Desinteresse of vergeetachtig?

                

Ben ik de enige of zijn er meer mensen zoals ik. Ik kan naar een film kijken en er helemaal in opgaan. Het kan voorkomen dat manlief zegt dat we deze film al eerder hebben gezien, maar dat hij mij toch helemaal niet bekend voorkomt. Ik kijk de film dus,  alsof het de eerste keer is dat ik hem zie, en pas bij het slot komt hij mij ineens bekend voor. Joop heeft gelijk, ik heb deze film al eerder gezien, vast al een jaar of wat geleden.
Best handig. Zo kan ik films dus na verloop van tijd opnieuw bekijken, zonder dat ik weet hoe het afloopt. Op de één of andere manier kan ik helemaal opgaan in een film, maar de inhoud ervan toch niet onthouden. Evenals  ik geen idee heb als iemand een naam noemt van een bekende acteur. Ik ken er heus wel een aantal, maar als ik triviant speel zijn de roze vragen niet aan mij besteed. Hier weet ik veelal geen antwoord op, terwijl het gezelschap waarin ik me bevind deze vragen vaak juist wel weten te beantwoorden.
Waar zal dit mee te maken hebben? Desinteresse?

Bij boeken ligt dit denk ik toch anders. Die kan ik keer op keer opnieuw lezen. Niet direct, liefst pas na een paar jaar. Als ik lees,  vormen zich beelden in mijn hoofd , zo zie ik het huis waarin alles zich afspeelt, de buurt, het landschap … Ik kan me hier door de tekst te lezen helemaal een voorstelling van maken en zo ook totaal in het boek wegduiken. De volgende keer dat ik het boek lees, vormen zich weer dezelfde beelden als de eerste keer in mijn hoofd. De huizen kunnen huizen zijn die ik ken, maar kunnen ook totaal ‘vreemde’ huizen zijn, die in mijn hoofd toch een hele duidelijke indeling krijgen etc. Ik zie het in mijn hoofd allemaal voor me als in een film … Toch weet ik bij het herlezen niet alles meer van wat ik heb gelezen. Ik weet vaak wel hoe het boek afloopt, maar alle details ken ik niet meer, waardoor het opnieuw lezen van een boek toch leuk en spannend blijft. Ik ben wel benieuwd hoe anderen dit beleven.

Laatst begon ik me toch af te vragen of ik niet wat vergeetachtig begin te worden en of dit door het ouder worden komt. Alhoewel ik  ook op jongere leeftijd wel momenten van vergeetachtigheid heb ervaren in tijden van drukte, weinig slaap en/of als er veel om me heen gebeurde, maar toch …
Vorig jaar met Sinterklaas heb ik een boekenbon gekregen. Ik wilde heel graag een bepaald boek hebben, deze was echter op dat moment niet op voorraad, dus ik kreeg een bon. Ik weet nog dat ik een aantal keren met het boek in handen heb gestaan, maar het toch niet heb gekocht. De eerste editie was namelijk een speciale editie en daarom voorzien van een harde kaft met omslag. Het mag dan een luxere uitvoering zijn van een boek, maar ik vind het helemaal niet mooi en praktisch. Geef mij maar een boek met zachte kaft. Hier zit niet zo’n vervelende losse omslag omheen en deze is ook minder zwaar. Ik heb hem dus een paar keer weer teruggelegd.
Een jaar later begon ik me af te vragen of ik het boek nu wel of niet had gekocht en ging op zoek naar de cadeaubon. Ik vond een bon, die er volgens mij toch anders uitzag, maar ik wist het niet zeker. Ik besloot het  boek toch te gaan kopen en ik was blij te zien dat het nu wel een zachte kaft had. Blij dat ik hem niet eerder had gekocht.
Net voordat ik het boek afrekende met de bon, zag ik in de boekenwinkel een boekenbon die me wel heel bekend voor kwam. Had ik misschien die boekenbon vorig jaar gekregen? En toch al gebruikt? Het was al bijna sluitingstijd, ik was in een andere stad en heb er verder niet meer over na gedacht.
’s Avonds ging ik gewapend met mijn boek naar bed en bij het lezen van de eerste pagina, begon het me toch wel bekend voor te komen. Hoe kon dit nu? Had ik het boek dan toch al gelezen? De afloop kon ik me niet voor de geest halen, maar ik ben  eerst niet verder gaan  lezen. Eerst maar eens kijken of dit boek niet toch al in mijn boekenkast stond en dan misschien wel met een boekenleggen of papiertje erin, dat ik hem nog niet uit had gelezen.
Thuis gekomen vond ik het boek inderdaad in mijn boekenkast, met harde kaft, zonder boekenlegger of papiertje. Dit is me toch echt nog nooit eerder  overkomen …

