Leven als een God in Frankrijk!

            

Ik zit heerlijk in alle rust voor ons huis in Frankrijk. Op de achtergrond kraait een haan, ook al is het inmiddels 11 uur in de morgen. Verder is het stil om me heen. Af en toe hoor ik iemand lopen, heel af en toe rijdt er een auto voor ons huis langs, maar verder heerst hier rust. De zon voel ik voorzichtig op mijn hoofd branden. Net zat ik nog in de schaduw, maar inmiddels begin ik een beetje in de zon te zitten. De temperatuur is heerlijk, het windje wat ik zo nu en dan even over mijn huid heen voel blazen, is welkom. Vakantie, … echt genieten.

                 

We zijn inmiddels ruim een week op onze vakantiebestemming, een mooi huis in Frankrijk ‘Sous les deux arbres’. Gezien ik vanuit het werk, na nog een korte nacht slaap, direct richting Frankrijk ben gegaan samen met mijn gezin en het gezin van mijn tante, heeft het even geduurd, voordat ik echt het vakantiegevoel begon te krijgen.
De eerste dagen was Sylvain niet lekker, waardoor we nog niet veel weg konden gaan. Eenmaal beter, werd manlief ziek, dus deze dagen van de vakantie hebben we voornamelijk bij het huis doorgebracht, waar we liefdevol zijn ontvangen door de eigenaren van het huis, die tevens onze directe buren hier zijn. Buren die het niet erg vinden dat onze jongste zoon regelmatig even bij hen binnen loopt. Als we hem kwijt zijn dan zit hij daar aan de thee of een broodje hotdog.
Het is geen straf om bij het huis te blijven. Het huis is prachtig met een gezellig zitje aan de voorkant, een leuke eet plek in het tussenstuk en werkelijk een schitterende tuin met een fenomenaal uitzicht op de landerijen achter ons. We zitten vrij hoog en kijken uit op een prachtig dal. Zo’n mooi uitzicht hebben we bij onze vorige huizen waar we de vakantie doorbrachten nog niet gehad. Het verveelt ook niet.  In het weiland achter ons, staan een paar koeien met twee kalfjes. De kalfjes dartelen speels rond in de wei of staan dicht bij hun moeder. Als het te warm wordt, zoeken ze de kleine plekjes met schaduw op en staan daar, dicht op elkaar, zodat ze allemaal uit de zon zijn. Elke dag is het uitzicht weer wat anders, afhankelijk van de stand van de zon, de helderheid van de lucht en of er al dan niet wat kleine of grotere wolken aanwezig zijn of dat er een strak blauwe lucht is. De eerste dagen kwam de wind vanuit het noorden en deze was best nog wel fris. Inmiddels komt de wind vanuit het zuiden en is het aangenaam warm, genieten we van de zon op de heerlijke strandbedjes en is het zwembad een welkome verfrissing als het echt te warm wordt.
                 

’s Avonds genieten we van de zonsondergang, welke ook elke dag weer anders is. Geweldig, daar kan ik geen genoeg van krijgen. We hebben iets verder voor het huis een plek gevonden, waar we de zonsondergang nog mooier kunnen bekijken en fotograferen. Jammer, dat het niet lukt om hetgeen je ziet, daadwerkelijk zo mooi op de foto vast te leggen.
Laat in de avond kijken we sterren; de melkweg is hier goed zichtbaar. Op het hoogtepunt van de sterrenregen, zijn we met zijn allen midden in de nacht bijna twee uur in de tuin gaan liggen om de vallende sterren te aanschouwen. We hebben er vele gezien, de hoeveelheid klopte wel met wat er was beloofd, maar stiekem hadden we eigenlijk op wat spectaculairdere vallende sterren gehoopt. Die hebben we helaas niet gezien.
Geleidelijk aan hebben we ook de omgeving verkend. Je kunt hier heerlijk wandelen, tussen de velden en landerijen. We hebben een leuke markt bezocht in Villefrance-de-Rouergue, een eetmarkt in Sauverterre-de-Rouergue en de mooie stad Albi bezichtigd, waar we als ware toeristen een ritje met een treintje hebben gemaakt.
Gisteren vierden we de tweede verjaardag in deze vakantie. De dag voordat zij zich bij ons aansloten, was de vriend van neef 20 geworden, gisteren is zoonlief 19 jaar geworden. Stonden we vorig jaar nog op het dak van Rockefeller Center, te genieten van het uitzicht over Manhatten, gisteren stonden we op een uitzichtpunt te kijken naar de brug van Millau. Deze brug is de hoogste van de wereld, het hoogste punt is hoger dan de Eiffeltoren. Een mooi ontworpen brug, afstekend in het ruige landschap, al leek hij van boven minder hoog dan de Eifeltoren. Als je eronder staat is de hoogte echt immens.

