Je staat er niet dagelijks bij stil in wat voor luxe we leven. Pas als iets het niet doet, ga je nadenken. Als er ineens geen water is, merk je pas hoe vaak je zomaar even de kraan open draait. Waar je dat water allemaal voor gebruikt en wat je ineens allemaal niet meer kan. Dat geldt ook voor de wasmachine. Als die het niet meer doet, merk je pas hoe afhankelijk je eigenlijk van zo’n apparaat bent geworden.
Onze vaatwasser is al een tijdje stuk, vervelend, maar daar is nog wel over heen te komen. We staan nu dus dagelijks weer de afwas te doen, dat was lang geleden? Ook wel eens goed dat de kinderen weten wat het is om met de hand af te wassen. Ik vind het niet leuk, maar dat het nu echt iets is waar ik niet zonder kan …
Ruim een week geleden stonden we ’s morgens wat vreemd te kijken. De boter was hard en het leek wel alsof er klonten in de melk zaten. Deze was ook wel heel erg koud. Meer aandacht hebben we er op dat moment nog niet aan geschonken.
De volgende dag was het pak sojamelk helemaal bevroren, de halvarine niet meer smeerbaar, de dieetmargarine overigens nog wel en het drinken in de koelkast was allemaal wel heel erg koud. In de koelkast begon zich een laagje ijs te vormen. Tja wat moet je daar nu mee? We zetten de koelkast maar wat hoger (of lager, het is maar hoe je het bekijkt), misschien dat het helpt. Ondertussen merk ik dat de koelkast niet meer afslaat, wat volgens mij anders wel zo is. Ach eigenlijk let ik er nooit zo op.
We komen er geleidelijk aan achter dat hij echt niet meer afslaat. De koelkast is inmiddels een vrieskast geworden, dus we bellen toch maar een monteur. De bon kunnen we nergens meer vinden, maar we weten wel dat de koelkast nog niet zo oud is. De vriendelijk vrouw aan de andere kant van de lijn verteld dat de monteur aan het serienummer in de koelkast meestal wel kan afleiden hoe oud hij is. We hopen maar dat we nog garantie hebben, want alleen de voorrijkosten zijn al niet mals.
De monteur heeft direct door dat de koelkast niet meer te redden valt . Er moet een nieuwe komen. Hij zoekt uit hoe oud de koelkast is en ik zoek uit of ik op de bank afschriften nog kan vinden wanneer hij is gekocht. Stom genoeg hebben we hem contant betaald, dus kan ik niet aantonen dat we hem in december 2010 gekocht hebben. Aan het serienummer is te zien dat de koelkast van oktober 2010 is, dat kan dus kloppen. We hebben nog garantie en er wordt een nieuwe koelkast besteld. Dit kan echter wel een week duren …
De monteur heeft de koelkast even uitgezet. Volgens hem kan hij het nog even doen, maar dat zal niet lang meer duren. Wij zetten hem weer aan, maar helaas heeft hij het lootje al gelegd. Daar staan we dan, met een koelkast en vrieskist vol levensmiddelen. Wat gaan we daar nu mee doen?
De lekkere bapaobroodjes en lempers kunnen gelukkig in de vriezer bij een oom en tante van mij. De spullen uit de koelkast stallen we maar in kratjes in de schuur. Gelukkig is het nog koud genoeg. Alles wordt wel goed afgedekt en niet op de grond gelegd, want ik heb de rat die ik anderhalf jaar geleden in de tuin zag zitten, nog vers op mijn netvlies.
’s Ochtends in alle vroegte loopt één van ons naar de schuur om een dienblad vol spullen te halen. Hoe vaak we niet uit gewoonte toch de koelkast hebben geopend … Ook als we net naar de schuur zijn gelopen om iets te halen. Jeetje, dat is er niet uit te krijgen.
Ook heb ik blijkbaar de gewoonte om eerst de pan op het vuur te zetten en vervolgens pas de braadboter uit de koelkast te halen. Dat probeer ik nu ook, maar moet toch eerst even het vuur weer uitdoen, voordat ik naar geïmproviseerde koelkast loop. De koelkast stinkt binnenin inmiddels behoorlijk, dus het is niet handig om hem te openen. Ook Sylvain hebben we gezegd dat hij de koelkast niet meer open moet doen. Op het moment dat hij het wel per ongeluk doet, komt hij verschrikt bij me. ‘Mama, ik ben stom geweest …’, roept hij uit.
’s Avonds hebben we soms geen zin meer om nog voor een glas drinken naar de schuur te lopen, dus dan maar een extra kop koffie, glas water of helemaal niks.
Ondertussen vraag ik me af hoe ze dat toch doen in arme landen, waar ze helemaal geen koelkast hebben en waar het vaak ook nog eens veel warmer is dan bij ons. Daar zullen ze toch wel zo hun manieren hebben? Of hebben ze gewoon geen voorraad? Of überhaupt niks te eten?
Wat zijn wij toch verwend. Mopperen als we naar de schuur moeten lopen. Onthand zonder koelkast en balend dat de nieuwe koelkast er niet eerder kan zijn. Dagelijks boodschappen doen, omdat ik het niet zo’n fijn idee vind om bepaalde dingen zoals vlees in de schuur te bewaren. Op het moment dat ik voor twee dagen kook – zo gewend om te doen, als we een dag geen tijd hebben om te koken- bedenk ik me ineens dat die pan met eten ook in de schuur bewaard moet worden. Vastgeknoopt met een theedoek en gewikkeld in een dichtgeknoopte plastic zak, durven we het toch aan …
Inmiddels is onze nieuwe koelkast gearriveerd. Wat een genot. En ik wil hierbij mijn welgemeende en ook wel ietwat verbaasde, maar heel erg dankbare complimenten maken voor LIEBHERR. Wat een service dat ze aan het serienummer kunnen zien hoe oud de koelkast is en hem vervangen zonder dat we de bon kunnen overhandigen.
@ngelineWagenaar 