Sinterklaasperikelen

                      

Elke ouder van jonge kinderen kent dat wel. De stuiterende kinderen rond Sinterklaastijd. Dat begint vanaf de dag dat de Sint en zijn Pietermannen in het land komen of misschien al wel eerder, als de 1^e Sinterklaasartikelen weer in de schappen liggen. Kinderen die niet kunnen wachten totdat ze hun schoentje kunnen zetten. Die het liefst elke dag wel hun schoentje willen zetten. Elke dag klinken de sinterklaasliedjes door het huis en wordt er naar buiten gekeken of er niet toevallig een Piet op het dak loopt. Druk en baldadig zijn ze in deze tijd. Menig ouder verzucht ‘Was het maar weer afgelopen’, maar we doen het onszelf aan met z’n allen.

In de tijd dat mijn kinderen klein waren kon ik het nog wel waarderen.  Vond ik het leuk om naar die enthousiaste kindergezichten te kijken, ook al heb ik zelf niks met Sinterklaas. Toch knaagde er altijd een stemmetje ‘Waarom lieg je tegen je kinderen? Zelf vond je dat toch ‘heel gemeen’, dat je ouders hierover tegen jou hadden gelogen?’ Daar komt misschien ook wel mijn weerstand tegen de Sint vandaan. Oké het is misschien best een gezellig feest, maar het wordt toch een beetje overschaduwd door bedrog en discriminatie. Daarnaast ben ik helemaal niet blij met de hele commercie eromheen.
Ergens in september liggen de eerste Sintartikelen al weer in de schappen, dus is het niet meer mogelijk om je kind mee te nemen naar de supermarkt. Ik heb nog even geen zin in dat Sinterklaasgedoe, dus doe ik de boodschappen vanaf dat moment alleen … Op meerdere televisiezenders zijn Sinterklaasprogramma’s en ook al mijd je deze, in de reclameblokken komt je kind ze toch tegen. Dan maar helemaal geen tv meer aan in deze tijd?
Dit jaar hebben we bedacht om niet meer aan het Sinterklaasgedoe mee te doen. Sylvain is inmiddels 11, door zijn verstandelijke beperking functioneert hij op een leeftijd van 5-6 jaar, maar wij ouders zijn er eigenlijk wel klaar mee. Ruim 10 jaar lang hebben we langs de kant gestaan bij de intocht. Bij Lesley gingen we ook naar de Sinterklaasfeesten van het werk, maar bij de Sylvain zijn we er snel mee opgehouden. Al die drukte rondom Sinterklaas was voor hem echt teveel en daarmee ook voor ons.
Vorig jaar hebben we al geprobeerd om Sylvain te vertellen dat Sinterklaas niet bestaat, dit drong echter niet tot hem door. Nu ben ik al eerder begonnen om het te vertellen net na de zomervakantie en ik heb het idee dat het langzaam aan door gaat dringen. We hebben verteld dat Sinterklaas niet meer bestaat, dat het nu een verklede man is en dat papa en mama de cadeautjes kopen. Dat het gewoon een gezellig feest is en dat we het daarom vieren.  Helemaal zeker ben ik er niet van of hij het begrijpt  en  het levert ons wel weer nieuwe problemen op.
Op school zijn ze er namelijk niet blij mee dat we hebben verteld dat Sinterklaas niet meer bestaat. De eerste tijd als een ander kind in de klas het over Sinterklaas heeft, zegt  Sylvain steevast ‘Sinterklaas bestaat niet’. We hebben hem wel verteld dat hij dit niet aan de andere kinderen mag vertellen, maar dit begrijpt hij kennelijk niet.
Op het moment dat ik Sylvain wel een keer meeneem naar de winkel, liggen daar net allemaal Sinterklaasschoencadeautjes. Hij ziet  witte handschoenen met een ring, net als Sinterklaas.
Ik heb verteld dat wij de cadeautjes kopen, dus nu is het ‘Mam, die wil ik hebben. Please, please.  Ik krijg hem met moeite bij het schap vandaan’ Een tijdje later in het kleedkamerhokje in het zwembad is het ‘Mam, ik wil die handschoenen en ring van Sinterklaas. Jij moet ze kopen in de winkel, want jij koopt de cadeautjes’. Hij krijgt het niet meer uit zijn hoofd.
Op school gaat het niet zo goed. Sylvain is veel boos, heeft driftbuien en begint weer te schoppen en slaan, dit wordt gewijd  aan het hele Sinterklaasgebeuren.
Thuis probeer ik er verder zo weinig mogelijk aandacht aan te schenken, we proberen de druk er af te halen. Ik neem Sylvain niet meer mee naar de winkel, we zijn niet naar de intocht gegaan, de tv gaat een kwartiertje later aan, maar moet ik hem dan ook 3 weken van school thuis houden?
Hij mag wel 1x zijn schoen zetten, want dat doen de andere kinderen in de klas ook …
Al voordat de Sint in het land is wordt er op school over de Sint gesproken. Ze zingen samen liedjes, praten er uitgebreid over in de klas, er worden allerlei werkjes gemaakt in de klas. De school wordt versierd, er komen rommelpieten langs die de klas op stelten zetten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit alles begint al 3 weken voordat het daadwerkelijk 5 december is en Sinterklaas in de klas komt.
Alle kleine kinderen zijn uit hun doen, sommigen worden ook nog bang gemaakt dat als ze stout zijn ze dan geen cadeautje krijgen, maar een zakje zout of een tik met de roe.
‘Gewone’ kinderen ‘geloven’ tot ze een jaar of 7 zijn, daarna krijgen ze te horen dat die lieve man helemaal niet meer bestaat en gaat men over tot lootjes trekken. Zij vinden dit bericht niet leuk, maar begrijpen het.
In het speciaal onderwijs gaan ze er langer mee door tot zo’n jaar of twaalf. Het merendeel van deze kinderen kan hier helemaal niet tegen. Raken helemaal gestrest, hebben geen tijdsbesef en kunnen de drukte en onzekerheid helemaal niet aan. Waarom doen  ze dit de kinderen aan? En dan ondertussen mopperen dat ze zo druk zijn, niet handelbaar etc.

Eigenlijk ben ik er helemaal klaar mee. Wat een leuk feest moet zijn, is steeds weer een gestreste boel. Tussendoor gaat het ‘gewone’ leven gewoon door en moeten de cadeautjes gekocht worden in overvolle winkels. Als ik kijk naar wat iedereen koopt vraag ik me af ‘Hoezo recessie?’
Zijn we met z’n allen niet een beetje doorgeslagen?
In mijn ogen kunnen de Sintartikelen best wat later in de winkel liggen en is het beter dat ze op school pas een week voor 5 december over de Sint gaan praten, zodat er meer rust is.
Vertellen dat de Sint niet bestaat zorgt niet voor meer rust in het lijf van een kind met een  verstandelijke beperking  als de omgeving niet meewerkt….