Het is alweer eind januari terwijl ik naar het werk rij en ik bemerk dat het geleidelijk aan weer langer licht is. Tijdens de rit naar het werk, is de lucht niet langer meer zwart, maar kleurt van donkerblauw naar lichter blauw en als ik bij het werk aankom is het al bijna licht. Als het me lukt om op tijd naar huis te gaan, dan is het zelfs al de halve terugrit licht. De donkere dagen na kerst (zoals ik ze in gedachten ben gaan noemen in de auto), waarin ik alleen maar in het donker reed, worden langzaam aan weer wat lichter. Wat een blij gevoel kan dat geven. Het gekke is dat ik ook wel even weer moet wennen dat ik ineens weer wat om me heen zie en niet meer helemaal in mijn coconnetje zit met mijn eigen gedachten. Mijn gedachten zijn de afgelopen weken meer teruggegaan in de tijd. Zoals ik al eerder schreef, heb ik voor mijn 50e verjaardag een mooi herinneringsboek gekregen, waarin familieleden hun herinneringen met mij hebben beschreven. Fijne, dierbare herinneringen, die ik graag nog even teruglees en ineens besef ik dat er veel meer herinneringen aan de oppervlakte liggen van de familie aan moeders kant, dat ik hier ook veel meer over geschreven heb in mijn blogs, dan aan de herinneringen met de familie aan vaders kant. Ook wel logisch denk ik, want wij waren veel meer bij en samen met de familie van moeders kant. Deze familie is veel groter, maar woont ook allemaal meer in de buurt, waardoor we elkaar veel meer zagen. Vooral in het verleden, maar ook nu nog. En een deel van de familie van vaders kant, is ook familie van moeders kant. Dubbele familie zeg maar, dus het loopt ook wat door elkaar heen. Toch komen er geleidelijk aan ook steeds meer herinneringen naar boven van en met de familie van vaderskant. Ik kan ze niet allemaal meer helder voor de geest halen, maar er komen steeds meer vlagen voorbij. Wat toch jammer dat ik van die tijd zo weinig foto’s heb, want foto’s helpen mij om herinneringen levend te houden, daarom hou ik nu zo van foto’s maken en vooral ook deze bij tijd en wijle terugkijken.
Mijn vroegste herinneringen aan mijn opa en oma van vaders kant, zijn niet heel positief. In mijn herinnering kwamen we hier niet zo vaak als bij mijn andere opa en oma en ik voelde me hier nooit zo op mijn gemak. Misschien kwam het wel omdat het contrast zo groot was. Als we hier kwamen, lagen er lakens over de tafel en bank, want stel dat wij kleinkinderen de boel vies zouden maken. Naar mijn idee zaten wij ook vaak niet op de bank, maar er achter en als we pinda’s wilden pakken, dan moest dat met een lepeltje uit een bakje. Ik ben niet zo handig, dus vond dit erg lastig om dit netjes te doen. Bang dat ik de pinda’s alsnog naast het bakje zou mikken, doordat ik te onvoorzichtig met de lepel probeerde de pinda’s op te scheppen of ze daarna misschien niet in maar deels naast mijn hand zou strooien. Als we met opa en oma naar de camping reden, mopperde oma altijd op opa dat hij niet zo hard moest rijden, gezien wij op de achterbank zaten en eenmaal ouder mochten wij van oma nog steeds niet van de camping af, terwijl de andere grote kinderen allemaal op de zandvlakte zaten. Hierdoor verveelde ik me dood en hebben we uiteindelijk ook een flinke ruzie gekregen, maar aan de andere kant is hierdoor wel mijn schrijflust ontstaan. Gezien ik niet meer naar de speeltuin en in het zwembad mocht vanwege mijn leeftijd (>8) en mijn zusje nog wel, zat ik voornamelijk bij de caravan van opa en oma en ben begonnen met korte verhalen schrijven.
