Als ik wakker word, is het nog donker buiten. Minder donker als op de dagen dat ik naar het werk ga, maar nog te donker om zonder licht te kunnen lezen. Gelukkig staat de kerstboom er inmiddels en zijn er vele andere lichtjes in de vensterbanken aanwezig om het gezellig te maken. Vorig jaar waren we nog druk bezig met klussen in deze tijd van het jaar. Dit jaar kan ik genieten van de gezelligheid in huis. Lekker nog even in alle rust lezen onder het genot van een kopje koffie met de subtiele lichtjes aan. De mannen zijn al naar het werk en mijn jongste zoon ligt nog in bed. Heerlijk, nog even tijd voor mezelf. Gun jij je dat ook zo nu en dan en kan jij daar ook zo van genieten?
De sneeuw was vroeg dit jaar, of is dat alleen maar een gevoel dat ik heb? Helaas blijft de sneeuw tegenwoordig niet lang meer liggen, de temperatuur blijft niet echt onder het vriespunt, waardoor het daar de kans niet toe krijgt. Ik ben geen wintermens, maar geniet wel van een witte wereld, met bomen en stuiken die helemaal wit zijn van sneeuw en/of rijp, een lekker zonnetje erbij, dikke kleren aan en dan lekker naar buiten. Inmiddels is het weer grauw en grijs en blijft het lang donker buiten. Ik heb de laatste twee weken veel verschillende weersomstandigheden ervaren op weg naar en van het werk. Op de terugweg naar huis is het met regenachtig weer donker en dan ook echt donker, want met de bewolking kan de maan ook niet zijn licht doen schijnen. Als het dan ook nog regent, is het zicht echt slecht. Dan vind ik het nog prettiger om te rijden in lichte mist. Dit heeft wat mysterieus, de flarden mist over de velden. Het voelt dan op de één of andere manier ook minder donker. Vooral in de ochtend kan ik daar van genieten. De misbanken over de met rijp bedekte velden en als dan de zon vervolgens heel voorzichtig toch ook nog een beetje door kan komen, is het plaatje compleet. Gezellig vind ik het ook om te rijden door een landschap waar je van alle kanten verlichte huizen ziet. Het lijkt wel alsof mensen steeds vroeger beginnen met hun huis te versieren en niet alleen binnen, maar ook steeds meer buiten. Ik vind het leuk om te zien en het maakt ook de rit naar huis wat minder donker. Zo zit ik te mijmeren op de bank, terwijl ik de tractoren verlicht voorbij hoor en zie rijden. Wat toch een heerlijk plekje, hier op de bank voor het raam. Van lezen komt niet zoveel.
Bijna een jaar geleden trokken we in dit huis, alle seizoenen hebben we nu meegemaakt en ik kan zeggen (na even een dip na onze vakantie) dat ik er echt volop van geniet. De laatste jaren heb ik tijdens de ritten naar en van het werk naar huis, veel gekeken naar al die huizen in de velden op het platteland. ‘Zou ik daar ook kunnen aarden? Wat lijkt me een leuke plek om te wonen?’; zijn gedachten die vaak door mijn hoofd zijn gegaan. Vooral in de zomerperiode. Dan leek het me zo heerlijk om meer buiten te wonen, meer ruimte om me heen, een grotere tuin om lekker in te zitten, zonder heel veel verschillende buren, en gesprekken die ik letterlijk kon volgen, om me heen. Maar zou het in de donkere maanden ook nog wel zo leuk zijn, vroeg ik me dan vaak af. De afstanden als het slecht weer is. Niet even makkelijk lopend naar de winkel als het te glad is voor de fiets. Maar aangezien ik de laatste jaren toch al veel meer afhankelijk was van de auto voor mijn werk, werd dit steeds minder belangrijk. Inmiddels kan ik zeggen, dat ik zowel in de winter, de lente, de zomer en herfst, geniet van dit nieuwe stekje. We hebben veel regen gehad, maar ook dan is het hier gewoon gezellig. Vorig jaar hebben we ons net voor de Kerst hier geïnstalleerd (laat op Kerstavond, hadden we het grootste deel van de spullen over) en hebben hier onze 1e Kerst gevierd. Echter, moest het oude huis nog echt leeg en schoon voor de overdracht op 2 januari. Echt genieten van de periode tussen Kerst en Oud en Nieuw hebben we toen niet kunnen doen. Ik hoop dus dit jaar lekker te kunnen genieten van de aanloop naar de kerstdagen en de periode tussen Kerst en Oud en Nieuw. Als ik zo om me heen kijk, naar de gezellige lichtjes, moet dat wel gaan lukken en wat het weer betreft, daar laat ik me niet door leiden. Alhoewel … een witte Kerst toch wel erg leuk zou zijn. (Geschreven 13-12-2023)
Als ik wakker word, zie ik een oranje-roze gloed in mijn slaapkamer. Zal het… Ik sta snel op, loop om het bed heen en doe de luxaflex omhoog. Buiten zie ik inderdaad een mooie, roze gloed in de lucht en over het iets heiige veld achter onze tuin. Ik snel mijn slaapkamer uit, trek mijn jas en tuinklompen aan en gris snel mijn telefoon mee. Ik kan nog steeds enorm genieten van een mooie zonsopkomst (dat geldt overigens ook voor een mooie zonsondergang). Ik weet niet hoeveel foto’s ik al gemaakt heb in de tuin en vooral van het veld achter onze tuin, sinds we hier wonen, maar het blijft mooi. Eigenlijk ben ik net iets te laat, mijn telefoon maakt niet de mooiste foto’s (of eigenlijk maakt hij het mooier dan het is) dus wil ik snel mijn camera halen. Alleen is dan de echte magie van de mooie roze lucht en het heiige veld alweer weg. Daarnaast lukt het me nog steeds niet om mijn camera snel goed in te stellen voor een echt mooie foto van de zonsopkomst. Als ik nog even de voederpaal van nieuw voer voorzie, komen de musjes, kool-en pimpelmezen en een enkel roodborstje er al aanvliegen. Ze verschansen zich in de boom en struik vlakbij de paal, totdat ik uit het gezichtsveld ben verdwenen. Ik ga naar binnen, het is ook best fris, nog even lekker lezen op de bank, dit moment pakt niemand me meer af. Genieten! Niet veel later zie ik vanaf de bank de vogeltjes af en aan vliegen naar de voederpaal en ineens ook weer de Gaai. Deze beestjes zijn erg schuw. Ik probeer snel mijn camera te pakken en vanuit de woonkamer te fotograferen, maar eigenlijk is dit net wat te ver weg. Toch maar naar de slaapkamer, stilletjes bij het raam gaan staan. Maar voordat ik de camera goed in de aanslag heb, is hij alweer verdwenen. Jammer.
Inmiddels wonen we bijna een jaar in Sappemeer op het bijna platteland. En ik kan je wel vertellen, ik vind het nog steeds heerlijk. Heel even was ik bang dat ik het hier toch niet meer zo leuk vond. Dat was vlak na de vakantie. We hebben erg naar deze vakantie uitgekeken, maar eerlijk gezegd vond ik het ook wel moeilijk om ons huis ‘alleen’ te laten. Ik weet nog niet zoveel van de buurt, hoe is het hier als je huis een tijdlang onbemand is? Valt dit op? Wordt er veel ingebroken? Net voordat we op vakantie gingen, werden onze kunststofkozijnen en nieuwe deuren geplaatst. Dat gaf al een wat meer veilig gevoel, want de beide buitendeuren waren behoorlijk krom getrokken. Niet alleen niet fijn als het koud is, maar zou je de deur ook niet makkelijk kunnen forceren? Dat was dus mooi opgelost, alleen hadden we toen het volgende probleem. De gordijnen pasten toch eigenlijk niet zo goed meer voor de ramen. Het zou ons zeker niet lukken om ze er direct goed voor te krijgen, daarbij twijfelden we of we deze gordijnen er wel weer voor wilden of toch anderen, dus zonde om hier dan gaten voor te gaan boren. Maar het huis zonder gordijnen achter laten, is dat wel een optie? We hebben uiteindelijk eerst maar goedkope gordijnen op een geïmproviseerde manier voor de ramen gehangen, zodat er toch wat voor hangt. Zo moest het maar en zo heb ik ons huis toch ‘alleen’ achter gelaten, want tja ik wilde toch wel graag met het gezin onze droomreis maken. Eenmaal weg, kon ik het gelukkig wel loslaten. We hebben echt genoten van de vakantie, zoals jullie in de vorige blog hebben kunnen lezen. Terwijl de mannen na 3 weken wel weer naar huis verlangden, kon het voor mij niet lang genoeg duren. Ik had er nog wel 2-3 week aan vast willen plakken. Ik was nog lang niet uitgekeken en zeker nog niet klaar met het heerlijke gevoel van vrijheid, lekker doen waar je zin in hebt, genieten van de schitterende natuur, fijne wandelingen maken, grenzen verleggen, etc. Maar helaas, na 3 weken hield het toch echt op en moesten we weer op huis aan. Gelukkig had ik nog een kleine week om thuis bij te komen, voordat ook de werkplicht weer riep. Thuis was het echter nogal grauw en grijs en een stuk frisser dan tijdens de vakantie. Dat was wel even schakelen. Je komt weer in je normale ritme (of sleur, het is maar hoe je het bekijkt) en ik merk dat ik daar best een beetje moeite mee heb. Terwijl de mannen blij waren weer lekker thuis te zijn, het gewone leven weer op te pakken, liep ik een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Had ik hier zo lang naar toe geleefd, had ik zoveel uitgezocht, me er zo op verheugd en dan is het ineens voorbij? Ook het huis voelde ineens niet meer als voorheen. Even was ik bang dat de chemie tussen mij, het huis en de omgeving er niet meer was, maar terugdenkend heb ik dit eigenlijk na elke vakantie wel. Ik vind het best lastig om weer terug te keren in het ritme van alle dag. Ik mis het heerlijke gevoel van weg zijn van alle sores, genieten van een nieuwe omgeving, even niks moeten maar alleen van alles mogen en maar zien hoe de dag loopt. Herkennen jullie dat? Of vind je het juist fijn om na de vakantie weer lekker thuis te zijn en weer het ‘gewone’ ritme op te pakken?
