Bekerfinale

            

De laatste jaren hebben we al vaker een bekerfinale meegemaakt, niet in de eredivisie, maar op en ander niveau. Onze oudste zoon heeft tot twee keer toe in de finale van de KNVB beker gestaan. Helaas kon Lesley er, door een blessure, de tweede keer niet aan mee doen. De eerste keer was echt een feest en ondanks verlies konden de jongens toch blij zijn met hun prestatie. Tot dan toe was het nog geen enkel elftal van FC Lewenborg gelukt, om in de finale van de KNVB beker te komen. Het daaropvolgende jaar lukte het opnieuw om de finale te halen, een hele prestatie toch? Echter, dit keer was de teleurstelling groot, toen de finale opnieuw verloren werd. Nu geen blije gezichten, er werd zelfs niet gezamenlijk naar het podium gegaan. Mijn jongste zoon mocht dit keer met zijn club, Kids United, ook meedoen aan de KNVB beker en zij werden wel 1^ste  . Sylvain had een smile van oor tot oor, terwijl Lesley met zijn teamgenoten een kop als een oorworm had. We hoopten nog dat drie keer scheepsrecht zou zijn, maar helaas een derde keer is het (nog) niet gelukt om de bekerfinale te bereiken.
Dit jaar doet Groningen het goed in de voorronden naar de bekerfinale. Manlief zit trouw (bijna) elke thuiswedstrijd op zijn vaste stek in het stadion. Zelf kijk ik meestal thuis voor de buis. De kwartfinale en de halve finale konden we helaas beiden niet zien, omdat we net op die woensdagavonden moesten werken. Ik zei nog: ‘Als ze de finale halen, dan gaan we heen’, er niet echt zeker van dat dit zou gebeuren. Op het moment dat dit wel het geval was, moesten we nog zien hoe we aan twee kaarten kwamen, we hebben maar één seizoenkaart. De buurman in het stadion hoefde niet naar de finale en wij mochten zijn seizoenkaart gebruiken om een kaart aan te schaffen. Heel erg bedankt buurman.

