De laatste schoolweek

             

De laatste schoolweek, tegenwoordig moet ik zeggen weken, want de middelbare school is al eerder klaar, vind ik altijd erg hectisch en rommelig. De structuur is er helemaal uit, want er gebeuren allemaal andere dingen, zoals schoolreisjes, boeken wegbrengen, rapporten halen, eindgesprekjes voeren, afscheid nemen etc. en dat niet alleen op school, maar ook bij zwemles, voetbal etc.
Ik word er al hyper van, wat moeten de kinderen wel niet en al helemaal de kinderen in het speciaal onderwijs.
Ik probeerde daarom meestal mijn laatste werkdag niet gelijk te laten vallen met die van de kinderen, werkte liever nog even 1-2 week door als zij al vakantie hadden, want dan komt niet alles tegelijk. De laatste werkdagen voor de vakantie zijn vaak ook erg druk, alles moet nog even af, want het kan geen 3-4 weken blijven liggen.
Voor het eerst heb ik hier dus even geen last van. Toch vind ik ook nu de laatste weken wel rommelig en druk.

Direct na ons weekend  Manchester had Lesley zijn schoolreis. Dit was ook gelijk zijn laatste week of eigenlijk waren het nog 2 dagen dat hij op school hoefde te zijn.
Op woensdag moesten de boeken in geleverd en kregen ze hun rapport. Normaal gesproken een kwestie van wegbrengen en ophalen, maar deze mentor vond het leuk als ook de ouders bij de rapportuitreiking aanwezig waren. Joop moest werken, maar ik kon natuurlijk wel even komen.
2 leerlingen hielden nog een presentatie met allemaal leuke foto’s die ze in de loop van het jaar hadden gemaakt in de klas (leve de mobiele telefoon met fotocamera), de mentor zelf had voor elke leerling nog een praatje met een toekomstperspectief wat hij voor de betreffende leerling voor ogen had. Erg leuk gedaan, maar met meer dan 30 leerlingen een hele zit.
De volgende dag volgde het schoolreisje van Sylvain, zoals eerder beschreven een leuke ervaring. Sinds kort doe ik vrijwilligerswerk voor een redactie en houdt dan 1 dag in de week de mail etc. bij. Erg leuk om te doen en soms hoeft er ook helemaal niks, maar ik had nu wel even het gevoel van ‘Wanneer kan ik nog solliciteren?’ want er komen  ineens toch wel erg interessante vacatures voorbij. Zo kun je het als werkzoekende dus toch nog heel druk hebben.
Afgelopen week was Lesley dus al vrij en hoefde niet meer op tijd zijn bed uit. Sylvain, die daar veel meer moeite mee heeft, moest het nog wel, maar vond het eigenlijk niet eerlijk. Daar zaten we dan met z’n tweeën, waarom is Lesley er niet? Waarom hoeft hij niet meer naar school? Tja, hoe leg je dat nu uit.
Op school worden deze week nog 2 verjaardagen gevierd, de klas moet verhuizen van lokaal, er is ook nog een juffendag gepland, maar deze is door verdrietige omstandigheden niet door gegaan en in de ‘oude klas’  werd druk gesloopt en geboord etc. Iets waar Sylvain absoluut niet tegen kan en met hem meerdere leerlingen. Ik snap ook niet hoe je dit als school met speciaal onderwijs en kinderen met een autismestoornis  kan bedenken om dit onder schooltijd te doen. Op de dag dat er daadwerkelijk ‘verhuisd’ moet worden, moeten de kinderen de deur uit. De weersvoorspellingen zijn niet zo best en om de onrust die er al in het lijf van Sylvain zit niet nog groter te maken hebben we in overleg besloten Sylvain maar een dag thuis te laten. De volgende dag echter wordt er dus toch onder schooltijd al gesloopt.
Sylvain  moet dit thuis en bij anderen, die er niet veel van begrijpen waar hij het nu over heeft, in geuren en kleuren vertellen en herhaalt het ook nog eens keer op keer …
Ondertussen zijn we als familie druk bezig het huis op te knappen van onze zieke zus, schoonzus, tante …. Iets wat we met veel liefde doen.
Hectiek en drukte alom en dan moeten de anderen daarnaast ook nog werken, af en toe vraag ik me af hoe ik dat toch al die jaren heb gedaan.
Ondertussen bedenk ik me op het laatste moment dat ik de juffen en de chauffeur nog een afscheidspresentje wil geven. Ik ben niet zo van de kant en klare cadeautjes, maar wil graag iets persoonlijks geven, wat inhoudt dat ik weer aan de knutsel ga. Dit doe ik met veel plezier, het geeft mij voldoening en ook rust om er mee bezig te zijn, maar voorgaande jaren, moest dit dan altijd nog laat in de avond. En het kost altijd meer tijd dan ik vooraf bedenk. Ook nu is dit weer het geval, met het verschil dat ik het nu overdag kan doen of er in elk geval overdag al mee kan beginnen, waardoor ik niet tot in de late uurtjes bezig ben. Wat dat betreft geniet ik er nu maar even van dat ik de dingen met meer rust kan doen.
Ondanks dat voel ik toch de onrust en bemerk ik de onrust dubbel en dwars bij mijn jongste zoon. Hij is echt aan vakantie toe, even niet op tijd z’n bed uit, even niet op tijd z’n bed in (waar moeders ook heel blij mee is) even niet de dagelijkse structuur…

