Beter een goede buur …

                      

In 1996 zijn we in ons huis komen wonen. Ons eerste echte huis samen. In de flat hebben we natuurlijk ook wel samen gewoond, maar dat voelde toch nog als mijn ouderlijk huis. Hier heb  ik met mijn ouders  18 jaar gewoond, voordat zij ‘het huis uit’ gingen.
Ik kan het me nog goed herinneren, de dag dat we dit huis voor het eerst zagen.
We hadden net een huis in Haren bezichtigd,  waar we een afspraak hadden gemaakt. Beneden was het huis wel redelijk groot, maar erg gedateerd. Een verschrikkelijke keuken zat erin en toen we boven kwamen was het direct duidelijk. Dit zou niet ons toekomstige huis worden, wat een kleine, bedompte  boel. Veel kleiner dan de kamers in onze toenmalige flat, een flat waarin ik me vanaf mijn 16^e ongeveer erg opgesloten had gevoeld.
We hadden nog een ander huis op het oog. Hier hadden we  nog geen afspraak gemaakt om het te bezichtigen, maar we waren na deze tegenvaller toch wel nieuwsgierig en zijn daarom naar het huis toe gereden. We zijn er eens omheen gelopen, het leek niet groot  en achter het huis konden we vanwege de open tuin zo de huiskamer in kijken. Het zag er wel gezellig uit, maar voor ons stond  wel vast dat, mochten we hier gaan wonen, we toch iets aan die ‘open’ tuin zouden gaan doen.
We hebben de stoute schoenen aangetrokken en gewoon zonder afspraak aangebeld om te vragen of we binnen mochten kijken. Dit was geen probleem.
Beneden was het niet zo groot, maar boven vielen we van de ene verbazing in de andere. De slaapkamers waren groot, dat  zag je er van buiten niet aan af. Het was een kopie van de bovenwoning waar een oom en tante van mij hadden gewoond en de zolder was nog veel groter dan de hunne, omdat er geen dakterras zat.  We waren meteen verkocht. Hier zagen we ons wel wonen. De tuin was niet groot, maar voor ons groot genoeg. Aangezien we beiden zijn opgegroeid in een flat zonder tuin, wisten we niet of we wel echt tuinmensen zijn.  Wel om erin te zitten, maar of we het ook leuk vinden om te tuinieren?
Inmiddels wonen we hier al 16 jaar met veel plezier en al die jaren hebben we ook dezelfde buren, best bijzonder.

Dit geldt voor de buren aan beide kanten, maar niet met beiden hebben we hetzelfde contact. Met de ene kant  hebben we gewoon contact. Als we elkaar zien dan maken we even een praatje en als er iets gezamenlijks  gedaan moet worden dan gaat dit in goed overleg. Met de andere buren hebben we een heel ander contact. Niet dat we nu vaak bij elkaar over de vloer komen, maar we weten  dat we altijd bij elkaar terecht kunnen.
Vele klussen zijn er samen geklaard. Zo hebben we samen de tuinbestrating laten doen, waarvoor het wel eerst nodig was om de tuinen leeg te halen en van nieuw zand te voorzien. Gezamenlijk en met hulp van Joops broer hebben buurman en buurman dit gedaan. Hierna hebben we toch maar een nieuwe schutting geplaatst,  alhoewel het zonder ook wel gezellig was.  Joop  heeft bij de buren een schutting achter het huis geplaatst inclusief deur, net als bij ons.
Grote klussen worden wel  afgesloten met een gezellige BBQ .
Al vele malen hebben we een beroep op de buren kunnen doen, als we oppas nodig hebben bijvoorbeeld. Ook is de buurman wel eens mee geweest naar de eerste hulp als Lesley weer eens wat had. En hebben ze Lesley opgevangen, als hij z’n sleutel vergeten was en wij niet thuis waren. Nu hebben de buren een reservesleutel voor het geval dat. Deze zijn we toch al een aantal malen nodig geweest. In de vakantie zorgen ze voor de post en nu ook voor het konijn van Lesley. Wat fijn dat het zo kan.
De zoon van de buren helpt ons uit de nood als de computer niet meer doet wat wij willen en Joop heeft hem weer geholpen met klussen toen hij een nieuw huisje kreeg. Zo helpen we elkaar dus over en weer.
Sinds Joop een tafeltennistafel heeft gemaakt, spelen we ook nog wel eens een potje tafeltennis met de buren. Supergezellig, al is winnen van de buurman niet gemakkelijk. Hij heeft jaren aan tafeltennis gedaan.
Vorig jaar hadden we de buren als bedankje voor het zorgen voor de post en het konijn mee uit eten genomen en dit jaar na terugkomst van vakantie, nodigden ze ons uit voor een etentje.

Het heeft even geduurd, voordat we een datum konden prikken, maar afgelopen vrijdag was het dan zover. We hebben  heerlijk gegeten bij Shufu state. Het was erg gezellig en we hebben met z’n allen veel gelachen en genoten. Voor Sylvain was het denk ik de eerste keer sinds we met het dieet zijn begonnen dat hij gewoon mee kon eten en zelf kon pakken wat hij wou (mits glutenvrij). Hij heeft er dubbel en dwars van genoten, maar wel wat teveel gehad. Halverwege moest zijn korset af (welke we vervolgens bij het weggaan vergaten mee te nemen) en ’s avonds had hij erge buikpijn en overgegeven. Toch verkeerd gegeten? Ik denk eerder teveel …
Het was erg gezellig en voor herhaling vatbaar. Nogmaals bedankt lieve buren. Voor ons geldt toch zeker het spreekwoord ‘Beter een goede buur, dan een verre vriend’.