En dan gaan we voor de derde keer naar een bekerfinale. Zou in dit geval drie keer is scheepsrecht ook gelden? Of gaat dit niet op, omdat het om een ander team gaat? Samen met mijn oom en tante, reizen we per auto naar Rotterdam. De sfeer zit er goed in. In de aanloop naar de wedstrijd is er al van alles gaande. De bekerwedstrijd leeft echt in onze Stad en Ommeland. Het feest begint al in de auto. Nog maar net op weg, komen we andere auto’s tegen  met FC Groningen sjaals en in groen/wit gehulde inzittenden. Vanaf de viaducten worden we toegezwaaid en toegejuicht door vele andere FC fans. We voelen ons bijna zelf een beetje belangrijk.  Dat zo’n wedstrijd zo verbroederd. Toeterend rijden we onder de viaducten door en zwaaien naar iedereen, we zwaaien en lachen naar de andere fans in auto’s en als we de bussen voorbij rijden, wordt er ook wild gezwaaid en getoeterd. Politieauto’s en motoren rijden af en toe langs, maar toeteren mag vandaag.  Het is een leuke rit. Als we bij en tankstation stoppen om nog even wat te drinken, zien we een hele rits bussen naderen. Ik denk dat dit de FC Groningen bussen zijn, die we onderweg voorbij reden en maak foto’s, waarop Joop zegt dat het de bussen van PEC Zwolle zijn. Ja, inderdaad allemaal blauw/wit vlaggen en kleding. Deze bussen rijden wel in kolonne achter elkaar aan, een mooi gezicht. De Groningen bussen zijn met tussenposen vertrokken, waardoor zich geen lange rij bussen manifesteerde op de snelweg. Best jammer eigenlijk.
Ruim op tijd komen we bij het parkeerterrein aan, dit past eigenlijk niet bij ons. Meestal komen we te laat of rijden nog ergens verkeerd, maar alles gaat voorspoedig. In de regen lopen we naar de trams die af en aan rijden naar het stadion. Goed geregeld allemaal. Bij de Kuip zien we al grote schares  supporters, groepjes groen/wit en groepjes blauw/wit, afgewisseld. De sfeer is prima, het regent nog steeds een beetje, maar het lijkt er op dat dit geleidelijk aan wat minder wordt. Het is inmiddels rond drieën, nog drie uur wachten tot de aftrap. Bij het stadion raken we in gesprek met de ouders van één van de spelers. Wat bijzonder moet dit voor hen zijn. Ooit speelde hun zoon samen met onze zoon samen bij de F’jes en de E’tjes en zijn moeder haalt nog even de tijd aan dat Sylvain dan met hun middelste zoon (nu ook prof) langs de lijn een balletje stond te trappen. Wat lijkt dit alweer lang geleden.
Er hangt een prima sfeer. Joop en ik moeten naar de andere kant van het stadion om naar binnen te komen. Hier aangekomen zien we rijen met Groningen supporters. Wat een mooi gezicht al die groene kleding, veel oude en nieuwe shirts, vele speciale bekershirts, sjaals, vlaggen etc. en op het moment dat een klein groepje PEC supporters zich tussen de Groningensupporters begeeft, wordt er op  een leuke manier gezongen en duidelijk gemaakt, dat wij GRONINGEN zijn.
En dan zijn we binnen. De meezingers galmen al uit de speakers. We zien goede en minder goede bekenden en natuurlijk ook een heleboel vreemden. Iedereen is in opperbeste stemming. We hebben er zin in. We eten nog wat en nemen dan plaats op de tribune. Hier liggen de vlaggen al voor ons klaar, waar we mee kunnen zwaaien tijdens de wedstrijd. De spelers zijn inmiddels gearriveerd, er vinden nog wat interviews plaats en dan beginnen ze met in trainen. Zij hebben er ook zichtbaar zin in. Ondertussen begint het stadion zich steeds meer te vullen. De overkant is helemaal blauw/wit en bij ons is het groen/wit. Wat een mooi gezicht. We zijn wel vaker naar wedstrijden geweest, van de FC, maar ook het Nederlands Elftal, maar dit is toch wel héél speciaal.
En dan eindelijk de aftrap. De eerste helft gaat het op en neer. Zwolle lijkt wat beter te staan, maar de wedstrijd kan nog alle kanten op. Er wordt veel gezongen, aangemoedigd, etc. Dit is echt mooi om mee te maken. Ik verbaas me ook wel over supporters. Supporters die meer bezig zijn met het aanwakkeren van het publiek, dan dat ze nu echt iets zien van de wedstrijd, die steeds maar bier drinken en daarvoor heen en weer moeten lopen, tijdens de wedstrijd en vervolgens weer om het bier te lozen. Waar ben je hier dan voor?
Ik geniet van het spel, alles wat er om me heen gebeurd, de gekkigheid, daar kan ik van genieten in stilte. Zelf ben ik niet zo uitbundig. Ik klap wel mee, ik juich wel mee, maar mij zal je er nooit bovenuit horen.
De tweede helft speelt Groningen naar ons toe. Nu hebben we beter zicht op wat er gebeurd. De wedstrijd wordt ook opener, er komt meer ruimte en ik heb steeds sterker het gevoel dat het ze moet gaan lukken. En dan valt het eerste doelpunt, het stadion aan onze kant gaat uit zijn dak. De Kuip trilt letterlijk op zijn grondvesten. Ik voel het stadion onder mij heen en weer bewegen, eigenlijk best een eng gevoel, maar het staat er al zovele jaren, het zal wel goed gaan, toch?
Nu heb ik er helemaal vertrouwen in, alhoewel er natuurlijk nog een heleboel mis kan gaan. Het voelt goed en als dan de 0-2 valt, dan is het naar mijn idee klaar. 5 minuten voor tijd zien we de technische staf en overige spelers die niet op de bank zitten, voorbij lopen. Ook zij gaan er vanuit dat het nu niet meer mis kan gaan. Ze voegen zich alvast bij de anderen om straks het veld op te rennen … en dan komt het verlossende eindsignaal. Het is gelukt, we hebben de beker, FC Groningen heeft zijn eerste echte prijs… Wauw, en wij zijn erbij…. Toch wel heel bijzonder.

                  

We genieten van de blijdschap op het veld. Ook in het stadion, aan onze kant dan, is het één groot feest. De overkant begint langzaam aan leeg te lopen. Wat ben ik blij dat wij dat niet zijn. Dat was toch wel een domper geweest op zo’n mooie dag. Zou het toch opgaan? Drie keer is scheepsrecht? Of zou Lesley misschien toch nog voor een derde keer in een bekerfinale komen en deze kunnen winnen?
Wat hebben wij, supporters, genoten. Niet alleen in het stadion, maar ook op de Grote Markt. Daar heeft het gejuich en gespring bij de doelpunten zelfs gezorgd voor een het uitslaan van de aardbevingsmeter.
Als wij al zo genieten, hoe moet dit dan voor de spelers zelf zijn? Die gaan helemaal uit hun dak. En het feest is nog niet voorbij. Morgen nog de huldiging bij de Drafbaan. Jij komt toch ook?

