Leven als een God in Frankrijk!

            

Ik zit heerlijk in alle rust voor ons huis in Frankrijk. Op de achtergrond kraait een haan, ook al is het inmiddels 11 uur in de morgen. Verder is het stil om me heen. Af en toe hoor ik iemand lopen, heel af en toe rijdt er een auto voor ons huis langs, maar verder heerst hier rust. De zon voel ik voorzichtig op mijn hoofd branden. Net zat ik nog in de schaduw, maar inmiddels begin ik een beetje in de zon te zitten. De temperatuur is heerlijk, het windje wat ik zo nu en dan even over mijn huid heen voel blazen, is welkom. Vakantie, … echt genieten.

                 

We zijn inmiddels ruim een week op onze vakantiebestemming, een mooi huis in Frankrijk ‘Sous les deux arbres’. Gezien ik vanuit het werk, na nog een korte nacht slaap, direct richting Frankrijk ben gegaan samen met mijn gezin en het gezin van mijn tante, heeft het even geduurd, voordat ik echt het vakantiegevoel begon te krijgen.
De eerste dagen was Sylvain niet lekker, waardoor we nog niet veel weg konden gaan. Eenmaal beter, werd manlief ziek, dus deze dagen van de vakantie hebben we voornamelijk bij het huis doorgebracht, waar we liefdevol zijn ontvangen door de eigenaren van het huis, die tevens onze directe buren hier zijn. Buren die het niet erg vinden dat onze jongste zoon regelmatig even bij hen binnen loopt. Als we hem kwijt zijn dan zit hij daar aan de thee of een broodje hotdog.
Het is geen straf om bij het huis te blijven. Het huis is prachtig met een gezellig zitje aan de voorkant, een leuke eet plek in het tussenstuk en werkelijk een schitterende tuin met een fenomenaal uitzicht op de landerijen achter ons. We zitten vrij hoog en kijken uit op een prachtig dal. Zo’n mooi uitzicht hebben we bij onze vorige huizen waar we de vakantie doorbrachten nog niet gehad. Het verveelt ook niet.  In het weiland achter ons, staan een paar koeien met twee kalfjes. De kalfjes dartelen speels rond in de wei of staan dicht bij hun moeder. Als het te warm wordt, zoeken ze de kleine plekjes met schaduw op en staan daar, dicht op elkaar, zodat ze allemaal uit de zon zijn. Elke dag is het uitzicht weer wat anders, afhankelijk van de stand van de zon, de helderheid van de lucht en of er al dan niet wat kleine of grotere wolken aanwezig zijn of dat er een strak blauwe lucht is. De eerste dagen kwam de wind vanuit het noorden en deze was best nog wel fris. Inmiddels komt de wind vanuit het zuiden en is het aangenaam warm, genieten we van de zon op de heerlijke strandbedjes en is het zwembad een welkome verfrissing als het echt te warm wordt.
                 

’s Avonds genieten we van de zonsondergang, welke ook elke dag weer anders is. Geweldig, daar kan ik geen genoeg van krijgen. We hebben iets verder voor het huis een plek gevonden, waar we de zonsondergang nog mooier kunnen bekijken en fotograferen. Jammer, dat het niet lukt om hetgeen je ziet, daadwerkelijk zo mooi op de foto vast te leggen.
Laat in de avond kijken we sterren; de melkweg is hier goed zichtbaar. Op het hoogtepunt van de sterrenregen, zijn we met zijn allen midden in de nacht bijna twee uur in de tuin gaan liggen om de vallende sterren te aanschouwen. We hebben er vele gezien, de hoeveelheid klopte wel met wat er was beloofd, maar stiekem hadden we eigenlijk op wat spectaculairdere vallende sterren gehoopt. Die hebben we helaas niet gezien.
Geleidelijk aan hebben we ook de omgeving verkend. Je kunt hier heerlijk wandelen, tussen de velden en landerijen. We hebben een leuke markt bezocht in Villefrance-de-Rouergue, een eetmarkt in Sauverterre-de-Rouergue en de mooie stad Albi bezichtigd, waar we als ware toeristen een ritje met een treintje hebben gemaakt.
Gisteren vierden we de tweede verjaardag in deze vakantie. De dag voordat zij zich bij ons aansloten, was de vriend van neef 20 geworden, gisteren is zoonlief 19 jaar geworden. Stonden we vorig jaar nog op het dak van Rockefeller Center, te genieten van het uitzicht over Manhatten, gisteren stonden we op een uitzichtpunt te kijken naar de brug van Millau. Deze brug is de hoogste van de wereld, het hoogste punt is hoger dan de Eiffeltoren. Een mooi ontworpen brug, afstekend in het ruige landschap, al leek hij van boven minder hoog dan de Eifeltoren. Als je eronder staat is de hoogte echt immens.

                 

Terwijl ik dit schrijf, heb ik me verplaatst naar het zitje onder het  afdakje in de achtertuin en geniet ik van het geweldige uitzicht. Een paar dagen geleden hebben we, met een deel van de familie, een workshop Indische hapjes maken gevolgd bij onze buurvrouw. Tijdens het kokkerellen hadden we vanuit hun huis ook dit geweldige uitzicht. We hebben geleerd hoe we roti koekoes, pangsit, martabak en risolles kunnen maken. Het koken werd afgewisseld met het smullen van de heerlijke hapjes, gezellig kletsen met zijn allen en genieten van de inmiddels invallende duisternis met bijbehorende zonsondergang. Wat een bijzondere vakantie ervaring is dit. Met dit alles in mijn achterhoofd, het uitzicht voor me en de leuke, gezellige dagen, die ongetwijfeld nog gaan komen, snap ik de uitspraak ‘Leven als een God in Frankrijk’ beter dan ooit.