Voor het eerst in al die jaren heb ik samen met mijn kinderen 6 weken vakantie, althans zo ziet het er nu naar uit. Het solliciteren gaat natuurlijk wel gewoon door en daar moet ik nu een ander tijdstip van de dag voor vinden.
Ben benieuwd hoe ik dat zal vinden om 6 weken lang de kinderen om me heen te hebben, hier heb ik geen ervaring mee. We laten wel deze weken de structuur een beetje los. Gaan over in de vakantiestand. Sylvain zal nog steeds zijn 12 uur nachtrust nodig hebben, maar dit hoeft niet meer van 7-7, dit wordt langzaam aan van 9-9 of zelfs 10-10. Gek genoeg kan Sylvain daar heel goed in meegaan, maar des te moeilijker is het om de structuur na de vakantie weer op te pakken.
Dit is echter van latere zorg. Ik ga er nu eerst van genieten. En hoe lekker het vooruitzicht van 6 weken ‘vrij’ me op dit moment ook lijkt, volgend jaar hoop ik toch echt weer maximaal 4 weken vakantie te hebben of ik moet al een leuke baan in het onderwijs kunnen vinden …

               

 

Schriften en pennen

       

Ken je dat. De liefde voor bepaalde spullen. Spullen die een bepaalde aantrekkingskracht op je hebben, elke keer als je erlangs loopt? Dat gevoel van naar een bepaalde winkel te moeten, al is het alleen maar om gewoon even rond te neuzen, te kijken of er nieuwe varianten zijn, je voornemen niks te kopen, maar toch weer te zwichten? Ik heb dat met schriften en pennen. Ik hou van schriftjes en daar hoort ook altijd een pen bij, anders kan ik niks met dat schriftje. Schriftjes in allerlei vormen en maten, met leuke kaftjes, afbeeldingen etc. Ik weet niet hoe oud ik was toen dit begon, maar het is er al héél lang en het is er nog steeds.
Ik hou niet van ‘gewone’ schriftjes. Niet de gewone A5 schrijfschriften van 80 pagina’s met een zachte kaft, zonder ringband, zonder elastiekje of iets anders wat het schrift bijzonder maakt. Nee, het moeten wel mooie schriften zijn.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor de 1^e keer naar de schoolcampus ging. Eindelijk een goede reden om mooie schriften, pennen en alles wat erbij hoort te kunnen en vooral mogen kopen, want in die tijd had ik nog geen zeggenschap over mijn eigen geld. Een waar paradijs vond ik dit al die mooie schriften met verschillende motieven, agenda’s die erbij pasten, kaftpapier in hetzelfde patroon, schappen vol pennen. Ik keek m’n ogen uit. Met een lijstje in de hand waarop stond wat ik nodig had liep ik hier rond, de zomer voordat ik naar de middelbare school ging. Wat had ik er zin in. Ik wist niet wat ik kiezen moest, er was zoveel moois, maar ik mocht vast niet alles hebben. Ik wilde veel meer dan ik nodig had, maar was allang blij dat ik hier wat uit mocht zoeken. Uren kon ik kijken naar mijn stapel veroveringen. Ik kon niet wachten totdat ik daadwerkelijk naar school toe kon. Eindelijk m’n agenda kon invullen met m’n mooie nieuwe pen. Ja de spullen hebben ervoor gezorgd dat ik het elk jaar weer een feestje vond om naar school te gaan en dit is nooit overgegaan.
