Een weekend alleen met Sylvain

       

Een aantal jaren geleden zou ik hier heel erg tegenop hebben gezien. Een heel weekend alleen met Sylvain, de enige zijn die de hele dag op hem moet letten. Dat is best zwaar als je kind 24 uur per dag in de gaten gehouden moet worden, omdat je niet weet wat er precies in dat koppie omgaat en je dus ook niet van te voren weet wat hij zal gaan doen. Gelukkig slaapt hij veel, zo’n 12 uur per dag, dus dat maakt het alweer wat gemakkelijker.
Het is volgens mij ook nog niet eerder gebeurd dat er 2 mensen uit ons gezin gelijktijdig weg zijn. Lesley is wel eens een weekend of week weg geweest. Joop is wel eens een paar dagen weg geweest en zelf ga ik elk jaar een weekend alleen op pad met mijn moeder en zusje.
Dan zijn we altijd nog met z’n tweeën over en wat dat betreft is Lesley ook een  grote steun als 1 van ons er niet is. Hij gaat altijd wel even met Sylvain voetballen en als de hond uitgelaten moet worden, kan Sylvain eventueel bij Lesley blijven. Ook bij het laatste rondje hoeft Sylvain niet helemaal alleen thuis te blijven. Dat is wel een prettig gevoel.
Maar dit weekend gaan Joop en Lesley samen op pad. Lesley heeft een internationaal toernooi in Arnhem en Joop gaat met nog een aantal ouders mee om te zorgen voor het vervoer van de jongens tussen jeugdherberg en voetbalcomplex, disco etc.
Ik zie er helemaal niet tegenop. Het lijkt me wel leuk om een weekend alleen met Sylvain door te brengen en ik denk dat Sylvain inmiddels ver genoeg is in luisteren, zindelijkheid, ontwikkeling etc. dat dit ook kan. Ik vind het ook wel een uitdaging voor mezelf of het me lukt om zonder in de stress te raken, deze dagen door te komen. Mijn ouders zijn het weekend ook weg, dus daar kan ik niet op terugvallen en ook mijn zusje en haar gezin zijn een weekend weg. Gelukkig heb ik nog wel een lieve oom en tante in de buurt wonen voor als ik het even niet meer zie zitten.

De mannen gaan op vrijdagmiddag al op tijd weg. Sylvain is dan nog niet uit school, dus we hebben hem hier goed op voorbereid. We weten inmiddels dat als we goed uitleggen wat er gaat gebeuren en voor hem het plaatje ook goed duidelijk maken, het geen probleem hoeft te zijn dat hij er niet bij is om hen uit te zwaaien.
Voor hem heeft alleen zijn met mama ook zijn voordelen. Hij krijgt even alle aandacht, kan nu zelf praten zoveel en wanneer hij wil, want grote praatgrage broer is er even niet en daarnaast mag hij 3 nachten bij mama in het grote bed slapen. Voor hem een feest, voor mij meer praktisch want goed slapen met Sylvain in bed doe ik niet, maar aangezien wij op zolder slapen en Sylvain en Lesley een verdieping lager, vind ik dit toch wel zo’n veilig idee.
Ons weekend is wel vol gepland. Sylvain heeft zelf een mini-voetbaltoernooi van zijn eigen club op zaterdagochtend. We moeten hier met de fiets naartoe, want Joop en Lesley hebben de auto meegenomen. Dit wordt de eerste keer dat Sylvain zo’n afstand op zijn eigen fiets gaat fietsen.
Tot nu toe heb ik hem overal gewoon achterop mee naar toe genomen, maar ik ben nog steeds verkouden, benauwd en hoesterig, dus zie het niet zitten om hem achterop te nemen. Er staat best een behoorlijke wind. Daarnaast heeft Sylvain sinds kort een grotere fiets, waar hij veel sneller op kan fietsen.
Ik kies voor rustige weggetjes, want fietsen met Sylvain in het drukke verkeer is toch wel gevaarlijk. Hij snapt niks van links en rechts, gaat zomaar stil staan als hij bijv. jeuk heeft en fietst ook niet altijd netjes aan de rechterkant van de weg. Natuurlijk fiets ik meestal naast hem, maar soms is hij net even wat sneller of moet er iemand passeren en dan fiets ik er even achter.
Het gaat allemaal goed. Om 9 uur op zaterdagochtend is het nog niet zo druk op de weg. Hij vindt het zelf prachtig dat hij op zijn eigen fiets mag en kijkt zijn ogen uit, waarbij hij de weg nog wel eens vergeet.
Tijdens het voetbaltoernooi hoef ik even niet op hem te letten, alleen maar te kijken hoe hij het doet, aanmoedigen en ondertussen gezellig kletsen met andere ouders. Het zonnetje schijnt heerlijk. Een ontspannen ochtend.
Op de weg terug is het een stuk drukker, maar ook dit gaat goed. We hebben weer een stap vooruit geboekt. We fietsen langs het Zilvermeer en Sylvain ziet hier allemaal mensen lekker zwemmen en zonnen. Dat wil hij ook. Dit is nu niet de ideale invulling van de middag wat mij betreft, maar even daarvoor had ik tegen hem gezegd dat hij mocht zeggen wat hij graag wilde doen die middag, dus om daar nu op terug te komen …

