En het is weer gedaan met de rust…

Een week lang zonder kinderen, dat voelt in het begin als een genot. Even niet met de klok leven, geen voetbaltraining, zwemles en andere zaken, waarvoor het eten op tijd op tafel moet staan. Dat is natuurlijk ook zo als de kinderen in de vakantie thuis zijn, maar nu hoeven we echt even nergens rekening mee te houden. We hoeven even niet op gluten en koemelk te letten, dus eten we deze week pizza, loempia, witlof met een sausje wat we vroeger zo lekker vonden, een gepaneerde schnitzel en meer van die dingen die we anders niet meer zomaar kunnen eten. Dat ik nu echt genoten heb van de gepaneerde schnitzel kan ik niet zeggen. Als ik hem eet, bedenk ik me dat ik dit eigenlijk niet heb gemist. Geef mij toch maar puur vlees.

We kunnen de deur uit, wanneer we er zin in hebben en eten lekker buiten de deur. Gek eigenlijk dat je dan even behoefte hebt aan al die dingen die anders niet zomaar kunnen. Joop moest op 3 dagen gewoon werken, voor mij was het voor het eerst dat de kinderen een week weg waren en dat ik ook niet aan het werk hoefde. Mijn bedoeling was om me een week op te sluiten in mijn hok en mijn boek maar eens te gaan herschrijven. Het leek me een goed plan om daar een week lang volledig mee bezig te zijn. Dat liep toch even anders. Tegen de verwachting in was het 3 dagen mooi weer. 1 ervan zijn we dus heerlijk naar het strand geweest, een ervan ben ik met mijn zusje de stad in geweest om lekker te lunchen en de derde dag was het ook nog te mooi weer om alleen maar binnen te zitten. Anders had ik geen keus, dan moest ik gewoon aan het werk. Nu wil ik wel, maar is het stemmetje in mijn hoofd ‘Het is nu lekker weer, geniet ervan nu het kan’  toch sterker. Wel heb ik in de bibliotheek een aantal autobiografieën gehaald om te zien hoe deze geschreven zijn, in welke stijl, om verder te kunnen met mijn eigen boek. Mijn bedoeling was om ze gewoon in de bibliotheek te lezen. Gewapend met pen en papier had ik me daar gesetteld met een stapel uitgezochte boeken. Korte stukken lezend, om de sfeer te proeven, ondertussen aantekeningen makend, ik voelde me even weer student. Ik was ook niet de enige die hier aan het werk was, achter elkaar zaten in stilte een heleboel mensen, jong en oud, te werken. En toen kreeg ik een hoestbui, hij hield niet meer op, ik bleef er bijna in en ik zag al een aantal mensen geïrriteerd naar me kijken. Maar gauw naar de wc. Daar was maar 1 wasbak, waar al 2 mensen voor stonden te wachten. M’n hoest proberen in te houden was helemaal geen goed idee. Ik kreeg het Spaans benauwd en de tranen biggelden ondertussen over mijn wangen. Onder het hoesten leek het wel alsof het doodstil was in de bibliotheek en dat iedereen mij kon horen. Ik heb nog 1 poging gedaan om hier rustig te zitten, maar bij de volgende hoestbui heb ik mijn stapel boeken gepakt en ze maar mee naar huis genomen.
Thuis wilde ik verder op de manier zoals ik in de bibliotheek bezig was. Korte stukjes lezen, aantekeningen maken en weer verder, maar ik verloor me algauw in het boek en was zo een paar uur verder …

Ik heb genoten van het niet op tijd uit bed hoeven, alhoewel echt uitslapen me toch niet meer lukt, maar even geen wekker of een kind wat je wakker maakt omdat hij zin heeft in een broodje. Heerlijk, ja ik heb echt genoten van de rust en vrijheid. Maar er waren toch ook zeker dingen die we misten. Met z’n tweeën eten is ineens toch best saai. Voordat we kinderen hadden was dit heel normaal en kookten we dagelijks voor 2 man. Nu voelt koken voor 2 man als … ja als wat eigenlijk. Ik weet er geen woord voor te bedenken, maar ik merk wel dat ik het eigenlijk niet de moeite waard vind om voor 2 man te koken. We hebben het wel gedaan hoor, maar zoals hierboven beschreven hebben we daarnaast ook een dag pizza uit de oven gegeten, loempia van de chinees en zijn we een dag uit eten geweest. 
Met z’n tweeën aan tafel was ook erg stil. Het lijkt wel alsof wij niet meer gewend zijn om te praten aan tafel. Lesley is degenen die aan tafel altijd het hoogste woord heeft. De hele dag gunt hij zich geen tijd om met ons te praten en aan tafel moet dan ineens alles gezegd worden. Wij komen er met geen woord tussen. Sylvain is inmiddels zover dat hij af en toe tegen Lesley zegt  ‘En nu stil, nu wil ik wat vertellen’. Wij doen dat niet, wij praten wel op een ander moment, maar nu was het stil aan tafel. En niet alleen aan tafel, op vele momenten van de dag merk je dat er toch iets mist…

