Als ik wakker word, zie ik een oranje-roze gloed in mijn slaapkamer. Zal het… Ik sta snel op, loop om het bed heen en doe de luxaflex omhoog. Buiten zie ik inderdaad een mooie, roze gloed in de lucht en over het iets heiige veld achter onze tuin. Ik snel mijn slaapkamer uit, trek mijn jas en tuinklompen aan en gris snel mijn telefoon mee. Ik kan nog steeds enorm genieten van een mooie zonsopkomst (dat geldt overigens ook voor een mooie zonsondergang). Ik weet niet hoeveel foto’s ik al gemaakt heb in de tuin en vooral van het veld achter onze tuin, sinds we hier wonen, maar het blijft mooi. Eigenlijk ben ik net iets te laat, mijn telefoon maakt niet de mooiste foto’s (of eigenlijk maakt hij het mooier dan het is) dus wil ik snel mijn camera halen. Alleen is dan de echte magie van de mooie roze lucht en het heiige veld alweer weg. Daarnaast lukt het me nog steeds niet om mijn camera snel goed in te stellen voor een echt mooie foto van de zonsopkomst. Als ik nog even de voederpaal van nieuw voer voorzie, komen de musjes, kool-en pimpelmezen en een enkel roodborstje er al aanvliegen. Ze verschansen zich in de boom en struik vlakbij de paal, totdat ik uit het gezichtsveld ben verdwenen. Ik ga naar binnen, het is ook best fris, nog even lekker lezen op de bank, dit moment pakt niemand me meer af. Genieten! Niet veel later zie ik vanaf de bank de vogeltjes af en aan vliegen naar de voederpaal en ineens ook weer de Gaai. Deze beestjes zijn erg schuw. Ik probeer snel mijn camera te pakken en vanuit de woonkamer te fotograferen, maar eigenlijk is dit net wat te ver weg. Toch maar naar de slaapkamer, stilletjes bij het raam gaan staan. Maar voordat ik de camera goed in de aanslag heb, is hij alweer verdwenen. Jammer.
Inmiddels wonen we bijna een jaar in Sappemeer op het bijna platteland. En ik kan je wel vertellen, ik vind het nog steeds heerlijk. Heel even was ik bang dat ik het hier toch niet meer zo leuk vond. Dat was vlak na de vakantie. We hebben erg naar deze vakantie uitgekeken, maar eerlijk gezegd vond ik het ook wel moeilijk om ons huis ‘alleen’ te laten. Ik weet nog niet zoveel van de buurt, hoe is het hier als je huis een tijdlang onbemand is? Valt dit op? Wordt er veel ingebroken? Net voordat we op vakantie gingen, werden onze kunststofkozijnen en nieuwe deuren geplaatst. Dat gaf al een wat meer veilig gevoel, want de beide buitendeuren waren behoorlijk krom getrokken. Niet alleen niet fijn als het koud is, maar zou je de deur ook niet makkelijk kunnen forceren? Dat was dus mooi opgelost, alleen hadden we toen het volgende probleem. De gordijnen pasten toch eigenlijk niet zo goed meer voor de ramen. Het zou ons zeker niet lukken om ze er direct goed voor te krijgen, daarbij twijfelden we of we deze gordijnen er wel weer voor wilden of toch anderen, dus zonde om hier dan gaten voor te gaan boren. Maar het huis zonder gordijnen achter laten, is dat wel een optie? We hebben uiteindelijk eerst maar goedkope gordijnen op een geïmproviseerde manier voor de ramen gehangen, zodat er toch wat voor hangt. Zo moest het maar en zo heb ik ons huis toch ‘alleen’ achter gelaten, want tja ik wilde toch wel graag met het gezin onze droomreis maken. Eenmaal weg, kon ik het gelukkig wel loslaten. We hebben echt genoten van de vakantie, zoals jullie in de vorige blog hebben kunnen lezen. Terwijl de mannen na 3 weken wel weer naar huis verlangden, kon het voor mij niet lang genoeg duren. Ik had er nog wel 2-3 week aan vast willen plakken. Ik was nog lang niet uitgekeken en zeker nog niet klaar met het heerlijke gevoel van vrijheid, lekker doen waar je zin in hebt, genieten van de schitterende natuur, fijne wandelingen maken, grenzen verleggen, etc. Maar helaas, na 3 weken hield het toch echt op en moesten we weer op huis aan. Gelukkig had ik nog een kleine week om thuis bij te komen, voordat ook de werkplicht weer riep. Thuis was het echter nogal grauw en grijs en een stuk frisser dan tijdens de vakantie. Dat was wel even schakelen. Je komt weer in je normale ritme (of sleur, het is maar hoe je het bekijkt) en ik merk dat ik daar best een beetje moeite mee heb. Terwijl de mannen blij waren weer lekker thuis te zijn, het gewone leven weer op te pakken, liep ik een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Had ik hier zo lang naar toe geleefd, had ik zoveel uitgezocht, me er zo op verheugd en dan is het ineens voorbij? Ook het huis voelde ineens niet meer als voorheen. Even was ik bang dat de chemie tussen mij, het huis en de omgeving er niet meer was, maar terugdenkend heb ik dit eigenlijk na elke vakantie wel. Ik vind het best lastig om weer terug te keren in het ritme van alle dag. Ik mis het heerlijke gevoel van weg zijn van alle sores, genieten van een nieuwe omgeving, even niks moeten maar alleen van alles mogen en maar zien hoe de dag loopt. Herkennen jullie dat? Of vind je het juist fijn om na de vakantie weer lekker thuis te zijn en weer het ‘gewone’ ritme op te pakken?
Al met al weet ik nu dat ik toch echt nog heel erg blij ben met ons huis en de omgeving waar we nu wonen en ook ik heb het gewone leven weer opgepakt. Ik merk wel dat ik het nodig heb, om middels het uitzoeken van foto’s en filmpjes van de vakantie, nog even wat langer in de vakantie te blijven hangen. En dat heeft dit keer best lang geduurd. We hebben met elkaar zoveel foto’s en filmpjes gemaakt, dat ik er wel even zoet mee was om alles te bekijken, ordenen, de mooiste foto’s eruit te pikken en alle filmpjes te bekijken, herbeleven en te bepalen welke er in onze ‘Vakantiefilm’ terecht komen. Van elke vakantie maak ik na afloop een mooie film met teksten en muziek, welke we vervolgens keer op keer kunnen bekijken als we even weer weg willen dromen. Het is de laatste tijd hier in Nederland slecht weer geweest. Iedereen hoor ik erover. Ik moet zeggen dat ik het zelf niet zo mee heb gekregen. Misschien wel omdat ik op de momenten dat het echt te veel regende en ik thuis was, druk was met het uitzoeken van de foto’s en filmpjes. Ik vond dat het eigenlijk best vaak gebeurde dat het droog was en best mooi weer en dan vind ik het jammer om thuis te blijven. Naar mijn idee heb ik regelmatig tussendoor lekker buiten kunnen wandelen (dus dan geen tijd om verder aan mijn project te werken), ook in de pauzes op het werk konden we best vaak naar buiten. Thuis en onderweg heb ik ook van mooie zonsopkomsten kunnen genieten en een enkele zonsondergang. Dus in mijn beleving viel het best mee. Bekijk ik het vooral van de zonnige kant en is de rest te pessimistisch of was ik gewoon teveel afgeleid?
Drie jaar geleden zouden we een Roadtrip maken door Zuidwest Amerika. Ik had er toen al slapeloze nachten van of dit met onze zoon wel haalbaar was. Uiteindelijk hebben we er wel voor gekozen om de reis te maken, per auto en slapen in hotels. Het hield me wel bezig of dit wel een juiste keuze was, om de dag een lange autorit en wat als hij ziek werd? Corona gooide roet in het eten of maakte voor ons de keus om de reis niet te maken, het is maar hoe je het bekijkt. Toch bleef onze wens om deze reis alsnog te maken en dit jaar hebben we de stoute schoenen opnieuw aangetrokken. We hebben de reis wel wat aangepast. Gezien we nu alleen met ons gezin gaan, hebben we er toch voor gekozen om met de camper te gaan (bed aan boord voor het geval dat, maar als je rijdt mag je het bed niet gebruiken) en ook de route wat aangepast. Een aantal plekken wilden we graag nog toevoegen aan onze reis en hiervoor hebben we Los Angeles opgeofferd. Voor ons niet echt een pré en daarbij schijn je daar vooral veel in de file te staan. We hebben er ook voor gekozen om niet in het hoogseizoen te gaan, in die periode is het veel te warm in grote delen van Zuidwest Amerika en in (sommige) parken is het dan filerijden. Dat leek ons nu ook niet echt een leuke manier om vakantie te vieren. Hierdoor moesten we wel langer wachten, voordat de vakantie echt kon beginnen en vlak voor tijd kwam ik erachter dat er ook plekken zijn tijdens onze reis, waar het in september/oktober al kan vriezen. Oeps, daar hadden we niet bij stil gestaan. Dit zorgde ervoor dat we een grote variëteit aan kleding mee moesten op reis.
