De Sint en zijn Pieten hebben een zware pakjesavond gehad vermoed ik. Het was glibberen en glijden op het dak. Hopelijk zijn ze voor de echte sneeuw viel veilig uit ons land vertrokken.Ik ben wel blij dat de Sint weer op weg naar Spanje is. Nu kan de rust geleidelijk aan weer terugkeren in de lijven van alle (kleine) kinderen en speciaal in die van autistische kinderen of anderen met een beperking .
Gisteren was het groot feest op vele scholen in het land. Sylvain heeft genoten van een Sint en Piet die met een hoogwerker bij de school aankwamen. Piet sprong zelfs vanuit de hoogwerker op het dak. Elk jaar proberen ze de kinderen weer op een andere manier met hun komst te verassen. Wie zullen dit het leukst vinden? De kinderen of degenen die het hebben bedacht?
Sylvain heeft in elk geval genoten van de komst van de Sint en zijn Piet en was blij met het scheidsrechtersfluitje en de rode en gele kaart (of was hij blauw?)
’ s Middags was het ook nog feest. Op uitnodiging van Pathé hebben de kinderen van Kids United de film Sint en Diego gezien. Onder het genot van een drankje en een zak popcorn was het genieten geblazen.
Uit de bioscoop komende bleek het inmiddels flink gesneeuwd te hebben, van die vieze natte sneeuw die net wel een beetje bleef liggen en waardoor het glibberig en glad was geworden.
Ineens was het toch niet meer zo’n goed idee dat ik op de fiets was gekomen met Sylvain achterop. Glibberend en glijdend, met een enthousiast kind achterop dat alle kanten op draaide, mij aanwijzingen gaf als er een fietser achter mij zat (zelf bijna achterstevoren op de fiets), ben ik gelukkig heelhuids thuisgekomen. Fietsen met een kind achterop dat niet meewerkt en meedenkt (ja wel op zijn manier) door de sneeuw, is niet mijn favoriet.
Na een heerlijke chocoladefondue, welke Lesley had gekregen van de Sint, was het tijd voor mijn wekelijks wandeluurtje en bijkletsuurtje met mijn oud collega. Ik had nog bedacht of ik wat kon verzinnen om niet te gaan, maar dat vond ik toch wel een beetje zwak en als we eenmaal lopen dan is het altijd weer heerlijk. Voordat ik vertrok zei Joop nog wel dat het op sommige plekken verraderlijk glad was. Tot aan de tennisbaan niks te merken, waar had hij het over, maar daarna kwam ik toch wel een aantal gladde plekken tegen.
Wat nog nooit is gebeurd, voor zover ik me kan herinneren, is dat we deze keer na nog geen 500 meter te hebben gelopen, het op hebben gegeven. Het was inderdaad glad, de gevallen natte sneeuw was nu aan het opvriezen. We hebben die bijna 500 meter erg verkrampt gelopen en kwamen tot de conclusie dat we dit geen uur, en met dit tempo waarschijnlijk 1 ½ uur, vol gingen houden. Dan maar bijkletsen onder het genot van een kop thee. Mijn 1e ervaringen met de sneeuw dit jaar waren dus niet zo positief.
Bij het naar bed gaan gisteravond waaide het hard. In mijn bedje op zolder, waar je alles veel beter hoort dan in de rest van het huis, hoorde ik de wind hard loeien. Arme Pieten dacht ik nog, ik hoop dat ze het werk er al op hebben zitten. Ik vind het heerlijk om zo in mijn lekkere warme bedje te liggen, genietend van de gierende wind, het geruis van de bomen en het zachte geluid van de vallende sneeuw.
Blij verrast was ik vanochtend. De sneeuw was blijven liggen en door het raam werd ik verrast door een prachtig plaatje. Wauw, zo vind ik de sneeuw wel mooi. Joop bood aan om Sylvain naar school te brengen, wat mij in de gelegenheid stelde om nog even met de hond in de sneeuw te gaan wandelen, voordat mijn ‘to do’ lijst mij roept. Er is heel wat blijven liggen door Sinterklaas en alles wat daarbij komt kijken.
Wat toch een prachtgezicht, die witte wereld. Vooral als je er niet met de auto of fiets doorheen hoeft. Ik geniet van de mooie witte daken, de nog onaangeroerde grond, maar nog meer van de met sneeuw bedekte bomen en struiken. Het zonnetje begint inmiddels al door te komen, de temperatuur stijgt en op de grond begint al een beetje zichtbaar te worden dat de sneeuw aan het smelten is. Snel op pad, plaatjes schieten en genieten, voordat de sneeuw misschien weer verdwenen is.
Samen met de hond loop ik mijn favoriete rondje. Ik weet niet hoeveel foto’s ik hier al heb gemaakt, maar elke keer ziet het er toch weer anders uit. Zowel in de lente, zomer, herfst en winter als het tijdstip van de dag, wel of geen zon etc. Zo dicht bij huis, zo’n lekker stukje om te wandelen in alle rust. Hier word ik blij van.
Onder het lopen vormen zich weer woorden, zinnen en verhalen in mijn hoofd. Ik heb eigenlijk nog een heleboel dingen op mijn ‘to do’ lijst staan, maar deze woorden en zinnen kunnen een mooi verhaal worden, daar moet ik wat mee voordat ik het weer kwijt ben. Wat toch heerlijk dat een wandeling in de natuur mij zoveel inspiratie kan geven. Hier moet ik gewoon even gebruik van maken, dan vanavond maar een uurtje door.
Dit wandeluurtje is me gegeven, anders was ik nu op weg naar school. Nog even een uurtje snoepen van mijn ‘to do’ tijd en dan hard aan de slag. Als mijn hoofd weer leeg is, dan lukt dat ook beter.
Onder het wandelen, terwijl ik geniet, zie ik fietsers met angstige blikken voorbij komen. Het stuur stevig vast, bang om te vallen. Vooral de eerste dagen is het even weer wennen aan de gladde wegen. Auto’s rijden stapvoets de wijk uit. Iedereen houdt gelukkig goed rekening met het weer. Nee, als je de weg op moet is de sneeuw niet altijd een pretje en na vele sneeuwdagen ben ik er ook wel klaar mee, maar nu geniet ik nog even … in Nederland weet je maar nooit wanneer het weer zover is …
@ngelineWagenaar 