Teleurstelling; hoe ga je hiermee om?

            

Terug uit Berlijn, zijn daar ineens vier vacatures voor een diëtist. Eén had ik via via in Berlijn al ontvangen, de anderen kreeg of zag ik zondagavond. Voor één van de vacatures had ik nog maar weinig tijd, de termijn van reageren verliep de volgende dag.Die ochtend heb ik direct contact gezocht met degene die vermeld stond op de vacature. De vacature sprak me al aan, maar de diëtist die ik kreeg te spreken, maakte me alleen maar enthousiaster. De brief en mijn CV heb ik daarna direct gemaakt en wat me normaal gesproken niet lukt, lukte me nu wel. Dezelfde dag waren ze klaar en verstuurd en op vrijdag kreeg ik de uitnodiging voor een gesprek. Helemaal blij, ben ik me gaan verdiepen in het bedrijf, op zoek gegaan naar informatie over de mensen die er werken, heb ik me voorbereid op het gesprek en dinsdag was het dan zover. Door een stomme fout bij het intoetsen van de Tom Tom de vorige avond, ik had nr. 37 ingetoetst in plaats van 97, kwam ik er bij het wegrijden achter dat ik te laat was vertrokken terwijl ik dacht een kwartier speling te hebben. Naar 37 op hetzelfde adres was het 46 minuten rijden,  naar 97  1 uur en een minuut. Normaal zou ik in paniek raken, maar gek genoeg bleef ik rustig en ben die kant op gereden. Het zonnetje scheen me bemoedigend toe, de omstandigheden voelden goed en om precies 11.35 uur, de tijd van mijn afspraak, stapte ik het verpleeghuis binnen. Ik had nog rustig de tijd om in de hal te zitten wachten, want het liep een beetje uit. Gelukkig dat ik nog even kon wachten, nu kon ik de sfeer proeven van het ‘huis’. Het was druk in de hal. Rolstoelpatiënten reden af en aan, personeel verplaatste zich van de ene kant van het gebouw naar de andere kant of andersom. Heerlijk, om zo nog even te voelen aan de eventuele nieuwe werkplek. Het voelde goed, de zenuwen begonnen inmiddels wel wat parten te spelen, maar dat is een goed teken en uiteindelijk, ruim 20 minuten later was het mijn beurt. Ik was de laatste; uit zevenenveertig kandidaten hadden ze vijf uitgenodigd voor gesprek, waaronder mij dus. Het gesprek liep vlot, ik voelde me niet overvallen door de vragen die ik kreeg, kon overal op antwoorden, maar proefde op een gegeven moment toch twijfel. De reden leek mij het feit dat ik al een tijd niet meer als diëtist gewerkt had (wat overigens al in mijn CV te lezen was). Diezelfde dag zou ik antwoord krijgen, winkelen in Emmen zoals ik van te voren had bedacht, had ik nu geen rust voor. Thuis wist ik ook niet wat te doen. In de auto had ik allerlei redenen bedacht, waarom ze mij niet zouden nemen, maar er kwamen ook steeds meer redenen naar voren bij het terughalen van de vragen en de antwoorden die ik daarop had gegeven, dat ze juist wel voor mij zouden kiezen en dit kreeg toch wel de overhand. Het gevoel dat het nu eindelijk eens zou lukken, begon steeds groter te worden en heel even, toen om half 3 de telefoon ging, dacht ik dat nog steeds, maar helaas mijn droom viel al gauw in duigen. Er werden een paar zaken aangehaald, waarbij ik voor de derde keer te horen kreeg dat ik de pech heb dat er zulke goede kandidaten bij zaten, het feit dat ik al een tijd niet meer als diëtist heb gewerkt, speelde ook een belangrijke rol (waarom ze me dan toch hebben uitgenodigd voor een gesprek, vraag ik me achteraf wel af) maar de keuze is niet op mij gevallen.

