Een bijzondere Meeting

            
Mijn ouders willen al jaren een keer mee naar een Meeting in Engeland. Ze zijn nieuwsgierig naar de andere kinderen en ouders/grootouders met een kind met NCBRS net als hun kleinkind. Tot nu toe is het er nog niet van gekomen, maar dit jaar is het dan zover.
Inmiddels weten we dat onze oudste zoon niet met ons mee kan op vakantie, maar hij wil wel graag mee naar Manchester. Vanaf de eerste Meeting die wij hebben bijgewoond, is hij ook van de party geweest en hij vindt het nog steeds leuk om de andere kinderen met NCBRS te zien, echt spelen met de andere broertjes en zusjes doet hij al lang niet meer en de andere oudere broers en zussen zoals hij, hebben al afgehaakt. Hij vindt het echter nog steeds leuk om erbij te zijn, nu met name voor de kinderen als Sylvain en om met de ouders te spreken, naar de eventuele nieuwe ontwikkelingen te luisteren en nieuwe kinderen en ouders te ontmoeten. Gezien wij na de Meeting in Engeland blijven, extra fijn dat mijn ouders nu mee kunnen, hoeft Lesley ook niet alleen terug naar Nederland.

Sylvain is al een paar dagen onrustig. Geeft aan dat hij spanning voelt. Voor het vliegen. ‘Misschien moet ik weer overgeven’, zegt hij. Dit is helaas beide keren gebeurd dat wij een nachtvlucht hadden vanaf New York en Toronto. Dit is niet goed bevallen. Op de vluchten naar en van Manchester heeft hij daar geen last van, maar dit kan ik hem niet duidelijk maken. Op de dag van vertrek wil hij niet eten. Het lukt niet, de spanning is waarschijnlijk te groot. Of heeft het ook te maken met het weerzien met zijn vrienden? Vorig jaar werd hij ook ziek de dag voor de Meeting, lukte het ook niet om te eten. Dingen die toen hij klein was geen rol speelden, lijken nu toch invloed op hem te hebben.
Drinken lukt gelukkig wel. Hij krijgt ook nog een half flesje van zijn drinkvoeding, dit gaat ook goed. Verder krijgen we er niks in, ook onderweg niet als wij ons ontbijt in de auto eten. Sylvain vindt het leuk dat opa en oma nu ook meegaan. Hij wil zijn vriendjes laten zien, maar vindt het vooral ook gezellig dat we met zijn allen gaan.
Lesley halen we vlak voor vertrek op bij zijn school. Hij moet nog een tentamen maken, welke op het laatste moment is verzet naar deze ochtend. Hij heeft er maximaal één uur en een kwartier voor, dan moeten we toch echt op weg naar Schiphol.
Onderweg gaat gelukkig alles goed, geen oponthoud en we komen iets korter dan twee uur van tevoren op Schiphol aan. De koffers kunnen we snel inleveren. De douane is zoals altijd toch even een gedoe, gezien mijn ouders en Lesley alleen handbagage mee hebben en hier weer van alles uit moet bij de douane, maar al met al zijn we ook hier aardig snel door. Sylvain is stilletjes, heeft nog steeds niets gegeten. We willen nog even wat gaan drinken, voordat we het vliegtuig in gaan en vlak voor we wat bestellen zegt Sylvain: ‘Ik voel me niet lekker’, en terwijl hij dit zegt laat hij zich rustig op de grond zakken en ligt daar bleek weggetrokken op de vloer. Nu zijn we wel wat gewend, ook zijn moeder en opa hebben hier wel eens last van, maar in zijn geval voelt het toch altijd een beetje anders. We vinden gelukkig een bankje waar hij kan liggen. We bestellen snel wat te drinken en het lukt Sylvain wel om wat te drinken en geleidelijk aan trekt de kleur weer terug in zijn gezicht. Inmiddels is het tijd om richting de gate te gaan. Sylvain kan weer op zijn benen staan en bij het inchecken mogen we gelukkig in de snelle rij.
Het vliegen gaat verder goed, al maakt meneer zich hier wel druk om. Het is maar een korte vlucht en voor we het weten zijn we aan de andere kant van de Noordzee. Hier staat een enorme rij voor de douane, maar gelukkig mogen we op een gegeven moment ook hier langs de rij lopen. We vinden snel een taxi, die ons naar het hotel brengt, waar we direct naar onze kamers kunnen. Sylvain kruipt direct in bed. Helaas vandaag voor hem nog geen weerzien met zijn vriendjes in de lobby.

De volgende dag is dan de dag van de Meeting. Sylvain voelt zich een stuk beter. We zijn op tijd op en mijn ouders maken kennis met de kinderen en ouders en een enkele oma die wij al kennen, daarnaast zijn er ook een aantal nieuwelingen. Mijn ouders vinden het leuk om mee te gaan, maar zagen er ook wel een beetje tegenop. Alles in het Engels. Gaan ze zich hier wel mee redden? Maar het is net als altijd gewoon een ongedwongen samenzijn. Iedereen praat met iedereen. We wisselen ervaringen uit. We doen een rondje waarin een ieder zich voorstelt, ook met name voor de nieuwkomers en vertellen iets over ons kind, wanneer is de diagnose gesteld, hoe staat het er op dit moment voor, waar lopen we tegenaan, etc. De kinderen lopen er tussendoor en vermaken zich elk op hun eigen manier prima. Het is fijn om iedereen weer te zien en spreken, ervaringen te delen en elkaar van tips te voorzien. Ik vind het mooi te zien dat ook mijn ouders het naar hun zin hebben. Ze mengen zich niet echt in de gesprekken, maar luisteren wel mee, zeggen wel wat als ze hier behoefte aan hebben, maar genieten vooral van het zien van de kinderen, het horen van de verhalen van anderen en hoe het er onderling aan toe gaat. In de middag zijn dit keer beide artsen aanwezig, die van het begin af aan al betrokken zijn bij deze Meetings en het onderzoek naar het syndroom. Het lukt ze niet altijd om er beide bij te zijn.  Ik vind het erg leuk dat mijn ouders ook de artsen hebben kunnen ontmoeten, vooral ook de Nederlandse arts die inmiddels al weer 10 jaar geleden de diagnose heeft gesteld bij Sylvain. Hier kunnen ze natuurlijk gewoon gemakkelijk mee praten.
Beiden geven aan het eind van de Meeting aan, blij te zijn dat ze zijn meegegaan, dat ze nu met eigen ogen hebben kunnen zien hoe het er aan toegaat tijdens een Meeting. Hoe waardevol de contacten zijn met lotgenoten en de artsen. Vooral het zien van de andere kinderen met NCBRS en de gelijkenis met hun kleinzoon, vinden ze heel bijzonder. Voor ons was het heel speciaal om dit met hen te kunnen delen. We hebben weer een leuke Meeting gehad. Sylvain heeft ook weer genoten. Van ‘het gepraat’ krijgt hij weinig mee, maar hij geniet er met volle teugen van om bij zijn vrienden te zijn. Gek genoeg trekt hij het meest naar de broertjes en/of zusjes van de kinderen met NCBRS.

Moe, maar voldaan vallen we die avond in slaap. Deze wordt om 4.30 uur echter ruw verstoord. Er klinkt een oorverdovende herrie. Waar komt dit vandaan? Even denk ik nog dat het komt, omdat ik vanmiddag het raam van onze kamer heb geopend, is één of ander dubbel glas systeem. Het achterste raam kreeg ik niet meer goed vast, dus heb ik zo gelaten. Al gauw dringt tot me door dat dit wat anders is. Brandalarm. We kijken elkaar nog wat versuft van de slaap aan, maar komen dan in actie. Eigenlijk moet je zo snel mogelijk de kamer verlaten en alles achter laten, maar gezien de warmte hebben we niet veel aan. We trekken dus nog snel wat kleren aan en onze schoenen. Syl wil eigenlijk zijn net nieuw gekochte broekje meenemen, maar dat mag niet van ons. Tegen de verwachting in, laat hij het nu zonder morren achter. Op de gang komen we al andere hotelgasten tegen, in pyjama’s, gehuld in dekbedden of in gewone kleding, zoeken we de dichtstbijzijnde nooduitgang. Mijn ouders zitten in een ander deel van het hotel, maar eenmaal buiten, zien we ze al gauw staan. Ook een andere familie met een kind met NCBRS en de beide artsen komen we tegen. Terwijl we buiten afwachten wat er aan de hand is, hebben we nu dus wel een heel aparte Meeting. Sylvain slaat alles met grote ogen van opwinding gade. Helemaal als er ook nog twee brandweerauto’s met brandweermannen aan komen. Uiteindelijk blijkt het loos alarm en kunnen we zo’n 20 minuten later allemaal weer terug naar onze kamer en proberen nog wat te slapen.

 

 

 

Vakantieherinneringen

            
Tot mijn spijt moet ik toegeven dat mijn goede voornemen om in elk geval 1x per maand een blog te schrijven, in mei al is gesneuveld. En tot nog toe is er geen bij gekomen. Op de één of andere manier is er geen rust en ruimte in mijn hoofd om een blog te schrijven, daarnaast kamp ik met een tennisarm/muisarm of hoe je het ook maar noemen wilt, wat het veel achter de computer zitten niet bevorderd. Zelfs in de vakantie is het niet gelukt om een blog te schrijven. Waren we te actief? Of was het binnenshuis te koud om rustig achter mijn computer te zitten? Ik kan je hier helaas geen antwoord op geven, ik weet alleen dat ik het niet heb gedaan. Maar nu ik in de vroege ochtend, lekker in de tuin zit, met al de eerste hectische werkweken achter de rug, wil ik toch even terug in gedachten naar onze vakantie. Want we hebben een heerlijke vakantie gehad, met tegen alle verwachtingen in, prachtig weer. Onze eerste vakantie zonder onze oudste zoon, wat toch best wel gek was. Naarmate de vakantie dichterbij kwam, begonnen we hier toch allemaal wel wat moeite mee te krijgen. Helemaal toen vlak voor de vakantie duidelijk werd, waarom hij al een tijd het gevoel had geen energie te hebben, haast geen voetbalwedstrijd vol kon houden, zich moeilijk kon concentreren op zijn tentamens. Het lag niet aan zijn veranderde leven (studie, vriendin, half om half uit huis), ineens waren daar ook heel opgezette klieren en bleek hij de ziekte van Pfeiffer te hebben.
Terwijl wij lekker op vakantie gingen om uit te rusten, moest hij nog heel hard blokken voor een aantal hertentamens. De eerste dagen is hij nog wel mee geweest naar Manchester voor de Meeting, maar het was gek om hem op zondagavond, samen met mijn ouders, af te zetten bij het vliegveld in Manchester, terwijl wij zelf onze huurauto ophaalden en de vakantie voortzetten.

