Als ik wakker word, is het nog donker buiten. Minder donker als op de dagen dat ik naar het werk ga, maar nog te donker om zonder licht te kunnen lezen. Gelukkig staat de kerstboom er inmiddels en zijn er vele andere lichtjes in de vensterbanken aanwezig om het gezellig te maken. Vorig jaar waren we nog druk bezig met klussen in deze tijd van het jaar. Dit jaar kan ik genieten van de gezelligheid in huis. Lekker nog even in alle rust lezen onder het genot van een kopje koffie met de subtiele lichtjes aan. De mannen zijn al naar het werk en mijn jongste zoon ligt nog in bed. Heerlijk, nog even tijd voor mezelf. Gun jij je dat ook zo nu en dan en kan jij daar ook zo van genieten?
De sneeuw was vroeg dit jaar, of is dat alleen maar een gevoel dat ik heb? Helaas blijft de sneeuw tegenwoordig niet lang meer liggen, de temperatuur blijft niet echt onder het vriespunt, waardoor het daar de kans niet toe krijgt. Ik ben geen wintermens, maar geniet wel van een witte wereld, met bomen en stuiken die helemaal wit zijn van sneeuw en/of rijp, een lekker zonnetje erbij, dikke kleren aan en dan lekker naar buiten. Inmiddels is het weer grauw en grijs en blijft het lang donker buiten. Ik heb de laatste twee weken veel verschillende weersomstandigheden ervaren op weg naar en van het werk. Op de terugweg naar huis is het met regenachtig weer donker en dan ook echt donker, want met de bewolking kan de maan ook niet zijn licht doen schijnen. Als het dan ook nog regent, is het zicht echt slecht. Dan vind ik het nog prettiger om te rijden in lichte mist. Dit heeft wat mysterieus, de flarden mist over de velden. Het voelt dan op de één of andere manier ook minder donker. Vooral in de ochtend kan ik daar van genieten. De misbanken over de met rijp bedekte velden en als dan de zon vervolgens heel voorzichtig toch ook nog een beetje door kan komen, is het plaatje compleet. Gezellig vind ik het ook om te rijden door een landschap waar je van alle kanten verlichte huizen ziet. Het lijkt wel alsof mensen steeds vroeger beginnen met hun huis te versieren en niet alleen binnen, maar ook steeds meer buiten. Ik vind het leuk om te zien en het maakt ook de rit naar huis wat minder donker. Zo zit ik te mijmeren op de bank, terwijl ik de tractoren verlicht voorbij hoor en zie rijden. Wat toch een heerlijk plekje, hier op de bank voor het raam. Van lezen komt niet zoveel.
Bijna een jaar geleden trokken we in dit huis, alle seizoenen hebben we nu meegemaakt en ik kan zeggen (na even een dip na onze vakantie) dat ik er echt volop van geniet. De laatste jaren heb ik tijdens de ritten naar en van het werk naar huis, veel gekeken naar al die huizen in de velden op het platteland. ‘Zou ik daar ook kunnen aarden? Wat lijkt me een leuke plek om te wonen?’; zijn gedachten die vaak door mijn hoofd zijn gegaan. Vooral in de zomerperiode. Dan leek het me zo heerlijk om meer buiten te wonen, meer ruimte om me heen, een grotere tuin om lekker in te zitten, zonder heel veel verschillende buren, en gesprekken die ik letterlijk kon volgen, om me heen. Maar zou het in de donkere maanden ook nog wel zo leuk zijn, vroeg ik me dan vaak af. De afstanden als het slecht weer is. Niet even makkelijk lopend naar de winkel als het te glad is voor de fiets. Maar aangezien ik de laatste jaren toch al veel meer afhankelijk was van de auto voor mijn werk, werd dit steeds minder belangrijk. Inmiddels kan ik zeggen, dat ik zowel in de winter, de lente, de zomer en herfst, geniet van dit nieuwe stekje. We hebben veel regen gehad, maar ook dan is het hier gewoon gezellig. Vorig jaar hebben we ons net voor de Kerst hier geïnstalleerd (laat op Kerstavond, hadden we het grootste deel van de spullen over) en hebben hier onze 1e Kerst gevierd. Echter, moest het oude huis nog echt leeg en schoon voor de overdracht op 2 januari. Echt genieten van de periode tussen Kerst en Oud en Nieuw hebben we toen niet kunnen doen. Ik hoop dus dit jaar lekker te kunnen genieten van de aanloop naar de kerstdagen en de periode tussen Kerst en Oud en Nieuw. Als ik zo om me heen kijk, naar de gezellige lichtjes, moet dat wel gaan lukken en wat het weer betreft, daar laat ik me niet door leiden. Alhoewel … een witte Kerst toch wel erg leuk zou zijn. (Geschreven 13-12-2023)
Drie jaar geleden zouden we een Roadtrip maken door Zuidwest Amerika. Ik had er toen al slapeloze nachten van of dit met onze zoon wel haalbaar was. Uiteindelijk hebben we er wel voor gekozen om de reis te maken, per auto en slapen in hotels. Het hield me wel bezig of dit wel een juiste keuze was, om de dag een lange autorit en wat als hij ziek werd? Corona gooide roet in het eten of maakte voor ons de keus om de reis niet te maken, het is maar hoe je het bekijkt. Toch bleef onze wens om deze reis alsnog te maken en dit jaar hebben we de stoute schoenen opnieuw aangetrokken. We hebben de reis wel wat aangepast. Gezien we nu alleen met ons gezin gaan, hebben we er toch voor gekozen om met de camper te gaan (bed aan boord voor het geval dat, maar als je rijdt mag je het bed niet gebruiken) en ook de route wat aangepast. Een aantal plekken wilden we graag nog toevoegen aan onze reis en hiervoor hebben we Los Angeles opgeofferd. Voor ons niet echt een pré en daarbij schijn je daar vooral veel in de file te staan. We hebben er ook voor gekozen om niet in het hoogseizoen te gaan, in die periode is het veel te warm in grote delen van Zuidwest Amerika en in (sommige) parken is het dan filerijden. Dat leek ons nu ook niet echt een leuke manier om vakantie te vieren. Hierdoor moesten we wel langer wachten, voordat de vakantie echt kon beginnen en vlak voor tijd kwam ik erachter dat er ook plekken zijn tijdens onze reis, waar het in september/oktober al kan vriezen. Oeps, daar hadden we niet bij stil gestaan. Dit zorgde ervoor dat we een grote variëteit aan kleding mee moesten op reis.
Half september is het dan eindelijk zover. Een reis waar we ons al vier jaar op hebben voorbereid, gewikt en gewogen, wat willen we in elk geval zien en wat kan bij eventueel. We hebben geen idee hoe de reis zal verlopen, wat haalbaar is met een kind wat toch wel veel slaap nodig heeft, wat haalbaar is per dag met de camper, etc. De route ligt vast en ook de hotels en campingplaatsen zijn allemaal al geregeld. Dit deel van Amerika is zo populair, dat wordt aangeraden dit allemaal van te voren vast te leggen. Met name de campings in de parken, moet je al een half jaar van tevoren boeken en dan ook echt op de dag af een half jaar voordat je er zult verblijven. Op het moment dat de sites opengaan, moet je ook achter de computer zitten en je plekje al hebben gekozen, er gauw op klikken en hopen dat niet een ander je net voor is. Voor drie campings is het gelukt, maar voor twee hebben we toch een plekje buiten het park moeten zoeken. Alles al zo vastleggen, is wel een dingetje, want dit betekent dat we dus ook echt door moeten, ongeacht hoe alles verloopt. Ik ben benieuwd hoe dit zal gaan. Ik heb me de afgelopen jaren al goed voorbereid door fora te lezen op facebook. Hier veel informatie uit kunnen halen, wat mooie plekken zijn om te bezoeken, wat je echt niet moet overslaan, etc. Maar wat me ook opvalt is, dat mensen wel heel veel doen/zien op een dag. Kan dit omdat zij geen kind met een beperking bij zich hebben? Ik heb een mooi routeboekje erbij gehad en het reisboek van ons reisbureau waarin allemaal tips met wat te doen in de plaatsen die we bezoeken en wat eventueel te kunnen zien onderweg op onze reisdagen. Aan de hand hiervan heb ik onze eigen van dag tot dag route gemaakt, met alle mogelijke bezienswaardigheden.
Onze reis begint in San Francisco, waar we eind van de middag aankomen (voor ons al midden in de nacht) en 3 nachten zullen verblijven, voordat we de camper ophalen. We hebben hier lekker een dag rondgelopen en de bezienswaardigheden als Union Square, the Cable Car, Lombard street, Pier 39 en de Golden Gate Bridge bezocht. Ook zijn we naar Alcatraz geweest. Wij vinden San Francisco een leuke, relaxte stad. De mensen zijn hier heel anders dan in New York. Helaas ook hier wel veel zwervers. Hierna hebben we de camper opgehaald. Voor de mannen in eerste instantie wel even wennen om met zo’n grote auto te rijden, maar dat was al gauw voorbij. Eerst boodschappen doen bij de Walmart en daarna kon het deel van onze reis met de camper beginnen. De eerste stop was Montery. We wilden heel graag een deel van Highway 1 rijden. Dit moet een erg mooie weg zijn, die doorloopt tot Los Angeles.
