Mijmeren op de bank

Als ik wakker word, is het nog donker buiten. Minder donker als op de dagen dat ik naar het werk ga, maar nog te donker om zonder licht te kunnen lezen. Gelukkig staat de kerstboom er inmiddels en zijn er vele andere lichtjes in de vensterbanken aanwezig om het gezellig te maken.
Vorig jaar waren we nog druk bezig met klussen in deze tijd van het jaar. Dit jaar kan ik genieten van de gezelligheid in huis. Lekker nog even in alle rust lezen onder het genot van een kopje koffie met de subtiele lichtjes aan. De mannen zijn al naar het werk en mijn jongste zoon ligt nog in bed. Heerlijk, nog even tijd voor mezelf. Gun jij je dat ook zo nu en dan en kan jij daar ook zo van genieten?

De sneeuw was vroeg dit jaar, of is dat alleen maar een gevoel dat ik heb? Helaas blijft de sneeuw tegenwoordig niet lang meer liggen, de temperatuur blijft niet echt onder het vriespunt, waardoor het daar de kans niet toe krijgt. Ik ben geen wintermens, maar geniet wel van een witte wereld, met bomen en stuiken die helemaal wit zijn van sneeuw en/of rijp, een lekker zonnetje erbij, dikke kleren aan en dan lekker naar buiten. Inmiddels is het weer grauw en grijs en blijft het lang donker buiten.
Ik heb de laatste twee weken veel verschillende weersomstandigheden ervaren op weg naar en van het werk. Op de terugweg naar huis is het met regenachtig weer donker en dan ook echt donker, want met de bewolking kan de maan ook niet zijn licht doen schijnen. Als het dan ook nog regent, is het zicht echt slecht.
Dan vind ik het nog prettiger om te rijden in lichte mist. Dit heeft wat mysterieus, de flarden mist over de velden. Het voelt dan op de één of andere manier ook minder donker. Vooral in de ochtend kan ik daar van genieten. De misbanken over de met rijp bedekte velden en als dan de zon vervolgens heel voorzichtig toch ook nog een beetje door kan komen, is het plaatje compleet.
Gezellig vind ik het ook om te rijden door een landschap waar je van alle kanten verlichte huizen ziet. Het lijkt wel alsof mensen steeds vroeger beginnen met hun huis te versieren en niet alleen binnen, maar ook steeds meer buiten. Ik vind het leuk om te zien en het maakt ook de rit naar huis wat minder donker.
Zo zit ik te mijmeren op de bank, terwijl ik de tractoren verlicht voorbij hoor en zie rijden. Wat toch een heerlijk plekje, hier op de bank voor het raam. Van lezen komt niet zoveel.

Bijna een jaar geleden trokken we in dit huis, alle seizoenen hebben we nu meegemaakt en ik kan zeggen (na even een dip na onze vakantie) dat ik er echt volop van geniet. De laatste jaren heb ik tijdens de ritten naar en van het werk naar huis, veel gekeken naar al die huizen in de velden op het platteland. ‘Zou ik daar ook kunnen aarden? Wat lijkt me een leuke plek om te wonen?’; zijn gedachten die vaak door mijn hoofd zijn gegaan. Vooral in de zomerperiode. Dan leek het me zo heerlijk om meer buiten te wonen, meer ruimte om me heen, een grotere tuin om lekker in te zitten, zonder heel veel verschillende buren, en gesprekken die ik letterlijk kon volgen, om me heen. Maar zou het in de donkere maanden ook nog wel zo leuk zijn, vroeg ik me dan vaak af. De afstanden als het slecht weer is. Niet even makkelijk lopend naar de winkel als het te glad is voor de fiets. Maar aangezien ik de laatste jaren toch al veel meer afhankelijk was van de auto voor mijn werk, werd dit steeds minder belangrijk.
Inmiddels kan ik zeggen, dat ik zowel in de winter, de lente, de zomer en herfst, geniet van dit nieuwe stekje. We hebben veel regen gehad, maar ook dan is het hier gewoon gezellig.
Vorig jaar hebben we ons net voor de Kerst hier geïnstalleerd (laat op Kerstavond, hadden we het grootste deel van de spullen over) en hebben hier onze 1^e Kerst gevierd. Echter, moest het oude huis nog echt leeg en schoon voor de overdracht op 2 januari. Echt genieten van de periode tussen Kerst en Oud en Nieuw hebben we toen niet kunnen doen.
Ik hoop dus dit jaar lekker te kunnen genieten van de aanloop naar de kerstdagen en de periode tussen Kerst en Oud en Nieuw. Als ik zo om me heen kijk, naar de gezellige lichtjes, moet dat wel gaan lukken en wat het weer betreft, daar laat ik me niet door leiden. Alhoewel … een witte Kerst toch wel erg leuk zou zijn.
(Geschreven 13-12-2023)

Strand, zee, duinen en harde wind.