Half september is het dan eindelijk zover. Een reis waar we ons al vier jaar op hebben voorbereid, gewikt en gewogen, wat willen we in elk geval zien en wat kan bij eventueel. We hebben geen idee hoe de reis zal verlopen, wat haalbaar is met een kind wat toch wel veel slaap nodig heeft, wat haalbaar is per dag met de camper, etc. De route ligt vast en ook de hotels en campingplaatsen zijn allemaal al geregeld. Dit deel van Amerika is zo populair, dat wordt aangeraden dit allemaal van te voren vast te leggen. Met name de campings in de parken, moet je al een half jaar van tevoren boeken en dan ook echt op de dag af een half jaar voordat je er zult verblijven. Op het moment dat de sites opengaan, moet je ook achter de computer zitten en je plekje al hebben gekozen, er gauw op klikken en hopen dat niet een ander je net voor is. Voor drie campings is het gelukt, maar voor twee hebben we toch een plekje buiten het park moeten zoeken. Alles al zo vastleggen, is wel een dingetje, want dit betekent dat we dus ook echt door moeten, ongeacht hoe alles verloopt. Ik ben benieuwd hoe dit zal gaan. Ik heb me de afgelopen jaren al goed voorbereid door fora te lezen op facebook. Hier veel informatie uit kunnen halen, wat mooie plekken zijn om te bezoeken, wat je echt niet moet overslaan, etc. Maar wat me ook opvalt is, dat mensen wel heel veel doen/zien op een dag. Kan dit omdat zij geen kind met een beperking bij zich hebben? Ik heb een mooi routeboekje erbij gehad en het reisboek van ons reisbureau waarin allemaal tips met wat te doen in de plaatsen die we bezoeken en wat eventueel te kunnen zien onderweg op onze reisdagen. Aan de hand hiervan heb ik onze eigen van dag tot dag route gemaakt, met alle mogelijke bezienswaardigheden.
Onze reis begint in San Francisco, waar we eind van de middag aankomen (voor ons al midden in de nacht) en 3 nachten zullen verblijven, voordat we de camper ophalen. We hebben hier lekker een dag rondgelopen en de bezienswaardigheden als Union Square, the Cable Car, Lombard street, Pier 39 en de Golden Gate Bridge bezocht. Ook zijn we naar Alcatraz geweest. Wij vinden San Francisco een leuke, relaxte stad. De mensen zijn hier heel anders dan in New York. Helaas ook hier wel veel zwervers. Hierna hebben we de camper opgehaald. Voor de mannen in eerste instantie wel even wennen om met zo’n grote auto te rijden, maar dat was al gauw voorbij. Eerst boodschappen doen bij de Walmart en daarna kon het deel van onze reis met de camper beginnen. De eerste stop was Montery. We wilden heel graag een deel van Highway 1 rijden. Dit moet een erg mooie weg zijn, die doorloopt tot Los Angeles.
Het was echter best mistig en wij hadden geen tijd om op verschillende plekken uit te stappen om echt van het uitzicht te genieten. We moesten namelijk bij de 1e camping uiterlijk om 17 uur binnen zijn. Jammer, want op deze manier hebben we dus weinig gezien van Highway 1. Bij de 1e camping, hooked up, was het nog wel even uitzoeken hoe het allemaal werkt met aansluitingen, maar ook dit wende snel. Helaas zaten we te ver van de kust om hiernaar toe te lopen en door een vochtprobleem in de camper, hebben we de volgende dag besloten om eerst terug te rijden naar de camperverhuurder, alvorens onze reis naar Yosemite te vervolgen. Hierdoor was er helaas geen tijd meer om de 17-milesdrive in Monterey te rijden en heb ik dus niets gezien van mijn geliefde strand/zee.
Er bleek niet zoveel aan de hand te zijn met de camper, dus konden we onze weg al snel vervolgen richting Yosemite. Het was wel doorrijden, want we hadden een aardige rit voor de boeg. De rit was in het begin best saai en de wegen slecht, maar dit werd gaandeweg beter. We hebben genoten van uitgestrekte vlakten en vergezichten voordat we tussen de bergen terecht kwamen. Hier zijn we gestopt om te genieten van het uitzicht en de ondergaande zon op de bergen. Het was al schemerig voordat we bij de camping aankwamen. Ons 1e Nationale park wat we bezochten was Yosemite. We stonden hier niet op een camping op het park, dus moesten al vroeg vertrekken om in het park een parkeerplek te bemachtigen. Dit hadden we vooraf al gelezen, maar ook de host van de camping bevestigde dat. Zij raadde ons aan om hier uiterlijk om half 7 te zijn. We besluiten om hier eerst naartoe te rijden en dan op de parkeerplaats pas te gaan ontbijten en koffie te drinken. We hebben immers al onze spullen en keuken bij de hand. Wat ook handig is, is dat we ook de wc altijd in de buurt hebben. Het is voor onze jongste wel even moeilijk om zo vroeg op te staan, maar het is gelukt. In het park is nog genoeg parkeerplek, maar we zien dat dit ook snel volloopt. Wat een mooi park. We hebben hier eerst een korte wandeling gedaan naar de Lower Yosemite falls en genoten van het beeld en het geluid van deze waterval, vervolgens hebben we een rit met de shuttlebus door het park gemaakt en zijn later met de camper naar Glacier Point gereden. Hier had je echt een fenomenaal uitzicht op o.a. de Half Dome en twee watervallen. Wat een mooi wijds uitzicht over de bergen. We waren sprakeloos en hebben hier echt een tijdje gezeten om van het uitzicht te genieten, ondertussen getrakteerd op een bezoekje van een eekhoorn.
De volgende dag hebben we ook doorgebracht in Yosemite. Via de Tiogaroad, één van de mooiste wegen van Amerika, zijn we doorgereisd naar Convict lake. Vandaag wel wat later vertrokken, zodat Sylvain nog even door kon slapen, terwijl wij alvast hebben koffiegedronken, ontbeten en de broodjes voor onderweg gesmeerd. Het was echt een mooie rit. Onderweg zijn we een stuk gaan wandelen bij Tuolume Grove. Hier kon je mooie Sequoia bomen zien. Wij zijn echter niet zover gekomen. Het was best een wandeling naar beneden en dit moesten we daarna dan ook weer terug naar boven lopen. Hier was niet genoeg tijd voor. Maar het stuk wat wij hebben gelopen was al mooi en wat een frisse, zuivere lucht. Vervolgens zijn we gestopt bij Olmsted Point, waar we weer een geweldig uitzicht hadden op het gebergte en ook de Half Dome, nu vanaf de andere kant. Via een verrekijker van een ranger hebben we nu ook de wandelaars kunnen zien, bovenop de Half Dome. Vervolgens zijn we nog gestopt bij Tenaya lake en het uitzichtpunt bij de Tioga pass. Dit was ook weer een mooie weg om over te rijden en ineens doemde dan uit het niets Mono Lake voor ons op. We vallen wat uitzichten betreft van de ene verbazing in de andere. Wat is dit een mooi gebied.
Onze volgende stop was Convict Lake, hier stonden we op een camping vlakbij het meer met mooi uitzicht. We zitten hier wel hoger, dus het was best fris. In de ochtend werden we getrakteerd op een groep herten, die achter onze camper van de bosjes zaten te eten.
Vanuit Convict lake hebben we onze reis vervolgt via Tonopah, een voormalig mijnstadje en Goldfield waar o.a. een International Car Forrest was. Onderweg ook nog een aantal keren gestopt voor mooie uitzichten en ons eindpunt was Beatty, wat vlakbij Death Valley lag. We hadden geen puf meer om hier nog naartoe te gaan. Wisten ook eigenlijk niet of Death Valley al weer open was, na de overstromingen van een paar weken geleden. Hier kwamen we de volgende dag achter, toen we verkeerd reden en op een afgesloten weg stuiten. Death Valley is nog niet weer open.
Vanuit Beatty zijn we de volgende dag richting Zion gegaan. Onderweg hebben we het statepark the Valley of Fire bezocht. Echt een geweldig park, wat zijn naam eer aan doet. We hebben hier vele stops gemaakt en van de mooie uitzichten genoten. We vallen echt van de ene verbazing in de andere. Op het laatste stuk, sloeg het weer ineens om en kwamen we in een enorme regen en onweersbui terecht. Verbazingwekkend hoe snel dit ineens veranderde. Bij aankomst op de camping was er niks meer aan de hand.
Op deze camping staan we ook 2 dagen en net als in Yosemite helaas niet in het park zelf. Dat wordt dus weer vroeg opstaan om een parkeerplek in het park te kunnen bemachtigen. Zion is een mooi park, maar het was hier helaas wel erg toeristisch. We hebben een leuke trail gedaan, maar liepen hier wel in rijen achter elkaar. In de middag nog een andere, toch wel wat moeilijkere trail voor een deel gedaan. Hier was het rustiger, maar het was ook wel zwaar met de warmte en het was aardig stijgen langs een afgrond. Maar wel leuk om te doen. Ook hier in het park konden we met de shuttlebus naar verschillende viewpoints.
Onze volgende stop is Bryce, daar zitten we wel op een camping in het Nationale park. In de ochtend zijn we vanaf de camping naar een plek gelopen waar we de zonsopkomst konden zien, terwijl de jongens nog lagen te slapen. Wat later op de ochtend hebben we met de camper een aantal viewpoints bezocht en in de middag nog een wandeling wat meer de kloof in. Wat is het hier ook weer prachtig. De hoodoos hebben echt mooie kleuren en vormen.
Na 2 dagen op de camping in Bryce, waar het in de nacht tegen het vriespunt was, zijn we verder gereisd naar Capitol Reef. Ook hier staan we op een natuurcamping, midden tussen de appelbomen. En hier kwamen de herten (Deers) in de avond en ochtend vlakbij ons genieten van de op de grond gevallen appels. De kleuren van het gesteente zijn hier nog dieper rood dan we tot nu toe hebben gezien. We blijven ons echt verbazen hoe verschillend de natuur hier is in de parken.
Na 1 nacht zijn we doorgereisd naar Monument Valley, waar we vanaf de camping al een mooi uitzicht hadden op de buttes. Maar met de Jeeptour, die we hier hebben gedaan, was het uitzicht nog veel mooier en weer totaal anders. Natuurlijk zijn we ook even gestopt bij het iconische Forrest Gump point om een foto te nemen.