 

                
Het is alweer onze laatste dag in Noord Engeland. Van te voren hadden we niet verwacht dat het hier zo mooi zou zijn. Wat een rust straalt dit deel van het land uit, wat veel groen, schitterende bergen en stukken waar je alleen rondrijd tussen de loslopende schapen en bijna geen mens tegenkomt. Hier kom je echt tot rust. We hebben onze spullen al half om half ingepakt voor onze doorreis naar Schotland morgen, maar willen vandaag nog een wandeling maken. Op een kaart die ik in een blad heb gezien, die we bij de plaatselijke VVV konden halen, staat als hoogtepunt Great Asby Scar National Park. Hier moeten nog mooie kalkstenen rotsen liggen en is de top bedenkt met kalkstenen bestrating. Via google maps zoeken we hoe we hier kunnen komen. Ter plaatse is het dan nog wel zoeken naar de plek waar de route begint en waar je de auto kunt parkeren. Dit wordt niet aangegeven.
Het bordje met de route hebben we op een gegeven moment wel gevonden, maar een parkeerplek is moeilijk. We zitten op een vrij afgelegen weg, wat wel een wandelroute is. Er staan her en der wat huizen, maar daar kunnen we moeilijk onze auto parkeren, verder is er geen ruimte. Ja, alleen voor de hekken naar de weilanden. We moeten dus weer een aardig eindje naar beneden rijden, voordat we iets hebben gevonden wat wel wat lijkt op een parkeerplek. Hier zetten we de auto neer, niet helemaal met een fijn gevoel, het is wel een huurauto en kunnen de tractoren die hier geheid rijden, er wel langs? Het moet in principe kunnen, dus we stappen uit en lopen eerst het stuk over asfalt terug naar het bordje wat we een stuk verderop hebben gezien.
Het is later dan de bedoeling is, we hadden verwacht het eerder te vinden. De wandeling moet niet heel erg lang zijn, dus we hebben ook helemaal geen eten en drinken meegenomen. Stom natuurlijk.
We hebben net wel een bord gezien dat je hier ergens wat kunt eten en drinken en besluiten hier eerst maar langs te gaan, alvorens we de wandeling bergopwaarts gaan starten. We vinden het bord. We vinden ook de plek waar je kan zitten. Er staat een soort tuinhuisje, maar er is niemand. Het ziet er allemaal oud en verlaten uit. Hier is al jaren niemand geweest. Dat wordt dus niet nog even wat eten en drinken. Hiernaast loopt het pad naar boven. Alhoewel, is dit het pad wel? Het is hobbelig door de stenen die er liggen, begroeid met gras en het bordje wijst niet helemaal deze richting op, maar een andere optie is er ook niet. We besluiten toch maar dit pad te nemen. Even later is er een hek, gevolgd door nog een hek. Deze kunnen wel gewoon geopend worden, er zijn verder geen borden meer. We vervolgen maar gewoon het pad. We zien wel of we goed lopen. Het is hier rustig, alleen de koeien kijken ons nieuwsgierig aan. Het pad is verwilderd, alsof er niet vaak iemand loopt. We komen verder ook niemand tegen. Het pad kronkelt  gestaag naar boven, we komen weer een hek tegen en moeten dan dwars over een weiland waar aan de opgedroogde poep te zien duidelijk koeien en/of schapen hebben gestaan. Vaag zien we wel een looppad in het gras. We zitten dus vast wel goed. Zo lopen we over verschillende weilanden van hek naar hek. Het pad gaat heel langzaam aan naar boven en hoe hoger we komen, des te mooier het uitzicht

                
Het is warm, de zon schijnt, maar er is wel een lekker briesje, maar af en toe moeten we toch even stoppen om op adem te komen en dan genieten we van het geweldige uitzicht. Wat is dit mooi. Helemaal alleen met ons drieën lopen we hier. Sylvain heeft het ook naar zijn zin. Met gemak loopt hij omhoog, bewonderd het uitzicht, maar ik denk dat hij met name geniet van de rust, niet teveel prikkels. Hij kijkt naar de dieren om hem heen, we zien in de verte een roofvogel een prooi vangen en deze laten vallen, waarna er een gevecht ontstaat met een andere roofvogel. Dit vindt Sylvain natuurlijk prachtig. Hij loopt even laten, als de roofvogels nog aan het vechten zijn in een boom verderop, naar de plek waar hij denkt dat de prooi moet liggen. Deze vinden we natuurlijk niet en zo komen we langzaam aan bij de top van de berg. Hier spreiden we onze handdoekjes uit en laten de volledige rust in combinatie met het zicht op de omliggende bergen op ons inwerken. Gevoel van complete vrijheid daalt op ons neer. Wat is dit mooi. Wat een fijne manier om vakantie te vieren.
We hebben wel vaker op vakanties wandelingen gemaakt in de natuur, maar niet op deze manier. We hebben niet eerder delen van wandelroutes gevolgd of via onverharde paden of in dit geval weilanden, de top van een berg beklommen, maar het is echt heel erg leuk om te doen. Pas nu begrijp ik de mensen die op wandelvakantie gaan.
Helaas zijn we pas te laat op de dag op pad gegaan, hebben we geen eten en drinken bij ons, anders hadden we hier uren kunnen zitten.

                
Ik ben nog iets hogerop geklommen, dan waar we zaten om de kalkstenen goed te kunnen bekijken. De kalkstenen bestrating, zoals ik dat op foto’s wel heb gezien, hebben we niet gevonden, maar dat maakt ook helemaal niet uit. Deze wandeling, dit uitzicht en vooral de rust om ons heen, is echt de moeite waard. Dit is echt genieten. Hier kom je van tot rust. Dit zou Lesley ook mooi hebben gevonden. We sturen nog wat foto’s om hem te laten weten waar we zijn en dit een klein beetje met ons te delen. Zo is hij er toch een beetje bij (wel dubbel natuurlijk, want of hij hier nu op zit te wachten terwijl hij druk aan het studeren is?). Ik vind het wel bijzonder dat dit tegenwoordig kan. Waar je ook bent, je kunt toch contact hebben. Zelfs op een vrij afgelegen plek boven op een berg.
Ook op onze weg terug naar beneden genieten we nog volop. Dit is gemakkelijker lopen en we hebben nu echt het zicht op het dal waar we vandaan komen en de bergen aan de andere kant. We lopen rustig om nog even de laatste momenten in Noord Engeland volop te ervaren en de beelden tot ons te nemen. Als Engeland al zo mooi is, wat zullen we dan in Schotland treffen? Daar zijn onze verwachtingen eigenlijk nog hoger van.
Beneden aangekomen bij het tuinhuisje, zien we het hek openstaan en ook de deur van het tuinhuisje staat open. Er is niemand. We besluiten toch even te gaan kijken en zien dan in het tuinhuisje dat hier een waterkoker staat, een koelkast is en er hangt een briefje met wat alle verschillende dranken en versnaperingen kosten. Op het tafeltje staat een potje met geld en er ligt een schrift, waarin de verschillende wandelaars die hier langs gekomen zijn,  wat schrijven. Er zijn vandaag al zes wandelaars (of groepjes) langs geweest, die iets genuttigd hebben. Wij zijn blij verrast. Wij kennen dit helemaal niet, maar mensen die vaker een wandelroute lopen, zijn hier vast wel van op de hoogte. We pakken wat te drinken uit de koelkast, met daarbij ook een lekkere koek, stoppen wat extra geld in het potje en schrijven een kort stukje in het schrift. We nemen plaats op het terras om te eten en drinken. Wat een aangename verassing,  … en dat dit zo kan.

                
Dit was één van onze ervaringen tijdens onze vakantie. Een wandeling om met veel plezier aan terug te denken en wat er ook voor zorgt dat ik weer even helemaal terug ben in die serene rust, mooie omgeving en het gevoel wat ik daarbij had. Gelukkig hebben we veel foto’s en filmpjes gemaakt om ook gemakkelijk weer in deze sfeer te komen.
We hebben ook ongelofelijk veel geluk gehad met het weer. Schreef ik in mijn blog over ‘Vakantieplannen’ nog:  ‘Ik hou van lekker weer en in zomerse kleding rondlopen tijdens de vakantie. Of dat dit jaar ook echt zal lukken …’ Nou dat is echt wel gelukt. We hebben twee weken lang mooi weer gehad, zowel in Engeland als Schotland, wat heel uitzonderlijk is. Dit hebben we dan ook veelvuldig gehoord van de lokale bevolking  in Engeland en Schotland.

