Verschil moet er zijn

       

Er zijn van die momenten waarop ik het vervelend vind, als de dingen niet gaan zoals ik het graag zou willen. Dingen waar ik dus geen invloed op heb.
In de loop der jaren heb ik al veel meer geleerd, ik heb geleerd dit meer los te laten, dit te accepteren, het  te nemen zoals het is, maar soms vind ik dat toch moeilijk.
Kleine kinderen kun je sturen of misschien wel je wil op leggen, maar met een puberzoon die toch echt zijn eigen ik aan het ontdekken is, leidt dit wel tot botsingen en kom ik mezelf weer tegen.

Ik heb het eigenlijk nooit erg gevonden dat ik geen dochter heb. Bij de 1^e zwangerschap was ik er stellig van overtuigd dat ik een zoon zou krijgen, en hier kon ik me ook echt op verheugen.
2 zoons leek me wel zo leuk, dan hebben ze echt wat aan elkaar,  al had ik bij de 2^e wel sterk het gevoel dat ik een dochter kreeg. Het voelde zo anders als bij de 1^e en dat bleek het uiteindelijk ook te zijn, heel anders, maar wel een zoon.
Ik vind jongetjes wel zo gemakkelijk, denk dat ik niet echt een meisjes moeder ben. Hou niet zo van dat tutten, staartjes en vlechtjes maken en gezeur over kleren. Daar word ik een beetje ongedurig van.
Ja ongedurig dat ben ik, al is het inmiddels wel een stuk minder geworden. Dat is naar mijn idee de reden dat ik Sylvain heb gekregen. Ik moet leren om (heel veel) geduld op te brengen, dat heb ik wel nodig met een jongetje als Sylvain. Of ik al helemaal ben geslaagd vraag ik me af …
Wel heb ik eens gedacht dat ik het ‘later’ vast jammer zou vinden dat ik geen dochter heb om gezellig mee te winkelen, maar Lesleyvindt het (tot nog toe) nog steeds leuk om met zijn moeder op pad te gaan, dus ook dat mis ik niet …
Deze week dacht ik echter wel even ‘was het maar een meisje’. Al die strubbelingen die we hebben over huiswerk, dingen die niet op tijd af zijn, als moeder het gevoel hebben dat ik hem constant achter de vodden moet zitten, vragen of hij nog huiswerk heeft, een proefwerk heeft of wat ook. Steeds te horen krijgen ‘Weet ik niet, moet nog even kijken …’ of  ‘Ik heb morgen toch een toets’ of ’s ochtend om 8 uur  ‘Ik moest vorige week een opdracht inleveren, had hem wel gemaakt maar hij moet nog geprint worden. Kan dat nu even?’
Op momenten dat ik er even niet aan gedacht heb om ernaar te vragen of even geen tijd of puf heb om hem te overhoren en er wordt wat vergeten of de toets gaat slecht. Dan voel ik me zelfs schuldig. Dat wil ik helemaal niet. Het is niet mijn ‘huiswerk’.
Dan vraag ik me wel af  ‘Waarom heb ik geen meisje zoals ik was. Leergierig, altijd alles keurig in m’n agenda, harde werker, geen problemen met naar school gaan, nee ik vond het zelfs leuk. Altijd doen wat de leraren me vroegen en/of opgaven, nergens tegenin (durven) gaan …’
Ach wat, ik was denk ik gewoon een softie. Het is maar de vraag of er in deze tijd nog zulke leergierige en vooral bescheiden meisjes bestaan zoals ik destijds. Tijden zijn veranderd en af en toe hoor ik ook dingen van meisjesmoeders waar ik met m’n oren van sta te klapperen.
Daarnaast zullen er vast  jongens zijn die wel leergierig zijn, alles voor elkaar hebben etc.
Ik moet gewoon accepteren dat mijn zoon niet is zoals ik, misschien wel meer op z’n vader lijkt in dit opzicht (had ik maar een andere man moeten kiezen) dan op mij, anders in het leven staat en misschien wel meer geniet van alles om zich heen naast school, dan ik ooit gedaan heb. Misschien was ik wel te serieus, wilde ik teveel, terwijl het me toch erg veel moeite koste en misschien is dit nog steeds het geval.
Ik zal proberen het te accepteren, maar blijf het moeilijk vinden om hier mee om te gaan. Dit is voor mij nog weer een heel nieuw leerproces. Laat het los …Wij zijn verschillend en dat heeft niet alleen te maken met het feit dat hij jongen is en ik een meisje, hij ADHD heeft en ik te serieus ben, we hebben 2 heel verschillende karakters.
Los van de leerperikelen is hij een wereldknul. Als ik kijk hoe hij in het leven staat, hoe sociaal hij is, hoeveel hij voor een ander over heeft,  hoe hij met zijn broertje omgaat, dan kon ik daar als kind zijnde een heleboel van leren.
Als kind was ik zeker niet zo. Ik had wel vriendinnen, maar vond het moeilijk om contacten te leggen, wist al helemaal niet hoe ik met kinderen die anders waren om moest gaan. Kinderen die met een busje naar school gingen noemden we ‘butjes’ en waarom? Omdat ik niet wist wat het inhield, omdat anderen dat ook zeiden en omdat ik gewoonweg niet wist hoe ik met dit soort kinderen om moest gaan. Hoe anders is dit voor Lesley. Hij wéét natuurlijk ook niet anders, maar ik had vroeger graag zó in het leven willen staan als hij. Daar kan ik nog een voorbeeld aan nemen, nee wat dat betreft ben ik verschrikkelijk trots op hem. Ik heb al deze zaken op veel latere leeftijd moeten leren en misschien had ik het wel nooit geleerd als ik niet de moeder was geworden van een kind wat anders is, een kind wat me mijn ogen heeft doen openen, die een ander mens van me heeft gemaakt, maar er ook voor heeft gezorgd dat ik de hele wereld met andere ogen ben gaan bekijken ….

                                                 

Verschil moet er zijn. Daar leren we elke dag van … en dat geldt vast niet alleen voor mij.