Het was echter best mistig en wij hadden geen tijd om op verschillende plekken uit te stappen om echt van het uitzicht te genieten. We moesten namelijk bij de 1e camping uiterlijk om 17 uur binnen zijn. Jammer, want op deze manier hebben we dus weinig gezien van Highway 1. Bij de 1e camping, hooked up, was het nog wel even uitzoeken hoe het allemaal werkt met aansluitingen, maar ook dit wende snel. Helaas zaten we te ver van de kust om hiernaar toe te lopen en door een vochtprobleem in de camper, hebben we de volgende dag besloten om eerst terug te rijden naar de camperverhuurder, alvorens onze reis naar Yosemite te vervolgen. Hierdoor was er helaas geen tijd meer om de 17-milesdrive in Monterey te rijden en heb ik dus niets gezien van mijn geliefde strand/zee.
Er bleek niet zoveel aan de hand te zijn met de camper, dus konden we onze weg al snel vervolgen richting Yosemite. Het was wel doorrijden, want we hadden een aardige rit voor de boeg. De rit was in het begin best saai en de wegen slecht, maar dit werd gaandeweg beter. We hebben genoten van uitgestrekte vlakten en vergezichten voordat we tussen de bergen terecht kwamen. Hier zijn we gestopt om te genieten van het uitzicht en de ondergaande zon op de bergen. Het was al schemerig voordat we bij de camping aankwamen. Ons 1e Nationale park wat we bezochten was Yosemite. We stonden hier niet op een camping op het park, dus moesten al vroeg vertrekken om in het park een parkeerplek te bemachtigen. Dit hadden we vooraf al gelezen, maar ook de host van de camping bevestigde dat. Zij raadde ons aan om hier uiterlijk om half 7 te zijn. We besluiten om hier eerst naartoe te rijden en dan op de parkeerplaats pas te gaan ontbijten en koffie te drinken. We hebben immers al onze spullen en keuken bij de hand. Wat ook handig is, is dat we ook de wc altijd in de buurt hebben. Het is voor onze jongste wel even moeilijk om zo vroeg op te staan, maar het is gelukt. In het park is nog genoeg parkeerplek, maar we zien dat dit ook snel volloopt. Wat een mooi park. We hebben hier eerst een korte wandeling gedaan naar de Lower Yosemite falls en genoten van het beeld en het geluid van deze waterval, vervolgens hebben we een rit met de shuttlebus door het park gemaakt en zijn later met de camper naar Glacier Point gereden. Hier had je echt een fenomenaal uitzicht op o.a. de Half Dome en twee watervallen. Wat een mooi wijds uitzicht over de bergen. We waren sprakeloos en hebben hier echt een tijdje gezeten om van het uitzicht te genieten, ondertussen getrakteerd op een bezoekje van een eekhoorn.
De volgende dag hebben we ook doorgebracht in Yosemite. Via de Tiogaroad, één van de mooiste wegen van Amerika, zijn we doorgereisd naar Convict lake. Vandaag wel wat later vertrokken, zodat Sylvain nog even door kon slapen, terwijl wij alvast hebben koffiegedronken, ontbeten en de broodjes voor onderweg gesmeerd. Het was echt een mooie rit. Onderweg zijn we een stuk gaan wandelen bij Tuolume Grove. Hier kon je mooie Sequoia bomen zien. Wij zijn echter niet zover gekomen. Het was best een wandeling naar beneden en dit moesten we daarna dan ook weer terug naar boven lopen. Hier was niet genoeg tijd voor. Maar het stuk wat wij hebben gelopen was al mooi en wat een frisse, zuivere lucht. Vervolgens zijn we gestopt bij Olmsted Point, waar we weer een geweldig uitzicht hadden op het gebergte en ook de Half Dome, nu vanaf de andere kant. Via een verrekijker van een ranger hebben we nu ook de wandelaars kunnen zien, bovenop de Half Dome. Vervolgens zijn we nog gestopt bij Tenaya lake en het uitzichtpunt bij de Tioga pass. Dit was ook weer een mooie weg om over te rijden en ineens doemde dan uit het niets Mono Lake voor ons op. We vallen wat uitzichten betreft van de ene verbazing in de andere. Wat is dit een mooi gebied.
Onze volgende stop was Convict Lake, hier stonden we op een camping vlakbij het meer met mooi uitzicht. We zitten hier wel hoger, dus het was best fris. In de ochtend werden we getrakteerd op een groep herten, die achter onze camper van de bosjes zaten te eten.
Vanuit Convict lake hebben we onze reis vervolgt via Tonopah, een voormalig mijnstadje en Goldfield waar o.a. een International Car Forrest was. Onderweg ook nog een aantal keren gestopt voor mooie uitzichten en ons eindpunt was Beatty, wat vlakbij Death Valley lag. We hadden geen puf meer om hier nog naartoe te gaan. Wisten ook eigenlijk niet of Death Valley al weer open was, na de overstromingen van een paar weken geleden. Hier kwamen we de volgende dag achter, toen we verkeerd reden en op een afgesloten weg stuiten. Death Valley is nog niet weer open.
Vanuit Beatty zijn we de volgende dag richting Zion gegaan. Onderweg hebben we het statepark the Valley of Fire bezocht. Echt een geweldig park, wat zijn naam eer aan doet. We hebben hier vele stops gemaakt en van de mooie uitzichten genoten. We vallen echt van de ene verbazing in de andere. Op het laatste stuk, sloeg het weer ineens om en kwamen we in een enorme regen en onweersbui terecht. Verbazingwekkend hoe snel dit ineens veranderde. Bij aankomst op de camping was er niks meer aan de hand.
Op deze camping staan we ook 2 dagen en net als in Yosemite helaas niet in het park zelf. Dat wordt dus weer vroeg opstaan om een parkeerplek in het park te kunnen bemachtigen. Zion is een mooi park, maar het was hier helaas wel erg toeristisch. We hebben een leuke trail gedaan, maar liepen hier wel in rijen achter elkaar. In de middag nog een andere, toch wel wat moeilijkere trail voor een deel gedaan. Hier was het rustiger, maar het was ook wel zwaar met de warmte en het was aardig stijgen langs een afgrond. Maar wel leuk om te doen. Ook hier in het park konden we met de shuttlebus naar verschillende viewpoints.
Onze volgende stop is Bryce, daar zitten we wel op een camping in het Nationale park. In de ochtend zijn we vanaf de camping naar een plek gelopen waar we de zonsopkomst konden zien, terwijl de jongens nog lagen te slapen. Wat later op de ochtend hebben we met de camper een aantal viewpoints bezocht en in de middag nog een wandeling wat meer de kloof in. Wat is het hier ook weer prachtig. De hoodoos hebben echt mooie kleuren en vormen.
Na 2 dagen op de camping in Bryce, waar het in de nacht tegen het vriespunt was, zijn we verder gereisd naar Capitol Reef. Ook hier staan we op een natuurcamping, midden tussen de appelbomen. En hier kwamen de herten (Deers) in de avond en ochtend vlakbij ons genieten van de op de grond gevallen appels. De kleuren van het gesteente zijn hier nog dieper rood dan we tot nu toe hebben gezien. We blijven ons echt verbazen hoe verschillend de natuur hier is in de parken.
Na 1 nacht zijn we doorgereisd naar Monument Valley, waar we vanaf de camping al een mooi uitzicht hadden op de buttes. Maar met de Jeeptour, die we hier hebben gedaan, was het uitzicht nog veel mooier en weer totaal anders. Natuurlijk zijn we ook even gestopt bij het iconische Forrest Gump point om een foto te nemen.
Vanuit Monument Valley zijn we naar Page gereisd, waar we een prachtige tour hebben gedaan door de Antelope Canyon. Een bijzondere ervaring. En natuurlijk zijn we ook naar de Horseshoe bend geweest. Deze blog wordt te lang om overal uitgebreid wat over te schrijven, dus ik hou het nu kort. Ik verval anders ook steeds in herhaling. Sylvain begint inmiddels wel steeds meer moeite te krijgen met vroeg opstaan. Hij vindt het allemaal prachtig wat hij ziet en geniet net als ons van alles om hem heen, het lukt ook niet zo goed om op tijd op bed te gaan,en in de ochtend dan vroeg opstaan is toch wel een dingetje.
Vanuit Page reizen we naar de Grand Canyon, de plek waar het voor mij allemaal om begon. Hier wilde ik al vanaf mijn tienerjaren ooit een keer naartoe. En het is me niet tegengevallen. Wat een overweldigende plek. Ik weet niet of het het mooiste is, wat ik deze reis heb gezien, maar het is door zijn grootsheid wel heel indrukwekkend. Ook hier hebben we opnieuw genoten.
En dan is het al tijd om naar onze laatste camping te gaan, we reizen af naar Williams. Dit ligt aan route 66 en daar moeten we natuurlijk ook even een kijkje nemen. Het is echter wel erg fris in de avond, het waait hard en het begint te sputteren. Toch is het leuk om dit plaatsje even bij avond te zien. Omdat de mannen een korte broek aanhebben wil Sylvain ook geen lange broek aan. Maar of dit verstandig is? De volgende dag voelt meneer zich niet lekker, hij heeft hoofdpijn en ineens wordt het hem allemaal teveel. Hij krijgt een enorme huilbui en wil acuut naar huis, wat natuurlijk niet gaat. We besluiten de kortste weg te nemen naar Las Vegas, in plaats van via route 66, zodat hij nadat we de camper hebben weggebracht in bed kan in het hotel. Hij heeft zich de hele reis al verheugd op Las Vegas, omdat daar op zijn werk over was gesproken; het gokken. Geen idee of hij echt weet wat dit inhoudt, maar wel erg sneu dat hij nu net ziek wordt. Wij zijn ‘blij’ dat het nu pas gebeurd. Hopelijk knapt hij wel op tijd op voordat we terug vliegen.