                 

Terwijl ik dit schrijf, heb ik me verplaatst naar het zitje onder het  afdakje in de achtertuin en geniet ik van het geweldige uitzicht. Een paar dagen geleden hebben we, met een deel van de familie, een workshop Indische hapjes maken gevolgd bij onze buurvrouw. Tijdens het kokkerellen hadden we vanuit hun huis ook dit geweldige uitzicht. We hebben geleerd hoe we roti koekoes, pangsit, martabak en risolles kunnen maken. Het koken werd afgewisseld met het smullen van de heerlijke hapjes, gezellig kletsen met zijn allen en genieten van de inmiddels invallende duisternis met bijbehorende zonsondergang. Wat een bijzondere vakantie ervaring is dit. Met dit alles in mijn achterhoofd, het uitzicht voor me en de leuke, gezellige dagen, die ongetwijfeld nog gaan komen, snap ik de uitspraak ‘Leven als een God in Frankrijk’ beter dan ooit.

Geschreven tijdens onze vakantie op 16 augustus.

Wil je ook zo’n fijne vakantie ervaring? Zie voor meer informatie:
http://www.creatievevakanties.eu/
https://www.gites.nl/vakantiehuizen/midi-pyrenees/aveyron/castelmary/sous-les-deux-arbres-11794
https://www.facebook.com/Sous-les-deux-arbres-421498434547873/?fref=ts

Mijn boek, het einde is in zicht …

          

Wanneer precies het idee is ontstaan om een boek te gaan schrijven, weet ik niet. Schrijven is al van jongs af aan iets wat ik veelvuldig doe. Ik schreef met name in mijn dagboek, maar in mijn jeugd schreef ik ook korte verhalen. Vanaf het moment dat ik ging studeren en mijn man ontmoette is het schrijven naast mijn dagboek er een beetje bij ingeschoten, maar dit heb ik de laatste jaren weer opgepakt.
Ook heb ik alle gebeurtenissen in het leven van mijn kinderen uitvoerig beschreven. Het ene moment wat meer als het andere, maar zo heb ik dus stapels met documentatie, waar ik wel wat mee kan.
Al vroeg was voor mij duidelijk dat mijn jongste ventje anders was dan de oudste, ook al wist ik niet op welke manier. Hierdoor ben ik nog meer gaan schrijven en is op een gegeven moment gewoon het idee ontstaan om een boek te schrijven. Een boek over de zoektocht naar het anders zijn van mijn jongste zoon. In 1^e instantie gewoon voor mezelf.
Hoe lang ik er al mee bezig ben weet ik niet. Voor mijn gevoel al hééél lang …