Vakantieplannen

           

Terwijl buiten de sneeuw naar beneden dartelt, ben ik bezig met mijn blog over vakantieplannen. Een wintersportvakantie is dan misschien eerder waar je aan denkt, maar dat is niet aan mij besteed. Ik wil mijn zomervakantie niet inleveren voor een weekje wintersport. Ik hou van lekker weer en in zomerse kleding rondlopen tijdens de vakantie. Of dat dit jaar ook echt zal lukken …

Na een hectische periode van hard werken, onzekerheid, er min of meer alleen voor staan op het werk, heb ik behoefte aan ontspanning en afleiding. Voor mij is dat vaak me ergens anders op storten. Iets leuks, een leuk vooruitzicht of iets waar ik me volledig door kan ontspannen. Schrijven is zoiets, maar ook het maken van vakantieplannen. En daar ben ik de laatste tijd druk mee bezig geweest. Afgelopen jaar heeft mijn collega haar vakantie om moeten gooien, omdat ik langer kon blijven werken op mijn tijdelijke werkplek. Ik had al een vakantie geboekt, zij nog niet, dus heeft ze haar vakantieweken gewijzigd, wat inhield dat ook haar man deze moest wijzigen en de werkende kinderen, maar het was gelukt. Ze gaf toen wel gelijk aan dit jaar wel graag de 1^e drie weken van de zomervakantie vrij te willen en ik heb daar direct mee in gestemd (ook met het idee dat ik hier waarschijnlijk toch niet meer zou werken). Direct na de zomervakantie vroeg Joops directe collega of hij het komende jaar weer de laatste 3 weken van de zomervakantie vrij kon krijgen. Hij wilde het chalet waar ze net waren geweest, weer vastleggen voor het komende jaar. Er ging nog wel even door ons heen, dat dit eigenlijk niet zo handig was, maar gezien ik er nog steeds van overtuigd was dat de collega die ik tijdelijk verving, wel terug zou komen, hebben we hier niet moeilijk over gedaan.
Echter, nu ik een vaste baan heb en we vakantieplannen willen maken, bedenken we dat we eigenlijk niet in de schoolvakantie weg kunnen. We kunnen in die periode niet tegelijk vakantie nemen. Voor Sylvain maakt dit niet uit, hij zit niet vast aan schoolvakanties. Lesley echter wel, maar gaat hij nog wel mee op vakantie? Hij kan hier nog niet echt iets over zeggen, maar kunnen we hierop wachten?

Dit jaar wordt er weer een Meeting in Manchester georganiseerd en dit keer pas eind juni. Joop wil altijd al graag een keer naar Schotland en zo ontstaat het idee om onze vakantie te koppelen aan het weekend Manchester. We zijn er dan toch al. Het is al bijna vakantietijd en als Lesley niet mee gaat kunnen we weg wanneer wij willen. Bij het zoeken in reisgidsen en op internet, zien we ook hele mooie gebieden in Engeland. We zijn dan wel in London, Birmingham en Manchester geweest, maar veel meer van Engeland hebben we nog niet gezien. Vorig jaar in Canada, hebben we ook op drie verschillende plekken gezeten en dat is ons best bevallen. We besluiten om na Manchester (dit keer gaan mijn ouders ook mee, dus hoeft Lesley niet alleen terug) naar het Noorden te reizen en iets te zoeken in de buurt van het Lake district en van hieruit verder te reizen naar Schotland. We willen graag een stukje van de Schotse Hooglanden bekijken, maar ook de steden Glasgow en Edinburgh spreken ons aan.
Uren ben ik aan het zoeken naar een geschikte omgeving en daar struin ik alle huizen af die er te huur zijn. Ik merk dat we na al onze vorige ervaringen, toch wel wat eisen hebben. Het liefst willen we een huis op een plek met een geweldig uitzicht, wat ons betreft mag het best wat afgelegen zijn, als er in de omgeving maar wel iets te doen is. Binnen hoeft het niet heel groot te zijn, maar mocht het weer slecht zijn, dan moeten we ons hier wel kunnen vermaken. We willen niet te veel tijd kwijt zijn aan huishoudelijke rompslomp, dus een wasmachine en vaatwasser zijn welkom en een plek om lekker te koken. Het liefst ook nog een tuin. Bij voorkeur groot, maar gezien de kans op mooi weer in Engeland en Schotland minder groot is als in Italië en Zuid Frankrijk, is dit misschien wel minder belangrijk.
Ik vind een aantal mooie huizen, waar we twee uitkiezen. Onze eerste keuze in Schotland, is net geboekt voordat wij daadwerkelijk boeken. Ik baal hier best van. Had ik maar eerder gereageerd. Van de eigenaren van het huis in het Lake district, die echt op een geweldige plek zit met een supertuin, waar we ons al helemaal zien ‘wonen’, horen we helaas niets terug, dus dat wordt verder zoeken. In Schotland vinden we een huis op een vrij verlaten plek. We kiezen er daarom voor om in Engeland te gaan voor een huis in een klein dorp. We hebben nog even overwogen om iets te zoeken op een klein soort camping. Is voor Sylvain misschien wel leuk, nu Lesley niet mee gaat. Maar vindt hij nog wel aansluiting met andere kinderen? En dàn moeten we de hele dag achter ‘een kind van 17’ aan lopen. Het is maar de vraag of die andere kinderen dat leuk vinden. We kiezen toch voor het eerste.
Heerlijk zo huizen kijken, de omgeving bekijken om te zien waar we naar toe willen. Er is een hoop mooie natuur, met rustige plekken, dat is wel nodig voor Sylvain als we daarnaast ook wat steden willen bezoeken. Ik heb er helemaal zin in.
Enthousiast geworden van het huizen zoeken, ga ik eens in Denemarken kijken. We hebben min of meer met Lesley afgesproken dat we verderop in het jaar nog met hem een weekje weg willen. In eerste instantie willen we naar het huis in Zuid Frankrijk waar we 2 jaar geleden ook zijn geweest. We willen graag nog een keer terug naar die mooie plek met lieve mensen. Echter, de afstand is voor een week toch wel ver en gezien het de bedoeling is dat we met zijn vijven gaan, is dat best krap in de auto, zo’n afstand. We hebben daarom bedacht om dan maar naar Sauerland te gaan of een andere plek in Duitsland op zo’n 5-6 uur rijden. Maar in die tijd kunnen we ook in Denemarken zijn. Nooit eerder zijn we daar geweest en heel eerlijk gezegd weet ik ook weinig van het land. De huizen hier zijn helemaal niet zo duur om te huren. Zo stuit ik op een gegeven moment op een geweldig huis, een huis midden in de duinen op een paar honderd meter van de zee. Vanuit het huis stap je min of meer zo het strand op. Het huis is groot genoeg voor 5 personen en mocht het niet warm zijn buiten, kunnen we hier binnen ook prima vertoeven. Ik kijk nog wel verder, maar vind niks meer leuk. Ik heb helemaal nog geen idee of de omgeving waar dit huis staat wel leuk is, maar dit is echt mijn droomhuis. Ik ben wel vaker op zoek geweest naar een huisje op het strand aan de Noordzee in Nederland voor een lang weekend of eventueel een week. Deze zijn echter maar klein en eigenlijk niet te betalen. En dan vind ik hier zomaar een geweldig mooi, groot huis, met uitzicht op de duinen vanuit de kamer en het strand op een steenworp afstand. Gelukkig ziet ook de rest dit wel zitten en zo hebben we in korte tijd voor mijn gevoel drie vakanties geboekt.

                    

Het duurt nog even, maar ik kan me er nu al op verheugen. De voorpret is al erg leuk. We hebben echt iets om naar uit te kijken, zeker tijdens deze donkere, natte en koude dagen.

Water, meren, zee en … (Niagara) Falls

          

Ik hou van water, al ben ik geen watersporter. Ik ben gek op het geluid van de zee. Het geluid van het klotsende, kolkende water maakt me rustig. Op de één of andere manier komen we in de vakantie ook altijd wel ergens bij water terecht. Meestal zijn we er niet echt naar op zoek, maar in welke (grote) stad we ook lopen, we komen steevast bij een grote rivier uit, waar we heerlijk langs wandelen. We houden van de drukte van de stad, maar genieten ook van de rust en de sereniteit dat het stromende water met zich mee brengt. Er is altijd wel wat te zien. In Parijs hebben we langs de Seine gelopen, in London langs de Theems, in Tsjechië bij de Donau, in Florence bij de Arno en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook het kletsende water bij watervallen trekt mij aan. In Kassel heb je een waterspel wat in de zomermaanden wekelijks op een vast tijdstip in gang wordt gezet. Een immense watermassa volgt zijn weg van boven naar beneden via verschillende wegen en zorgt voor mooie watervallen, een heus spektakel om te zien. In Italië hebben we de kunstmatige waterval de Marmore bezocht, ook een geweldig spektakel. Ik kan echt genieten van het geluid wat het vallen van het water met zich meebrengt. In Passau komen drie rivieren samen, wat er toe leidde dat toen wij er waren de rivieren nogal buiten hun oevers traden. Niet leuk voor de stad, maar wij vonden het wel een belevenis om mee te maken. En in New York was Manhattan volledig omgeven door water. Hier hebben we op meerdere plekken onze rust gevonden bij het water. Helaas is het ons niet gelukt om, op het moment dat we in New York waren, ook de Niagara Falls te bekijken. Dit bleef echter een wens en dit jaar hebben we deze wens in vervulling kunnen brengen. Na een aantal dagen in Toronto hebben we onze intrek genomen in een huis in Hamilton. Op het moment van boeken niet wetende dat dit een stad is met meer dan 100 watervallen.