Al met al weet ik nu dat ik toch echt nog heel erg blij ben met ons huis en de omgeving waar we nu wonen en ook ik heb het gewone leven weer opgepakt. Ik merk wel dat ik het nodig heb, om middels het uitzoeken van foto’s en filmpjes van de vakantie, nog even wat langer in de vakantie te blijven hangen. En dat heeft dit keer best lang geduurd. We hebben met elkaar zoveel foto’s en filmpjes gemaakt, dat ik er wel even zoet mee was om alles te bekijken, ordenen, de mooiste foto’s eruit te pikken en alle filmpjes te bekijken, herbeleven en te bepalen welke er in onze ‘Vakantiefilm’ terecht komen. Van elke vakantie maak ik na afloop een mooie film met teksten en muziek, welke we vervolgens keer op keer kunnen bekijken als we even weer weg willen dromen. Het is de laatste tijd hier in Nederland slecht weer geweest. Iedereen hoor ik erover. Ik moet zeggen dat ik het zelf niet zo mee heb gekregen. Misschien wel omdat ik op de momenten dat het echt te veel regende en ik thuis was, druk was met het uitzoeken van de foto’s en filmpjes. Ik vond dat het eigenlijk best vaak gebeurde dat het droog was en best mooi weer en dan vind ik het jammer om thuis te blijven. Naar mijn idee heb ik regelmatig tussendoor lekker buiten kunnen wandelen (dus dan geen tijd om verder aan mijn project te werken), ook in de pauzes op het werk konden we best vaak naar buiten. Thuis en onderweg heb ik ook van mooie zonsopkomsten kunnen genieten en een enkele zonsondergang. Dus in mijn beleving viel het best mee. Bekijk ik het vooral van de zonnige kant en is de rest te pessimistisch of was ik gewoon teveel afgeleid?
Drie jaar geleden zouden we een Roadtrip maken door Zuidwest Amerika. Ik had er toen al slapeloze nachten van of dit met onze zoon wel haalbaar was. Uiteindelijk hebben we er wel voor gekozen om de reis te maken, per auto en slapen in hotels. Het hield me wel bezig of dit wel een juiste keuze was, om de dag een lange autorit en wat als hij ziek werd? Corona gooide roet in het eten of maakte voor ons de keus om de reis niet te maken, het is maar hoe je het bekijkt. Toch bleef onze wens om deze reis alsnog te maken en dit jaar hebben we de stoute schoenen opnieuw aangetrokken. We hebben de reis wel wat aangepast. Gezien we nu alleen met ons gezin gaan, hebben we er toch voor gekozen om met de camper te gaan (bed aan boord voor het geval dat, maar als je rijdt mag je het bed niet gebruiken) en ook de route wat aangepast. Een aantal plekken wilden we graag nog toevoegen aan onze reis en hiervoor hebben we Los Angeles opgeofferd. Voor ons niet echt een pré en daarbij schijn je daar vooral veel in de file te staan. We hebben er ook voor gekozen om niet in het hoogseizoen te gaan, in die periode is het veel te warm in grote delen van Zuidwest Amerika en in (sommige) parken is het dan filerijden. Dat leek ons nu ook niet echt een leuke manier om vakantie te vieren. Hierdoor moesten we wel langer wachten, voordat de vakantie echt kon beginnen en vlak voor tijd kwam ik erachter dat er ook plekken zijn tijdens onze reis, waar het in september/oktober al kan vriezen. Oeps, daar hadden we niet bij stil gestaan. Dit zorgde ervoor dat we een grote variëteit aan kleding mee moesten op reis.
Half september is het dan eindelijk zover. Een reis waar we ons al vier jaar op hebben voorbereid, gewikt en gewogen, wat willen we in elk geval zien en wat kan bij eventueel. We hebben geen idee hoe de reis zal verlopen, wat haalbaar is met een kind wat toch wel veel slaap nodig heeft, wat haalbaar is per dag met de camper, etc. De route ligt vast en ook de hotels en campingplaatsen zijn allemaal al geregeld. Dit deel van Amerika is zo populair, dat wordt aangeraden dit allemaal van te voren vast te leggen. Met name de campings in de parken, moet je al een half jaar van tevoren boeken en dan ook echt op de dag af een half jaar voordat je er zult verblijven. Op het moment dat de sites opengaan, moet je ook achter de computer zitten en je plekje al hebben gekozen, er gauw op klikken en hopen dat niet een ander je net voor is. Voor drie campings is het gelukt, maar voor twee hebben we toch een plekje buiten het park moeten zoeken. Alles al zo vastleggen, is wel een dingetje, want dit betekent dat we dus ook echt door moeten, ongeacht hoe alles verloopt. Ik ben benieuwd hoe dit zal gaan. Ik heb me de afgelopen jaren al goed voorbereid door fora te lezen op facebook. Hier veel informatie uit kunnen halen, wat mooie plekken zijn om te bezoeken, wat je echt niet moet overslaan, etc. Maar wat me ook opvalt is, dat mensen wel heel veel doen/zien op een dag. Kan dit omdat zij geen kind met een beperking bij zich hebben? Ik heb een mooi routeboekje erbij gehad en het reisboek van ons reisbureau waarin allemaal tips met wat te doen in de plaatsen die we bezoeken en wat eventueel te kunnen zien onderweg op onze reisdagen. Aan de hand hiervan heb ik onze eigen van dag tot dag route gemaakt, met alle mogelijke bezienswaardigheden.
Onze reis begint in San Francisco, waar we eind van de middag aankomen (voor ons al midden in de nacht) en 3 nachten zullen verblijven, voordat we de camper ophalen. We hebben hier lekker een dag rondgelopen en de bezienswaardigheden als Union Square, the Cable Car, Lombard street, Pier 39 en de Golden Gate Bridge bezocht. Ook zijn we naar Alcatraz geweest. Wij vinden San Francisco een leuke, relaxte stad. De mensen zijn hier heel anders dan in New York. Helaas ook hier wel veel zwervers. Hierna hebben we de camper opgehaald. Voor de mannen in eerste instantie wel even wennen om met zo’n grote auto te rijden, maar dat was al gauw voorbij. Eerst boodschappen doen bij de Walmart en daarna kon het deel van onze reis met de camper beginnen. De eerste stop was Montery. We wilden heel graag een deel van Highway 1 rijden. Dit moet een erg mooie weg zijn, die doorloopt tot Los Angeles.
Het was echter best mistig en wij hadden geen tijd om op verschillende plekken uit te stappen om echt van het uitzicht te genieten. We moesten namelijk bij de 1e camping uiterlijk om 17 uur binnen zijn. Jammer, want op deze manier hebben we dus weinig gezien van Highway 1. Bij de 1e camping, hooked up, was het nog wel even uitzoeken hoe het allemaal werkt met aansluitingen, maar ook dit wende snel. Helaas zaten we te ver van de kust om hiernaar toe te lopen en door een vochtprobleem in de camper, hebben we de volgende dag besloten om eerst terug te rijden naar de camperverhuurder, alvorens onze reis naar Yosemite te vervolgen. Hierdoor was er helaas geen tijd meer om de 17-milesdrive in Monterey te rijden en heb ik dus niets gezien van mijn geliefde strand/zee.
Er bleek niet zoveel aan de hand te zijn met de camper, dus konden we onze weg al snel vervolgen richting Yosemite. Het was wel doorrijden, want we hadden een aardige rit voor de boeg. De rit was in het begin best saai en de wegen slecht, maar dit werd gaandeweg beter. We hebben genoten van uitgestrekte vlakten en vergezichten voordat we tussen de bergen terecht kwamen. Hier zijn we gestopt om te genieten van het uitzicht en de ondergaande zon op de bergen. Het was al schemerig voordat we bij de camping aankwamen. Ons 1e Nationale park wat we bezochten was Yosemite. We stonden hier niet op een camping op het park, dus moesten al vroeg vertrekken om in het park een parkeerplek te bemachtigen. Dit hadden we vooraf al gelezen, maar ook de host van de camping bevestigde dat. Zij raadde ons aan om hier uiterlijk om half 7 te zijn. We besluiten om hier eerst naartoe te rijden en dan op de parkeerplaats pas te gaan ontbijten en koffie te drinken. We hebben immers al onze spullen en keuken bij de hand. Wat ook handig is, is dat we ook de wc altijd in de buurt hebben. Het is voor onze jongste wel even moeilijk om zo vroeg op te staan, maar het is gelukt. In het park is nog genoeg parkeerplek, maar we zien dat dit ook snel volloopt. Wat een mooi park. We hebben hier eerst een korte wandeling gedaan naar de Lower Yosemite falls en genoten van het beeld en het geluid van deze waterval, vervolgens hebben we een rit met de shuttlebus door het park gemaakt en zijn later met de camper naar Glacier Point gereden. Hier had je echt een fenomenaal uitzicht op o.a. de Half Dome en twee watervallen. Wat een mooi wijds uitzicht over de bergen. We waren sprakeloos en hebben hier echt een tijdje gezeten om van het uitzicht te genieten, ondertussen getrakteerd op een bezoekje van een eekhoorn.
