Als je een zorgintensief kind hebt, is het fijn om af en toe even de zorg aan een ander over te kunnen laten. Ik vind dat niet gemakkelijk, maar in de loop der jaren ben ik hier wel soepeler in geworden. Eén keer in de maand gaat Sylvain naar mijn ouders voor zijn logeerweekend. In dat weekend doen we lekker niks, kunnen we klussen in huis, gaan wij als ouders even wat samen doen of we kiezen er juist voor om met Lesley wat leuks te doen. Zo zijn we eens een dagje naar Amsterdam gegaan met zijn drieën, een aantal dagen naar Berlijn, maar ook uitstapjes als een theatervoorstelling of een voetbalwedstrijd horen daarbij.
Eén keer eerder zijn we met zijn drieën naar het Nederlands elftal geweest. We wilden hier altijd al graag een keer naartoe en dan het liefst in de Kuip in Rotterdam. Helaas deed de wedstrijd er toen niet meer toe, Nederland had zich al gekwalificeerd, het regende en we zaten niet droog en de wedstrijd was niet om aan te zien. De sfeer in het stadion viel ons toen erg tegen, maar dit had denk ik alles te maken met het feit dat de wedstrijd niet belangrijk meer was, de tegenstander niet zo goed en het weer slecht. We wilden dus graag nog een keer een wedstrijd bekijken, waarbij er wel wat op het spel staat en de sfeer hopelijk een stuk beter is …
Gisteren was het dan zover. Eindelijk gaan we met z’n drieën weer een wedstrijd van het Nederlands elftal bekijken en er staat wel degelijk wat op het spel. Helaas, is de wedstrijd niet in de Kuip, maar in de Arena, waar mijn mannen liever niet naartoe gaan. Mij maakt het niks uit. Ik vind de Arena best leuk en ook de accommodatie eromheen. We zijn hier één keer eerder geweest, toen Sylvain met een aantal andere kinderen van Kids United, tijdens de Johan Cruijfschaal aan de hand van een speler het veld op mocht. Hij vond het prachtig om met de andere kids langs het veld te lopen, het publiek op te zwepen en met de speler aan de hand het veld op te lopen, maar van de wedstrijd hebben ik toen niets gezien, omdat meneer bang werd van het geluid (het gejoel van publiek) in het stadion.
Vandaag gaat Sylvain niet mee, dus kunnen we in alle rust op de tribune zitten en hopelijk een leuke pot voetbal zien. Lesley moet ’s middags eerst zelf nog een wedstrijd voetballen om 15.00 uur, zodat we niet echt op tijd richting Amsterdam kunnen vertrekken. Tegen een vader van een teamgenoot van Lesley vertel ik nog dat we voor de zekerheid een parkeerplaats gereserveerd hebben, omdat ze grote drukte verwachten vanwege drie evenementen in de Arenapoort. Wel iets verder weg van het stadion, maar we hebben Sylvain niet bij ons, dus kunnen we wel opschieten.
Keurig op tijd komt Lesley thuis, nu kan hij ineens wel snel douchen, hij loopt echter nogal kreupel. Geblesseerd geraakt in de wedstrijd. Ojee, wat nu? We moeten nog wel even een stukje lopen vanaf onze parkeerplaats naar de Arena.
We stappen eerst maar in de auto en zien het daar wel. De reis verloopt voorspoedig. De grote drukte, welke ze hadden voorspelt op de weg richting de Arena, valt heel erg mee. We rijden zo op onze parkeerplaats af en zien voornamelijk Turken lopen richting het stadion. Zouden er meer ‘uitsupporters’ zijn dan ‘thuissupporters’? Turkse supporters moeten wel heel fanatiek en lawaaierig zijn. Ik ben benieuwd.