In de tijd dat ik niet meer op school zat heb ik nog lang verlangend teruggekeken naar dit fenomeen en de schoolcampus heb ik nog jaren met veel plezier bezocht al wist ik niet goed meer wat ik er moest, want ik had echt niet iedere keer een nieuw schrift nodig. Zoveel schrijf ik nu ook weer niet in mijn dagboek. Toch komen er elk jaar wel een paar nieuwe aanwinsten in mijn kast.
Toen Lesley voor de 1^e keer naar de middelbare school ging had ik er, denk ik, meer plezier in om samen met hem schoolspullen uit te zoeken dan hij zelf. De 1^e keer zijn we naar de schoolcampus gegaan en heeft hij daar ook mooie schriften, kaftpapier en de andere benodigdheden uitgezocht. Hij vond het wel leuk en heeft ook echt spullen uitgezocht die hij mooi vond en die bij elkaar pasten, maar de passie die ik erbij voel, die heeft hij niet. Misschien ligt dit toch anders bij jongens. In de loop van het eerste jaar zei hij op een gegeven moment tegen mij ‘Volgend jaar koop ik gewoon mijn spullen bij de Action, veel goedkoper, dat doen veel meer kinderen en mijn spullen blijven toch niet mooi.’ Daar had hij ook wel gelijk in. Aan zijn schriften zitten allemaal ezelsoren,  het kaftpapier is al half van zijn boeken gescheurd en netjes in zijn agenda en schriften schrijven daar doet hij niet aan. Als ik ernaar kijk krijg ik tranen in mijn ogen. Nee mijn liefde voor schriften etc. deelt hij duidelijk niet. Ik was en ben altijd heel zuinig op mijn spullen en ben best teleurgesteld als het Sylvain toch is gelukt een schrijfboekje van mij te pakken te krijgen waar hij dan op zijn manier wat in schrijft. Dit houdt in dat er dan allemaal krassen in het boekje staan op vele pagina’s, zo zonde …
Nog steeds vind ik het leuk om bij de schoolcampus te kijken, maar ook de rest van het jaar kan ik het niet laten om, als ik in de stad ben, even bij de Hema of V&D te struinen, om bij de Action toch altijd even bij de schriften te kijken ….
Ik zit al jaren niet meer op school, dus heb ook al jaren niet zoveel schriften meer nodig. Tegenwoordig gaat er veel digitaal, dus ik schrijf steeds minder, alhoewel vast veel meer dan de gemiddelde vrouw van mijn leeftijd. Ik heb nog steeds een dagboek waar ik zo nu en dan in schrijf en dit moet natuurlijk wel in een mooi schrift met een mooie pen, goed geschreven letters zonder al te veel krassen.
Elk jaar als we op vakantie gaan dan zoek ik een leuk schrift uit om mee te nemen, want in vakanties schrijf ik elke dag een stukje over de vakantie. Hoe het er is, wat we hebben gedaan etc. Zelfs met weekendjes weg met mijn moeder en zusje wordt een schrift bijgehouden. Dit is zo leuk om later nog eens weer te lezen. De schriften zoek ik ook met veel plezier en liefde uit en ook hiervoor geld ‘ Ze moeten er wel leuk uitzien’.