Gelukkig blijft het bij 1 dag en nacht en kan hij de laatste dag toch nog met ons mee Las Vegas verkennen en heeft hij nog even kunnen ‘gokken’. Al met al hebben we echt een geweldige reis gehad. We hebben genoten van al het moois wat we hebben gezien. Echt teveel om op te noemen. Eén blog is te kort om dit allemaal te kunnen beschrijven.
Maar terugkomend op de titel van dit verhaal: Ja, je kunt met een kind met een beperking een Roadtrip maken. Het is tenminste voor ons wel gelukt en we zouden het zo nog een keer doen. Het hangt er natuurlijk wel heel erg van af wat voor beperking je kind heeft. We hebben ondertussen wel concessies moeten doen. We hebben heel wat dingen die op ons dag lijstje stonden moeten schrappen, omdat het gewoon niet haalbaar is. Niet voor onze zoon, maar ook niet voor onszelf. Het werd echt teveel.
Het is nog donker als ik mijn bed uitstap. Terwijl ik naar beneden loop, hoor ik het zachte tikken op het zolder dak. Het is inmiddels licht gaan regenen. Voor me ligt weer een lange werkdag. Het lukt me nog niet goed om er na de vakantie weer in te komen. Ik ben nog niet volledig bijgelezen en ken ‘mijn mensen’ nog niet. We hebben een heerlijke (wat late) vakantie achter de rug, maar daardoor wel een vakantie met mooi (nazomer) weer. Het contrast is echter groot. Op het werk, zit iedereen er al weer een tijd helemaal in, na de vakanties. Terwijl in de vakantieperiode alles toch net even wat minder snel gaat, er overleggen stilliggen, is alles inmiddels weer in volle gang en daar val ik nu midden in. Ook is het dus ineens al weer donker bij het opstaan en zelfs nog als ik op weg naar het werk ga. Het lijkt alsof ik van een heerlijke zomer, ineens middenin de herfst ben beland. Zelfs een mooie zonsopkomst heb ik in de ochtend nog niet gezien, daar is het te bewolkt voor. De overgang is groot, het lukt me nog niet helemaal om te schakelen.
Wat hebben we een heerlijke vakantie gehad, al is deze door omstandigheden wat anders verlopen dan gepland. Eigenlijk vind ik dat we ook een heerlijke zomer hebben gehad, al wordt dit lang niet door iedereen beaamt. Het weer was slecht, hoor ik om me heen, maar gezien ik de hele zomerperiode heb doorgewerkt, heb ik daar blijkbaar niet zoveel van meegekregen. Inmiddels is onze jongste zoon vanaf half juli weer gedeeltelijk aan het werk, maar tot die tijd wandelde ik nog steevast 3x in de week met hem ergens in de drie noordelijke provincies en sinds hij weer werkt nog 2x in de week. Naar mijn idee hebben we weinig in de regen of kou gelopen, hebben we zelfs gewoon mooi weer gehad. Maar misschien heb ik wel een selectief geheugen. Ik weet in elk geval dat we wekelijks genoten hebben en nog steeds genieten van onze wandelingen, die inmiddels steevast tussen de 4-7 km bedragen. Een beetje afhankelijk van hoeveel tijd ik me hiervoor gun. We vinden niet zoveel nieuwe routes meer, maar hebben een groot aantal favorieten die we afwisselen en waar we nog steeds met veel plezier naar toegaan. Hoe gaat het nu met hem, hoor ik je denken. Ik heb inderdaad al lang niet meer geschreven. Het drukke leven slokt me weer op en op de vrije momenten wandel ik dus in de natuur. Ik kan de tijd of misschien wel meer de rust, niet vinden om te gaan schrijven. Al met al gaat het eigenlijk heel goed met ons zorgenkindje. Zijn rug lijkt goed hersteld, hij is weer op het gewicht van voor de operatie (helaas lukt het nog niet om nog verder aan te komen) en hij is weer deels aan het werk. Dit zijn we nog aan het opbouwen, omdat we niet goed weten wat hij al wel kan en wat niet. Ik schrijf daarom ook bewust dat het lijkt dat zijn rug goed hersteld is. Hij klaagt niet over pijn, maar zijn gedrag is niet altijd even fijn. Komt dit toch vanwege pijn, ligt dit voornamelijk aan het feit dat hij erg aan het puberen is en/of dat hij na anderhalf jaar weer dagelijks tussen de mensen is, zijn plekje op het werk opnieuw moet veroveren, hij weer veel prikkels krijgt? Ik weet het niet. Ik vind het heel moeilijk om dit in te schatten, maar ik weet wel dat ik hem momenteel niet altijd heel leuk vind. Zijn gedrag kan van het één op andere moment totaal omslaan. Hij voelt zich volwassen en wil niet dat wij ons met hem bemoeien, hij kan zich niet altijd goed uiten, dus doet dit in schelden en met deuren slaan. Ik weet soms niet wat ik verkeerd doe, wat dit gedrag weer oproept en heb ook niet altijd de energie om hier op een goede manier op te reageren. Kortom, het is lang niet altijd gezellig. Ik vraag me soms wanhopig af hoe hier toch goed mee om te gaan en ook wel of ik dat nog wel kan/wil. Moeten we toch niet een volgende stap gaan zetten? Maar goed, hierover misschien later meer. Het gaat dus wel goed, maar ook weer niet en waar het aan ligt … De vakantie was dus een welkome onderbreking. Vanwege de onzekerheid rondom corona, hebben we dit jaar gekozen voor een vakantie in eigen land. Eerst een kleine week aan zee (mijn favoriet) in Zeeland en daarna nog een kleine week in de Achterhoek. Beide plekken waar we nog niet veel zijn geweest. En wat hadden we een mazzel met het weer. De dagen aan zee hadden we voornamelijk 25-28 graden. Heerlijk. Wat kan ik genieten van het lopen in het zand met blote voeten, terwijl het zeewater steeds heen en weer langs mijn voeten klotst. Het geluid van het water, de ene keer rustig, de andere keer een stuk ruiger, het ver voor je uit kunnen kijken, zonder echte obstakels. Wat hou ik ervan, maar dat weten jullie inmiddels al. Voor mij is de zee echt genieten. Maar daarnaast hebben we ook in leuke, oude stadjes rondgestruind. Mooie gebouwen bewonderd en lekker gewinkeld, op terrasjes gezeten en lekker gegeten. Het kan allemaal weer wat meer, al moet ik eerlijk bekennen dat ik nog wel wat moeite heb met veel mensen om me heen en dichtbij me. Vond dat afstand houden eigenlijk zo gek nog niet. In de Achterhoek hebben we ook echt genoten. Het weer was hier wat minder warm, maar dat was niet erg. We wisten niet dat deze streek zoveel mooie kastelen rijk is. We hebben ze lang niet allemaal kunnen bewonderen, maar wel een aantal waar we ook leuke wandelingen hebben gemaakt. Kortom, we zijn wel aan onze portie cultuur, natuur en gezelligheid gekomen en wat is Nederland mooi.
Inmiddels zitten we dus alweer middenin het drukke leven en ineens middenin de herfst. Ik vraag me dus af of ik een late vakantie eigenlijk wel zo leuk vind. De overgang vind ik in elk geval wel heel erg groot. De reden van deze late vakantie is, dat onze oudste druk bezig was met afstuderen en door corona in eerste instantie wat achterliep. Hij kon al voordat hij is afgestudeerd aan het werk bij zijn laatste stage adres en vooral in de vakantieperiode hier veel werken. We vonden het allen nog wel leuk om samen op vakantie te gaan, na een jaar niet te zijn geweest en onze (we dachten laatste vakantie met elkaar) droomvakantie naar Amerika te hebben gecanceld. Inmiddels is hij (op tijd) afgestudeerd en in het bezit van een vaste baan. Wat ben ik trots op hem. Dit hadden we destijds met alle struggels op het VMBO niet verwacht, hij al helemaal niet. Maar hij heeft het maar mooi geflikt om in 4 jaar tijd en een heftig laatste jaar (met corona, achterstand doordat stage tijdelijk stil lag, de naweeën van pfeiffer, een broertje die kritiek op de IC heeft gelegen, een verbroken relatie) zijn HBO studie af te ronden. Wij zijn supertrots!
Ik lig in mijn bed, maar kan de slaap nog niet vatten. Buiten gaat de wind flink tekeer. Met harde gieren en halen, komt en gaat de wind. Rukwinden noemen ze dit, denk ik. Rondom me in het huisje is het stil. Zou de rest wel slapen? Vinden zij het niet heerlijk om naar het geluid van de wind te luisteren? Op dit moment bevinden we ons in Denemarken, in een huisje op een soort park op een paar 100 meter van het strand. De huisjes staan hier ver uit elkaar, je hebt veel privacy. Om ons heen de duinen, waar we een mooi zicht op hebben, in de verte een ander huis en verder dus alleen landschap. Mooi, maar op dit moment ook wel kwetsbaar. De stoelen op het terras aan de westzijde, waar de wind vandaan komt, hebben we voor het slapen gaan toch maar naar binnen gehaald. Je weet maar nooit en dat met alle ramen in ons huisje.
Ik geniet van het geluid van de wind, af en toe hoor ik er ook wat spetters tussendoor. Nu mag het. Als ik lekker warm in mijn bedje lig, vind ik het niet erg dat het regent en waait. Hopelijk is het morgen nog wel een periode droog, zodat we lekker door de duinen kunnen wandelen en misschien ook nog even op het strand. Strand, zee, duinen, ik hou er van.
Ruim een half jaar geleden viel mijn oog op dit huis. Een mooi huis, midden in de natuur tussen de duinen op een steenworp afstand van het strand en qua prijs best te doen. De foto’s van het huis heb ik de laatste maanden meermalen de revue laten passeren. Toch kun je je er niet helemaal een voorstelling van maken, hoe het daadwerkelijk zal zijn. Ik had niet gezien dat het huisje op een soort park stond. In mijn belevenis stond het nog dichter bij de zee, maar de foto’s hebben verder niks teveel gezegd. Het is echt een heel mooi huis.
