Bekerfinale

            

De laatste jaren hebben we al vaker een bekerfinale meegemaakt, niet in de eredivisie, maar op en ander niveau. Onze oudste zoon heeft tot twee keer toe in de finale van de KNVB beker gestaan. Helaas kon Lesley er, door een blessure, de tweede keer niet aan mee doen. De eerste keer was echt een feest en ondanks verlies konden de jongens toch blij zijn met hun prestatie. Tot dan toe was het nog geen enkel elftal van FC Lewenborg gelukt, om in de finale van de KNVB beker te komen. Het daaropvolgende jaar lukte het opnieuw om de finale te halen, een hele prestatie toch? Echter, dit keer was de teleurstelling groot, toen de finale opnieuw verloren werd. Nu geen blije gezichten, er werd zelfs niet gezamenlijk naar het podium gegaan. Mijn jongste zoon mocht dit keer met zijn club, Kids United, ook meedoen aan de KNVB beker en zij werden wel 1^ste  . Sylvain had een smile van oor tot oor, terwijl Lesley met zijn teamgenoten een kop als een oorworm had. We hoopten nog dat drie keer scheepsrecht zou zijn, maar helaas een derde keer is het (nog) niet gelukt om de bekerfinale te bereiken.
Dit jaar doet Groningen het goed in de voorronden naar de bekerfinale. Manlief zit trouw (bijna) elke thuiswedstrijd op zijn vaste stek in het stadion. Zelf kijk ik meestal thuis voor de buis. De kwartfinale en de halve finale konden we helaas beiden niet zien, omdat we net op die woensdagavonden moesten werken. Ik zei nog: ‘Als ze de finale halen, dan gaan we heen’, er niet echt zeker van dat dit zou gebeuren. Op het moment dat dit wel het geval was, moesten we nog zien hoe we aan twee kaarten kwamen, we hebben maar één seizoenkaart. De buurman in het stadion hoefde niet naar de finale en wij mochten zijn seizoenkaart gebruiken om een kaart aan te schaffen. Heel erg bedankt buurman.