De volgende dag hebben we ook doorgebracht in Yosemite. Via de Tiogaroad, één van de mooiste wegen van Amerika, zijn we doorgereisd naar Convict lake. Vandaag wel wat later vertrokken, zodat Sylvain nog even door kon slapen, terwijl wij alvast hebben koffiegedronken, ontbeten en de broodjes voor onderweg gesmeerd. Het was echt een mooie rit. Onderweg zijn we een stuk gaan wandelen bij Tuolume Grove. Hier kon je mooie Sequoia bomen zien. Wij zijn echter niet zover gekomen. Het was best een wandeling naar beneden en dit moesten we daarna dan ook weer terug naar boven lopen. Hier was niet genoeg tijd voor. Maar het stuk wat wij hebben gelopen was al mooi en wat een frisse, zuivere lucht. Vervolgens zijn we gestopt bij Olmsted Point, waar we weer een geweldig uitzicht hadden op het gebergte en ook de Half Dome, nu vanaf de andere kant. Via een verrekijker van een ranger hebben we nu ook de wandelaars kunnen zien, bovenop de Half Dome. Vervolgens zijn we nog gestopt bij Tenaya lake en het uitzichtpunt bij de Tioga pass. Dit was ook weer een mooie weg om over te rijden en ineens doemde dan uit het niets Mono Lake voor ons op. We vallen wat uitzichten betreft van de ene verbazing in de andere. Wat is dit een mooi gebied.
Onze volgende stop was Convict Lake, hier stonden we op een camping vlakbij het meer met mooi uitzicht. We zitten hier wel hoger, dus het was best fris. In de ochtend werden we getrakteerd op een groep herten, die achter onze camper van de bosjes zaten te eten.
Vanuit Convict lake hebben we onze reis vervolgt via Tonopah, een voormalig mijnstadje en Goldfield waar o.a. een International Car Forrest was. Onderweg ook nog een aantal keren gestopt voor mooie uitzichten en ons eindpunt was Beatty, wat vlakbij Death Valley lag. We hadden geen puf meer om hier nog naartoe te gaan. Wisten ook eigenlijk niet of Death Valley al weer open was, na de overstromingen van een paar weken geleden. Hier kwamen we de volgende dag achter, toen we verkeerd reden en op een afgesloten weg stuiten. Death Valley is nog niet weer open.
Vanuit Beatty zijn we de volgende dag richting Zion gegaan. Onderweg hebben we het statepark the Valley of Fire bezocht. Echt een geweldig park, wat zijn naam eer aan doet. We hebben hier vele stops gemaakt en van de mooie uitzichten genoten. We vallen echt van de ene verbazing in de andere. Op het laatste stuk, sloeg het weer ineens om en kwamen we in een enorme regen en onweersbui terecht. Verbazingwekkend hoe snel dit ineens veranderde. Bij aankomst op de camping was er niks meer aan de hand.
Op deze camping staan we ook 2 dagen en net als in Yosemite helaas niet in het park zelf. Dat wordt dus weer vroeg opstaan om een parkeerplek in het park te kunnen bemachtigen. Zion is een mooi park, maar het was hier helaas wel erg toeristisch. We hebben een leuke trail gedaan, maar liepen hier wel in rijen achter elkaar. In de middag nog een andere, toch wel wat moeilijkere trail voor een deel gedaan. Hier was het rustiger, maar het was ook wel zwaar met de warmte en het was aardig stijgen langs een afgrond. Maar wel leuk om te doen. Ook hier in het park konden we met de shuttlebus naar verschillende viewpoints.
Onze volgende stop is Bryce, daar zitten we wel op een camping in het Nationale park. In de ochtend zijn we vanaf de camping naar een plek gelopen waar we de zonsopkomst konden zien, terwijl de jongens nog lagen te slapen. Wat later op de ochtend hebben we met de camper een aantal viewpoints bezocht en in de middag nog een wandeling wat meer de kloof in. Wat is het hier ook weer prachtig. De hoodoos hebben echt mooie kleuren en vormen.
Na 2 dagen op de camping in Bryce, waar het in de nacht tegen het vriespunt was, zijn we verder gereisd naar Capitol Reef. Ook hier staan we op een natuurcamping, midden tussen de appelbomen. En hier kwamen de herten (Deers) in de avond en ochtend vlakbij ons genieten van de op de grond gevallen appels. De kleuren van het gesteente zijn hier nog dieper rood dan we tot nu toe hebben gezien. We blijven ons echt verbazen hoe verschillend de natuur hier is in de parken.
Na 1 nacht zijn we doorgereisd naar Monument Valley, waar we vanaf de camping al een mooi uitzicht hadden op de buttes. Maar met de Jeeptour, die we hier hebben gedaan, was het uitzicht nog veel mooier en weer totaal anders. Natuurlijk zijn we ook even gestopt bij het iconische Forrest Gump point om een foto te nemen.
Vanuit Monument Valley zijn we naar Page gereisd, waar we een prachtige tour hebben gedaan door de Antelope Canyon. Een bijzondere ervaring. En natuurlijk zijn we ook naar de Horseshoe bend geweest. Deze blog wordt te lang om overal uitgebreid wat over te schrijven, dus ik hou het nu kort. Ik verval anders ook steeds in herhaling. Sylvain begint inmiddels wel steeds meer moeite te krijgen met vroeg opstaan. Hij vindt het allemaal prachtig wat hij ziet en geniet net als ons van alles om hem heen, het lukt ook niet zo goed om op tijd op bed te gaan,en in de ochtend dan vroeg opstaan is toch wel een dingetje.
Vanuit Page reizen we naar de Grand Canyon, de plek waar het voor mij allemaal om begon. Hier wilde ik al vanaf mijn tienerjaren ooit een keer naartoe. En het is me niet tegengevallen. Wat een overweldigende plek. Ik weet niet of het het mooiste is, wat ik deze reis heb gezien, maar het is door zijn grootsheid wel heel indrukwekkend. Ook hier hebben we opnieuw genoten.
En dan is het al tijd om naar onze laatste camping te gaan, we reizen af naar Williams. Dit ligt aan route 66 en daar moeten we natuurlijk ook even een kijkje nemen. Het is echter wel erg fris in de avond, het waait hard en het begint te sputteren. Toch is het leuk om dit plaatsje even bij avond te zien. Omdat de mannen een korte broek aanhebben wil Sylvain ook geen lange broek aan. Maar of dit verstandig is? De volgende dag voelt meneer zich niet lekker, hij heeft hoofdpijn en ineens wordt het hem allemaal teveel. Hij krijgt een enorme huilbui en wil acuut naar huis, wat natuurlijk niet gaat. We besluiten de kortste weg te nemen naar Las Vegas, in plaats van via route 66, zodat hij nadat we de camper hebben weggebracht in bed kan in het hotel. Hij heeft zich de hele reis al verheugd op Las Vegas, omdat daar op zijn werk over was gesproken; het gokken. Geen idee of hij echt weet wat dit inhoudt, maar wel erg sneu dat hij nu net ziek wordt. Wij zijn ‘blij’ dat het nu pas gebeurd. Hopelijk knapt hij wel op tijd op voordat we terug vliegen.
Gelukkig blijft het bij 1 dag en nacht en kan hij de laatste dag toch nog met ons mee Las Vegas verkennen en heeft hij nog even kunnen ‘gokken’. Al met al hebben we echt een geweldige reis gehad. We hebben genoten van al het moois wat we hebben gezien. Echt teveel om op te noemen. Eén blog is te kort om dit allemaal te kunnen beschrijven.
Maar terugkomend op de titel van dit verhaal: Ja, je kunt met een kind met een beperking een Roadtrip maken. Het is tenminste voor ons wel gelukt en we zouden het zo nog een keer doen. Het hangt er natuurlijk wel heel erg van af wat voor beperking je kind heeft. We hebben ondertussen wel concessies moeten doen. We hebben heel wat dingen die op ons dag lijstje stonden moeten schrappen, omdat het gewoon niet haalbaar is. Niet voor onze zoon, maar ook niet voor onszelf. Het werd echt teveel.
Het is vrijdagochtend nog vrij vroeg, maar je voelt al dat er een heerlijke, warme dag aan zit te komen. Zoals gewoonlijk loop ik nog eventjes door de tuin, de vogeltjes schieten weg in de bomen en heg, en kijk nog even naar de bloemen, de opkomende sla, de aankomende aardbeien en frambozen en geniet van het uitzicht over het veld achter onze tuin, welke nu vol aardappelplanten staat. Nog één werkdag en dan is het weekend en het beloofd een (erg) warm weekend te worden. Heerlijk! Als ik in de auto stap, zonder jas en onderweg de zon al flink zijn best zie doen, de bermen met bermgras en daarin ook vele, mooi felrood gekleurde klaprozen, krijg ik een blij gevoel. Het lijkt wel alsof ik op weg naar vakantie ben. Ik geniet van het mooie uitzicht in de auto, rij relaxed op de cruise control, geen haast, gewoon lekker genieten en in gedachten ga ik terug naar de afgelopen vakanties.
