Het is al een dikke week geleden, maar ik kan er nog steeds om lachen. Voor het eerst in jaren lukt het mijn zusje en mij om onze ouders van het vliegveld te halen als ze weer terugkomen uit Indonesië. De laatste jaren werd dit steeds door anderen gedaan. We hebben dit keer veel en gemakkelijk contact met ze gehad, ver weg in Indonesië. Wat wordt de wereld toch klein, met al die technologie. Ze hadden gratis Wifi in het hotel en een iPad bij de hand, we zullen nu niet alle verhalen nog te horen krijgen, want een deel ervan kennen we al. Gelezen op de familiebox of via de berichten op facebook of chat. Wat een verschil met de eerste keer dat ze naar Indonesië gingen. Toen moest alles via de fax van de winkel waar mijn zusje destijds werkte.
Net als voorgaande jaren landen mijn ouders weer vroeg in de ochtend op Schiphol. Wat inhoudt dat wij al op tijd ons bed uit moeten om die richting op te rijden. We gaan met de auto van onze ouders, welke wij de avond van tevoren bij hun huis ophalen. Het is al even geleden dat ik voor het laatst in deze auto heb gereden. De auto werkt niet meer met een sleutel die je in het sleutelgat stopt, maar je kunt hem gewoon in je jaszak houden. Ik vind dit nog steeds een vreemde gewaarwording. Wij beschikken nog niet over zo’n moderne auto.
In eerste instantie gaat de auto niet direct open. Ik moet nu toch echt even het knopje gebruiken. Het heeft gesneeuwd en gevroren vannacht. De auto zit nog onder de sneeuw en we moeten krabben. Lastig hoor een auto die niet van jezelf is, het is eerst even zoeken naar de krabber. Als we dan eindelijk in de auto zitten, is het kijken hoe alles werkt. Welke knop moest er ingedrukt worden? Ah, die is snel gevonden, maar bij het ontkoppelen en gas geven gebeurd er helemaal niks.
Staat hij misschien op de handrem? Gewoonte van mijn ouders, maar volgens mijn zusje moet je dat niet doen als het vriest. Dit is niet het geval. Moet ik het gas dan verder intrappen? Ik controleer nog even of ik de auto wel echt in zijn achteruit heb. De auto staat namelijk naast het huis met voor de auto een deel van de keuken. Het moet me niet gebeuren dat ik vol het gas intrap en dat de auto dan vooruit rijdt in plaats van achteruit. Hij staat echt in z’n achteruit. Ik geeft nog eens gas, weer gebeurd er niks. Ik begin bang te worden dat de auto te lang heeft stil gestaan met deze kou en dat hij het nu niet meer doet. We horen een krassend geluid en voelen de auto in beweging komen. Het lijkt wel alsof we ergens overheen rijden. Hortend en stotend rijdt de auto achteruit. Dit ligt niet alleen aan de auto, maar ook aan mij. Ik moet even wennen aan de manier waarop ik met deze auto de koppeling en het gaspedaal moet gebruiken. Bij het intrappen van de rem, staan we met een schok stil. O ja, even vergeten dat hier een rembekrachtiging op zit en hij veel gemakkelijker remt dan onze eigen auto.
We rijden de snelweg op, de rem doet nog een beetje raar, het lijkt wel alsof het glad is op de weg en de rem mij niet in één keer wil laten remmen. Op de snelweg komen we erachter dat we de jassen zijn vergeten mee te nemen. Die zijn met deze kou wel nodig, helemaal gezien zij uit die heerlijke warmte komen. We moeten dus weer terug. Op deze manier leer ik de auto wel snel beter kennen.