                        

Als we in Hamilton zijn aangekomen, ga ik op de site van Hamilton Waterfalls op zoek naar een mooie waterval die we kunnen gaan bezoeken. Er zijn meer dan 100 watervallen in deze stad, deze kunnen we natuurlijk niet allemaal bekijken. Maar wat zijn dan de mooiste? Ik ga maar af op de foto’s die ik zie en bekijk welke een beetje goed bereikbaar zijn. Met mijn zere knie kan ik geen hele klimpartijen maken. Wel jammer, want de meeste watervallen zijn met de auto alleen aan de bovenkant te bereiken, terwijl ze er van beneden toch het mooist uitzien. Een aantal mag je momenteel ook niet beneden bezoeken. Er schijnen jaarlijks in deze tijd nogal wat ongelukken te gebeuren bij de watervallen. Uiteindelijk zoeken we er drie uit. De eerste, Devil’s Punch Bowl, zoeken we uit vanwege de mooie kleuren in de lagen van de rotswand. Ergens in mijn achterhoofd weet ik dat ik gelezen heb dat bij deze waterval de hoeveelheid water per seizoen kan verschillen. Op dit moment heb ik daar niet meer aan gedacht. De waterval bevindt zich bij het uitzichtpunt van Hamilton, vanwaar je over de stad heen kijkt en bij mooi, helder weer ook de contouren van Toronto kunt waarnemen. Helaas is het op dit moment geen helder weer en kunnen we de contouren niet zien. Wel genieten we van het uitzicht over de stad. Geen echt mooie stad, maar het is altijd leuk om de wereld van bovenaf te bekijken. De waterval kunnen we vanaf hier nog niet zien. Er staan teveel bomen voor. Ook horen we het kletterende water (nog) niet. We lopen een stukje verder en zien dan de rotswand achter de waterval. Deze ziet er inderdaad erg mooi uit, met de verschillende kleuren lagen in de rotswand. Maar waar is nu de waterval? Ik zie alleen wat zand opstuiven, denk ik, maar dit blijkt het beetje water te zijn wat er op dit moment uit deze waterval druppelt. Dit is wel een beetje teleurstellend, een waterval zonder water. Die middag komen we er niet meer aan toe om nog een andere waterval te bezichtigen. Het water wat we bij de waterval niet zien, komt later die middag plotsklaps met bakken uit de lucht vallen. We moeten de auto zelfs even aan de kant zetten, omdat we niets meer zien.
                        

De volgende dag lukt het wel om de volgende waterval op het lijstje te bezoeken, de Albian Falls. Hier hebben we meer geluk. Er klettert een hoop meer water vanaf deze waterval naar beneden, misschien wel geholpen door de enorme regenbui van gisteren, maar deze waterval komt ook vanuit een rivier. Een mooie waterval in een schitterend natuurgebied. We zijn echter niet de enigen, die hier een kijkje komen nemen. Bij deze waterval mag je op dit moment niet aan de voet komen, echter als we bij de waterval aankomen, zien we ontzettend veel mensen beneden bij de waterval en in de waterval staan. Er loopt een pad door het bos, zou je dan toch op een veilige manier bij de waterval kunnen komen? Net als een heleboel andere mensen, lopen we het pad af, niet wetende waar we uit zullen komen. Van de andere kant zien we ook allemaal mensen komen. Het pad gaat echter niet echt omlaag, dus we vragen ons af of we uiteindelijk wel beneden komen, toch lopen we stug door. We zijn niet de enigen. Niemand weet waar het pad heen leidt. Het is overigens wel een leuke weg door het bos en daar genieten we van. Uiteindelijk komen we, nadat we nog langs een andere waterval, de Buttermilk falls waar op dit moment ook weinig water uitkomt, bij een parkeerplaats van waar mensen in tegengestelde richting naar de Albian Falls lopen. Daar ging het pad dus heen. We lopen maar weer terug en genieten van het mooie natuurgebied en uiteindelijk nogmaals van de waterval, waarvan de schoonheid toch wel verstoord wordt, door de vele mensen die er zo nodig in moeten gaan staan.
Inmiddels is Sylvain voldoende opgeknapt, zodat we de volgende dag ‘eindelijk’ onze reis naar de Niagara Falls kunnen maken. We zien er naar uit, zijn zo benieuwd of deze watervallen daadwerkelijk zo adembenemend zijn, als wordt beweerd. We willen het graag met eigen ogen aanschouwen.
We rijden in de ochtend eerst naar Niagara on the Lake, dit moet ook een mooie plaats zijn met veel geschiedenis en vanaf hier kun je een leuke route rijden richting de Niagara Falls. Hier woont volgens mij wel het ‘rijkere’ volk. Het is een groot wijngebied. We worden omgeven door mooie, dikke auto’s en vele cabrio’s. De mannen kijken hun ogen uit.
Onderweg werpen we nog een blik op de kolkende Niagara River en merken dat we al aardig in de buurt zijn van de Niagara Falls. Boven ons vliegen de helikopters af en aan met toeristen die vanuit een helikopter het natuurgeweld willen aanschouwen. Wij vervolgen onze weg, inmiddels is het aardig bewolkt geworden, dat was toch niet de voorspelling? Even later rijden we Niagara in. Wat een drukte. Voordat we de auto daadwerkelijk ergens gaan parkeren, willen we nog even alvast vanaf de Rainbowbridge de watervallen aanschouwen. Je mag deze brug tussen Canada en Amerika wel lopend betreden. Op het eerste stuk zijn de parkeerplekken al vol, vele auto’s achter ons rijden gewoon door. Er zal verderop nog wel een parkeerplek zijn, denken wij, dus we rijden er achter aan en belanden op de weg naar Amerika en kunnen niet meer terug. We hebben elkaar er nog zo voor gewaarschuwd, dat we ervoor moeten zorgen dat we niet in Amerika terecht komen, want we hebben geen visum en nu gebeurd het toch. We hebben geen andere keus, we moeten door de douane en leggen hier de situatie uit. Flagholes, worden we genoemd. Na wat gedoe, kunnen we gelukkig terug naar Canada, waar we besluiten de auto maar gewoon op een betaalde parkeerplaats te zetten en vanaf hier te gaan lopen. Maar … we hebben al wel onze eerste blik op de watervallen kunnen richten.
Vanaf de parkeerplaats komen we eerst in het kermisachtige gedeelte, waar o.a. een groot reuzenrad staat met uitzicht op de watervallen. Het is een drukte van belang, maar wel een gezellige drukte. We aanschouwen dit gebied en lopen samen met velen richting de boulevard, vanaf waar je een mooi uitzicht hebt op zowel de Amerikaanse watervallen als de Canadese watervallen.
                        

Hier aangekomen zijn we gelijk alle drukte en het gedoe van daarnet vergeten, ook al lopen we nog steeds midden in een mensenmassa. Wat een geweldig uitzicht heb je hier al op de watervallen en op dit moment zijn we er nog helemaal niet zo dicht bij. De Amerikaanse watervallen zijn het dichtst bij ons en we lopen in ruim 2 uur tijd richting de Canadese Watervallen, onderwijl stoppend, genietend van ons uitzicht, foto’s en filmpjes makend, het is echt geweldig en het wordt steeds mooier naarmate we dichter bij de watervallen komen. De lucht betrekt ondertussen wel en we worden op een gegeven moment ook nat. We denken dat het de regen is, maar het blijkt een combinatie te zijn van regen en de waterdamp die vanaf de Canadese watervallen onze kant op komt. Een stukje verderop is het namelijk helemaal niet zo nat. We genieten echt van wat we zien. Dit kan ik niet omschrijven, dit moet je gewoon zelf aanschouwen en beleven. Alle drukte om ons heen vernemen we niet eens. De sfeer is heel gemoedelijk. Iedereen is hier met hetzelfde doel, intens genieten van dit geweldige natuur spektakel.
Aan de overkant, de Amerikaanse kant, zien we ook veel mensen staan. Zij kunnen echter de watervallen niet vanaf de voorkant bekijken, maar kijken vanaf hun plek alleen maar op het stuk waar de watervallen naar beneden donderen. Ook een heel mooi gezicht, dit zien wij uiteindelijk ook bij de Canadese watervallen, maar ik snap nu wel waarom er gezegd wordt dat de watervallen vanaf de Canadese kant mooier zijn. Ik ben blij dat we ze vanaf deze kant kunnen aanschouwen. Waren we hier twee jaar geleden geweest, dan zouden we aan de andere kant staan.
We hebben hier uren rondgelopen. Denk dat we er om een uur of vier waren en rond tien uur zijn we teruggelopen naar onze auto. Ook bij het vallen van de duisternis, is het een heel spektakel om te zien.

                        

Van alle wateren, die ik tot nu toe heb gezien, is dit toch wel één van de mooiste belevenissen. We zouden er nog uren naar kunnen kijken. Bij het weglopen, kijken we ook steeds nog even over onze schouder om het natuurgeweld nog even te kunnen zien. Het is echt een fantastische ervaring.
Ondanks dat we de drukte en alle andere mensen die hier aanwezig waren, niet vervelend vonden, vind ik het eigenlijk toch wel jammer, dat zo’n mooi natuurgebied, niet meer midden in de natuur ligt. Er is zoveel omheen gebouwd. Dat maakt het toch iets minder mooi.
(Bij de derde waterval in Hamilton, de Tiffany Falls, die we wilden bezoeken,  zijn we overigens niet meer geweest. Deze zou helemaal in het niet vallen na ons bezoek aan de Niagara Falls).

Wilde dieren

Voor mijn gevoel ben ik nog nooit zo aan vakantie toe geweest als dit jaar. Dit zal ik vast vaker hebben gedacht, maar het was best een lang jaar. Na onze vakantie vorig jaar startte ik met een tweede tijdelijke baan, waardoor ik drie maanden lang fulltime werkte op twee verschillende werkplekken, die beiden nieuw voor me waren. Vanaf december werden dit drie hele dagen, maar met de reistijd van twee keer een uur, waren het wel lange dagen. Eigenlijk zou ik hier tot eind maart werkzaam zijn, maar gezien degene die ik vervang, onbetaald verlof heeft genomen tot het einde van het jaar, kan ik zolang blijven. Ik heb een 0-uren contract en dus geen vakantiedagen en ben daarom maar doorgegaan, zonder vrije dagen op te nemen. De laatste weken ging ik echter wel merken dat dat toch niet zo handig is. Wat heb ik uitgekeken naar de vakantie. Heerlijk bijna drie weken weg naar een land waar we anders niet zo gauw naar toe zouden gaan.
Dit jaar is er weer een Meeting in Toronto waar ouders van en kinderen met NCBRS samen komen. Twee jaar geleden wilden we al graag naar de Niagara Falls, toen we naar New York gingen, maar gezien ik destijds vanwege een tijdelijke baan, niet eerder met vakantie kon en Lesley twee weken later al weer moest starten met school, was er eigenlijk niet voldoende tijd. Het bleef een wens, dus hebben we dit jaar besloten om naar de Meeting in Toronto te gaan en hieraan onze vakantie vast te koppelen.