Geschreven tijdens onze vakantie op 16 augustus.

Wil je ook zo’n fijne vakantie ervaring? Zie voor meer informatie:
http://www.creatievevakanties.eu/
https://www.gites.nl/vakantiehuizen/midi-pyrenees/aveyron/castelmary/sous-les-deux-arbres-11794
https://www.facebook.com/Sous-les-deux-arbres-421498434547873/?fref=ts

We hebben het ‘overleefd’!

            

De laatste keer schreef ik dat de spanning rondom de verjaardag van onze jongste zoon in alle hevigheid toenam, toen ik voor hem het afstreepboekje had gemaakt. Deze begon 5 dagen voor zijn verjaardag, welke hij op die dag op school zou vieren. Te laat ontdekte ik mijn eigen advies aan mezelf van een jaar ervoor, alles op één dag vieren (zowel thuis als op school) en niks van tevoren laten weten. We hebben zijn verjaardag thuis ook nog eens 4 dagen na de verjaardag op school gepland. Niet slim, bedacht ik toen ik mijn blog van vorig jaar terug las. Ik hoopte dat deze week toch minder heftig zou worden als vorig jaar.

De dagen tot 5 april wordt Sylvain wakker met de vraag: ‘Nu mag ik weer een dag wegstrepen toch?’ Zodra hij klaar is met zich omkleden, gaan we naar beneden en kruisen we samen een dag weg. Het effect van het cijfer en daarbij heb ik later ook nog plaatjes geplakt, net zoveel als de nachtjes die hij nog moet slapen, is er niet echt. Hij snapt het niet. Herhaaldelijk wordt hij boos, omdat het nog niet de dag van zijn verjaardag is. Toch gaat het allemaal nog redelijk. In het weekend is er genoeg afleiding van voetbal en leuke dingen doen. Joop heeft een boks zak in zijn kamer opgehangen, waar hij tegenaan kan slaan als hij boos is. Hopelijk helpt dit zijn boze buien meer onder controle te krijgen. Hij had nu geen boze bui, maar vond het wel leuk om tegen de boks zak aan te slaan. Pas 4 april wordt het moeilijker. Hij gaat weer naar ‘school’ en het is nog niet de dag dat zijn verjaardag gevierd wordt. Op ‘school’ gaat het de hele dag moeizaam. Meneer heeft het de hele tijd over zijn verjaardag en heeft veel boze buien. Tussen de boze buien door gelukkig ook wel plezier.
Bij thuiskomst is het direct mis, zodra ik zijn tas open en zie dat het mooie voetbalboek, dat hij van zijn vroegere taxichauffeur heeft gekregen, aan de buitenkant helemaal stukgescheurd is. Ik denk nog dat dit door iemand anders is gedaan, maar Sylvain vertelt dat hij een woede aanval heeft gehad en het boek heeft stukgemaakt. Direct wordt hij heel erg boos, is bang voor de reactie van papa en wat zal mijn taxichauffeur er wel niet van zeggen? Hij weet zich geen raad, gooit eerst met zijn kinderstoel, welke 2 poten verliest, trekt aan zijn haren, gooit nog met een andere stoel en ziet intussen papa de tuin in komen. Hij weet zich echt geen raad en vraagt direct of papa boos is. Deze weet helemaal nog niet wat er aan de hand is, maar ziet direct dat het niet goed gaat met Sylvain. Zo boos en zo onmachtig hebben we hem nog nooit gezien. Hij is gewoon wanhopig. We sturen hem naar boven om zich maar even op de boks zak af te reageren, maar ook dit helpt maar even. Hij stort zich vervolgens in mijn armen en huilt. Ik heb het idee dat hij op dit moment vooral boos is op zichzelf. Dat hij boos is om wat hij heeft gedaan. Dat hij het heel erg vindt dat zijn boek stuk is, hij was er zo blij mee. Daarnaast speelt natuurlijk ook alle spanning die er in zijn lijfje zit een grote rol mee. Langzaam aan wordt hij wel weer rustig, gelukkig maar. Ik heb echt met hem te doen en wist tijdens de woede aanval even niet hoe te reageren, het leek wel alsof ik aan de grond genageld stond  door … ja, door wat eigenlijk? Zo heb ik mijn ventje echt nog nooit gezien, het begroot me zo.
Gelukkig is hij, na deze enorme woede uitbarsting, rustig de rest van de middag en avond. ’s Avonds kan hij van de spanning niet goed in slaap komen en de volgende ochtend is hij al vroeg weer wakker.
Nu is het dan eindelijk zover. Net als elk jaar zingen wij hem wakker (wat dus niet meer nodig was) en wordt hij verwend met cadeautjes. Hij is helemaal blij met de bokshandschoenen en het stootkussen, welke hij ook op school heeft om zich op af te reageren. Van Lesley krijgt hij twee mooie Schleichdieren. Daar is hij helemaal gek op.
Voor het eerst gaat hij op zijn verjaardag met de taxi naar ‘school’ en niet met één van ons. We vieren zijn verjaardag pas aan het eind van de middag bij hem op ‘school’. Dat wordt nog een lange dag voor hem.