De teleurstelling is groot, mijn gevoel van verslagenheid overheerst en ik weet even niet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik kan nu een zak chips pakken of een reep chocolade om mijn frustratie weg te eten, dit speelt wel even door mijn hoofd. Ik kan de stad in gaan en een heleboel geld uitgeven als troost. Sporten was misschien ook een goede manier geweest om even alle frustratie kwijt te raken en alles op een rijtje te zetten, maar helaas speelt ook mijn knie me parten na het vele wandelen in Berlijn. Gelukkig heb ik nog een andere uitlaatklep. Ik hou van mooie dingen, zoals elke vrouw dat denk ik wel heeft. Ik ben niet zo’n vrouw die tientallen paren schoenen in de kast heeft liggen of de wereld aan tassen, al denkt mijn man hier waarschijnlijk anders over. Nee, ik heb een zwak voor mooie schriften, schrijfboekjes, pennen, papier met leuke motieven, etc.  en laat ik nou net al een hele tijd een idee in mijn hoofd hebben om te kijken of ik zelf van die leuke notitieblaadjes kan maken voor mijn agenda. Elk jaar koop ik een nieuwe organizervulling voor mijn agenda. Niet zo’n saaie vulling met alleen maar witte blaadjes, maar ik ben fan van de agendavulling van Marjolein Bastin. Elk jaar zitten hier ook leuke notitieblaadjes bij, maar in mijn ogen veel te weinig. Daar heb ik toch niet genoeg aan in een heel jaar. Je kunt wel apart notitieblaadjes kopen, maar ook alleen van die saaie witte of crèmekleurige, daar vind ik niets aan. Het zit dus al heel lang in mijn hoofd om zelf iets te maken, maar ik heb er nog niet de rust en tijd voor gevonden. Nu sta ik mezelf toe om hiermee aan de slag te gaan. Ik doe dit in Word’’, misschien niet het meest handige programma voor dit soort zaken, maar ik weet niet wat voor programma ik hier anders voor zou kunnen gebruiken.
Ik probeer daarom eerst een format te maken met de juiste maten, zodat ik hier later met behulp van foto’s, tekstvakken, etc, wat leuks in kan maken. Heerlijk, om zo creatief bezig te zijn. Daar kan ik me helemaal in verliezen en uiteindelijk lukt het om mijn eerste uitprobeersels uit te printen.
Dan komt het lastigste. Ik ben niet zo goed in logisch nadenken. Ik wil natuurlijk een voor- en achterkant. Als ik hier hetzelfde ontwerp voor neem en ik print het uit, dan komt de achterkant er op de kop uit. Hoe zorg ik er nu voor dat de achterkant precies andersom geprint wordt en ook nog precies op de zelfde plek als op de voorkant? Met veel puzzelen, vele misdrukken en vele uren (zeg maar twee dagen),  is het me gelukt. Maar wat schetst mijn verbazing? Op de voorkant krijg ik witte randen en op de achterkant print hij het zonder randen. Hoe kan dit? Ik heb van alles geprobeerd, maar het is me nog niet gelukt om hier achter te komen. Als iemand het weet, hoor ik het graag.

Het concept is af, nog lang niet zoals ik het eigenlijk hebben wil, maar ik heb een serie eigen leuke notitieblaadjes en een format wat ik kan gebruiken om nieuwe blaadjes in te maken. Ik ben nog lang niet tevreden, maar ik heb mijn doel bereikt. Ik heb de teleurstelling van me af kunnen laten glijden, zonder me te verliezen in buitensporig eten, wegkwijnen op de bank, koopziekte of what else. Vol frisse moed ga ik weer verder met solliciteren en het perfectioneren van mijn notitieblaadjes dat komt later wel een keer, als ik het weer nodig heb om mijn zinnen te verzetten …

Moedeloos

                 

De hele week ben ik al aan het bedenken waar ik nu eens over kan bloggen. Geen onderwerp is echt interessant. Ik ben al een paar keer aan iets begonnen, maar heb het toch niet afgemaakt. Is dit nu het beruchte writers block?
Ik denk het niet. Het heeft te maken met hoe ik me voel, de tijd van het jaar…
Na de feestdagen verlang ik naar de lente. Dan ben ik de donkere, koude dagen zat, maar het duurt nog zolang. Februari is de ergste maand, gelukkig wel de kortste, maar wat duurt het lang voordat de temperatuur eindelijk weer omhoog gaat, je de warmte weer op je huid kunt voelen. Ik heb nog geen sneeuwklokje of narcis buiten gezien. Het zal wel aan mij liggen, want Joop heeft ze al wel gespot.
Ik heb behoefte om naar zee te gaan, uit te waaien, even weer nieuwe energie op doen. Misschien doen we dat ook wel eind van de week. Als iedereen weer beter is, tenminste. Dat speelt ook mee. Het is vakantie, maar vrijdagavond begon Sylvain al ziek te worden. De hele boel heeft hij eronder gespuugd. Zondag knapte hij weer wat op en maandag was hij weer de man, maar ’s avonds is het ineens Lesley die zo uit het niets ziek wordt. Ook vandaag zijn we er dus niet uit geweest.