Het is zes uur in de ochtend, ik lig al 2 uur te draaien in mijn bed, ik kan de slaap echt niet meer vatten en stap daarom maar uit bed. Het zal wel het tijdsverschil zijn en daarnaast merk ik dat ik nog niet helemaal in de vakantiemodus zit. De stress van het laatste jaar zit nog volop in mijn lijf. Gisteren zijn we aangekomen in Toronto. Om 9.40 uur vertrok ons vliegtuig vanuit Amsterdam, om half 12 (plaatselijke tijd) kwamen we aan op het vliegveld van Toronto. Daar was het even zoeken naar onze taxi, maar die was al met al toch redelijk snel gevonden. Tijdens de rit maken we kennis met een deel van Toronto. We zien van veraf al de CN Tower, komen langs een voetbalstadion en daarna ook langs het Hockey/Basketbal stadion en het Honkbalstadion. Dit zijn veel populairdere sporten hier in Canada dan voetbal. De taxichauffeur vertelt ons het één en ander over Toronto, de sporten hier, komt zelf uit Iran en houdt meer van voetbal dan de populaire sporten hier. We hebben een gezellige rit en rond half 2 worden we netjes afgezet bij ons appartement, waar we de eerst drie dagen zullen verblijven. We kunnen er echter pas om 3 uur in, er is geen 24-uurs service en we kunnen de mensen telefonisch nog niet bereiken. We zien aan het einde van de straat een park en besluiten om hier maar te gaan zitten met al onze koffers.
Het park is niet groot, er staan helaas geen bankjes in de schaduw (het is namelijk best warm) en als we zo om ons heen kijken, zitten en lopen hier alleen maar zwervers. Even vragen we ons af waar we in vredesnaam terecht zijn gekomen. We gaan zitten op een verhoogde rand, kletsen wat en kijken om ons heen. Zien we dat goed? Ja hoor, daar springt een eekhoorntje de boom in. Net als in London en New York, lopen hier de eekhoorntjes ook los rond in het park. Het is dit keer een donkerbruin tot zwart exemplaar. Leuk om te zien. Ook later op het binnenplaatsje bij ons appartement zien we de eekhoorn weer lopen en de bomen inschieten. Toch wel wonderlijk zo in een drukke stad. Ons appartement zit niet aan de straatkant, waar het er ook niet al te sjofel uitziet, maar als we door de voordeur komen, onder het gebouw door, komen we via een kleine trap op een binnenplaatsje waar verschillende appartementen aan grenzen. Het ziet er leuk en netjes uit. Er zijn wat verschillende zitjes, beplanting en bomen. Om de appartementen heen zijn andere appartementen, wat meer hoogbouw. Dit ziet er leuk uit. Hier gaan we ons wel drie dagen vermaken.
Ik kijk nu (6 uur ’s ochtends) naar buiten en zie dat de stoepen nat zijn. Regent het? In de voordeur zit glas waar je niet heel goed doorheen kunt kijken, dus ik open de deur. De straten zijn inderdaad nat, maar dit komt omdat er gesproeid wordt bij de planten op het binnenplaatsje. Gelukkig, geen regen. Terwijl ik zo naar buiten sta te kijken, hoor ik wat ritselen in de struiken en in mijn ooghoek zie ik ineens wat de boom in schieten. Zou dit weer een eekhoorntje zijn? Het leek wel wat groter dan een eekhoorn. Met mijn ogen speur ik de boom af, het dier springt vanaf de boom op de schutting en komt mijn kant uit. Ik weet niet wat ik zie, zie ik dit echt goed? Het lijkt wel een wasbeer. Ik bedenk me niet en zoek heel snel mijn camera. Dit moet ik vastleggen, want anders geloven de anderen me vast niet. Het lijkt wel of het diertje erop gewacht heeft, hij laat zich door mij fotograferen en ondertussen komt er nog een wasbeertje over de schutting aan lopen. Jeetje, wat bijzonder. Ik weet dat er veel dieren hier in Canada rondlopen, die we bij ons niet vrij in de natuur tegenkomen. Toch verwacht je niet dat je in een grote stad als Toronto zomaar een wasbeertje, wat zeg ik, twee wasbeertjes in de binnentuin spot? Ik ben echt helemaal blij, wat een bijzondere ervaring. Het lijkt wel alsof er direct al een deel van de stress van me afvalt.

De wasbeertjes blijven helaas niet lang zo op de schutting zitten. Ze zijn al gauw weg. Als ik geen foto’s had gemaakt, dan geloofde ik het misschien zelf wel niet, maar het is toch echt waar. Gelukkig heeft Lesley een dag later ook nog één van de wasbeertjes bij ons op de schutting zien zitten en Joop zag hem in een flits. Helaas heeft Sylvain de wasbeertjes niet met eigen ogen kunnen aanschouwen. Dat had hij zo graag gewild. Hij vroeg ons zelfs of we hem wakker wilden maken als we wel weer een wasbeertje zagen (ze lieten zich namelijk alleen zien in de vroege ochtend of laat in de avond). Een bijzondere ervaring, ik ben benieuwd of we nog meer wilde dieren zullen zien tijdens onze vakantie in Toronto of straks in Hamilton.
(Geschreven op 4-8-’17)

Kort maar krachtig

           

Terwijl ik naar buiten kijk, waar de regen nog steeds met bakken naar beneden komt, bedenk ik me wat een mazzel we toch hebben gehad.De laatste jaren hebben we ons moeder-dochtersweekend in de maand november gehouden. Dat was gemakkelijk, omdat we dan direct gezamenlijk de Sinterklaasinkopen konden doen. Sinds vorig jaar vieren we geen Sinterklaas meer, dus dat is nu niet meer nodig.
Het voorstel was nu om in september, het weekend van de week dat mijn ouders de chalet in Callantsoog kunnen huren, met zijn drieën ons weekend weg in Callantsoog door te brengen. Op zich prima. Ik hou van de zee, vorig jaar zouden we eigenlijk al naar zee, maar is dit door omstandigheden niet gelukt. Dit jaar weer aan zee, spreekt me dus wel aan. In september is daarnaast de kans groter op mooi weer. Het weekend is echter wel heel erg vlot na onze zomervakantie. Sinds juni ben ik gelukkig weer tijdelijk aan het werk en daarnaast nog druk aan het solliciteren. Ik kan dus niet vooraf zeggen of ik de vrijdag al wel weg kan. Vlak voor onze vakantie is het me gelukt om naast mijn tijdelijke baan, nog een andere tijdelijke baan te bemachtigen, wat inhoudt dat ik nu vijf dagen in de week werk en het niet kan maken om direct de tweede week al een dag vrij te nemen. Dus we kunnen pas vrijdag na het werk weg. Het weekend na mijn eerste volle week, met weer veel nieuwe indrukken, realiseer ik me dat we het volgende weekend al weggaan. Het is mijn beurt om te rijden, echter heb ik in de vakantie, door het wandelen in de heuvels weer last van mijn knie gekregen, wat met vijf dagen werken in verpleeghuizen waar veel gelopen wordt, nog niet echt beter wordt. Autorijden gaat niet zo lekker, met name als ik veel de koppeling in moet trappen. Eigenlijk zie ik het niet zitten om na een dag werken, waarbij ik ook nog twee keer een uur moet autorijden, nog naar Callantsoog te rijden. Wat nu? Moeten we het maar afblazen?
Gelukkig wil Bianca wel rijden, maar niet in onze auto. Haar man heeft hun auto zondag nodig, dus besluiten we uiteindelijk maar een kort weekend te gaan. Vrijdagavond heen en zaterdagavond weer terug.

                

Rond zes uur vertrekken we richting Callantsoog. De hele week is het weer lekker geweest en ook nu is het nog mooi. De voorspellingen zijn door de week heen wel wat wisselend voor het weekend, maar het lijkt er nu op dat het wel mooi weer wordt. Halverwege de rit begint het echter te sputteren, de lucht betrekt steeds meer, het sputteren gaat over in regen, dat is toch eigenlijk niet de bedoeling.
Als we bij de camping aankomen en uit de auto stappen, is het best fris. We zien de mensen op de camping nog wel allemaal in zonnige kleding lopen, dus het is hier wel mooi weer geweest. Op dit moment voelt het echter niet zo aangenaam. Ik heb helemaal geen dikke kleding meegenomen. Gelukkig nog wel een jas.  Nou ja, we laten ons niet zo snel uit het veld slaan.
We halen direct bij aankomst een patatje en nestelen ons daarna voor de tv in ons chalet. Dat het nu geen mooi weer is maakt niets uit. We zijn toch niet van plan om vanavond nog wat te doen. We kijken gezellig tv, kletsen lekker bij en gaan natuurlijk veel te laat op bed.
De volgende ochtend ben ik bij tijds wakker, als ik naar buiten kijk zie ik een stralend blauwe lucht. Yes, het is mooi weer. Daar heb ik nu echt zin in. Gezien ik met mijn knie niet zoveel kan lopen, hebben we al besloten dat we dit keer geen dag gaan winkelen in een naburige stad. Het lopen van de camping naar het strand is ook te ver, dus we besluiten om fietsen te huren, per fiets de omgeving te verkennen en verder gewoon lekker op het strand te gaan zitten en genieten van de zee.
We fietsen naar het eerstvolgende dorp, 3 km verderop en gaan hier richting strand. De zon voelt lekker op onze huid, er staat wel een aardige westenwind, maar niet te. Gewoon lekker. Bij de eerste de beste strandtent willen we beneden in het zand gaan zitten, maar deze strandtent heeft buiten het afgeschermde terrasgedeelte nog een stuk ervoor waar je lekker kunt zitten met uitzicht op het strand en de zee. We installeren ons hier. Het bevalt zo goed, dat we tot ver in de middag heerlijk zitten te genieten van het uitzicht, lekker bijkletsen, koffie drinken en heerlijk lunchen. Eigenlijk is dit wel heel ontspannen zo. Heel anders als anders, maar het bevalt onze alle drie prima.
Rond half 3 besluiten we toch nog maar verder te fietsen, het heeft niet zo heel veel zin meer om nog naar een ander dorp te fietsen. Tussen de landerijen, met uitzicht op de duinen, fietsen we terug naar Callantsoog, waar we nog eventjes gaan winkelen in het dorp. Het ene moment schijnt de zon volop, maar af en toe trekt er ook een wolkendek over ons heen. Je merkt direct een verschil in temperatuur, maar echt koud is het niet. Wat een heerlijk dag.
Rond zes uur komen mijn vader en Sylvain in Callantsoog. Sylvain zal de rest van de week samen met opa en oma hier verblijven en hij heeft er zin in.Samen gaan we nog even lekker eten op het strand en Sylvain en ik gaan nog  pootje paden. De lucht is inmiddels wel een stuk donkerder geworden, er komen af en toe wat spetters uit de lucht, het is vloed en de zee is aardig wild. Dit weerhoudt ons er niet van om nog even met zijn tweeën met onze voeten in het water te staan. Genieten.