Vanuit Monument Valley zijn we naar Page gereisd, waar we een prachtige tour hebben gedaan door de Antelope Canyon. Een bijzondere ervaring. En natuurlijk zijn we ook naar de Horseshoe bend geweest. Deze blog wordt te lang om overal uitgebreid wat over te schrijven, dus ik hou het nu kort. Ik verval anders ook steeds in herhaling. Sylvain begint inmiddels wel steeds meer moeite te krijgen met vroeg opstaan. Hij vindt het allemaal prachtig wat hij ziet en geniet net als ons van alles om hem heen, het lukt ook niet zo goed om op tijd op bed te gaan,en in de ochtend dan vroeg opstaan is toch wel een dingetje.
Vanuit Page reizen we naar de Grand Canyon, de plek waar het voor mij allemaal om begon. Hier wilde ik al vanaf mijn tienerjaren ooit een keer naartoe. En het is me niet tegengevallen. Wat een overweldigende plek. Ik weet niet of het het mooiste is, wat ik deze reis heb gezien, maar het is door zijn grootsheid wel heel indrukwekkend. Ook hier hebben we opnieuw genoten.
En dan is het al tijd om naar onze laatste camping te gaan, we reizen af naar Williams. Dit ligt aan route 66 en daar moeten we natuurlijk ook even een kijkje nemen. Het is echter wel erg fris in de avond, het waait hard en het begint te sputteren. Toch is het leuk om dit plaatsje even bij avond te zien. Omdat de mannen een korte broek aanhebben wil Sylvain ook geen lange broek aan. Maar of dit verstandig is? De volgende dag voelt meneer zich niet lekker, hij heeft hoofdpijn en ineens wordt het hem allemaal teveel. Hij krijgt een enorme huilbui en wil acuut naar huis, wat natuurlijk niet gaat. We besluiten de kortste weg te nemen naar Las Vegas, in plaats van via route 66, zodat hij nadat we de camper hebben weggebracht in bed kan in het hotel. Hij heeft zich de hele reis al verheugd op Las Vegas, omdat daar op zijn werk over was gesproken; het gokken. Geen idee of hij echt weet wat dit inhoudt, maar wel erg sneu dat hij nu net ziek wordt. Wij zijn ‘blij’ dat het nu pas gebeurd. Hopelijk knapt hij wel op tijd op voordat we terug vliegen.
Gelukkig blijft het bij 1 dag en nacht en kan hij de laatste dag toch nog met ons mee Las Vegas verkennen en heeft hij nog even kunnen ‘gokken’. Al met al hebben we echt een geweldige reis gehad. We hebben genoten van al het moois wat we hebben gezien. Echt teveel om op te noemen. Eén blog is te kort om dit allemaal te kunnen beschrijven.
Maar terugkomend op de titel van dit verhaal: Ja, je kunt met een kind met een beperking een Roadtrip maken. Het is tenminste voor ons wel gelukt en we zouden het zo nog een keer doen. Het hangt er natuurlijk wel heel erg van af wat voor beperking je kind heeft. We hebben ondertussen wel concessies moeten doen. We hebben heel wat dingen die op ons dag lijstje stonden moeten schrappen, omdat het gewoon niet haalbaar is. Niet voor onze zoon, maar ook niet voor onszelf. Het werd echt teveel.
Het is vrijdagochtend nog vrij vroeg, maar je voelt al dat er een heerlijke, warme dag aan zit te komen. Zoals gewoonlijk loop ik nog eventjes door de tuin, de vogeltjes schieten weg in de bomen en heg, en kijk nog even naar de bloemen, de opkomende sla, de aankomende aardbeien en frambozen en geniet van het uitzicht over het veld achter onze tuin, welke nu vol aardappelplanten staat. Nog één werkdag en dan is het weekend en het beloofd een (erg) warm weekend te worden. Heerlijk! Als ik in de auto stap, zonder jas en onderweg de zon al flink zijn best zie doen, de bermen met bermgras en daarin ook vele, mooi felrood gekleurde klaprozen, krijg ik een blij gevoel. Het lijkt wel alsof ik op weg naar vakantie ben. Ik geniet van het mooie uitzicht in de auto, rij relaxed op de cruise control, geen haast, gewoon lekker genieten en in gedachten ga ik terug naar de afgelopen vakanties.
We hebben al veel mooie reizen mogen maken en vaak ook met de auto. Hoe ver de reis ook is, de vakantie begint al in de auto. Lekker genieten van alles wat je onderweg ziet, hoe klein ook. Zo nu en dan verkeerd rijden, hoort er bij ons ook bij. Geen probleem. We komen uiteindelijk wel weer op de goede weg. Onderweg ook stoppen om even bij te tanken, wat eten en drinken en gezellig kletsen. We hebben gereisd met verschillende gezelschappen, alleen ons eigen gezin, samen met het gezin van mijn oom en tante, of met nog meer familie. Het is altijd een gezellige boel. Zodra het landschap begint te veranderen, bijvoorbeeld meer heuvelachtig of juist tussen de duinen, grotere vergezichten of wat ook, neemt het vakantiegevoel alleen maar toe. Heerlijk vind ik het om over de weg te rijden, steeds verder van huis en dichter bij onze eindbestemming. Soms rijden we in 1 dag, soms in 2 dagen, we hebben ook vakanties gehad waarbij we op verschillende plekken verbleven en we in eerst instantie steeds iets verder wegreden, om vervolgens weer richting huis te gaan met nog wat tussenstops. Meestal rijden we in onze eigen auto, maar ook hebben we wel eens een auto gehuurd, als we met het vliegtuig op reis gingen. Dat was vaak eerst even wennen, maar soms ook erg fijn en heeft er zelfs toe geleid dat we nu ook in een automaat rijden. Terwijl ik richting werk rijd, passeren er heel wat weggetjes waar we ooit langs zijn gereden, de revue. Mooie landweggetjes tussen enorme zonnebloemvelden, een heel smal weggetje, waar we helemaal niet in moesten, maar we door de Tom Tom heen waren gestuurd. Hier konden we niet meer keren, dus moesten we in de achteruit terug, totdat er een garage was, waar we door steeds maar weer heen en weer te rijden, uiteindelijk de draai konden maken. Wegen met geweldige uitzichten op bergen en dalen. Verlaten weggetjes waar de schapen ‘los’ rondliepen en je ellenlang door kon rijden zonder iemand anders tegen te komen. Die keer dat we achter een tractor reden met hooibalen, waar we een beetje bij twijfelden of ze wel echt stevig lagen op de aanhanger. Er flitst van alles door mijn hoofd. De boeren zijn ook hier druk bezig met dit weer. Ik rijd nu ook weer langs het open veld, velden met koeien, velden waar wordt gehooid. Ik geniet van het uitzicht en bedenk me dat ik toch ook wel heel blij ben dat ik nu, nadat ik al die jaren met name onderweg heb genoten van het uitzicht en het vrije gevoel, vanavond weer thuiskom in een huis met een grote tuin en datzelfde vrije gevoel door het mooie uitzicht zowel voor als achter. Na een uur rijden kom ik aan op mijn werkplek voor de ochtend. Het is verder rijden dan de werkplek waar ik meestal ben en ook in de middag weer naartoe rijdt. Het is een bijzondere werkplek met een specifieke doelgroep, ik vind het iedere keer weer leuk om hier te komen. Qua reisafstand is het eigenlijk niet het meest logisch dat ik naar deze locatie ga, maar het is zo gegroeid en ik wil er nog geen afstand van doen. Als ik hier klaar ben rij ik terug naar mijn andere werkplek. Heerlijk om ook tussendoor even een stukje te mogen rijden en na nog een paar uur werken, kruip ik opnieuw achter het stuur en geniet weer van de rit in de zon en het vakantiegevoel, wat ik ondanks dat ik tussendoor heb gewerkt, nog steeds heb. Het is weekend!
Thuis aangekomen, kan ik nog lekker buiten zitten, buiten eten en even relaxen. Morgen is het feest en het beloofd ook lekker warm te worden. We hebben in de tuin wel schaduwplekken, maar niet een plek waar we met meer mensen tegelijk samen in de schaduw kunnen zitten. De bedoeling is nog dat we ergens in de tuin een overkapping gaan maken, maar gezien we hier nog niet zo lang wonen, weten we nog niet zo goed waar we deze willen plaatsen. We besluiten daarom voor nu een partytent te kopen, deze kunnen we op verschillende plekken in de tuin neerzetten om te kijken waar we qua zon/schaduw/wind etc. het beste een overkapping kunnen realiseren. De partytent heeft ons een mooi, beschut plekje gegeven met een grotere groep mensen, gezellig en heerlijk ontspannen. Maar ik kan er nu ook heerlijk zitten typen, muziekje op de achtergrond, was aan de lijn en een lekker, warm windje. Genieten! Van mij mag het voorlopig wel zo blijven. Kom jij ook al helemaal in vakantiestemming?
Ik loop door het huis en dat geeft me iedere keer weer een blij gevoel. Wat een mooi plekje hebben we hier. Ik kan het nog niet helemaal geloven dat dit nu ons thuis is. Wat een licht in huis, wat een heerlijk uitzicht, een fijne grote tuin en dan moet het mooie weer nog beginnen. Af en toe vraag ik me af of het te mooi is om waar te zijn, waar zit dat addertje onder het gras? Maar het is vooral genieten. Als ik naar huis rijd, na een drukke werkdag, kijk ik er naar uit om weer thuis te zijn. Niet alleen het feit dat de reistijd korter is, doet me goed, maar ook de rust en ruimte en het geborgen gevoel dat ik heb in het nieuwe huis. Het is al helemaal mijn nieuwe thuis.