Net voor de kerst kreeg ik van mijn moeder een boek te leen om te lezen. Ik hou van boeken  met waargebeurde verhalen, meestal verteld  door vrouwen uit andere culturen. Door hun ogen leer ik hun land en cultuur kennen. Dit boek beschreef het verhaal van vier generaties Palestijnse vluchtelingen die uit hun land verbannen zijn.
Ik kon in eerste instantie moeilijk ‘in het boek’ komen, misschien omdat het lastig is me hier een goede voorstelling van te maken. In het begin lukte het me niet goed om beelden bij de tekst te vormen, maar na verloop van tijd zat ik er toch echt ‘in’. Wat een hartverscheurend boek, het geeft me meer inzicht in het conflict tussen Israël en Palestina vanuit Palestijnse ogen.  Zolang als ik leef volg ik op afstand de verschrikkelijke beelden, maar het hoe en waarom van de oorlog heb ik nooit echt begrepen. Ik hoor me nog zeggen tegen Joop: ‘Ik wist niet dat Israël pas in 1948 is ontstaan …’
Het boek heeft me erg gegrepen. Dit kunnen wij Nederlanders van deze tijd ons helemaal niet voorstellen, hoe het echt is om in oorlogsgebied te leven. In verschillende passages kwamen verhalen voorbij, waarbij ik dacht dat ik deze gruwelbeelden misschien wel  op het Journaal had gezien, maar door het lezen van dit boek heb ik me een beeld kunnen vormen van hoe het eraan toe gaat in oorlogsgebied. Een goed geschreven boek. Zo onder de indruk van dit verhaal, kan ik me niet voorstellen dat ik het ooit eerder heb gelezen. Toch kwam er aan het eind een passage waarbij ik dacht: ‘Hè, heb ik dit niet eerder gelezen?’ Vlak voor het einde van het boek, waarbij ik nog steeds het gevoel had dat het voor de hoofdpersoon wél goed afloopt, wat uiteindelijk toch niet het geval is…
Het boek heeft me nog in zijn greep, daarnaast blijft maar in mijn hoofd malen: ‘Zal ik hem toch eerder hebben gelezen?’ Ik kan het me (bijna) niet voorstellen. Iets dat zoveel indruk op me maakt, dat kan ik toch niet ‘vergeten’? De foto op de achterkant van het boek van een vrouw kwam me echter vanaf het begin al bekend voor. Het boek had eerder een andere titel.
Ik heb mijn hele boekenplank afgestruind, verder in huis gekeken waar ook nog boeken kunnen liggen, maar ik kan het boek echt niet vinden. Dit soort boeken zijn vaak niet bij de bibliotheek te leen. Dat is de reden dat ik ze koop. Ik heb het boek in de oude vorm opgezocht via internet, maar de kaft komt me niet bekend voor. Zou ik hem dan toch niet hebben gelezen? Zou het stuk dat me zo bekend voorkomt,  uit een ander boek komen? Ik weet het niet.  Desinteresse kan het in dit geval niet zijn, vergeetachtigheid dan?

Vakantiemodus

            

Ik heb dit jaar dan geen vakantie, maar zit nog steeds in de vakantiemodus. Na werktijd neem ik plaats in onze strandtent en lees rustig de laatste berichten op mijn mobiel, een tijdschrift of ander leesvoer wat voor handen is. De temperatuur is nog goed en het is hetgeen ik na werktijd deed, toen Joop en de kinderen vrij waren.
Of we gingen gezellig nog eventjes weg, naar het Hoornse Plas, het Zilvermeer of wat ook.
Inmiddels is Joop  al drie weken weer aan het werk, toch lukt het me nog niet om de gewone draad op te pakken of te wel, mijn huishouding leidt eronder.