                 

We drinken nog gezellig koffie met z’n allen in de chalet. Delen onze verhalen over het weekend met mijn vader. Sylvain installeert zich inmiddels in zijn slaapkamer. Spullen op zijn plek, etc. Hij vindt het wel gek dat ik de vorige nacht in ‘zijn’ bed heb geslapen. ‘Ga jij zo weg? En blijf ik hier?’ Even kijkt hij mij wat vertwijfelt aan. Het is voor hem ook wel een gekke situatie, maar hij heeft er wel heel erg veel zin in. Ik breng hem naar bed, we knuffelen nog even en dan is het goed.
Terwijl wij onze belevenissen van deze dag nog even in het schrift vastleggen, begint het ineens heel hard te regenen. O jee, wij moeten nog op de fiets naar de auto en daarna terug naar huis. Hebben we net te lang gewacht? Gelukkig wordt het nog even droog. Snel fietsen we naar de receptie. Zetten onze fietsen daar neer en nemen afscheid van ons mamsje, die ons nog even uitzwaait, maar dan snel terug gaat naar het chalet, voordat de bui weer losbarst.
Het was een kort, maar heerlijk weekend. Volgend jaar willen we hier graag weer naartoe, maar dan langer. Gewoon weer lekker op de fiets de omgeving verkennen, chillen op het strand en geen hele dagen meer winkelen. Dit was heerlijk!

Leven als een God in Frankrijk!

            

Ik zit heerlijk in alle rust voor ons huis in Frankrijk. Op de achtergrond kraait een haan, ook al is het inmiddels 11 uur in de morgen. Verder is het stil om me heen. Af en toe hoor ik iemand lopen, heel af en toe rijdt er een auto voor ons huis langs, maar verder heerst hier rust. De zon voel ik voorzichtig op mijn hoofd branden. Net zat ik nog in de schaduw, maar inmiddels begin ik een beetje in de zon te zitten. De temperatuur is heerlijk, het windje wat ik zo nu en dan even over mijn huid heen voel blazen, is welkom. Vakantie, … echt genieten.

                 

We zijn inmiddels ruim een week op onze vakantiebestemming, een mooi huis in Frankrijk ‘Sous les deux arbres’. Gezien ik vanuit het werk, na nog een korte nacht slaap, direct richting Frankrijk ben gegaan samen met mijn gezin en het gezin van mijn tante, heeft het even geduurd, voordat ik echt het vakantiegevoel begon te krijgen.
De eerste dagen was Sylvain niet lekker, waardoor we nog niet veel weg konden gaan. Eenmaal beter, werd manlief ziek, dus deze dagen van de vakantie hebben we voornamelijk bij het huis doorgebracht, waar we liefdevol zijn ontvangen door de eigenaren van het huis, die tevens onze directe buren hier zijn. Buren die het niet erg vinden dat onze jongste zoon regelmatig even bij hen binnen loopt. Als we hem kwijt zijn dan zit hij daar aan de thee of een broodje hotdog.
Het is geen straf om bij het huis te blijven. Het huis is prachtig met een gezellig zitje aan de voorkant, een leuke eet plek in het tussenstuk en werkelijk een schitterende tuin met een fenomenaal uitzicht op de landerijen achter ons. We zitten vrij hoog en kijken uit op een prachtig dal. Zo’n mooi uitzicht hebben we bij onze vorige huizen waar we de vakantie doorbrachten nog niet gehad. Het verveelt ook niet.  In het weiland achter ons, staan een paar koeien met twee kalfjes. De kalfjes dartelen speels rond in de wei of staan dicht bij hun moeder. Als het te warm wordt, zoeken ze de kleine plekjes met schaduw op en staan daar, dicht op elkaar, zodat ze allemaal uit de zon zijn. Elke dag is het uitzicht weer wat anders, afhankelijk van de stand van de zon, de helderheid van de lucht en of er al dan niet wat kleine of grotere wolken aanwezig zijn of dat er een strak blauwe lucht is. De eerste dagen kwam de wind vanuit het noorden en deze was best nog wel fris. Inmiddels komt de wind vanuit het zuiden en is het aangenaam warm, genieten we van de zon op de heerlijke strandbedjes en is het zwembad een welkome verfrissing als het echt te warm wordt.
                 

’s Avonds genieten we van de zonsondergang, welke ook elke dag weer anders is. Geweldig, daar kan ik geen genoeg van krijgen. We hebben iets verder voor het huis een plek gevonden, waar we de zonsondergang nog mooier kunnen bekijken en fotograferen. Jammer, dat het niet lukt om hetgeen je ziet, daadwerkelijk zo mooi op de foto vast te leggen.
Laat in de avond kijken we sterren; de melkweg is hier goed zichtbaar. Op het hoogtepunt van de sterrenregen, zijn we met zijn allen midden in de nacht bijna twee uur in de tuin gaan liggen om de vallende sterren te aanschouwen. We hebben er vele gezien, de hoeveelheid klopte wel met wat er was beloofd, maar stiekem hadden we eigenlijk op wat spectaculairdere vallende sterren gehoopt. Die hebben we helaas niet gezien.
Geleidelijk aan hebben we ook de omgeving verkend. Je kunt hier heerlijk wandelen, tussen de velden en landerijen. We hebben een leuke markt bezocht in Villefrance-de-Rouergue, een eetmarkt in Sauverterre-de-Rouergue en de mooie stad Albi bezichtigd, waar we als ware toeristen een ritje met een treintje hebben gemaakt.
Gisteren vierden we de tweede verjaardag in deze vakantie. De dag voordat zij zich bij ons aansloten, was de vriend van neef 20 geworden, gisteren is zoonlief 19 jaar geworden. Stonden we vorig jaar nog op het dak van Rockefeller Center, te genieten van het uitzicht over Manhatten, gisteren stonden we op een uitzichtpunt te kijken naar de brug van Millau. Deze brug is de hoogste van de wereld, het hoogste punt is hoger dan de Eiffeltoren. Een mooi ontworpen brug, afstekend in het ruige landschap, al leek hij van boven minder hoog dan de Eifeltoren. Als je eronder staat is de hoogte echt immens.

                 

Terwijl ik dit schrijf, heb ik me verplaatst naar het zitje onder het  afdakje in de achtertuin en geniet ik van het geweldige uitzicht. Een paar dagen geleden hebben we, met een deel van de familie, een workshop Indische hapjes maken gevolgd bij onze buurvrouw. Tijdens het kokkerellen hadden we vanuit hun huis ook dit geweldige uitzicht. We hebben geleerd hoe we roti koekoes, pangsit, martabak en risolles kunnen maken. Het koken werd afgewisseld met het smullen van de heerlijke hapjes, gezellig kletsen met zijn allen en genieten van de inmiddels invallende duisternis met bijbehorende zonsondergang. Wat een bijzondere vakantie ervaring is dit. Met dit alles in mijn achterhoofd, het uitzicht voor me en de leuke, gezellige dagen, die ongetwijfeld nog gaan komen, snap ik de uitspraak ‘Leven als een God in Frankrijk’ beter dan ooit.

Geschreven tijdens onze vakantie op 16 augustus.

