Vakantie; genieten of iets van te hoge verwachtingen?

                
Volgens mij zeg ik het ieder jaar weer: ‘Ik ben nog nooit zo toe aan vakantie geweest als nu …’ Dit keer heb ik toch echt het gevoel dat het zo is. Mijn huidige baan is druk en we hebben te weinig formatie vinden wij en ook andere collega’s van ons. Door ziekte van een collega, hebben we al 1 ½ jaar nog minder uren, gelukkig komt daar straks een eind aan op het moment dat mijn collega weer volledig aan het werk is, haar vervangster mag namelijk ook blijven. Ik kijk er naar uit dat we eindelijk tijd hebben om ons werk naar behoren te doen en tijd over hebben om extra’s op te pakken. Echter, voor het moment is het nog buffelen en de laatste weken, misschien wel maanden, heb ik gemerkt dat het me steeds meer moeite kost. Dit naast alle regelzaken rond het 18 worden van onze jongste zoon, fysieke klachten van ons zelf en het vele ziek zijn van onze jongste de afgelopen maanden, was het niet bepaald een makkelijke periode. Ik ben toe aan vakantie. Zie er enorm naar uit, heb al wel het één en ander gelezen over de omgeving, maar heb er geen tijd/puf voor gehad om me hier goed in te verdiepen en alvast uit te zoeken wat we er kunnen doen. Dat moet dan maar op het moment dat we er al zijn. Jammer, het stukje ‘De voorpret is al leuk’ heb ik hierdoor helemaal gemist.
En dan is het eindelijk zover. We gaan vertrekken. Gek genoeg, hebben we ondanks alle drukte van de laatste tijd, de boel qua inpakken en zaken die mee moeten, wel beter voor elkaar. Dit keer zijn we niet tot laat in de avond bezig met alles bij elkaar zoeken en inpakken. Wat heerlijk, toch nog een goede nachtrust voor vertrek en meer rust in ons lijf. Zal dit een goede voorbode zijn?
Onze oudste zoon gaat niet meer mee, best gek om hem thuis alleen achter te laten. Vorig jaar was hij ook al niet mee, maar toen was hij de eerste dagen nog wel aanwezig bij de Meeting in Manchester. Nu blijft hij dus echt alleen (samen met zijn vriendin) achter.
Sylvain gaat wel mee. We hebben hem tot de laatste dag voor de vakantie gewoon naar zijn werk en het KDC laten gaan, om het zo normaal mogelijk te houden voor hem. Natuurlijk hebben we het wel over de vakantie en krijgt hij wel mee dat we op vakantie gaan, maar gezien hij geen besef heeft van tijd, is het lastig voor hem om te weten wanneer we nu daadwerkelijk gaan. De rest dan maar zo normaal mogelijk laten, leek ons het beste, maar het is altijd zoeken naar wat voor hem goed is.
Of we het goed hebben aangepakt is de vraag. De reis, de verandering van omgeving, het temperatuurverschil de dag voordat we vertrokken, het niet weten wat er gaat gebeuren en hoe lang hij van huis is, zeg het maar, we weten het niet, maar de eerste dagen van de vakantie waren niet gezellig. Meneer was niet lekker, at bijna niet, wat toch weer tot frustratie bij ons leidt, want hij heeft het zo hard nodig, verkouden, last van slijm en zijn darmen, dwars gedrag en ook niet goed kunnen aangeven wat er aan de hand is, gecombineerd met het feit dat wij beiden oververmoeid en toch wat prikkelbaar op vakantie gaan, zorgt voor wrijving. We hebben zo’n zin in vakantie, maar kunnen (nog) niet genieten. Het stuk wat ik kort voordat we op vakantie gingen las, ik weet niet meer precies wat er stond, maar het zinnetje: ‘Vaak zijn er te hoge verwachtingen van de vakantie, …’  spookt door mijn hoofd.

                
We zijn hier nu al meer dan een week, ik zit op ons balkon/terras en geniet van het mooie uitzicht op de bergen om ons heen en het meer dat onder ons ligt. Elke dag, of eigenlijk elk moment van de dag, ziet het er anders uit. Het ene moment is het zonnig en heiig tegelijk, waardoor de bergen niet geheel zichtbaar zijn, een ander moment schijnt de zon volop op de bergketen rechts voor me. De hoogste bergen waar we vanuit ons huisje zicht op hebben en mijn favoriet. Het meer kleurt bij volle zon azuurblauw, maar het is nooit helemaal één kleur. Vrij snel kunnen er echter ook wolken ontstaan, die ineens donker en dreigend worden en voor je het weet regent het pijpenstelen, schieten de lichtflitsen door de lucht en rommelt en dondert het tussen de bergen. De bergen verdwijnen aan de ene kant helemaal uit het zicht, terwijl ze aan de andere kant nog te zien zijn, dit beeld veranderd al snel. Aan de kant waar de bergen net nog niet zichtbaar waren, begint de blauwe lucht al weer terug te komen, terwijl nu de bergen aan de andere kant uit het zicht zijn verdwenen. Fascinerend om dit zo te zien, zo snel als het kan veranderen en zo verschillend als het uitzicht steeds is. Ik krijg er geen genoeg van. Vele foto’s en filmpjes hebben we al van dit zelfde stuk geschoten. Langzaam aan voel ik wat meer rust in mijn lijf. Nog steeds lukt het me niet echt om rustig te gaan zitten tekenen of schrijven, wel heb ik twee boeken kunnen lezen en geniet van de omgeving.
Mijn gedachten gaan terug naar de mooie ritten en wandelingen die we inmiddels al hebben gemaakt in de omgeving. De eerste dagen zijn we een paar keer flink verrast door het weerbarstige weer en hebben we een wandeling op de alpenweide moeten afbreken, omdat het onweer los barstte en het flink begon te regen. Net te laat waren we bij de auto, dus aardig nat. Ook bij het meer van Tovel, een schitterend mooi, vrij hoog gelegen, helder en natuurlijk meer, helemaal omgeven door bergen, wilden we een leuke wandeling maken. We zagen al wel de bewolking hangen rondom de bergen, maar deze was nog helder. Na een stukje lopen, vonden we een mooi plekje waar we even bij het meer konden zitten en foto’s maken. De lucht werd ineens echter wel snel donkerder, dus besloten we toch maar terug te lopen richting auto. Die hebben we niet meer gehaald. Gelukkig was er bij het meer ook een restaurant waar we, samen met een heleboel andere mensen (waar die ineens allemaal vandaar kwamen?) naar binnen vluchten voor een hevige, maar korte regen-/onweersbui. Inmiddels hebben we de bergketen de Rosengarten/Catinaccio bezocht, dit wilden we toch wel graag zien en gezien dit wat verder van ons af ligt en je hier met een kabelbaantje naar toe kan, hebben we ervoor gekozen om dit te doen op de bijna enige dag dat er geen regen-/onweer voorspelt werd. De wat langere rit erheen was zeker de moeite waard. Al vanaf het moment dat we vanuit de auto de bergketen zagen, waren we onder de indruk. Wat een enorm mooi gebergte en wat torent het hoog uit boven de omgeving. We hebben genoten. Met de stoeltjeslift, heerlijk gegeten, lekker wandelen (al viel dit best tegen op het steentjesgruis, het toch wel ietwat steile pad bovenop de berg en de warmte), maar wat een uitzicht.
De wandeling op de alpenwei hebben we nog een keer overgedaan. Deze ging langs verschillende hutten, waar je ook lekker even wat kan eten en/of drinken, weides met koeien met van die leuke bellen,  genieten van de natuur, lekker in beweging en even alle zorgen van de afgelopen tijd van ons af laten glijden.
Bij het meer voor ons hebben we een stukje gevonden waar je wel even kunt zonnen en het water in kunt. Het ligt niet heel comfortabel met je handdoekje op een beetje gras, met vooral steengruis ertussen, maar we hebben ons hier goed vermaakt.  Bij de rest van het meer is de kade te hoog en het water te diep om er weer uit te kunnen komen.
Al met al hebben we al best veel gezien en gedaan, terwijl we daarnaast ook regelmatig gewoon bij ons huisje zijn en zittend op ons terras genieten van het mooie uitzicht.

