Op maandags is het altijd weer even moeilijk opstaan. De wekker weer op half 7, daar kan ik maar niet aan wennen. Helemaal niet nu het nog zo donker is.
Langszaam hijs ik me uit bed en start mijn ochtendritueel, brood smeren, medicijnen klaarleggen, even wat nieuwtjes op mijn telefoon checken, als ik nog tijd heb een glaasje jus d’orange en dan naar boven om de kinderen te wekken. Ik begin bij Sylvain, want die heeft veel moeite om wakker te worden. Ook vanochtend krijg ik weer een boze snauw te horen. Hij wil er nog niet uit. Ik doe alvast een klein lichtje aan en ga mezelf klaarmaken. Tegen de tijd dat ik aangekleed en wel ben, roep ik Lesley. Nu hij ouder wordt, kost het hem ook meer moeite om uit bed te komen, maar hij reageert nog altijd een stuk vriendelijker dan zijn broertje. Hierna loop ik weer naar Sylvain, begin hem wat over zijn wang te aaien om hem op een rustige manier wakker te maken. Hij heeft er nog niet echt zin in. Ik ga me verder klaarmaken, opmaken en mijn haren fatsoeneren, in de hoop dat hij daarna langzaam aan wakker wordt. De ene keer heb ik geluk, maar soms krijg ik nog een boze snauw.
Gelukkig lukt het hem na een half uurtje toch om z’n bed uit te komen, zich klaar te maken (met hulp) en tegen de tijd dat we naar beneden gaan is hij bijna wakker en weer de vrolijkheid zelve. Alhoewel een puberzoon en een kind dat moeite heeft om uit bed te komen, niet het gezelligste stel zijn aan de ontbijttafel.
Als we dan helemaal klaar zijn, vertrekken Sylvain en ik naar school. Gezellig samen in de auto, beide nog niet helemaal wakker, dus in 1e instantie zijn we vrij stil, maar dit verdwijnt als meneer iets in het verzier krijgt of er een leuk liedje op de radio is.
Als ik hem goed en wel heb afgezet op school, nog even met de juf gepraat en afscheid heb genomen, rijd ik terug naar huis. Ondertussen bedenkend wat ik die dag allemaal zal gaan doen. Ik moet weer op zoek naar vacatures, zal proberen om Linkedin beter onder de knie te krijgen, want ook daar kwam ik laatst per toeval vacatures tegen en kijken wat ik nog meer kan doen om me beter op de arbeidsmarkt te presenteren. Ik vind het allemaal maar wat. Nooit verwacht dat het zo moeilijk zou zijn om een nieuwe baan te vinden. Gesprekken met anderen die nog wel aan het werk zijn, maken het er niet beter op. Bij veel organisaties moet er bezuinigd worden, gaan er mensen uit of wat dan ook. De organisaties waar ik mijn oog op had laten vallen, blijken ook te moeten bezuinigen, dus ik moet verder zoeken …
Thuis aangekomen, drink ik eerst een kop koffie. Heb toch in elk geval 2 koppen koffie nodig, voordat ik aan het ‘werk’ ga. De hond moet nog uit, eigenlijk wil ik maar een klein rondje lopen, maar ik heb last van mijn rug, het is heerlijk weer, op de grond een mooie pracht aan bladeren, dus ik loop toch maar een stukje verder en geniet ervan dat ik nu niet op tijd sta. Of is dit uitstel van iets waar ik geen zin in heb, waar ik niet goed weet hoe ik er verder mee moet?
Weer thuis zet ik de waterkoker aan om een pot thee mee naar boven te nemen, zodat ik niet steeds naar beneden hoef. Ik maak nog een broodje en dan is het echt tijd om naar boven te gaan en me te installeren achter mijn computer. Terwijl ik het theewater inschenk hoor ik dat de radio ineens uitvalt. Ook de magnetron is uit en de oven. Zou ik net met de waterkoker en het tosti-apparaat ervoor gezorgd hebben dat de stop eruit ligt? Dat gebeurd bij ons wel vaker, oude stoppenkast, dus ik loop naar de gangkast en wil de stop er weer indrukken, maar er is er geen gesprongen …
Opeens besef ik dat het niet aan onze stoppenkast ligt, maar dat we in het geheel geen stroom hebben. Dit houdt in dat ik dus niet op internet kan, mijn wasmachine niet kan openen waar de was net klaar was om opgehangen te worden, ik niet kan gaan strijken bij wijze van als ik toch niet achter de computer kan. Even moet ik omschakelen. Was ik er eindelijk klaar voor om achter de computer te gaan zitten op zoek naar werk en mogelijkheden, maar dat lukt dus niet zonder internet. De telefoon doet het ook niet, alhoewel mijn mobiel het natuurlijk nog wel doet, maar daar is het beltegoed van op … Al een hele week spoken er verschillende verhalen door mijn hoofd, die ik toch echt op papier wil zetten. Net nog toen ik met de hond aan het lopen was en naar de mooie herfstkleuren zat te kijken, kwam er weer een nieuw verhaal naar boven. De laptop van Lesley is opgeladen en voor Word heb ik geen internet nodig…
Zalig zomaar even tijd om achter de laptop te gaan zitten en mijn hoofd te ontdoen van al mijn verhalen …
Soms is het wel even lekker om geen stroom te hebben. En als de accu van de laptop leeg is, voordat er weer stroom is, kan ik altijd nog overschakelen naar de ouderwetse manier van schrijven. Ik heb schriften en pennen genoeg …
Dit is het laatste verhaal dat ik heb geschreven 2 weken geleden toen er een grote stroomstoring was in de stad ten gevolge van een brand in een transformatorhuisje. Lesley kreeg zelfs vrij van school, omdat de elektronische schoolborden het niet meer deden, de kopieerapparaten niet werkten en wat nog meer. Hij vond het prima. Ik vroeg me af wat er mis is met de ‘oude’ manier van lesgeven…
@ngelineWagenaar 