Moedeloos ben ik op het moment ook van mijn zoektocht naar werk. Ik krijg geen enkele uitnodiging voor een gesprek en het gebeurt nu zelfs dat ik helemaal geen reacties meer krijg op mijn met zorg geschreven brieven en CV’s. Ik had mijn hoop gevestigd op het gesprek dat ik na een jaar dan eindelijk had met een medewerker van het UWV. IJdele hoop, dat hadden vele anderen mij wel vertelt, maar dat wil ik niet horen, ik wil hoop houden, positief blijven. Na dat gesprek is het positivisme echter totaal bij mij verdwenen. De eerste zin die deze meneer tegen mij sprak was:  ‘Ik kan je eigenlijk gelijk wel weer wegsturen. Je werkmap, CV’s en brieven zien er keurig uit. Ik kan verder niet veel voor je doen’. Mijn mond viel open. Was ik hiervoor hierheen gekomen? Stond er in de brief niet dat ze de verplichting hadden om de komende  twee maanden voor mij passend werk te gaan zoeken? We hebben hierna nog wel een redelijk gesprek, maar er is niets meer mogelijk. Geen cursus of wat. Ook bij het UWV staan er vele banen op het spel en zij krijgen ook weinig banen meer binnen. Mijn CV zal de komende twee maanden door het UWV verstuurd worden naar alle vacatures die passend zijn, maar dan is het nog maar de vraag wat de werkgever hiermee doet. Dat is dus alles wat ze voor me doen.
Het schrijven van brieven valt me ineens zwaarder. Ik word moedeloos van de telefoongesprekken die ik voer en helemaal als de contactpersonen niet te bereiken zijn. Gisteren heb ik er met veel moeite twee brieven en CV’s uitgeperst. Één heb ik nog even laten liggen, omdat ik  zat te wachten op antwoord op een mail die ik naar aanleiding van de vacature had gestuurd. Er wordt gevraagd om goed Engels in woord en geschrift. Mijn Engels is niet zo goed, dus dit heb ik bewust niet genoemd in mijn sollicitatie. Als reactie op mijn mail krijg ik antwoord op mijn vragen en hierbij wordt opgemerkt dat er een strenge selectie zal plaatsvinden op het Engels. Er zijn al 245 reacties. De moed zakt me in de schoenen. Nu kan ik wel gaan aangeven dat mijn Engels in woord en geschrift erg goed is, maar als ik tijdens het sollicitatiegesprek Engels moet spreken, val ik direct door de mand. Mijn stemming wordt er niet beter op.

Aangezien Lesley goed ziek is, besluit ik vandaag maar thuis te blijven en alle nog niet beantwoorde mails te beantwoorden, ‘ns even gaan polsen hoe het zit met mijn reeds aangeleverde blogs aan het Kinderpunt en Gezinspiratie, mijn aangeleverde ideeën en vragen of ze nog steeds belang hebben bij een redactielid. Dit wil ik er wel bij gaan doen.
Van de mails die volgen word ik blij. Ik ben welkom als redactielid en mag me gaan richten op het thema Zeldzame ziekten/-syndromen. Mijn blogs zien er altijd prima uit. Ik krijg meer verantwoordelijkheden en kan ook het artikel wat ik als idee had aangedragen over Kids-United zelf gaan schrijven. Het is dan geen betaald werk, maar ik krijg wel de mogelijkheid om mijn hobby op een groter platform uit te voeren. Mijn moedeloze bui is verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik krijg weer energie, zin om te ondernemen, maar laat nu ook die zon en de voelbare warmere lucht maar komen. Ik zit hier namelijk inmiddels met erg koude voeten achter mijn laptop …

Links:
http://www.hetkinderpunt.nl/
http://www.gezinspiratie.nl/

 

Ziekenboeg …

         

