‘ Nieuwe baan’

      

Sinds kort heb ik een ‘nieuwe baan’, 1 waar ik m’n best niet voor heb hoeven doen. Er is geen sollicitatiebrief aan te pas gekomen. 1 mailtje was genoeg. Een mailtje waarover ik wel even heb zitten dubben of ik hem wel versturen moest, maar eerlijk als ik ben (en bang voor de consequenties) heb ik het toch maar gedaan. De consequentie van dit mailtje voor mijzelf had ik niet voorzien. Heel snel, zo snel had ik het niet verwacht ging de telefoon, het was een reactie op mijn vraag ‘Ik weet niet of bovenstaande van invloed is op de beschikking’.
Op de beschikking stond aangegeven dat de reden van toekenning was ‘werkende ouders’, net als voorgaande jaren.
Hier had ik in het begin van het jaar helemaal niet bij stil gestaan en dus ook niks mee gedaan. Wel had ik de wijziging doorgegeven dat Sylvain niet meer naar de BSO hoefde.
Tja, ik werk op het moment niet meer en wist niet of ik aan begin van het nieuwe schooljaar weer aan het werk zou zijn, dus heb ik doorgegeven  ‘ik werk op het moment niet, maar ben wel druk bezig met het zoeken naar werk en hoop zo snel mogelijk weer een baan te hebben’. Bij de gemeente weten ze ook dat ik werkzoekende ben (tenminste dat denk ik) en stel dat ze erachter komen dat ik dat niet heb doorgegeven …
Zo kreeg ik dus het telefoontje, nog geen 5 minuten na het versturen van mijn mail. Er werden mij een paar vragen gesteld ‘Heb ik andere kinderen op school die ik moet brengen en halen?’ ‘Ben ik in de gelegenheid om mijn kind zelf naar school te brengen?’ Nee ik heb geen ander kind meer, dat ik naar school moet brengen en ja ik ben in de gelegenheid om mijn kind evt. zelf naar school te brengen, maar dit kan wel het solliciteren in de weg staan. Wat als ik een gesprek heb of naar een workshop wil, wil speeddaten  of andere zaken die horen bij het solliciteren? Mijn argumenten waren blijkbaar niet sterk genoeg, de mevrouw had overal een antwoord op waar ik dan weer geen antwoord op had en zo gebeurde het dat ik binnen een paar minuten een ‘nieuwe baan’ had.
Ik mag mijn jongste zoon vanaf het nieuwe schooljaar elke dag zelf naar school brengen en ook weer ophalen. Op zich niet gek natuurlijk, want dat doet elke ouder van jonge kinderen. Echter de afstand van huis naar school is in dit geval wel wat groter en daar heb ik niet bewust voor gekozen en mijn zoon heeft de leeftijd dat hij normaal gesproken zelf naar school zou kunnen gaan …

In 1^e instantie kon ik me er niet zo druk om maken. Vindt het eigenlijk ook wel normaal en het heeft ook zijn voordelen. Het laatste jaar was het elke ochtend stressen om Sylvain op tijd klaar te hebben voor de taxi, want hij kan niet wakker worden. Iets voor zevenen begint het ritueel. Ik aai hem over zijn bol, begin zachtjes tegen hem te praten en probeer hem zo wakker te krijgen. Hij reageert niet of reageert door zich demonstratief om te draaien de dekens nog wat verder over hem heen … Ik ga me eerst zelf maar klaarmaken. Dan kom ik opnieuw bij hem, nu praat ik wat luider en open de gordijnen, maar vaak heeft dit ook nog geen effect. Ik ga verder met me klaarmaken.
Uiteindelijk komt hij wel uit bed, de ene dag eerder als de andere, maar het gebeurd toch regelmatig dat we pas rond half 8 beneden zijn en dan moet er nog gegeten en gedronken worden, tanden gepoetst, snoet gepoetst etc. Het komt dus regelmatig voor dat dit niet allemaal is gebeurd voordat de taxi voor de deur staat en dat meneer met een vieze snoet, ongepoetste tanden en soms zelf maar een paar happen brood in de taxi beland. Zeer verontwaardigd dat hij niet eerst zijn brood op mag eten …

Inmiddels zit de 1^e ‘werkweek’ er op. Sylvain vindt het wel leuk dat ik hem breng en haal, maar het past toch niet helemaal in zijn plaatje. Elke dag opnieuw vraagt hij of ik hem breng. Onderweg roept hij bij elke taxi die hij ziet ‘Is dat mijn taxi?’ Het is voor hem ook raar. 7 jaar lang ging hij dagelijks met de taxi naar school en nu ineens niet meer.
Zoals bij elke nieuwe baan is het voor mij wel even wennen. Hoe laat moet ik van huis, welke weg kan ik het beste nemen? Na 5 dagen besef ik dat ik tijdens mijn werk nog nooit 5 dagen achter elkaar dezelfde kant op heb gereden. Ik werkte dan ook geen 5 dagen, maar doordat ik spreekuren op verschillende locaties had, reed ik iedere keer een andere route. Ik vind dit eigenlijk best saai. De laatste jaren heb ik sowieso weinig in de auto gereden, want de meeste werkplekken waren zo dicht bij huis dat ik gemakkelijk op de fiets kon. Het is dus weer wennen in de auto en elke dag dezelfde route, hebben anderen daar geen moeite mee?
Ik moet ook leren mijn tijd anders in te delen, het kost me dagelijks bijna 2 uur dat halen en brengen en ik moet er ’s middags om denken op tijd te stoppen met de dingen waar ik mee bezig ben, zo stipt hoefde ik op mijn werk niet te zijn. Daar kon ik nog wel even wat afmaken …
Het vinden van ‘echt werk’ valt niet mee. Ik vind lang niet elke week een echt geschikte vacature, in het noorden hebben de werkgevers er geen behoefte aan om mee te doen met de brancheweken, daar hoef (of beter gezegd kan) ik ook niet naartoe … Af en toe word ik er moedeloos van.

Tot nu toe vind ik het overigens wel gezellig om mijn zoon naar school te brengen. Hij kijkt naar zulke andere dingen op de weg… Elke ochtend zien we de auto’s van FC Groningen voorbij rijden, de ene dag 3 de volgende dag 2, Sylvain snapt dan niet waar die andere nu is gebleven …
Ik heb nu meer contact met de leraren en weet beter wie er bij hem in de klas zitten. Voorgaande jaren kwam ik ook regelmatig op school, maar dit was toch niet vaker dan 1x in de week.
Toen Sylvain net naar school ging, had ik er veel moeite mee dat hij met de taxi moest. Het liefst was ik verhuisd naar de andere kant van de stad. Het lukte me niet om hem zelf te brengen, omdat zowel mijn huis als werk aan dezelfde kant van de stad zaten en hij aan de andere kant. Ik geniet er nu maar even van, zolang het kan en er zullen best momenten komen dat ik ervan baal, maar als ik straks weer aan het werk ben dan lukt dit waarschijnlijk niet meer …
Aan de ene kant misschien jammer, maar geef mij toch maar een echte baan!