan …
De gemengde gevoelens hadden met meerdere zaken te maken, maar vooral met mijn jongste tante.
Eerder heb ik hier al over geschreven, dat zij met kanker werd geconfronteerd. In 1^e instantie zag het er niet goed uit, daarna was er weer hoop, maar een aantal weken geleden kreeg ze te horen dat het om een zeldzame agressieve vorm ging … Toch wilde ze nog wel verder, nog halen wat er te halen viel, 50 dat moest toch nog mogelijk zijn …

Drie weken geleden zijn we met een deel van de familie begonnen het huis op te knappen, schoon te maken en te voorzien van een nieuw behangetje en laminaat. Met liefde hebben we dit voor haar gedaan, toch kampte ik met gemengde gevoelens. Het was nodig en we wilden haar graag nog een fijne laatste tijd bezorgen, maar het betekende ook dat ze hiervoor een aantal dagen haar eigen vertrouwde huis moest verlaten, terwijl ze niet fit was.  Ze houdt er al niet van om uit huis te zijn, laat staan als je je zo ziek voelt. Het  zette me aan het denken, hoe zou ik het vinden om op pad te gaan terwijl ik me beroerd voelde?  Ik zou echt m’n huis niet uit willen als ik me zo ziek voelde, ik zou gewoon lekker in mijn eigen bed willen liggen, dan maar geen schoon en opgeknapt huis … Zo was ik dus met gemengde gevoelens aan de slag of zat thuis terwijl manlief druk aan het werk was bij haar. Aan de ene kant vond ik het zo lief dat hij en de anderen dit deden, maar aan de andere kant …
Ondertussen zagen we m’n tante aftakelen en hoopten stellig dat dit door de chemo kwam, dat deze nog niet helemaal z’n werk deed en dat het daarna wel weer wat beter zou gaan, zodat ze nog de dingen kon doen die ze nog graag wilde. Wat kun je veel verschillende gevoelens hebben in heel korte tijd.

En dan een paar dagen nadat het huis helemaal klaar was, kwam het bericht … Ik had het al aan voelen komen en toen de telefoon vroeg in de ochtend ging en me wakker maakte was mijn eerste gedachte ‘Ik neem niet op, dan kan ik nog even doen alsof er niets aan de hand is …’ Ik had al lang in de gaten waar dit over ging …
Opnieuw gemengde gevoelens. Opluchting en blij voor haar, ze hoeft niet verder te lijden… en nu kan ze weer bij haar kleine meisje zijn.
Maar ook enorme boosheid, waarom moet iemand die al zoveel voor de kiezen heeft gehad in haar korte leven ook nog eens het gevecht met deze ellendige ziekte aangaan? Waarom moet iemand die zo positief in het leven staat, ondanks alles en zo hard was voor zichzelf deze strijd verliezen?
Opnieuw komt die waarom vraag om de hoek kijken. Waarom? Ik begrijp het niet …

48 jaar heeft ze maar mogen worden. Geboren als 12^e in het gezin, te vroeg, te klein, maar toen al een knokker. Klein is ze altijd gebleven, maar  je zag haar niet zomaar over het hoofd. Ze had haar woordje altijd klaar en met haar volume  kon je niet om haar heen. Veel heeft ze al in haar jonge jaren moeten doorstaan. Niet alles weet ik me te herinneren, maar wat ik nog heel goed weet is dat ze een korset droeg  of meerdere denk ik in verband met scoliose, dat ze behandelingen heeft gehad om haar op te rekken, met van die enge pennen in haar hoofd en knieën die  er regelmatig uitschoten …,  wisselliggingen, waardoor we in het ziekenhuis de ene keer gewoon naast haar konden zitten of boven haar hangen en de andere keer op de grond moesten liggen om met haar te kunnen praten.  In mijn jeugd was dit toch wel een schrikbeeld voor mij, want ook ik had scoliose en ik was altijd bang dat ik misschien ook zo in het ziekenhuis terecht zou komen. Dit is gelukkig niet gebeurd, ondanks dat ik niet elke dag braaf mijn oefeningen deed.
Dit was het eerste beeld wat ik weer voor me zag, jaren later toen we hoorden dat Sylvain scoliose had en dit ook in vrij ernstige mate heeft. De arts heeft me echter verzekerd dat het werken met pennen en wisselliggingen niet meer wordt gedaan. Een enorme opluchting.

Onze kleine tante, 1.43 m lang is ze uiteindelijk geworden. Bij het typen van dit stuk bedenk ik me ineens of het haar wel gelukt is om groter te worden dan onze kleine oma, de moeder van mijn opa. Van haar kan ik me weinig herinneren, alleen dat ze klein was en dat we iedere keer als we haar zagen gingen kijken of we al bijna net zo groot als haar waren …
Mijn tante was maar 6 jaar ouder dan mij, op 5 jarige leeftijd werd ze voor het eerst tante … Ze was onze tante, maar groeide eigenlijk samen met ons (neefjes en nichtjes) op. Toch was zij degenen die op ons ‘paste’ als we bijvoorbeeld naar de Papiermolen gingen. Dat kleine, tengere vrouwtje wist zich goed te weren met haar mondje vooraan …
Nooit gedacht dat het haar zou lukken om op een natuurlijke manier te bevallen, de  keizersnee stond al gepland, maar ook daarmee heeft ze een ieder doen verbazen. Veel te kort heeft ze van haar meisje mogen genieten. Ook dit verdriet heeft ze moeten dragen en ook al ging dit met veel ups en downs, ook hier sloeg ze zich doorheen. Ze had veel verdriet en vooral in de donkere periode van het jaar viel het niet mee, maar ze ging door en kon weer lachen en genieten …

Waarom ze dan ook dit nog heeft moeten dragen, is mij een raadsel en zal wel altijd een vraag blijven. Ik kan alleen maar hopen dat ze nu weer terug is bij haar kleine meisje, haar ouders en dat het gedaan is met alle ellende …
Lieve kleine, dappere tante, je blijft voor altijd in mijn hart en we zullen nog vaak over je praten en om je lachen als we herinneringen ophalen. We zullen je nooit vergeten …