Andere blogs over een bekerfinale:
https://angelinewagenaar.wordpress.com/2013/05/22/kampioen-en-door-naar-de-finale-van-de-beker/
https://angelinewagenaar.wordpress.com/2013/06/03/voetbaltoernooi/

Drie keer is scheepsrecht …

            

Dit jaar is het niet gelukt om opnieuw tot de finale te komen van het bekertoernooi. Ook is het niet gelukt om kampioen te worden. Toch heeft het team van Lesley het niet slecht gedaan. Vorig jaar zijn ze gepromoveerd van de 2e klasse naar 1e klasse en dit jaar hebben ze toch nog een tijdje meegedaan om het kampioenschap. Op een gegeven moment zat dit er echter niet meer in, maar doordat ze wel periodekampioen zijn geworden, mogen ze nacompetitie spelen en hiermee is er nog een kans om te promoveren naar de hoofdklasse.
In de nacompetitie doen ze het goed. Na twee tegenstanders in vier wedstrijden te hebben verslagen, kunnen ze zich opmaken voor de laatste wedstrijd, waarna ze bij winst opnieuw promoveren.

Na het internationale toernooi in Wije, waar de jongens vier dagen zijn geweest, maar waar meer gefeest is dan goed gevoetbald, is het dan zover. De jongens hebben nog een week om zich klaar te maken voor de finale wedstrijd om promotie. Eigenlijk toch de derde finale op rij, al is het dit keer dan niet de beker.
Opnieuw treffen ze het team uit de Oost Groningse klei, waar ze op gespannen voet mee staan. Ze zitten dit jaar bij elkaar in de competitie en hebben een keer gewonnen en een keer verloren. Vorig jaar hebben ze dit team in de kwartfinales uit de beker gestoten. Met deze ploeg is er bijna iedere keer wel mot, vanwege het publiek en het fysiek harde spel.
De voorbereiding verloopt niet geheel vlekkeloos, of dit komt omdat ze nog niet helemaal fit zijn of dat er andere dingen spelen, dat is me niet geheel duidelijk. Het team is niet compleet, één speler is geblesseerd, een tweede is geschorst, dus ze moeten het met twee man minder doen.
Vanaf het moment dat er bekend is wie de tegenstander is, is er van beide kanten gesteggel over het veld waar gespeeld gaat worden. De Oost Groningers willen graag op gras voetballen, Lewenborg heeft de voorkeur voor kunstgras. De wedstrijd moet plaatsvinden op neutraal terrein, omdat het dit keer maar om één wedstrijd gaat en geen van de teams dan het thuisvoordeel heeft. Uiteindelijk wordt er gekozen voor een veld in Hoogezand, wel gras.
Niet al te ver weg dus en in de buurt van de club waar B1 kortgeleden nog hebben gespeeld. Dat moet dus geen probleem zijn.
In Hoogezand zelf gaat degene die voorop rijdt ineens linksaf, waar wij normaal gesproken rechtdoor zouden gaan. Nou ja, hij zal wel een snellere route weten, dus we rijden er met zijn allen achteraan. We rijden echter wel erg lang rechtdoor, zouden we niet eens naar rechts moeten?
En ja hoor, we zijn te ver gereden. Allemaal omkeren en weer een stukje terug, maar ook nu rijden we niet goed. We komen terecht in een nieuwe woonwijk. We hebben hier heel wat mooie huizen zien staan en ook best naar onze gading, maar na een aantal rondjes te hebben gereden, hebben we het hier wel gezien. Uiteindelijk komen we toch op de weg bij de andere club, waar het vlakbij moet zijn. De jongens zetten we hier alvast af, omdat er geen plek meer voor de auto’s is. De ouders rijden verder en komen er achter dat de betreffende velden toch verder weg te zijn dan ze dachten.
Uiteindelijk vinden we de club en zijn we er eerder dan de jongens, die toch wel een aardig stukje moesten lopen. Zegt het spreekwoord niet: ‘Een goed begin is het halve werk?’ Ik hoop niet dat dit in dit geval opgaat, want dan kunnen we wel eens het onderspit gaan delven. Ik hou het voor nu maar op: ‘Een slechte generale, betekent ….’ Of gaat dit spreekwoord in dit geval niet op?