Als we de jassen hebben gehaald, besluiten we ook nog maar even te tanken, dan hoeven we dat morgenochtend niet meer te doen. We rijden het pompstation op en vragen ons beiden af aan welke kant de tankdop zit. We gokken aan de linkerkant, dus ik zet de auto rechts van de benzinepomp. Iets te dichtbij, zodat ik niet uit de auto kan stappen om te kijken of de tankdop daadwerkelijk aan deze kant zit. Mijn zusje stapt uit en kijkt aan haar kant. Ja daar zit hij. Ik sta dus aan de verkeerde kant. Ondertussen ben ik aan het zoeken naar het hendeltje om de tankdop te openen. Ik kan echter niks vinden wat er op lijkt. Ik zie één hendeltje, maar vermoed dat deze van de motorkap is. Aangezien ik niks anders kan vinden wat het in mijn ogen zou kunnen zijn, trek ik er maar aan en ja hoor de motorkap flipt een stukje omhoog. Mijn zusje zoekt naar het haakje om de motorkap te openen en weer dicht te duwen, maar kan niks vinden. Ik rij de auto iets naar voren, zodat ik ook uit kan stappen, maar kan het ook niet vinden. Dan maar kijken of het zo lukt om hem dicht te drukken. Gelukkig dat lukt. Ik zet de auto maar even aan de andere kant van de pomp, dat is toch wat makkelijker tanken. We hebben nog steeds niet het knopje gevonden om de dop te openen. Dit blijkt niet nodig. De benzineklep heeft een geïntegreerde opening. Tja, waarom is het ook bij elke auto anders?
Ondertussen vragen we ons af of hier ook camera’s hangen. Als er mensen achter die camera’s zitten en nu naar ons zitten te kijken, kunnen ze wel denken dat we de auto hebben gejat. Zo zitten we te stuntelen. Ik wil gaan tanken, het is een onbemand tankstation en ik vergeet helemaal dat ik toch echt eerst mijn pasje in het apparaat moet steken. Zo krijg ik dus geen benzine. Uiteindelijk lukt het om met een volle tank verder te rijden. Ik breng eerst mijn zusje naar huis en rijdt daarna naar mijn eigen huis. Het is veel later dan mijn bedoeling, het wordt dus een kort nachtje.
Om half vier gaat de wekker. Even een kopje koffie en een broodje en op weg naar mijn zusje. Klokslag half vijf ben ik daar en vertrekken we richting Schiphol. We stellen voor de zekerheid het navigatiesysteem in, wat zit ingebouwd in de auto. Ook dat is even wennen. Het is namelijk geen Touch screen, maar werkt met knopjes en een hendeltje die tussen de voorstoelen in zitten. Vlak voor de rotonde van Joure geeft hij aan dat we rechtdoor moeten richting Sneek. Richting Sneek? We kijken elkaar eens aan, ja hij had bij het instellen wel iets gezegd over een obstructie, maar richting Sneek lijkt ons toch wel een beetje raar. Dat zou betekenen dat we via de Afsluitdijk moeten rijden. We zijn eigenwijs en nemen gewoon de afslag Emmeloord.
Als we op de A6 richting Lelystad/Almere willen zien we borden dat de Ketelbrug is afgesloten. Daarom moesten we dus over de Afsluitdijk. Al het verkeer wat voor ons rijdt neemt gewoon de afslag, dus wij rijden er maar achteraan. Een stukje verderop zien we een omleiding. Zullen we deze toch maar volgen? Stel dat we anders terug moeten, komen we dan wel op tijd? We twijfelen, zien auto’s gewoon doorrijden, waar zullen we worden langs geleid? Het is nog donker, alles ziet er zo anders uit als overdag. We volgen toch de omleiding en komen op een heel donkere B-weg. Geen idee waar we nu zijn, hoever we omgaan en hoe lang het duurt voordat we op Schiphol zijn. De navigatie blijft maar volhouden dat we om moeten keren … We zijn al een stuk verder als ik mijn zusje vraag om eens op haar mobiel te kijken of we echt om moeten rijden. Wat blijkt nu, na 5 uur kunnen we gewoon weer over de Ketelbrug. Het is inmiddels al 5 uur geweest. We hadden dus niet om hoeven rijden. Inmiddels zijn we al een heel stuk verder en we komen maar geen afslag tegen, we moeten wel doorrijden. Gelukkig pakt de navigatie uiteindelijk een nieuwe route op en geeft aan dat we iets over 7 op Schiphol zullen zijn.
Onze ouders landen als het goed is om half 7, maar het duurt wel even voordat ze door de douane zijn. We hadden om 7 uur afgesproken. Ook het parkeren bij Shiphol gaat niet volgens plan. We komen op een heel andere parkeerplaats terecht, dan waar we anders staan, maar we zijn nog net op tijd om onze ouders door de deuren te zien aan komen. Fijn om ze na dik vier weken weer te zien en dat alles goed is gegaan. Wij hebben heel wat te vertellen …
@ngelineWagenaar 