Schrijfcafé

       

Rustig zit ik op de bank te lezen, broodje en kopje koffie erbij, geen muziek en nog geen andere huisgenoten in de woonkamer. Heerlijk even in alle rust lezen onder het ontbijt. Dat is hetgeen wat ik nog het meest mis, sinds ik kinderen heb, want sindsdien zitten we toch echt gezamenlijk aan tafel. Op zondags geniet ik nog even van het ‘oude’ ochtendritueel …
Bij gebrek aan ander leesvoer pak ik dit keer toch maar het huis-aan-huiskrantje. Meestal verdwijnt deze ongelezen in de oud papierbak, heb ik er geen tijd voor of geen zin in om hem te lezen. Vandaag neem ik hem toch ter hand en stuit hierbij op het artikel waarin staat vermeld dat er binnenkort een schrijfcafé wordt geopend in Groningen. Ik word helemaal blij.  Eindelijk iets op het gebied van schrijven in de buurt, wat ook nog betaalbaar is. Eindeloos heb ik op internet gezocht en zo ben ik in april in Utrecht terecht gekomen voor een workshop. Schrijfcafés had ik ook wel gespot, maar allemaal in het westen, midden of zuiden van het land. Toch wat te ver voor maar 2 uurtjes …

Vandaag is het dan zover. De 1^e bijeenkomst van het schrijfcafé. Toch wel spannend zo’n 1^e keer. Hoeveel mensen zullen er op afkomen? Komen er wel mensen op af? Zo ja, wat voor mensen zullen het dan zijn? Mensen die zelf al schrijven? Die misschien al iets uitgegeven hebben? Zullen er ook bekenden bij zijn? Allemaal vragen die me door het hoofd schieten. Ik ben al vroeg wakker en doe rustig aan. Even lekker rustig ontbijten met een tijdschrift erbij. Ik heb het gevoel zeeën van tijd te hebben, maar moet me dan plotseling toch nog haasten om op tijd te komen.
Ik heb alle mailberichten op mijn mobiel gecheckt, facebook gelezen, twitterberichten doorgenomen, wordfeud gelegd, maar 1 bericht is me blijkbaar ontschoten voordat ik me klaar ga maken.
Ik bedenk me ondertussen of mijn ouders wel weten hoe laat ik weg moet. Zij halen Sylvain  op en nemen hem mee naar de verjaardag van mijn zusje en zwager. Sylvain blij, want gisteravond mocht hij niet mee op verjaardag.
Ik bel ze toch  maar even voor de zekerheid en hoor mijn vader zeggen dat mijn moeder nog niet helemaal klaar is. Ze is ontzet over het bericht. Alsof onze familie nog niet genoeg getroffen is de laatste tijd, blijkt een nichtje van mij van nog geen 40 vannacht te zijn getroffen door een hartinfarct. Ze is inmiddels gekatheteriseerd en heeft een stent geplaatst gekregen, dit hakt er enorm in. Ik ben even helemaal van mijn aperapot …
Het lukt me om me te herpakken en nog net op tijd klaar te zijn voor vertrek, maar met een heel ander gevoel dan nog geen half uur geleden …