We hebben al veel mooie reizen mogen maken en vaak ook met de auto. Hoe ver de reis ook is, de vakantie begint al in de auto. Lekker genieten van alles wat je onderweg ziet, hoe klein ook. Zo nu en dan verkeerd rijden, hoort er bij ons ook bij. Geen probleem. We komen uiteindelijk wel weer op de goede weg. Onderweg ook stoppen om even bij te tanken, wat eten en drinken en gezellig kletsen. We hebben gereisd met verschillende gezelschappen, alleen ons eigen gezin, samen met het gezin van mijn oom en tante, of met nog meer familie. Het is altijd een gezellige boel. Zodra het landschap begint te veranderen, bijvoorbeeld meer heuvelachtig of juist tussen de duinen, grotere vergezichten of wat ook, neemt het vakantiegevoel alleen maar toe. Heerlijk vind ik het om over de weg te rijden, steeds verder van huis en dichter bij onze eindbestemming. Soms rijden we in 1 dag, soms in 2 dagen, we hebben ook vakanties gehad waarbij we op verschillende plekken verbleven en we in eerst instantie steeds iets verder wegreden, om vervolgens weer richting huis te gaan met nog wat tussenstops. Meestal rijden we in onze eigen auto, maar ook hebben we wel eens een auto gehuurd, als we met het vliegtuig op reis gingen. Dat was vaak eerst even wennen, maar soms ook erg fijn en heeft er zelfs toe geleid dat we nu ook in een automaat rijden. Terwijl ik richting werk rijd, passeren er heel wat weggetjes waar we ooit langs zijn gereden, de revue. Mooie landweggetjes tussen enorme zonnebloemvelden, een heel smal weggetje, waar we helemaal niet in moesten, maar we door de Tom Tom heen waren gestuurd. Hier konden we niet meer keren, dus moesten we in de achteruit terug, totdat er een garage was, waar we door steeds maar weer heen en weer te rijden, uiteindelijk de draai konden maken. Wegen met geweldige uitzichten op bergen en dalen. Verlaten weggetjes waar de schapen ‘los’ rondliepen en je ellenlang door kon rijden zonder iemand anders tegen te komen. Die keer dat we achter een tractor reden met hooibalen, waar we een beetje bij twijfelden of ze wel echt stevig lagen op de aanhanger. Er flitst van alles door mijn hoofd. De boeren zijn ook hier druk bezig met dit weer. Ik rijd nu ook weer langs het open veld, velden met koeien, velden waar wordt gehooid. Ik geniet van het uitzicht en bedenk me dat ik toch ook wel heel blij ben dat ik nu, nadat ik al die jaren met name onderweg heb genoten van het uitzicht en het vrije gevoel, vanavond weer thuiskom in een huis met een grote tuin en datzelfde vrije gevoel door het mooie uitzicht zowel voor als achter. Na een uur rijden kom ik aan op mijn werkplek voor de ochtend. Het is verder rijden dan de werkplek waar ik meestal ben en ook in de middag weer naartoe rijdt. Het is een bijzondere werkplek met een specifieke doelgroep, ik vind het iedere keer weer leuk om hier te komen. Qua reisafstand is het eigenlijk niet het meest logisch dat ik naar deze locatie ga, maar het is zo gegroeid en ik wil er nog geen afstand van doen. Als ik hier klaar ben rij ik terug naar mijn andere werkplek. Heerlijk om ook tussendoor even een stukje te mogen rijden en na nog een paar uur werken, kruip ik opnieuw achter het stuur en geniet weer van de rit in de zon en het vakantiegevoel, wat ik ondanks dat ik tussendoor heb gewerkt, nog steeds heb. Het is weekend!
Thuis aangekomen, kan ik nog lekker buiten zitten, buiten eten en even relaxen. Morgen is het feest en het beloofd ook lekker warm te worden. We hebben in de tuin wel schaduwplekken, maar niet een plek waar we met meer mensen tegelijk samen in de schaduw kunnen zitten. De bedoeling is nog dat we ergens in de tuin een overkapping gaan maken, maar gezien we hier nog niet zo lang wonen, weten we nog niet zo goed waar we deze willen plaatsen. We besluiten daarom voor nu een partytent te kopen, deze kunnen we op verschillende plekken in de tuin neerzetten om te kijken waar we qua zon/schaduw/wind etc. het beste een overkapping kunnen realiseren. De partytent heeft ons een mooi, beschut plekje gegeven met een grotere groep mensen, gezellig en heerlijk ontspannen. Maar ik kan er nu ook heerlijk zitten typen, muziekje op de achtergrond, was aan de lijn en een lekker, warm windje. Genieten! Van mij mag het voorlopig wel zo blijven. Kom jij ook al helemaal in vakantiestemming?
Ik loop door het huis en dat geeft me iedere keer weer een blij gevoel. Wat een mooi plekje hebben we hier. Ik kan het nog niet helemaal geloven dat dit nu ons thuis is. Wat een licht in huis, wat een heerlijk uitzicht, een fijne grote tuin en dan moet het mooie weer nog beginnen. Af en toe vraag ik me af of het te mooi is om waar te zijn, waar zit dat addertje onder het gras? Maar het is vooral genieten. Als ik naar huis rijd, na een drukke werkdag, kijk ik er naar uit om weer thuis te zijn. Niet alleen het feit dat de reistijd korter is, doet me goed, maar ook de rust en ruimte en het geborgen gevoel dat ik heb in het nieuwe huis. Het is al helemaal mijn nieuwe thuis.
Al met al is het wel een pittig jaar geweest. Het is nu bijna een jaar geleden dat we de eerste stappen in ons nieuwe huis zetten, al wisten we dat toen nog niet. Inmiddels zijn we een half jaar de eigenaren van dit mooie huis en stukje bij beetje krijgt alles zijn plek. Alleen een grote boekenkast ontbreekt nog, waardoor er nog dozen vol boeken staan opgestapeld in het halletje boven bij de slaapkamers. Ook in mijn werkkamer is nog niet alles opgeruimd, maar we kunnen hier gewoon goed leven. Er blijft nog steeds wel werk in en om het huis, maar langzaam aan komt er ook weer ruimte voor rust en lekker genieten. Eerder schreef ik al dat ik, voordat we hier kwamen wonen, op de heen en terugrit naar/van het werk, aan het kijken was of we een mooi uitzicht hadden op de zonsopkomst en zonsondergang, of er nevel boven de velden rondom ons hangt, er herten op de velden lopen. Nou, die mooie zonsopkomst en zonsondergang die zijn er hoor en vooral juist nog in de winterperiode. Wat heb ik kunnen genieten van de zonsopkomst in de ochtend voordat ik naar het werk ga. Elke dag is het weer anders, de ene dag mooier dan de andere, maar het verveelt niet. Er zijn natuurlijk ook dagen bij dat je er helemaal niks van ziet. ’s Avonds op de bank hebben we een mooi uitzicht op de zonsondergang. In de winterperiode ook eigenlijk mooier dan nu. Nu moeten de gordijnen in de avond zelfs tijdelijk naar beneden, omdat de zon te fel is. Maar later doe ik ze weer omhoog om nog even van de mooie luchten te kunnen genieten. Dit uitzicht gaat niet gauw vervelen. Op het veld voor het huis, zien we dagelijks de grote, Canadeze gans, de Nijlgans en de grauwe gans en misschien nog wel meer soorten ganzen, zo nu en dan loopt er een fazant te paraderen en hij jaagt ook de ganzen weg. Daarnaast zijn de kraaien hier in overvloed. Er zit denk ik veel voeding voor hen in de grond. Verder hebben we een mooi uitzicht op de aspergeteelt. Wat een karwei is dat. Om de haverklap komen er weer een tiental mensen de folie eraf halen om wat te doen, ze worden verhoogt en weer opnieuw eroverheen gespannen (of misschien is het wel wat anders, maar dat kan ik niet goed zien). Wat wel duidelijk is, is dat het veel werk vergt om asperges te kweken. Ik snap nu waarom deze zo duur zijn. Achter in onze tuin, hebben we veel vogeltjes. De koolmezen, het pimpelmeesje, het roodborstje, de mussen, tortelduiven en houtduiven lijken wel met ons mee te zijn verhuisd. Ook de gaai komt zo nu en dan weer in de tuin. We hebben hier veel merels. Daarnaast leren we ook nieuwe vogeltjes kennen, zoals de vink en er komt ook regelmatig een bonte specht op visite. Leuk die levendigheid in de tuin en we worden dagelijks wakker met het geluid van al deze vogeltjes. Heel af en toe heb ik de mist of nevel boven de landerijen zien hangen en er huist een ree ergens op het land achter ons huis. Waar hij zich precies verschanst weet ik (nog) niet, 1x tijdens een wandeling met mijn jongste zoon, hebben we hem erg laten schrikken (en hij ons), hij rende ineens vanachter de bosjes heel hard voor ons weg. Een paar weken geleden was hij geschrokken van jongens met een crossmotor, waardoor hij zo de weg oprende en bijna de snelweg op. Daarna had ik hem niet meer gezien, maar gisteravond stond hij wat verderop en heb ik hem eindelijk (al is het wat vaag) op de foto kunnen zetten. Alles waar ik op hoopte, is dus aanwezig.
Ik heb me wel afgevraagd of ik zou kunnen wennen op het platteland. Als geboren en getogen Stadjer, is dat natuurlijk altijd de vraag. Voor mezelf was ik eigenlijk nog niet zo bang. Ik had alleen maar voordelen. Dichter bij het werk, het vrije uitzicht wat ik zo graag wilde, de slaapkamer en wasruimte beneden in het huis, de rust om me heen. Maar zouden mijn gezinsleden wel kunnen aarden? Mijn man heeft niet alleen zijn leven lang in de stad gewoond, maar ook gewerkt. Moet nu ineens dagelijks met de auto naar het werk. Mijn kinderen zijn eigenlijk ook nog nooit echt buiten de stad geweest. Vooral voor mijn oudste is het toch wel een opgave. Hij heeft alles in de stad en wil ook graag weer terug, maar tot zijn eigen verbazing, vindt hij het voor nu prima om buiten de stad te wonen. De jongste maakte ik me het minst zorgen om en gelukkig is dat (tot nu toe) ook zo. Vanaf het moment dat onze spullen en vooral ook zijn spullen een plekje in het huis hebben gekregen en het oude huis leeg was, is dit zijn nieuwe thuis. Hij wordt door ons nog dagelijks naar zijn ‘oude’ werkplek gebracht, nu hij weet dat hierin niets is veranderd, lijkt het prima. Mijn man heeft er ook helemaal geen problemen mee. Hij geniet, net als ik, nog elke dag van onze nieuwe woonomgeving. Kortom, tot nu toe lijkt het een goede keuze en kan je ook na meer dan 50 jaar in de stad te hebben gewoond, aarden op het platteland!
