Als we buitenkomen, horen we een buurvrouw druk haar ruiten krabben. Ik kijk raar op. IJs? Zij heeft haar auto op een open plek geparkeerd. Mijn auto staat gelukkig wat in de luwte, waardoor het voorruit en de zijruiten alleen wat vochtig zijn, geen ijs. De achterruit is echter wel wat bevroren, dus naast mijn trekker pak ik ook maar de ijskrabber. Sylvain voelt eens aan het achterraam en constateert dat er inderdaad ijs op zit. Er verschijnt een big smile op zijn gezicht, voor zover deze er nog niet zat.
Als we de straat uitrijden ziet hij op veel auto’s een laagje ijs. Mooi vindt hij dat. Als we nog wat verder rijden zien we 2 mannen staan die druk hun auto aan het krabben zijn. Sylvain kijkt me aan en begint heel hard te lachen. Z’n lach is aanstekelijk, dus ik begin ook te lachen. Me ondertussen bedenkend dat ik het helemaal niet zo lachwekkend vind als ik de komende tijd dagelijks de ruiten moet krabben. Aangezien ik mee heb gelachen, denkt Sylvain vanaf nu dat ik het leuk vind en zal de komende dagen als er ijs op de auto’s zit blijven lachen. Hoe lang zal hij dit volhouden?
We rijden inmiddels op de ringweg. Ik geniet van de prachtige nevel die over de velden hangt, de schittering van de laagstaande zon, die inmiddels volop schijnt, maakt het plaatje compleet. Jammer dat ik er niet echt goed naar kan kijken. Ik zal toch op de weg moeten letten. Ik vind het helemaal jammer dat ik nu geen foto’s kan maken. Terwijl ik verder rijd bedenk ik wat nu straks te doen. Ik hoef vandaag niet naar de winkel, niet op te ruimen in huis, dus in de planning ligt om bij thuiskomst direct achter de PC te kruipen om mijn sollicitatiebrief af te schrijven, een blog te schrijven en daarna lekker aan mijn boek verder te werken.
O nee, de hond moet eerst nog even uitgelaten worden, want Joop heeft dagdienst.
Ook op de terugweg naar huis geniet ik van de zon en de mooie natuur. Thuis pak ik toch maar mijn fototoestel om mee te nemen naar buiten. Wie weet kan ik nog wat mooie foto’s maken in het parkje.
Eenmaal buiten geniet ik nog meer van het mooie weer, het is heerlijk fris, echt die lekkere gezonde frisheid, de herfstkleuren schitteren in de zon.
Mijn schrijftafel moet toch nog maar even wachten, ik besluit eerst een lekkere wandeling te maken met de hond en niet in de woonwijk, maar lekker bij het meer. Wat toch heerlijk dat ik op dit moment m’n eigen tijd kan indelen. Dan vanavond maar wat langer door, dan schijnt de zon toch niet meer.
Ik loop lekker met de hond langs mijn favoriete paadje. Het gras is voorzien van een laagje ijzige dauw. Op de paden liggen lekker veel herfstblaadjes, die schop ik vrolijk voor me uit. Vandaag ben ik de traagste, want ik schiet ondertussen een heleboel plaatjes. Vandaag voel ik me ook niet zo moe als de voorgaande dagen. De heerlijke frisse lucht, het strakke water, de mooie herfstkleuren en vooral de schitterende zon, geven me energie.
Energie die ik zo meteen goed kan gebruiken.
Ik loop inmiddels ruim een half uur achter op schema, maar volgens mij haal ik dat zo weer in. Door er even voor te kiezen om een wandeling te maken en te genieten van al het pracht, heb ik nieuwe energie. Het verruimt mijn geest, het inspireert, waardoor mijn denkproces tijdens het werken versneld. Het is geen tijdsverspilling.
Ik zie wel op tegen de echte kou en zoals ik al zei het dagelijks krabben van de autoruiten. Dàt is lang geleden. Al jaren ging ik met name op de fiets naar het werk. Af en toe was ik genoodzaakt de auto te pakken, omdat ik dan de provincie in moest. Als dat maar af en toe is, is het krabben van de ruiten niet zo’n probleem, maar dagelijks …
Het zal nog wel niet zover zijn en ik probeer nu nog te genieten van al het moois dat de kou ook met zich meebrengt.
Ik heb toch liever kou en een mooi zonnetje, dan hogere temperaturen en grauw en regenachtig weer. Wat jij?
@ngelineWagenaar 