Al met al is het wel een pittig jaar geweest. Het is nu bijna een jaar geleden dat we de eerste stappen in ons nieuwe huis zetten, al wisten we dat toen nog niet. Inmiddels zijn we een half jaar de eigenaren van dit mooie huis en stukje bij beetje krijgt alles zijn plek. Alleen een grote boekenkast ontbreekt nog, waardoor er nog dozen vol boeken staan opgestapeld in het halletje boven bij de slaapkamers. Ook in mijn werkkamer is nog niet alles opgeruimd, maar we kunnen hier gewoon goed leven. Er blijft nog steeds wel werk in en om het huis, maar langzaam aan komt er ook weer ruimte voor rust en lekker genieten. Eerder schreef ik al dat ik, voordat we hier kwamen wonen, op de heen en terugrit naar/van het werk, aan het kijken was of we een mooi uitzicht hadden op de zonsopkomst en zonsondergang, of er nevel boven de velden rondom ons hangt, er herten op de velden lopen. Nou, die mooie zonsopkomst en zonsondergang die zijn er hoor en vooral juist nog in de winterperiode. Wat heb ik kunnen genieten van de zonsopkomst in de ochtend voordat ik naar het werk ga. Elke dag is het weer anders, de ene dag mooier dan de andere, maar het verveelt niet. Er zijn natuurlijk ook dagen bij dat je er helemaal niks van ziet. ’s Avonds op de bank hebben we een mooi uitzicht op de zonsondergang. In de winterperiode ook eigenlijk mooier dan nu. Nu moeten de gordijnen in de avond zelfs tijdelijk naar beneden, omdat de zon te fel is. Maar later doe ik ze weer omhoog om nog even van de mooie luchten te kunnen genieten. Dit uitzicht gaat niet gauw vervelen. Op het veld voor het huis, zien we dagelijks de grote, Canadeze gans, de Nijlgans en de grauwe gans en misschien nog wel meer soorten ganzen, zo nu en dan loopt er een fazant te paraderen en hij jaagt ook de ganzen weg. Daarnaast zijn de kraaien hier in overvloed. Er zit denk ik veel voeding voor hen in de grond. Verder hebben we een mooi uitzicht op de aspergeteelt. Wat een karwei is dat. Om de haverklap komen er weer een tiental mensen de folie eraf halen om wat te doen, ze worden verhoogt en weer opnieuw eroverheen gespannen (of misschien is het wel wat anders, maar dat kan ik niet goed zien). Wat wel duidelijk is, is dat het veel werk vergt om asperges te kweken. Ik snap nu waarom deze zo duur zijn. Achter in onze tuin, hebben we veel vogeltjes. De koolmezen, het pimpelmeesje, het roodborstje, de mussen, tortelduiven en houtduiven lijken wel met ons mee te zijn verhuisd. Ook de gaai komt zo nu en dan weer in de tuin. We hebben hier veel merels. Daarnaast leren we ook nieuwe vogeltjes kennen, zoals de vink en er komt ook regelmatig een bonte specht op visite. Leuk die levendigheid in de tuin en we worden dagelijks wakker met het geluid van al deze vogeltjes. Heel af en toe heb ik de mist of nevel boven de landerijen zien hangen en er huist een ree ergens op het land achter ons huis. Waar hij zich precies verschanst weet ik (nog) niet, 1x tijdens een wandeling met mijn jongste zoon, hebben we hem erg laten schrikken (en hij ons), hij rende ineens vanachter de bosjes heel hard voor ons weg. Een paar weken geleden was hij geschrokken van jongens met een crossmotor, waardoor hij zo de weg oprende en bijna de snelweg op. Daarna had ik hem niet meer gezien, maar gisteravond stond hij wat verderop en heb ik hem eindelijk (al is het wat vaag) op de foto kunnen zetten. Alles waar ik op hoopte, is dus aanwezig.
Ik heb me wel afgevraagd of ik zou kunnen wennen op het platteland. Als geboren en getogen Stadjer, is dat natuurlijk altijd de vraag. Voor mezelf was ik eigenlijk nog niet zo bang. Ik had alleen maar voordelen. Dichter bij het werk, het vrije uitzicht wat ik zo graag wilde, de slaapkamer en wasruimte beneden in het huis, de rust om me heen. Maar zouden mijn gezinsleden wel kunnen aarden? Mijn man heeft niet alleen zijn leven lang in de stad gewoond, maar ook gewerkt. Moet nu ineens dagelijks met de auto naar het werk. Mijn kinderen zijn eigenlijk ook nog nooit echt buiten de stad geweest. Vooral voor mijn oudste is het toch wel een opgave. Hij heeft alles in de stad en wil ook graag weer terug, maar tot zijn eigen verbazing, vindt hij het voor nu prima om buiten de stad te wonen. De jongste maakte ik me het minst zorgen om en gelukkig is dat (tot nu toe) ook zo. Vanaf het moment dat onze spullen en vooral ook zijn spullen een plekje in het huis hebben gekregen en het oude huis leeg was, is dit zijn nieuwe thuis. Hij wordt door ons nog dagelijks naar zijn ‘oude’ werkplek gebracht, nu hij weet dat hierin niets is veranderd, lijkt het prima. Mijn man heeft er ook helemaal geen problemen mee. Hij geniet, net als ik, nog elke dag van onze nieuwe woonomgeving. Kortom, tot nu toe lijkt het een goede keuze en kan je ook na meer dan 50 jaar in de stad te hebben gewoond, aarden op het platteland!
Het zonnetje schijnt heerlijk. Ik zit aan de eettafel en kijk uit op onze tuin en daarachter het akkerbouwveld. Vanuit de woonkamer heb ik daar nog niet zo’n mooi zicht op, gezien er tussen het huis en de schuur, maar een klein stukje kijkruimte overblijft. Vanuit onze slaapkamer is het uitzicht nog mooier. Het is stil om me heen. De rest van het gezin ligt nog lekker te slapen, maar ik hoor verder ook geen geluiden van de buren of van buiten. Heerlijk. Precies 2 week geleden sliepen we voor het eerst in ons nieuwe huis. De eerste week was het ook letterlijk bijna alleen slapen, want de rest van de tijd waren we of aan het werk of nog druk bezig ons oude huis leeg te halen en schoon te maken. Sinds afgelopen maandag zijn we echt helemaal over. Om me heen staan nog de nodige dozen en lang niet alles kunnen we op dit moment terugvinden. Heel langzaam aan proberen we stukje bij beetje de boel uit te ruimen en de spullen een nieuw plekje te geven. Maar we zijn moe, moe van de verhuizing wat toch een behoorlijke klus bleek te zijn.
Zoals ik al eerder schreef, ben ik in mijn leven nog niet zo heel veel verhuisd. De eerste keren kan ik me zelf niet herinneren en de eerste echte keer was vanuit onze flat naar ons vorige huis. Een verhuizing van een kleine ruimte en waar we ook nog relatief weinig spullen hadden, naar een groot huis. Dit keer is het anders. De oppervlakte van het nieuwe huis en het oude huis, zijn nagenoeg hetzelfde, maar gaandeweg komen we erachter dat we in ons oude huis wel heel veel opbergplekken hebben gecreëerd, waar maar spullen uit bleven komen. Ik dacht dat we de afgelopen maanden al heel wat dozen had ingepakt met spullen die we niet meer direct nodig hadden en dat we alleen nog de dagelijkse spullen in hoefden pakken net voor en tijdens de verhuizing en natuurlijk de grote spullen als banken, eettafel, bedden etc. Nou dat viel toch wel een beetje tegen. De dag van de verhuizing, de dag voor kerst, hebben we een grote bus gehuurd en met hulp van een paar vrienden van onze oudste zoon hebben we alle grote spullen en dozen die al ingepakt stonden, verhuisd. Ondertussen was ik druk bezig de dagelijkse spullen ook in dozen te pakken, zodat deze ook direct mee konden. De bus was groot, er kon veel in, dus we hoefden gelukkig niet heel vaak op en neer te rijden. Het duurde echter wel even voordat hij vol zat en ook weer uitgepakt was op de plaats van bestemming. Het ging allemaal eigenlijk best mooi en we hadden goede hulp. Fijn als mensen je willen helpen, zelfs op de dag voor kerst. In de avond hebben we nog één vrachtwagen met ons drieën gevuld, of proberen zoveel mogelijk te vullen. Maar wat was er nog een hoop rommel overal, allemaal kleine dingen, die ook wel met de auto vervoert konden worden. De laatste bus hebben we dus niet volledig gevuld. Het liep inmiddels tegen achten in de avond en we hadden het wel gehad. De rest zouden we de komende week wel tussendoor in de auto’s vervoeren. Nou dat viel toch wel tegen. Iedere keer dat we weer in het oude huis kwamen, stond er toch nog wel veel wat mee moest. Verdeeld over de drie verdiepingen. Wat een gesjouw steeds trap op en trap af, wat dan met name de mannen deden. Ondertussen probeerden we ook de boel alvast schoon te maken, maar onder het schoonmaken kwamen we weer plekken tegen (achter het schot bijv.) waar toch nog spullen lagen, waar we ons helemaal niet meer van bewust waren. Overdag waren we gewoon aan het werk en moest dit allemaal nog na werktijd. Wat een gedoe. De één na laatste dag, liep alles ook nog anders. We hadden gehoopt alles af te kunnen ronden, maar helaas werd onze jongste niet lekker en moest ik hals over kop met hem terug naar het nieuwe huis. We hebben hem er zoveel mogelijk buiten gehouden. Hij was vaak bij opa en oma, maar helemaal erbuiten houden kon ook niet. Voor hem is het ook belangrijk om het proces mee te maken, zodat hij ziet wat er gebeurd. Dat we wel uit het huis gaan, maar dat al onze spullen gewoon met ons mee verhuizen. Voor hem heel belangrijk, vooral zijn eigen spullen. Daar was hij steeds mee bezig, dat dat ook mee moest etc. Op oudejaarsdag was het huis gelukkig bijna leeg, de laatste spullen werden nog vervoerd naar het nieuwe huis en daarna moest er alleen nog stof gezogen en gedweild, om het ook echt netjes achter te laten. Buiten hoorden we steeds al vuurwerk knallen. Sylvain vond het maar niks. ‘Iedereen is lekker Oud en Nieuw aan het vieren en wij moeten schoonmaken’, was zijn oordeel. Hij mopperde wat af. Voorgaande jaren voor corona, ging hij op deze dag op pad met zijn broer en vrienden om ook wat vuurwerk af te steken. Tijdens de jaarwisseling zelf vindt hij het te ‘heftig’ buiten. Dat kon nu niet. Of het nu opgebouwde spanning was voor de jaarwisseling of alles rondom de verhuizing bij elkaar (ik denk beide), maar hij begon wat hangerig te worden en had geen zin meer om te helpen en ineens begon hij met overgeven en stond helemaal slap op zijn benen. Ik ben daarom maar snel met hem terug naar huis gegaan, zodat hij op de bank kon liggen. Waar hij later op de avond vroeg of ik het licht wel uit wilde doen. Het was zo fel, hij had ook hoofdpijn, waarop het me beter leek dat hij even in zijn bed ging liggen. Waar hij direct weer alles eronder spuugde. Zou hij last hebben van migraine? Komt alle spanning er nu uit van de verhuizing en alle drukte van het afgelopen half jaar? Wat is er in die tijd allemaal door hem heengegaan? Hij was zo bang dat hij niet meer naar zijn dagbesteding zou kunnen, dat zijn spullen niet mee zouden gaan. Hoe vaak we dat ook aan hem uitlegden dat verder alles het zelfde zou blijven. Dat hij gewoon op zijn werk kan blijven en al zijn spullen mee zouden verhuizen. Er lag echt een zielig hoopje mens op de bank. Waren we dan toch aan zijn gevoel en zijn manier van beleving van dit alles voorbij gegaan? Gelukkig knapte hij in de loop van de avond wel op en hebben we nog wel Oud en Nieuw kunnen vieren met familie zoals voorgaande jaren en heeft hij vanachter het raam kunnen genieten van het vuurwerk, waar we hier in de ruimte mooi uitzicht op hebben.