Joop is een dikke week ziek geweest en niet zomaar ziek. Zo zwaar als hij de griep dit keer te pakken heeft gehad (of eigenlijk de griep hem), dat is lang geleden. Wat voelde hij zich beroerd en nog is hij niet helemaal fit, maar inmiddels wel weer op de been en aan het werk.
Zelf loop ik al 2 weken met hoofdpijn afgewisseld met wat misselijkheid, die nu eindelijk een beetje af begint te zakken. Vervelend en ik ben er knap chagrijnig van, maar dat ik nu echt ziek ben, dat kan ik niet zeggen.
Maandagnacht begon Sylvain met buikpijn en dinsdag diarree. Buikgriep dus. En hoewel hij zo langzamerhand zindelijk is, gebeurd het hem nu steeds dat hij net te laat bij de wc is.
Terwijl ik tussen de bedrijven door nog wat probeer te doen, word ik steeds geroepen: ‘Mááááám, ik heb een vieze broek’. Hij vindt het ook echt vies, dus op stel en sprong moet ik bij hem zijn. Zeggen: ‘Ga maar even rustig op de wc zitten, ik kom er aan’, helpt niet. Het moet direct en als ik niet snel genoeg ben dan zit hij al met zijn hand in zijn onderbroek of probeert zelf zijn billen schoon te maken, wat vaak niet helemaal goed gaat. Dat hij daarna mij niet bij mijn broek vast mag pakken terwijl ik z’n billen doe, wil er ook niet in. Je snapt dat ik al zuchtend,  zo snel mogelijk bij hem probeer te zijn om dit te voorkomen.
Het heeft echter tot gevolg dat ik de CV waar ik mee bezig was, 2x opnieuw heb moeten maken. De eerste keer omdat ik, afgeleid, hem nog niet op had geslagen, voordat ik hem als basis voor de volgende CV gebruikte en de tweede keer weet ik helemaal niet wat ik verkeerd heb gedaan. Ik had echter twee CV’s met een andere naam, die beide dezelfde inhoudt hadden (wat dus niet de bedoeling was), zucht.
Verder is meneer helemaal niet ziek, dus banjerd de hele dag door het huis heen. Gelukkig kijkt hij graag tv en heeft hij de DVD box met Spangas meermalen bekeken, maar tussendoor maakt hij de grootst mogelijke rommel, sleept kisten, dozen, tassen en weet ik wat niet meer van boven naar beneden en andersom. Zucht, een kind wat alleen maar op de bank ligt film te kijken is toch gemakkelijker. Ik snap het ook wel, hij wil gewoon aandacht, maar ik moet toch even een aantal dingen doen. Toevallig net nu zijn er een aantal interessante vacatures, waar ik toch echt op moet reageren, extra was wat toch echt gedaan moet en Lesley heeft twee belangrijke toetsen, waar hij mijn hulp bij nodig heeft.
Lesley voelt zich ook niet lekker. Heeft erge hoofdpijn, maar zet toch door. Hij wil koste wat het kost zijn toetsen maken. Woensdag gaat hij naar school om in elk geval zijn toets te maken, ’s middags heeft hij alleen maar gym en dans. De toets wordt een dag verschoven, naar de donderdag waarop hij ook nog een andere toets heeft. Hij baalt als een stekker. Gaat wel eerder naar huis, maar na een paar uurtjes op de bank gaat hij toch maar weer aan de slag. Ben trots op die vent. Wie had dat nu gedacht dat hij met barstende koppijn toch nog probeert zijn toetsen te leren en er moet ook nog huiswerk gemaakt. Doordat hij niet lekker is, duurt het allemaal een stuk langer. Ik help hem zo goed als ik kan.
De hoofdpijn dempende met aspirines, weinig etend  omdat hij bang is dat hij daar beroerd van wordt, is hij de dag doorgekomen en heeft beide toetsen gemaakt. Bij thuiskomst was hij echter grauw om de kop en stortte als een zoutzak in. Als een zielig hoopje mens lag hij op de bank. Tranende ogen, hoog rode kleur, dat wordt morgen niet naar school… Ik hoop voor hem dat hij de griep niet zo te pakken krijgt als Joop.

 

 

Solliciteren

Nooit geweten dat solliciteren zo moeilijk is. Een dikke 5 maanden ben ik al werkzoekend, vele brieven heb ik inmiddels verstuurd en ik heb alleen maar afwijzingen gehad. Als ik zo om me heen hoor is het bijzonder dat ik tot nu toe op elke verstuurde brief wel een reactie heb ontvangen, ook al is deze dan negatief. In veel van deze reacties krijg ik te lezen dat ik 1 van de ruim 200 gegadigden ben en niet uitgekozen omdat ik niet volledig pas in het gestelde functieprofiel. Niet gek natuurlijk, want ik ben opgeleid tot diëtist, heb jarenlang gewerkt als diëtist, heb hier de papieren en de ervaring voor, maar er is geen vraag naar een diëtist. Ik solliciteer dus op heel andere banen, van administratief medewerker tot redacteur van een interne nieuwsbrief, van secretaresse tot consulent in de gehandicaptenzorg, van activiteitenbegeleider tot medewerker onderwijsondersteuning en zo kan ik nog een heleboel functies opnoemen. Allemaal vacatures waarin ik me wel kan vinden en waar ik van vind dat ik ze met mijn opleiding en ervaring best kan vervullen, maar daar denkt de andere kant dus anders over. Ik krijg niet eens de kans om dit uit te leggen, want ik word niet uitgenodigd voor een gesprek.