Er hangt al vele jaren een nestkastje in onze tuin. Niet steeds dezelfde, we hebben meerdere gehad. Hoe we er aan komen weet ik eigenlijk niet, zelf gekocht, gekregen? Het huidige nestkastje hebben we gekocht op een jaarmarkt van een zorgboerderij, toen we op zoek waren naar een goede vervolgplek voor onze jongste zoon. Dat is ook alweer 3-4 jaar geleden. Ze hanger er mooi te zijn, maar er heeft nog nooit een vogelechtpaar gebruik van gemaakt. Een aantal jaar geleden zag ik wel dat het vogelhuisje bij de buren in gebruik was genomen. Zo nu en dan kon ik wel zien dat de koolmeesjes er in en uit vlogen. De jongen heb ik nooit gezien, maar volgens de buurman hebben ze het niet (allemaal) overleeft. Vorig jaar zagen we wel even een koolmeesechtpaar op onderzoek in ons nestkastje, maar helaas het was niet geschikt (of misschien zitten wij wel te vaak in onze kleine stadstuin en voelt het niet veilig genoeg voor ze). Vorige week zat ik rustig in de tuin een boekje te lezen en hoorde steeds wat. Komt het uit het nestkastje? Even later zie ik er een koolmeesje uitvliegen. Nog een aantal keren zie ik er een koolmeesje heenvliegen, ze zijn denk ik met z’n tweeën. Zullen ze ons huisje aan het verkennen zijn? Ik heb er verder niet zoveel aandacht meer aan geschonken, maar ook Joop ziet ze de volgende dag naar het nestkastje vliegen. Hij denkt dat ze een nest aan het maken zijn.
Het is weekend. Ik ben al vroeg wakker en doe de gordijnen open. Heerlijk nog even tijd voor mezelf met een tijdschrift op de bank. Als ik met mijn kopje koffie naar de bank loop, zie ik de koolmeesjes weer druk bezig met in- en uit het nestkaste vliegen. Wat hebben ze toch in hun bek? Vanaf de bank kan ik het nestkastje niet zien, dus ik schuif een stoel naar een plek in de kamer waar ik goed uitzicht heb en in alle rust naar ze kan kijken. Ik besluit mijn camera erbij te pakken en te kijken of ik zo kan zien wat ze zoal in hun bek hebben. Fascinerend om te zien hoe ze druk bezig zijn met heen en weer vliegen. Naar mijn idee zijn ze toch niet in de weer met nestmateriaal. Het zijn maar kleine dingetjes die ze in de bek hebben. Ondertussen zoek ik op wat koolmezen gebruiken als nestmateriaal: grassen, mos, dierenhaar, wol en veertjes. Dat is toch niet wat ik zie. Ik zie ze ook wel met iets rond/wits juist uit het nest komen. Wat is dat? Ze voeden de jongen met rupsen of andere kleine insecten. Daar lijkt het eigenlijk meer op wat ze in hun bek hebben, maar zou er dan al een nestje in het nestkastje zitten? Ik kan het me niet voorstellen, dan zou het ons toch al eerder moeten zijn opgevallen dat de koolmeesjes steeds heen en weer vlogen naar het kastje om er een nest te bouwen? Ik weet het niet. Ik geniet van het schouwspel en probeer door het raam heen foto’s te maken, wat niet meevalt. Mijn tijdschrift blijft onaangeroerd op de bank liggen. Als de anderen ook uit bed komen, is de aandacht er een beetje af en de rest van de dag zijn we druk met andere dingen. De volgende dag echter, als we in de tuin de bamboe en het onkruid aan het verwijderen zijn, blijven de koolmeesjes druk bezig met aan- en uitvliegen. Ze houden ons wel nauwlettend in de gaten en gaan ook wel via de andere kant van het hek langzaam aan naar het nestkastje, maar ze schuwen niet om steeds in en uit te vliegen. In het begin denk ik nog dat ik het me verbeeld. Iedere keer als één van beiden het nestkastje ingaat, heb ik het idee dat ik ineens hoog gepiep/getjilp hoor. Maar we hebben veel vogels in de buurt, dus het kan ook het geluid van de andere vogels zijn. Ik kan niet goed traceren waar het geluid vandaan komt en heel dicht bij het nestkastje komen wil ik nu ook niet. Maar als ik steeds hetzelfde geluid hoor op het moment dat één van de vogels het nestkastje inkomt en het verstompt weer net nadat ze weer weggevlogen zijn, dan moet het toch wel zo zijn dat er kleine vogeltjes in het nestkastje zitten. Naarmate de dag vordert en ik het geluid steeds beter leer herkennen, weet ik het zeker. Er zitten kleine jongen in ons nestkastje. Wat leuk! En wat hoop ik dat ik de kleintjes straks ook uit kan zien vliegen. Maar vooral ook, dat ze veilig het nest kunnen verlaten. Er zitten regelmatig katten in onze tuin en de laatste tijd zagen we een kat, die er normaal nooit is, ineens wel heel vaak. Hij had het nestje vast al eerder opgemerkt als wij. Ook eksters en duiven zitten wel in onze tuin. Zouden zij ook een gevaar vormen?
Wat weet ik eigenlijk weinig van dit soort dingen. Gelukkig heb ik wel wat boeken in huis en is er veel informatie te vinden op internet. Ik kan echter niet vinden wat je kunt doen om de kleintjes veilig uit te laten vliegen. Wie de vijanden zijn en hoe je ze op afstand houdt. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik lees wel dat je mezen niet snel uit zult zien vliegen. Dat is dan weer jammer, maar ik hoop toch, dat stukje ook nog te mogen beleven.
Kun je na nog geen twee maanden volledig weer aan het werk te zijn, zo toe zijn aan vakantie? In eerste instantie vond ik van niet, maar na alles wat er is gebeurd, is het nog niet zo gek. Net als iedereen begin ook ik meer moeite te krijgen met de beperkingen die ons door de lockdown zijn opgelegd, maar eigenlijk nog meer door wat we ons zelf hebben opgelegd. Door de kwetsbaarheid van onze zoon, hebben we ons al meer dan een jaar grotendeels uit het sociale leven teruggetrokken. In 1e instantie door alle onzekerheid rondom het coronavirus en het feit dat onze jongste elke infectie makkelijker oppikt. Daarna, omdat het van belang was om hem fit te houden, in gewicht te doen toenemen, vanwege de grote operatie die hij moest ondergaan en vervolgens de complicatie na de operatie, waarbij één van de longen het tijdelijk niet deed, hij weer veel was afgevallen en van ver moest komen om weer conditie op te bouwen en aan te komen. De eerste periode vond ik het zelf niet erg om ons af te zonderen. Gezien ik net voor het hele coronagebeuren aan met een burn-out thuis kwam te zitten, had ik helemaal geen behoefte aan contacten. Ik heb wel moeten wennen aan dat iedereen ineens thuis was en ik daardoor niet de rust kon nemen die ik nodig had om te herstellen, maar hier hebben we gelukkig wat op gevonden. De vele wandelingen in de natuur deden me goed en langzaam aan krabbelde ik weer op, waardoor ik in september weer geleidelijk aan het werk op kon pakken. Dit ging niet direct van een leien dakje, heb het heel langzaam aan op moeten bouwen en op het moment dat ik net het gevoel had, dat het eindelijk weer wat de goede kant op ging, kwam de operatie van Sylvain met alles nadien; spanning, angst, slapeloze nachten op de IC, alle prikkels van piepjes, gebiologeerd door de getallen op het scherm, gaat het wel de goede kant op, etc. etc. Op dat moment onderga je het allemaal en gelukkig ging het na verloop van tijd de goede kant op, maar het heeft ons wel een hele knauw gegeven. Het viel niet mee, om na 4 weken ‘vakantie’ de draad op het werk weer op te pakken, maar uiteindelijk is het gelukt om vanaf half april weer volledig te gaan werken. De gesprekken met ex-coronapatiënten, die op de IC hebben gelegen, doen zo nu en dan de herinneringen wel weer boven komen, dit komt soms zomaar uit het niets, maar ik heb het denk ik wel een plekje kunnen geven.
Gezien de huidige stand van zaken, is het nog niet mogelijk om een groot feest te geven ter gelegenheid van Joops 50ste verjaardag. Daarom hadden we bedacht dat het ook wel lekker zou zijn om een paar dagen met het gezin weg te gaan. Bij de voorbereidingen merkte ik dat ik toch wel erg de behoefte heb om er even tussenuit te zijn en misschien wel langer dan een paar dagen, dus het werd een week. Zoals gebruikelijk in onze familie de laatste jaren, krijgt iemand die 50 (of in sommige gevallen pas bij 60) wordt, een mooi boekwerk met persoonlijke verhalen, herinneringen, anekdotes of wat ook, vaak vergezeld met leuke foto’s, van familie en/of vrienden. Zo ook ben ik dit gaan regelen voor Joop. Zelf had ik bedacht dat het wel leuk zou zijn om naast mijn verhaal ook van elk jaar een foto van Joop toe te voegen. Dit bleek echter niet mogelijk. Van de eerste 16 jaren, kon ik helaas niet van elk jaar een foto vinden, daarna lukte het wel en sinds het digitale tijdperk, hebben we zoveel foto’s dat het moeilijk kiezen was. Het werden er dus steeds meer. Doordat ik door alle fotoalbums en digitale foto’s heen ben gegaan, komen er veel herinneringen weer naar boven. Wat heeft Joop al veel meegemaakt in zijn jonge jaren, wat hebben we samen al veel meegemaakt, het maakte een hoop los. De kinderen hebben elk op hun eigen manier een mooi stukje op papier gezet en ook van familie hebben we leuke herinneringen ontvangen. Met een dik boekwerk met vele mooie, lieve, dierbare woorden en verhalen, waarover we onze mond moesten houden, leuke cadeautjes, versieringen etc., zijn we naar ons vakantieadres afgereisd.
