Tot mijn spijt moet ik toegeven dat mijn goede voornemen om in elk geval 1x per maand een blog te schrijven, in mei al is gesneuveld. En tot nog toe is er geen bij gekomen. Op de één of andere manier is er geen rust en ruimte in mijn hoofd om een blog te schrijven, daarnaast kamp ik met een tennisarm/muisarm of hoe je het ook maar noemen wilt, wat het veel achter de computer zitten niet bevorderd. Zelfs in de vakantie is het niet gelukt om een blog te schrijven. Waren we te actief? Of was het binnenshuis te koud om rustig achter mijn computer te zitten? Ik kan je hier helaas geen antwoord op geven, ik weet alleen dat ik het niet heb gedaan. Maar nu ik in de vroege ochtend, lekker in de tuin zit, met al de eerste hectische werkweken achter de rug, wil ik toch even terug in gedachten naar onze vakantie. Want we hebben een heerlijke vakantie gehad, met tegen alle verwachtingen in, prachtig weer. Onze eerste vakantie zonder onze oudste zoon, wat toch best wel gek was. Naarmate de vakantie dichterbij kwam, begonnen we hier toch allemaal wel wat moeite mee te krijgen. Helemaal toen vlak voor de vakantie duidelijk werd, waarom hij al een tijd het gevoel had geen energie te hebben, haast geen voetbalwedstrijd vol kon houden, zich moeilijk kon concentreren op zijn tentamens. Het lag niet aan zijn veranderde leven (studie, vriendin, half om half uit huis), ineens waren daar ook heel opgezette klieren en bleek hij de ziekte van Pfeiffer te hebben.
Terwijl wij lekker op vakantie gingen om uit te rusten, moest hij nog heel hard blokken voor een aantal hertentamens. De eerste dagen is hij nog wel mee geweest naar Manchester voor de Meeting, maar het was gek om hem op zondagavond, samen met mijn ouders, af te zetten bij het vliegveld in Manchester, terwijl wij zelf onze huurauto ophaalden en de vakantie voortzetten.
Het is alweer onze laatste dag in Noord Engeland. Van te voren hadden we niet verwacht dat het hier zo mooi zou zijn. Wat een rust straalt dit deel van het land uit, wat veel groen, schitterende bergen en stukken waar je alleen rondrijd tussen de loslopende schapen en bijna geen mens tegenkomt. Hier kom je echt tot rust. We hebben onze spullen al half om half ingepakt voor onze doorreis naar Schotland morgen, maar willen vandaag nog een wandeling maken. Op een kaart die ik in een blad heb gezien, die we bij de plaatselijke VVV konden halen, staat als hoogtepunt Great Asby Scar National Park. Hier moeten nog mooie kalkstenen rotsen liggen en is de top bedenkt met kalkstenen bestrating. Via google maps zoeken we hoe we hier kunnen komen. Ter plaatse is het dan nog wel zoeken naar de plek waar de route begint en waar je de auto kunt parkeren. Dit wordt niet aangegeven.
Het bordje met de route hebben we op een gegeven moment wel gevonden, maar een parkeerplek is moeilijk. We zitten op een vrij afgelegen weg, wat wel een wandelroute is. Er staan her en der wat huizen, maar daar kunnen we moeilijk onze auto parkeren, verder is er geen ruimte. Ja, alleen voor de hekken naar de weilanden. We moeten dus weer een aardig eindje naar beneden rijden, voordat we iets hebben gevonden wat wel wat lijkt op een parkeerplek. Hier zetten we de auto neer, niet helemaal met een fijn gevoel, het is wel een huurauto en kunnen de tractoren die hier geheid rijden, er wel langs? Het moet in principe kunnen, dus we stappen uit en lopen eerst het stuk over asfalt terug naar het bordje wat we een stuk verderop hebben gezien.
Het is later dan de bedoeling is, we hadden verwacht het eerder te vinden. De wandeling moet niet heel erg lang zijn, dus we hebben ook helemaal geen eten en drinken meegenomen. Stom natuurlijk.