                
                
Nog een paar dagen, dan zit de vakantie er al weer op. Wat is de tijd snel gegaan. Voor mijn gevoel sneller dan tijdens andere vakanties, terwijl we nu toch ook gewoon twee weken weg zijn. Komt het door de opstartproblemen? Heb ik meer tijd nodig gehad om echt te ontspannen en me in het hier en nu te begeven? Ik weet het niet. Ik weet in elk geval wel dat ik geniet van mijn vakantie en dat het met die te hoge verwachtingen wel meevalt.
 (Geschreven 10-7-2019)

Een nieuwe plek

                

Met een grote big smile loop je naast me. Het is heerlijk weer en eindelijk is het dan zover. Het jaarfeest. Je loopt al weken met het affiche rond, hebt vele mensen gevraagd of ze ook willen komen, het affiche gaat overal met je naartoe, is in vieren gevouwen en door het vele open en dicht vouwen zijn er duidelijk vouwlijnen zichtbaar, waardoor de tekst en het plaatje al wat zijn verbleekt. Een groter affiche hangt inmiddels op ons raam en iedereen die het maar horen wil, vertel je erover. Op je werk heb je er natuurlijk ook veel over gehoord. Iedereen is er mee bezig. Al een paar weken treffen jullie, naast het gewone werk, voorbereidingen. Wat jij hiervan allemaal precies hebt meegekregen weet ik niet, maar je hebt er in elk geval heel veel zin in. Vorig jaar waren we ook aanwezig, maar toen als toeschouwers, die vooral een kijkje kwamen nemen op deze misschien wel nieuwe dagbestedingsplek voor jou en wilden zien of/hoe de werknemers het hier naar hun zin hebben, hoe ze met elkaar omgaan en of het ons een plek leek waar we jou wel zagen werken. Het voelde goed en nu ben je zelf een onderdeel van het team.
Als we aankomen is het al een drukte van belang. De verschillende standhouders, die vandaag op de ‘braderie’ staan, zijn druk bezig hun kraampjes in te richten. De begeleiding loopt heen en weer, de cliënten die al aanwezig zijn te instrueren waar nodig, om de laatste hand aan alles te leggen. Wij stappen net als anders jullie kantine binnen, maar hier zit nu niemand rustig de dag te beginnen met een kop koffie of thee. Het is hectiek alom. Wij weten even niet wat jij nu moet doen. Jij weet het niet en ik kan je er niet bij helpen, dus we gaan maar op zoek naar iemand die dit wel weet. Even voel je je een beetje verloren, maar al gauw ga je op in de drukte en ben je mij ook al vergeten. Ik zeg je gedag en zeg dat wij vanmiddag langs komen. Je kijkt al niet meer naar mij om.

Inmiddels is het zo’n negen maanden geleden dat je op deze plek bent gestart met een paar dagen proefdraaien, ook wel stagelopen genoemd. Nadat wij drie verschillende plekken hebben bezocht en uiteindelijk hebben gekozen voor deze plek, waarbij we er toch nog niet helemaal zeker van waren of dit wel de juiste keuze was, ben je naast het KDC hier één dag in de week naartoe gegaan.
Mijn twijfels over of dit wel een juiste plek was, waren snel weg. Al vanaf dag één had je het hier ontzettend naar je zin. Al de 1^e dag bij binnenkomst voelde jij je op je gemak, je melde je bij je begeleider en werd wegwijs gemaakt waar je je kon omkleden, etc. Zelf stond ik er wat verloren bij. Gewend om als ouder ook aandacht te krijgen, zoals op het KDC, maar hier gaat dit anders, de meeste cliënten komen zelfstandig naar hun werkplek.
Na kort nog even te hebben overlegd, ben ik daarom maar weggegaan, maar het voelde toch wel een beetje gek. Ik had aangegeven, dat ze me mochten bellen, als je het niet vol kon houden, maar toen ik je rond vijf uur kwam halen, was je nog druk aan het dweilen met een grijns van oor tot oor. Je had het duidelijk naar je zin. Op weg naar huis vertelde je nog wel het één en ander, maar eenmaal thuis stortte je in. Je wilde niet meer praten, was uitgeblust, maar de volgende week ging je vol enthousiasme weer naar je stage.  Na de drie proefdagen was voor ons wel duidelijk dat dit een goede plek is voor jou. We hoopten dat ook de begeleiding hier zo over dacht,  dat je goed in de groep past en/of niet teveel begeleiding nodig hebt. Gelukkig was tijdens het evaluatiegesprek al gauw duidelijk dat ook zij het zagen zitten met jou. Je past prima in de groep, bent nog wel wat jong, maar brengt hierdoor ook weer een andere dynamiek in de groep.
Vanaf die tijd ben je eigenlijk al vlot overgegaan op twee dagen in de week ‘werken’ en daarnaast nog drie dagen KDC, waar je met steeds minder enthousiasme naar toe gaat. Het einde van de week, is jouw favoriet.
In de tussentijd heb je ook al twee feesten meegemaakt en een borrel die jullie mochten verzorgen voor iemand die zoveel jaar in dienst was. Hier geniet je echt van. Vooral de beide feestavonden met Halloween en Carnaval vond je geweldig. Verkleed heen in de avond, muziek, dansen en een ‘biertje’ erbij en dat zonder papa en mama. Als ik je ophaal sta ik stiekem nog even naar binnen te gluren, voordat jij me ziet en zie je stralen en er ook helemaal bij horen.

We zitten lekker op het terras, je vader, broer, zijn vriendin en ik. Jij bent in geen velden of wegen meer te bekennen. Opa en oma zijn net ook even langs geweest, evenals familie van je schoonzus en twee begeleiders van je KDC. Je vindt het geweldig dat ze zijn gekomen. Laat ze trots het één en ander zien, staat een tijdje netjes achter de boeken in het standje waar jij vandaag ‘je werk’ doet, maar je bent ook veel weg om te kijken wat er verder allemaal gebeurd en te zien is, je staat bezoekers te woord en laat ze het één en ander zien, hebt het gezellig met je collega’s. Het is ons wel duidelijk dat je je hier thuis voelt, dat je het naar je zin hebt. Wij hebben hier rustig rondgelopen en zien niet alleen dat jij het naar je zin hebt hier. Ook je collega’s lijken het op deze plek goed naar hun zin te hebben. De plek bestaat inmiddels tien jaar en er hangen foto’s van tien jaar jaarfeest. We herkennen hierop een deel van de begeleiders en cliënten. Waarvan toch een aardig deel hier al vanaf het begin werkt. Het doet ons goed om dat te zien. Dat geeft ons wel het gevoel dat het een goede plek is. Zowel voor begeleiders om te werken alsook voor cliënten om deze plek te hebben als dagbesteding.  Terwijl wij rustig op het terras in het zonnetje zitten, observeren we het hele reilen en zeilen om ons heen. Het voelt goed, het is goed, we hebben een goede keuze gemaakt.
Als het feest achter de rug is gaan wij naar huis. Jij blijft nog even gezellig samen eten met je collega’s.
Als ik je na het eten ophaal, zie je er moe uit. We lopen samen terug naar huis en dan vraag jij: ‘Is het nu afgelopen? Wanneer is dan het jaarfeest?’ Ik kijk je even onbegrijpelijk aan en zeg dat het de hele dag jaarfeest is geweest en dat het nu is afgelopen. Ik zie de vertwijfeling in je gezicht, het is even stil en dan zeg je: ‘Ik dacht dat het binnen was.’
Opeens valt bij mij het kwartje. De vorige keer dat je een feest had (Halloween en Carnaval) had je ook een affiche meegekregen naar huis, waar dit opstond. Het feest was na een gewone werkdag in de avond. Dit had je nu ook verwacht van het jaarfeest. Het is de hele dag een bijzondere dag geweest, anders dan een normale werkdag, maar je had wat anders in je hoofd en hebt alles overdag gewoon gezien als een werkdag, niet als een feest. Als ik je vraag of je had verwacht dat je ’s avonds zou dansen en een ‘biertje’ zou drinken, beaam je dat. Juist dat ‘biertje’ drinken, is voor jou een feestje.
Opeens besef ik dat jij wel de hele tijd met een affiche rond kan lopen, maar je kan niet lezen, dus weet je niet wat erop staat. Wij weten dat wel, maar vergeten blijkbaar dat voor jou niet direct duidelijk is wat het dan voor feestje is. Volgend jaar toch maar even duidelijker uitleggen om teleurstelling te voorkomen.

Lange wintermaanden

             

Al jaren heb ik moeite met de wintermaanden, en dit zijn voor mij dan echt de maanden januari en februari. In december heb ik dat gevoel nog niet echt, dan zijn er nog de feestdagen waar ik me op kan verheugen. Of eigenlijk niet echt de feestdagen zelf, dat hoeft van mij allemaal niet zo, maar wel het feit dat we dan met elkaar in elk geval een paar dagen extra vrij zijn. De sfeer rond kerst en oud & nieuw is toch altijd wat anders dan de rest van het jaar, vind ik.  Als dit alles achter de rug is, lijkt het wel alsof de tijd veel langzamer gaat dan de rest van het jaar.
Dit jaar heb ik dit gevoel echter helemaal (nog) niet. Januari is omgevlogen, ik geniet er van dat de dagen al langer worden. Af en toe zie ik de zon alweer opkomen, voordat ik op mijn werk ben en als ik naar huis ga (en ik ben een beetje op tijd) is het nog licht. Waar zal dit hem in zitten? Heeft het te maken met ouder worden? Genieten van de kleine dingen of heb ik het gewoon te druk. Grappig vond ik wel dat mijn (stuk jongere) collega vorige week nog zei dat ze januari zo lang vond duren en daardoor was ik me er extra van bewust dat ik dat gevoel momenteel dus helemaal niet heb.
Ondanks dat de dagen nog heel erg wisselen, de ene keer grauw en grijs, met of zonder regen. De andere keer mooi zonnig met zo nu en dan wat sneeuw (dit laatste ben ik niet zo blij mee op het moment dat ik de weg nog op moet), heb ik niet dat zelfde gevoel als ‘vroeger’ dat het nog zo lang duurt voordat ‘het mooie weer’ er weer aankomt. Misschien komt het door het ouder worden of omdat ik het te druk heb om hier nog bij stil te staan, maar misschien ook wel omdat ik me in deze tijd van het jaar bezig aan het houden ben met vakantie plannen, huizen uitzoeken en als dit is gebeurd rondkijken wat er allemaal in de omgeving is te doen. Als ik even de tijd heb, ga ik hiernaar op zoek.