We hebben een heerlijke week achter de rug. Helaas kon onze oudste zoon door verplichtingen op school niet de gehele week aanwezig zijn, maar we hebben samen genoten. Het weer was ons ook goed gezind. We hebben leuke wandelingen gemaakt in de bossen, heidevelden en grote zandvlakte om ons heen, maar vooral ook lekker gerelaxt, goede gesprekken gevoerd en het aangedurfd om een stad in te gaan, in een rustige winkel kleding te passen en lekker te genieten op een terras. Op deze manier Joops 50ste verjaardag vieren, was voor ons een prima alternatief. De dag zelf hebben we bij ons huisje doorgebracht. Eerst de boel versieren, Lesley’s mooie Abraham buiten gezet en de cadeautjes gegeven. Nu konden we eindelijk alle geheimzinnigheid achter ons laten. Sylvain had al één ding verklapt voor de verjaardag en Lesley en ik moesten steeds op onze tong bijten, om niet te laten merken waar we mee bezig waren. We hebben heerlijk uitgebreid ontbeten (of eigenlijk meer gebruncht) met lekkere broodjes, koffie met gebak gehad en pizza als diner. Tussendoor was er genoeg tijd voor Joop om samen met ons het mooie boekwerk te lezen, foto’s te kijken, herinneringen op te halen en we merkten allemaal dat al deze verhalen ons erg emotioneel maakten. Dit kwam deels door de mooie woorden, maar ook door alle emoties van de afgelopen tijd, die door het lezen van de verhalen (die hier helemaal niet specifiek over gingen overigens) boven kwamen. Het is net alsof we nu pas de tijd en rust hadden om dit toe te laten. Daarnaast doordat we bijna alle mensen die de moeite hebben genomen om wat moois op papier te zetten, al zo lang niet echt meer hebben gezien en gesproken. Maar hopelijk is nu het einde in zicht en krijgen we langzaam aan stukje bij beetje ons oude leven weer terug. Gelukkig zijn wij drieën inmiddels gevaccineerd en heeft ook Syl zijn 1e prik gehad. Hopelijk kunnen/durven we (ik) ons daarna weer wat meer te permitteren. En, ja … ik denk dat we echt even toe waren aan deze vakantie, vooral ook even weg uit onze eigen omgeving, even letterlijk afstand nemen. Ook Sylvain zien we opbloeien op het moment dat hij weer in een winkel komt, een gesprek met ‘vreemden’ aan kan gaan en heerlijk door de Apenheul kan slenteren (ook al moeten we hem nog steeds waarschuwen). We beseffen ons misschien ook wel te weinig wat dit alles met hem heeft gedaan. Al bijna 1 ½ jaar niet meer naar zijn werk (op een paar maanden na, waarin hij 2x 1 ½ uur per week kon komen), een enorme operatie, waar hij de noodzaak en impact niet van begrijpt, vervolgens weer helemaal opnieuw revalideren, in zijn ogen niets mogen en opnieuw niet naar het werk mogen.
Als ik wakker word, ben ik blij verrast. De zon schijnt, ik zie een stralend blauwe lucht met van die mooie, witte schapenwolken. Gisteren, toen ik mijn bed in stapte, stormde het buiten en was de regen net even opgehouden. Ik had niet naar de weersvoorspelling gekeken, dacht dat het het hele weekend slecht zou zijn en had me daarom voorgenomen om in de ochtend, als iedereen nog op één oor ligt even in alle rust te gaan schrijven. Maar nu is het mooi weer, ik heb last van mijn rug en ben gisteren ook al niet buiten geweest. Zal ik dan toch eerst maar lekker gaan wandelen? Nu kan het nog. Straks gaan de mannen weer verder klussen en moet ik er zijn voor Syl die helaas ziek is. Met hem aan de wandel gaat het vandaag niet worden. Tja, wat zal ik doen, ik hou ook van de rust in huis, als iedereen nog lekker ligt te slapen en ik even tijd voor mezelf heb om te lezen of te schrijven, maar buiten lonkt ook. M’n hoofd leegmaken tijdens het wandelen, foto’s maken en nadenken over de verhalen die zich sinds gisteren weer langzaam aan het ontspinnen zijn in mijn hoofd. Ik kies voor het laatste. Ik maak snel een ontbijt, lees onder het eten nog even rustig en ga dan op pad in mijn veel te dikke winterjas. We hebben de gang leeg gemaakt voor het klussen en mijn dunnere jas ligt op de kamer van mijn oudste zoon, die wil ik nu niet wakker maken.
Steevast, als ik in het weekend eenmaal buiten loop, denk ik: ‘Ik had een uurtje eerder moeten gaan’. Het is inmiddels 9 uur geweest en ik ben niet de enige die van het mooie weer wil genieten. Voor een zondagochtend is er al best veel volk op de been, wandelaars, hardlopers, (race)fietsers, vissers, gezinnen met kleine kinderen, oudere echtparen, jonge stellen, ik kom ze allemaal tegen. Het is ook ineens een stuk aangenamer qua temperatuur, nu de wind is gaan liggen en de zon erbij is gekomen. Helaas lukt het me in de weekenden niet meer om op tijd op te staan, na een week van erg vroeg wakker zijn (de wekker van manlief staat dagelijks om 5 uur), bijna weer op het oude niveau werken en daarnaast de zorg voor onze jongste zoon (die nog niet weer terug kan naar zijn dagbesteding). Het is fijn weer meer aan het werk te zijn, ik geniet weer van de rust, de muziek en de mooie luchten tijdens de autorit op de heenweg, de terugweg valt me nog wat tegen na een werkdag, dan ben ik moe en kan ik nog niet helemaal zo genieten van de rit als voorheen. Ik loop intussen mijn favoriete rondje vlak bij huis. Dit keer neem ik ook het stukje meer met de bruggetjes mee. Op de één of andere manier geeft het mij rust om hier te lopen, zo dicht bij huis, maar toch die serene rust en dit keer hier nog niet zoveel andere mensen. Het pad is smal, dus ik kom hier liever niemand tegen. Ik vervolg mijn weg langs het mooie stuk waar de koeien grazen. Het is altijd even afwachten waar deze beestjes zich nu weer begeven. Het is me al meermalen gebeurd, dat ze met z’n allen in een rijtje voor de brug stonden of deels op de brug, waardoor ik er niet langs kan en weer terug moet lopen. Tenminste, ik durf er dan niet langs, ik zie anderen wel eens een poging wagen. Dit blijft één van mijn favoriete plekken om te wandelen en foto’s te maken. Op de één of andere manier ziet het er hier elke keer weer anders uit, qua kleuren, vogels, etc. Hier loop ik ook nooit zo hard, maar kijk ik om me heen en kom tot rust. Om vervolgens op mijn andere favoriete plek te komen, moet ik langs het pad met de bomen, het pad dat dienstdeed als cover voor mijn boek. Het lange pad, opgesplitst in 3 delen, met aan het eind van de ‘tunnel’ licht. Deze bomenrij blijft symbolisch voor mij. In eerste instantie stond het symbool voor de lange weg die we aflegden om erachter te komen wat er met Sylvain aan de hand is. Dat pad hebben we inmiddels afgelegd, een diagnose gevonden en een hele nieuwe familie gekregen, waarbij we met al onze vragen en zorgen terecht kunnen. Maar we begeven ons nu op het tweede deel en af en toe worden we door de storm teruggeworpen en beginnen we het pad deels opnieuw. Ook nu hebben we weer zo’n periode dat we eerst een heel stuk teruggeworpen zijn en langzaam aan weer dichter bij het licht komen, maar dit weekend weer even een stap terug moeten zetten. Terwijl ik dit lange pad afloop, hier neemt mijn tempo toe, omdat ik dit een minder fotogeniek gebied vind, gaan mijn gedachten terug naar de afgelopen periode. Na twee toch wel zware maanden en de laatste week waarin Sylvain heel erg verkouden werd, een keelontsteking ontwikkelde en het maar niet echt lukte om, ondanks de sondevoeding echt aan te komen in gewicht, moest de sondeslang vervangen worden. Sylvain zelf wilde hem niet meer terug, Joop zag het ook niet meer zitten, ik vond het nog wel lastig, maar gezien hij er nu toch uit moest, hij keelpijn had en een erg zere neus, wilden we het hem niet aandoen om hem nu opnieuw te plaatsen,. Tegen het advies van de verpleegkundige in (en op de achtergrond de diëtist), hebben we ervoor gekozen om de sonde nog even niet te herplaatsen en Syl de kans te geven om het op eigen kracht te proberen. Vanaf het moment dat de sonde eruit was, ging het eten geleidelijk aan beter en lukte het ook om dagelijks 3 flesjes drinkvoeding te gebruiken. Sylvain was zo blij dat de sondeslang (die vooral aan zijn neus ook heel erg zeer begon te doen) eruit was en hij belemmerde hem ook bij het slikken, net zoals dat het geval is op het moment dat hij weer ‘slijm in zijn keel’ heeft. Het is hierna 1 ½ maand heel erg goed gegaan. Meneer is aangekomen tot 44 kg (bijna zijn gewicht van voor de operatie), wat niet alleen door het eten kwam, maar ook doordat zijn spieren door het revalideren weer meer terugkwamen. Dagelijks zijn we met hem aan de wandel, wat begon met afstandjes van 500 m, is inmiddels uitgegroeid tot 5 km, bijna weer op het niveau van voor de operatie. In eerste instantie hebben we het rondje rond het huis steeds wat groter gemaakt, inmiddels kan hij ook weer een stukje mee in de auto en kunnen we weer op andere plekken wandelen. Wat blij was hij toen hij weer even in een andere omgeving kon wandelen en toen de sonde eruit was, kon hij ook weer bij opa en oma logeren. Langzaam aan wordt het leven weer een beetje meer normaal, tenminste voor zover het normaal kan zijn in deze tijd. Naar de dagbesteding lukt nog niet, daarvoor moet zijn rug eerst nog beter herstellen, dit vindt hij best lastig. Zo nu en dan gaat hij er even naar toe om de beesten te zien en even bij te kletsen, maar verder is het voor hem vooral nog thuis, wandelen en logeren bij opa en oma. Hij geniet ervan om bij hen te zijn, zij genieten van zijn gezelschap, in deze ook voor hen toch wel eenzame tijd en wij vinden het fijn dat we de zorg even uit handen kunnen geven (dank je wel pap en mam). Samen met hen heeft hij een nieuwe hobby ontdekt; Happy Stones zoeken. Dat gebeurd nu natuurlijk ook tijdens onze wandelingen. Het ging zo goed, maar helaas is meneer op dit moment ziek, weer last van slijm in zijn keel, hoofdpijn en ook even koorts, dit resulteert direct weer in niet eten. Gisteren zijn we even flink geschrokken. Nadat hij naar de wc was geweest, werd hij slap in de benen en viel weg. Gelukkig stonden Joop en Lesley net in de gang om hem op te vangen. Je moet er toch niet aan denken wat er met zijn rug gebeurd, op het moment dat hij met een klap op de grond terecht komt. Zijn ogen draaiden weg, hij was echt even helemaal van de wereld. Te weinig gegeten? Ik was in de woonkamer en hoorde manlief een aantal keren zijn naam roepen. Dacht eerst nog dat Syl weer iets deed, wat niet mocht, maar toen drong het tot me door dat het wat anders was. Toen ik in de gang aankwam, zag ik een slappe pop in de handen van mijn man en zoon, waarvan de ogen me zonder wat te zien aankeken en vervolgens wegdraaiden. Op dat moment kwam alles weer naar boven van de tijd op de IC, er flitste van alles door mijn hoofd. Gelukkig kwam hij weer bij en is het nu weer goed, maar we zijn dus nog niet weer aan het eind van de tunnel.