Al met al was het een pittig half jaar. Ik wist niet dat verhuizen zo zwaar kan zijn. Misschien hebben we wel veel te veel spullen, maar in 26 jaar verzamel je ook wel een heleboel. En in dit half jaar hebben we de spullen ook verschillende keren door onze handen gehad. Steeds een beetje meer hebben we toch maar weggedaan. Maar wat brengt het een herinneringen met zich mee. Ook het opruimen van alle verschillende kamers, waar toch heel veel geschiedenis ligt. Het is allemaal de revue gepasseerd en wat hebben ze allemaal verschillende functies gehad. De oudste is de enige die in alle slaapkamers heeft geslapen. Wij hebben ze bijna allemaal gehad. De jongste is bij de 2e kamer blijven steken en heeft dus heel lang dezelfde kamer gehad. Hier in huis is onze oudste geboren, het was ook de bedoeling dat onze jongste hier geboren zou worden, maar met hem moest ik halsoverkop met de ambulance naar het ziekenhuis. Na deze geboorte is ons leven nooit meer hetzelfde geworden. We hebben een heel ander leven gekregen met veel zorgen, maar wat hebben we er ook veel van geleerd, we zijn veranderd en wat hebben we hierdoor een hecht gezin gekregen. De vraag is of dat anders ook zou zijn gebeurd. Alles is de revue gepasseerd, tussen al het klussen, opruimen en schoonmaken door. We hebben hier een mooie, maar ook moeilijke tijd gehad, maar zijn hierdoor gegroeid. Dit huis blijft in onze herinnering en in ons hart. Nu gaan we een nieuw avontuur tegemoet ….
Al bijna een half jaar rijd ik 3 keer In de week langs ons nieuwe huis. Niet letterlijk maar vanaf de snelweg kijk ik dan naar de plek waar ons huis staat. Het gaat te snel om het goed te kunnen zien. In het begin kon ik het ook moeilijk vinden, ik dacht dat het dichterbij de snelweg lag. Maar nu weet ik precies waar ons huis staat. Dit halfjaar heb ik bekeken of er de hele middag, maar vooral ook begin van de avond nog zon is in de tuin, zodat ik na thuiskomst van het werk nog even van het zonnetje kan genieten. Dit is in ons huidige huis niet het geval. Ook heb ik gekeken of ik vanaf onze tuin ‘s ochtends een mooie zonsopkomst kan zien en vanaf de bank ’s avonds een mooie zonsondergang. Als de omstandigheden gunstig zijn, dan kan dat volgens mij. Of er bij tijden in de ochtend ook zo’n mooie mist laag over de velden voor en achter ons huis hangt, heb ik nog niet kunnen ontdekken. Ik hoop stiekem wel, dat ik daar straks van kan genieten. Of er ook hertjes in de velden staan, heb ik ook nog niet gezien. Wel aan de andere kant van de snelweg, met de laatste week zelfs aan de verkeerde kant van de sloot. Ze zouden zo de snelweg op kunnen springen. Een paar dagen later zag ik ze weer de sloot oversteken … We hebben best lang moeten wachten, maar nu nog een kleine week en dan krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis. Ik ben heel benieuwd hoe het ons gaat bevallen.
Als ik terugkijk, ben ik in mijn leven nog niet zo heel veel verhuisd. In mijn jonge jaren nog het meest. De eerste 2 jaar heb ik samen met mijn ouders doorgebracht in de Oosterpoort. In een klein huisje, waar volgens zeggen de muizen in onze slaapkamer liepen en misschien ook wel in mijn bed en waar de wc nog buiten in de tuin stond. Daar kan ik me niks meer van herinneren en van die wc heb ik geen gebruik hoeven maken. Hierna zijn we verhuisd naar een flat (tegenwoordig noemen we dit een appartement) in de Oosterpark, met mooi uitzicht over een vijver. Hier heb ik ook weinig herinneringen aan. Ik weet alleen dat mijn zusje hier is geboren en dat ik op het moment dat dit gebeurde, niet naar huis mocht, maar naar de buren moest. Dat vond ik maar niks. Hier hebben we niet lang gewoond. De onderbuurvrouw stond, zodra ik ook maar een beetje lawaai maakte, direct bij mijn moeder voor de deur met de mededeling dat ze moest zorgen dat haar kind zich stil hield. En zo verhuisden we naar Corpus den Hoorn. Weer een flat, maar nu op de 1e verdieping, met een groot grasveld voor de deur en het Stadspark op loopafstand. Hier heb ik mijn hele jeugd doorgebracht. Wat woonden er in die tijd nog veel gezinnen in deze flatwoningen. En hier heb ik het ook heel lang, goed naar mijn zin gehad. Ruime grasvelden in de buurt, een zandbak waar ik als klein kind graag in speelde, een speeltuin om de hoek en ook de school met al mijn vriendinnen was dichtbij. Ook in de flat zelf had ik vele vriendinnen en in die tijd wist ik eigenlijk niet anders dan dat het grote gros van de kinderen die ik kende en ook familie, in een flat woonde. Op de lagere school waren er een paar uitzonderingen van kinderen die in een rijtjeshuis woonden en 1 meisje die echt uit de toen villabuurt kwam en woonde in een vrijstaand huis met een immense tuin. De eerste keer dat ik daar kwam, keek ik echt mijn ogen uit. Ik heb een fijne jeugd gehad op deze plek, met klasgenoten, buurtgenoten, maar vooral ook familie. Wij kwamen altijd veel bij familie, vooral bij mijn opa en oma, wat een verzamelplek was voor de rest van de familie. Tegen de tijd dat we zelfstandig daarnaar toe mochten, gingen we als neven en nichten, hier vaak na schooltijd, in de weekenden en vakanties naartoe om elkaar te ontmoeten, om bij te kletsen, gewoon lekker te lezen etc., ook met de ooms en tantes die nog thuis woonden en/of regelmatig thuis kwamen. Wat een gezelligheid en wat konden er veel mensen in die woning, ook een flat. Soms verbaas ik mij daar nu wel eens over. Pas toen ik op de middelbare school zat en ook meer vriendinnen buiten de stad kreeg, zag ik dat lang niet iedereen in een flat woonde, ik kwam terecht in mooie rijtjeswoningen en vrijstaande huizen. Wat leek het mij leuk om een huis met een trap te hebben. Tot mijn 26e heb ik uiteindelijk in een flat gewoond. Toen mijn ouders op mijn 22e gingen verhuizen naar een 2 onder 1 kapwoning buiten de stad, ben ik niet meeverhuisd, maar samen met mijn vriend (nu echtgenoot) ben ik blijven wonen in mijn ouderlijk huis. Aan de ene kant had ik graag mee willen verhuizen, eindelijk naar een huis met een trap, maar ik was inmiddels afgestudeerd, had een baan en was wel toe aan ons eigen plekje. We hebben samen nog ruim 3 jaar in deze woning gewoond en zijn toen op onze huidige woning gestuit. Het 2e huis wat we bezichtigden. Van buiten zag het er helemaal niet zo mooi uit en we hadden ook niet in de gaten dat het ‘een zelfde soort woning’ was als het appartement waar mijn oom en tante in de zelfde staat in hadden gewoond. Na het bezichtigen van een huis in Haren, welke beneden nog best oké was, maar boven toch wel erg klein, was dit echt een verademing. Wat een ruimte had dit huis en de tuin was niet zo groot, dat wilden we ook niet, want beiden hadden we nog nooit een tuin gehad. Eindelijk had ik mijn huis met een trap en niet 2, maar zelfs 3 verdiepingen. Toch is die trap in de loop der tijd eigenlijk mijn struikelblok geworden. We woonden er nog maar net, toen ik geopereerd moest worden en vervolgens lange tijd moeite had met traplopen en daardoor niet naar mijn mooie werkkamer op zolder kon. Na de geboorte van mijn oudste zoon kreeg ik last van bekkeninstabiliteit en was traplopen weer lange tijd een vervelende bezigheid. Hierna is het jaren goed gegaan, maar vanwege een versleten knie (en ik denk inmiddels 2) is het traplopen nu ook al tijden niet meer zo fijn en moet ik er steeds over nadenken hoe vaak ik de trap op kan en wat ik boven moet doen. Dit is ook één van de redenen dat we nu gaan verhuizen. Het was een optie om terug te gaan naar een gelijkvloerse flat, maar dat zie ik (nog) niet zitten. Nu gaan we naar een huis met nog wel een trap, maar met een slaapkamer, badkamer en wasruimte beneden. En nu met een grotere tuin, we denken dat we dat nu wel aan kunnen.