Onze zomervakantie is inmiddels gepland. We hebben vaak vooraf geen vast omrande ideeën, maar als anderen (meestal op het werk, omdat bekeken moet worden wie wanneer weg kan) beginnen over de vakantie, krijgen wij ook het gevoel toch maar eens rond te kijken waar we deze zomer naar toe kunnen. Het hangt vaak wat van de omstandigheden af (zoals vorig jaar, toen we niet gezamenlijk in de schoolvakanties weg konden en eind juni toch al in Engeland waren) of wat we toevallig ergens tegen komen (zoals dit jaar een artikel over de Dolomieten) waar we naar gaan zoeken. Eenmaal bezig met zoeken in een bepaalde omgeving, worden we vaak steeds enthousiaster. Er zijn zoveel mooie plekken op aarde, waar we het bestaan niet van weten. De Dolomieten zijn we ooit een keer, zo’n 15 jaar geleden, door heen gereden, maar nooit aan gedacht dat dat ook een mooie bestemming is om te vertoeven. Na de mooie, groene bergen in Engeland en de ruige bergen aan het begin van de hooglanden in Schotland, trekt opnieuw een vakantie in de bergen ons wel aan. We ontdekken schitterende hoge bergpartijen in de Dolomieten. Hoe meer ik rond surf op het net, des te enthousiaster ik word. Ondertussen zoek ik naar huizen in de omgeving, waar we wel willen verblijven. Dagen, weken (tussen de bedrijven door, ik heb geen tijd om hier continue mee bezig te zijn) kan ik hier zoet mee zijn. Dit keer heb ik heel wat huizen gevonden, maar steeds was er wel iets, waardoor het niet helemaal geschikt was. Of het was toch niet helemaal de juiste plek om de bergtoppen te bezoeken waar wij graag heen willen, of het was bij anderen in huis, of er zijn teveel trappen in het huis, etc. etc. Ik ben niet rustig voordat we eindelijk wat hebben gevonden en de zaak rond is. Pas dan kan ik me ook echt op de omgeving rondom de plek waar we heen gaan focussen. Je ziet, het lijkt me helemaal in zijn greep te hebben, maar tussendoor moet er gewoon gewerkt worden en ben ik druk bezig met van alles te regelen voor mijn zoon die bijna 18 wordt. Normaal gesproken een leuke leeftijd, eindelijk volwassen, meer rechten, maar verder veranderd er eigenlijk niet zoveel. Hoe anders is dat als je 18 wordt voor de wet, maar dat in doen en laten niet bent en ook nooit zult worden. Hier komt veel meer bij kijken en zorgt ervoor dat ik het 18 worden van mijn jongste eigenlijk helemaal niet zo leuk vind.
Misschien dat ik me daarom naast het werk en al deze regelzaken wel extra stort op het uitzoeken van een leuke vakantiebestemming en de bezienswaardigheden die we kunnen gaan bezoeken.

Het duurt nog wel even, maar ik kan me nu al verheugen op onze aankomende vakantie en met de technieken van tegenwoordig, kan ik overal en op elk moment even kijken naar onze bestemming en de omgeving. Heerlijk. We zijn zelfs al bezig met ons wat te verdiepen in onze bijzondere vakantie van volgend jaar. Op deze manier kom ik de wintermaanden wel door.
Dit alles zo schrijvende ben ik wel benieuwd hoe jij tegen de wintermaanden aankijkt. Vind jij dat de wintermaanden lang duren, of heb je hier helemaal geen last van? Ben je misschien meer een wintermens en geniet je van de lange avonden in huis, verwarming aan, gordijnen dicht en met een boek of film op de bank? Herken je het, dat dingen veranderen naarmate je ouder wordt of je het te druk hebt om het maar op te merken? Kan je je net als ik al helemaal verheugen op de zomervakantie of is dit nog te ver weg?

Strand, zee, duinen en harde wind.

          
Ik lig in mijn bed, maar kan de slaap nog niet vatten. Buiten gaat de wind flink tekeer. Met harde  gieren en halen, komt en gaat de wind. Rukwinden noemen ze dit, denk ik. Rondom me in het huisje is het stil. Zou de rest wel slapen? Vinden zij het niet heerlijk om naar het geluid van de wind te luisteren? Op dit moment bevinden we ons in Denemarken, in een huisje op een soort park op een paar 100 meter van het strand. De huisjes staan hier ver uit elkaar, je hebt veel privacy. Om ons heen de duinen, waar we een mooi zicht op hebben, in de verte een ander huis en verder dus alleen landschap. Mooi, maar op dit moment ook wel kwetsbaar. De stoelen op het terras aan de westzijde, waar de wind vandaan komt, hebben we voor het slapen gaan toch maar naar binnen gehaald. Je weet maar nooit en dat met alle ramen in ons huisje.
Ik geniet van het geluid van de wind, af en toe hoor ik er ook wat spetters tussendoor. Nu mag het. Als ik lekker warm in mijn bedje lig, vind ik het niet erg dat het regent en waait. Hopelijk is het morgen nog wel een periode droog, zodat we lekker door de duinen kunnen wandelen en misschien ook nog even op het strand. Strand, zee, duinen, ik hou er van.

Ruim een half jaar geleden viel mijn oog op dit huis. Een mooi huis, midden in de natuur tussen de duinen op een steenworp afstand van het strand en qua prijs best te doen. De foto’s van het huis heb ik de laatste maanden meermalen de revue laten passeren. Toch kun je je er niet helemaal een voorstelling van maken, hoe het daadwerkelijk zal zijn. Ik had niet gezien dat het huisje op een soort park stond. In mijn belevenis stond het nog dichter bij de zee, maar de foto’s hebben verder niks teveel gezegd. Het is echt een heel mooi huis.
Na onze vakantie in Engeland en Schotland heb ik hier wel naartoe  geleefd, maar toch anders als bij een zomervakantie. Hierbij speelde mee, dat mijn man steeds meer last van zijn rug kreeg en uiteindelijk zes weken voor onze vakantie is geopereerd aan een hernia. Zou hij op tijd weer zijn hersteld om mee te kunnen op vakantie? Daarnaast is mijn naaste collega, met wie ik de vakantie had afgestemd, nog steeds ziek en haar vervangster heeft ook in de herfstvakantie een vakantie gepland. Niet handig, het voelt niet goed dat er een week lang geen diëtist aanwezig is en wat voor puinhoop treffen we aan, als we weer terug zijn. Zaken waar ik me echt druk om kan maken.
De dag voor vertrek is manlief nog voor controle in het ziekenhuis geweest en het ziet er goed uit. Hij mag op vakantie, maar moet wel goed naar zijn lichaam luisteren en aanvoelen wat kan. Op mijn werk is alles zo goed als geregeld met collega’s uit het nabijgelegen ziekenhuis. Met een min of meer gerust hart kunnen we dus op reis.
Hoe dichter we bij onze bestemming komen, des te meer het vakantiegevoel vat om me gaat krijgen.
Als we op de plaats van bestemming zijn, valt alles van ons af. Het laatste stuk hierheen hebben we zicht op een schitterende zonsondergang, de laatste 10 minuten rijden we door een geweldig natuurgebied bestaande uit mooie, glooiende duinen, bedekt met verschillende heidesoorten en helm en dan staan we voor ons huis. Het voelt direct goed en de volgende avond sta ik al oog in oog met twee damherten bij ons in de achtertuin. Ik kijk ze aan en zij mij, ze laten mij rustig mijn fototoestel pakken en foto’s van hen maken. Het weer is helaas deze week wel omgeslagen. Het is een stuk frisser, winderig met zo nu en dan een bui, dit weerhoudt ons er niet van om richting zee te gaan. De eerste avond dat we hier zijn, genieten we van de wind, de zilte zeelucht en de bewolking maakt, net op het moment dat de zon onder gaat, toch wat plaats, waardoor we kunnen genieten van een schitterende zonsondergang. Oh, wat hou ik toch van de zee. Hopelijk kunnen we deze week nog vaker even langs zee lopen, de zonsondergang bewonderen en genieten van dit schouwspel.
De dag nadat we een uitstapje hebben gemaakt naar de oudste stad van Denemarken, moet Joop het toch even bekopen. Het is slecht weer, dus we lassen een rustdag in. De kinderen moeten nog studeren en Sylvain doet wel een poging om met mij mee te gaan naar het strand, maar vindt de wind te hard en als het dan ook nog begint te regenen, wil hij terug. Zodra het weer droog is, doe ik een nieuwe poging om naar het strand te wandelen. Zodra ik vanuit de duinen zicht op zee heb, vliegen de zandkorrels en het schuim uit zee me om de oren. Ik kan me nauwelijks staande houden en de zee staat hoog, dus er is weinig strand. Ik besluit om het strand niet op te gaan, maar wel even vanaf mijn plekje in de duinen te genieten van de wilde zee, de harde wind zorgt voor enorme schuimkoppen die in kleine stukjes met de wind meevaren, het helm in de duinen gaat woest te keer. Mijn gezicht zit vol zand en mijn lippen smaken zout, maar ik geniet. Niet te lang, maar het lukt me toch om een paar (bewogen) foto’s te maken. Hierna kies ik ervoor om mijn wandeling maar voort te zetten in het duingebied. Hier waait het ook, maar toch iets minder. Heerlijk dit, zo krijg ik mijn hoofd wel leeg.