Wil je ook zo’n fijne vakantie ervaring? Zie voor meer informatie:
http://www.creatievevakanties.eu/
https://www.gites.nl/vakantiehuizen/midi-pyrenees/aveyron/castelmary/sous-les-deux-arbres-11794
https://www.facebook.com/Sous-les-deux-arbres-421498434547873/?fref=ts

Vakantieplannen en loslaten

             

We weten al bijna twee jaar dat we dit jaar naar Italië gaan met twee families. De kinderen zijn inmiddels zo groot, dat ze ook partners hebben, dus zouden we in eerste instantie met 11 personen gaan. Echter in de tussentijd is de verkering van zoonlief uitgegaan en ook nichtje heeft inmiddels haar verkering beëindigd. Hierdoor wordt het gezelschap kleiner en ineens weet ook niet iedereen meer of hij nu wel of niet mee wil. We willen naar ons huis, waar we in 2012 met drie gezinnen zijn geweest. Een heel mooie plek, waar we het door het verlies van een dierbare net voor deze vakantie, toch iets minder naar ons zin hebben gehad, dan vooraf verwacht.
Het duurt even voordat iedereen weet of hij nu wel of niet mee gaat, maar als dit dan eindelijk duidelijk is, blijkt ‘ons’ huis al verhuurd. We moeten dus opzoek naar een andere vakantiebestemming. Het andere huis van dezelfde eigenaar (waar we in 2007 zijn geweest), blijkt helaas ook al verhuurd en tot mijn verbazing zie ik dat hier inmiddels het opzetzwembad is vervangen door een mooi ‘echt’ zwembad, er is een nieuwe, overdekte zithoek bijgekomen achter in de tuin, wat deze plek nog mooier maakt dan voorheen. Oh, wat jammer dat beide huizen al weg zijn. We hadden zo graag nog een keer naar Bagnoregio gegaan. Mooie herinneringen liggen daar …
Nu moeten we dus op zoek naar wat anders. In eerste instantie zoeken we in Italië, maken een uitstapje naar Kroatië, maar vinden niet echt iets waar we helemaal tevreden over zijn. We merken inmiddels, dat we na het vertoeven in verschillende mooie, vrijstaande, huizen met van alles erop en eraan, best verwend zijn geraakt. Ons eisenpakketje is misschien wel te hoog. Uiteindelijk wijken we uit naar Frankrijk (dat hebben we wel vaker gedaan), waar we vlak voor mindernacht een huis hebben vinden naar ieders tevredenheid (alleen het nette perkje bedekt met steentjes vlak bij het mooie zwembad zie ik met het oog op Sylvain niet helemaal zitten).  Na wat googlen  zien we echter geen goede recensies over de reisorganisatie waar we dit huis kunnen boeken. We gaan er toch nog maar even een nachtje over slapen.

Lesley is ondertussen ook al een paar weken op zoek naar een vakantiebestemming samen met zijn vrienden. Dit jaar gaat hij voor het eerst alleen op vakantie met vrienden. Ik heb niks te klagen. Hij is inmiddels 18 jaar en gaat nu pas alleen op vakantie. Ging ik zelf niet al op mijn 16^e met vriendinnen naar Ameland? Maar Lesley wil niet naar Ameland of een andere plek dichtbij, zij zijn aan het zoeken naar heerlijke zonvakanties in Spanje of de Canarische eilanden. Ik merk dat ik het heel leuk voor hem vind, maar het zelf toch iets minder fijn vind dat ze gaan vliegen (lees: zover weg gaan). Tja, dat heet loslaten, denk ik. Ik weet niet of ik daar wel zo goed in ben.
Hij vraagt ons of we willen kijken naar de optie die zij genomen hebben op een vakantie op Gran Canaria. Vervolgens vergeten we dat weer, waardoor ik er op maandagochtend alleen naar kijk. Prijs is prima. Appartement zou wat beter kunnen naar mijn idee, ik mis goed keukengerei, een waterkoker, maar is dat ook wat zij belangrijk vinden? In hoeverre kan ik me hier nog mee bemoeien? Ik kan het niet laten om ondertussen toch even verder te zoeken en vind wel iets anders in Spanje, maar door andere vliegtijden, is hun verblijf dan een dag korter. In hoeverre willen ze überhaupt dat ik me ermee bemoei? Ik deel daarom Lesley mijn mening mede, maar geef aan dat het hun keuze is. Zij zijn degenen die er vakantie moeten gaan vieren. Ondertussen hebben de jongens zelf al besloten om wel op de optie in te gaan. Prima toch, ik ben blij voor ze, maar denk dat ik er tegen de tijd dat het zover is, toch wel wat moeite mee zal hebben. Herkent iemand dat of denk je nu: ‘Stel je niet zo aan!’.

Intussen hebben we voor onze eigen vakantie verder gezocht in Frankrijk. Op een gegeven moment stuiten we op een mooi, vrijstaand huis, met veel grond en ruimte om ons heen en een geweldig uitzicht.  Het is maandagochtend en de meesten zijn gewoon  aan het werk, dus oom en ik zijn nog even samen verder op zoek. Nichtje is er in het begin nog even bij, maar zij moet ook werken. Eigenlijk maakt het de kinderen verder ook niet zoveel uit, ze vinden het gewoon fijn om met zijn allen op vakantie te gaan.
Bij het zien van dit huis denken mijn oom en ik hetzelfde, niet verder kijken. Dit is het. Ondanks dat het zwembad in dit geval toch een opzetzwembad is, lijkt het ons geweldig. De rest maakt dit wel goed en de prijs is ook een stuk beter als van het huis dat we de dag ervoor gevonden hadden. We kunnen ons eigenlijk niet voorstellen dat dit huis nog beschikbaar is, de site is al een tijdje niet meer bijgewerkt. Eén telefoontje en we weten dat het huis nog vrij is. We zijn het zoeken inmiddels wel ook wel zat (alhoewel ik dit al het begin van de vakantiefun vind), dus dit wordt het.

                

We hebben de vakanties dus inmiddels rond, zowel wij als Lesley en zijn vrienden. Heerlijk vooruitzicht. Nog een half jaar wachten ongeveer, dan kunnen we genieten. Maar ook de voorpret is al erg leuk. Nu kunnen we echt gaan kijken naar waar we heen gaan, wat er in de omgeving is te doen en zien. Ik vraag Lesley of zij al aan het kijken zijn wat ze kunnen gaan doen. ‘Och’ zegt Lesley ‘ik denk niet dat we zoveel gaan zien. ‘Gewoon lekker stappen en overdag rustig aan doen’. Tja, dat is natuurlijk een heel andere vakantie. Of ik daar zo blij mee ben, daar ben ik nog niet over uit …

Ons jaarlijkse weekendje weg

              

Wat gaat de tijd toch ontzettend snel. Ineens is het al weer tijd voor ons jaarlijkse weekendje weg. Dit jaar was het de bedoeling om in de buurt van zee te gaan vertoeven. Ik vind het heerlijk om ook een dag naar zee te kunnen. Lekker uitwaaien, even alle zorgen mijn hoofd uit laten varen, nieuwe energie opdoen voor de komende tijd.
Helaas was het moeilijk een geschikt weekend te prikken, het enige weekend dat nog lukte, was het weekend waarop ik op de vrijdag een congres ‘Sport & Voeding’ in Papendal had. Het was dus handiger om iets te boeken om en nabij Papendal.
Ondanks dat ik vorig jaar zo druk bezig ben geweest om een boek samen te stellen van al onze weekendjes weg tot dan toe, wat overigens een leuk boek vol foto’s en verslagen is geworden, wist ik niet meer dat we vorig jaar ook al in de buurt van Arnhem zaten. Gelukkig was ik niet de enige. We wisten het alle drie niet meer, totdat we het boek erop na sloegen.

                   

Dit jaar was het weekend voor mij dus wel iets korter. Samen met 3 collega’s ben ik ’s morgens in alle vroegte naar Papendal gereisd, waar we een leuke, gezellige en leerzame dag hebben gehad. Aan het eind van de dag staan mama en Bianca mij op de parkeerplaats op te wachten. Zij zijn deze ochtend ook vertrokken, hebben al even gewinkeld in Arnhem en hebben vervolgens de spullen naar ons chalet in ‘Droompark de Hooge Veluwe’ gebracht.
Ik ben wel moe na de lange, intensieve dag en wil eigenlijk wel lekker op de bank in het chalet, maar we moeten nog boodschappen halen. We brengen eerst mijn spullen naar het chalet en gaan dan op zoek naar de dichtst bij zijnde Albert Heijn. Waar de Tom Tom ons helemaal heen brengt weten we niet, maar het is vast niet de dichtstbijzijnde Albert Heijn. Het duurt namelijk wel een half uur voordat we bij een groot winkelcentrum aankomen. Hier zijn wel 100 winkels. Leuk!
We besluiten eerst boodschappen te halen, die kunnen wel in de auto blijven liggen. Daarna lekker winkelen. De vermoeidheid is ineens verdwenen. De bank kan wel even wachten.
Als we bij de kassa staan, zien we dat alle winkels buiten de Albert Heijn inmiddels gesloten zijn. Het is 18.00 uur geweest en hier is dus geen koopavond. Hè, daar hadden we nu niet op gerekend. We lopen nog wel even rond, misschien is er toch nog het één en ander open en dat is ook wel zo, maar niet de winkels waar wij graag even willen kijken. We besluiten daarom maar naar beneden te gaan, naar de parkeerplaats. Iets om te eten kunnen we ook niet vinden. Onze moeder gebruikt sinds een paar weken een glutenvrij dieet, omdat ze aldoor zo misselijk is, dus we kunnen niet zomaar ergens gaan eten.
Op de parkeerplaats aangekomen, zien we dat deze toch wel heel erg groot is. We zijn op een andere plek dan waar we daarstraks naar boven zijn gegaan en lopen in de richting waar we denken dat de auto staat. We zien hem echter niet, zien niks bekends en besluiten dan maar om eerst weer naar boven te gaan en de Albert Heijn op te zoeken. Daar in de buurt moet onze auto staan.
We komen nu weer op een andere plek uit dan waar we naar beneden zijn gegaan en zien de Mc Donalds. De frietjes hier worden gebakken in olie waar geen andere snacks met mogelijk gluten in worden gebakken, dus hier kan mijn moeder eten. Dit hebben we in het verleden ook met Sylvain gedaan, toen hij een gluten en koemelkvrij dieet had. Terwijl mijn moeder en ik binnen staan om te bestellen, ziet Bianca ineens op het raam een affiche hangen dat er nu ook glutenvrij broodjes hamburger, cheeseburger en quarterpounder te krijgen zijn. Dit is nieuw. Nu kan onze moeder er dus ook een broodje bij nemen. Sowieso is het hier wel gemakkelijk, want op de achterkant van het blaadje wat op het dienblad ligt, staat aangegeven wat vrij is van de verschillende allergenen, waaronder gluten en koemelk. Na het eten gaan we toch echt naar ons chalet en plof ik op de bank.
Voor het eerst in jaren hoeven we niet meer op zoek naar Sinterklaascadeautjes. Alle kinderen ‘geloven’ niet meer in Sinterklaas, dus we vieren nu weer traditioneel kerstavond met pakjes onder de boom. We hoeven geen cadeautjes meer te kopen voor elkaars kinderen, maar trekken nu met zijn allen lootjes. Leuk. Ik heb zelf niet zoveel met Sinterklaas. Misschien wel omdat ik het helemaal niet leuk vond dat ik als kind gewoon voor de gek gehouden was. En met kerst vind ik het veel gezelliger, ook als kind al. Na Kerstavond hadden we altijd nog vakantie en lekker lang de tijd om te genieten van de gekregen cadeautjes.
We gaan natuurlijk nog wel shoppen op zaterdag. Gewoon lekker schoenen en kleding kijken voor onszelf en daarnaast gezellig kletsen, tussen de middag lekker lunchen en in de middag nog even ergens zitten om wat te drinken en ’s avonds lekker eten bij de Griek.
Wat me opvalt is dat er in twee jaar tijd heel wat veranderd is wat betreft het glutenvrije dieet. Er is veel meer bekendheid in restaurants en andere eetgelegenheden en bij de V&D in het restaurant staat overal bij vermeld welke allergenen erin zitten. Niet alleen gluten, maar ook koemelk, noten, etc. De vraag blijft natuurlijk nog altijd of er ook daadwerkelijk heel goed gescheiden gewerkt wordt, zodat er geen kruisbesmetting plaatsvindt. Het is er echter wel een stuk gemakkelijker op geworden. Zal dit ook te maken hebben met de populariteit van het FODMaP beperkte dieet? Of valt het me nu pas op en was het twee jaar geleden ook al zo? Sylvain is niet zo’n grote eter, dus als we eens ergens gingen eten, nam ik net zo lief zelf even iets voor hem mee. Wist ik tenminste ook zeker dat het goed zat. Als het toch niet goed zou zijn, zou ik er bij Sylvain heel moeilijk achter zijn gekomen, omdat hij het niet zo goed aan kan geven.
Bij de Griek waar we vorig jaar hebben gegeten, houden ze ook rekening met mensen die glutenvrij eten, dus voor het eerst in al die jaren eten we voor het tweede jaar achtereen bij dezelfde Griek.
Op zondag wordt het niet uitwaaien aan zee, maar wandelen we langs historische gebouwen in Hoenderloo. Terwijl we via facebook vernemen dat het sneeuwt in Groningen, wandelen wij heerlijk in het zonnetje en genieten van de mooie gebouwen, de stilte en schoonheid van dit deel van het dorp. Pas als we ergens een kop koffie drinken, begint het hier ook te hagelen.