En dan gaan we voor de derde keer naar een bekerfinale. Zou in dit geval drie keer is scheepsrecht ook gelden? Of gaat dit niet op, omdat het om een ander team gaat? Samen met mijn oom en tante, reizen we per auto naar Rotterdam. De sfeer zit er goed in. In de aanloop naar de wedstrijd is er al van alles gaande. De bekerwedstrijd leeft echt in onze Stad en Ommeland. Het feest begint al in de auto. Nog maar net op weg, komen we andere auto’s tegen  met FC Groningen sjaals en in groen/wit gehulde inzittenden. Vanaf de viaducten worden we toegezwaaid en toegejuicht door vele andere FC fans. We voelen ons bijna zelf een beetje belangrijk.  Dat zo’n wedstrijd zo verbroederd. Toeterend rijden we onder de viaducten door en zwaaien naar iedereen, we zwaaien en lachen naar de andere fans in auto’s en als we de bussen voorbij rijden, wordt er ook wild gezwaaid en getoeterd. Politieauto’s en motoren rijden af en toe langs, maar toeteren mag vandaag.  Het is een leuke rit. Als we bij en tankstation stoppen om nog even wat te drinken, zien we een hele rits bussen naderen. Ik denk dat dit de FC Groningen bussen zijn, die we onderweg voorbij reden en maak foto’s, waarop Joop zegt dat het de bussen van PEC Zwolle zijn. Ja, inderdaad allemaal blauw/wit vlaggen en kleding. Deze bussen rijden wel in kolonne achter elkaar aan, een mooi gezicht. De Groningen bussen zijn met tussenposen vertrokken, waardoor zich geen lange rij bussen manifesteerde op de snelweg. Best jammer eigenlijk.
Ruim op tijd komen we bij het parkeerterrein aan, dit past eigenlijk niet bij ons. Meestal komen we te laat of rijden nog ergens verkeerd, maar alles gaat voorspoedig. In de regen lopen we naar de trams die af en aan rijden naar het stadion. Goed geregeld allemaal. Bij de Kuip zien we al grote schares  supporters, groepjes groen/wit en groepjes blauw/wit, afgewisseld. De sfeer is prima, het regent nog steeds een beetje, maar het lijkt er op dat dit geleidelijk aan wat minder wordt. Het is inmiddels rond drieën, nog drie uur wachten tot de aftrap. Bij het stadion raken we in gesprek met de ouders van één van de spelers. Wat bijzonder moet dit voor hen zijn. Ooit speelde hun zoon samen met onze zoon samen bij de F’jes en de E’tjes en zijn moeder haalt nog even de tijd aan dat Sylvain dan met hun middelste zoon (nu ook prof) langs de lijn een balletje stond te trappen. Wat lijkt dit alweer lang geleden.
Er hangt een prima sfeer. Joop en ik moeten naar de andere kant van het stadion om naar binnen te komen. Hier aangekomen zien we rijen met Groningen supporters. Wat een mooi gezicht al die groene kleding, veel oude en nieuwe shirts, vele speciale bekershirts, sjaals, vlaggen etc. en op het moment dat een klein groepje PEC supporters zich tussen de Groningensupporters begeeft, wordt er op  een leuke manier gezongen en duidelijk gemaakt, dat wij GRONINGEN zijn.
En dan zijn we binnen. De meezingers galmen al uit de speakers. We zien goede en minder goede bekenden en natuurlijk ook een heleboel vreemden. Iedereen is in opperbeste stemming. We hebben er zin in. We eten nog wat en nemen dan plaats op de tribune. Hier liggen de vlaggen al voor ons klaar, waar we mee kunnen zwaaien tijdens de wedstrijd. De spelers zijn inmiddels gearriveerd, er vinden nog wat interviews plaats en dan beginnen ze met in trainen. Zij hebben er ook zichtbaar zin in. Ondertussen begint het stadion zich steeds meer te vullen. De overkant is helemaal blauw/wit en bij ons is het groen/wit. Wat een mooi gezicht. We zijn wel vaker naar wedstrijden geweest, van de FC, maar ook het Nederlands Elftal, maar dit is toch wel héél speciaal.
En dan eindelijk de aftrap. De eerste helft gaat het op en neer. Zwolle lijkt wat beter te staan, maar de wedstrijd kan nog alle kanten op. Er wordt veel gezongen, aangemoedigd, etc. Dit is echt mooi om mee te maken. Ik verbaas me ook wel over supporters. Supporters die meer bezig zijn met het aanwakkeren van het publiek, dan dat ze nu echt iets zien van de wedstrijd, die steeds maar bier drinken en daarvoor heen en weer moeten lopen, tijdens de wedstrijd en vervolgens weer om het bier te lozen. Waar ben je hier dan voor?
Ik geniet van het spel, alles wat er om me heen gebeurd, de gekkigheid, daar kan ik van genieten in stilte. Zelf ben ik niet zo uitbundig. Ik klap wel mee, ik juich wel mee, maar mij zal je er nooit bovenuit horen.
De tweede helft speelt Groningen naar ons toe. Nu hebben we beter zicht op wat er gebeurd. De wedstrijd wordt ook opener, er komt meer ruimte en ik heb steeds sterker het gevoel dat het ze moet gaan lukken. En dan valt het eerste doelpunt, het stadion aan onze kant gaat uit zijn dak. De Kuip trilt letterlijk op zijn grondvesten. Ik voel het stadion onder mij heen en weer bewegen, eigenlijk best een eng gevoel, maar het staat er al zovele jaren, het zal wel goed gaan, toch?
Nu heb ik er helemaal vertrouwen in, alhoewel er natuurlijk nog een heleboel mis kan gaan. Het voelt goed en als dan de 0-2 valt, dan is het naar mijn idee klaar. 5 minuten voor tijd zien we de technische staf en overige spelers die niet op de bank zitten, voorbij lopen. Ook zij gaan er vanuit dat het nu niet meer mis kan gaan. Ze voegen zich alvast bij de anderen om straks het veld op te rennen … en dan komt het verlossende eindsignaal. Het is gelukt, we hebben de beker, FC Groningen heeft zijn eerste echte prijs… Wauw, en wij zijn erbij…. Toch wel heel bijzonder.

                  

We genieten van de blijdschap op het veld. Ook in het stadion, aan onze kant dan, is het één groot feest. De overkant begint langzaam aan leeg te lopen. Wat ben ik blij dat wij dat niet zijn. Dat was toch wel een domper geweest op zo’n mooie dag. Zou het toch opgaan? Drie keer is scheepsrecht? Of zou Lesley misschien toch nog voor een derde keer in een bekerfinale komen en deze kunnen winnen?
Wat hebben wij, supporters, genoten. Niet alleen in het stadion, maar ook op de Grote Markt. Daar heeft het gejuich en gespring bij de doelpunten zelfs gezorgd voor een het uitslaan van de aardbevingsmeter.
Als wij al zo genieten, hoe moet dit dan voor de spelers zelf zijn? Die gaan helemaal uit hun dak. En het feest is nog niet voorbij. Morgen nog de huldiging bij de Drafbaan. Jij komt toch ook?