Op de fiets kan ik het bericht niet echt loslaten, het is mooi weer, maar ik zie het nauwelijks. Bij aankomst in de stad blijkt het café nog niet open te zijn, er staat wel een handjevol mensen te wachten. Ik ben dus niet de enigste. Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Het zijn overwegend vrouwen van rond de 35 en ouder …
Langzaam probeer ik toch een omslag te maken, ik kan verder op dit moment toch niks doen …
We zijn met z’n 16-en en de ‘cursusleidster’ , we settelen ons in een afgebakende ruimte in het café in groepjes van 3 aan een tafel en ons groepje van 4. Kort wordt wat uitleg gegeven, daarna gaan we aan de slag met de eerste opdracht. Beschrijf in 1 woord hoe je je nu voelt … en schrijf hier vervolgens 5 regels over. Je kunt wel raden waar het overging.
Hierna krijgen we de opdracht om een paar regels te schrijven aanvullend op het stukje ‘Toen ik hiernaar toe kwam …
Het lukte me de eerste regels nog niet om hetgeen ik net gehoord heb van me af te zetten in het schrijfproces, het maakt daardoor deel uit van dit schrijfproces.
Vervolgens mogen we het geschrevene voordragen aan de tafelgenoten, dit is vooraf niet gezegd. Had ik dan een ander onderwerp gekozen? Ik weet het niet.
Ik vind het even moeilijk om te beslissen of ik het wel of niet wil voordragen, het hoeft immers niet. Net als zo vaak in dit soort situaties reageert er niemand op de vraag wie er wil beginnen, met  bonkend hart en natte handen, ik hou hier helemaal niet van, offer ik me op om te beginnen. Best een stap voor mij in verband met deze tekst, maar ook omdat ik hier toch iets voor moet overwinnen. Ik vind het namelijk best spannend om iets voor te lezen in het gezelschap van ‘vreemden’ en dan helemaal iets wat ik zelf heb geschreven …
Deze ochtend is dus niet alleen leerzaam in het oefenen met schrijven, maar ook met het geschrevene voordragen en mijn eigen angsten overwinnen …
2 uur lang krijgen we allerlei schrijfopdrachten variërend van korte teksten tot 10 minuten tekst over een aantal woorden die we in de vorige tekst moeten onderstrepen, zelf uitgezocht of door een tafelgenoot aangewezen of een halve zin die je vervolgens zelf mag gaan aanvullen met tekst…
Erg leuk om op deze manier met schrijven bezig te zijn, al merk ik dat ik me nog niet helemaal goed kan concentreren, niet alleen door hetgeen ik net heb gehoord, maar ook door de geluiden om me heen, in de keuken wordt druk gerommeld, er zitten inmiddels een hoop mensen op het terras die met elkaar keuvelen en in kopjes roeren. Een heel andere ‘werkplek’ dan ik normaal gesproken gewend ben … Maar ik vind het een heel leuke en leerzame ochtend. Vooral leuk om anderen hun stukje tekst te horen voordragen en merken dat 4 personen elk een heel andere draai geven aan een beginzin, op een heel andere manier gewend zijn te schrijven en er ook al vrij persoonlijke zaken op tafel komen.
Ik vind het erg geslaagd, zeker voor herhaling vatbaar.

Met mijn nichtje gaat het inmiddels de goede kant op. Na 2 dagen is ze ontslagen uit het ziekenhuis, met een handvol instructies en medicatie en ze zal voorlopig rustig aan moeten doen. Een pak van mijn hart … het zet je toch wel aan het denken…

Gemengde gevoelens

        

De afgelopen weken heb ik met veel gemengde gevoelens rondgelopen. Ondertussen ging het gewone  leven gewoon door.
Dat vind ik nog het lastigst in zulke situaties.  Het leven gaat gewoon door. AlIes draait  gewoon verder  alsof er niks aan de hand is. Terwijl op sommige momenten het leven gewoon stil lijkt te staan …
De gemengde gevoelens hadden met meerdere zaken te maken, maar vooral met mijn jongste tante.
Eerder heb ik hier al over geschreven, dat zij met kanker werd geconfronteerd. In 1^e instantie zag het er niet goed uit, daarna was er weer hoop, maar een aantal weken geleden kreeg ze te horen dat het om een zeldzame agressieve vorm ging … Toch wilde ze nog wel verder, nog halen wat er te halen viel, 50 dat moest toch nog mogelijk zijn …

Drie weken geleden zijn we met een deel van de familie begonnen het huis op te knappen, schoon te maken en te voorzien van een nieuw behangetje en laminaat. Met liefde hebben we dit voor haar gedaan, toch kampte ik met gemengde gevoelens. Het was nodig en we wilden haar graag nog een fijne laatste tijd bezorgen, maar het betekende ook dat ze hiervoor een aantal dagen haar eigen vertrouwde huis moest verlaten, terwijl ze niet fit was.  Ze houdt er al niet van om uit huis te zijn, laat staan als je je zo ziek voelt. Het  zette me aan het denken, hoe zou ik het vinden om op pad te gaan terwijl ik me beroerd voelde?  Ik zou echt m’n huis niet uit willen als ik me zo ziek voelde, ik zou gewoon lekker in mijn eigen bed willen liggen, dan maar geen schoon en opgeknapt huis … Zo was ik dus met gemengde gevoelens aan de slag of zat thuis terwijl manlief druk aan het werk was bij haar. Aan de ene kant vond ik het zo lief dat hij en de anderen dit deden, maar aan de andere kant …
Ondertussen zagen we m’n tante aftakelen en hoopten stellig dat dit door de chemo kwam, dat deze nog niet helemaal z’n werk deed en dat het daarna wel weer wat beter zou gaan, zodat ze nog de dingen kon doen die ze nog graag wilde. Wat kun je veel verschillende gevoelens hebben in heel korte tijd.