De laatste jaren zijn het geen bedrukte kaften meer. Daar heb ik het toch wel mee gehad of eigenlijk bevallen me de bedrukkingen niet. Word ik te oud?
Het zijn de laatste jaren dus effen schriften met harde kaft, een tijdlang ieder jaar dezelfde van de Hema, maar in een ander kleurtje.
Hier was ik op een gegeven moment echter op uit gekeken. Eigenlijk vind ik ze al jaren niet meer zo mooi, dus beplak ik ze om ze er toch wat meer naar mijn smaak uit te laten zien. Echter hoe creatief ik ook ben. Ik hou niet van knippen en plakken. Ja wel op de computer, maar niet zoals ik het op de ‘freubelschool’ geleerd heb.
En daar is mijn nieuwe hobby ontstaan.
Zoals al eerder gezegd ik hou van fotograferen, foto’s bewerken, knippen en plakken op de computer. Hier moet toch iets mee te doen zijn? Kan ik niet zelf mijn eigen schriften gaan maken, met bijbehorende pen? Ik heb heel wat afgeoefend, verschillende apparaten gekocht om mijn schriften in te binden, in 1^e instantie met een simpele plastic bindring, maar dat vond ik geen gezicht en dan schrijft het ook niet zo lekker.
Het was ook wel een heel gepuzzel in ‘Word’  hoe ik alles nu zo krijg als ik het wil, maar het is gelukt en ik ben heel blij, want sinds ruim een jaar maak ik nu mijn eigen schriftjes, boekjes etc. Ik kijk nog wel in de winkel en zie ook heus nog wel leuke schriften, maar kopen doe ik ze niet meer. Ik neus nu alleen om nieuwe ideeën op te doen.
Bij een schriftje hoort een pen, dus ook daar ben ik mee aan de slag gegaan. Hoe kan ik nu zelf een leuke pen maken. Bij heel veel bedrijven kun je foto’s op pennen laten zetten, maar nergens kun je dat voor een schappelijke prijs per stuk doen, dus zo ben ik toch zelf aan het knippen en plakken geslagen en heb ik een voor mezelf bijna ideale pen ontwikkeld. Ik zeg bijna, want met de middelen die ik heb worden ze toch niet helemaal zo als ik ze het liefst zou zien. Daar heb ik grote machines voor nodig en een groot productieproces. Ditzelfde geldt voor mijn schriften, ik vind ze mooi, maar ze kunnen nog veel mooier, maar daar heb ik helaas de middelen niet voor.
Ook ben ik boekenleggers gaan maken, niet helemaal zoals ik het echt zou willen, maar alla voor nu ben ik tevreden. Ik kan weer een tijd vooruit en ik kan nu op elk moment van de dag als ik dat wil, als ik denk iets nodig te hebben datgene maken wat ik graag wil. Geen zoektochten en struintochten meer in winkels en toch net niet helemaal dat vinden wat ik zoek.
Mijn ‘hok’ wordt gesierd met de vele verschillende schrijfboekjes die ik heb gemaakt, met bij elk boekje een eigen pen, alle vakantieschriften maak ik nu zelf en kan ik de plaatjes die ik erin wil hebben al vooraf toevoegen, de indeling zelf bepalen etc.. Verschillende boekenleggers zitten in de vele boeken die ik tegelijkertijd lees en vele verjaardagscadeautjes heb ik inmiddels al zelf gemaakt …
Voorlopig kan ik hier wel mee vooruit, al heb ik wel de nodige wensen en dromen, maar dié zullen er altijd zijn en ik denk dat elk mens die ook nodig heeft …..