Nu pas besef ik hoe gemakkelijk ik het eigenlijk al die jaren heb gehad. Mijn 1^e echte baan kreeg ik als vervolg op mijn stage. Hier kon ik 2 jaar met een onderbreking van een maand blijven. Intussen had ik gesolliciteerd naar een invalbaan, hier ben ik aangenomen en van lieverlee heb ik hier een vaste aanstelling gekregen. Jaren heb ik hier gewerkt, totdat het bedrijf besloot dat de diëtist niet meer paste binnen het bedrijf, maar binnen een maand hadden degenen die in loondienst wilden blijven een nieuwe werkgever en hebben we zelf ontslag genomen. De overige collegae is voor zichzelf begonnen. Eigenlijk heb ik nooit veel moeite hoeven doen voor een baan. Ondertussen heb ik nog wel eens gesolliciteerd als diëtist in andere organisaties, maar dat is niets geworden of zag ik zelf niet zitten. Hier werd ik wel voor gesprek uitgenodigd. Als ik naar de vacatures kijk, waar ze zijn, wat de werktijden zijn etc. besef ik dat ik al die jaren eigenlijk toch een topbaan heb gehad. Ik zat vooral de laatste 10 jaar dicht bij huis, kon mijn tijden zo indelen dat het goed te combineren was met mijn gezin en dit is me nu allemaal afgenomen.
Van de andere kant twijfelde ik al een aantal jaren of dit nu was wat ik tot mijn 65^e (of inmiddels misschien wel langer) wil blijven doen. De laatste 2 jaar loop ik al met allerlei andere plannen rond, maar weet niet goed of en hoe ze uit te voeren zijn. Daarbij, het werk was misschien niet allemaal leuk, maar de contacten met mensen gaven me toch steeds weer veel voldoening en de plek en de vrijheid die ik had in mijn baan, zorgden ervoor dat het toch moeilijk was om een andere keuze te maken.
Uiteindelijk heeft een ander voor me beslist en heb ik gedacht dat dat misschien wel goed is, omdat ik nu toch echt verder moet gaan kijken wat ik wil, maar daar wringt nu juist de schoen ‘ Wat wil ik eigenlijk?’
Zoals ik aangaf solliciteer ik op allerlei verschillende functies, maar wel allemaal functies die me aanspreken. In gedachten zie ik me daar al zitten, bij elke vacature opnieuw. Helaas anderen zien het nog niet in mij zitten.