Na onze vakantie in Engeland en Schotland heb ik hier wel naartoe geleefd, maar toch anders als bij een zomervakantie. Hierbij speelde mee, dat mijn man steeds meer last van zijn rug kreeg en uiteindelijk zes weken voor onze vakantie is geopereerd aan een hernia. Zou hij op tijd weer zijn hersteld om mee te kunnen op vakantie? Daarnaast is mijn naaste collega, met wie ik de vakantie had afgestemd, nog steeds ziek en haar vervangster heeft ook in de herfstvakantie een vakantie gepland. Niet handig, het voelt niet goed dat er een week lang geen diëtist aanwezig is en wat voor puinhoop treffen we aan, als we weer terug zijn. Zaken waar ik me echt druk om kan maken.
De dag voor vertrek is manlief nog voor controle in het ziekenhuis geweest en het ziet er goed uit. Hij mag op vakantie, maar moet wel goed naar zijn lichaam luisteren en aanvoelen wat kan. Op mijn werk is alles zo goed als geregeld met collega’s uit het nabijgelegen ziekenhuis. Met een min of meer gerust hart kunnen we dus op reis.
Hoe dichter we bij onze bestemming komen, des te meer het vakantiegevoel vat om me gaat krijgen.
Als we op de plaats van bestemming zijn, valt alles van ons af. Het laatste stuk hierheen hebben we zicht op een schitterende zonsondergang, de laatste 10 minuten rijden we door een geweldig natuurgebied bestaande uit mooie, glooiende duinen, bedekt met verschillende heidesoorten en helm en dan staan we voor ons huis. Het voelt direct goed en de volgende avond sta ik al oog in oog met twee damherten bij ons in de achtertuin. Ik kijk ze aan en zij mij, ze laten mij rustig mijn fototoestel pakken en foto’s van hen maken. Het weer is helaas deze week wel omgeslagen. Het is een stuk frisser, winderig met zo nu en dan een bui, dit weerhoudt ons er niet van om richting zee te gaan. De eerste avond dat we hier zijn, genieten we van de wind, de zilte zeelucht en de bewolking maakt, net op het moment dat de zon onder gaat, toch wat plaats, waardoor we kunnen genieten van een schitterende zonsondergang. Oh, wat hou ik toch van de zee. Hopelijk kunnen we deze week nog vaker even langs zee lopen, de zonsondergang bewonderen en genieten van dit schouwspel.
De dag nadat we een uitstapje hebben gemaakt naar de oudste stad van Denemarken, moet Joop het toch even bekopen. Het is slecht weer, dus we lassen een rustdag in. De kinderen moeten nog studeren en Sylvain doet wel een poging om met mij mee te gaan naar het strand, maar vindt de wind te hard en als het dan ook nog begint te regenen, wil hij terug. Zodra het weer droog is, doe ik een nieuwe poging om naar het strand te wandelen. Zodra ik vanuit de duinen zicht op zee heb, vliegen de zandkorrels en het schuim uit zee me om de oren. Ik kan me nauwelijks staande houden en de zee staat hoog, dus er is weinig strand. Ik besluit om het strand niet op te gaan, maar wel even vanaf mijn plekje in de duinen te genieten van de wilde zee, de harde wind zorgt voor enorme schuimkoppen die in kleine stukjes met de wind meevaren, het helm in de duinen gaat woest te keer. Mijn gezicht zit vol zand en mijn lippen smaken zout, maar ik geniet. Niet te lang, maar het lukt me toch om een paar (bewogen) foto’s te maken. Hierna kies ik ervoor om mijn wandeling maar voort te zetten in het duingebied. Hier waait het ook, maar toch iets minder. Heerlijk dit, zo krijg ik mijn hoofd wel leeg.
Al maanden wilde ik naar zee, maar het kwam er maar niet van. Nu kan ik in principe een hele week, elke dag lekker langs het strand wandelen. Door de korte dagen en gezien we ook nog wel wat anders van de omgeving willen zien, lukt dat niet elke dag, maar toch zeker wel om de dag. Heerlijk dit. Ik zou best aan de kust willen wonen. Dat blijft toch wel een droom, een eigen huisje vlak bij zee. Terwijl ik de wind nog hard tegen ons huis aan hoor beuken, voel ik me langzaam wegzakken in een diepe slaap.
Terwijl ik naar buiten kijk, waar de regen nog steeds met bakken naar beneden komt, bedenk ik me wat een mazzel we toch hebben gehad.De laatste jaren hebben we ons moeder-dochtersweekend in de maand november gehouden. Dat was gemakkelijk, omdat we dan direct gezamenlijk de Sinterklaasinkopen konden doen. Sinds vorig jaar vieren we geen Sinterklaas meer, dus dat is nu niet meer nodig.
Het voorstel was nu om in september, het weekend van de week dat mijn ouders de chalet in Callantsoog kunnen huren, met zijn drieën ons weekend weg in Callantsoog door te brengen. Op zich prima. Ik hou van de zee, vorig jaar zouden we eigenlijk al naar zee, maar is dit door omstandigheden niet gelukt. Dit jaar weer aan zee, spreekt me dus wel aan. In september is daarnaast de kans groter op mooi weer. Het weekend is echter wel heel erg vlot na onze zomervakantie. Sinds juni ben ik gelukkig weer tijdelijk aan het werk en daarnaast nog druk aan het solliciteren. Ik kan dus niet vooraf zeggen of ik de vrijdag al wel weg kan. Vlak voor onze vakantie is het me gelukt om naast mijn tijdelijke baan, nog een andere tijdelijke baan te bemachtigen, wat inhoudt dat ik nu vijf dagen in de week werk en het niet kan maken om direct de tweede week al een dag vrij te nemen. Dus we kunnen pas vrijdag na het werk weg. Het weekend na mijn eerste volle week, met weer veel nieuwe indrukken, realiseer ik me dat we het volgende weekend al weggaan. Het is mijn beurt om te rijden, echter heb ik in de vakantie, door het wandelen in de heuvels weer last van mijn knie gekregen, wat met vijf dagen werken in verpleeghuizen waar veel gelopen wordt, nog niet echt beter wordt. Autorijden gaat niet zo lekker, met name als ik veel de koppeling in moet trappen. Eigenlijk zie ik het niet zitten om na een dag werken, waarbij ik ook nog twee keer een uur moet autorijden, nog naar Callantsoog te rijden. Wat nu? Moeten we het maar afblazen?
Gelukkig wil Bianca wel rijden, maar niet in onze auto. Haar man heeft hun auto zondag nodig, dus besluiten we uiteindelijk maar een kort weekend te gaan. Vrijdagavond heen en zaterdagavond weer terug.
Rond zes uur vertrekken we richting Callantsoog. De hele week is het weer lekker geweest en ook nu is het nog mooi. De voorspellingen zijn door de week heen wel wat wisselend voor het weekend, maar het lijkt er nu op dat het wel mooi weer wordt. Halverwege de rit begint het echter te sputteren, de lucht betrekt steeds meer, het sputteren gaat over in regen, dat is toch eigenlijk niet de bedoeling.
Als we bij de camping aankomen en uit de auto stappen, is het best fris. We zien de mensen op de camping nog wel allemaal in zonnige kleding lopen, dus het is hier wel mooi weer geweest. Op dit moment voelt het echter niet zo aangenaam. Ik heb helemaal geen dikke kleding meegenomen. Gelukkig nog wel een jas. Nou ja, we laten ons niet zo snel uit het veld slaan.
We halen direct bij aankomst een patatje en nestelen ons daarna voor de tv in ons chalet. Dat het nu geen mooi weer is maakt niets uit. We zijn toch niet van plan om vanavond nog wat te doen. We kijken gezellig tv, kletsen lekker bij en gaan natuurlijk veel te laat op bed.
De volgende ochtend ben ik bij tijds wakker, als ik naar buiten kijk zie ik een stralend blauwe lucht. Yes, het is mooi weer. Daar heb ik nu echt zin in. Gezien ik met mijn knie niet zoveel kan lopen, hebben we al besloten dat we dit keer geen dag gaan winkelen in een naburige stad. Het lopen van de camping naar het strand is ook te ver, dus we besluiten om fietsen te huren, per fiets de omgeving te verkennen en verder gewoon lekker op het strand te gaan zitten en genieten van de zee.
We fietsen naar het eerstvolgende dorp, 3 km verderop en gaan hier richting strand. De zon voelt lekker op onze huid, er staat wel een aardige westenwind, maar niet te. Gewoon lekker. Bij de eerste de beste strandtent willen we beneden in het zand gaan zitten, maar deze strandtent heeft buiten het afgeschermde terrasgedeelte nog een stuk ervoor waar je lekker kunt zitten met uitzicht op het strand en de zee. We installeren ons hier. Het bevalt zo goed, dat we tot ver in de middag heerlijk zitten te genieten van het uitzicht, lekker bijkletsen, koffie drinken en heerlijk lunchen. Eigenlijk is dit wel heel ontspannen zo. Heel anders als anders, maar het bevalt onze alle drie prima.
Rond half 3 besluiten we toch nog maar verder te fietsen, het heeft niet zo heel veel zin meer om nog naar een ander dorp te fietsen. Tussen de landerijen, met uitzicht op de duinen, fietsen we terug naar Callantsoog, waar we nog eventjes gaan winkelen in het dorp. Het ene moment schijnt de zon volop, maar af en toe trekt er ook een wolkendek over ons heen. Je merkt direct een verschil in temperatuur, maar echt koud is het niet. Wat een heerlijk dag.
