Voetbal(taal)

          

Ik sta al jaren langs de lijn en heb inmiddels al heel wat geleerd, maar toch blijf ik de voetbaltermen lachwekkend en verwarrend vinden en het gescheld beschamend.
In Lesley’s jonge jaren stond ik soms echt verbaast te kijken dat de spelertjes snapten wat de trainer nu bedoelde. Volgens mij snapten ze het ook niet altijd en ontstond er daardoor miscommunicatie. De trainer is al een stuk ouder en meer ingeburgerd met de voetbaltaal. De kinderen moeten dit nog leren en vooral aan Lesley zag ik soms dat hij echt niet begreep wat er nu gezegd werd. Hij nam veel letterlijk en dat moet je bij voetbaltaal nu net niet doen.

Als ik luister naar de voetbaltaal en het letterlijk ga nemen, dan moet ik inwendig toch wel lachen.
We staan langs het veld met een vaste afmeting en dan wordt er geroepen ‘Maak het veld groter’, hoe wil je dat nu doen? Je kunt toch niet ineens de lijnen gaan verplaatsen?
Ook worden er veel termen gebruikt als ‘de diepte in’, ‘omhoog’ en ‘zakken’.  Moeten de kinderen proberen om onder de grond te kruipen, de lucht in te springen of door hun benen te zakken? Dat lijkt me toch een beetje lastig voetballen. Ook hoor ik uitspraken als ‘Voor de bal’, als dit tegen mij gezegd wordt zou ik voor de bal gaan staan, maar dan is het toch wel lastig om hem weg te schoppen. En de term ‘binnenkant dekken’ daar kan ik me niet eens wat bij voorstellen als ik het letterlijk neem. Dit zijn dan nog hele onschuldige uitspraken, maar wat zou je doen als je trainer je aan de kant toeroept ‘Knijpen’.
Ik snap inmiddels heus wel de juiste betekenis, toch blijf ik het lachwekkend vinden. Waarom is onze taal zo ingewikkeld? Want dit hoor je niet alleen bij het voetbal.
Ik kan me voorstellen dat het voor kinderen met een autismestoornis zonder verstandelijke beperking, toch heel moeilijk moet zijn, los van dat het ook contactueel lastig is, om mee te komen met het ‘gewone’ voetbal. Zij hebben vast ook veel moeite met deze termen te begrijpen.

Dit is de taal die dan nog grappig is en waar ik verder geen moeite mee heb. Waar ik wel veel moeite mee heb is het gescheld op,maar vooral ook  langs het veld. Niet iedereen doet dat en ik zal niet ontkennen dat ik ook wel eens wat laat vallen, maar echt grof schelden of de scheids- of grensrechter uitfoeteren, dat zal ik niet doen.
Dit hoor je helaas nog steeds veel te veel ouders doen (de reclamespotjes zijn er niet voor niks) en ook trainers kunnen zich heel negatief en grof uitlaten tegen hun spelers.
Gelukkig gebeurt het niet al te vaak, maar er zijn wel eens momenten geweest bij een wedstrijd dat ik bewust wat verder van de rest af ben gaan staan, omdat ik me niet op gemak voelde bij alle scheldkanonnades langs de lijn, veelal gericht op het arbitraire trio, maar ook wel op hun eigen kind. Dat is toch geen goed voorbeeld naar je kinderen toe?

De vaders van nu, zijn vaak ook de voetballers van toen en komen hun eigen rivalen nu weer tegen langs de lijn. Rivalen waar ze het in het veld destijds niet mee konden vinden en dit speelt soms nog door in de wedstrijden van hun kinderen.
Afgelopen zaterdag was zo’n wedstrijd waar ‘oud zeer’ een rol speelde. Ik weet niet of dit ook te maken had met ‘vroeger’, maar in elk geval met een voorval van een jaar geleden tussen dezelfde teams. Een vader die destijds erg was uitgevallen tegen ‘onze scheids’, floot nu zelf de wedstrijd. Zelf had ik dit verder niet zo in de gaten en ook niet wat er tussen hem en de trainer gebeurde, maar blijkbaar was er vanaf het begin al wat aan het broeien.
Zomaar uit het niets, voor mij dan, viel de scheidsrechter de trainer aan. Hij moest het veld af, kreeg rood en mocht niet meer in de buurt komen. De trainer zal ook wel wat gezegd hebben, dat heb ik niet helemaal meegekregen, maar voor ik het in de gaten had was de wedstrijd gestaakt.
Gelukkig is het door goed optreden van de leider gelukt om de kinderen rustig te houden, want nu die aan het puberen zijn, zitten daar ook echte heethoofden tussen. De wedstrijd is uiteindelijk gewoon uitgespeeld, maar ik snap heel eerlijk gezegd niet waar dit nu allemaal voor nodig is. Hoe kan het dat deze man deze wedstrijd mocht fluiten?
Ik vind het leuk om naar de wedstrijden van Lesley te kijken. Het gaat echt ergens om en ook ik wil dat ze winnen, hou van de spanning en strijd in de wedstrijd, maar dit soort ‘gedoe’ eromheen hoeft voor mij niet.
Nee, geef me dan maar de wedstrijdjes van Sylvain. Hier gaat het nergens om, alleen maar om het plezier van de kinderen. Als iemand per ongeluk in het verkeerde doel schiet nou ‘so be it’, geen boze gezichten en gescheld (althans niet bij de kleintjes, weet niet hoe dit bij de groteren is). Zeker geen gescheld vanaf de kant, het publiek geniet alleen maar van de blije gezichten van de kinderen, hoe ze proberen om zo goed mogelijk hun best te doen ook al begrijpen de kinderen met een verstandelijke beperking het spelletje niet helemaal en kunnen de kinderen met een lichamelijke beperking niet altijd hun ledematen goed onder controle krijgen. Ze genieten zichtbaar en langs de lijn moet ik nog steeds lachen om het publiek van de tegenstanders die in 1^e instantie vaak zeggen ‘ Moet je die zien, die nummer 10’ en er dan vaak pas halverwege de wedstrijd of aan het einde achter komen dat de kinderen van Kids United allemaal met nummer 10 spelen …..