Al maanden wilde ik naar zee, maar het kwam er maar niet van. Nu kan ik in principe een hele week, elke dag lekker langs het strand wandelen. Door de korte dagen en gezien we ook nog wel wat anders van de omgeving willen zien, lukt dat niet elke dag, maar toch zeker wel om de dag. Heerlijk dit. Ik zou best aan de kust willen wonen. Dat blijft toch wel een droom, een eigen huisje vlak bij zee. Terwijl ik de wind nog hard tegen ons huis aan hoor beuken, voel ik me langzaam wegzakken in een diepe slaap.

 

Vakantieherinneringen

            
Tot mijn spijt moet ik toegeven dat mijn goede voornemen om in elk geval 1x per maand een blog te schrijven, in mei al is gesneuveld. En tot nog toe is er geen bij gekomen. Op de één of andere manier is er geen rust en ruimte in mijn hoofd om een blog te schrijven, daarnaast kamp ik met een tennisarm/muisarm of hoe je het ook maar noemen wilt, wat het veel achter de computer zitten niet bevorderd. Zelfs in de vakantie is het niet gelukt om een blog te schrijven. Waren we te actief? Of was het binnenshuis te koud om rustig achter mijn computer te zitten? Ik kan je hier helaas geen antwoord op geven, ik weet alleen dat ik het niet heb gedaan. Maar nu ik in de vroege ochtend, lekker in de tuin zit, met al de eerste hectische werkweken achter de rug, wil ik toch even terug in gedachten naar onze vakantie. Want we hebben een heerlijke vakantie gehad, met tegen alle verwachtingen in, prachtig weer. Onze eerste vakantie zonder onze oudste zoon, wat toch best wel gek was. Naarmate de vakantie dichterbij kwam, begonnen we hier toch allemaal wel wat moeite mee te krijgen. Helemaal toen vlak voor de vakantie duidelijk werd, waarom hij al een tijd het gevoel had geen energie te hebben, haast geen voetbalwedstrijd vol kon houden, zich moeilijk kon concentreren op zijn tentamens. Het lag niet aan zijn veranderde leven (studie, vriendin, half om half uit huis), ineens waren daar ook heel opgezette klieren en bleek hij de ziekte van Pfeiffer te hebben.
Terwijl wij lekker op vakantie gingen om uit te rusten, moest hij nog heel hard blokken voor een aantal hertentamens. De eerste dagen is hij nog wel mee geweest naar Manchester voor de Meeting, maar het was gek om hem op zondagavond, samen met mijn ouders, af te zetten bij het vliegveld in Manchester, terwijl wij zelf onze huurauto ophaalden en de vakantie voortzetten.

 

                
Het is alweer onze laatste dag in Noord Engeland. Van te voren hadden we niet verwacht dat het hier zo mooi zou zijn. Wat een rust straalt dit deel van het land uit, wat veel groen, schitterende bergen en stukken waar je alleen rondrijd tussen de loslopende schapen en bijna geen mens tegenkomt. Hier kom je echt tot rust. We hebben onze spullen al half om half ingepakt voor onze doorreis naar Schotland morgen, maar willen vandaag nog een wandeling maken. Op een kaart die ik in een blad heb gezien, die we bij de plaatselijke VVV konden halen, staat als hoogtepunt Great Asby Scar National Park. Hier moeten nog mooie kalkstenen rotsen liggen en is de top bedenkt met kalkstenen bestrating. Via google maps zoeken we hoe we hier kunnen komen. Ter plaatse is het dan nog wel zoeken naar de plek waar de route begint en waar je de auto kunt parkeren. Dit wordt niet aangegeven.
Het bordje met de route hebben we op een gegeven moment wel gevonden, maar een parkeerplek is moeilijk. We zitten op een vrij afgelegen weg, wat wel een wandelroute is. Er staan her en der wat huizen, maar daar kunnen we moeilijk onze auto parkeren, verder is er geen ruimte. Ja, alleen voor de hekken naar de weilanden. We moeten dus weer een aardig eindje naar beneden rijden, voordat we iets hebben gevonden wat wel wat lijkt op een parkeerplek. Hier zetten we de auto neer, niet helemaal met een fijn gevoel, het is wel een huurauto en kunnen de tractoren die hier geheid rijden, er wel langs? Het moet in principe kunnen, dus we stappen uit en lopen eerst het stuk over asfalt terug naar het bordje wat we een stuk verderop hebben gezien.
Het is later dan de bedoeling is, we hadden verwacht het eerder te vinden. De wandeling moet niet heel erg lang zijn, dus we hebben ook helemaal geen eten en drinken meegenomen. Stom natuurlijk.
We hebben net wel een bord gezien dat je hier ergens wat kunt eten en drinken en besluiten hier eerst maar langs te gaan, alvorens we de wandeling bergopwaarts gaan starten. We vinden het bord. We vinden ook de plek waar je kan zitten. Er staat een soort tuinhuisje, maar er is niemand. Het ziet er allemaal oud en verlaten uit. Hier is al jaren niemand geweest. Dat wordt dus niet nog even wat eten en drinken. Hiernaast loopt het pad naar boven. Alhoewel, is dit het pad wel? Het is hobbelig door de stenen die er liggen, begroeid met gras en het bordje wijst niet helemaal deze richting op, maar een andere optie is er ook niet. We besluiten toch maar dit pad te nemen. Even later is er een hek, gevolgd door nog een hek. Deze kunnen wel gewoon geopend worden, er zijn verder geen borden meer. We vervolgen maar gewoon het pad. We zien wel of we goed lopen. Het is hier rustig, alleen de koeien kijken ons nieuwsgierig aan. Het pad is verwilderd, alsof er niet vaak iemand loopt. We komen verder ook niemand tegen. Het pad kronkelt  gestaag naar boven, we komen weer een hek tegen en moeten dan dwars over een weiland waar aan de opgedroogde poep te zien duidelijk koeien en/of schapen hebben gestaan. Vaag zien we wel een looppad in het gras. We zitten dus vast wel goed. Zo lopen we over verschillende weilanden van hek naar hek. Het pad gaat heel langzaam aan naar boven en hoe hoger we komen, des te mooier het uitzicht

                
Het is warm, de zon schijnt, maar er is wel een lekker briesje, maar af en toe moeten we toch even stoppen om op adem te komen en dan genieten we van het geweldige uitzicht. Wat is dit mooi. Helemaal alleen met ons drieën lopen we hier. Sylvain heeft het ook naar zijn zin. Met gemak loopt hij omhoog, bewonderd het uitzicht, maar ik denk dat hij met name geniet van de rust, niet teveel prikkels. Hij kijkt naar de dieren om hem heen, we zien in de verte een roofvogel een prooi vangen en deze laten vallen, waarna er een gevecht ontstaat met een andere roofvogel. Dit vindt Sylvain natuurlijk prachtig. Hij loopt even laten, als de roofvogels nog aan het vechten zijn in een boom verderop, naar de plek waar hij denkt dat de prooi moet liggen. Deze vinden we natuurlijk niet en zo komen we langzaam aan bij de top van de berg. Hier spreiden we onze handdoekjes uit en laten de volledige rust in combinatie met het zicht op de omliggende bergen op ons inwerken. Gevoel van complete vrijheid daalt op ons neer. Wat is dit mooi. Wat een fijne manier om vakantie te vieren.
We hebben wel vaker op vakanties wandelingen gemaakt in de natuur, maar niet op deze manier. We hebben niet eerder delen van wandelroutes gevolgd of via onverharde paden of in dit geval weilanden, de top van een berg beklommen, maar het is echt heel erg leuk om te doen. Pas nu begrijp ik de mensen die op wandelvakantie gaan.
Helaas zijn we pas te laat op de dag op pad gegaan, hebben we geen eten en drinken bij ons, anders hadden we hier uren kunnen zitten.

                
Ik ben nog iets hogerop geklommen, dan waar we zaten om de kalkstenen goed te kunnen bekijken. De kalkstenen bestrating, zoals ik dat op foto’s wel heb gezien, hebben we niet gevonden, maar dat maakt ook helemaal niet uit. Deze wandeling, dit uitzicht en vooral de rust om ons heen, is echt de moeite waard. Dit is echt genieten. Hier kom je van tot rust. Dit zou Lesley ook mooi hebben gevonden. We sturen nog wat foto’s om hem te laten weten waar we zijn en dit een klein beetje met ons te delen. Zo is hij er toch een beetje bij (wel dubbel natuurlijk, want of hij hier nu op zit te wachten terwijl hij druk aan het studeren is?). Ik vind het wel bijzonder dat dit tegenwoordig kan. Waar je ook bent, je kunt toch contact hebben. Zelfs op een vrij afgelegen plek boven op een berg.
Ook op onze weg terug naar beneden genieten we nog volop. Dit is gemakkelijker lopen en we hebben nu echt het zicht op het dal waar we vandaan komen en de bergen aan de andere kant. We lopen rustig om nog even de laatste momenten in Noord Engeland volop te ervaren en de beelden tot ons te nemen. Als Engeland al zo mooi is, wat zullen we dan in Schotland treffen? Daar zijn onze verwachtingen eigenlijk nog hoger van.
Beneden aangekomen bij het tuinhuisje, zien we het hek openstaan en ook de deur van het tuinhuisje staat open. Er is niemand. We besluiten toch even te gaan kijken en zien dan in het tuinhuisje dat hier een waterkoker staat, een koelkast is en er hangt een briefje met wat alle verschillende dranken en versnaperingen kosten. Op het tafeltje staat een potje met geld en er ligt een schrift, waarin de verschillende wandelaars die hier langs gekomen zijn,  wat schrijven. Er zijn vandaag al zes wandelaars (of groepjes) langs geweest, die iets genuttigd hebben. Wij zijn blij verrast. Wij kennen dit helemaal niet, maar mensen die vaker een wandelroute lopen, zijn hier vast wel van op de hoogte. We pakken wat te drinken uit de koelkast, met daarbij ook een lekkere koek, stoppen wat extra geld in het potje en schrijven een kort stukje in het schrift. We nemen plaats op het terras om te eten en drinken. Wat een aangename verassing,  … en dat dit zo kan.