En dan een paar dagen nadat het huis helemaal klaar was, kwam het bericht … Ik had het al aan voelen komen en toen de telefoon vroeg in de ochtend ging en me wakker maakte was mijn eerste gedachte ‘Ik neem niet op, dan kan ik nog even doen alsof er niets aan de hand is …’ Ik had al lang in de gaten waar dit over ging …
Opnieuw gemengde gevoelens. Opluchting en blij voor haar, ze hoeft niet verder te lijden… en nu kan ze weer bij haar kleine meisje zijn.
Maar ook enorme boosheid, waarom moet iemand die al zoveel voor de kiezen heeft gehad in haar korte leven ook nog eens het gevecht met deze ellendige ziekte aangaan? Waarom moet iemand die zo positief in het leven staat, ondanks alles en zo hard was voor zichzelf deze strijd verliezen?
Opnieuw komt die waarom vraag om de hoek kijken. Waarom? Ik begrijp het niet …

48 jaar heeft ze maar mogen worden. Geboren als 12^e in het gezin, te vroeg, te klein, maar toen al een knokker. Klein is ze altijd gebleven, maar  je zag haar niet zomaar over het hoofd. Ze had haar woordje altijd klaar en met haar volume  kon je niet om haar heen. Veel heeft ze al in haar jonge jaren moeten doorstaan. Niet alles weet ik me te herinneren, maar wat ik nog heel goed weet is dat ze een korset droeg  of meerdere denk ik in verband met scoliose, dat ze behandelingen heeft gehad om haar op te rekken, met van die enge pennen in haar hoofd en knieën die  er regelmatig uitschoten …,  wisselliggingen, waardoor we in het ziekenhuis de ene keer gewoon naast haar konden zitten of boven haar hangen en de andere keer op de grond moesten liggen om met haar te kunnen praten.  In mijn jeugd was dit toch wel een schrikbeeld voor mij, want ook ik had scoliose en ik was altijd bang dat ik misschien ook zo in het ziekenhuis terecht zou komen. Dit is gelukkig niet gebeurd, ondanks dat ik niet elke dag braaf mijn oefeningen deed.
Dit was het eerste beeld wat ik weer voor me zag, jaren later toen we hoorden dat Sylvain scoliose had en dit ook in vrij ernstige mate heeft. De arts heeft me echter verzekerd dat het werken met pennen en wisselliggingen niet meer wordt gedaan. Een enorme opluchting.

Onze kleine tante, 1.43 m lang is ze uiteindelijk geworden. Bij het typen van dit stuk bedenk ik me ineens of het haar wel gelukt is om groter te worden dan onze kleine oma, de moeder van mijn opa. Van haar kan ik me weinig herinneren, alleen dat ze klein was en dat we iedere keer als we haar zagen gingen kijken of we al bijna net zo groot als haar waren …
Mijn tante was maar 6 jaar ouder dan mij, op 5 jarige leeftijd werd ze voor het eerst tante … Ze was onze tante, maar groeide eigenlijk samen met ons (neefjes en nichtjes) op. Toch was zij degenen die op ons ‘paste’ als we bijvoorbeeld naar de Papiermolen gingen. Dat kleine, tengere vrouwtje wist zich goed te weren met haar mondje vooraan …
Nooit gedacht dat het haar zou lukken om op een natuurlijke manier te bevallen, de  keizersnee stond al gepland, maar ook daarmee heeft ze een ieder doen verbazen. Veel te kort heeft ze van haar meisje mogen genieten. Ook dit verdriet heeft ze moeten dragen en ook al ging dit met veel ups en downs, ook hier sloeg ze zich doorheen. Ze had veel verdriet en vooral in de donkere periode van het jaar viel het niet mee, maar ze ging door en kon weer lachen en genieten …

Waarom ze dan ook dit nog heeft moeten dragen, is mij een raadsel en zal wel altijd een vraag blijven. Ik kan alleen maar hopen dat ze nu weer terug is bij haar kleine meisje, haar ouders en dat het gedaan is met alle ellende …
Lieve kleine, dappere tante, je blijft voor altijd in mijn hart en we zullen nog vaak over je praten en om je lachen als we herinneringen ophalen. We zullen je nooit vergeten …

 

Waarom?