             
Als wij op school aankomen met de traktatie en een ‘snoepzakje’, is Sylvain nog aan de wandel met een groepje. Ondertussen hebben de achterblijvers het lokaal versierd. Ik zet de traktatie op de kast, maar moet het dienblad goed bewaken. Voor ik het doorheb heeft één van de kinderen hem al bijna te pakken. Dan komt onze zoon binnen lopen. Met een rode kleur op zijn wangen van de spanning. Eindelijk is het dan tijd voor zijn feestje. Iedereen installeert zich aan de grote tafel. De cadeaus zijn er inmiddels bij gepakt en Sylvain wil natuurlijk op de stoel staan als de anderen voor hem zingen. Eén voor één mogen de kinderen hun meegebrachte cadeau overhandigen met een hand en een felicitatie. Niet bij iedereen loopt dit even soepeltjes, sommigen vinden het lastig hun cadeautje af te staan, maar Sylvain geniet met volle teugen. Als de cadeautjes zijn uitgepakt, gaat hij trots met zijn ‘biertjes’ rond en ‘drinken’ we samen op Sylvains 15^e verjaardag. Als iedereen het op heeft, deelt Sylvain nog het ‘snoepzakje’ uit, welke in goede aarde valt. En dan is het feest over. Alles bij elkaar heeft het misschien net een half uur geduurd, maar Sylvain is helemaal blij. Zoveel spanning en stress voor een half uurtje feest. Dat moet de volgende keer toch anders. Niet het feest, wel de spanning ervoor. En dan komt nu zijn verjaardag thuis nog. 4 dagen later…
Vol verbazing zien we dat Sylvain die middag gewoon lekker relaxed thuis zit te spelen met zijn net gekregen speelgoed. Hij vindt het helemaal geen punt dat er verder geen visite komt. Met papa en Lesley speelt hij met zijn stootkussen, met zijn mooie bokshandschoenen aan natuurlijk. Ze hebben dikke lol. ’s Avonds gaat hij gewoon naar zwemles en dit gaat tegen de verwachting in heel goed.

                 

De volgende dag hoor ik hem helemaal niet over zijn verjaardag thuis. Wel vraagt hij of hij nog een klein beetje jarig is. ‘Ja hoor,’ zeg ik ‘de slingers hangen er nog’. Ik zeg er niet bij dat we zijn verjaardag nog thuis vieren. Hij kijkt niet om naar het afkruisboekje en tot onze verbazing is hij tot vrijdagmiddag heel erg rustig. Pas dan begint hij over zijn verjaardag en het afkruisboekje. Hij wil de voorbije dagen afkruisen en heeft het er maar even moeilijk mee dat hij nu nog een nachtje moet slapen.
Zaterdag geniet hij opnieuw van zijn verjaardag en de vele leuke cadeautjes die hij krijgt. Twee vrienden van Lesley komen ook nog op zijn feestje, dat vindt hij helemaal tof en drinkt een biertje met hen. ’s Avonds wil hij eigenlijk niet naar bed. Hij zegt: ‘Als ik nu ga slapen en wakker wordt, dan ben ik echt niet meer jarig hè?’

Wat kan het toch anders lopen dan verwacht. We waren echt bang dat de spanning en boze buien zouden aanhouden tot aan zijn verjaardag thuis en ik kon me na het lezen van mijn blog van vorig jaar wel voor mijn kop slaan, dat we ervoor gekozen hadden om zijn verjaardag thuis pas 4 dagen later te vieren. Toch is dit geen enkel probleem geweest. De spanning was weg na het feest op school. Gelukkig maar en we kunnen volmondig zeggen: ‘Dit hebben we weer ‘overleefd’’.
Na zijn verjaardag heb ik gepuzzeld met alle gescheurde stukken van zijn voetbalboek en deze zit zo goed als weer in elkaar. Hier is Sylvain heel blij mee.

       

Verjaardag vieren, maar dan anders …

                