Inmiddels ben ik aanbeland bij mijn andere favoriete stuk. Ik merk dat het me goed doet om te wandelen en alles even op een rijtje te zetten voor mezelf. Langzaam aan voel ik de spieren van mijn rug weer wat minder pijnlijk worden. Bewegen is goed voor mijn lichaam en geest. Normaal zou ik nu weer richting huis gaan, maar ik plak er nog eens stukje bij aan. Ik ben nog niet toegekomen aan het verder denken over de verhalen die ik graag wil schrijven. Het was ook te druk met mensen op het pad waar ik liep, gelukkig kom ik nu even een tijdje niemand tegen en kan ik de rust en ruimte vinden om ook hier over na te denken, in het ritme van mijn passen komen de verhalen tot leven. Nu nog de rust en ruimte vinden om ze daadwerkelijk op papier te zetten.
Het is nog licht buiten als ik van het werk naar huis rijdt. Voor me een bijna volle maan, in mijn linker buitenspiegel zie ik een geel/oranje bal langzaam onder gaan. De lucht kleurt blauw/wit en aan de horizon lichtroze. Dit wordt een mooie rit naar huis. Langzaam kan ik alle drukte en stress van deze week even achter me laten. Weekend! 😊 Met een flinke storm voor de boeg, maar hopelijk nog een dag mooi droog weer. Ik verlang naar de zee, even lekker uitwaaien en mijn gedachten uit zetten. Al een paar weken voel ik het weer kriebelen, maar het komt er maar niet van. Zal het dit weekend lukken? Of komen er weer allemaal andere verplichtingen tussendoor? Gezien ik op tijd ben, heb ik nog even tijd om langs mijn ouders te rijden, voordat ik naar huis ga. Even gezellig bijkletsen.
Als de zon eenmaal onder is, valt de mooie lucht me vandaag helaas wat tegen, toch geniet ik van deze rit, ik rijd tot aan mijn ouders nog helemaal bij licht.
Deze zaterdag heeft Sylvain een toernooitje in Leeuwarden. Eindelijk weer een keer voetballen, in plaats van alleen maar trainen, zoals hij het zelf zegt. We moeten dus nog een dag vroeg op en voor Sylvain is het vroeger, dan op een normale werkdag voor hem. Dat valt toch altijd even tegen. ‘Waarom moet ik nu al opstaan’, is het commentaar wat ik krijg als ik hem wakker maak. Hij heeft even tijd nodig om te ontwaken, dit gaat niet altijd zonder slag of stoot, maar eenmaal echt wakker en wetende dat hij gaat voetballen, is het wel weer oké. Nu is het echter wel opschieten geblazen. Snel omkleden, tas pakken en wat drinken. Ontbijten doen we wel in de auto. Ik heb mijn dikke jas en wandelschoenen achterin de auto gelegd, wie weet zijn ze op tijd klaar en kunnen we nog even doorrijden naar Callantsoog. Het is schitterend weer. Een mooie blauwe lucht met hier en daar wat strepen wit, nog niet echt wind te bekennen. Het is echt stilte voor de storm!
Als we bijna bij de voetbalvelden en de daarbij behorende zaal zijn, weet Sylvain wat wij bedoelen met Leeuwarden. Hier is hij wel vaker geweest, alleen dan op het veld. De zaal vindt hij meestal wat minder leuk, gezien de bal dan te snel heen en weer gaat. Nu echter merk ik hier niet zoveel van. Hij doet lekker mee, is wel met name voor in het veld te vinden op de loer naar een kans om te scoren. Helaas willen meer kinderen in zijn team dit graag en vergeten ze om te verdedigen, waardoor ze algauw achter staan. Dit mag de pret echter niet drukken. Ze genieten lekker van het spelletje. Als de andere teams aan de beurt zijn, zitten de kinderen bij de ouders op de tribune. Zoals gewoonlijk zit Sylvain niet bij ons, maar gaat hij gewoon bij andere kinderen en hun ouders zitten. Vlak voordat de volgende wedstrijd begint loopt Sylvain naar de wc, geen besef van tijd en dat het handiger was geweest om iets eerder te gaan. Een ander jongetje zeg hier nog wat over tegen Sylvain, maar het zegt hem niks. Als hij bij de volgende wedstrijd weer net voor de wedstrijd naar de wc loopt, terugkomt en vervolgens weer heen loopt, weet ik dat er wat mis is. Snel loop ik achter hem aan en zie het al aan zijn broekje. Hij heeft een ongelukje gehad. Er is gelukkig nog een nieuw sportbroekje, maar als deze even later ook al een beetje vies is en ik zeg dat hij beter zijn trainingsbroek (zwart in plaats van wit) aan kan doen, is het mis. Meneer wil niet in zijn trainingsbroek, want dan lachen ze hem uit. Ik denk eerder dat ze hem uitlachen als ze zien dat hij het in zijn broek gedaan heeft, dit wil ik hem besparen. Dit snapt hij echter niet. Terwijl hij nog op de invalidentoilet zit (daar maken we tegenwoordig maar gebruik van, gezien het niet meer lukt om samen met hem in zo’n krap normaal hokje te proberen zijn broek te verwisselen) wordt hij heel boos en slaat tegen de toiletrolhouder. Ik weet dat het geen nut heeft om ook boos te worden, maar soms lukt het niet. Waarom begrijpt hij niet wat ik bedoel, waarom snapt hij niet dat ik niet boos wordt omdat hij een ongelukje heeft, maar wel op de manier waarop hij hierop reageert en daarnaast merk ik bij mezelf ook dat ik baal, dat de boel weer de soep in loopt. Ik had zo’n zin om nog even naar het strand te gaan, heb het voor mijn gevoel ook gewoon nodig om even uit te waaien, even gezellig iets leuks te doen. We zijn toch al vroeg op en al een beetje in de buurt, maar dit was de laatste schone onderbroek die we bij ons hebben. Daarnaast heeft meneer duidelijk last van zijn buik, dus kan ik het hem niet aandoen om nog mee te gaan naar het strand. Ik ben niet alleen boos om zijn reactie, maar merk dat ik daarnaast gewoon heel erg baal, dat ik weer mijn eigen plannen in de ijskast moet plaatsen en dat het verstandiger is om terug te gaan naar huis. Meneer wil niet in zijn trainingsbroek, we worstelen nog even met het korte broekje, maar uiteindelijk luistert hij gelukkig wel. Hij wil echter niet in zijn trainingsbroek verder spelen: ‘Gaan ze maar lekker zonder mij verder’, roept hij uit terwijl hij met deuren slaat. Voor ons is de maat vol. We gaan maar weg, het heeft geen zin meer om zo nog te blijven en eerlijk gezegd heb ik, geen zin in scenes op de tribune. We pakken daarom onze spullen, melden dat we er vandoor gaan en rijden richting huis. Alle drie boos en gefrustreerd over de manier hoe dit weer eindigt. Gisteren had mijn man het ook al te stellen gehad met hem en op zijn werk was het al even goed mis geweest. Zijn begeleider was ook flink boos geworden. Wat is er aan de hand? Zit hij niet lekker in zijn vel, is het de laatste tijd wat te druk geweest, is dit puur pubergedrag of frustratie dat dingen niet gaan zoals hij graag wil, begint hij weer ziek te worden? Het is soms zo moeilijk te achterhalen waardoor hij in onze ogen uit het niets zo kan exploderen, zo ontzetten dwars kan zijn en ineens weer meer last van ongelukjes heeft of gewoon de tijd niet neemt om naar de wc te gaan.
Elk met onze eigen gedachten zitten we in de auto. Zwaar teleurgesteld.
Ik baal ervan dat we nu naar huis rijden en niet lekker nog even naar het strand gaan. Ik baal ervan dat we in ons leven nog steeds zoveel rekening moeten houden met onze grote volwassen jongen, die nog zoveel zorg nodig heeft. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik wil zo graag weer eens gewoon doen waar ik zin in heb, zonder altijd rekening te moeten houden met… Is dat egoïstisch?
Ik weet dat hij ook baalt dat het zo afloopt. Hij was zo lekker aan het voetballen. Had het gezellig met zijn vrienden, neemt dan waarschijnlijk niet de tijd om even rustig op de wc te zitten en kan de gevolgen niet overzien. Zijn overtrokken reactie is onmacht. Ik weet het, maar soms kan ik er even niet tegen.