Rond zes uur komen mijn vader en Sylvain in Callantsoog. Sylvain zal de rest van de week samen met opa en oma hier verblijven en hij heeft er zin in.Samen gaan we nog even lekker eten op het strand en Sylvain en ik gaan nog pootje paden. De lucht is inmiddels wel een stuk donkerder geworden, er komen af en toe wat spetters uit de lucht, het is vloed en de zee is aardig wild. Dit weerhoudt ons er niet van om nog even met zijn tweeën met onze voeten in het water te staan. Genieten.
We drinken nog gezellig koffie met z’n allen in de chalet. Delen onze verhalen over het weekend met mijn vader. Sylvain installeert zich inmiddels in zijn slaapkamer. Spullen op zijn plek, etc. Hij vindt het wel gek dat ik de vorige nacht in ‘zijn’ bed heb geslapen. ‘Ga jij zo weg? En blijf ik hier?’ Even kijkt hij mij wat vertwijfelt aan. Het is voor hem ook wel een gekke situatie, maar hij heeft er wel heel erg veel zin in. Ik breng hem naar bed, we knuffelen nog even en dan is het goed.
Terwijl wij onze belevenissen van deze dag nog even in het schrift vastleggen, begint het ineens heel hard te regenen. O jee, wij moeten nog op de fiets naar de auto en daarna terug naar huis. Hebben we net te lang gewacht? Gelukkig wordt het nog even droog. Snel fietsen we naar de receptie. Zetten onze fietsen daar neer en nemen afscheid van ons mamsje, die ons nog even uitzwaait, maar dan snel terug gaat naar het chalet, voordat de bui weer losbarst.
Het was een kort, maar heerlijk weekend. Volgend jaar willen we hier graag weer naartoe, maar dan langer. Gewoon weer lekker op de fiets de omgeving verkennen, chillen op het strand en geen hele dagen meer winkelen. Dit was heerlijk!
Ik zit heerlijk in alle rust voor ons huis in Frankrijk. Op de achtergrond kraait een haan, ook al is het inmiddels 11 uur in de morgen. Verder is het stil om me heen. Af en toe hoor ik iemand lopen, heel af en toe rijdt er een auto voor ons huis langs, maar verder heerst hier rust. De zon voel ik voorzichtig op mijn hoofd branden. Net zat ik nog in de schaduw, maar inmiddels begin ik een beetje in de zon te zitten. De temperatuur is heerlijk, het windje wat ik zo nu en dan even over mijn huid heen voel blazen, is welkom. Vakantie, … echt genieten.
We zijn inmiddels ruim een week op onze vakantiebestemming, een mooi huis in Frankrijk ‘Sous les deux arbres’. Gezien ik vanuit het werk, na nog een korte nacht slaap, direct richting Frankrijk ben gegaan samen met mijn gezin en het gezin van mijn tante, heeft het even geduurd, voordat ik echt het vakantiegevoel begon te krijgen.
De eerste dagen was Sylvain niet lekker, waardoor we nog niet veel weg konden gaan. Eenmaal beter, werd manlief ziek, dus deze dagen van de vakantie hebben we voornamelijk bij het huis doorgebracht, waar we liefdevol zijn ontvangen door de eigenaren van het huis, die tevens onze directe buren hier zijn. Buren die het niet erg vinden dat onze jongste zoon regelmatig even bij hen binnen loopt. Als we hem kwijt zijn dan zit hij daar aan de thee of een broodje hotdog.
Het is geen straf om bij het huis te blijven. Het huis is prachtig met een gezellig zitje aan de voorkant, een leuke eet plek in het tussenstuk en werkelijk een schitterende tuin met een fenomenaal uitzicht op de landerijen achter ons. We zitten vrij hoog en kijken uit op een prachtig dal. Zo’n mooi uitzicht hebben we bij onze vorige huizen waar we de vakantie doorbrachten nog niet gehad. Het verveelt ook niet. In het weiland achter ons, staan een paar koeien met twee kalfjes. De kalfjes dartelen speels rond in de wei of staan dicht bij hun moeder. Als het te warm wordt, zoeken ze de kleine plekjes met schaduw op en staan daar, dicht op elkaar, zodat ze allemaal uit de zon zijn. Elke dag is het uitzicht weer wat anders, afhankelijk van de stand van de zon, de helderheid van de lucht en of er al dan niet wat kleine of grotere wolken aanwezig zijn of dat er een strak blauwe lucht is. De eerste dagen kwam de wind vanuit het noorden en deze was best nog wel fris. Inmiddels komt de wind vanuit het zuiden en is het aangenaam warm, genieten we van de zon op de heerlijke strandbedjes en is het zwembad een welkome verfrissing als het echt te warm wordt.
’s Avonds genieten we van de zonsondergang, welke ook elke dag weer anders is. Geweldig, daar kan ik geen genoeg van krijgen. We hebben iets verder voor het huis een plek gevonden, waar we de zonsondergang nog mooier kunnen bekijken en fotograferen. Jammer, dat het niet lukt om hetgeen je ziet, daadwerkelijk zo mooi op de foto vast te leggen.
Laat in de avond kijken we sterren; de melkweg is hier goed zichtbaar. Op het hoogtepunt van de sterrenregen, zijn we met zijn allen midden in de nacht bijna twee uur in de tuin gaan liggen om de vallende sterren te aanschouwen. We hebben er vele gezien, de hoeveelheid klopte wel met wat er was beloofd, maar stiekem hadden we eigenlijk op wat spectaculairdere vallende sterren gehoopt. Die hebben we helaas niet gezien.
Geleidelijk aan hebben we ook de omgeving verkend. Je kunt hier heerlijk wandelen, tussen de velden en landerijen. We hebben een leuke markt bezocht in Villefrance-de-Rouergue, een eetmarkt in Sauverterre-de-Rouergue en de mooie stad Albi bezichtigd, waar we als ware toeristen een ritje met een treintje hebben gemaakt.
Gisteren vierden we de tweede verjaardag in deze vakantie. De dag voordat zij zich bij ons aansloten, was de vriend van neef 20 geworden, gisteren is zoonlief 19 jaar geworden. Stonden we vorig jaar nog op het dak van Rockefeller Center, te genieten van het uitzicht over Manhatten, gisteren stonden we op een uitzichtpunt te kijken naar de brug van Millau. Deze brug is de hoogste van de wereld, het hoogste punt is hoger dan de Eiffeltoren. Een mooi ontworpen brug, afstekend in het ruige landschap, al leek hij van boven minder hoog dan de Eifeltoren. Als je eronder staat is de hoogte echt immens.
Terwijl ik dit schrijf, heb ik me verplaatst naar het zitje onder het afdakje in de achtertuin en geniet ik van het geweldige uitzicht. Een paar dagen geleden hebben we, met een deel van de familie, een workshop Indische hapjes maken gevolgd bij onze buurvrouw. Tijdens het kokkerellen hadden we vanuit hun huis ook dit geweldige uitzicht. We hebben geleerd hoe we roti koekoes, pangsit, martabak en risolles kunnen maken. Het koken werd afgewisseld met het smullen van de heerlijke hapjes, gezellig kletsen met zijn allen en genieten van de inmiddels invallende duisternis met bijbehorende zonsondergang. Wat een bijzondere vakantie ervaring is dit. Met dit alles in mijn achterhoofd, het uitzicht voor me en de leuke, gezellige dagen, die ongetwijfeld nog gaan komen, snap ik de uitspraak ‘Leven als een God in Frankrijk’ beter dan ooit.
Al jaren is Sylvain een trouwe voetbalsupporter van FC Lewenborg en dan met name van het team van zijn broer Lesley. Met Kids United is hij zelf ook ooit begonnen met trainen op de velden van FC Lewenborg. Echt wedstrijdjes spelen heeft hij hier weinig gedaan. Ik kan me nog wel de wedstrijd herinneren tussen Lesley en Sylvain. Lesley speelde toen in E1 en Sylvain net bij Kids United. Een leuke wedstrijd, waarbij ook een groot deel van de familie kwam supporten. Kort geleden hebben we de videobeelden nog gezien, wat een kleine knuppeltjes waren het toen nog. Erg leuk om te zien. Helaas is al het fotomateriaal verdwenen, waarschijnlijk stond dit op de gecrashte harde schijf van een oude computer.
Sylvain speelt nog regelmatig een wedstijdje met Kids United tegen verschillende E1 teams in de provincie en af en toe doet hij mee in de pupillencompetitie, dit is meestal een aardig eindje uit de buurt. Door het groter worden van de club, gebeurt dit minder vaak als voorheen, maar als hem bij Lewenborg wordt gevraagd of hij nog heeft gespeeld en heeft gescoord, is zijn antwoord steevast ‘ja’. Dat heeft hij ook wel, weken geleden of op de training. Als je geen besef van tijd hebt, snap je niet dat een ander gisteren, vandaag of deze week bedoeld met zijn vraag. Doordat hij niet meer zo vaak speelt en verder weg, komt er ook niet zo vaak meer iemand bij hem kijken. Dat vindt Sylvain wel jammer. Bij zijn broer gebeurd dat meer.
Nu heeft FC Lewenborg geregeld, ter ere van hun 40-jarig bestaan, dat A1 gaat voetballen tegen de B1 van FC Groningen. Als voorwedstrijd wordt Kids United uitgenodigd om tegen het E1 team van FC Lewenborg te voetballen. Eigenlijk voor de vaste voetbalsupporter van de club. Sylvain is helemaal in zijn nopjes. Hij mag bij FC Lewenborg voetballen en iedereen zegt dat hij komt kijken. Ook familie nodigen we uit en velen geven hier gehoor aan.