We moeten eerst nog even boodschappen doen, daar is meneer niet blij mee, maar gelukkig duurt de boze bui niet lang. Ook de boodschappen moeten met de fiets gehaald worden en als we daarna op de fiets stappen om naar het meer te gaan, is Sylvain helemaal blij.
Hij vindt het niks erg dat mama niet mee het water in wil. Terwijl we onze fietsen nog aan het parkeren zijn, ziet hij al een aantal bekenden. Grote jongens die hij kent van FC Lewenborg en de basisschool waar Lesley op heeft gezeten. Hij voegt zich zonder dit te vragen bij de groep en doet gewoon mee meisjes plagen, erachteraan rennen etc.. Wat is hij toch een gemakkelijke jongen, ook dit kan als je een vorm van autisme hebt, hij heeft meer de open vorm, weet niet wat hoort, maar doet gewoon waar hij zin in heeft. De groep lijkt het geen probleem te vinden dat hij zich bij hen voegt. Ze sturen hem niet weg, plagen hem niet of wat dan ook. Hij speelt ook niet echt met ze, maar meer tussen ze op zijn eigen manier. Dat ze met zijn bal spelen vindt hij geen enkel probleem.
Hij doet het goed. Vraagt netjes of hij in het iets diepere mag, omdat de anderen dat ook doen. Toch blijf ik alert. Je weet nooit wat hij doet als een ander in het diepe gedeelte het water in springt. Hij heeft geen bandjes om, omdat ik deze niet meer kon vinden en ik het eigenlijk ook wel vervelend voor hem vind dat hij met z’n 11 jaar nog met zwembandjes om moet lopen.
Hij houdt zich keurig aan de afspraken. Ik geniet van het feit dat hij het zo naar zijn zin heeft. Ik ben blij dat we naar het meer zijn gegaan.
De hele planning loopt hierdoor wel in de war. De hond moet nog uit, er moet nog gekookt worden, we eten laat en Sylvain ligt daardoor te laat in bed en dat voordat we een dagje samen met bus en trein op stap gaan naar Arnhem.

        

