We hebben al vele grote Europese steden bezocht, vaak met z’n vieren, soms met z’n achten, maar nog nooit met z’n elfen.
Met de kinderen zijn we al in o.a. Venetië, Luxemburg, Kassel, Rome, Parijs, London, Bordeaux, Florence, Pisa, Genua, Manchester en nog vele veel kleinere steden geweest. Een collega zei een aantal jaren geleden nog tegen me
‘ Dat jullie dat aandurven met kinderen in zo’n grote stad rond te lopen’. Ik denk dat we toen naar Parijs of London gingen. Ik keek daar eigenlijk wel vreemd van op, is dat dan zo bijzonder? Voor ons is het eigenlijk heel normaal. Als we op vakantie zijn doen we dingen voor de kinderen, maar ook dingen voor onszelf.
Wij mogen graag in grote steden rondlopen, mooie bouwwerken bewonderen, cultuur opsnuiven en we merken dat onze kinderen dat ook leuk vinden. Ze weten ook niet anders, ze zijn het gewend. Lesley vindt het leuk om naar mooie, oude bouwwerken te kijken, foto’s te maken, geschiedenis te proeven etc. Tijdens geschiedenislessen ziet hij steden en bouwwerken voorbij komen, waarvan hij aangeeft dat hij daar graag eens naartoe wil. En Sylvain, die vindt alles leuk wat wij leuk vinden …
Natuurlijk moet je in zulke grote steden wel extra goed opletten, vooral op Sylvain, dat we hem niet kwijt raken. Hij houdt van plekken waar veel mensen zijn, observeert ze en doet ze na, gaat een praatje met ze aan of ze hem nu wel of niet verstaan en loopt zo met een groep mee zonder dat hij doorheeft dat hij van ons verwijderd raakt.
In de loop der jaren zijn Joop, Lesley en ik helemaal op elkaar ingespeeld wat betreft Sylvain in de gaten houden. We weten wat we aan elkaar hebben, maar ook dan verliezen we hem nog wel eens uit het oog, terwijl we druk aan het fotograferen of filmen zijn. Gelukkig houdt Sylvain ons tegenwoordig ook meer in de gaten, blijft hij dichter bij ons of zoekt hij ons weer op als hij ons uit het oog verloren is. Toch kan hij soms ineens helemaal z’n eigen gang gaan, zich van geen kwaad bewust. Dat gebeurde ons vorig jaar nog in Florence. 
Joop en Lesley waren druk foto’s aan het maken van Palazzo Vecchio. Ik was aan het filmen, het was enorm druk, maar ook warm. We waren er alle 3 van overtuigd dat Sylvain achter Lesley aanliep, maar ineens was hij er niet meer. Hij was een heel eind verder ergens rustig in de schaduw gaan zitten, van een afstandje kijkend naar alle mensen die druk bezig waren met filmen en fotograferen. Op onze vraag waarom hij zo’n eind weg was gaan zitten zei hij verbolgen ‘ Even lekker in de schaduw zitten toch’.
Als we grote steden gaan bezoeken, zorgen we er altijd voor dat Sylvain opvallend gekleurde kleding draagt, op deze manier is hij gemakkelijker te 
traceren, mocht hij toch even aan onze aandacht zijn ontsnapt, maar over het algemeen is hij bij één van ons en weten we ook bij wie.
Met 8 man is het al wat lastiger, want Sylvain mag graag ook bij één van de ander vier lopen. De familieleden die met ons mee op vakantie zijn, weten goed hoe hij is en houden hem ook in de peiling.
Dit keer waren we dus met z’n elfen op pad naar een erg drukke stad, Rome. Wij waren hier 5 jaar geleden ook al geweest samen met mijn oom, tante en kinderen die ook nu weer van de partij zijn. Mijn andere oom, tante en hun nichtje waren nog nooit in Rome geweest.
Alles verliep vanaf het begin niet helemaal vlekkeloos. Terwijl we anders onze tripjes altijd goed voorbereiden, waren we nu met de gedachte dat we 5 jaar geleden de trein na 9en hadden genomen vanuit Orvieto, gewoon rond die tijd bij het station aangekomen.
Een deel ging de auto parkeren, een ander deel ging alvast kaartjes kopen. Het was 9 uur en de trein naar Rome vertrok op dat moment. Tot onze verbazing zagen we dat de eerstvolgend trein pas om half 12 naar Rome zou vertrekken. Wat nu? Wachten? Dan bleef er niet veel tijd over. We besloten daarom maar om met de auto naar een buitenwijk in Rome te rijden en daar de metro te pakken naar het centrum.
Onze reis zou eerst naar Vaticaanstad gaan. In het centrum moesten we daarom overstappen op een andere metrolijn, daar aangekomen bleek deze eruit te liggen en moesten we de bus pakken. Als sardientjes zaten we opgepakt in de bus en het was al zo warm. Het koste allemaal veel tijd, maar wat me vooral opviel was dat het met 11 man veel lastiger is om Sylvain in de gaten te houden. De anderen zullen daar waarschijnlijk minder van gemerkt hebben, maar onze 3 eenheid heeft dit zeker gevoeld. Met 11 man in drukke metrostations etc. is het sowieso al lastig om iedereen bij elkaar te houden, dus er werd regelmatig geteld. Je zou zeggen meer koppen om op Sylvain te letten en dat is natuurlijk ook zo, maar ik merkte dat het nu lastiger was om te zien bij wie hij was en je kon ook makkelijker van elkaar denken dat hij wel bij de ander zou zijn. Heel even voelde ik toch wel lichte paniek, stel nu dat iedereen denkt dat hij bij de ander is, dan zijn we hem straks toch kwijt. Dit gevoel was van korte duur en ook helemaal niet reëel, maar toch …
Het was erg druk in Rome en ook heel warm, maar gelukkig waren de temperaturen ten opzichte van de 1e week wel wat gedaald en er stond meer wind.
Sylvain keutelt rustig rond, geniet van de gezelligheid om hem heen, maar ziet vooral dat alle mensen aan het fotograferen en filmen zijn. Dat wil hij ook, dus troggelt hij mij de filmcamera af. Als een volleerd filmer loopt hij rond met de camera, voorziet alles wat hij ziet van commentaar, maar kijkt niet echt naar wat hij filmt, koppen staan er veelal niet op en als je de film achteraf bekijkt word je een beetje misselijk. Wat me vooral opvalt in dit geheel is dat hij oog heeft voor heel andere dingen dan wij. Wij lopen op het plein in Vaticaanstad rond en kijken naar de Sint Pieterskerk, de zuilengalerij en de vele mooi uitgehouwen beelden etc. en laten dit rustig op ons inwerken. Hij kijkt naar alle mensen op het plein, wat ze aan het doen zijn en kopieert. Ik vraag me op zo’n moment wel eens af of hij ook echt naar de gebouwen kijkt, of hij dit daadwerkelijk ziet. Hij kijkt wel, omdat iedereen kijkt, hij doet mensen na, kan heel gebiologeerd naar een gebouw kijken, maar is dit gewoon kopieergedrag? Hij reageert hier niet echt op, dit is heel anders op het moment dat hij een politieman, bewaker of wachter ziet, daar reageert hij uitbundig op. Wat is het toch een bijzonder ventje en wat wil ik toch graag eens in zijn koppie kijken.
Al met al kun je hem prima meenemen naar een grote stad, hij geniet op zijn manier, is niet vervelend en houdt het lang vol …..
@ngelineWagenaar 