Sylvain weet het al een tijdje van tevoren. Gezien hij geen tijdsbesef heeft, is dit wel heel moeilijk voor hem. De laatste anderhalf week loopt hij met de flyer rond en vraagt hij steevast elke ochtend of vandaag DE wedstrijd is.
Met een slaperig hoofd kijkt Sylvain mij aan. Vandaag is het écht de dag van de wedstrijd? Zijn smile begint langzaam aan op zijn gezicht te komen. Toch kijkt hij wat bedrukt. Hij heeft hoofdpijn. Zal dit van alle spanning komen? Hij wil wel naar ‘school’ met een aspirientje. Het lijkt me ook beter dat hij naar ‘school’ gaat, daar is meer afleiding. ’s Middags komt hij vol opwinding uit de taxi. ‘Nu is het bijna zover toch? Gaan we die kant op?’ Helaas moet er eerst nog gegeten worden. Sylvain krijgt echter nagenoeg geen hap door zijn keel. Deze keer laten we het maar voor wat het is en maken we er geen strijd van.
En dan is het eindelijk zover … In zijn mooie Kids United outfit, tas om de nek, loopt hij met een big smile richting FC Lewenborg. Nu is hij het niet, die naar een wedstrijd gaat kijken (ja straks ná zijn wedstrijd), maar nu komen alle teamgenoten van Lesley naar hem kijken. En niet alleen de teamgenoten van Lesley, vele anderen van FC Lewenborg, die Sylvain kennen, komen naar hem kijken. En dan ook nog een deel van de familie. Terwijl Lesley vaak niet zo staat te springen om veel publiek (vooral bekenden), kan het voor Sylvain niet genoeg zijn. Stralend komt hij het terrein van FC Lewenborg oplopen. Wat zal er nu toch door zijn hoofd gaan? Ik merk dat hij gespannen is. Hij loopt direct door naar binnen, richting de kleedkamers. Reageert op niemand, terwijl er genoeg mensen zijn die hem aanmoedigend toespreken. Eindelijk mag hij hier een keer zelf om kleden. De kleedkamers zijn voor hem wel bekend terrein, maar de andere keren zit hij alleen toe te kijken hoe Lesley en zijn teamgenoten zich om gaan kleden of douchen. Het omkleden gaat niet soepel. Meneer werkt voor geen meter mee. Mama redt zich er maar mee, Sylvain heeft andere dingen aan zijn hoofd. Hij mag vandaag de aanvoerder zijn en ook het vaantje overhandigen aan het andere team. Als hij omgekleed is, moet ik weg. Ze hebben nog teambespreking. Bij de ingang wordt collecte gehouden voor Kids United, familie begint binnen te druppelen en er staat al behoorlijk wat publiek.
Voordat ik mijn camera goed en wel klaar heb, komen beide teams mijn richting oplopen, ingeleid met een heerlijke tune. Ik probeer te filmen en een foto te maken van Sylvain die superblij voorop loopt, maar helaas zet ik de film aan en op het moment dat ik een foto wil maken zet ik hem weer uit.
Sylvain loopt inmiddels vol trots het veld op. Hij geniet zichtbaar van alle bekenden die aan de kant van het veld staan en hem toejuichen. Net als met zijn allereerste voetbalwedstrijd, lijkt hij te denken: ‘Yes, nu mag ik een keer het veld op en staan de anderen naast het veld te kijken’.
Er worden nog wat groepsfoto’s gemaakt. De vaantjes worden over en weer geruild en dan kan de wedstrijd beginnen. Sylvain heeft aan Jan en alleman verkondigd, dat hij zal gaan scoren. Dit is ook duidelijk te zien in zijn spel. Hij loopt van de verdediging naar de aanval en doet er alles aan om te proberen te scoren. Dat valt echter niet mee. De tegenpartij houdt de bal tegen en wil zelf ook scoren, zijn teamgenoten willen zelf ook een doelpunt maken en houden er natuurlijk geen rekening mee dat Sylvain hier echt wil scoren. De eerste helft lukt het niet, wel geniet hij van alle aandacht, doet hij een high five met vele teamgenoten van Lesley langs de kant en is de smile niet van zijn gezicht te krijgen. Diep in de tweede helft, lukt het hem dan eindelijk om zijn doelpunt te zetten. Blij dat hij is, juichend loopt hij nog een tijdje over het veld. De drive om te scoren is hiermee weg. De rest van de wedstrijd doet hij dan ook rustig aan. Maar wat een plezier hebben de kinderen, zowel de kinderen van Kids United als de kinderen van E1 genieten van de wedstrijd, het lekkere weer en de aandacht van de vele toeschouwers. Het is een genot om hiernaar te kijken.
Zowel voor als na de wedstrijd wordt Sylvain door vele supporters aangesproken, gefeliciteerd en gecomplimenteerd. Het lukt hem echter niet om hierop te reageren. De spanning is te groot, het is te druk in zijn hoofd, hij moet het allemaal even rustig verwerken, maar ik kan je verzekeren dat hij heeft genoten. Zowel van de wedstrijd als van alle leuke, lieve woorden.
Na het omkleden, begint de wedstrijd van Lesley. Nu kan hij rustig aan alle spanning van zich af laten glijden en ‘gewoon’ weer zelf de supporter zijn. A1 houdt het een tijdlang goed vol tegen de B1 van FC Groningen, al zie je duidelijk dat ze echt een klasse te sterk zijn. Een dik half uur lukt het om de 0 te houden, het kost ze veel inzet, schakelen en loopvermogen, maar dan krijgen ze een panel tegen … en die zit. Sylvain juicht hard aan de kant voor FC Groningen. Komt dit omdat we dat anders ook doen voor de FC, ze dezelfde shirts dragen als zijn team of gewoon omdat er een doelpunt is gevallen? Ik gok op het laatste. Nog steeds heeft hij niet altijd door dat niet iedereen blij is met een tegendoelpunt. Hierna wordt het lastiger voor de jongens. Ze bemerken dat ze conditioneel en voetballend toch echt onder doen voor de tegenpartij. Toch vind ik dat ze het best goed gedaan hebben. Ze hebben zich niet echt weg laten spelen, ondanks de 8-0 verlies, helaas wel veel krampverschijnselen en lichte blessures opgelopen.
Het was een heerlijke voetbalavond met gezelligheid, veel publiek en leuk voetbal. En wat leuk om mijn beide jongens weer een keer op het zelfde veld te zien spelen, al is het dit keer dan niet tegen elkaar.
Sylvain heeft echt genoten. Hij geniet nog na van de vele reacties, ook op zijn filmpjes op facebook. Toch heeft deze happening ook zijn keerzijde. Het heeft even tijd nodig, voordat Sylvain het allemaal heeft verwerkt. Dit is te merken aan de plotselinge boze buien de afgelopen week. Maar dat nemen we maar voor lief.
Sylvain kijkt, net als wij, met veel plezier terug op deze avond en wil iedereen bedanken, die op wat voor manier dan ook heeft gezorgd voor deze mooie avond. Allemaal bedankt!
We weten al bijna twee jaar dat we dit jaar naar Italië gaan met twee families. De kinderen zijn inmiddels zo groot, dat ze ook partners hebben, dus zouden we in eerste instantie met 11 personen gaan. Echter in de tussentijd is de verkering van zoonlief uitgegaan en ook nichtje heeft inmiddels haar verkering beëindigd. Hierdoor wordt het gezelschap kleiner en ineens weet ook niet iedereen meer of hij nu wel of niet mee wil. We willen naar ons huis, waar we in 2012 met drie gezinnen zijn geweest. Een heel mooie plek, waar we het door het verlies van een dierbare net voor deze vakantie, toch iets minder naar ons zin hebben gehad, dan vooraf verwacht.
Het duurt even voordat iedereen weet of hij nu wel of niet mee gaat, maar als dit dan eindelijk duidelijk is, blijkt ‘ons’ huis al verhuurd. We moeten dus opzoek naar een andere vakantiebestemming. Het andere huis van dezelfde eigenaar (waar we in 2007 zijn geweest), blijkt helaas ook al verhuurd en tot mijn verbazing zie ik dat hier inmiddels het opzetzwembad is vervangen door een mooi ‘echt’ zwembad, er is een nieuwe, overdekte zithoek bijgekomen achter in de tuin, wat deze plek nog mooier maakt dan voorheen. Oh, wat jammer dat beide huizen al weg zijn. We hadden zo graag nog een keer naar Bagnoregio gegaan. Mooie herinneringen liggen daar …
Nu moeten we dus op zoek naar wat anders. In eerste instantie zoeken we in Italië, maken een uitstapje naar Kroatië, maar vinden niet echt iets waar we helemaal tevreden over zijn. We merken inmiddels, dat we na het vertoeven in verschillende mooie, vrijstaande, huizen met van alles erop en eraan, best verwend zijn geraakt. Ons eisenpakketje is misschien wel te hoog. Uiteindelijk wijken we uit naar Frankrijk (dat hebben we wel vaker gedaan), waar we vlak voor mindernacht een huis hebben vinden naar ieders tevredenheid (alleen het nette perkje bedekt met steentjes vlak bij het mooie zwembad zie ik met het oog op Sylvain niet helemaal zitten). Na wat googlen zien we echter geen goede recensies over de reisorganisatie waar we dit huis kunnen boeken. We gaan er toch nog maar even een nachtje over slapen.
