Rustig zit ik op de bank te lezen, broodje en kopje koffie erbij, geen muziek en nog geen andere huisgenoten in de woonkamer. Heerlijk even in alle rust lezen onder het ontbijt. Dat is hetgeen wat ik nog het meest mis, sinds ik kinderen heb, want sindsdien zitten we toch echt gezamenlijk aan tafel. Op zondags geniet ik nog even van het ‘oude’ ochtendritueel …
Bij gebrek aan ander leesvoer pak ik dit keer toch maar het huis-aan-huiskrantje. Meestal verdwijnt deze ongelezen in de oud papierbak, heb ik er geen tijd voor of geen zin in om hem te lezen. Vandaag neem ik hem toch ter hand en stuit hierbij op het artikel waarin staat vermeld dat er binnenkort een schrijfcafé wordt geopend in Groningen. Ik word helemaal blij. Eindelijk iets op het gebied van schrijven in de buurt, wat ook nog betaalbaar is. Eindeloos heb ik op internet gezocht en zo ben ik in april in Utrecht terecht gekomen voor een workshop. Schrijfcafés had ik ook wel gespot, maar allemaal in het westen, midden of zuiden van het land. Toch wat te ver voor maar 2 uurtjes …
Vandaag is het dan zover. De 1e bijeenkomst van het schrijfcafé. Toch wel spannend zo’n 1e keer. Hoeveel mensen zullen er op afkomen? Komen er wel mensen op af? Zo ja, wat voor mensen zullen het dan zijn? Mensen die zelf al schrijven? Die misschien al iets uitgegeven hebben? Zullen er ook bekenden bij zijn? Allemaal vragen die me door het hoofd schieten. Ik ben al vroeg wakker en doe rustig aan. Even lekker rustig ontbijten met een tijdschrift erbij. Ik heb het gevoel zeeën van tijd te hebben, maar moet me dan plotseling toch nog haasten om op tijd te komen.
Ik heb alle mailberichten op mijn mobiel gecheckt, facebook gelezen, twitterberichten doorgenomen, wordfeud gelegd, maar 1 bericht is me blijkbaar ontschoten voordat ik me klaar ga maken.
Ik bedenk me ondertussen of mijn ouders wel weten hoe laat ik weg moet. Zij halen Sylvain op en nemen hem mee naar de verjaardag van mijn zusje en zwager. Sylvain blij, want gisteravond mocht hij niet mee op verjaardag.
Ik bel ze toch maar even voor de zekerheid en hoor mijn vader zeggen dat mijn moeder nog niet helemaal klaar is. Ze is ontzet over het bericht. Alsof onze familie nog niet genoeg getroffen is de laatste tijd, blijkt een nichtje van mij van nog geen 40 vannacht te zijn getroffen door een hartinfarct. Ze is inmiddels gekatheteriseerd en heeft een stent geplaatst gekregen, dit hakt er enorm in. Ik ben even helemaal van mijn aperapot …
Het lukt me om me te herpakken en nog net op tijd klaar te zijn voor vertrek, maar met een heel ander gevoel dan nog geen half uur geleden …
Op de fiets kan ik het bericht niet echt loslaten, het is mooi weer, maar ik zie het nauwelijks. Bij aankomst in de stad blijkt het café nog niet open te zijn, er staat wel een handjevol mensen te wachten. Ik ben dus niet de enigste. Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Het zijn overwegend vrouwen van rond de 35 en ouder …
Langzaam probeer ik toch een omslag te maken, ik kan verder op dit moment toch niks doen …
We zijn met z’n 16-en en de ‘cursusleidster’ , we settelen ons in een afgebakende ruimte in het café in groepjes van 3 aan een tafel en ons groepje van 4. Kort wordt wat uitleg gegeven, daarna gaan we aan de slag met de eerste opdracht. Beschrijf in 1 woord hoe je je nu voelt … en schrijf hier vervolgens 5 regels over. Je kunt wel raden waar het overging.
Hierna krijgen we de opdracht om een paar regels te schrijven aanvullend op het stukje ‘Toen ik hiernaar toe kwam …
Het lukte me de eerste regels nog niet om hetgeen ik net gehoord heb van me af te zetten in het schrijfproces, het maakt daardoor deel uit van dit schrijfproces.
Vervolgens mogen we het geschrevene voordragen aan de tafelgenoten, dit is vooraf niet gezegd. Had ik dan een ander onderwerp gekozen? Ik weet het niet.
Ik vind het even moeilijk om te beslissen of ik het wel of niet wil voordragen, het hoeft immers niet. Net als zo vaak in dit soort situaties reageert er niemand op de vraag wie er wil beginnen, met bonkend hart en natte handen, ik hou hier helemaal niet van, offer ik me op om te beginnen. Best een stap voor mij in verband met deze tekst, maar ook omdat ik hier toch iets voor moet overwinnen. Ik vind het namelijk best spannend om iets voor te lezen in het gezelschap van ‘vreemden’ en dan helemaal iets wat ik zelf heb geschreven …
Deze ochtend is dus niet alleen leerzaam in het oefenen met schrijven, maar ook met het geschrevene voordragen en mijn eigen angsten overwinnen …
2 uur lang krijgen we allerlei schrijfopdrachten variërend van korte teksten tot 10 minuten tekst over een aantal woorden die we in de vorige tekst moeten onderstrepen, zelf uitgezocht of door een tafelgenoot aangewezen of een halve zin die je vervolgens zelf mag gaan aanvullen met tekst…
Erg leuk om op deze manier met schrijven bezig te zijn, al merk ik dat ik me nog niet helemaal goed kan concentreren, niet alleen door hetgeen ik net heb gehoord, maar ook door de geluiden om me heen, in de keuken wordt druk gerommeld, er zitten inmiddels een hoop mensen op het terras die met elkaar keuvelen en in kopjes roeren. Een heel andere ‘werkplek’ dan ik normaal gesproken gewend ben … Maar ik vind het een heel leuke en leerzame ochtend. Vooral leuk om anderen hun stukje tekst te horen voordragen en merken dat 4 personen elk een heel andere draai geven aan een beginzin, op een heel andere manier gewend zijn te schrijven en er ook al vrij persoonlijke zaken op tafel komen.
Ik vind het erg geslaagd, zeker voor herhaling vatbaar.
Met mijn nichtje gaat het inmiddels de goede kant op. Na 2 dagen is ze ontslagen uit het ziekenhuis, met een handvol instructies en medicatie en ze zal voorlopig rustig aan moeten doen. Een pak van mijn hart … het zet je toch wel aan het denken…
@ngelineWagenaar 