Andere blogs over een bekerfinale:
https://angelinewagenaar.wordpress.com/2013/05/22/kampioen-en-door-naar-de-finale-van-de-beker/
https://angelinewagenaar.wordpress.com/2013/06/03/voetbaltoernooi/

Voetbal, toernooien, KNVB beker

           

Ik hou van voetbaltoernooien. Deze zijn aan het einde van het seizoen, wat betekent dat ze in mei/juni plaatsvinden en dan is het over het algemeen mooi weer. Heerlijk een hele dag langs de lijn voetbalwedstrijdjes kijken, maar vooral tussendoor even lekker kletsen, hangen op het veld, lekker in het zonnetje. Dit is tenminste het beeld voor mij van een voetbaltoernooi. De rest van het jaar is het altijd maar afwachten wat voor weer het is tijdens een wedstrijd. Niet dat ik daarom vaak verstek laat gaan, maar ik sta toch liever langs de lijn in mijn zomerse outfit, zonnebril op te genieten van een wedstrijd én de zon.

Dit jaar is het echter anders. Een paar weken geleden had Sylvain een voetbaltoernooi in Meeden op de vroege zaterdagochtend, we stonden hier in de kou en kregen zelfs nog een kleine regenbui op onze kop. Niet echt het weer dus wat er in mijn ogen bij hoort. Het was overigens een leuk toernooi, waar de kids van Kids United als enig voetbalteam met een beperking het opnam tegen ‘gewone’ E-teams. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt en vond ik mooi om te zien, echte integratie. De kids hebben hun best gedaan, maar hun beperking zat hen hier toch letterlijk in de weg. Ze hebben alle wedstrijden verloren, maar ondanks dat niet minder plezier gehad. Het mooie vond ik nog het moment dat de kids aan het begin stonden in te trainen in hun mooie FC Groningen outfit. Andere teams die aan kwamen lopen keken hier echt van op en ik hoorde een aantal kinderen zeggen: ‘Ik hoop dat we tegen FC Groningen mogen spelen’.  Nog niet wetende dat dit de G voetballers van FC Groningen waren.