                
Dit was één van onze ervaringen tijdens onze vakantie. Een wandeling om met veel plezier aan terug te denken en wat er ook voor zorgt dat ik weer even helemaal terug ben in die serene rust, mooie omgeving en het gevoel wat ik daarbij had. Gelukkig hebben we veel foto’s en filmpjes gemaakt om ook gemakkelijk weer in deze sfeer te komen.
We hebben ook ongelofelijk veel geluk gehad met het weer. Schreef ik in mijn blog over ‘Vakantieplannen’ nog:  ‘Ik hou van lekker weer en in zomerse kleding rondlopen tijdens de vakantie. Of dat dit jaar ook echt zal lukken …’ Nou dat is echt wel gelukt. We hebben twee weken lang mooi weer gehad, zowel in Engeland als Schotland, wat heel uitzonderlijk is. Dit hebben we dan ook veelvuldig gehoord van de lokale bevolking  in Engeland en Schotland.

Genieten tijdens de autorit naar het werk, wat ben ik blij met de verschillende seizoenen

                

Al bijna anderhalf jaar rij ik nu drie keer in de week een uur naar mijn werk en terug. Het vroege opstaan daar zal ik nooit echt aan wennen, maar inmiddels zit het wel in mijn systeem. Het nadeel is dat mijn biologische klok hier zo langzamerhand aan gewend raakt, waardoor het me ook in het weekend en op vrije dagen niet meer echt lukt om uit te slapen. Ik vind het echter nog wel heerlijk om, als ik de volgende dag niet hoeft te werken, de dag ervoor later naar bed te gaan, wat er toe leidt dat ik eigenlijk te weinig slaap.
Het autorijden op zich heb ik niet zo’n probleem mee. Vooral in de ochtend niet. Heerlijk om dan in de auto nog even rustig wakker te worden met de radio aan en een kopje koffie erbij. Rijden vind ik niet erg, vooral niet in onze nieuwe auto. Die rijdt heerlijk relaxed. Maar toch is het rijden in de donkere wintermaanden minder leuk. Alles lijkt op elkaar en op een aantal vaste ijkpunten na, weet ik vaak niet precies waar ik ben. Maar wat is het heerlijk dat de dagen nu weer langer worden. Heel langzaam aan is de lucht niet meer zwart als ik het huis uitstap, maar kleurt deze al donkerblauw.

Een aantal weken geleden schreef ik hierover het volgende:
Ik stap naar buiten. Het is nog vroeg. Ik ben mooi op tijd, maar toch is het buiten al niet meer echt donker. De laatste weken heb ik de donkere autoritten langzaam aan zien veranderen naar gedeeltelijk donkere autoritten en nu is het al bijna de hele rit licht. Nog niet helemaal, maar wat ik nu zie, daar geniet ik elke ochtend van. Wat een geluk dat de dagen op het moment ook vooral helder zijn, door de vrieskou en de zon. Van deze laatste kan ik op het moment echt genieten.
Op het moment dat ik de deur uitstap is de zon nog niet op. Als ik op de ringweg kom, zie ik in de lucht de roze, rode gloed (bij helder weer) en naarmate ik dichter bij het werk kom, word de gloed minder, maar dan ineens verschijnt de zon heel stiekem aan de horizon. Ik geniet onder het rijden van de zon die steeds een beetje groter wordt, de lichtschakeringen die dit met zich mee brengt. Steeds weer denk ik ‘had ik maar een camera bij me’, maar foto’s maken in de auto is sowieso geen optie en er voor stoppen langs de kant van de weg (wat ook lang niet overal kan), dat gaat me toch net even te ver. De beelden blijven wel in mijn geheugen, ik denk en bekijk de wereld in plaatjes en deze sla ik allemaal ergens op in mijn brein. Als ik uitstap weet ik dat ik nog een lange dag voor de boeg heb, maar wat is dit weer een mooi begin van deze dag. Hier krijg ik energie van. Ik weet dat ik aan het eind van de dag weer moe en enigszins onvoldaan naar huis rijdt, omdat ik weer niet alles heb kunnen doen, wat ik had willen doen en weer te laat in de auto stap. Maar dit moment pakt niemand me meer af.

Inmiddels zijn we een paar weken verder en ook van de week moest ik bij binnenkomst op mijn werk even een stukje van me afschrijven van wat er onderweg naar het werk met mij gebeurd:
Ik kan enorm genieten van een mooie zonsopkomst en zonsondergang. Ik word blij als de zon schijnt en deze zorgt voor een bijzondere kleurschakering op het landschap, maar ik kan ook genieten van de mist, de dauw, de kou die op het land zichtbaar is.
Vanochtend baalde ik, toen ik de deur uit stapte en zag dat ik moest krabben, helemaal omdat ik weer iets te laat uit huis was gegaan en dit me ook weer 5 minuten kost.
Dit gevoel was echter al gauw over toen ik de stad uit reed en uitzicht had op de landerijen. De vorst heeft weer een mooi wit laagje over de velden gelegd. Een mooi gezicht. Het is wat mistig, maar het zonnetje probeert uit alle macht door de mist heen te dringen wat zorgt voor een mooie geelachtige gloed over de met vorst belegde velden. Hier kan ik van genieten. Ik word er rustig van en dit zorgt ervoor dat ik met een gelukzalig gevoel mijn dag begin.
Na de donkere dagen ben ik blij weer wat te kunnen zien van de omgeving en ook al rij ik drie keer in de week dezelfde weg, het is iedere keer anders. De ene keer donker en grauw, de zon wil er maar niet aan te pas komen, de andere keer een mooie zonsopkomst waarbij de lucht van donkerrood naar lichtroze en vervolgens geel aan de horizon kleurt. Weer een andere keer een zon die zo laag staat en in je gezicht schijnt dat je met toegeknepen ogen de rit vervolgt en zo kan ik nog wel even doorgaan.

In het begin dat ik naar mijn huidige werk reed, voornamelijk over tweebaanswegen, dacht ik dat ik dit heel vervelend zou vinden. Elke keer een uur op en neer over voornamelijk een tweebaansweg.  De snelweg is toch een stuk fijner, veiliger en rustiger. Maar is dat eigenlijk wel zo?
Op een eenbaansweg hoef je niet in te halen (tenminste dat doe ik niet, zou fijn zijn als ook anderen er zo over dachten). Je past gewoon je snelheid aan aan je voorganger. Je hoeft niet steeds in je spiegels te kijken of je wel of niet in kan halen, gas terug moet nemen om vervolgens weer gas te geven om voorbij te gaan. Je volgt gewoon je voorganger, de ene keer wat sneller als de andere keer en achter een vrachtwagen word ik wat minder blij. Maar vaak is er ook helemaal geen voorganger. Ik vind het wel rustgevend rijden, heb voor mijn gevoel veel meer de kans om de omgeving echt te zien. Vooral nu het niet donker meer is.
In het donker zijn de lampen van de vele tegenliggers (er gaan er altijd meer de andere kant op dan dezelfde kant) wel erg storend. Die tijd hebben we nu weer gehad en gek genoeg ben ik dat ook snel weer vergeten. Nu geniet ik dus van het autoritje, de uitwerking van de natuur op de omgeving, het rustgevende gevoel, het nog even niks hoeven. Lekker wakker worden achter het stuur, radio aan. Heerlijk! Herkennen jullie dat? Waar gaat jouw voorkeur naar uit? Rijden op de snelweg of op een autoweg? En kun je ook zo genieten van de veranderingen die de verschillende seizoenen met zich meebrengen? Ik ben wel benieuwd.

(NB. Foto’s corresponderen niet met de plek in de tekst, want tijdens deze autoritten heb ik geen foto’s gemaakt)

Bewegen, niet altijd gemakkelijk.

                
Ik begin me wat onrustig te voelen. Ik heb nog niks geschreven dit jaar. Wel ben ik al een beetje begonnen met informatie verzamelen voor mijn tweede boek, maar gezien zoonlief vorige week de hele week ziek was, ben ik hier nog niet zoveel mee opgeschoten. Maar het begin is er en ik heb hier een goed gevoel over. Wat maakt mij dan onrustig?