In het boekje wat ik van Lesley en Sylvain voor mijn verjaardag heb gekregen ‘Flow-daily life- inzichtenpocket’ staat de volgende zin: ‘De waarde die je aan dingen hecht, kan door de jaren heen veranderen. Misschien vond je het vroeger gezellig …, maar ben je die traditie allang beu’. Dit slaat voor mij helemaal op het vieren van mijn verjaardag. Grappig om dit te lezen op het moment dat we het al helemaal anders hebben gedaan.
Als kind vond ik het, net als ieder ander kind (denk ik), geweldig om mijn verjaardag te vieren. Ook toen we gingen samenwonen vond ik het leuk. Nu kon ik het helemaal op mijn eigen manier doen. We hadden nog geen kinderen, een redelijk opgeruimd huis, en alle tijd om van tevoren lekkere hapjes klaar te maken, nieuwe te bedenken, etc. In de loop der jaren is dit toch wel veranderd. Op het moment dat er kinderen komen, eerst bij anderen, later bij onszelf, worden verjaardagen meer overdag en ’s avonds gevierd. Wat inhoudt dat je niet alleen gebak in huis haalt, ook zorgt voor een maaltijd tussendoor en in de avond nog weer andere hapjes op tafel tovert. Gezien wij een erg grote familie hebben, in principe niet aan verjaardagen doen (wat inhoudt dat je je verjaardag wel kunt vieren, maar niemand verplicht is om te komen) weet je nooit van tevoren hoeveel mensen je kunt verwachten en haal je altijd teveel eten in huis. De laatste jaren voelde het vieren van mijn verjaardag als: ‘Vroeg in de ochtend taart halen en daarna de boodschappen, vervolgens het huis aan kant maken, tussendoor proberen de kinderen te vriend te houden en zodra de eerste visite zich aanmeld is het draven met kopjes koffie/thee/frisdrank, taart, lekkers, tussendoor proberen om een praatje te maken met de visite (wat de ene keer wel lukt, omdat iedereen netjes achter elkaar aan komt – maar heel vaak niet, omdat iedereen tegelijk binnen komt en je niets anders kan doen dan heen en weer draven), eten klaar maken, opnieuw koffie/thee/frisdrank/hapjes en vaak pas later op de avond even gezellig babbelen als je eigenlijk al uitgeput bent. ‘Is dit nu een verjaardag vieren?’ vroeg ik me steeds vaker af.
Deze keer heb ik lang getwijfeld of ik mijn verjaardag nu wel of niet zou vieren. Vorig jaar heb ik ook al overgeslagen. ‘Maar voor wie doe je het dan?’ vraagt een stemmetje achterin mijn hoofd, ‘heb je er zelf wel zin in?’ ‘Eigenlijk niet’, beantwoord ik het stemmetje. ‘Ja, aan de ene kant wel, want ik vind het wel gezellig om mijn familie te zien. Aan de andere kant niet, want zelf heb je er als gezin vaak toch niet zoveel aan’. Alleen Sylvain geniet van alle visite en aandacht. Lesley helpt inmiddels mee met het draven.
De woensdag voor mijn verjaardag heb ik nog steeds geen besluit genomen. Ik praat erover met mijn oud collega en vriendin, die een dag voor mij jarig is, tijdens het wandelen. Zij gaat het niet vieren, ze gaan lekker een weekend naar Amsterdam. Ze vraagt wat ik zelf graag zou willen. ‘Naar het strand’, zeg ik. En op dat moment is mijn besluit genomen. Ik ga mijn verjaardag niet vieren, ik ga gezellig met mijn gezin naar het strand. Als ik echter de weersvoorspelling bekijk voor die dag is er een kans van 95% op neerslag. Dat is wel heel veel. Als ik opper dat we misschien naar Corpus kunnen gaan, een museum waar ik al heel lang eens met het gezin heen wil, is iedereen enthousiast. Ik begin direct met het uitzoeken en regelen.

                 

Met zijn vieren stappen we lachend in de auto. We hebben er zin in. De weersvoorspellingen zijn niet zo fijn, het kan glad worden. Toch lijkt het mee te vallen, dus we besluiten toch te gaan. Het is al wat later op de ochtend. Af en toe krijgen we een beetje sneeuw, maar het valt best mee en hoe verder we richting het westen komen, hoe beter het weer. Vanaf Amsterdam begint de zon zelfs flink te schijnen. We hebben ruim de tijd genomen om er te komen, maar we kunnen gewoon goed doorrijden en zijn daarom al op tijd op de plaats van bestemming. We beginnen daarom met een kop koffie en een gebakje, dat hoort er toch wel bij.
Even later wordt onze toer omgeroepen, we krijgen allemaal een audiofoon mee met koptelefoon, die ons begeleid tijdens de reis door de mens. We starten bij de knie en krijgen uitleg over de spieren, terwijl dit ook op een scherm zichtbaar is. We horen meer over rode en witte bloedcellen, zien en horen wat er gebeurd op het moment dat je een splinter hebt. Zittend op bankjes ervaren we hoe de bloedcellen door onze aders worden gepompt, we lopen door de gehoorgang, door de kamers van het hart, komen in de longen, via verschillende liften komen we op de verschillende verdiepingen. Het is erg interactief, luisteren, zien, voelen, ervaren. Een hele leuke belevenis voor jong en oud. Ook Sylvain geniet ervan, ook voor hem is dit uitermate geschikt om te doen. Het leukste vindt hij het als we als bloedcel door de aderen gaan (het lijkt wel een beetje een kermisattractie), als we in de hersenen zijn en onze stoel ineens achterover gaat, als we op de tong staan, wat een beetje op een springkussen lijkt en de tanden van de binnenkant kunnen bewonderen. Het was echt de moeite waard.
Als we boven in de kantine staan hebben we een heel mooi uitzicht en in de verte zie ik de duinen. Het is schitterend weer, de zon schijnt volop, er staat wel veel wind en het is best koud, maar als ik de duinen zie, dan trekt het toch om even naar zee te gaan.
Als we uitgekeken zijn in Corpus, willen we nog een hapje eten en we besluiten om richting zee te gaan. Ik had wel wat gezien in Noordwijk aan Zee. Als we de auto hebben geparkeerd en uitstappen, voelen we direct de harde wind en de kou. Er wordt mij gevraagd of ik echt langs het strand wil wandelen. De mannen willen liever direct ergens een restaurantje induiken, maar ze kunnen mijn smekende blik niet weerstaan. We pakken ons dik in en lopen naar het strand. In eerste instantie willen we tegen de wind inlopen. Het zand stuift echter zo, dat dit niet echt fijn is, dus lopen we maar van de wind af. In de verte zien we een strandtent. Het ziet er wel luxe uit, maar we gaan toch eens kijken of we hier een hapje kunnen eten. Dichterbij gekomen, ziet het er toch wel erg chic uit. Er staat iets op de deur over een Michelin aanbeveling. Nee, dit is niks voor ons. We lopen nog maar even verder. Iets verderop zien we een andere strandtent. Van buiten ziet het er niet zo mooi uit, maar als we hier naar binnenstappen, zijn we direct verkocht. Heerlijke muziek, druk pratende en lachende mensen, een steenoven waar de geur van lekkere verse pizza’s uitkomt en allemaal haardvuurtjes. Het is echter wel druk. Zullen we hier nog wel kunnen zitten? We hebben niet gereserveerd. Met wat improviseren kunnen we er nog wel bij. We genieten volop, eten heerlijk en genieten van de muziek, elkaars gezelschap en de hele sfeer.

