Meestal gaan we met de auto op vakantie. Lekker gemakkelijk, je kunt alles meenemen wat je wilt. Hoeft er geen rekening mee te houden hoeveel spullen je meeneemt (zolang het maar in de auto past) en bij de douane kun je gewoon doorrijden. Vliegen doen we niet zo vaak, maar nu weet ik weer waarom ik het zo vervelend vind. Niet omdat ik vliegen niet leuk vind, ik vind het juist geweldig om vanuit de lucht naar het landschap te kijken, maar het is zo’n gedoe.
Vrijdag zijn we vertrokken naar Manchester. Inchecken kun je vanuit je luie stoel doen, echter je paspoort of ID gegevens invoeren, kan pas vanaf 30 dagen voor vertrek. Later dan dat ik de tickets boekte en op dat moment heb ik er niet bij stil gestaan dat op de tickets onze namen precies zo ingevoerd moeten worden als in het paspoort of ID kaart staan. Ik had ons dus gewoon met onze roepnamen ingeschreven. Joop zijn naam staat helemaal niet op zijn paspoort, op mijn ID staat alleen mijn meisjesnaam en Lesley’s roepnaam is zijn tweede naam. Deze is niet verplicht, wel zijn eerste naam en die stond er dus niet op.
Ik wilde de namen alsnog wijzigen, totdat ik erachter kwam dat dit me voor drie personen meer dan € 600,00 euro ging kosten. Mooi niet dus. Aangezien Joops naam helemaal niet op zijn paspoort stond, heb ik dit maar wel gewijzigd, voor Lesley en mij hebben we de gok genomen. Op internet las ik dat Ryan Air hier heel precies in is en van een oud-collega hoorde ik dat, toen zij ging vliegen, er wel moeilijk werd gedaan bij iemand die alleen haar meisjesnaam op het document had staan … Het zit me dus niet helemaal lekker
Dit keer hebben we alleen handbagage bij ons, wat inhoudt dat ook alle toiletartikelen hierin meegenomen moeten worden. Alle vloeistoffen en gels moeten in een plastic hersluitbaar zakje en mogen per stuk niet meer dan 100 ml bevatten en in totaal maximaal 1 liter. Medicijnen mogen wel meer dan 100 ml zijn, maar je moet wel een doktersrecept kunnen tonen. Ik vind het maar een gedoe.
Op de heenweg moeten we bij de bagagecontrole van alles uit de handbagage halen en apart door de scanner, laptop, telefoon, tablet, sleutels, opladers, etc., daarnaast moeten de riemen af, de jassen uit, etc. en dit moet dan ook nog snel. Met de handen omhoog staan we een paar seconden in één of ander detectieapparaat en aan de andere kant van het scanapparaat wordt je geacht je spullen zo snel mogelijk weer in te pakken, aan te doen, enz., want de band loopt gewoon door. Sylvain wordt er intussen uitgepikt en achter een gordijntje apart gefouilleerd. Ik heb dit verder niet goed meegekregen, maar als ik hem iets enthousiast hoor vertellen vraag ik me af of wij ouders hier geen toestemming voor moeten geven. Dit is inderdaad zo en ook gevraagd aan Joop. Waarschijnlijk zit er aan de brace toch iets van metaal of wilden ze kijken of Sylvain niks onder zijn brace heeft verstopt. Sylvain vindt het allemaal prachtig en roept nog meters verderop: ‘Ze zoeken drugs, hè?’ ‘Ze zoeken drugs, hè?’ met zijn bigsmile op het gezicht. Wat het is, is hem niet duidelijk, maar dat het iets spannends is, des te meer. Als we dit achter de rug hebben, moeten we vervolgens nog langs de pas en incheckcontrole. Eerst weer trap af met al die koffers. Zal dit goed komen? Of zullen we toch nog de namen moeten veranderen en bijbetalen? Ik voel de spanning in mijn lijf. Er wordt echter een vluchtige blik geworpen op onze pas en ID kaarten, de tickets worden gescand en we kunnen het vliegtuig in. Gelukkig, dat is goed gegaan.
Na de landing moeten we opnieuw door de douane, Joop heeft een paspoort en wij drieën een ID kaart, dus moeten we deze op verschillende plekken laten checken. Ik sta met beide kinderen bij een streng uitziende Engelsman. Hij bekijkt onze ID kaarten eens goed. Kijkt mij aan, kijkt de kinderen aan en vraagt ze hun pet af te zetten. Hij kijkt nog eens goed en vraagt me dan of het wel mijn kinderen zijn. Op mijn ID kaart staat alleen mijn meisjesnaam. Uitstekend dat dit zo goed wordt gecontroleerd, maar dit zijn toch echt mijn kinderen. Wat nu? Ik zie Joop inmiddels iets verderop voorbij lopen en geef aan dat mijn man er ook is. Sylvain ziet Joop ook lopen en loopt naar hem toe. Dit vindt de douanier niet leuk, hij moet voor hem blijven staan en Joop mag ook niet onze kant op komen. Uiteindelijk besluit hij dat het goed is, we mogen doorlopen, maar wat toch een gedoe.
Op de terugweg bij de Engelse bagagecheck is het nog meer gedoe. Hier moeten ook de zakjes met vloeistoffen uit de koffers worden gehaald. Door de snelheid waarop alles moet, vergeten we één zakje uit de koffer te halen. Deze koffer wordt er direct uitgepikt om te controleren, de medicijnen van Sylvain worden apart gehouden en ook Joop en Lesley worden eruit gepikt om volledig gescand te worden. Sylvain en ik hoeven dit keer niet door het detectieapparaat. Sylvain vindt het helemaal niet leuk. Terwijl ik al onze vier koffer snel weer in probeer te pakken, mijn riem om doe, jas aan, etc. , loopt het zweet me over de rug. Joop en Lesley kunnen me niet helpen, die worden volledig gescreend, moeten zelfs hun schoenen uitdoen en ondertussen staat Sylvain druk naast mij te springen: ‘Mag ik ook in het apparaat? Moet ik ook mijn schoenen uit? Gaan ze mij niet fouilleren?’ Hij vindt het helemaal niet leuk dat hij nu niet uitgebreid onderzocht wordt, is verontwaardigd en helemaal hyper. Gelukkig komt het allemaal goed, maar wat een gedoe. Ik ga veel liever met de auto op reis.
Ik snap heus dat het goed is dat dit allemaal gebeurd en ook ik wil niet dat er iemand in het vliegtuig zit met een mes of ander wapen, maar dit houdt me toch wel tegen om te vliegen. Ik heb geen vliegangst, maar douaneangst …
@ngelineWagenaar 