Ik dacht dat ik als goed voornemen had te proberen om 1x in de week een blog te plaatsen en dát is nog niet gelukt. Tot mijn opluchting zie ik, dat het mijn bedoeling was om in elk geval 1x per maand wat te posten. Fjiew, mijn eerste goede voornemen is gelukkig nog niet in de eerste week al gesneuveld.
Ik heb nog een goed voornemen. Ik wil proberen om meer te bewegen. De laatste anderhalf jaar is dat er drastisch bij ingeschoten. Aan de ene kant, omdat ik voor mijn werk nu alleen nog maar in de auto zit en lange dagen maak, aan de andere kant heb ik een versleten knie welke niet echt mee wil werken. Te vaak een lange wandeling, kan mijn knie, ondanks mijn brace, niet aan. Ook omdat ik op mijn werk meer loop dan destijds in de 1^e lijn. Eén maal in de week probeer ik met een oud-collega/vriendin te wandelen. Dit doen we al jaren, we waren hier heel trouw in, maar het laatste jaar is hier wel wat de klad in gekomen door mijn knie en/of andere omstandigheden, maar als het even kan gaan we, weer of geen weer.  Op zolder staat een crosstrainer. Manlief maakt er gelukkig weer veelvuldig gebruik van, maar mijn knie vindt dit apparaat niet leuk, dus ik, nadat ik hem gebruikt heb, ook niet. Fietsen wil gelukkig nog wel, mits er  niet te harde wind waait, maar daar heb ik dan versnellingen voor, die het leed  wat kunnen verzachten. Op de fiets naar het werk gaat helaas niet meer. De afstand is te groot. Ik wil daarom graag een hometrainer op zolder, maar er moet eerst ruimte voor gecreëerd worden, hier is tijd voor nodig en laat ik daar nu juist een chronisch te kort aan hebben. Ik probeer dus maar, als het weer en mijn agenda het toelaten 1-2x in de week een stuk te fietsen in de vrije natuur, maar dit kan (vind ik) alleen maar als het licht is. ’s Avonds vind ik dat niet fijn.

Ik kan de slaap niet meer vatten, daar heb ik wel meer last van in het weekend, nu ik drie keer in de week al voor zessen op moet staan. Lekker uitslapen is er niet echt meer bij. Het begint al licht te worden buiten en als ik het goed heb, schijnt ook het zonnetje. Ik hoor geen regendruppels op het zolderdak. Ideaal weer dus om een stukje te fietsen. Mijn bed ligt echter nog wel lekker, maar als ik wat wil, moet ik het nu doen. Zoonlief is een weekend uit logeren, dus daar hoef ik nu even geen rekening mee te houden. Ik lig nog een tijdje vertwijfeld in bed, maar stap er dan toch uit. Het liefst zou ik direct op de fiets stappen, maar het lijkt me toch verstandiger om eerst wat te gaan eten. De hond kijkt me ondertussen aan. Hij wil graag uit, maar gezien hij vannacht nog laat uit is geweest, besluit ik eerst op de fiets te stappen en daarna een stuk met hem te wandelen. Ik ben bang dat het fietsen er anders weer bij blijft.
Het is zondagochtend, het zonnetje schijnt al aardig. Het is echter wel koud, dus ik pak me iets dikker in als anders en stap op mijn fiets. Wat is het nog lekker rustig buiten. Ik kom wel een aantal fanatieke hardlopers tegen en een aantal baasjes met hond. Verder is het stil. Heerlijk. Bij het rondje wat ik graag fiets, heb ik normaal gesproken eerst wind mee. Eigenlijk fiets ik het liefst met wind tegen weg en terug met wind mee, maar dan moet ik richting stad en daar vind ik niks aan. Ook heb ik dan de kans dat ik regelmatig rustig moet rijden (en weer versnellen) of afstappen en opstappen, allemaal dingen waar ik normaal niet bij nadacht, maar mijn knie vindt dit niet meer zo leuk. Vandaag heb ik echter wind tegen. Een koude, snijdende wind. Zal ik wel het hele rondje rijden? Maar al gauw word ik wat warmer, geniet ik van de natuur en rust om me heen en zit het ritme er lekker in. Waarom vind ik het altijd zo moeilijk om me tot bewegen te zetten? Als ik eenmaal op gang ben (duurt wel 20 minuten) dan geniet ik ervan en ben ik blij dat ik de stap heb gezet en denk: ‘Dit moet ik vaker doen’. Herken je dit?
Ik kom de witte reiger weer tegen en fiets stug verder tegen de wind in. Ik kan zo beter bepalen hoever ik kan gaan en als ik uiteindelijk terug fiets geniet ik van de wind in de rug. Zo is het toch echt lekkerder fietsen.
Bijna bij huis aangekomen, wordt het inmiddels drukker op de weg. Met name met hardlopers, wandelaars met hond, gezinnen met kinderen, iedereen gaat er op uit. Niet verwonderlijk. Eindelijk is het lekker weer, wel koud, maar niet meer die druilerige regen. Hier krijg je energie van.
Ik ben nog niet klaar met ‘buiten zijn’. Thuis ruil ik mijn fiets om voor mijn wandelschoenen, kleed ik me wat dikker aan en neem ik de hond mee voor een lekkere wandeling. Langer dan ik vooraf van plan was. Ik loop in hetzelfde gebied als ik net fietste, maar dan een kleiner rondje. Pepper loopt af en toe voor me uit, maar meestal sjokt hij achter me aan. Hij geniet ook van het lekkere weer en het feit dat we in het weekend verder lopen dan de meestal wat kleinere rondes door de week, vooral als we beiden moeten werken. Helaas kunnen we niet meer door het gebied lopen waar de koeien staan. Pepper moet hiervoor over een wildrooster. Aan de ene kant kan hij er min of meer naast lopen, maar aan de andere kant moet hij er echt overheen springen. De laatste keer dat we dit deden, had hij de dag erna erg veel last van zijn poot en kon bijna niet meer lopen. Het is niet zeker dat het van die sprong kwam, maar gezien hij ook artrose heeft en wel in alle gewrichten van zijn poten, doe ik hem dat maar niet meer aan. We moeten er dus omheen lopen, op het wat drukkere deel waar ook fietsers, hardlopers en andere wandelaars zich begeven. Jammer, maar ondanks dat genieten we. Het lukt me om Pepper bij het water weg te houden. Ook met dit koude weer springt hij er nog graag in, maar of dat nog zo verstandig is voor hem. Bijna aan het einde van onze wandeling verslapt mijn aandacht. Pepper heeft dit feilloos in de gaten en zet het ineens op een sprinten. We zijn dicht bij een vijver en ja hoor, meneer ligt er al in.

Wat een heerlijke ochtend zo met dit mooie weer. Ik voel me goed bij  meer bewegen, al moest ik het de volgende dag wel wat bezuren. Volgende keer toch maar niet én fietsen én wandelen, maar deze fijne ochtend neemt niemand me weer af.

              

(Dit was vorige week zondag. Terwijl ik dit verhaal schrijf kletteren de hagelstenen hard tegen het raam. Vandaag is het echt weer om lekker in huis te zitten,  in de geur van lekkere roti coucous, welke op het vuur staat.)

Over keuzes maken, toch wel weer even slikken en genieten.

 

   

Het is heerlijk weer, wat een mazzel dat dit net op mijn vrije dag is. Samen met de hond en mijn fototoestel in de aanslag, ga ik op pad. Wat toch fijn, dat ik maar een klein stukje hoef te lopen voordat ik in een mooi natuurgebied ben. Na alle drukte heb ik behoefte aan rust en ontspanning en dat krijg ik door lekker met de hond naar buiten te gaan. Wel jammer dat, nu het mooier weer wordt, ik niet meer de enige ben die er zo over denkt.
Terwijl ik foto’s maak van de natuur, waar de beginnende lente al goed zichtbaar is, uitbottende planten, broedende vogels, koeien die me altijd op die speciale manier aankijken, de reiger die steevast in de buurt van de koeien is te vinden, gaan mijn gedachten terug naar de afgelopen periode.

