Wow, en dan is het ineens 16 januari 2020! Op de één of andere manier was 2020 al lang in mijn gedachten, maar het was nog heel ver weg. Het jaar dat ik 50 zou worden. Dat voelde toch wel als oud. Vooral als jongere, heb je heel erg het gevoel dat 50 oud is. Misschien hadden degenen die op dat moment 50 waren, helemaal niet zo dat gevoel. Ik denk namelijk dat mijn jongere neefjes/nichtjes/achter neefjes en -nichtjes jonger dan 30 mij best oud vinden. Of zal er in de loop der jaren echt wat veranderd zijn? En ís 50 het nieuwe 30, of proberen wij ‘ouderen’ ons zelf voor de gek te houden!
Ik ben nu dus 50. Hoe voelt dat? Nou ik voel me absoluut nog niet oud en niks anders dan een paar dagen geleden 😊, maar dat ouder worden gaat natuurlijk wel geleidelijk aan. Dat voel je natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Ik krijg wel wat meer last van lichamelijke gebreken, maar vraag me af of dat echt alleen maar aan het ouder worden ligt. Denk toch dat dat per persoon heel erg verschilt. Helaas begon wat dat betreft de ‘aftakeling’ bij mij al rond mijn 20e, toen de knieklachten echt erger begonnen te worden en rugklachten heb ik al vanaf mijn jeugd. Ik denk dat je wat dat betreft gewoon pech of geluk hebt, al zal het wel zo zijn dat naarmate de leeftijd vordert er steeds meer mensen zijn met lichamelijk klachten. De laatste dagen merk ik dat ik wel steeds meer terug ga in de tijd, mede door het mooie boek wat ik voor mijn 50e heb gekregen met verhalen van mijn familie over de herinneringen die zij aan mij hebben. Wat dat betreft merk ik wel dat ik ouder word, er zijn steeds meer herinneringen …
In de jaren ’70 ben ik het meest verhuisd. Geboren in de Oosterpoort, zijn we na twee jaar verhuisd naar de Oosterpark, waar we weer twee jaar later min of meer zijn weggevlucht en in Corpus den Hoorn zijn terecht gekomen. Hier weet ik weinig van. Mijn vroegste herinnering gaat denk ik naar de dag dat mijn zusje werd geboren. Het enige wat ik daarvan nog weet, is dat ik niet naar huis kon, maar ergens anders naar toe werd gebracht. Ik weet niet meer wie me toen heeft opgevangen. En ik dacht dat ik daar in de Oosterpark ook een vriendinnetje had, die in de huizen schuin beneden onze flat woonde, maar eigenlijk weet ik dat niet zeker. In die tijd was ik ‘vreemde kinderen’ schuw en moest daarom naar een peuterspeelzaal. Ik groeide op met mijn neefjes en nichtjes, die zag ik vaak, dat voelde vertrouwd en dat waren mijn vrienden. Ook hadden we nog contact met een familie met kinderen van onze leeftijd, die inmiddels verhuisd waren naar Limburg. Daar kwamen we ook regelmatig.
Eénmaal in Corpus kreeg ik wel meer vrienden. Op de kleuterschool, die aan de ‘andere kant’ zat, wat wij later wel de ‘slechte kant’ noemden, ging het nog niet allemaal van harte, maar éénmaal op de lagere school voelde ik me meer op mijn gemak en had ik vele vriendinnen en ook in de buurt veel contact met buurmeisjes. Er woonden ook veel kinderen, wat in het begin nog wel even eng was. Verlegen was ik nog steeds.
In die jaren mocht ik samen met mijn grote nicht bruidsmeisje zijn bij een oom en tante. Ik denk dat ik een jaar of 3-4 moet zijn geweest, aan de foto’s te oordelen. Ik was vast heel erg trots dat ik bruidsmeisje mocht zijn, maar helaas kan ik me er weinig van herinneren. Met die zelfde nicht ging ik jarenlang in de vakantie naar een andere oom en tante in Zoetermeer. Ontzettend leuk vonden we dat. Hoe lang we dit gedaan hebben, weet ik niet meer. In elk geval nog wel toen hun oudste al geboren was, maar volgens mij ook nog toen de jongste er al was. Misschien hield het wel op toen wij inmiddels al naar de middelbare school gingen en het druk met andere dingen hadden in de vakanties. Wat ik niet meer wist, is dat wij blijkbaar met de trein van Groningen naar Zoetermeer gingen (met zijn tweeën? We waren toen nog best jong).