Onder het genot van een lekker muziekje gaan de jongens intrainen. Ze hebben er zin in. De temperatuur begint al op te lopen, maar gelukkig staat er nog wel een windje. De voorspelling is 24-28 graden, maar gelukkig spelen ze om 11 uur Dan zal het hopelijk nog wat meevallen.
Als de jongens zich klaarmaken om van start te gaan, verplaatsen we ons snel naar de zijkant van het veld. Hier kan ik beter filmen. Op het moment dat ik mijn fototoestel gereed aan het maken ben, start de wedstrijd en nog voordat ik de camera helemaal heb geïnstalleerd valt het eerste doelpunt voor Lewenborg. Jeetje, dat gaat snel. Ook hierna ben ik nog niet helemaal klaar met de camera, probeer ook tussendoor nog even gewoon te kijken en dan ligt ook de 2e er al in. De wedstrijd is nog geen 5 minuten oud en we staan al met 2-0 voor. Dat mogen ze toch niet meer weggeven….
De eerste helft kabbelt verder, beide partijen zijn niet echt in topvorm. De warmte zal hierin ook wel een rol spelen, maar geleidelijk aan zien we dat de wedstrijd kantelt en dat de tegenpartij het meer in de hand gaat krijgen. Er volgen een aantal gevaarlijke acties, welke gelukkig geen gevolgen hebben.
In de tweede helft staat de tegenpartij direct op scherp en niet veel later is het 2-1. Nu is het oppassen geblazen. Eigenlijk moet Lewenborg direct een treffer maken, om te voorkomen dat de tegenpartij gelijk komt, maar zoals zo vaak gaan de koppies van Lewenborg nu wat hangen en krijgen de andere spelers vleugels. Zij geloven er weer in en voordat Lewenborg zich weer wat heeft hersteld, ligt ook de 2e er in voor hun. Het is gelijkspel.
De hele wedstrijd zijn er al veel harde overtredingen, vooral van de kant van de tegenparij, maar hier wordt door de scheidsrechter niet echt op ingegrepen. Dit levert veel frustratie op in het veld en aan de kant. Tijdens de reguliere speeltijd lukt het beide teams niet meer om te scoren, wat inhoudt dat er een verlenging komt.
Bij Lewenborg is in de eerste helft al een speler ziek uitgevallen, een ander heeft een flinke schop in zijn gezicht gekregen, maar kan er op het moment nog niet af. Er valt nog een ander uit met pijn, waardoor er eigenlijk geen wissels over zijn. De enige wissel die er nog is, voelt zich ook niet lekker.
In de eerste verlenging houden beide teams nog stand, het spel wordt harder en harder en tijdens de 2e verlenging weet de tegenpartij vanuit een hoekschop via een kopbal te scoren. Ze staan met 3-2 voor met nog ongeveer 5 minuten op de klok.
Even hierna wordt een speler van ons heel hard geraakt en blijft liggen. Het ziet er zo vanaf de kant niet goed uit en hij heeft ook echt veel pijn. Terwijl hij verzorgt wordt, beginnen de supporters aan de andere kant ineens heel hard te schreeuwen: ’Kampioenen, kampioenen’. We snappen dat ze blij zijn, maar moet dit op het moment dat er een speler misschien wel ernstig geblesseerd is?
Helaas lukt het de jongens hierna niet meer om te scoren en hebben ze 3x achtereen een finale verloren. Heel jammer. Dit keer gaat 3x is scheepsrecht dus niet op, of komt het omdat dit toch een ander soort wedstrijd is?
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat de tegenpartij qua voetbal dit keer ook de betere partij was, ze hebben terecht gewonnen, maar wat sportiviteit betreft hebben ze zeker niet gewonnen. Maar van wie zullen deze jongens het hebben? Hun publiek is nu niet bepaald om over naar huis te schrijven, na de wedstrijd horen we zelfs dat één van onze spelers is bespuugd door één van de ouders. Te triest voor woorden ….

Aan het einde van de middag wordt het seizoen toch nog feestelijk afgesloten. Het is jammer, maar helaas. De meeste jongens gaan door naar de A-ers en zouden volgend jaar niet zelf in de hoofdklasse kunnen spelen en voor de spelers die na hun in B1 komen, is het misschien wel zo fijn om niet direct in de hoofdklasse te moeten spelen.