Nog een kleine week en dan kunnen we in ons nieuwe huis aan de slag. Ik hoop dat het de fijne plek gaat worden, die ik voor ogen heb. Was het vorige keer de behoefte aan een huis met meer ruimte en vooral ook meer verdiepingen, nu is het vooral naast een slaapkamer, badkamer en washok beneden, ook de grotere tuin en het vrije uitzicht voor en achter wat me trekt in deze woning en deze plek. Ik ben benieuwd wat dit ons gaat brengen; voor het eerst buiten de stad!
We hebben het er wel eens vaker over gehad, een huis buiten de stad met een mooi uitzicht en een grote garage/schuur voor een werkplaats. Eventueel met een leuk tuinhuisje of prieeltje waar ik lekker kan schrijven. Het bleef steeds bij dromen. De stad is ook wel gemakkelijk, zeker met kinderen. Je bent veel dichter bij alles. Gezien onze jongste met de taxi naar school ging, was het voor hem niet zo’n probleem, hij wordt overal wel opgehaald. Maar voor de oudste zou het wel een verandering zijn. Bij tijden zagen we wel leuke huizen, maar zijn hier niet serieus naar gaan kijken. Een dikke tien jaar geleden begon het bij mij toch weer te kriebelen en was ik wel wat rond aan het kijken, alleen verloor ik toen mijn baan en was het niet meer aan de orde. Inmiddels zo’n tien maanden geleden zagen we een leuk huis bij mijn ouders in de straat, vrijstaand met een enorme schuur, mooi uitzicht op de landerijen en een extra kamer beneden wat heel mooi dienst kon doen als werkkamer. Zouden we toch niet eens gaan kijken?
Dat hebben we gedaan. We zagen ons hier wel wonen. We hadden natuurlijk wel gehoord van de overspannen woningmarkt, maar ons hier niet echt mee bezig gehouden. Overbieden? Nou dat gingen we toch echt niet doen en we wilden ook wel graag een bouwtechnisch rapport. Er werd direct al gezegd, dat je dan wel een bod kon doen, maar dat deze gelijk van tafel werd geveegd en dat gebeurde dus ook. Ontzettend jammer, want ik zag me daar toch echt wel wonen. Zo is het kiempje gepland en zijn we meer gaan rondkijken, helemaal omdat we er achter kwamen dat ons huidige huis in deze overspannen woningmarkt meer waard was dan we dachten. We zijn dus meer rond gaan kijken, nog steeds niet echt met de intentie om te gaan verhuizen, maar wel leuk om wat huizen te bekijken. Gezien er steeds fors overboden werd, hadden we niet het idee dat het ons überhaupt zou lukken om een huis te kopen. We hebben op een gegeven moment wel een makelaar ingeschakeld om ons van advies te kunnen voorzien. Zo hebben we nog een aantal huizen bekeken, die er op Funda mooi uitzagen, maar in de werkelijkheid was er toch steeds wel iets (teveel onderhoudt, geen fijne voorwaarden, etc.) waardoor het toch niet goed voelde. Totdat we eind mei, vlak voor onze vakantie, een huis zagen, eigenlijk net iets te ver van Groningen (maar we hadden inmiddels onze grenzen al wat verlegt) met vrij uitzicht zowel voor als achter en het zag er op de foto’s goed uit. Het moment waarop we het konden bezichtigen kwam voor mij helemaal niet uit, dus ik wilde in eerste instantie niet mee gaan, maar iets zei me dat ik dat toch moest doen. Dus toch maar een uur rijden naar mijn werk en in de ochtend snel mijn cliënten bezoeken om vervolgens eind van de ochtend terug te rijden om nog op tijd te komen voor de bezichtiging en de rest maar natijd vanuit huis afmaken. Mijn man was door omleidingen iets aan de late kant, dus ik was alvast alleen naar binnen gegaan. Bij de eerste stap die ik binnen zette, had ik al een goed gevoel. Het geheel zag er, in tegenstelling tot bij de andere huizen, juist beter uit dan op de foto’s. Groter en/of lichter en het had een goede energie. Toen ik net aan kwam rijden had ik al een ander paar heel enthousiast met hun makelaar zien praten, dus we zijn vast niet de enigen die het huis wel zien zitten. Er zouden sowieso veel bezichtigingen zijn. Bij het verder bekijken van de woning werden we alleen maar enthousiaster. Er waren wel wat dingetjes, bijv. geen grote schuur (maar wel genoeg ruimte om die nog te plaatsen), alles zag er goed uit. Er hoeft niet heel veel te gebeuren. Er is een goede slaapkamer beneden en ook de badkamer en de wasmachineaansluiting zijn beneden. Precies waar we naar op zoek zijn. Tja, het was te mooi om waar te zijn. We hebben wel een bod gedaan, maar waarschijnlijk niet hoog genoeg … We waren dan ook zeer verbaasd dat wij uiteindelijk het huis wel gekregen hebben. Het speelde mee dat wij er niet op korte termijn al in wilden. We waren beduusd, hadden het niet verwacht en moesten toch wel even wennen aan het idee dat we zouden gaan verhuizen. Maar waren natuurlijk ook heel blij. Alleen nu nog zien dat we ook ons eigen huis wel echt goed kunnen verkopen. Er moest nog wel het één en ander gebeuren om het verkoop klaar te maken en wat komt er veel kijken bij een huis kopen/verkopen. Voor velen zal dit waarschijnlijk niet zo voelen en/of die hebben al vaker met dit bijltje gehakt, maar wij hebben nog niet eerder een huis verkocht, alleen 1x een huis gekocht en in die tijd was het allemaal nog heel anders en kon je juist lager bieden. Al met al vond ik het best een dingetje en heb ik ook wel slapeloze nachten gehad. We gingen eerst nog op vakantie, maar van daaruit moest al het één en ander geregeld worden (lang leve het internet) en hierna zijn we toch echt nog wel even bezig geweest om ons huis verkoop klaar te krijgen. Ondertussen ging de rente omhoog en vond er een omslag plaats in de verkoop van huizen. Deze was niet meer zo overspannen en er komen minder kopers, huizen staan weer langer te koop, ook dit gaf best wel stress. Maar gelukkig hebben we ons huis toch best snel verkocht voor een mooie prijs. Nu kunnen we echt gaan uitkijken naar ons nieuwe huis.
Al met al vind ik het hele proces van een huis kopen en verkopen best een stressvolle gebeurtenis. Daarnaast was het door de vakantieperiode (collega’s met vakantie) ook extra druk op het werk. Ik hoop dat ons nieuwe huis ons net zo goed gaat bevallen als ons huidige huis het de afgelopen 26 jaar heeft gedaan, want voorlopig zie ik het niet zitten om weer opnieuw deze achtbaan in te stappen. Wat zijn jullie ervaringen? Is verhuizen je hobby of vind je het net als ik een onderneming die je niet te vaak in je leven moet doen.
Als ik nog wat slaapdronken naar beneden loop, voel ik een lichte loopneus en druk op mijn hoofd. Het zal toch niet … Na een onrustige, drukke week, waarin ik niet aldoor genoeg en/of goed geslapen heb, heb ik vannacht erg vast geslapen. Dat zal mijn wat zware hoofd wel verklaren en dat sniffen, heb ik dat niet altijd in deze tijd van het jaar? Ik voel me onrustig na deze drukke week. Wat zal ik doen, toch weer terug in bed? Beginnen in dat boek dat er al een paar weken ligt, maar waar ik niet in durf te beginnen, omdat ik weet dat ik dan nergens anders meer aan toe kom dit weekend? Schrijven? Ik wil al zo lang verder met het 2e boek. Ik kan de rust niet echt vinden, zoveel drukte in mijn hoofd. Ik besluit toch maar even te gaan lezen en terwijl ik me net geïnstalleerd heb op de stoel voor het raam, zie ik het roodborstje zitten op onze met rijp bedekte schutting. Hup weer uit de stoel, op zoek naar mijn camera. Maar als ik die heb, is het roodborstje natuurlijk alweer gevlogen. Ik kijk eens goed naar buiten. Op de daken een mooi, dun laagje ijs, de zon is aan het opkomen, een stralend blauwe lucht. Het is eigenlijk heel mooi weer. Ik kijk nog even hoe het de rest van de dag is en vooral morgen in de ochtend, maar dan is regen voorspelt. Als ik van het mooie weer wil genieten, moet ik het nu doen. Ik kan toch de rust niet vinden om te gaan lezen en als ik nu niet ga, heb ik morgen spijt.