                 

                 

Wat een geweldige verjaardag heb ik gehad. We hebben alle vier genoten. Zo willen we nog wel vaker een verjaardag vieren. Het voelde wel een beetje als een verjaardagsfeestje van vroeger.
Als Sylvain ’s avond uitgeput op bed ligt en ik nog even met hem na klets vraagt hij: ‘Gaan we morgen weer daarheen?’ (Je moet weten dat morgen voor hem een heel ruim begrip is, dat kan ook volgend jaar zijn). Ik vraag hem waarom hij dit graag wil. ‘Nou ik wilde eigenlijk nog op de tong springen, maar was bang dat de mond open ging en dat ik tussen de tanden zou komen’. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Wat gaat er toch in zijn koppie om. Nu hij hier in bed ligt, had hij toch wel graag willen voelen hoe het is om op die tong te springen (Op foto’s op de site heeft hij gezien dat kinderen dit deden).

Volgend jaar doen we het anders …

            

Misschien heb ik dit voorgaande jaren ook wel gedacht, alleen weet ik het niet meer. Of zou het echt elk jaar een stukje erger worden? Ouders van jonge kinderen kennen wel de spanning bij hun kinderen, vlak voordat ze jarig zijn. Sommige kinderen krijgen er buikpijn van of worden drukker, omdat de verjaardag er bijna aan zit te komen. Onze jongste zoon is inmiddels 14 jaar geworden, maar de spanning rondom zijn verjaardag is er niet minder om. Ik denk zelfs, maar dit kan vertekend zijn door het feit dat het nog maar net geleden is, dat het alleen maar erger wordt. Het feit dat hij geen besef heeft van tijd, zorgt ervoor dat hij de boel niet kan overzien. En misschien heb ik het ook wel even te druk gehad om er goed over na te denken, hoe dit het beste aan te pakken.