Nu ik ouder ben, snap ik het natuurlijk wel. Oma had graag haar huis aan kant en wij kleine kleinkinderen zaten overal met onze vieze handjes aan, verder voelde het voor haar best als een verantwoordelijkheid om voor ons te zorgen en was het natuurlijk alleen maar mooi dat wij in de vakantie een paar nachten/week of misschien wel langer, dat weet ik eigenlijk niet meer bij hen op de camping mochten komen. Ik heb hier ook echt wel mooie herinneringen aan. Samen met opa en oma maakten we wandelingen over de zandvlakte en in het naast gelegen bos. Ik kan me nog herinneren dat we samen met opa (ik weet eigenlijk niet of oma hier ook bij was) op de fiets naar Zuidlaren reden, dat vond ik echt tof. Ook met de hele familie waren we wel gezellig bij hen op de camping, chillden bij de caravan of maakten leuke wandelingen met zijn allen.
De ochtenden op nieuwjaarsdag kan ik me ook nog herinneren, dan keken we steevast naar schansspringen en volgens mij luisterden we dan ook eerst of later nog naar één of ander concert wat dan op de tv was. En wat ik me nog heel goed kan herinneren is die week, toen we al wat ouder waren en al langere tijd niet meer bij opa en oma op de camping mochten logeren, dat oma bij ons kwam, omdat mijn ouders samen met opa op reis naar Oostenrijk waren. Een beladen reis, waar ze teruggingen naar de plek waar opa in de oorlog had gezeten. Oma wilde niet mee, zij kwam bij ons om voor ons te zorgen. Ik weet niet precies hoe oud ik toen was, een jaar of 14-15? Wij gingen overdag gewoon naar school, moesten thuis ook huiswerk maken en oma was er als we thuiskwamen, zorgde voor het eten en we hadden het echt gezellig. We hebben toen leuke gesprekken gehad met oma en oma vond het zo leuk dat ik in mijn kamertje aldoor keihard mee zat te zingen met muziek (ik had denk ik niet door dat het zo goed te horen was, anders had ik vast niet zo hard gezongen) en het enige wat ik me nog kan herinneren is dat ik het liedje van Gerard Joling – Ticket to the tropics hard mee zong (dat vond oma zo knap, haha).
Dit was echt een hele leuke week en heeft veel goed gemaakt, denk ik, aan onze wat moeizame verstandhouding na de laatste keer dat we bij hen op de camping hadden gelogeerd en met ruzie uit elkaar zijn gegaan.
Pas later besefte ik dat het mijn oma waarschijnlijk veel pijn heeft gedaan, dat wij veel liever naar onze andere oma toegingen (Het ging ook eigenlijk niet echt om opa en oma, maar om alle nichtjes, neefjes, ooms en tantes die daar ook vaak waren) We gingen veelvuldig naar de Papiermolen in de zomers en fietsten dan langs oma’s huis als we op weg naar onze andere oma waren. We zwaaiden altijd even snel en reden gewoon door of stapten even af om een praatje te maken voor het huis en gingen dan verder. Toen we wat ouder waren, hadden we dit misschien wel wat in de gaten, want we kozen er dan ook wel voor om een andere weg langs te gaan, zodat zij niet zou zien dat we weer naar onze andere oma gingen. Toch sta je daar als kind niet zo bij stil. Ik vind het jammer dat we niet meer de tijd hebben gekregen om het hier nog eens over te hebben. Of misschien hebben we dat nog wel gedaan, maar ik kan het me helaas niet meer herinneren. Wel weet ik dat we, toen ik inmiddels bij mijn huidige man was, samen met opa en oma nog wel leuke gesprekken hebben gehad. Mijn man snapte ook niet zo goed waarom ik het bij deze opa en oma niet zo leuk vond. Helaas is mijn oma en niet veel later mijn opa, veel te vroeg overleden. Ik was 22 toen dit gebeurde. Ze hebben helaas nooit hun achterkleinkinderen ontmoet.
Er komen steeds meer herinneringen naar boven. Al zijn het helaas maar flarden. Ik heb ook erg leuke herinneringen aan de tijd dat ik samen met mijn oudste nicht (van beide kanten familie) bij mijn tante en oom logeerde in de vakanties. Trouwerijen, speciale verjaardagen, etc., waren ook aanleiding om elkaar weer eens te zien en heel soms spontane bezoekjes. We hebben met de familie leuke familiedagen gehad, al is dit er helaas op een gegeven moment wat bij gebleven. Moeten we toch maar weer eens oppakken of niet familie? Volgens mij wel goed om mijn herinneringen weer wat levendiger te krijgen 😊.
@ngelineWagenaar 