Zaterdag zijn we aanwezig geweest op de jeugdvoetbaldag van de KNVB in Burgum. Hier voetbalde het team van Lesley de finale om de KNVB beker en aangezien Sylvain hier toch aanwezig was, mocht hij ook meedoen met de pupillen van Kids United.
Twee dagen voor de finale, waar Lesley heel erg naar uit heeft gekeken, raakt hij opnieuw geblesseerd aan zijn lies. Eigenlijk voelt hij direct al dat het niet goed is, maar probeert toch nog één keer te schieten. Nu schiet het er echt in, wat zal dit betekenen?
Hij stopt met trainen, ijst zijn lies bij de club en daarna thuis en maakt een afspraak met de fysiotherapeut van de club. Tegen beter weten in hoopt hij dat deze zegt dat hij met tape wel kan spelen, maar dit blijkt toch echt niet het geval. Zeker vier weken niet spelen is het advies. Lesley is niet te genieten, waarom nu? Zou hij niet toch nog even twee minuten mee kunnen doen op het moment dat ze voorstaan, oppert hij nog, maar dit is geen optie. Diep teleurgesteld probeert hij zich erbij neer te leggen die vrijdag. Het is heerlijk weer.
De volgende dag staan we vroeg op, het humeur van Lesley is er nog niet echt beter op geworden, in tegenstelling tot het humeur van Sylvain. Hij gaat vandaag lekker voetballen en mag het Kids United tenue weer aan. Het is bewolkt en als we buiten komen, blijkt het ook koud. De voorspellingen zijn volgens manlief en mijn oom goed, ik heb mijn twijfels. Een paar dagen geleden heb ik andere berichten gehoord.
We reizen dit keer in een dubbeldekker naar de plek waar het toernooi zal plaatsvinden. Gezellig met z’n allen in de bus. De jeugd zit boven en de meegereisde ouders nemen onder in de bus plaats. Het is rustig in de bus.
Aangekomen op het park gaan de jongens van Lewenborg zich klaarmaken en voorbereiden. Sylvain kan direct aan de bak, op een achterafveldje wat eruit ziet als een knollenveld. Hoe kunnen ze kinderen met een beperking, waarvan een deel ook nog eens slecht ter been is, nu laten voetballen op een knollenveld. Dit valt me erg tegen van de organisatie. Leuk dat ook kinderen met een beperking  uitgenodigd worden, maar het voelt alsof ze weggestopt worden.
Ze winnen de eerste wedstrijd. Sylvain vindt het geweldig dat Lesley met een aantal teamgenoten en ook een deel van de supporters van Lewenborg nu ook eens bij hém komen kijken. Hij speelt twee wedstrijden, voordat het team van Lesley moet aantreden en ook de tweede wedstrijd wordt omgezet in winst. Sylvain is het er niet mee eens dat we daarna naar het andere veld gaan om bij Lewenborg te kijken, maar eenmaal daar is het toch wel goed.
De wedstrijd begint voorzichtig van beide kanten. Het is aftasten, beide teams krijgen de eerste helft wel een paar kansen, maar niet echt uitgesproken. Het is wel duidelijk dat de tegenpartij zich wat in laat zakken, maar er ineens gevaarlijk uit kan komen. Onze jongens doen hun best, maar voetballen niet echt de sterren van de hemel. Toch moet het te doen zijn om deze wedstrijd in winst om te zetten.
In de pauze breng ik Sylvain terug naar Kids United aan de andere kant van het complex voor de laatste wedstrijd. Deze zal over tien minuten gespeeld worden, maar als ik daar aankom, zijn ze al begonnen. Het was mijn bedoeling om Sylvain hier te laten en dan terug te gaan naar het andere veld, maar als ze dan toch al begonnen zijn, kijk ik het wedstrijdje hier nog maar af. Het gaat goed. De kinderen hebben er zin in. De voorgaande wedstrijd, waar Sylvain niet bij was, hebben ze gelijkgespeeld. Deze laatste wedstrijd winnen ze met overtuiging en de kids zijn helemaal uitgelaten. Zijn ze kampioen? In mijn haast om naar het andere veld terug te keren, ben ik helemaal vergeten om dit te vragen.
Lewenborg is inmiddels al begonnen. Het is spannend, geen hoogstaand voetbal, meer gepingpong, maar dit gebeurd over en weer. Ik heb het gevoel dat het toch echt moet lukken om deze pot te winnen. Ik ben in de veronderstelling dat het nog steeds 0-0 is, maar kom er ineens achter dat ze met 1-0 achter staan. Vandaar dat Lewenborg zo in de aanval is en het andere team meer aan het verdedigen.
Inmiddels wordt de prijsuitreiking van de jeugd met een beperking omgeroepen en Sylvain is inderdaad kampioen. Met mijn vader gaat hij snel naar het podium en geniet van de aandacht die hij hier krijgt. Hij is helemaal blij met zijn medaille.
In de slotminuten, het staat nog steeds 1-0,  wil het maar niet lukken om de bal er nog in te prikken voor Lewenborg. Ze worden prikkelbaar en iedereen heeft het gevoel dat het hem niet meer wordt. Ondertussen loopt Sylvain bij de jongens op de bank en de supporters langs met een bigsmile, zijn medaille tonend, zich er niet van bewust dat dit niet het juiste moment is.

Helaas, opnieuw is het niet gelukt om de bekerfinale in winst om te zetten. Vorig jaar waren ze ondanks dat, toch een stuk blijer met hun tweede plaats. Er kon nu niet echt een lachje af, het team heeft niet samen de beker in ontvangst genomen en is er ook niet trots mee op de foto gegaan. Zal dit komen omdat het de tweede keer is dat ze de finale verliezen, al is het niet geheel hetzelfde team. Komt het omdat het er nu meer in had gezeten? Of zorgt de kou van vandaag voor minder enthousiasme?
Ik vind dat ze best trots op zich zelf mogen zijn. Het is opnieuw gelukt om finalist te worden, daar hebben ze een lange weg voor afgelegd. De teleurstelling is begrijpelijk, maar het was al met al toch een mooi seizoen. Volgend jaar weer … en dan voor de derde keer wel de beker pakken?
Ik ben trots op mijn beide jongens en wat is het belangrijkste? Lekker bewegen en plezier (… en voor de supporters graag een zonnetje).