Een boek schrijven is een heel proces. In 1^e instantie heb ik alleen maar informatie verzameld en ben hiermee verschillende stukken gaan schrijven, nog niet wetende in wat voor vorm ik het wilde gieten, in welke volgorde ik wilde schrijven …
Vele malen heb ik hier ook weer veranderingen in aangebracht en vele malen heb ik in gedachten het slot geschreven, maar omdat het tijdpad waarin ik schreef en de werkelijke tijd nogal uiteenliepen en er steeds weer nieuwe gebeurtenissen volgden die toch echt ook in het boek thuishoren schreef ik maar door.
Er zijn tijden geweest dat ik achter elkaar door kon schrijven, maar er zijn ook tijden geweest, dat het me helemaal niet lukte. Dan had ik het bijvoorbeeld te druk om tijd te vinden om te gaan schrijven, maar meestal was het voor mij op dat moment te moeilijk om weer terug te gaan in de tijd.
Dan vond ik het te lastig om dingen terug te lezen en te herbeleven.
Ondertussen probeerde ik wel om zoveel mogelijk te blijven schrijven in mijn dagboek  en de schriften van de kinderen, zodat ik later geen stukken zou missen. Alhoewel er ook  periodes zijn waarin ik juist niet veel heb geschreven en ik dit achteraf bij het schrijven van het boek wel jammer vind, want het nu nog terughalen is toch wel moeilijk als er zoveel tijd overheen is gegaan.
Jaren heb ik aan het boek geschreven zonder er echt over te praten. Directe familie wist wel dat ik aan het schrijven was, maar op dat moment was het ook nog niet mijn bedoeling om er verder iets mee te doen. Ja laten lezen door familie, omdat ik dat soms gemakkelijker vind dan erover te praten, maar langzaam aan kwam toch ook het idee om het echt uit te gaan geven, zodat ik andere mensen die misschien iets soortgelijks meemaken hiermee kan helpen.
Heel voorzichtig ben ik er dan ook over gaan praten met collega’s bijvoorbeeld. Dat vond ik in het begin best spannend, wat zullen ze ervan vinden, wat zullen ze ervan denken. Die denkt dat ze zomaar even een boek kan schrijven? Ik kreeg echter alleen maar leuke reacties en veel vragen die mij weer aan het denken zetten.

Vanaf het moment dat ik geen werk meer heb,ben ik me gaan verdiepen in schrijversites, boeken over schrijven, ben ik meer verschillende boeken gaan lezen etc. om meer te leren over de schrijverswereld, de verschillende manieren van schrijven en welke wegen ik moet bewandelen.  Ik wil toch echt proberen mijn boek af te maken.
Op het moment dat ik mijn 1^e workshop over schrijven bezoek, is de inhoudt van mijn boek bijna af op een paar hoofdstukken na.
Hier leer ik een heleboel nieuwe dingen, maar vooral het thema ‘Show, don’t tell’ zorgt ervoor dat ik heel erg ga twijfelen aan mijn boek. In hoeverre geldt dit ook voor een biografie? Ik probeer hier informatie over te vinden, boeken te lezen van mensen die ook een boek hebben geschreven over hun kind of iemand uit hun omgeving, maar ik kom er niet echt uit.
Ik lees mijn boek, herlees het, probeer veranderingen aan te brengen, maar vind het toch moeilijk om iets waar ik al jaren over heb gedaan ineens helemaal te gaan veranderen. In hoeverre wil ik het helemaal veranderen of wil ik alleen stukken veranderen? Zo heeft het hele schrijfproces een tijd stil gelegen, heb ik mensen gevraagd om te lezen, maar heb ik me vooral  meer op mijn blog gestort en werk ik aan ideeën voor een nieuw boek. Geen boek over mijn eigen leven of dat van mijn kind(eren), maar heel wat anders. Leuk, dan hoef ik niet alles naar waaruit op te schrijven maar kan ik putten uit mijn fantasie en ervaringen. Hier mag ik van mezelf pas echt aan gaan werken als dit eerste boek klaar is.
Het schrijven van mijn blog heeft ervoor gezorgd dat ik de schroom om mijn schrijfwerk aan anderen te laten lezen ben kwijtgeraakt. Alle leuke reacties die ik krijg, zorgen er voor dat ik nog meer plezier krijg in schrijven, dat ik echt schrijf met de lezer in mijn achterhoofd en dat ik heel benieuwd ben of het me gaat lukken om mijn boek uit te geven en genoeg publiek te vinden.
Langzaam maar zeker ben ik gaan herschrijven. De ene keer lukt het beter dan de andere keer, maar geleidelijk aan vordert het gestaag.
De laatste 2 weken heb ik eindelijk de tijd en rust gevonden om door te werken. Eindelijk lukt het om achter elkaar door te herlezen en herschrijven en gisteren zag ik ineens dat ik bij de laatste 2 hoofdstukken aangekomen ben, die nog geschreven moeten worden.
Het herschrijven is dus achter de rug. Ik weet niet of ik helemaal tevreden ben, maar ik denk dat het altijd beter/anders kan, dus het moet eerst maar zo en dan kijken wat verschillende proeflezers ervan vinden en op zoek naar hoe nu verder … Een volgende fase in het hele proces.
Het geeft me een blij en opgelucht gevoel, het einde is in zicht …