De laatste vakantiedag

         

De laatste vakantiedag beleef ik altijd met een dubbel gevoel. Er moet ingepakt en opgeruimd worden, waardoor het niet meer helemaal voelt zoals de dagen ervoor.
Ik kijk nog eens extra goed om me heen en neem alles goed in me op. Ik maak nog wat foto’s van het huis en de omgeving, waarschijnlijk heb ik deze ook al eerder gemaakt, maar ik weet het niet zeker en zoeken tussen de 600 foto’s die ik inmiddels heb gemaakt, daar heb ik nu geen zin in.
Ik bekijk het huis, waar we de afgelopen 2 weken hebben gewoond, nog eens goed. Een geweldig mooi huis, groot, maar vooral sfeervol door de oude bouwstijl, een huis uit 1779.
Daar hou ik van, die mooie, grote, oude huizen. Het huis is me inmiddels eigen geworden, een heel ander gevoel dan de 1^e dag toen ik binnenkwam. Toen was alles nog nieuw, keek ik vol verbazing en ontzag naar de mooie buitenkant, de kamers, etc. De foto’s die we vooraf hebben gezien kunnen niet het beeld en gevoel weergeven van wat ik hier zie. Ze krijgen nu wel een heel andere inhoudt.
                 

Ik loop nog eens door het huis en neem alles eens goed in me op, de ruwe muren, hier is geen behang of verf aan te pas gekomen, ook niet nodig overigens, ik vind het zo prachtig. Ik bekijk de woonkamer, de bijkamer, de keuken, de slaapkamer, de kamer waar de voetbaltafel staat, de tafeltennistafel, ons heerlijke overdekte zitje buiten, het voelt allemaal zo vertrouwd. De weg naar het zwembad en natuurlijk ook het zwembad zelf, die voor onze nodige verkoeling heeft gezorgd. Nog 1 dag kan ik genieten van al dit pracht. Ik ga het missen, ook de bijna onbegaanbare weg die we moesten afrijden om bij het huis te komen, om van het huis naar de bakker te rijden of de Spar voor onze dagelijkse boodschappen en de uitstapjes die we hebben gemaakt. Toen we de weg voor de 1^e keer reden wisten we niet wat we zagen. Deze weg was nog minder begaanbaar, dan de weg die we 5 jaar geleden moesten rijden naar het andere huis. Gaandeweg zijn we eraan gewend geraakt, het hoort erbij en heeft zijn eigen charme, al blijf ik het toch een beetje eng vinden.
Ik heb het allemaal in m’n hart gesloten, in vele foto’s vastgelegd, want ook al zou ik hier graag nog eens willen komen, je weet het natuurlijk niet of dat er nog eens van komt.
Dubbel gevoel, want de andere kant is al een beetje thuis. Wel fijn om weer in m’n eigen bed te slapen, m’n eigen spullen om me heen, vertrouwde mensen en natuurlijk onze hond, niet meer die enorme warmte ’s nachts waardoor het raam open moet blijven en ik de honden in de vallei de hele nacht hoor blaffen en de hanen in de vroege ochtend hoor kraaien … Dit laatste zal ik zeker niet missen.
Ik heb echter geen zin in de dagelijkse sleur van thuis. De vaste patronen, het heen en weer vliegen, het gevoel van moeten … Ik wil nog even genieten van de zon, de ruimte om me heen, de rust, de stilte van het landelijke leven, het geluid van de vogels en insecten om ons heen. Deze dag probeer ik er nog even extra van te genieten, het slapen overdag in verband met de lange reis lukt me niet echt. Zonde van deze laatste dag, niet slim en er komt een moment dat ik hier spijt van heb, maar het lukt me niet, dus nestel ik me bij het zwembad, waar ik met mijn ogen dicht geniet van de geluiden om me heen, ik snuif de lucht nog even op, geniet van de warmte op mijn huid …
Maar als de koffers zijn gepakt, de auto’s zijn volgestouwd,  het huis niet meer onze persoonlijke spullen bevat, begint toch de verwijdering, het afscheid van een wel verdiende vakantie en komt het thuisfront meer in beeld … Het is goed zo, ik heb genoten en kan er nu weer tegenaan. Alhoewel dit laatste toch niet helemaal waar is.
In de vakantie heb ik veel kunnen loslaten, maar niet alles. Deze vakantie was anders dan anders. We hadden allen teveel bagage meegenomen, waar we zoveel kilometers verderop toch geen afstand van konden doen. Het heeft meegespeeld in de hele beleving van deze vakantie, we wisten het van tevoren, het is niet anders en ook thuis zal dit zeker nog een grote rol spelen …

Bovenstaande heb ik geschreven op onze laatste vakantiedag in Italië op mijn ligbedje bij het zwembad. Inmiddels zijn we alweer 2 weken thuis en is het vandaag officieel de laatste dag van de schoolvakantie.

Deze laatste vakantiedag hebben we overigens nog op een hele leuke manier afgesloten. Voordat we Bagnoregio daadwerkelijk hebben verlaten zijn we nog gaan eten bij de ‘afhaaltoko’. Dit keer zijn we wel in de winkel gaan zitten. Er zaten geen andere mensen, maar het liep er wel af en aan. De eigenaar en zijn dochter vonden het erg leuk dat we voor de 2^e keer deze week bij hen langs kwamen, na het eten dronken we nog lekker cappuccino en knoopten een gesprek met hen aan. We kregen heerlijke zelfgemaakte cake aangeboden en daarna ook nog een borrel (niet echt handig als je nog 1600 km voor de boeg hebt). Het was erg gezellig, waardoor we later vertrokken dan eigenlijk de bedoeling was, maar het was een erg leuke afsluiting van de vakantie.