Een vraag die iedereen zich wel eens stelt op heel verschillende momenten. Sinds gisteren speelt deze vraag me weer parten. Ik kan hem heel lang van me af zetten, maar na bepaalde gebeurtenissen komt hij toch weer om de hoek kijken.
Een grote familie heeft ook nadelen. Dat is iets wat me de laatste maanden zo af en toe bezighoudt. Ik wil er niet teveel over nadenken, maar soms steekt het toch echt even de kop op.
Heel lang is er eigenlijk, als je het vergelijkt met andere gezinnen of families om ons heen, weinig schokkends gebeurd op gezondheidsgebied in de tak van de familie van moeders kant op 2 gebeurtenissen na. Wel in de familie van de aanhang, maar niet in dit gezin.
Mijn opa en oma zijn respectievelijk 93 en 86 geworden, beide een heel respectabele leeftijd. De 12 kinderen waren allemaal in goede gezondheid. Natuurlijk kampen zij wel met het een en het geen, maar toch dingen waar over het algemeen wel mee te leven valt. Eigenlijk best uitzonderlijk. Echter een neefje van mij heeft op bijna 2  jarige leeftijd een hersenbloeding  gehad, waardoor hij verstandelijk en lichamelijk gehandicapt  is geworden, een nichtje van mij is op 4 jarige leeftijd plotseling overleden aan een abces in de longen wat is open geknapt …
En juist de vader van dát neefje en de moeder van dát nichtje zijn nu kort na elkaar, na de dood van mijn opa, geconfronteerd met kanker …
Mijn eigen echtgenoot is al jong met de dood van zijn moeder geconfronteerd, heeft inmiddels ook zijn vader en een broer verloren en ik heb me vaak afgevraagd waarom nu juist hij een kind met een beperking heeft gekregen… (Wij zijn overigens heel blij met ons ventje en willen hem voor geen goud meer missen, maar het heeft toch wel voor de nodige kopzorgen gezorgd).
Het volgende houdt me nu weer bezig en heeft me ook in het verleden wel parten gespeeld.

Waarom is het leven soms zo oneerlijk?
Waarom moeten sommige mensen zoveel leed verwerken en anderen niet?Waarom lijkt de één voor het geluk geboren te zijn, terwijl de ander zoveel te verwerken heeft en/of moeite voor dingen moet doen?
Wat is de bedoeling van dit hele gebeuren?
Zoveel vragen waar ik geen antwoord op krijg.
Zoveel zaken die me keer op keer weer aan het denken zetten.  
Het zal bij die ander vast niet zo rooskleurig zijn als het lijkt.
Anderen zullen vast ook niet alles in de schoot geworpen krijgen.
Het spreekwoord ‘ Het gras lijkt altijd groener aan de overkant’  is er vast niet voor niks.
Toch lijkt het soms  alsof bij mensen die al zoveel voor de kiezen hebben gehad, er nog weer wat op hun bordje moet komen , terwijl een ander nog nooit met leed is of lijkt te zijn geconfronteerd.
Iedere keer vraag ik me weer af wat hier nu toch de reden voor is.
Wat hebben deze mensen verkeerd gedaan?
Welke hobbels moeten ze nog overwinnen, voordat ze genoeg geleerd hebben en eindelijk het geluk voor hen is weggelegd?
Of bestaat ons leven uit meerdere levens en moeten we onder aan de ladder beginnen.
Moeten we eerst allerlei moeilijkheden overwinnen, voordat we een treetje verder komen op die ladder en in een leven belanden met ‘alleen maar’ geluk?
Wie kan mij vertellen hoe het in elkaar zit? Want ik weet het niet en kom er niet uit …

Een aantal jaren geleden heb ik hier een gedicht over geschreven.

Wat ik wel weet is dat ik het leven soms erg oneerlijk vind, maar dat de mensen die dit overkomt toch, op wat voor manier dan ook, altijd de kracht vinden om positief te blijven en er voor te gaan.
Hier heb ik grote bewondering voor.