Nog geen kwartier later, sta ik omgekleed en wel met mijn rugtas met camera en broodje in de hand buiten. Ik heb nog getwijfeld of ik mijn winterjas aan moet doen of dat mijn tussendoorjas volstaat. Ik gok toch maar op het laatste, ik loop me wel warm. Ik adem de frisse lucht in en stap nog opgetogen naar buiten, op naar het natuurgebied in de buurt. Het is niet zo heel vroeg meer en blijkbaar hebben meer mensen bedacht dat het lekker is om naar buiten te gaan. Er fietsen veel jongeren voorbij, op weg naar hun sportclub. Ik besluit lekker te gaan wandelen bij het stuk met de koeien, daar is het niet zo druk. Maar daar eenmaal aangekomen, zie ik dat ze weer op het pad lopen. Zal ik toch proberen er langs te lopen? Ik loop een stukje in hun richting, maar nee ik durf het toch niet en besluit maar terug te lopen en via een omweg aan de andere kant van het bruggetje te komen. Als ik daar eenmaal loop, zie ik dat de man met fiets, die ik eerder al in de verte zag lopen, nu op het stuk loopt waar ik net was. Hij heeft het er wel op gewaagd om bij of tussen de koeien door te lopen. Tenminste twee koeien lopen achter hem aan over het pad. Ik zie wel vaker dat mensen er wel gewoon tussendoor lopen, maar als ik dit zo zie, de koeien zo dicht achter hem aan, weet ik dat ik de goede keuze heb gemaakt. Ik zou me daar niet prettig bij voelen. Ondertussen loop ik verder, wat foto’s makend met mijn telefoon, geen zin of niet de rust om me met mijn camera bezig te houden. Ik geniet van de omgeving, die wit is van een dun laagje sneeuw of zal het gewoon rijp zijn? Het ziet er in elk geval mooi uit. Boven mij vliegen een heel stel ganzen heen en weer, druk gakkend. Worden ze opgejaagd? Of vinden ze het gewoon leuk om steeds in grote groepen heen en weer te vliegen boven het vlakke land en daarbij een hoop lawaai te produceren? Ook onderweg naar mijn werk zag ik van de week al een aantal keren grote groepen ganzen overvliegen. Alleen hoor ik dan niet het oorverdovende geluid wat ze daarbij maken. Op de ‘grote’ weg is het inmiddels druk met andere wandelaars, fietsers en vooral ook groepen hardlopers, wat een drukte zo op de zaterdagmorgen. Dat vind ik eigenlijk wel jammer. Had ik toch met de auto naar het platteland moeten gaan? Terwijl ik verder loop, denk ik iemand in korte broek te zien lopen. Ik kijk nog eens goed om te zien of ik me niet vergis, maar nee en hij loopt zelfs op blote voeten. Bijzonder. Als ik later nog even langs het meer over het pad met de bruggetjes loop, zie ik dat het ook erg druk is bij het strandje. Blij dat ik ervoor gekozen heb om daar niet langs te gaan. Wat doen die mensen daar toch allemaal. Als ik eens goed kijk, zie ik dat er best veel mensen in zwemkleding bij zijn en zich ook in het koude water tussen het ijs in bevinden of zich hieraan gaan wagen. Ik zie wel eens een enkeling die zo gek is om met dit weer in het koude water te gaan zwemmen of dompelen, maar zoveel? Hier kijk ik toch wel van op. Heeft dit te maken met de ‘iceman’? Volgens mij heb ik hier nog iets van voorbij zien komen op de tv afgelopen week of al wat langer geleden. Geen idee. Niet mijn ding. Ook al heb ik het in mijn tussendoorjas beslist niet koud. Het is heerlijk weer, zeker als je doorstapt, maar om nu in het koude water te gaan staan en of zwemmen, mij niet gezien.
Ondertussen ben ik aan het einde van mijn rondje. Jammer dat het zo druk was buiten, maar ondanks dat heeft het buiten zijn wel geholpen om mijn hoofd een beetje tot rust te brengen. Ik heb zin om te schrijven of zal ik toch aan mijn boek beginnen?
Tot in de detail heb ik de dagen vorig jaar in het ziekenhuis beschreven. Zodat ik het ooit nog eens rustig na kan lezen en om het op dat moment van me af te schrijven. Maar ook om mijn zoon, te kunnen vertellen wat er is gebeurd of te weten wat hij bedoeld als hij ergens over begint. We hebben foto’s en filmpjes gemaakt om hem ter zijner tijd te laten zien, als ondersteuning bij het vertellen wat er allemaal is gebeurd en hoe het eruit zag. Gezien hij er mogelijk geen weet van heeft of wel flarden mee heeft gekregen, maar het niet kan plaatsen. Voor de verwerking. Tot op de dag van vandaag wil hij er echter niet naar kijken en mogen wij er, in zijn bijzijn, niet over praten. Hij zegt dan dat we op moeten houden of sluit zich af door zijn koptelefoon op te zetten. Wat zal er toch door hem heen gaan? Waarom wil hij het er niet over hebben? Wat heeft hij er wel en niet van meegekregen? Allemaal vragen waar wij wel mee zitten. Heel af en toe komen er vragen van zijn kant. Bijvoorbeeld als we voor iets anders in het ziekenhuis zijn. Dan geeft hij ineens aan dat hij ‘daarboven’ heeft gelegen. Ik heb hem wel eens voorgesteld om er te gaan kijken, maar dat wil hij niet. Een paar weken geleden kwam hij ineens verwilderd beneden. Hij wilde de tuindeur open zetten voor frisse lucht, hij had het benauwd. Mijn man vroeg zich af wat er aan de hand was, hij had naar gedroomd. Een nachtmerrie over de periode in het ziekenhuis? Tot twee keer toe, tijdens vakanties, heb ik het verslag op papier meegenomen. Maar op de één of andere manier kon ik me er niet toe zetten om het te lezen. Nu, een jaar later, heb ik het er toch bij gepakt.
Terwijl ik het verhaal, mijn verhaal, terug zit te lezen, komen de beelden weer glashelder terug op mijn netvlies en rollen stiekem wat tranen over mijn wangen. Wat heb ik uitgebreid beschreven wat er allemaal is gebeurd. Eerst de knoop in onze maag toen we hem naar het ziekenhuis brachten, direct al de confrontatie met hoe moeilijk alles met hem is bij het bloedprikken en vervolgens was er nog iets vergeten waardoor het nog een keer moest. We kunnen het niet uitleggen. Waarom moet dit allemaal? En waarom wordt er in dit geval niet beter nagedacht vanuit de behandelaren? De toon was direct al gezet. Gevolgd door de opluchting dat we om en om bij hem mochten blijven in het ziekenhuis en het plezier van onze zoon daarbij: ‘Gezellig hè zo met zijn tweetjes’, op de eerste avond samen in een bed in het ziekenhuis. ‘Je moest eens weten’: dachten wij. De dag erna moesten we hem uit handen geven en konden we alleen maar wachten en hopen dat alles goed zou gaan. Wat hebben we die dag veel gelopen van ziekenhuis naar huis, de stad in, weer terug naar het ziekenhuis, om de tijd maar te doden. Wat duurde het allemaal lang. Uiteindelijk kwam het verlossende telefoontje. De operatie was geslaagd, maar wat er daarna allemaal gebeurde was waar we al die tijd zo bang voor waren. Er traden complicaties op. Van mogelijk 1 nacht op de IC werden het er 6. Langer aan de beademing dan de bedoeling was, doordat zijn gezicht nog helemaal opgezet was en waarschijnlijk ook zijn keel en slokdarm, welke smaller is dan gebruikelijk. Op een gegeven moment toch van de beademing af, maar zonder of met een neusbrilletje lukte niet, dus aan de optiflow gevolgd door een horrornacht. De volgende dag bleek er sprake te zijn van attectose in één van de longen (de longblaasjes bovenin zijn ingeklapt en sluiten de hele long af, waardoor in de rest van de long ook geen zuurstof komt) er zijn een aantal mogelijke scenario’s, maar gelukkig lukt het om de beademing opnieuw te plaatsen en ging het de goede kant weer op. Wat er tussendoor allemaal door ons heen is gegaan, wat er allemaal besproken is, hoe het op de IC van het ene moment op het andere ineens allemaal anders kan zijn, dat kan ik hier niet beschrijven, maar is iets wat wij niet zo gemakkelijk los kunnen laten. En als het dan goed gaat, is het ook ineens weer terug naar de afdeling. Van 24 uur echt alles in de gaten houden naar 3x per dag een controle en bij thuiskomst een paar dagen nadat hij van de IC is gekomen, totaal geen controle meer. Dat was best heftig. Thuis ineens overal zelf verantwoordelijk voor zijn, slapeloze nachten, elke avond een prik geven (wat een ramp was), aanvullende sondevoeding naast het eten, wat dagelijks een strijd opleverde. En hetzelfde gold voor het hem weer in beweging krijgen. Daarnaast moesten we inmiddels ook weer aan het werk. Ik door mijn burn-out nog niet volledig, maar doordat ook een collega uitviel, toch sneller weer opbouwen, dan eigenlijk goed voor me was, realiseer ik me achteraf. Op dat moment deden we het gewoon allemaal. Hadden we een keus? Als ik het nu allemaal teruglees, dan was het toch heftiger, ook de tijd na ziekenhuisopname, dan ik me nog kan herinneren. Of misschien wel dan ik me nog wíl herinneren. Het is goed om het even weer te lezen, om alles weer te herbeleven, maar ook te weten dat het uiteindelijk toch helemaal goed is gekomen. Het heeft lang geduurd, voordat we onze zoon weer helemaal gemobiliseerd hadden en hij weer op het gewicht was van voor de operatie, maar ook voordat hij weer terug naar zijn werk kon. Gezien hij zover terug was gevallen, durfden we hem nog niet weer naar het werk te laten gaan, voordat hij volledig gevaccineerd was. Daarna was het heel voorzichtig weer opbouwen, want wat lukt wel/niet met zijn rug? De arts gaf aan dat hij op geleide van pijn meer mag gaan doen. Maar hoe bepalen we dat? Wij voelen het niet en hij laat niks merken. Het gedrag echter was bij tijden niet echt prettig, heeft dit met pijn te maken? Of komt het door het feit dat hij al zo lang bij huis is geweest? Weer moet wennen aan alle prikkels en zijn plekje weer moet veroveren? Soms vroeg ik me ook af of hij bewust niets liet merken. Bang dat hij dan niet naar zijn werk mocht gaan of terug naar het ziekenhuis moest. Als ik bijvoorbeeld vond dat hij wat raar liep, mocht ik dat niet filmen. Bang dat ik dat aan de dokter zou later zien. Zoveel vragen, maar ook wij moesten langzaam aan weer vertrouwen krijgen. Maar al met al is het weer goed gekomen.