          
Ik lig in mijn bed, maar kan de slaap nog niet vatten. Buiten gaat de wind flink tekeer. Met harde  gieren en halen, komt en gaat de wind. Rukwinden noemen ze dit, denk ik. Rondom me in het huisje is het stil. Zou de rest wel slapen? Vinden zij het niet heerlijk om naar het geluid van de wind te luisteren? Op dit moment bevinden we ons in Denemarken, in een huisje op een soort park op een paar 100 meter van het strand. De huisjes staan hier ver uit elkaar, je hebt veel privacy. Om ons heen de duinen, waar we een mooi zicht op hebben, in de verte een ander huis en verder dus alleen landschap. Mooi, maar op dit moment ook wel kwetsbaar. De stoelen op het terras aan de westzijde, waar de wind vandaan komt, hebben we voor het slapen gaan toch maar naar binnen gehaald. Je weet maar nooit en dat met alle ramen in ons huisje.
Ik geniet van het geluid van de wind, af en toe hoor ik er ook wat spetters tussendoor. Nu mag het. Als ik lekker warm in mijn bedje lig, vind ik het niet erg dat het regent en waait. Hopelijk is het morgen nog wel een periode droog, zodat we lekker door de duinen kunnen wandelen en misschien ook nog even op het strand. Strand, zee, duinen, ik hou er van.

Ruim een half jaar geleden viel mijn oog op dit huis. Een mooi huis, midden in de natuur tussen de duinen op een steenworp afstand van het strand en qua prijs best te doen. De foto’s van het huis heb ik de laatste maanden meermalen de revue laten passeren. Toch kun je je er niet helemaal een voorstelling van maken, hoe het daadwerkelijk zal zijn. Ik had niet gezien dat het huisje op een soort park stond. In mijn belevenis stond het nog dichter bij de zee, maar de foto’s hebben verder niks teveel gezegd. Het is echt een heel mooi huis.
Na onze vakantie in Engeland en Schotland heb ik hier wel naartoe  geleefd, maar toch anders als bij een zomervakantie. Hierbij speelde mee, dat mijn man steeds meer last van zijn rug kreeg en uiteindelijk zes weken voor onze vakantie is geopereerd aan een hernia. Zou hij op tijd weer zijn hersteld om mee te kunnen op vakantie? Daarnaast is mijn naaste collega, met wie ik de vakantie had afgestemd, nog steeds ziek en haar vervangster heeft ook in de herfstvakantie een vakantie gepland. Niet handig, het voelt niet goed dat er een week lang geen diëtist aanwezig is en wat voor puinhoop treffen we aan, als we weer terug zijn. Zaken waar ik me echt druk om kan maken.
De dag voor vertrek is manlief nog voor controle in het ziekenhuis geweest en het ziet er goed uit. Hij mag op vakantie, maar moet wel goed naar zijn lichaam luisteren en aanvoelen wat kan. Op mijn werk is alles zo goed als geregeld met collega’s uit het nabijgelegen ziekenhuis. Met een min of meer gerust hart kunnen we dus op reis.
Hoe dichter we bij onze bestemming komen, des te meer het vakantiegevoel vat om me gaat krijgen.
Als we op de plaats van bestemming zijn, valt alles van ons af. Het laatste stuk hierheen hebben we zicht op een schitterende zonsondergang, de laatste 10 minuten rijden we door een geweldig natuurgebied bestaande uit mooie, glooiende duinen, bedekt met verschillende heidesoorten en helm en dan staan we voor ons huis. Het voelt direct goed en de volgende avond sta ik al oog in oog met twee damherten bij ons in de achtertuin. Ik kijk ze aan en zij mij, ze laten mij rustig mijn fototoestel pakken en foto’s van hen maken. Het weer is helaas deze week wel omgeslagen. Het is een stuk frisser, winderig met zo nu en dan een bui, dit weerhoudt ons er niet van om richting zee te gaan. De eerste avond dat we hier zijn, genieten we van de wind, de zilte zeelucht en de bewolking maakt, net op het moment dat de zon onder gaat, toch wat plaats, waardoor we kunnen genieten van een schitterende zonsondergang. Oh, wat hou ik toch van de zee. Hopelijk kunnen we deze week nog vaker even langs zee lopen, de zonsondergang bewonderen en genieten van dit schouwspel.
De dag nadat we een uitstapje hebben gemaakt naar de oudste stad van Denemarken, moet Joop het toch even bekopen. Het is slecht weer, dus we lassen een rustdag in. De kinderen moeten nog studeren en Sylvain doet wel een poging om met mij mee te gaan naar het strand, maar vindt de wind te hard en als het dan ook nog begint te regenen, wil hij terug. Zodra het weer droog is, doe ik een nieuwe poging om naar het strand te wandelen. Zodra ik vanuit de duinen zicht op zee heb, vliegen de zandkorrels en het schuim uit zee me om de oren. Ik kan me nauwelijks staande houden en de zee staat hoog, dus er is weinig strand. Ik besluit om het strand niet op te gaan, maar wel even vanaf mijn plekje in de duinen te genieten van de wilde zee, de harde wind zorgt voor enorme schuimkoppen die in kleine stukjes met de wind meevaren, het helm in de duinen gaat woest te keer. Mijn gezicht zit vol zand en mijn lippen smaken zout, maar ik geniet. Niet te lang, maar het lukt me toch om een paar (bewogen) foto’s te maken. Hierna kies ik ervoor om mijn wandeling maar voort te zetten in het duingebied. Hier waait het ook, maar toch iets minder. Heerlijk dit, zo krijg ik mijn hoofd wel leeg.