De kinderen hebben nog steeds vakantie. Als Joop en ik er beide niet zijn past Lesley op of is Sylvain gezellig bij opa en oma. Dit laatste geeft ons dan weer de vrijheid om na werktijd gezellig uit eten te gaan, even de stad in voor grote zoon, zonder continue waakzaam te hoeven zijn en hier maken we dan ook ruimschoots gebruik van. Tja, die huishouding, die moet het echt ontgelden.
Daarbij komt dat ik al het nieuwe in mijn baan best intensief vind. Ik moet nog veel leren, het is een erg drukke periode, omdat er veel medewerkers op vakantie zijn en heel eerlijk gezegd vind ik 30 uur werken best wel veel. Dat ben ik al jaren niet meer gewend. Ik werk dan geen volle dagen, maar dit houdt wel in dat ik wekelijks vijf dagen werk, vijf dagen op en neer moet en dus eigenlijk bij thuiskomst direct even een wasmachine moet laten draaien, maar dan ben ik moe. Beland ik vanaf de fiets in onze strandtent en … lekker in mijn luie stoel.
Afgelopen week was ik me er erg van bewust dat dit de laatste week is, dat ik ’s ochtends lekker relaxed kon onbijten. Sylvain lag of nog in bed of was uit logeren.
Relaxed ontbijten houdt voor mij in: ‘Met een boekje en mijn broodje vergezeld van een kop koffie op de bank, rustig wakker worden.’ Heerlijk vind ik dat en dat is wat ik het meest mis sinds ik kinderen heb. Sinds die tijd is lezen onder het eten er niet veel meer bij. We hebben de kinderen geleerd om samen aan tafel te ontbijten zonder tv erbij aan of iets anders te doen. De radio speelt wel op de achtergrond. Ik kan het echter niet maken om er zelf een boekje bij te pakken. Daarnaast is het toch vaak haasten en eerst zorgen dat de kinderen zover klaar zijn. Voor Lesley hoef ik inmiddels niet meer te zorgen, maar Sylvain zal ik moeten blijven helpen.
Vanaf morgen is het gedaan met de rust en rustig wakker worden tijdens het ontbijt.
Ik fietste op mijn dooie akkertje naar het werk. Ik hou er niet van om helemaal bezweet aan te komen, dus ga ruim op tijd weg. Dit kan, omdat ik rustig aan kon doen, alleen om mezelf hoefde te denken. Ben benieuwd hoe dit morgen weer zal gaan…
In mijn hoofd ben ik er al de hele week mee bezig. Ben ik me er helemaal op aan het voorbereiden op wat komen gaat. Toch ben ik pas vrijdag met Sylvain de benodigde spullen voor school gaan kopen en vandaag een nieuw schoolschrift gaan maken en de nodige informatie voor de juffen op papier gaan zetten over Syl’s dieet, zijn brace etc. Hij blijft dan wel op dezelfde school, maar heeft weer andere juffen en ik weet niet of er op de eerste dag tijd is om dit soort informatie over te dragen van juf op juf. Of de juf zich al goed voorbereid heeft op de nieuwe kinderen en aangezien ik Sylvain niet meer zelf naar school kan brengen, neem ik het zekere voor het onzekere en zet alles opnieuw op papier. Dit houdt in:  ‘Oude bestanden erbij zoeken, kijken wat nog klopt, aanvullen met nieuwe gegevens en bevindingen en alles opnieuw uitprinten’, en nu maar hopen dat ze het allemaal gaan lezen …

We zullen het zien. Vanaf morgen is het  gedaan met de vakantiemodus. Niet meer rustig ontbijten en na werktijd ook niet even rustig zitten. We moeten direct door om te zorgen dat de kleine jongen op tijd in zijn bed komt. Dan houden we ons weer aan vaste tijden en vaste gewoonten.
Ach ,van de andere kant ook wel weer lekker en dan zal ook de huishouding wel iets meer op rolletjes gaan lopen, hoop ik. Alhoewel …