Een week geleden begon het. Op het KDC werd aan Sylvain gevraagd wat hij voor zijn verjaardag wilde hebben, zodat ze dat in het schriftje konden zetten voor de andere kinderen. Volgens mij hadden wij het er nog niet met hem over gehad, omdat ik er domweg zelf nog niet echt over na gedacht had. Die week heb ik het er met de leiding even over gehad, wat voor hun het beste uitkomt om zijn verjaardag te vieren. Ik weet eigenlijk niet of hij dat ook mee heeft gekregen. Vanaf dat moment echter kon Sylvain aan niks anders meer denken en dan duurt een week lang. Hoe leg je uit aan een kind zonder tijdsbesef, hoe lang een week duurt.
Na het weekend, waarin hij bij mijn ouders is geweest, zegt hij dat hij hééééél goed heeft geslapen. ‘Heb ik ook lang geslapen, mama’, vraagt hij. Dit vraagt hij eigenlijk nooit en hij heeft net zo lang geslapen als anders als hij naar het KDC gaat, maar uit gewoonte zeg ik ja. ‘Heb ik dan nu … nachtjes geslapen?’ Pas dan besef ik, dat hij denkt dat het nu zijn verjaardag is. Helaas, dat duurt nog vier nachtjes en dat zeg ik hem ook. Zijn vrolijke bui slaat direct om in een boze bui en hij begint te schoppen en slaan, met zijn inmiddels lange, dunne, armen en benen. Ik weer ze zo goed mogelijk af. Dit gaat de volgende dag net zo en ik bedenk dat ik misschien wel een aftekenlijst kan maken. Een aftekenlijst, waarop hij kruisjes kan zetten tot aan de dag dat het daadwerkelijke feest is. Helaas, helpt dit ook niet. De volgende dag vraagt hij of hij een kruisje mag zetten. Ik blij, het helpt. Als hij zijn kruisje heeft gezet en vraagt of hij nu dan echt jarig is, moet ik hem weer teleur stellen en het hele circus begint van voren af aan. Boos, schoppen, slaan, gooien met spullen, zich niet willen omkleden, zodat hij weer niet klaar is als de taxi voor de deur staat en we opnieuw boos uit elkaar gaan.
Aan het begin van de week zegt Joop nog heel opgewekt op het moment dat ik thuis kom: ‘Ik merk nu al dat de extra medicatie werkt, hij is zo lief aan het spelen’. We hebben geprobeerd om de hoeveelheid medicatie af te bouwen en zaten op de helft van wat hij voorheen kreeg. Het ging echter niet goed, veel boze buien, minder concentratie en we zagen ook dat hij er last van had, dus zijn we voor het weekend begonnen de medicatie weer op te bouwen.
Ik wil nog zeggen dat ik er die ochtend niets van gemerkt heb en op het moment dat ik iets tegen Sylvain zeg wat hem niet zint, slaat hij weer als een blad aan de boom om. ‘Ligt het dan aan mij?’ denk ik nog. Maar  de dagen erop merk ik dat dat niet het geval is. Ook bij mij is hij lief, totdat hij iets moet wat hij niet wil. Zo slepen we ons de week door en ik word er bepaald niet vrolijker op. Ik ben blij dat ik het momenteel zo druk heb en naar mijn werk kan ‘vluchten’.
Vrijdagochtend is het dan eindelijke de dag dat meneer zijn verjaardag mag gaan vieren op school. Hij is nog niet echt jarig, maar vandaag is het feest. Zodra hij mij hoort staat hij naast zijn bed en glundert erover. Hij is blij met de traktatie, die helemaal klaar staat en waar hij mij de vorige dag mee heeft geholpen. De traktatie mag nog niet mee naar school, die brengen wij later op de dag, maar zelfs dat is geen probleem. Ik hou alleen wel mijn hart vast hoe het op school zal gaan, want het duurt nog best lang voordat wij komen om zijn verjaardag te vieren. Ik moet namelijk eerst nog werken die ochtend.
Hij heeft zich echter prima gedragen en komt ons enthousiast tegemoet als we er met de auto aankomen. De spanning is van zijn gezicht te lezen, maar hij geniet echt van het jarig zijn, de cadeautjes die hij krijgt, het zingen, de aandacht. De andere kinderen hebben er meer moeite mee en het feestje is ook  binnen 20 minuten afgelopen, omdat ze niet meer rustig kunnen zitten, maar Sylvain heeft genoten.
Nu moet hij echter nog twee dagen wachten totdat hij echt jarig is. Het gaat echter heel goed. Hij heeft nieuwe cadeautjes waar hij heel blij mee is en lekker mee speelt. Op zaterdag moeten wij de boodschappen nog doen en zal Lesley hem meenemen naar voetbal. Lesley is echter iets vergeten en moet dit toch echt nog even doen, voordat hij met Sylvain op pad kan gaan en dan is het echt mis. Het loopt niet zoals meneer het in zijn hoofd heeft en het lijkt wel of alle stoppen even doorslaan. Joop is met Lesley meegegaan en ik ben alleen met Sylvain om de klappen op te vangen. Hij weet even helemaal niet meer wat hij met zichzelf moet en eerlijk gezegd weet ik het ook even niet. Na de zoveelste wilde tik, is mijn geduld ook  echt op. Ik voel dat ik mijn zelfbeheersing begin te verliezen en ga maar naar boven, even afkoelen en hopen dat ook hij afkoelt. Soms weet ik echt even niet hoe ik met mijn ventje om moet gaan. Hoe moet dit als hij straks groter is dan mij, schiet er op zo’n moment wel door mij heen.
De volgende dag heeft Sylvain een heerlijke verjaardag en wordt dik verwend. Het weer werkt ook goed mee, zodat we lekker buiten kunnen zitten en ik geniet van het de kinderlijke blijdschap van mijn jongste zoon. We hebben een heerlijke dag.

Toch ga ik het volgend jaar anders doen… Zo’n week als deze, wil ik niet weer. We laten hem niet meer van tevoren weten dat hij jarig is. Op het KDC moeten ze hierover hun mond maar houden en we vieren alles op één dag … Ik schrijf het nu maar op, zodat ik het hopelijk volgend jaar nog weet.

                                                                     

Een jaartje ouder

              

En dan ben ik zomaar weer een jaartje ouder. Niet dat ik daar moeite mee heb, ik ben blij dat ik elk jaar weer een jaartje ouder mag worden en hoop dat er na deze nog vele volgen. Maar het lijkt wel alsof elk jaar sneller omgaat of heeft dit met het ouder worden te maken?
Al weer drieënveertig winters of eigenlijk moet ik zeggen vierenveertig, want ik ben ook in de winter geboren. Geen idee of het toen koud was. Ik denk het haast wel, want ik heb mijn vader meerdere malen horen vertellen dat ik toen zulke blauwe handen had. Hij vroeg zich af of dit wel goed was, maar de vroedvrouw zei dat het gezond was. We woonden in een klein huisje, zonder verwarming, vast enkele beglazing en de wc in de achtertuin. Zelf kan ik me daar niks van herinneren. Zo lang heb ik daar niet gewoond en ik zat natuurlijk nog in de luiers. Maar ik ken wel de verhalen van ooms en tantes, die voordat ze bij mijn ouders op bezoek gingen naar de wc gingen, want die vonden het maar niks die wc in de tuin, die lange donkere gang ernaartoe …