Lesley is ondertussen ook al een paar weken op zoek naar een vakantiebestemming samen met zijn vrienden. Dit jaar gaat hij voor het eerst alleen op vakantie met vrienden. Ik heb niks te klagen. Hij is inmiddels 18 jaar en gaat nu pas alleen op vakantie. Ging ik zelf niet al op mijn 16e met vriendinnen naar Ameland? Maar Lesley wil niet naar Ameland of een andere plek dichtbij, zij zijn aan het zoeken naar heerlijke zonvakanties in Spanje of de Canarische eilanden. Ik merk dat ik het heel leuk voor hem vind, maar het zelf toch iets minder fijn vind dat ze gaan vliegen (lees: zover weg gaan). Tja, dat heet loslaten, denk ik. Ik weet niet of ik daar wel zo goed in ben.
Hij vraagt ons of we willen kijken naar de optie die zij genomen hebben op een vakantie op Gran Canaria. Vervolgens vergeten we dat weer, waardoor ik er op maandagochtend alleen naar kijk. Prijs is prima. Appartement zou wat beter kunnen naar mijn idee, ik mis goed keukengerei, een waterkoker, maar is dat ook wat zij belangrijk vinden? In hoeverre kan ik me hier nog mee bemoeien? Ik kan het niet laten om ondertussen toch even verder te zoeken en vind wel iets anders in Spanje, maar door andere vliegtijden, is hun verblijf dan een dag korter. In hoeverre willen ze überhaupt dat ik me ermee bemoei? Ik deel daarom Lesley mijn mening mede, maar geef aan dat het hun keuze is. Zij zijn degenen die er vakantie moeten gaan vieren. Ondertussen hebben de jongens zelf al besloten om wel op de optie in te gaan. Prima toch, ik ben blij voor ze, maar denk dat ik er tegen de tijd dat het zover is, toch wel wat moeite mee zal hebben. Herkent iemand dat of denk je nu: ‘Stel je niet zo aan!’.
Intussen hebben we voor onze eigen vakantie verder gezocht in Frankrijk. Op een gegeven moment stuiten we op een mooi, vrijstaand huis, met veel grond en ruimte om ons heen en een geweldig uitzicht. Het is maandagochtend en de meesten zijn gewoon aan het werk, dus oom en ik zijn nog even samen verder op zoek. Nichtje is er in het begin nog even bij, maar zij moet ook werken. Eigenlijk maakt het de kinderen verder ook niet zoveel uit, ze vinden het gewoon fijn om met zijn allen op vakantie te gaan.
Bij het zien van dit huis denken mijn oom en ik hetzelfde, niet verder kijken. Dit is het. Ondanks dat het zwembad in dit geval toch een opzetzwembad is, lijkt het ons geweldig. De rest maakt dit wel goed en de prijs is ook een stuk beter als van het huis dat we de dag ervoor gevonden hadden. We kunnen ons eigenlijk niet voorstellen dat dit huis nog beschikbaar is, de site is al een tijdje niet meer bijgewerkt. Eén telefoontje en we weten dat het huis nog vrij is. We zijn het zoeken inmiddels wel ook wel zat (alhoewel ik dit al het begin van de vakantiefun vind), dus dit wordt het.
We hebben de vakanties dus inmiddels rond, zowel wij als Lesley en zijn vrienden. Heerlijk vooruitzicht. Nog een half jaar wachten ongeveer, dan kunnen we genieten. Maar ook de voorpret is al erg leuk. Nu kunnen we echt gaan kijken naar waar we heen gaan, wat er in de omgeving is te doen en zien. Ik vraag Lesley of zij al aan het kijken zijn wat ze kunnen gaan doen. ‘Och’ zegt Lesley ‘ik denk niet dat we zoveel gaan zien. ‘Gewoon lekker stappen en overdag rustig aan doen’. Tja, dat is natuurlijk een heel andere vakantie. Of ik daar zo blij mee ben, daar ben ik nog niet over uit …
In het boekje wat ik van Lesley en Sylvain voor mijn verjaardag heb gekregen ‘Flow-daily life- inzichtenpocket’ staat de volgende zin: ‘De waarde die je aan dingen hecht, kan door de jaren heen veranderen. Misschien vond je het vroeger gezellig …, maar ben je die traditie allang beu’. Dit slaat voor mij helemaal op het vieren van mijn verjaardag. Grappig om dit te lezen op het moment dat we het al helemaal anders hebben gedaan.
Als kind vond ik het, net als ieder ander kind (denk ik), geweldig om mijn verjaardag te vieren. Ook toen we gingen samenwonen vond ik het leuk. Nu kon ik het helemaal op mijn eigen manier doen. We hadden nog geen kinderen, een redelijk opgeruimd huis, en alle tijd om van tevoren lekkere hapjes klaar te maken, nieuwe te bedenken, etc. In de loop der jaren is dit toch wel veranderd. Op het moment dat er kinderen komen, eerst bij anderen, later bij onszelf, worden verjaardagen meer overdag en ’s avonds gevierd. Wat inhoudt dat je niet alleen gebak in huis haalt, ook zorgt voor een maaltijd tussendoor en in de avond nog weer andere hapjes op tafel tovert. Gezien wij een erg grote familie hebben, in principe niet aan verjaardagen doen (wat inhoudt dat je je verjaardag wel kunt vieren, maar niemand verplicht is om te komen) weet je nooit van tevoren hoeveel mensen je kunt verwachten en haal je altijd teveel eten in huis. De laatste jaren voelde het vieren van mijn verjaardag als: ‘Vroeg in de ochtend taart halen en daarna de boodschappen, vervolgens het huis aan kant maken, tussendoor proberen de kinderen te vriend te houden en zodra de eerste visite zich aanmeld is het draven met kopjes koffie/thee/frisdrank, taart, lekkers, tussendoor proberen om een praatje te maken met de visite (wat de ene keer wel lukt, omdat iedereen netjes achter elkaar aan komt – maar heel vaak niet, omdat iedereen tegelijk binnen komt en je niets anders kan doen dan heen en weer draven), eten klaar maken, opnieuw koffie/thee/frisdrank/hapjes en vaak pas later op de avond even gezellig babbelen als je eigenlijk al uitgeput bent. ‘Is dit nu een verjaardag vieren?’ vroeg ik me steeds vaker af.
Deze keer heb ik lang getwijfeld of ik mijn verjaardag nu wel of niet zou vieren. Vorig jaar heb ik ook al overgeslagen. ‘Maar voor wie doe je het dan?’ vraagt een stemmetje achterin mijn hoofd, ‘heb je er zelf wel zin in?’ ‘Eigenlijk niet’, beantwoord ik het stemmetje. ‘Ja, aan de ene kant wel, want ik vind het wel gezellig om mijn familie te zien. Aan de andere kant niet, want zelf heb je er als gezin vaak toch niet zoveel aan’. Alleen Sylvain geniet van alle visite en aandacht. Lesley helpt inmiddels mee met het draven.
De woensdag voor mijn verjaardag heb ik nog steeds geen besluit genomen. Ik praat erover met mijn oud collega en vriendin, die een dag voor mij jarig is, tijdens het wandelen. Zij gaat het niet vieren, ze gaan lekker een weekend naar Amsterdam. Ze vraagt wat ik zelf graag zou willen. ‘Naar het strand’, zeg ik. En op dat moment is mijn besluit genomen. Ik ga mijn verjaardag niet vieren, ik ga gezellig met mijn gezin naar het strand. Als ik echter de weersvoorspelling bekijk voor die dag is er een kans van 95% op neerslag. Dat is wel heel veel. Als ik opper dat we misschien naar Corpus kunnen gaan, een museum waar ik al heel lang eens met het gezin heen wil, is iedereen enthousiast. Ik begin direct met het uitzoeken en regelen.
Met zijn vieren stappen we lachend in de auto. We hebben er zin in. De weersvoorspellingen zijn niet zo fijn, het kan glad worden. Toch lijkt het mee te vallen, dus we besluiten toch te gaan. Het is al wat later op de ochtend. Af en toe krijgen we een beetje sneeuw, maar het valt best mee en hoe verder we richting het westen komen, hoe beter het weer. Vanaf Amsterdam begint de zon zelfs flink te schijnen. We hebben ruim de tijd genomen om er te komen, maar we kunnen gewoon goed doorrijden en zijn daarom al op tijd op de plaats van bestemming. We beginnen daarom met een kop koffie en een gebakje, dat hoort er toch wel bij.
Even later wordt onze toer omgeroepen, we krijgen allemaal een audiofoon mee met koptelefoon, die ons begeleid tijdens de reis door de mens. We starten bij de knie en krijgen uitleg over de spieren, terwijl dit ook op een scherm zichtbaar is. We horen meer over rode en witte bloedcellen, zien en horen wat er gebeurd op het moment dat je een splinter hebt. Zittend op bankjes ervaren we hoe de bloedcellen door onze aders worden gepompt, we lopen door de gehoorgang, door de kamers van het hart, komen in de longen, via verschillende liften komen we op de verschillende verdiepingen. Het is erg interactief, luisteren, zien, voelen, ervaren. Een hele leuke belevenis voor jong en oud. Ook Sylvain geniet ervan, ook voor hem is dit uitermate geschikt om te doen. Het leukste vindt hij het als we als bloedcel door de aderen gaan (het lijkt wel een beetje een kermisattractie), als we in de hersenen zijn en onze stoel ineens achterover gaat, als we op de tong staan, wat een beetje op een springkussen lijkt en de tanden van de binnenkant kunnen bewonderen. Het was echt de moeite waard.
Als we boven in de kantine staan hebben we een heel mooi uitzicht en in de verte zie ik de duinen. Het is schitterend weer, de zon schijnt volop, er staat wel veel wind en het is best koud, maar als ik de duinen zie, dan trekt het toch om even naar zee te gaan.