Vanaf december heb ik geen dubbele baan meer en werk ik nog drie dagen in de week, in plaats van vijf. Wat is er veel blijven liggen in de periode dat ik fulltime werkte. Er moet nog heel wat ingehaald worden. Als snel bedenk ik dat het ook wel weer tijd wordt om op zoek te gaan naar een nieuwe baan. In december leek het nog lang, vier maanden werk, maar in januari heb ik het gevoel dat het einde toch wel snel in zicht komt. Dus weer op zoek naar vacatures, brieven schrijven en gesprekken voeren, maar helaas lukt het nog niet om een (tijdelijke) baan te krijgen. Een paar week geleden, krijg ik via via het bericht dat de praktijk  waar ik drie jaar geleden al eens door benaderd ben, opnieuw op zoek is naar een collega. Destijds werkte ik nog in het callcenter en daar kon ik geen ontslag nemen voor een paar uurtjes werk wat ze me op dat moment konden bieden, combineren was door mijn wisselende rooster niet mogelijk. Nu zoeken ze opnieuw een collega, het houdt wel in dat ik weer een periode twee banen zal hebben als ze me aannemen, maar ik neem toch maar contact op en merk direct dat ze wel enthousiast zijn. De gesprekken laten nog even op zich wachten, gezien ze toch net een vacature hebben uit laten gaan, maar eigenlijk heb ik aan de telefoon al het gevoel dat ze me zeker gaan uitnodigen voor een gesprek.  En dan krijg ik anderhalf week voor de sollicitatiegesprekken ineens de vraag of ik nog langer wil blijven werken in het verpleeghuis waar ik nu werk. In elk geval tot 1 januari, mogelijk langer … Tja, wat nu. Ze willen het wel graag zo snel mogelijk weten, omdat ze anders op zoek moeten naar een ander. Ik neem daarom opnieuw contact op met de praktijk waar ik de sollicitatie heb lopen om te vragen of ik überhaupt wel uitgenodigd word voor een gesprek. Zo niet, dan is de keuze gemakkelijk. Ik krijg te horen dat ik boven aan hun lijstje sta, maar dat ze me nog geen 100% zekerheid kunnen bieden. Ze willen me wel heel graag op gesprek. Dat streelt me natuurlijk wel, maar misschien had ik wel liever willen horen dat ze me niet uitnodigden, dan hoefde ik niet zelf de keuze te maken. Ik ben twee dagen alleen maar bezig geweest met voors en tegens tegen elkaar afwegen. Kon er niet van slapen, wat als ik nu de verkeerde keuze maak? Na lang wikken en wegen, overleggen, etc., heb ik ervoor gekozen om te blijven waar ik nu zit en dan maar te hopen dat er misschien uiteindelijk wel meer in zit. Die andere baan was, als ik aangenomen zou worden en als het goed bevalt van beide kanten, uiteindelijk wel een vaste baan.
De reden van mijn keuze is met name dat ik toe ben aan rust, een beetje stabiliteit, daarnaast weet ik wat ik heb, ik vind het leuk en ben nog lang niet uitgeleerd. Weer helemaal opnieuw beginnen, tijdelijk een dubbele baan hebben en alles afronden en overdragen, ik zie het eventjes niet zo zitten. Over tien maanden kom ik er wel achter of het de juiste beslissing is geweest.
De volgende dag heb ik een gesprek op het KDC van Sylvain. Een gesprek naar aanleiding van een psychologische test die is uitgevoerd. Het is de zelfde test die twee jaar eerder ook al is uitgevoerd en hieruit komt naar voren dat Sylvain in die twee jaar een maand vooruit is gegaan in zijn ontwikkeling. Ik kan me wel vinden in de testresultaten. Het klopt allemaal met hoe ik Sylvain zie in zijn kunnen, toch is het wel weer slikken als je het zo zwart op wit ziet staan. Bijna 16 en een ontwikkelingsleeftijd van drieënhalf . Gezien de geringe vooruitgang, zal het ook niet veel meer worden. Het valt me elke keer weer tegen, wat zo’n uitslag op dat moment toch weer in me teweeg brengt. Ik denk dat ik het allemaal heb geaccepteerd en dat is ook zo, maar toch komt het op zo’n moment wel even heel hard binnen.
We bespreken vervolgens het vervolgtraject. Sylvain wordt bijna 16. In principe kan hij tot zijn 18^e op het KDC blijven, maar ze willen nu toch al geleidelijk aan gaan kijken waar hij straks naar toe kan na zijn 18^e. Het is de bedoeling dat hij vanaf zijn 16^e op verschillende plekken gaat stage lopen om te kijken wat bij hem past, waar hij het naar zijn zin heeft.
Wat een raar gesprek. Het ene moment hoor je dat je kind een ontwikkelingsleeftijd heeft van drieënhalf jaar, vervolgens wordt erover gesproken dat hij stage gaat lopen om te kijken op welke werkplek hij straks terecht kan. Ik realiseer me ineens dat ik hem nog steeds zie als een kleine jongen. Niet als een jongen die straks stage gaat lopen en aan het werk gaat. Die op een gegeven moment ook de deur uit gaat. Daar ben ik als moeder nog lang niet aan toe.
We hebben het over de vermoeidheid van Sylvain, waar hij toch wel mee kampt. De twijfel van onze kant of vijf dagen naar het KDC niet teveel is voor hem. Is het niet verstandig om hem één dag in de week thuis te houden? De woensdag zou dan de beste optie zijn, maar ik werk elke woensdag en Joop om de woensdag. Nu ik langer op mijn werkplek blijf, wil ik wel in overleg gaan schuiven met mijn werkdagen, maar de woensdag vrij zit er hoogstwaarschijnlijk niet in, want dan is er niemand op woensdag. Donderdag een vrije dag is misschien ook nog wel een optie. Weer veel om over na te denken en een plekje te geven. Ik ben blij dat ik ervoor heb gekozen om te blijven op mijn huidige werkplek. Even geen onrust van een nieuwe baan, waarbij de werkdagen en werktijden niet duidelijk zijn, waarschijnlijk meer wisselend zijn, waardoor een vaste vrije dag voor Sylvain helemaal lastig is. Maar vooral ook de rust in mijn hoofd, welke ook op mijn kleine ventje een gunstige invloed heeft, want dat voelt hij haarscherp aan.

Ik schrik op uit mijn gedachten. Samen met Pepper loop ik nu door het natuurgebied waar de koeien los rondlopen. Ik had, toen we aan de andere kant van de sloot liepen, wel gezien dat de koeien erg dicht bij het wandelpad staan, maar hoopte dat ze wel verder het land in zouden lopen, voordat wij over dit pad zouden komen. Helaas, één koe staat nog vrij dicht bij het pad en kijkt ons aan. Even denk ik dat hij wel aan de kant gaat, zodat wij rustig over het pad langs hem heen kunnen. Ik ben niet zo’n held en met een hond weet je ook nooit helemaal hoe het dier reageert. Ik durf er dus niet te dicht bij langs. De koe kijkt me ondertussen nog steeds aan en komt dan in beweging, hij loopt niet van het pad af, maar hij loopt op het pad toe en komt onze richting op. Ik draai me om en loop met Pepper toch maar weer terug, onderwijl af en toe even schichtig over mijn schouder kijkend, de koe loopt nog steeds in onze richting, ik voel mijn hartslag verhogen, maar probeer zo rustig mogelijk door te lopen. Velen zullen nu misschien zeggen: ‘Zo’n koe doet niets’. Daar durf ik het echter niet op te gokken. Het houdt wel in dat we nu het hele stuk weer terug moeten lopen.
(Geschreven op 16 maart 2017)

  

Kort maar krachtig

           

Terwijl ik naar buiten kijk, waar de regen nog steeds met bakken naar beneden komt, bedenk ik me wat een mazzel we toch hebben gehad.De laatste jaren hebben we ons moeder-dochtersweekend in de maand november gehouden. Dat was gemakkelijk, omdat we dan direct gezamenlijk de Sinterklaasinkopen konden doen. Sinds vorig jaar vieren we geen Sinterklaas meer, dus dat is nu niet meer nodig.
Het voorstel was nu om in september, het weekend van de week dat mijn ouders de chalet in Callantsoog kunnen huren, met zijn drieën ons weekend weg in Callantsoog door te brengen. Op zich prima. Ik hou van de zee, vorig jaar zouden we eigenlijk al naar zee, maar is dit door omstandigheden niet gelukt. Dit jaar weer aan zee, spreekt me dus wel aan. In september is daarnaast de kans groter op mooi weer. Het weekend is echter wel heel erg vlot na onze zomervakantie. Sinds juni ben ik gelukkig weer tijdelijk aan het werk en daarnaast nog druk aan het solliciteren. Ik kan dus niet vooraf zeggen of ik de vrijdag al wel weg kan. Vlak voor onze vakantie is het me gelukt om naast mijn tijdelijke baan, nog een andere tijdelijke baan te bemachtigen, wat inhoudt dat ik nu vijf dagen in de week werk en het niet kan maken om direct de tweede week al een dag vrij te nemen. Dus we kunnen pas vrijdag na het werk weg. Het weekend na mijn eerste volle week, met weer veel nieuwe indrukken, realiseer ik me dat we het volgende weekend al weggaan. Het is mijn beurt om te rijden, echter heb ik in de vakantie, door het wandelen in de heuvels weer last van mijn knie gekregen, wat met vijf dagen werken in verpleeghuizen waar veel gelopen wordt, nog niet echt beter wordt. Autorijden gaat niet zo lekker, met name als ik veel de koppeling in moet trappen. Eigenlijk zie ik het niet zitten om na een dag werken, waarbij ik ook nog twee keer een uur moet autorijden, nog naar Callantsoog te rijden. Wat nu? Moeten we het maar afblazen?
Gelukkig wil Bianca wel rijden, maar niet in onze auto. Haar man heeft hun auto zondag nodig, dus besluiten we uiteindelijk maar een kort weekend te gaan. Vrijdagavond heen en zaterdagavond weer terug.

                