We hebben net wel een bord gezien dat je hier ergens wat kunt eten en drinken en besluiten hier eerst maar langs te gaan, alvorens we de wandeling bergopwaarts gaan starten. We vinden het bord. We vinden ook de plek waar je kan zitten. Er staat een soort tuinhuisje, maar er is niemand. Het ziet er allemaal oud en verlaten uit. Hier is al jaren niemand geweest. Dat wordt dus niet nog even wat eten en drinken. Hiernaast loopt het pad naar boven. Alhoewel, is dit het pad wel? Het is hobbelig door de stenen die er liggen, begroeid met gras en het bordje wijst niet helemaal deze richting op, maar een andere optie is er ook niet. We besluiten toch maar dit pad te nemen. Even later is er een hek, gevolgd door nog een hek. Deze kunnen wel gewoon geopend worden, er zijn verder geen borden meer. We vervolgen maar gewoon het pad. We zien wel of we goed lopen. Het is hier rustig, alleen de koeien kijken ons nieuwsgierig aan. Het pad is verwilderd, alsof er niet vaak iemand loopt. We komen verder ook niemand tegen. Het pad kronkelt gestaag naar boven, we komen weer een hek tegen en moeten dan dwars over een weiland waar aan de opgedroogde poep te zien duidelijk koeien en/of schapen hebben gestaan. Vaag zien we wel een looppad in het gras. We zitten dus vast wel goed. Zo lopen we over verschillende weilanden van hek naar hek. Het pad gaat heel langzaam aan naar boven en hoe hoger we komen, des te mooier het uitzicht
Het is warm, de zon schijnt, maar er is wel een lekker briesje, maar af en toe moeten we toch even stoppen om op adem te komen en dan genieten we van het geweldige uitzicht. Wat is dit mooi. Helemaal alleen met ons drieën lopen we hier. Sylvain heeft het ook naar zijn zin. Met gemak loopt hij omhoog, bewonderd het uitzicht, maar ik denk dat hij met name geniet van de rust, niet teveel prikkels. Hij kijkt naar de dieren om hem heen, we zien in de verte een roofvogel een prooi vangen en deze laten vallen, waarna er een gevecht ontstaat met een andere roofvogel. Dit vindt Sylvain natuurlijk prachtig. Hij loopt even laten, als de roofvogels nog aan het vechten zijn in een boom verderop, naar de plek waar hij denkt dat de prooi moet liggen. Deze vinden we natuurlijk niet en zo komen we langzaam aan bij de top van de berg. Hier spreiden we onze handdoekjes uit en laten de volledige rust in combinatie met het zicht op de omliggende bergen op ons inwerken. Gevoel van complete vrijheid daalt op ons neer. Wat is dit mooi. Wat een fijne manier om vakantie te vieren.
We hebben wel vaker op vakanties wandelingen gemaakt in de natuur, maar niet op deze manier. We hebben niet eerder delen van wandelroutes gevolgd of via onverharde paden of in dit geval weilanden, de top van een berg beklommen, maar het is echt heel erg leuk om te doen. Pas nu begrijp ik de mensen die op wandelvakantie gaan.
Helaas zijn we pas te laat op de dag op pad gegaan, hebben we geen eten en drinken bij ons, anders hadden we hier uren kunnen zitten.
Ik ben nog iets hogerop geklommen, dan waar we zaten om de kalkstenen goed te kunnen bekijken. De kalkstenen bestrating, zoals ik dat op foto’s wel heb gezien, hebben we niet gevonden, maar dat maakt ook helemaal niet uit. Deze wandeling, dit uitzicht en vooral de rust om ons heen, is echt de moeite waard. Dit is echt genieten. Hier kom je van tot rust. Dit zou Lesley ook mooi hebben gevonden. We sturen nog wat foto’s om hem te laten weten waar we zijn en dit een klein beetje met ons te delen. Zo is hij er toch een beetje bij (wel dubbel natuurlijk, want of hij hier nu op zit te wachten terwijl hij druk aan het studeren is?). Ik vind het wel bijzonder dat dit tegenwoordig kan. Waar je ook bent, je kunt toch contact hebben. Zelfs op een vrij afgelegen plek boven op een berg.
Ook op onze weg terug naar beneden genieten we nog volop. Dit is gemakkelijker lopen en we hebben nu echt het zicht op het dal waar we vandaan komen en de bergen aan de andere kant. We lopen rustig om nog even de laatste momenten in Noord Engeland volop te ervaren en de beelden tot ons te nemen. Als Engeland al zo mooi is, wat zullen we dan in Schotland treffen? Daar zijn onze verwachtingen eigenlijk nog hoger van.
Beneden aangekomen bij het tuinhuisje, zien we het hek openstaan en ook de deur van het tuinhuisje staat open. Er is niemand. We besluiten toch even te gaan kijken en zien dan in het tuinhuisje dat hier een waterkoker staat, een koelkast is en er hangt een briefje met wat alle verschillende dranken en versnaperingen kosten. Op het tafeltje staat een potje met geld en er ligt een schrift, waarin de verschillende wandelaars die hier langs gekomen zijn, wat schrijven. Er zijn vandaag al zes wandelaars (of groepjes) langs geweest, die iets genuttigd hebben. Wij zijn blij verrast. Wij kennen dit helemaal niet, maar mensen die vaker een wandelroute lopen, zijn hier vast wel van op de hoogte. We pakken wat te drinken uit de koelkast, met daarbij ook een lekkere koek, stoppen wat extra geld in het potje en schrijven een kort stukje in het schrift. We nemen plaats op het terras om te eten en drinken. Wat een aangename verassing, … en dat dit zo kan.
Dit was één van onze ervaringen tijdens onze vakantie. Een wandeling om met veel plezier aan terug te denken en wat er ook voor zorgt dat ik weer even helemaal terug ben in die serene rust, mooie omgeving en het gevoel wat ik daarbij had. Gelukkig hebben we veel foto’s en filmpjes gemaakt om ook gemakkelijk weer in deze sfeer te komen.
We hebben ook ongelofelijk veel geluk gehad met het weer. Schreef ik in mijn blog over ‘Vakantieplannen’ nog: ‘Ik hou van lekker weer en in zomerse kleding rondlopen tijdens de vakantie. Of dat dit jaar ook echt zal lukken …’ Nou dat is echt wel gelukt. We hebben twee weken lang mooi weer gehad, zowel in Engeland als Schotland, wat heel uitzonderlijk is. Dit hebben we dan ook veelvuldig gehoord van de lokale bevolking in Engeland en Schotland.
@ngelineWagenaar 