Deze verjaardag was best een rare. Ik had al besloten mijn verjaardag niet te vieren, omdat Joop late dienst had. Hij was echter wel thuis, maar zó ziek dat  hij de hele dag in bed heeft doorgebracht. Te ziek om op te staan. ’ s Avonds lag hij overigens wel op de bank, maar er kwam  niet  veel uit.
Ik moest ’s ochtends natuurlijk gewoon op tijd mijn bed uit om Sylvain naar school te brengen. Lesley heeft Sylvain ‘s ochtends wakker gemaakt en aangekleed, zodat ik  iets rustiger aan kon doen. De lieverd. Aan het ontbijt heb ik van de kinderen een kleinigheidje gekregen en natuurlijk hebben ze voor mij gezongen. De dag begon dus  goed. Maar uitgerekend op mijn verjaardag werd ik geacht een workshop te volgen van het UWV over passend werk. Dus na Sylvain op school afgeleverd te hebben, waar hij trots vertelde dat zijn mama jarig was, ging ik op weg naar het UWV. Ik was veel te vroeg, dus de auto maar wat verder weg geparkeerd en nog een stukje gelopen. Toch was het nog even wachten in de wachtruimte, waar een aantal mensen zaten, vooral mopperend over het verplichte opdraven, hoe moeilijk het is om werk te vinden, etc. Ook tijdens de workshop had ik het idee dat een ieder alleen maar op een negatieve manier tegen alles aan kon kijken. De meneer deed zijn best zijn verhaal aan ons te vertellen, waar ik toch best  wat positiefs uit kon halen, maar volgens mij was ik de enige. Op een paar directe vragen na rechtstreeks aan mij gericht, heb ik mijn mond niet open gedaan, te ontdaan door de negatieve lading die hier hing. Heel anders dan voorgaande workshops, waar ik leuke contacten heb opgedaan en we mekaar op weg hielpen. Het heeft mij niet in zijn greep gekregen. Ik blijf erin geloven dat er toch op een gegeven moment wel wat op mijn pad moet komen. Ik wil de moed niet laten zakken.
Hierna heb ik alles  van me afgeschud, ben vrolijk boodschappen gaan doen, wat opruimen en nadat ik Sylvain van school had gehaald, stonden mijn ouders op de stoep. Gezellig toch nog even visite, al had ik niet meer dan 1 ½ uur voor hen, voordat we weer verder moesten naar de volgende afspraak. De training van Sylvain die nu in de zaal een half uurtje eerder begint. Hij geniet hiervan, even lekker met zijn vriendjes trainen, energie kwijt. Ondertussen kletsen de ouders in de kantine even lekker bij. De kinderen kregen  een mooie foto aangeboden door  autotaalglas en 112groningen.nl. Daarnaast was er de uitreiking van de verloting ‘Een weekend gratis Mini rijden’. Helaas, ook op mijn verjaardag is het niet gelukt om iets te winnen.
De avond heb ik afgesloten met het wekelijkse wandeluurtje en bijkletsuurtje samen met mijn oud-collega, die de dag voor mij jarig is en net zo oud is geworden. Eigenlijk best een goede afsluiting van een verjaardag en gezonder dan de hele avond taart en hapjes eten. Het was behoorlijk koud, alhoewel mijn voeten en bovenlichaam vrij snel warm werden door het tempo waarin we liepen, werden mijn bovenbenen daarentegen op den duur steeds kouder. Een heerlijke warme douche in het vooruitzicht, hield ons op de been.

Een andere verjaardag als gebruikelijk, toch heb ik me wel jarig gevoeld. Het leuke cadeautje van de kinderen, het lieve gebaar van Lesley, de triomfantelijke blik van Sylvain als hij verteld dat zijn ‘mama’ jarig is en het korte maar gezellige bezoekje van mijn ouders hebben hier wel voor gezorgd. Daarnaast stroomden de felicitaties binnen op mijn mobiel via facebook, zodra ik het huis binnenstapte (buiten heb ik geen internet) en deze kwamen echt van heinde en verre. Toch  leuk, al die berichten. Allemaal hartstikke bedankt. Ik neem me voor om hier zelf ook weer meer om te denken. Sorry voor degenen die ik vergeten ben. Attent zijn zit niet zo ingebakken bij mij, daar moet ik echt om denken.  Maar je bent nooit te oud om te leren …

                        

 

Verjaardag op vakantie

          Als je in juli of augustus jarig bent, heb je grote kans dat je verjaardag in de vakantie valt. De één zal het leuk vinden, de andere misschien juist niet.
Vooral als je nog jong bent gebeurd het regelmatig of elk jaar dat je niet op je verjaardag kunt trakteren in de klas, maar dat dit of voor de vakantie of na de vakantie plaatsvindt.
Het kan inhouden dat je niet zoveel bezoek krijgt op je verjaardag, omdat veel mensen op vakantie zijn. Of het kan voorkomen dat je zelf op vakantie bent op je verjaardag.