De jaren ’80 is de tijd waarin ik de veilige basisschool moest inruilen voor de middelbare school. Ik kreeg MAVO-advies, maar daar was ik het niet mee eens. Ik wilde naar de HAVO en op de één of andere manier is dat ook gelukt. Ik bleef wel gelijk zitten het eerste jaar, maar heb het daarna toch goed afgemaakt. Leuke jaren waren dit. Ik ging met veel plezier naar school, vond het leren ook niet zo erg, had het gezellig met vrienden en vriendinnen en mijn wereld werd groter. Speelde deze zich eerst alleen maar in de stad, en met name in Corpus en de Wijert af, nu kwam ik ook op andere plekken in de stad en zelfs buiten de stad, omdat daar ook een heleboel leerlingen wegkwamen. Woonden mijn vriendinnen op de basisschool bijna allemaal net als wij in een flat, nu kwam ik bij vriendinnen die in een (rijtjes)huis woonden.
Het is ook de tijd van zelf naar opa en oma kunnen waar ik nog steeds veel met mijn neven, nichten en (met name de jongere) ooms en tantes optrek. In de zomervakanties gaan we met zijn allen veel naar het Papiermolen. Voor mijn gevoel zaten we hier dagelijks, want op vakantie gingen we niet. De eerste keer dat wij met het gezin op vakantie gingen was op mijn 16e.
Eind jaren ’80 ontmoete ik mijn huidige man en begon ik met mijn studie. Er brak een heel andere tijd aan. Studeren koste me best wat moeite. Een echte student (stapper) was ik niet.
De jaren ’90 staan in het teken van afstuderen, werk zoeken en vinden, trouwen, een huis kopen en ons eerste kind krijgen. Wat is er veel gebeurd in deze tijd. Pas nu ga ik weer verhuizen. Bij ons ging het andersom, toen ik ging samenwonen, gingen mijn ouders het huis uit en bleven mijn toen nog vriend en ik, in ons huis wonen. Het is de tijd van vakanties vieren met vrienden in het buitenland, feestjes, verjaardagen en oud en nieuw samen vieren. In de weekenden bij mooi weer naar het Hoornse Plas, etc. Mooie tijden met fijne herinneringen. Hiernaast blijft ook familie heel belangrijk. In die tijd komen we veel bij de broer en vriendin van mijn man, zijn we nog regelmatig in de Genestetstraat en begint een innige vriendschap met één van mijn ooms en tantes.
En dan is er ineens het millenium het jaar waarin ik 30 werd. Het is toch wel een jaar waar veel over gesproken werd. Er zou van alles niet goed gaan met name op elektronisch/computer gebied. Volgens mij viel dit uiteindelijk wel mee. Het zijn wel de jaren waarin we veel te verduren hebben gekregen. Het begint met het overlijden van de vader van mijn man, ineens is hij (nog geen 30) wees, onze tweede zoon wordt geboren en er blijkt wat aan de hand. Wat weten we nog niet, maar voor ons is duidelijk dat hij achterloopt in zijn ontwikkeling en anders is als onze oudste. We hebben er lang voor moeten vechten om dit ook daadwerkelijk erkent te krijgen. Het is het begin van een grote verandering in ons leven, we zijn niet langer meer onbezorgd en onze kijk op de wereld veranderd enorm. Dit heeft ook wel gevolgen voor vriendschappen. De tijd waarin naast de zorgen om onze zoon nog veel meer gebeurd.