We zijn drie kwartier voordat de wedstrijd begint op de plaats van bestemming. Volgens de informatie op internet is het ongeveer 5 minuten lopen naar de Arena. Lesley heeft echter flink last van zijn voet en weet niet goed hoe hij moet lopen om zo min mogelijk pijn te hebben. We lopen dus heel rustig richting het stadion, ingehaald door vele andere supporters. Het is gelukkig droog en een gezellige boel. Al hinkelend en strompelend staan we een tijd later oog in oog met de Arena, dit keer in het donker. En nu, welke ingang moeten we hebben? Dat is ook nog wel even zoeken, pas dan merk je hoe vervelend dit is als je niet goed ter been bent. Uiteindelijk vinden we de goede ingang, wat verder naar achteren. Arme Lesley, het valt hem zwaar om dit hele stuk te lopen en dan moeten we ook nog een aantal trappen op. Hij wordt er natuurlijk ook nog tussenuit gepikt om te worden gefouilleerd, maar uiteindelijk bereiken we net voor kwart voor 9 onze plek in het stadion. De sfeer zit er al goed in. We zitten niet ver van het ‘uitvak’. Het hele vak achter één van de doelen van links naar rechts en geheel van onder tot boven is gevuld met Turkse supporters en ook in de rest van het stadion, waar het flink Oranje kleurt, bevinden zich nog vele Turken tussen de Nederlanders. De gehele wedstrijd, maken de supporters in het ‘uitvak’ een lawaai van jewelste. Zij moedigen hun land met verwe aan. Mooi om te zien en te horen, onze aandacht verplaatst zich hierdoor nog al eens vanaf het veld naar de tribune, omdat wat daar gebeurd, misschien wel spannender is dan wat er op het veld gebeurd. Er zijn wat opstootjes, er wordt vuurwerk gegooid, maar bovenal supporteren ze hun land met veel geluid.
Het voetbal is niet echt geweldig, toch genieten we wel van de wedstrijd. We balen als Turkije voor komt te staan en hopen op een snelle tegentreffer, maar die komt er maar niet. Ondertussen zegt Joop tegen mij op het moment dat ik opper dat dit echt niks voor Sylvain was geweest, al dat lawaai, dat hij er ook wel last van heeft. Hij heeft deze week een migraine aanval gehad en is nog niet helemaal op dreef. In de tweede helft begint Joop steeds meer last te krijgen van zijn hoofd, ook door de felle lampen waar we steeds in zitten te kijken en begint hij weer last van zijn oog te krijgen. Het spel op het veld wordt er ondertussen nog steeds niet beter op, toch is de sfeer in het stadion nog steeds goed. Ondanks dat het grootste deel van het stadion Oranje kleurt en alleen het stuk achter één van de goals Rood, kunnen de Oranjesupporters de Turken niet overstemmen. Nederlanders maken alleen lawaai als het goed gaat, of als het juist helemaal niet goed gaat. De Turken doen dit echt 90 minuten lang. Mooi om te zien.
Ondertussen heeft Joop de tribune verlaten en is boven, achter de tribune op een rustigere en vooral minder fel verlichte plek gaan zitten. Lesley en ik kijken de wedstrijd nog verder uit, maar het is toch niet zo leuk, wetende dat Joop daar achter ergens zit en zich helemaal niet lekker voelt. Het doelpunt van Nederland wil maar niet vallen en de eerste Nederlandse supporters verlaten ondertussen de tribune. Gelukkig valt uiteindelijk, in de blessuretijd, toch nog het doelpunt van Oranje, dat maakt nog een hoop goed. Het is ineens opmerkelijk stil op de tribune naast ons.
We hebben ondanks de matige wedstrijd, het feit dat Joop last van zijn hoofd kreeg en Lesley zo moeizaam kon lopen, toch een erg leuke avond gehad. We hebben echt genoten van de sfeer rondom de wedstrijd, maar of ik nu nog zo snel zal zeggen: ‘Sylvain is niet mee, dus we kunnen meer opschieten en lekker relaxed een wedstrijd kijken,’ weet ik niet. Mijn andere mannen hebben Sylvains aandeel overgenomen ….
@ngelineWagenaar 