Sylvain is helemaal opgewonden dat hij naar Lesley gaat, naar Arnhem, naar het voetbaltoernooi. Leuk met de bus en de trein. Best een onderneming met een kind met een gluten- en koemelkvrij dieet en nog niet altijd zindelijk. Er gaat dus een hoop bagage mee.
Gelukkig speelt Lesley pas in de middag dus hoeven we niet al te vroeg op pad. Het weer is opnieuw heerlijk. Wat willen we nog meer. Sylvain zit te glunderen in de bus en roept ‘Leuk hè?’ Ik had eigenlijk een bus eerder willen nemen, dan hadden we wat meer tijd om de trein te halen, maar dat is niet gelukt. Nu moeten we binnen 6 minuten zorgen dat we van de bus naar de trein komen en het kaartje nog afstempelen. Op zich moet dit lukken, maar Sylvain keutelt altijd achter me aan en ziet van alles. Niet verwonderlijk zo vaak komt hij niet op het station. Maar opnieuw merk ik dat een goede uitleg vooraf goed werkt. Hij weet dat we op moeten schieten, dus doet hij dat ook. Had ik in het verleden ook maar meer uitleg vooraf gegeven, dat had ons een hoop boze buien en/of ergernissen van mijn kant bespaart, maar langzaam aan leren we de gebruiksaanwijzing van ons bijzondere ventje kennen.
Het overstappen in Zwolle moet ook snel gebeuren. We moeten een hoge trap op, dat is nog niet het grootste probleem, maar daarna moeten we ook een hoge trap af. Sylvain heeft moeite met de diepte in kijken, dat vindt hij eng. We moeten toch echt opschieten, anders rijdt de trein al weg terwijl wij nog naar beneden lopen. Ik bedenk me op dat moment dat het voor ouderen, gehandicapten en vooral mensen in de rolstoel of met krukken geen doen is om in zo’n korte tijd te moeten overstappen.
In de trein nog een leuk voorvalletje. Op een gegeven moment komt de conductrice eraan om de kaartjes te knippen. Sylvain zit al ongeduldig met zijn kaartje in de hand en kijkt steeds even over de stoelen voor zich om te kijken of ze er al aan komt. Vlak voordat ze bij ons is, stopt de trein op een station en stapt ze uit. Ze komt hierna niet terug. Sylvain is diep teleurgesteld.
Na het overstappen komt in de volgende trein opnieuw een conductrice langs. Dit keer heeft Sylvain geluk, zijn kaartje wordt gestempeld. Hij vindt het wel heel raar dat er nu ineens een andere mevrouw is. ‘ Waar is die andere gebleven?’
We waren mooi op tijd in Arnhem voor de 1^e wedstrijd, maar helaas liep het hele programma  erg uit. Pas 1 ½ uur later dan gepland begint de wedstrijd. De jongens zijn zich al een hele tijd aan het warmlopen, intrainen etc. en steeds wordt de tijd waarop ze moeten beginnen verlaat. Niet echt een lekkere voorbereiding en helemaal niet met dit weer. De 1^e dag hebben ze alle wedstrijden gewonnen. Nu starten ze met 2 wedstrijden achter elkaar, die ze beide met 1-0 verliezen. De 1^e ploeg was ook gewoon beter, daar konden ze niet veel aan doen. De 2^e wedstrijd hadden ze kunnen winnen. De 3^e wedstrijd wonnen ze gelukkig wel met 1-0. Dat geeft toch weer een beter gevoel en wat bleek, ze konden afhankelijk van wat de tegenstanders deden toch nog in aanmerking komen voor de finale.
Dit wilden Sylvain en ik ook nog graag zien, maar het duurde en duurde maar en de wedstrijdtijd werd steeds verder opgeschoven.
Ondertussen vermaakte Sylvain zich prima met de teamgenoten van Lesley.

Op het voetbalveld is hij echt in zijn element. Hij vindt het heerlijk om hier rond te struinen, zich deelgenoot te voelen van het team en hij wordt ook door iedereen geaccepteerd. Hier hoef ik hem eigenlijk niet zo heel goed in de gaten te houden, maar toch blijven de voelsprieten uitstaan en zijn we altijd alert…
We zijn niet gebleven om de laatste 2 wedstrijden nog te zien. Dat zou echt te laat worden, we moesten nog 2 uur met de trein terug en daarna nog de bus. Sylvain vond het heel erg jammer, maar accepteerde het. Ook op de terugweg vond hij het nog prachtig in de trein. Ik had verwacht dat hij wel zou gaan slapen, dan kon ik zelf ook nog even een dutje doen, maar helaas meneer zat op de praatstoel en was nog helemaal niet moe. Om 22.00 uur waren we thuis. Eenmaal in bed viel hij als een blok in slaap. Lesley en zijn team zijn uiteindelijk 4^e geworden.

      

Al met al hebben we een geslaagd weekend gehad met zijn beiden. We hebben veel ondernomen en dit is allemaal zonder stress, vieze broeken en echt boze buien verlopen.
Sylvain heeft veel vooruitgang geboekt de laatste jaren, maar ik denk dat ook meespeelt voor hem, dat ik veel relaxter ben en een hoop geleerd heb in de omgang met hem.