En dan het UWV. Vele verhalen heb ik hierover gehoord. Veelal negatieve. Ik wil me daar niet door laten beïnvloeden, wil het allemaal zelf ondergaan. Ik had altijd gedacht dat zij nog een heleboel voor je konden doen, dat het mogelijk is om een opleiding of wat ook te doen, maar helaas is ook hier per 1-1-2012 een heleboel veranderd. Ik hoorde dat je op gesprek moet, dat je je om de haverklap ergens moet melden en verantwoorden, maar niets is minder waar.
De 1^e 4 maanden gebeurde er niets. Ik heb een online werkmap, waar ik mijn sollicitaties in plaats. Via de werkmap krijg ik informatie van een e-coach en ook voor vragen kan ik bij de e-coach terecht. Niks persoonlijk gesprek. Ik had toch echt wel wat meer verwacht.
Na 4 maanden volgde dan eindelijk een evaluatiebijeenkomst, waar uitleg werd gegeven hoe het UWV nu werkt en werd aangegeven dat je wel de mogelijkheid hebt om workshops te volgen. Hier zat ik op te wachten. Het is fijn om even met andere werkzoekenden te praten. Welke wegen bewandelen zij, welke acties hebben zij tot nog toe ondernomen en hoe is dit gegaan?
Ik heb me voor bijna alle workshops die er zijn aangemeld, met uitzondering van de workshop ‘Met een uitkering een eigen bedrijf beginnen’. Hier heb ik eerder al bij de kamer van koophandel een workshop over gevolgd en zover ben ik op dit moment nog niet. Ik wil toch graag ergens in loondienst  komen, maar als dat echt niet gaat lukken ga ik dit misschien nog overwegen. Voor zover het er nu uitziet niet als diëtist, want daar is te weinig werk voor, maar wat het dan wel wordt, daar ben ik nog niet uit.
Inmiddels heb ik een workshop ‘solliciteren’ gevolgd. Hier kwam ik weer een deel van de mensen tegen die ik ook bij de evaluatiebijeenkomst had gezien en ook iemand die bij dezelfde werkgever als ik had gewerkt en waar ik alleen contact mee had gehad via de mail. Leuk om daar nu ook een gezicht bij te zien.
Ik vond het leuk om de workshop te volgen, even weer tussen de mensen en ik heb er toch ook het nodige van opgestoken. Ik weet hoe de huidige brief eruit kan zien, hoe je een brief en CV aanpast aan de betreffende advertentie, hoe je jezelf ‘verkoopt’ in de brief, hoe je jezelf ‘verkoopt’ op een gesprek en hoe je een ‘Elevator Pitch’ opstelt en waar dit voor dient. Allemaal hulpmiddelen om jezelf in de markt te prijzen. Toch heb ik hier veel moeite mee. Het voelt als iets onnatuurlijks. Iedereen weet dat je je zo goed mogelijk voor probeert te doen, dat je je zwakke kanten probeert te verdoezelen, dat je alles wat aandikt. Een werkgever wil dit ook graag, tenminste dat maak ik hier allemaal uit op. Ik zit helemaal niet zo in elkaar, dus het voelt onnatuurlijk, niet eerlijk, meer een soort poppenkast. Wil ik hier eigenlijk wel aan meewerken? Heb ik een keus? Het heeft me wel aan het denken gezet, maar misschien moet ik me er toch overheen gaan zetten.
Ook heb ik een workshop ‘LinkedIn’ gevolgd. Een ‘social media’ waar ik al wel een hele tijd opzit, maar nog nooit iets serieus mee heb gedaan. Ik hoorde dat dit toch je kans op een baan erg kan vergroten, dus goed om hier eens wat meer van te horen.
Een goede workshop waar ik ook weer een hoop van heb opgestoken, leuk voor de onderlinge contacten en inmiddels heb ik mijn account een stuk bijgewerkt, maar het is nog niet klaar. Want wat wil ik nu eigenlijk, wat zoek ik nu eigenlijk, maar bovenal, wat kan ik nu eigenlijk. Dat is toch de brandende vraag in dit hele geheel. Ook hier is het weer van belang dat je je bij een ander, de werkgever, in de picture speelt. Soms wil ik wel dat ik wat meer extravert zou zijn, dan is dit vast een stuk gemakkelijker.
Op één van mijn nachtelijke surftochten op het web, door het vele hoesten de laatste maanden, zit ik vaak beneden ’s nachts, kwam ik een vacature voor redactieassistent tegen van een weblog voor webprofessionals. Niet echt de tak waar ik bekend in ben, maar waar ik wel interesse voor heb, het gaat om blogs en ze gaan over zaken die zich afspelen op het web. Het is een vrijwillige baan wat me hooguit een paar uurtjes per week kost, maar op de één of andere manier sprak het me meteen aan.
‘Ik kan in elk geval even reageren’, dacht ik en hier willen ze het wel met me proberen. Ik hoop iets voor ze te kunnen betekenen en daarnaast er ook zelf veel van te leren.

                                  

Ondertussen probeer ik de tijd die ik overhoud te vullen met het schrijven van mijn blog en het afschrijven van mijn boek. Dit laatste gaat met vallen en opstaan. De inhoudt ligt er nu zo goed als, alleen ben ik nog niet helemaal tevreden. Het moet herschreven worden en hier kom ik met mezelf nog niet helemaal uit …
Meer en meer ontdek ik wel dat schrijven toch echt mijn ding is. Hier heb ik plezier in en het geeft me ontspanning en energie. Zal hier toch mijn toekomst liggen?
Mocht je na het lezen van dit hele verhaal denken ‘Ik weet welke kant ze op moet , welke opleiding ze kan volgen, of nog beter ik weet een leuke baan voor haar, een leuk bedrijf waar ze past en waar ze vast iets voor haar hebben’, schroom niet om me te benaderen of een reactie te plaatsen. Ik sta hier meer dan open voor …..