Veel te jong moet mijn man ook afscheid nemen van één van zijn broers, tevens collega. Een jaar later neemt hij ontslag bij zijn werkgever, waar de situatie onhoudbaar is geworden. Er breken onzekere tijden aan, ook mijn baan ligt op de tocht en onze relatie begint te wankelen. Toch beleven we ook mooie tijden, mooie vakanties om op terug te kijken. Voor het eerst huren we, samen met het gezin van mijn oom en tante, een groot huis met zwembad. Als we hier aan komen, kijken we onze ogen uit. Wat een verschil met het veel te kleine vakantiehuisje wat we een aantal jaren daarvoor samen hadden gehuurd. Daar hadden we niet eens plek om met z’n allen buiten op het terras te zitten. Hier konden we elkaar in het huis en/of de tuin, niet meer terug vinden. Het blijft niet bij deze ene keer, er volgen hierna meer heerlijke vakanties samen, waarin we niet alleen genieten van de rust en de omgeving, maar ook diepgaande gesprekken hebben. En doordat we ons eigen terrein hebben, met meer mensen zijn, hebben wij als ouders ook echt vakantie. Eén keer hebben we geprobeerd naar een camping te gaan, maar dit was met onze jongste zoon geen succes. De hele dag liepen we achter hem aan, bij iedereen liep hij de tent binnen, zat overal aan, niet begrijpend dat dit alles niet hoort.
En zo komen we al aan in de ten’s. Inmiddels hebben we na jaren zoeken de diagnose gekregen van onze jongste zoon. Hij is de 8e ter wereldwijd met deze diagnose. Inmiddels zijn we in contact gekomen met andere ouders met een kind met NCBRS en vanaf 2010 hebben we jaarlijks een bijeenkomst. De groep groeit gestaag en dit komt in een stroomversnelling op het moment dat het defecte chromosoom is aan te tonen in het bloed. We hebben veel aan deze bijeenkomsten en de contacten met andere ouders. Er veranderd eigenlijk niks aan de diagnose, er zijn nog steeds veel vragen en zorgen, maar deze kunnen delen met anderen die hetzelfde meemaken, zorgt ervoor dat het allemaal toch wat gemakkelijker wordt.
In 2012 raak ik dan echt werkloos. Naast eindeloos solliciteren, kan ik eindelijk mijn hobby en droom verwezenlijken. Ik start mijn blog en schrijf het boek af, waar ik al jaren stukje bij beetje mee bezig ben. Een manier voor mij om alles een plekje te geven en om familie/vrienden en bekenden uit te leggen hoe het nu precies zit, wat het hebben van een kind met een zeldzaam syndroom inhoud en wat het met je doet (Een kind, een wonder, zo gewoon, maar soms ook zo bijzonder).
Ook maken we onze 1e reizen buiten Europa. Mijn man wil al jaren naar New York, zou dit ook doen met zijn broer, maar dit ging op het laatst niet door. We zijn daarom een aantal jaren later met het hele gezin gegaan. Een enorme belevenis, dit hadden we niet willen missen en het smaakt naar meer. Gezien het niet gelukt is om deze reis te combineren met de Niagara Falls, gebruiken we de Meeting in Toronto als excuus om opnieuw naar Noord Amerika te reizen en nu ook daadwerkelijk de Niagara Falls te bewonderen. Over de herinneringen hieraan hoef ik niet verder uit te weiden, dit staat uitgebreid beschreven in mijn blog.
Inmiddels zijn onze beide kinderen volwassen, alhoewel dit voor de jongste een heel andere betekenis heeft als voor de oudste en wij nog steeds veel moeten zorgen.
Het is echter niet allemaal kommer en kwel. We hebben veel geleerd van onze jongste. Vooral om anders naar het leven te kijken. Wij vinden andere dingen belangrijk. Daarnaast heeft hij ervoor gezorgd dat we een heel hecht gezin zijn, die als een drie eenheid om hem heen functioneert. Ik kan me voorstellen dat dit voor de vriendin van onze oudste niet altijd makkelijk is.
Wat een herinneringen komen er boven. En wat veel herinneringen zijn er gemaakt in de afgelopen 50 jaar. Teveel om hier allemaal met jullie te delen, maar wie weet worden sommigen in een volgende blog nog wel wat verder uitgediept.
Ik hoop nog een heleboel nieuwe herinneringen te kunnen maken, de komende 30, 40 of misschien wel 50 jaar.
@ngelineWagenaar 