Als we uitgekeken zijn in Corpus, willen we nog een hapje eten en we besluiten om richting zee te gaan. Ik had wel wat gezien in Noordwijk aan Zee. Als we de auto hebben geparkeerd en uitstappen, voelen we direct de harde wind en de kou. Er wordt mij gevraagd of ik echt langs het strand wil wandelen. De mannen willen liever direct ergens een restaurantje induiken, maar ze kunnen mijn smekende blik niet weerstaan. We pakken ons dik in en lopen naar het strand. In eerste instantie willen we tegen de wind inlopen. Het zand stuift echter zo, dat dit niet echt fijn is, dus lopen we maar van de wind af. In de verte zien we een strandtent. Het ziet er wel luxe uit, maar we gaan toch eens kijken of we hier een hapje kunnen eten. Dichterbij gekomen, ziet het er toch wel erg chic uit. Er staat iets op de deur over een Michelin aanbeveling. Nee, dit is niks voor ons. We lopen nog maar even verder. Iets verderop zien we een andere strandtent. Van buiten ziet het er niet zo mooi uit, maar als we hier naar binnenstappen, zijn we direct verkocht. Heerlijke muziek, druk pratende en lachende mensen, een steenoven waar de geur van lekkere verse pizza’s uitkomt en allemaal haardvuurtjes. Het is echter wel druk. Zullen we hier nog wel kunnen zitten? We hebben niet gereserveerd. Met wat improviseren kunnen we er nog wel bij. We genieten volop, eten heerlijk en genieten van de muziek, elkaars gezelschap en de hele sfeer.
Wat een geweldige verjaardag heb ik gehad. We hebben alle vier genoten. Zo willen we nog wel vaker een verjaardag vieren. Het voelde wel een beetje als een verjaardagsfeestje van vroeger.
Als Sylvain ’s avond uitgeput op bed ligt en ik nog even met hem na klets vraagt hij: ‘Gaan we morgen weer daarheen?’ (Je moet weten dat morgen voor hem een heel ruim begrip is, dat kan ook volgend jaar zijn). Ik vraag hem waarom hij dit graag wil. ‘Nou ik wilde eigenlijk nog op de tong springen, maar was bang dat de mond open ging en dat ik tussen de tanden zou komen’. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Wat gaat er toch in zijn koppie om. Nu hij hier in bed ligt, had hij toch wel graag willen voelen hoe het is om op die tong te springen (Op foto’s op de site heeft hij gezien dat kinderen dit deden).
Yes, eindelijk vieren we geen Sinterklaas meer en ik denk dat Sylvain ook echt begrijpt dat de Sint niet echt bestaat. Of zou hij dit altijd al hebben geweten? En ziet hij het gewoon als een leuk feest? Op school heeft hij ook dit jaar genoten van het Sinterklaasfeest, maar had wel gezien dat de hoofdpiet de locatiemanager was. Dit jaar voor ons dus geen Sinterklaasfeest, maar gezellig pakjes op kerstavond.
Sylvain zou vorige week eigenlijk al logeren bij opa en oma, maar gezien hij nog niet fit was, hebben we het een weekje uitgesteld. Zo gebeurd het dat hij in het weekend van 5 december bij opa en oma bivakkeert. De wedstrijd van Lesley gaat plotseling niet door en zo hebben we op 5 december ineens tijd om met zijn drieën naar de Kerstmarkt in Duitsland te gaan. Dat is al jaren niet meer gebeurd door allerlei omstandigheden.
Niet al te vroeg zijn we klaar om te gaan, maar tegenwoordig kan dat. Ook in Duitsland zijn de winkels nu de hele dag geopend op zaterdag en niet tot 17.00 uur, maar grotendeels tot 20.00 uur en de Famila zelfs tot 22.00 uur. We hebben dus niet echt haast om te vertrekken. Dat past ook niet zo goed bij ons. Zo kunnen we even het één en ander doen en de hond nog goed uitlaten, voordat we vertrekken. Ik kan me nog goed de keren herinneren dat we met opa en oma Heinkens naar de Kerstmarkt gingen. Volgens mij gingen we in die tijd al vroeg van huis en dan ontbijten in een restaurant. Oma had mij nog gewaarschuwd, dat de slagroom in Duitsland geen suiker bevatte, maar dat was ik bij de vraag of ik slagroom op mijn chocolademelk wilde, natuurlijk alweer vergeten. Meestal gingen we naar Oldenburg. Ook later alleen met mijn ouders. Ik weet niet hoeveel jaar het al geleden is, dat we hier zijn geweest. Of we eigenlijk wel eens met onze kinderen zijn geweest. Lesley vindt het heerlijk om even een dagje alleen met ons op stap te zijn. En ook wij merken dat het toch een stuk relaxter is als Sylvain er niet bij is.
In Oldernburg aangekomen, het is inmiddels al half 2, staan we in de file om ergens te kunnen parkeren. Uiteindelijk vinden we een parkeergarage, midden in de stad, welke erg goedkoop is, toch rijdt het merendeel van de auto’s voor ons door. Als we eenmaal in de parkeergarage zijn, snappen we waarom. Wat een kleine doorgangen naar boven, wat een kleine plekjes en natuurlijk moeten we helemaal naar boven. Het lekkere is, dat we wel direct midden in het centrum zijn. We gaan eerst richting de Kerstmarkt. Hier aangekomen komt de geur van eten en drinken; patat, braadworst, gyros en Gluhwein, ons tegemoet. We geen eerst even lekker eten, dat hoort ook bij de herinnering die ik heb van de vroegere bezoeken aan de kerstmarkt. Joop herinnert zich nog goed de keer dat hij ziek was door een salmonella-infectie, maar toch met ons meeging. Wij stonden allemaal lekker te eten, hij moest er echt niet aan denken.
Het is best fris, er staat een stevige wind. We eten in de snijdende kou, terwijl we om ons heen kijken. Hierna lopen we rustig over de markt, welke naar mijn idee groter is dan in mijn herinnering. We zien banaan overgoten met verschillende soorten chocolade. Dat ziet er lekker uit. Ik ken volgens mij alleen maar de appel, overgoten met een zoetige, harde, rode korst. Geen idee wat het was, maar ik vond het niet lekker. Heb het vast ooit een keer gehad, anders kan ik deze herinnering niet hebben. Hier hebben we allemaal wel zin in en terwijl we deze ontspannen aan het einde van de markt oppeuzelen liggen we met zijn drieën continue in een deuk om de flauwe grappen, met name van onze oudste zoon. Daar is hij heel goed in, vooral in woordspelingen. We merken alle drie hoe heerlijk zo’n dagje toch is, als onze jongste niet mee is. Niet dat we zoiets niet samen met hem willen doen, maar af en toe is het toch wel lekker om even een ‘gewoon’ gezin te zijn. We lopen hier nog wat rond, bekijken wat winkeltjes, maar hebben in deze drukte niet echt zin om uitgebreid te winkelen. We besluiten daarom maar naar het winkelcentrum bij de Famila te gaan, waar ook genoeg winkels zijn om rond te kijken.
Heerlijk ontspannen lopen we hier rond, we stappen van de ene naar de andere winkel, drinken tussendoor een kop koffie en Lesley vindt nog een paar mooie, nette schoenen en Joop een nieuwe winterjas. Als we uit gewinkeld zijn gaan we lekker eten bij de pizzeria, waar we wel vaker zijn geweest. We genieten van elkaars gezelschap, hebben leuke, gezellige gesprekken, welke nergens door onderbroken worden. En hierna natuurlijk nog even de Famila in voor wat, met name lekkere, boodschappen.
We hebben een leuke dag. Ik merk ook dat Lesley echt geniet van zo’n dagje alleen samen met zijn ouders, even zonder zijn broertje (waar hij overigens heel blij mee is). Het is even ‘gewoon’, ontspannen, zonder je ogen en oren op scherp te hebben, op te letten of er niet iemand naar de wc moet, etc. Dit hebben we alle drie af en toe even nodig.
Als Sylvain de volgende dag thuiskomt ziet hij direct de nieuwe schoenen van Lesley en de jas van Joop. Wat hebben jullie gedaan? Zonder mij? Ik was bij opa en oma? Hij vraagt het nogal verontwaardigd. Volgende keer mag ik ook mee shoppen toch? Sylvain vindt het ook heerlijk om te shoppen, hij houdt van kleren kopen, maar dan draait het wel alleen om hem. Zin om voor een ander te kijken, daar heeft hij vaak het geduld niet voor. We zouden de week erop met zijn vieren naar Bremen. Dat stond al gepland, omdat Lesley dan geen wedstrijd heeft. Dit kwam er gewoon even tussendoor.
Afgelopen zaterdag zijn we met zijn vieren naar Bremen geweest en we merkten al snel weer waarom we het vorige week zo lekker vonden even zonder Sylvain. Terwijl we aan het eten zijn, moet meneer natuurlijk weer naar de wc, hij heeft ontelbaar veel broeken moeten passen en uiteindelijk past er maar één (alles is te wijd) en als we een winkel in willen waar niks voor hem te krijgen is, duwt hij ons het liefst zo de winkel weer uit. Zo’n dag draait toch grotendeels om hem. Als Sylvain echter ’s avonds op bed met een big smile zegt hoe blij hij is met zijn kleren, hoe gezellig het was en dat hij er nu ook bij was (iets wat hij die dag ook al een aantal keer heeft laten vallen: ‘Nu ben ik er ook bij hè?), ben ik blij dat we dit ook met hem kunnen doen. Dan nemen we alle ongemakken die er bij komen kijken, maar even voor lief. Hij geniet er echt van en daardoor wij ook, maar af en toe eventjes zonder hem, dat moet ook gewoon kunnen.
@ngelineWagenaar 