Een jaar later zou hij voor het eerst weer een volledige dag naar het werk gaan, maar toen bleek iemand op het werk besmet te zijn met corona en ging de boel tijdelijk dicht. Iedereen moest getest, gelukkig negatief. Toen dit klaar was, bleek onze andere zoon op zijn werk in contact te zijn geweest met een collega die later positief getest was en opnieuw werden we hiermee geconfronteerd. Ruim 1 ½ jaar zijn we zeer voorzichtig geweest en hebben we het allemaal buiten de deur weten te houden, eerst omdat we niet wisten of hij extra kwetsbaar zou zijn, daarna omdat de operatie eraan zat te komen en vervolgens omdat hij zo verzwakt was dat hij dit er niet ook nog overheen kon hebben en nu alles een beetje goed lijkt te gaan, worden we hiermee geconfronteerd. Ik ben bang dat het niet de laatste keer zal zijn. Vanaf zijn volledige vaccinatie zijn wij ook weer meer het ‘gewone’ leven gaan oppakken, alhoewel dat nu weer behoorlijk beperkt wordt. Vorig weekend hebben we deze hele periode met een lekkere High tea afgesloten. In principe mag nu een jaar later ‘alles’ weer met zijn rug. Ook bijvoorbeeld voetballen, toch zijn wij er nog niet over uit of we dat wel weer aandurven. We zijn zo bang dat er toch wat los schiet en dat hij dan alsnog weer onder het mes moet met alle eventuele gevolgen van dien …
Het is nog donker als ik mijn bed uitstap. Terwijl ik naar beneden loop, hoor ik het zachte tikken op het zolder dak. Het is inmiddels licht gaan regenen. Voor me ligt weer een lange werkdag. Het lukt me nog niet goed om er na de vakantie weer in te komen. Ik ben nog niet volledig bijgelezen en ken ‘mijn mensen’ nog niet. We hebben een heerlijke (wat late) vakantie achter de rug, maar daardoor wel een vakantie met mooi (nazomer) weer. Het contrast is echter groot. Op het werk, zit iedereen er al weer een tijd helemaal in, na de vakanties. Terwijl in de vakantieperiode alles toch net even wat minder snel gaat, er overleggen stilliggen, is alles inmiddels weer in volle gang en daar val ik nu midden in. Ook is het dus ineens al weer donker bij het opstaan en zelfs nog als ik op weg naar het werk ga. Het lijkt alsof ik van een heerlijke zomer, ineens middenin de herfst ben beland. Zelfs een mooie zonsopkomst heb ik in de ochtend nog niet gezien, daar is het te bewolkt voor. De overgang is groot, het lukt me nog niet helemaal om te schakelen.
Wat hebben we een heerlijke vakantie gehad, al is deze door omstandigheden wat anders verlopen dan gepland. Eigenlijk vind ik dat we ook een heerlijke zomer hebben gehad, al wordt dit lang niet door iedereen beaamt. Het weer was slecht, hoor ik om me heen, maar gezien ik de hele zomerperiode heb doorgewerkt, heb ik daar blijkbaar niet zoveel van meegekregen. Inmiddels is onze jongste zoon vanaf half juli weer gedeeltelijk aan het werk, maar tot die tijd wandelde ik nog steevast 3x in de week met hem ergens in de drie noordelijke provincies en sinds hij weer werkt nog 2x in de week. Naar mijn idee hebben we weinig in de regen of kou gelopen, hebben we zelfs gewoon mooi weer gehad. Maar misschien heb ik wel een selectief geheugen. Ik weet in elk geval dat we wekelijks genoten hebben en nog steeds genieten van onze wandelingen, die inmiddels steevast tussen de 4-7 km bedragen. Een beetje afhankelijk van hoeveel tijd ik me hiervoor gun. We vinden niet zoveel nieuwe routes meer, maar hebben een groot aantal favorieten die we afwisselen en waar we nog steeds met veel plezier naar toegaan. Hoe gaat het nu met hem, hoor ik je denken. Ik heb inderdaad al lang niet meer geschreven. Het drukke leven slokt me weer op en op de vrije momenten wandel ik dus in de natuur. Ik kan de tijd of misschien wel meer de rust, niet vinden om te gaan schrijven. Al met al gaat het eigenlijk heel goed met ons zorgenkindje. Zijn rug lijkt goed hersteld, hij is weer op het gewicht van voor de operatie (helaas lukt het nog niet om nog verder aan te komen) en hij is weer deels aan het werk. Dit zijn we nog aan het opbouwen, omdat we niet goed weten wat hij al wel kan en wat niet. Ik schrijf daarom ook bewust dat het lijkt dat zijn rug goed hersteld is. Hij klaagt niet over pijn, maar zijn gedrag is niet altijd even fijn. Komt dit toch vanwege pijn, ligt dit voornamelijk aan het feit dat hij erg aan het puberen is en/of dat hij na anderhalf jaar weer dagelijks tussen de mensen is, zijn plekje op het werk opnieuw moet veroveren, hij weer veel prikkels krijgt? Ik weet het niet. Ik vind het heel moeilijk om dit in te schatten, maar ik weet wel dat ik hem momenteel niet altijd heel leuk vind. Zijn gedrag kan van het één op andere moment totaal omslaan. Hij voelt zich volwassen en wil niet dat wij ons met hem bemoeien, hij kan zich niet altijd goed uiten, dus doet dit in schelden en met deuren slaan. Ik weet soms niet wat ik verkeerd doe, wat dit gedrag weer oproept en heb ook niet altijd de energie om hier op een goede manier op te reageren. Kortom, het is lang niet altijd gezellig. Ik vraag me soms wanhopig af hoe hier toch goed mee om te gaan en ook wel of ik dat nog wel kan/wil. Moeten we toch niet een volgende stap gaan zetten? Maar goed, hierover misschien later meer. Het gaat dus wel goed, maar ook weer niet en waar het aan ligt … De vakantie was dus een welkome onderbreking. Vanwege de onzekerheid rondom corona, hebben we dit jaar gekozen voor een vakantie in eigen land. Eerst een kleine week aan zee (mijn favoriet) in Zeeland en daarna nog een kleine week in de Achterhoek. Beide plekken waar we nog niet veel zijn geweest. En wat hadden we een mazzel met het weer. De dagen aan zee hadden we voornamelijk 25-28 graden. Heerlijk. Wat kan ik genieten van het lopen in het zand met blote voeten, terwijl het zeewater steeds heen en weer langs mijn voeten klotst. Het geluid van het water, de ene keer rustig, de andere keer een stuk ruiger, het ver voor je uit kunnen kijken, zonder echte obstakels. Wat hou ik ervan, maar dat weten jullie inmiddels al. Voor mij is de zee echt genieten. Maar daarnaast hebben we ook in leuke, oude stadjes rondgestruind. Mooie gebouwen bewonderd en lekker gewinkeld, op terrasjes gezeten en lekker gegeten. Het kan allemaal weer wat meer, al moet ik eerlijk bekennen dat ik nog wel wat moeite heb met veel mensen om me heen en dichtbij me. Vond dat afstand houden eigenlijk zo gek nog niet. In de Achterhoek hebben we ook echt genoten. Het weer was hier wat minder warm, maar dat was niet erg. We wisten niet dat deze streek zoveel mooie kastelen rijk is. We hebben ze lang niet allemaal kunnen bewonderen, maar wel een aantal waar we ook leuke wandelingen hebben gemaakt. Kortom, we zijn wel aan onze portie cultuur, natuur en gezelligheid gekomen en wat is Nederland mooi.
Inmiddels zitten we dus alweer middenin het drukke leven en ineens middenin de herfst. Ik vraag me dus af of ik een late vakantie eigenlijk wel zo leuk vind. De overgang vind ik in elk geval wel heel erg groot. De reden van deze late vakantie is, dat onze oudste druk bezig was met afstuderen en door corona in eerste instantie wat achterliep. Hij kon al voordat hij is afgestudeerd aan het werk bij zijn laatste stage adres en vooral in de vakantieperiode hier veel werken. We vonden het allen nog wel leuk om samen op vakantie te gaan, na een jaar niet te zijn geweest en onze (we dachten laatste vakantie met elkaar) droomvakantie naar Amerika te hebben gecanceld. Inmiddels is hij (op tijd) afgestudeerd en in het bezit van een vaste baan. Wat ben ik trots op hem. Dit hadden we destijds met alle struggels op het VMBO niet verwacht, hij al helemaal niet. Maar hij heeft het maar mooi geflikt om in 4 jaar tijd en een heftig laatste jaar (met corona, achterstand doordat stage tijdelijk stil lag, de naweeën van pfeiffer, een broertje die kritiek op de IC heeft gelegen, een verbroken relatie) zijn HBO studie af te ronden. Wij zijn supertrots!
@ngelineWagenaar 