Lesley is op 15 augustus jarig, dus de ene keer valt z’n verjaardag wel in de vakantie en de andere keer niet. Toen hij nog jong was probeerden we op zijn verjaardag altijd weer thuis te zijn, dit is 1x niet gelukt. Nu hij wat ouder is, maakt het hem niet zoveel meer uit en houden we hier geen rekening meer mee. Het heeft ook voordelen. Je kunt je verjaardag vaker vieren.
Dit jaar was het de 3^e keer dat we zijn verjaardag op vakantie vierden. Dit keer voor het eerst met een grote groep familie.
De 1^e keer was toen Lesley 7 jaar werd. We waren toen in Turkije met zijn vieren. Lesley heeft een superverjaardag gehad. We zaten in een appartement op een klein complex, waar we rond het zwembad contact hadden met verschillende families. Samen met hen hebben we langs de rand van het zwembad taart gegeten en heeft Lesley kadootjes gekregen. Dat vond hij toch wel heel bijzonder, maar het mooiste was het kado wat hij van papa en mama kreeg. Dat had hij nooit verwacht en daar heeft hij het nu nog over. In die tijd was Lesley  helemaal gek van quads en per toeval zagen we dat deze vlakbij ons appartement te huur waren. Samen met papa heeft hij een uurtje op een quad mogen toeren.
De 2^e keer was vorig jaar. Toen waren we met z’n vieren in Italië. 15 augustus is in Italië een nationale feestdag, dus het merendeel van de winkels is dicht, maar we hebben wel relaxed door een mooie stad, Lucca, geslenterd en konden hier lekker uit eten. Voor ons als ouders een heerlijke, relaxte verjaardag.
Dit jaar waren we dus weer in Italië, maar nu met 11 man sterk.
We hadden helaas geen taart, want de bakker was dicht en de dag ervoor waren we in Rome geweest en konden bij thuiskomst geen taart meer halen.
Bij het wakker worden was Lesley erg verbaast. In huis en buiten was er voor hem versierd, iets dat al jaren niet meer gebeurde, geregeld door een oom en tante. ’s Nachts was er al voor hem gezongen en dit deden we na het ontbijt nog dunnetjes over en daarna volgden de cadeautjes. De rest van de dag hebben we bij het huis vertoefd, gehangen bij het zwembad, op de bank voor de tv, op het overdekte terras etc. en ’s avonds wilden we uit eten gaan.
Het was al laat, voordat we alle 11 klaar waren voor vertrek, iets wat wel meer gebeurd als je met zovelen bent. We wilden in 1^e instantie wel weer naar het meer van Bolsena om te eten, maar besloten het nu toch maar in het dorp te proberen. We hadden hier een tentje gezien, trattoria genaamd en dachten dat we hier wel pizza of iets anders konden eten. We werden netjes ontvangen, de tent was helemaal leeg, deed ook niet erg gezellig aan vond ik, heel wat anders dan aan het meer van Bolsena met het geluid van het klotsende water op de achtergrond. We kregen de kaart en zagen tot onze verbazing dat er helemaal geen pizza te verkrijgen was. Een deel van ons had hier toch zeker wel op gerekend. Wat nu? Ze begrepen ons ook al niet goed over het eten van Sylvain, of ze dat voor ons op konden warmen.
Niet zo netjes, maar we hebben wel heel beleefd aangegeven, dat de kaart niet helemaal was wat wij hadden gehoopt en zijn zo met z’n allen weer opgestapt. Vraag me wel af wat ze nu van ons dachten.
Zo kwamen we terecht bij een ‘afhaaltoko’. Hier kon je zowel pizza als pasta, kip en aardappeltjes, lasagne etc. krijgen. Het zaakje was klein, er stapten ook net 4 Nederlanders binnen die helemaal op de fiets vanuit Nederland hierheen waren gekomen, dus we besloten om eten te bestellen en dit maar mee te nemen naar ons huis. Daar hebben we gezellig buiten op het terras onze maaltijd gegeten. Toch wel een grappige wending aan het ‘uit eten’ gaan.
Ons toetje hebben we daarna met 9 man gehaald bij de Gelateria bij Civita di Bagnoregio en hier ook genuttigd. We hadden nog goede herinneringen aan het chillen op de brug naar de Civita 5 jaar geleden bij zonsondergang en het leek ons leuk dit nog een keer te doen.
We waren nu iets later, dus de zonsondergang hebben we gemist, maar het was zeker de moeite waard om in de avond de brug en de Civita te bezoeken. Dit keer zijn we wel  helemaal naar de ingang gelopen om nog wat mooie plaatjes te schieten van de entree van de Civita bij avond.
Het is zo heerlijk om met deze temperaturen ’s avonds nog in korte broek etc. buiten te kunnen lopen. De klim naar de Civita was nu een stuk minder vermoeiend dan in de brandende zon.
Tot slot hebben we bij het huis de verjaardag op het dakterras afgesloten met een disco, zodat Lesley de box die hij had gekregen voor zijn verjaardag kon uitproberen.
Ik denk of weet eigenlijk wel zeker dat Lesley heeft genoten van zijn verjaardag op vakantie en wij met hem.

                            

Persoonlijk vind ik een verjaardag op vakantie wel zo leuk. Een stuk relaxter als thuis, je hoeft als ouder niet te koken, niet de hele tijd met kopjes koffie, thee, frisdrank, taart, kaas, worst etc. te slepen en de visite is bij wijze van spreken alweer weg, voordat je ook maar een woord met ze hebt kunnen wisselen. Dit houden we er maar in.
Overigens hebben we inmiddels zijn verjaardag ook thuis nog gevierd en dit was, op het heen en weer sjouwen na, toch heel gezellig …