Naarmate de week vordert bemerk ik ook dat ik meer behoefte krijg aan contact. Even een sms-je naar mijn moeder om te horen hoe het daar gaat. De kinderen vermaken zich prima, ze hebben mooi weer en ze spelen de hele dag buiten in hun hut. Lesley is de hele dag bij de kleintjes. Mijn ouders hebben er geen omkijken naar. Fijn om te horen.
En dan is het ineens vrijdag. Nog 1 dag en dan zien we de kinderen weer. Het mag nu ook wel, we hebben genoten van alles wat we anders niet zomaar kunnen, maar zijn er nu ook wel klaar mee. We hebben deze dag even wat intensiever contact, omdat de volgende dag gelijk de drukte alweer begint. Lesley heeft een belangrijke wedstrijd en wil hier toch wel graag naartoe. Ook de leider heeft aangegeven dat het toch wel fijn zou zijn als hij er wel bij kan zijn, want hij is wel belangrijk voor het team en mijn lieve ouders zijn bereid om een uur eerder te vertrekken, zodat ze op tijd terug in Nederland zijn. Wat inhoudt dat ze heel vroeg in de ochtend de kinderen klaar moeten maken. Als iedereen gegeten en  gedronken heeft en omgekleed is, de tassen gepakt zijn, alles naar buiten moet, zodat mijn ouders het huisje nog even goed schoon kunnen maken. Dat is dus nog wel even organiseren die ochtend ….
Zaterdag horen we dat het gelukt is om op tijd weg te komen. We spreken in 1^e instantie af om ze al tegemoet te komen rijden, want Lesley moet de kant van Duitsland op voor de wedstrijd, maar ze zijn zo op tijd dat we toch gewoon naar hun huis gaan, zodat we daar de boel direct over kunnen laden. 
De kinderen zien er goed uit. Ze hebben een fijne vakantie gehad, maar zijn ook blij om hun papa en mama weer te zien en dat is wederzijds. Lesey is moe. Hij heeft de hele week met de kinderen gespeeld, voor zijn gevoel geen minuut rust gehad. Hij hoefde van opa en oma niet steeds met de kleintjes mee, die mochten ook wel alleen, maar Lesley durfde het toch niet aan zegt hij tegen ons. Stel nu dat 1 van hen naar beneden valt en dat zij dat dan niet doorhebben. Wat is het toch een schat en wat heeft hij nu al een verantwoordelijkheidsgevoel. Mijn hart smelt, wat heb ik toch een lieve zoon, maar ik vraag me ook af of dit wel helemaal hoort. Is hij niet té verantwoordelijk voor zijn leeftijd, is dat wat het hebben van een broertje met een handicap met zich mee brengt?

                       

We hebben niet veel tijd om bij te kletsen met mijn ouders. Als de tassen zijn overgepakt in onze auto, we nog even snel wat hebben uitgewisseld, gaan wij over tot de orde van de dag. Na een lange autorit, moet Lesley proberen een belangrijke wedstrijd te spelen. Voor het eerst in de geschiedenis van zijn club is het een team gelukt om in de kwart finales van de beker te komen. Hij voelde halverwege de reis naar huis de spanning in zijn lichaam komen. Hij heeft er zin in. Voetbal is zijn ding.
We genieten van een mooie spannende wedstrijd. Vanaf de aftrap scoort het team van Lesley direct hun 1^e doelpunt. Dat begint goed, maar halverwege de 1^e helft verliezen ze het overwicht en wordt het slordig. Hierop krijgt de tegenpartij meer grip en wordt het voor de rust 2-1. We zien de schouders omlaag gaan, er komt weer irritatie bij een aantal spelers, als dit maar goed gaat. Gelukkig is het even rust en kunnen ze de koppen weer op scherp zetten. Na de rust gaan ze er gelukkig weer voor, dit is wel eens anders geweest. Het spel wordt scherper en dit wordt beloond met een 2-2. Nu gaan ze er weer in geloven en ook het publiek gelooft erin. Grappig er staat volgens mij meer publiek langs de lijn van het team van Lesley, dan van de thuisclub. Met een mooie individuele actie wordt het 2-3 en uiteindelijk schiet Lesley de 4^e er nog in. Ze zijn door naar de halve finale. Lesley is dolblij en dankbaar dat hij toch bij deze wedstrijd kon zijn.

Hierna moeten we direct nog door naar een verjaardag. Lekker barbecueën. Nog wel even langs de winkel om voor Sylvain wat vlees en brood te halen. De verjaardag is op een grote boerderij, er staat voor de kinderen een mooie stormbaan, er kan gevoetbald en gebasketbald worden en ondertussen eten we lekker. Jammer dat het nu niet meer zulk mooi weer is. De kinderen genieten en ik zie ze weinig, moet er af en toe even om denken dat we nu niet meer alleen zijn en dat ik Sylvain toch wel even wat in de gaten moet houden. We hebben een heerlijke week vrijaf gehad, maar zijn blij dat we de kids weer lekker bij ons hebben. Het is niet meer stil in huis.