Helaas dus geen strand voor mij dit weekend. De zondag staat in het teken van storm Ciara. Ik weet niet of er nu meer aandacht voor is, nu het de eerste storm in ons land is met een naam of dat er echt een flinke storm aankomt. Ik durf het er niet op te wagen vandaag naar het strand te gaan. Niet zozeer omdat ik niet op het strand durf te lopen, maar ik denk dat de reis erheen en vooral terug, niet verstandig is. Doordat we gisteren toch een groot deel van de dag van huis zijn geweest, ligt er thuis ook nog wel het één en ander wat moet gebeuren, dus de tijd is er ook niet voor.
Om toch nog een beetje een strandgevoel te hebben en lekker uit te waaien, ga ik aan het einde van de middag nog even aan de wandel en neem genoegen met ons surrogaatstrand van het meer dicht bij huis. De wind steekt al behoorlijk de kop op. Op het water daardoor ook golven, dus een beetje strandgevoel heb ik wel. Helaas begint het eerder te regenen dan de buienradar voorspelde en ben ik helemaal doorweekt, maar ik heb wel even lekker uit kunnen waaien. Dat strand, dat komt een andere keer wel.
Volgens mij zeg ik het ieder jaar weer: ‘Ik ben nog nooit zo toe aan vakantie geweest als nu …’ Dit keer heb ik toch echt het gevoel dat het zo is. Mijn huidige baan is druk en we hebben te weinig formatie vinden wij en ook andere collega’s van ons. Door ziekte van een collega, hebben we al 1 ½ jaar nog minder uren, gelukkig komt daar straks een eind aan op het moment dat mijn collega weer volledig aan het werk is, haar vervangster mag namelijk ook blijven. Ik kijk er naar uit dat we eindelijk tijd hebben om ons werk naar behoren te doen en tijd over hebben om extra’s op te pakken. Echter, voor het moment is het nog buffelen en de laatste weken, misschien wel maanden, heb ik gemerkt dat het me steeds meer moeite kost. Dit naast alle regelzaken rond het 18 worden van onze jongste zoon, fysieke klachten van ons zelf en het vele ziek zijn van onze jongste de afgelopen maanden, was het niet bepaald een makkelijke periode. Ik ben toe aan vakantie. Zie er enorm naar uit, heb al wel het één en ander gelezen over de omgeving, maar heb er geen tijd/puf voor gehad om me hier goed in te verdiepen en alvast uit te zoeken wat we er kunnen doen. Dat moet dan maar op het moment dat we er al zijn. Jammer, het stukje ‘De voorpret is al leuk’ heb ik hierdoor helemaal gemist.
En dan is het eindelijk zover. We gaan vertrekken. Gek genoeg, hebben we ondanks alle drukte van de laatste tijd, de boel qua inpakken en zaken die mee moeten, wel beter voor elkaar. Dit keer zijn we niet tot laat in de avond bezig met alles bij elkaar zoeken en inpakken. Wat heerlijk, toch nog een goede nachtrust voor vertrek en meer rust in ons lijf. Zal dit een goede voorbode zijn?
Onze oudste zoon gaat niet meer mee, best gek om hem thuis alleen achter te laten. Vorig jaar was hij ook al niet mee, maar toen was hij de eerste dagen nog wel aanwezig bij de Meeting in Manchester. Nu blijft hij dus echt alleen (samen met zijn vriendin) achter.
Sylvain gaat wel mee. We hebben hem tot de laatste dag voor de vakantie gewoon naar zijn werk en het KDC laten gaan, om het zo normaal mogelijk te houden voor hem. Natuurlijk hebben we het wel over de vakantie en krijgt hij wel mee dat we op vakantie gaan, maar gezien hij geen besef heeft van tijd, is het lastig voor hem om te weten wanneer we nu daadwerkelijk gaan. De rest dan maar zo normaal mogelijk laten, leek ons het beste, maar het is altijd zoeken naar wat voor hem goed is.
Of we het goed hebben aangepakt is de vraag. De reis, de verandering van omgeving, het temperatuurverschil de dag voordat we vertrokken, het niet weten wat er gaat gebeuren en hoe lang hij van huis is, zeg het maar, we weten het niet, maar de eerste dagen van de vakantie waren niet gezellig. Meneer was niet lekker, at bijna niet, wat toch weer tot frustratie bij ons leidt, want hij heeft het zo hard nodig, verkouden, last van slijm en zijn darmen, dwars gedrag en ook niet goed kunnen aangeven wat er aan de hand is, gecombineerd met het feit dat wij beiden oververmoeid en toch wat prikkelbaar op vakantie gaan, zorgt voor wrijving. We hebben zo’n zin in vakantie, maar kunnen (nog) niet genieten. Het stuk wat ik kort voordat we op vakantie gingen las, ik weet niet meer precies wat er stond, maar het zinnetje: ‘Vaak zijn er te hoge verwachtingen van de vakantie, …’ spookt door mijn hoofd.
We zijn hier nu al meer dan een week, ik zit op ons balkon/terras en geniet van het mooie uitzicht op de bergen om ons heen en het meer dat onder ons ligt. Elke dag, of eigenlijk elk moment van de dag, ziet het er anders uit. Het ene moment is het zonnig en heiig tegelijk, waardoor de bergen niet geheel zichtbaar zijn, een ander moment schijnt de zon volop op de bergketen rechts voor me. De hoogste bergen waar we vanuit ons huisje zicht op hebben en mijn favoriet. Het meer kleurt bij volle zon azuurblauw, maar het is nooit helemaal één kleur. Vrij snel kunnen er echter ook wolken ontstaan, die ineens donker en dreigend worden en voor je het weet regent het pijpenstelen, schieten de lichtflitsen door de lucht en rommelt en dondert het tussen de bergen. De bergen verdwijnen aan de ene kant helemaal uit het zicht, terwijl ze aan de andere kant nog te zien zijn, dit beeld veranderd al snel. Aan de kant waar de bergen net nog niet zichtbaar waren, begint de blauwe lucht al weer terug te komen, terwijl nu de bergen aan de andere kant uit het zicht zijn verdwenen. Fascinerend om dit zo te zien, zo snel als het kan veranderen en zo verschillend als het uitzicht steeds is. Ik krijg er geen genoeg van. Vele foto’s en filmpjes hebben we al van dit zelfde stuk geschoten. Langzaam aan voel ik wat meer rust in mijn lijf. Nog steeds lukt het me niet echt om rustig te gaan zitten tekenen of schrijven, wel heb ik twee boeken kunnen lezen en geniet van de omgeving.
Mijn gedachten gaan terug naar de mooie ritten en wandelingen die we inmiddels al hebben gemaakt in de omgeving. De eerste dagen zijn we een paar keer flink verrast door het weerbarstige weer en hebben we een wandeling op de alpenweide moeten afbreken, omdat het onweer los barstte en het flink begon te regen. Net te laat waren we bij de auto, dus aardig nat. Ook bij het meer van Tovel, een schitterend mooi, vrij hoog gelegen, helder en natuurlijk meer, helemaal omgeven door bergen, wilden we een leuke wandeling maken. We zagen al wel de bewolking hangen rondom de bergen, maar deze was nog helder. Na een stukje lopen, vonden we een mooi plekje waar we even bij het meer konden zitten en foto’s maken. De lucht werd ineens echter wel snel donkerder, dus besloten we toch maar terug te lopen richting auto. Die hebben we niet meer gehaald. Gelukkig was er bij het meer ook een restaurant waar we, samen met een heleboel andere mensen (waar die ineens allemaal vandaar kwamen?) naar binnen vluchten voor een hevige, maar korte regen-/onweersbui. Inmiddels hebben we de bergketen de Rosengarten/Catinaccio bezocht, dit wilden we toch wel graag zien en gezien dit wat verder van ons af ligt en je hier met een kabelbaantje naar toe kan, hebben we ervoor gekozen om dit te doen op de bijna enige dag dat er geen regen-/onweer voorspelt werd. De wat langere rit erheen was zeker de moeite waard. Al vanaf het moment dat we vanuit de auto de bergketen zagen, waren we onder de indruk. Wat een enorm mooi gebergte en wat torent het hoog uit boven de omgeving. We hebben genoten. Met de stoeltjeslift, heerlijk gegeten, lekker wandelen (al viel dit best tegen op het steentjesgruis, het toch wel ietwat steile pad bovenop de berg en de warmte), maar wat een uitzicht. De wandeling op de alpenwei hebben we nog een keer overgedaan. Deze ging langs verschillende hutten, waar je ook lekker even wat kan eten en/of drinken, weides met koeien met van die leuke bellen, genieten van de natuur, lekker in beweging en even alle zorgen van de afgelopen tijd van ons af laten glijden. Bij het meer voor ons hebben we een stukje gevonden waar je wel even kunt zonnen en het water in kunt. Het ligt niet heel comfortabel met je handdoekje op een beetje gras, met vooral steengruis ertussen, maar we hebben ons hier goed vermaakt. Bij de rest van het meer is de kade te hoog en het water te diep om er weer uit te kunnen komen.
Al met al hebben we al best veel gezien en gedaan, terwijl we daarnaast ook regelmatig gewoon bij ons huisje zijn en zittend op ons terras genieten van het mooie uitzicht.
Nog een paar dagen, dan zit de vakantie er al weer op. Wat is de tijd snel gegaan. Voor mijn gevoel sneller dan tijdens andere vakanties, terwijl we nu toch ook gewoon twee weken weg zijn. Komt het door de opstartproblemen? Heb ik meer tijd nodig gehad om echt te ontspannen en me in het hier en nu te begeven? Ik weet het niet. Ik weet in elk geval wel dat ik geniet van mijn vakantie en dat het met die te hoge verwachtingen wel meevalt. (Geschreven 10-7-2019)
@ngelineWagenaar 