In een grote familie lopen de verhoudingen soms wat vreemd. Ik bedoel hiermee niet de onderlinge verhoudingen, maar de volgorde van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. In onze familie hebben de kinderen nog netjes gewacht met zelf kinderen krijgen, toen mijn oma hiermee klaar was. Het jongste kind van mijn oma en opa is zes jaar ouder als hun oudste kleinkind. Bij de achterkleinkinderen begint het echter wat door de kleinkinderen heen te lopen. Mijn oudste zoon, het eerste achterkleinkind, is ouder dan mijn jongste neefje en nichtje. Hij zit qua leeftijd dichter bij de jongste groepen neefjes en nichtjes dan ik en dit zorgt nog wel eens voor verwarring.
Niet zo vreemd dus dat hij vroeg waarom hij niet bij de neven en nichten dag mocht zijn, terwijl de neef en nicht waar hij het meest mee omgaat, wel heen gingen. Zij zijn ook eigenlijk niet elkaars neef en nicht, zoals ze elkaar wel noemen, maar hij is hun achterneef. Hoe lastig kun je het maken?
Met de neven en nichten hadden we dit weekend een gezellige high tea georganiseerd. Nu we geen plek meer hebben, waar we altijd heen kunnen, waar altijd iemand thuis is, zien we elkaar veel minder dan vroeger. Vroeger zagen we elkaar bij opa en oma. Als je dan heen ging was het altijd ‘spannend’ wie er allemaal zouden zijn. Welke neven en nichten je er zou treffen en niet alleen neven en nichten, ook ooms en tantes en aanhang.
Gelukkig hebben we tegenwoordig facebook, app, groepsapps, etc. waardoor we toch op de hoogte blijven van elkaars wel en wee, maar live is toch leuker. Dus een leuk initiatief van mijn zusje om met z’n allen bij haar thuis te gaan high tea-en op de dag dat mijn oma negentig zou zijn geworden. Helaas kon niet iedereen aanwezig zijn, maar dat is ook moeilijk met een grote familie, waarvan niet iedereen in de buurt woont. Daarnaast bestaat de familie uit vele sportfanaten, wat veelal in het weekend uitgevoerd wordt. Zo gebeurt het dat we met tien man sterk, in plaats van de tweeëntwintig wat het had kunnen zijn, gezellig aan de thee zitten met een hoop lekkers. We starten om twee uur, maar op zijn Janssens zijn we rond drie uur dan echt compleet. De tafel is gedekt met heerlijke sandwiches, taarten, muffins, chocolaatjes, scones, etc. gemaakt door een vriendin van mijn zusje en met acht nichtjes en twee neefjes is het direct al een drukke boel.
Eén neefje heeft het wel wat moeilijk, hij is zijn stem kwijt en kan dus niks zeggen. Af en toe toets hij iets in op zijn telefoon wat dan wordt ‘vertaald’ naar gesproken taal of hij schrijft iets op papier, dit zorgt meteen ook weer voor veel hilariteit. Hij heeft verder denk ik wel genoten van al het gekakel van voornamelijk nichtjes. Wij hebben zijn leuke verhalen wel gemist.
Terwijl ik zit te genieten van een lekker stukje taart, gaan mijn gedachten terug in de tijd, naar de zondagen waarop onze oma iets lekkers maakte. Er is een tijd geweest dat ze elke zondag iets maakte om te snoepen, heerlijke chocoladepannenkoek met vanillevla, telor gabus (of hoe je dit ook schrijven mag), kaasstengels, maizenapudding met vruchtjes, macaronitaart met ketchup, smeerpropjes, roti kukus en vast nog wel andere lekkere hapjes, waar ik nu even niet op kan komen. Soms was het een verassing wat ze dat weekend zou maken, maar meestal wist ik het al van tevoren, omdat ik in die week al wel een keer of vaker was geweest en dan had ze het me al verteld. De ene keer ging ik eerder heen als de andere keer. Dit had natuurlijk ook wel te maken met de hoeveelheid huiswerk die ik had, maar ook met wat oma had gemaakt. Als er iets was wat ik heel lekker vond, wilde ik niet het risico lopen dat er niets meer was als ik eraan kwam. Dan ging ik op tijd heen. Met zo’n grote familie, weet je maar nooit wie er allemaal komen en of er nog wat over is. Heel soms viste ik achter het net, maar meestal was er wel genoeg. We hebben allemaal geleerd een klein beetje of stukje te pakken, want er komen nog meer. Bij opa en oma mocht je ook altijd mee eten, daar werd gewoon rekening mee gehouden. Je schepte dan ook nooit zoveel op als je daadwerkelijk op kunt, maar gewoon een beetje, want er zijn nog anderen die willen eten. Warm mee eten deed ik niet zo vaak. Niet dat ik dat niet wilde, maar wij woonden dichtbij en mijn moeder had ook gekookt. Anderen die van verder kwamen hadden er naar mijn mening meer recht op. Maar ik heb goede herinneringen aan deze mooie tijd en samen kijken we hier nog regelmatig op terug.
Ook tijdens de high tea worden er herinneringen opgehaald, maar we kletsen vooral bij over het hier en nu, waar we mee bezig zijn, wat ons bezig houdt, etc. Eigenlijk weet ik helemaal niet wat er allemaal de revue heeft gepasseerd, leuke vrolijke verhalen, maar ook heel verdrietige verhalen, zijn aan de orde geweest. We hebben ons allemaal, denk ik, goed vermaakt. We hebben lekker gegeten, de nodige foto’s gemaakt en gedeeld en we zijn weer een beetje meer op de hoogte van elkaar. Dat dit voor herhaling vatbaar is, dat spreekt voor zich. De ideeën voor een volgende afspraak vliegen alweer over de app, bijvoorbeeld met zijn allen naar Amsterdam met de trein. Maar … dan moeten we wel de medepassagiers waarschuwen van te voren. Misschien toch handiger om met de auto te gaan?
Bij thuiskomst vraagt mijn zoon: ‘En heb je het er nog over gehad?’ Hij doelt op of ik heb gevraagd of hij de volgende keer ook mee mag. Ja, wel even in de groep gegooid, maar nog niet echt over beslist.
Als ik later op de avond op de app kijk (ik behoor niet tot de jongeren die de hele dag aan hun telefoon vast zitten), zie ik dat hier een paar uur geleden al over gesproken is en hij dispensatie krijgt. Dezelfde avond wordt hij toegevoegd aan de groep J
Tja, familieverhoudingen. Zelf zit ik er ook wat tussenin. Als één van de oudste nichten zit ik qua leeftijd dichter bij mijn jongste ooms en tantes dan bij mijn jongste neefjes en nichtjes (de kinderen van mijn jongste ooms en tantes).
@ngelineWagenaar 