Al maanden wilde ik naar zee, maar het kwam er maar niet van. Nu kan ik in principe een hele week, elke dag lekker langs het strand wandelen. Door de korte dagen en gezien we ook nog wel wat anders van de omgeving willen zien, lukt dat niet elke dag, maar toch zeker wel om de dag. Heerlijk dit. Ik zou best aan de kust willen wonen. Dat blijft toch wel een droom, een eigen huisje vlak bij zee. Terwijl ik de wind nog hard tegen ons huis aan hoor beuken, voel ik me langzaam wegzakken in een diepe slaap.

 

Herfst en andere jaargetijden…

          

De blaadjes vallen weer van de bomen. Op de grond is het een wirwar aan kleuren. Met name bruin, geel en groen en met een beetje geluk ook nog van die prachtige rode bladeren. Wat een mooi gezicht vind ik dit, vooral als de zon er op schijnt. De zon die nu, als hij er is, erg laag staat en een mooie schittering geeft op de prachtige herfstkleuren. Ik kan er echt van genieten als ik buiten loop met de hond. Baal als ik weer eens mijn camera ben vergeten. Ik wil het allemaal vastleggen, zodat ik het niet vergeten kan.
Eigenlijk wilde ik een kort stukje lopen, want er staat nog veel op mijn programma, maar eenmaal buiten besluit ik toch wat verder te lopen. Wel zo fijn voor de hond en ook  ik kan het wel gebruiken, ik zit de laatste tijd veel te veel achter de computer … De temperatuur is goed, het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, wat wil een mens nog meer?

Ik hou van de zomer, de zon, de warmte, de lange avonden en de gezelligheid… Toch vraag ik me of ik hier net zo van zou genieten, als ik in een land zou wonen waar het alléén maar warm is, waar de zon bijna altijd schijnt, waar niet de jaargetijden zijn zoals wij ze kennen …
Daar kennen ze gaan lange avonden zoals hier, want vlakbij de evenaar gaat de zon het  hele jaar door om dezelfde tijd onder.
Ik denk dat ik minder zou genieten van de zomer als ik niet de verschillende jaargetijden zo zou beleven als in ons koude kikkerlandje.
Tot nu toe heb ik dan ook wel het geluk dat we in de zomer de echte zon op kunnen zoeken, dat als er in Nederland geen mooie zomer  is, ik toch nog even heb kunnen genieten van de ‘echte’ zon en de ‘echte’ warmte.

Toch kan ik elk jaar opnieuw  genieten van het veranderen van de jaargetijden, zoals nu,  nu het weer herfst wordt. Veel mensen klagen over de regen en de wind, toch vind ik het tot nu toe best meevallen. En als het dan regent en waait, dan geniet ik hiervan vooral ‘s avonds als ik op bed lig en de regen hoor kletteren op ons dakraam, de wind hard hoor loeien rondom ons huis. Gezellig vind ik dat, lekker knus en meestal val ik door het rustgevende geluid in slaap.
Ook ik klaag wel, vooral als ik een nacht niet heb kunnen slapen, als de regen te hard op ons dakraam tikt, de wind woest om het huis heen blaast en het geluid niet meer rustgevend is, maar over het algemeen probeer ik toch het mooie ervan te zien.

Al jaren wandel ik samen met een inmiddels ex-collega, 1 vaste avond in de week. Op ons spreekuur horen we mensen vaak klagen over het weer, dat het haast niet mogelijk is om in de herfst en winter, maar veelal ook nog in de lente en zomer, buiten te sporten. In Nederland regent het altijd, of het waait te hard om de fiets te pakken. Ik vind dit de grootste smoes die er bestaat om maar niet te gaan bewegen. Als ik kijk hoe vaak wij in al die jaren echt in regenjassen gehuld in de stromende regen hebben gelopen … ik zou haast zeggen die keren zijn op 1 hand te tellen. Het  is echt veel vaker goed weer dan slecht … 2 weken  geleden hebben we even een plensbui gehad en hebben in een bushokje geschuild, de rest van het uur hebben we gewoon kunnen wandelen, met hooguit wat kleine druppels … en dan nog. We zijn toch niet van suiker.

Nu kan ik genieten van de herfst, de mooie herfstkleuren, het zwiepen van de bomen, de kastanjes op de grond.
In de winter kan ik genieten van de sneeuw en het ijs, vooral als er dan ook nog een mooi zonnetje bij komt.
De lente vind ik het mooiste jaargetijde, dan begint alles weer te groeien en bloeien, komen de dieren weer tot leven, zien we overal het kleine grut.
En in de zomer hoop ik op mooie zonnige dagen, dagjes aan het strand, zonder jas naar buiten, barbecueën in de tuin etc. En al kan het niet dagelijks, er blijven  genoeg dagen over waarop het wel kan. Geniet daarvan en hou deze dagen in gedachten.

      

        Herfst                          Winter                          Lente                         Zomer