                

Kampioen en door naar de finale van de beker …

            

Vorig jaar was het nog nooit een team van de club gelukt om door te dringen tot de finales van de KNVB beker. Een hele prestatie dus. De halve finale was een thuiswedstrijd en het stond helemaal vol met publiek. Het weer zat ook mee, dus was het ook leuk om te kijken. Dit jaar is het Lesley’s team opnieuw gelukt om door te dringen tot de bekerfinale. Het is niet hetzelfde team als vorig jaar, ongeveer de helft  van het ‘oude’ team zit ook in dit team. Het team is geen echt team en voetbalt ook niet de sterren van de hemel, maar toch doen ze het wel goed. Naast dat ze in de finale van de beker zitten, zijn ze ook nog kampioen geworden dit jaar …

De weg naar de finale was minder spannend dan vorig jaar. Het lijkt wel alsof ze er al een beetje aan gewend raken, of is dit puur mijn eigen gevoel?  De halve finale was tegen een beruchte club, van oudsher heeft het niet zo’n goede naam, dus daar werd het team goed op voorbereid. Geen grote monden, niet reageren, maar beter negeren en er is ook een officiële scheidsrechter van de KNVB  voor aangevraagd. Dit bleek niet overbodig.
Het was geen mooi weer zoals het voorgaande jaar bij aanvang van de wedstrijd.  In tegendeel, er hing een dreigende lucht. Dat voorspelde niet veel goeds. Met de paraplu’s in de aanslag stond een handjevol publiek langs de kant. Een stuk minder dan het voorgaande jaar. Ook op het balkon stonden  supporters, maar ook daar een stuk minder dan het jaar ervoor.
Bij aanvang van de wedstrijd, hoorden we van de leider dat er vooraf al trammelant was. Het team van de tegenpartij had drie spelers uit de A’ers meegenomen, die geen dispensatie bleken te hebben. Ook hadden ze van drie B-ers geen pasjes bij zich. De scheids wilde dit nog wel door de vingers zien, als er voor gezorgd werd dat de pasjes er na de rust wel zouden zijn. Er moest dus iemand met de pasjes vanuit Emmen naar Groningen komen in de tussentijd. Op deze manier konden ze in elk geval nog met tien spelers aan de wedstrijd beginnen.
Ik weet niet of het ook gelukt was als ze tegen elf tegenstanders hadden gespeeld, maar Lewenborg B1 is door naar de finale. Vraag niet hoe. De wedstrijd, en dan met name de tweede helft was een echte slachtpartij. Er vielen veel gele kaarten aan de kant van de tegenpartij, waardoor ze uiteindelijk na tachtig minuten met acht spelers het veld verlieten. Geen leuke wedstrijd, waarbij er spelers van de tegenpartij een grote mond hadden tegen ‘onze’ leider en de scheids aan het eind nog met woorden werd bedreigd. Ik heb nog nooit een scheids met zo’n sprint het veld zien verlaten na de wedstrijd. Ook onze jongens mochten de kleedkamer niet uit, omdat er een erg dreigende sfeer hing. Terwijl zij in de kleedkamer waren, hoorden ze dat de nummer twee in de competitie hun wedstrijd die dag had verloren en tegen de verwachting in, waren ze na deze wedstrijd al kampioen geworden. Een beetje anders dan verwacht, de  vrijdag erop stond de kampioenswedstrijd gepland, en nu konden ze het niet echt vieren. Ze wilden  met z’n allen de kleedkamer uit, lekker feesten op de gang, maar werden gauw weer naar binnen gebonjourd.
Belachelijk dat dit zo moet. Nog nooit hebben we dit gelukkig meegemaakt, er hing echt een dreigende sfeer. Ik hoop dat ze zo’n wedstrijd niet weer hoeven spelen.

Maar … ze voor het tweede jaar op rij door naar de finale. Vorig jaar hebben ze deze helaas verloren, zal het dit jaar wel lukken om de beker te pakken?
En dan ook nog kampioen. Hartstikke leuk voor de jongens en ook al hebben ze vrijdag geen denderende wedstrijd gespeeld -welke ze overigens wel hebben gewonnen-  en was er helemaal geen spanning meer, ze hebben met z’n allen ’s avonds wel een leuk feestje gevierd.
De volgende ochtend stond er nog een wedstrijd in de competitie op het programma tegen de nummer twee. Gelukkig dat  hier niets meer van afhing, want deze wedstrijd hebben ze met 6-1 verloren …

En dan nu op naar de finale op 1 juni …