Rond zes uur vertrekken we richting Callantsoog. De hele week is het weer lekker geweest en ook nu is het nog mooi. De voorspellingen zijn door de week heen wel wat wisselend voor het weekend, maar het lijkt er nu op dat het wel mooi weer wordt. Halverwege de rit begint het echter te sputteren, de lucht betrekt steeds meer, het sputteren gaat over in regen, dat is toch eigenlijk niet de bedoeling.
Als we bij de camping aankomen en uit de auto stappen, is het best fris. We zien de mensen op de camping nog wel allemaal in zonnige kleding lopen, dus het is hier wel mooi weer geweest. Op dit moment voelt het echter niet zo aangenaam. Ik heb helemaal geen dikke kleding meegenomen. Gelukkig nog wel een jas.  Nou ja, we laten ons niet zo snel uit het veld slaan.
We halen direct bij aankomst een patatje en nestelen ons daarna voor de tv in ons chalet. Dat het nu geen mooi weer is maakt niets uit. We zijn toch niet van plan om vanavond nog wat te doen. We kijken gezellig tv, kletsen lekker bij en gaan natuurlijk veel te laat op bed.
De volgende ochtend ben ik bij tijds wakker, als ik naar buiten kijk zie ik een stralend blauwe lucht. Yes, het is mooi weer. Daar heb ik nu echt zin in. Gezien ik met mijn knie niet zoveel kan lopen, hebben we al besloten dat we dit keer geen dag gaan winkelen in een naburige stad. Het lopen van de camping naar het strand is ook te ver, dus we besluiten om fietsen te huren, per fiets de omgeving te verkennen en verder gewoon lekker op het strand te gaan zitten en genieten van de zee.
We fietsen naar het eerstvolgende dorp, 3 km verderop en gaan hier richting strand. De zon voelt lekker op onze huid, er staat wel een aardige westenwind, maar niet te. Gewoon lekker. Bij de eerste de beste strandtent willen we beneden in het zand gaan zitten, maar deze strandtent heeft buiten het afgeschermde terrasgedeelte nog een stuk ervoor waar je lekker kunt zitten met uitzicht op het strand en de zee. We installeren ons hier. Het bevalt zo goed, dat we tot ver in de middag heerlijk zitten te genieten van het uitzicht, lekker bijkletsen, koffie drinken en heerlijk lunchen. Eigenlijk is dit wel heel ontspannen zo. Heel anders als anders, maar het bevalt onze alle drie prima.
Rond half 3 besluiten we toch nog maar verder te fietsen, het heeft niet zo heel veel zin meer om nog naar een ander dorp te fietsen. Tussen de landerijen, met uitzicht op de duinen, fietsen we terug naar Callantsoog, waar we nog eventjes gaan winkelen in het dorp. Het ene moment schijnt de zon volop, maar af en toe trekt er ook een wolkendek over ons heen. Je merkt direct een verschil in temperatuur, maar echt koud is het niet. Wat een heerlijk dag.
Rond zes uur komen mijn vader en Sylvain in Callantsoog. Sylvain zal de rest van de week samen met opa en oma hier verblijven en hij heeft er zin in.Samen gaan we nog even lekker eten op het strand en Sylvain en ik gaan nog  pootje paden. De lucht is inmiddels wel een stuk donkerder geworden, er komen af en toe wat spetters uit de lucht, het is vloed en de zee is aardig wild. Dit weerhoudt ons er niet van om nog even met zijn tweeën met onze voeten in het water te staan. Genieten.

                 

We drinken nog gezellig koffie met z’n allen in de chalet. Delen onze verhalen over het weekend met mijn vader. Sylvain installeert zich inmiddels in zijn slaapkamer. Spullen op zijn plek, etc. Hij vindt het wel gek dat ik de vorige nacht in ‘zijn’ bed heb geslapen. ‘Ga jij zo weg? En blijf ik hier?’ Even kijkt hij mij wat vertwijfelt aan. Het is voor hem ook wel een gekke situatie, maar hij heeft er wel heel erg veel zin in. Ik breng hem naar bed, we knuffelen nog even en dan is het goed.
Terwijl wij onze belevenissen van deze dag nog even in het schrift vastleggen, begint het ineens heel hard te regenen. O jee, wij moeten nog op de fiets naar de auto en daarna terug naar huis. Hebben we net te lang gewacht? Gelukkig wordt het nog even droog. Snel fietsen we naar de receptie. Zetten onze fietsen daar neer en nemen afscheid van ons mamsje, die ons nog even uitzwaait, maar dan snel terug gaat naar het chalet, voordat de bui weer losbarst.
Het was een kort, maar heerlijk weekend. Volgend jaar willen we hier graag weer naartoe, maar dan langer. Gewoon weer lekker op de fiets de omgeving verkennen, chillen op het strand en geen hele dagen meer winkelen. Dit was heerlijk!

Leven als een God in Frankrijk!

            

Ik zit heerlijk in alle rust voor ons huis in Frankrijk. Op de achtergrond kraait een haan, ook al is het inmiddels 11 uur in de morgen. Verder is het stil om me heen. Af en toe hoor ik iemand lopen, heel af en toe rijdt er een auto voor ons huis langs, maar verder heerst hier rust. De zon voel ik voorzichtig op mijn hoofd branden. Net zat ik nog in de schaduw, maar inmiddels begin ik een beetje in de zon te zitten. De temperatuur is heerlijk, het windje wat ik zo nu en dan even over mijn huid heen voel blazen, is welkom. Vakantie, … echt genieten.

                 

We zijn inmiddels ruim een week op onze vakantiebestemming, een mooi huis in Frankrijk ‘Sous les deux arbres’. Gezien ik vanuit het werk, na nog een korte nacht slaap, direct richting Frankrijk ben gegaan samen met mijn gezin en het gezin van mijn tante, heeft het even geduurd, voordat ik echt het vakantiegevoel begon te krijgen.
De eerste dagen was Sylvain niet lekker, waardoor we nog niet veel weg konden gaan. Eenmaal beter, werd manlief ziek, dus deze dagen van de vakantie hebben we voornamelijk bij het huis doorgebracht, waar we liefdevol zijn ontvangen door de eigenaren van het huis, die tevens onze directe buren hier zijn. Buren die het niet erg vinden dat onze jongste zoon regelmatig even bij hen binnen loopt. Als we hem kwijt zijn dan zit hij daar aan de thee of een broodje hotdog.
Het is geen straf om bij het huis te blijven. Het huis is prachtig met een gezellig zitje aan de voorkant, een leuke eet plek in het tussenstuk en werkelijk een schitterende tuin met een fenomenaal uitzicht op de landerijen achter ons. We zitten vrij hoog en kijken uit op een prachtig dal. Zo’n mooi uitzicht hebben we bij onze vorige huizen waar we de vakantie doorbrachten nog niet gehad. Het verveelt ook niet.  In het weiland achter ons, staan een paar koeien met twee kalfjes. De kalfjes dartelen speels rond in de wei of staan dicht bij hun moeder. Als het te warm wordt, zoeken ze de kleine plekjes met schaduw op en staan daar, dicht op elkaar, zodat ze allemaal uit de zon zijn. Elke dag is het uitzicht weer wat anders, afhankelijk van de stand van de zon, de helderheid van de lucht en of er al dan niet wat kleine of grotere wolken aanwezig zijn of dat er een strak blauwe lucht is. De eerste dagen kwam de wind vanuit het noorden en deze was best nog wel fris. Inmiddels komt de wind vanuit het zuiden en is het aangenaam warm, genieten we van de zon op de heerlijke strandbedjes en is het zwembad een welkome verfrissing als het echt te warm wordt.
                 

’s Avonds genieten we van de zonsondergang, welke ook elke dag weer anders is. Geweldig, daar kan ik geen genoeg van krijgen. We hebben iets verder voor het huis een plek gevonden, waar we de zonsondergang nog mooier kunnen bekijken en fotograferen. Jammer, dat het niet lukt om hetgeen je ziet, daadwerkelijk zo mooi op de foto vast te leggen.
Laat in de avond kijken we sterren; de melkweg is hier goed zichtbaar. Op het hoogtepunt van de sterrenregen, zijn we met zijn allen midden in de nacht bijna twee uur in de tuin gaan liggen om de vallende sterren te aanschouwen. We hebben er vele gezien, de hoeveelheid klopte wel met wat er was beloofd, maar stiekem hadden we eigenlijk op wat spectaculairdere vallende sterren gehoopt. Die hebben we helaas niet gezien.
Geleidelijk aan hebben we ook de omgeving verkend. Je kunt hier heerlijk wandelen, tussen de velden en landerijen. We hebben een leuke markt bezocht in Villefrance-de-Rouergue, een eetmarkt in Sauverterre-de-Rouergue en de mooie stad Albi bezichtigd, waar we als ware toeristen een ritje met een treintje hebben gemaakt.
Gisteren vierden we de tweede verjaardag in deze vakantie. De dag voordat zij zich bij ons aansloten, was de vriend van neef 20 geworden, gisteren is zoonlief 19 jaar geworden. Stonden we vorig jaar nog op het dak van Rockefeller Center, te genieten van het uitzicht over Manhatten, gisteren stonden we op een uitzichtpunt te kijken naar de brug van Millau. Deze brug is de hoogste van de wereld, het hoogste punt is hoger dan de Eiffeltoren. Een mooi ontworpen brug, afstekend in het ruige landschap, al leek hij van boven minder hoog dan de Eifeltoren. Als je eronder staat is de hoogte echt immens.

                 

Terwijl ik dit schrijf, heb ik me verplaatst naar het zitje onder het  afdakje in de achtertuin en geniet ik van het geweldige uitzicht. Een paar dagen geleden hebben we, met een deel van de familie, een workshop Indische hapjes maken gevolgd bij onze buurvrouw. Tijdens het kokkerellen hadden we vanuit hun huis ook dit geweldige uitzicht. We hebben geleerd hoe we roti koekoes, pangsit, martabak en risolles kunnen maken. Het koken werd afgewisseld met het smullen van de heerlijke hapjes, gezellig kletsen met zijn allen en genieten van de inmiddels invallende duisternis met bijbehorende zonsondergang. Wat een bijzondere vakantie ervaring is dit. Met dit alles in mijn achterhoofd, het uitzicht voor me en de leuke, gezellige dagen, die ongetwijfeld nog gaan komen, snap ik de uitspraak ‘Leven als een God in Frankrijk’ beter dan ooit.

Geschreven tijdens onze vakantie op 16 augustus.

Wil je ook zo’n fijne vakantie ervaring? Zie voor meer informatie:
http://www.creatievevakanties.eu/
https://www.gites.nl/vakantiehuizen/midi-pyrenees/aveyron/castelmary/sous-les-deux-arbres-11794
https://www.facebook.com/Sous-les-deux-arbres-421498434547873/?fref=ts