                 

We hebben weer een leuk en gezellig weekend. Ik vond het dit keer wel heel snel om gaan. Zal ook wel te maken hebben met dat we de laatste jaren vaak al de hele vrijdag bij het weekend konden betrekken en dit voor mij dit keer niet lukte.
Smetje op het weekend is wel dat Sylvain ziek is. Zaterdagochtend krijg ik al een appje van Joop dat hij ziek is. Hij heeft buikpijn en is niet fit. Hij had zich zo verheugt op het mannenweekend, omdat ze met zijn drieën in de woonkamer zouden gaan slapen. Al een week kijkt hij mij als het ware het huis uit. Hij heeft geen tijdsbesef, dus weet niet wanneer het ‘volgend weekend’ is.

                       

 

New York, een onvergetelijke reis!

               

Het is vandaag precies een maand geleden dat we terug kwamen van onze vakantie in New York. En ik heb er nog niks over geschreven. Was het dan niet leuk, zal je je afvragen. Niets is minder waar, maar op de één of andere manier heb ik nog niet de tijd en de rust gevonden om erover te schrijven.
In eerste instantie heeft de jetlag ons wakker gehouden, waardoor we wel even nodig hebben gehad om bij te komen van deze intensieve reis. Joop is in de vakantie al ziek geworden en heeft zich lange tijd hierna nog niet lekker gevoeld, daarnaast heeft het gewone dagelijkse leven ons weer volledig opgeslokt, waardoor mij de tijd en puf ontbreekt om er eens rustig voor te gaan zitten. En wat bij andere vakanties veel minder speelt, maar waar we nu allemaal toch wel last van hebben gehad, is dat alle indrukken gewoon even hebben moeten zakken. We zijn dan ook nog niet eerder naar een ander werelddeel geweest en dan ook nog zo’n grote stad waar de snelheid van het leven, de drukte, de vierentwintiguurs cultuur ons zo in zijn greep heeft gehad. Het heeft tijd nodig voordat we dit alles hebben verwerkt en het een plekje heeft gekregen in onze herinneringen.

Terwijl ik voor de zoveelste keer door de foto’s scrol en af en toe één van de vele filmpjes bekijk, gaan mijn gedachten terug naar deze onvergetelijke reis. Wat een stad, wat een megagebouwen, wat een mensen, wat veel verschillende culturen en wat een continue lawaai; alhoewel ik dit laatste in New York zelf helemaal niet zo heb ervaren. Pas bij thuiskomst merkte ik hoe stil het hier eigenlijk is.
In een vorige blog schreef ik dat we de acht geplande dagen wel nodig zouden hebben en dat ik me inmiddels afvroeg of acht dagen niet te kort zijn om alles te zien. Nou het is tekort om alles te zien, maar ik denk dat je niet alles kan en moet willen zien in 1x. Dat is veel te veel. Nu hebben wij natuurlijk nog een jongetje bij ons met een beperking, die wegens zijn autisme tijd en ruimte nodig heeft om tot rust te komen. Teveel in één keer willen is dan geen optie, maar ik denk dat we het zelf ook niet vol hadden kunnen houden. Ondanks dat we lang niet alles hebben gezien wat we hadden willen zien, hebben we echt genoten.
De eerste blik op de skyline van New York was niet vanuit het vliegtuig. Ik weet ook niet of je bij goede weersomstandigheden al wel een blik op de skyline kunt richten, of dat de afstand vanaf JFK airport tot Manhattan überhaupt te groot is. Wij hebben echter niks gezien, omdat het te bewolkt was. Onze eerste blik op de skyline was vanuit het taxibusje waarmee we vanaf het vliegveld naar ons hotel werden gebracht. Terwijl we de eerste rijen taxi’s voorbij zagen komen, we direct in het drukke verkeer van New York zaten, kwamen we op een punt van waaraf we voor het eerst de hoge wolkenkrabbers van Manhattan op ons netvlies kregen. Ondanks de bewolking en het minder goede zicht dat dit met zich meebracht was het geweldig. Ik moest even in mijn arm knijpen om te beseffen dat dit echt was. Voor we het wisten reden we door de drukke straten van Manhattan, omringd door allemaal hoge gebouwen. We keken onze ogen uit …

                             
De dagen hierna hebben we niks anders gedaan dan onze ogen uitkijken, terwijl we door de straten van New York dwaalden, met de metro van de ene plek naar de andere reisden, zomaar op een filmset belandden, de hele dag omringd waren door andere mensen, New Yorkers en de vele andere toeristen uit alle delen van de wereld. In de drukte van de mensenmassa liepen we mee, reden we mee, keken we mee, maar we konden ons hier ook gemakkelijk even uit losmaken in  één van de vele parken die New York rijk is. Niet dat er hier geen mensen waren, maar hier kun je even in alle rust zitten, in de schaduw, ontbijten, lunchen en/of dineren (zoals wij veelvuldig hebben gedaan) of gewoon even uitrusten en mensen kijken.
We hebben veel stukken wandelend afgelegd, daar houden we van, alles in een rustig tempo bekijken. We hebben Times Square bezocht met de vele verkleedde mensen, die voor geld met je op de foto willen, de drukte op dit plein en de megagrootte reclameborden, indrukwekkend om daar in het echt te zijn. We zijn naar Rockefeller Center geweest, waar we over de markt hebben gestruind, waar de Radio City Music Hall zich bevindt, de NBC studio’s zijn waar  o.a. de Tonight show met Jimmy Fallon wordt opgenomen en waar je vanaf de Top of the Rock (observation deck) een overweldigend uitzicht over de skyline hebt van New York. Hier zijn we gebleven totdat het donker werd, zodat we de skyline ook in de avond konden bewonderen. Vanaf de ferry van Manhatten naar Staten Island hadden we een mooi uitzicht op de zuiderlijke skyline van Manhatten met het nieuwe World Trade Center en kwamen we langs het Vrijheidsbeeld en het Immigratie Museum. We hebben over de Brooklynbrigde gewandeld, waar je ook een geweldig uitzicht hebt op de skyline. Om te zorgen voor de nodige rust, hebben we tussendoor Central Park bezocht en hier lekker rondgelopen. In het rustigste en dichtst beboste gebied, de Ramble was het erg rustig en voelde het niet veilig meer toen op een gegeven moment een fietser wel erg vaak opnieuw langskwam. Een dagje strand bij Cooney Island was ook een mooi rustmoment tussendoor. Heerlijk om zelfs in New York even bij zee te zijn geweest. Niet zo moeilijk  natuurlijk met al dat water in de buurt. Op de drukke dagen belanden we ook wel bij het water, waar we dan even lekker in alle rust hebben genoten van het kabbelende water, de golven en het uitzicht. Ondanks de hectiek van de stad, zijn er genoeg rustpunten te vinden.
We hebben gewandeld door China Town, niet echt onze favoriete wijk, het rook hier niet al te fris. Daarentegen rook het in Little Italy, wat hier niet ver vandaag lag, lekker. Daar komen de heerlijke etensgeuren je tegemoet.
Ook zijn we bij Ground zero geweest. Een heel indrukwekkende plek. Niet te bevatten wat zich hier 14 jaar geleden heeft afgespeeld. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar het is moeilijk om in woorden uit te leggen, hoe het is om door New York te wandelen. Dat moet je toch echt zelf beleven …

                    

Joops droom is uitgekomen, maar niet alleen Joops droom. Ook ik en de kinderen hebben genoten. Ik had dit niet willen missen en Lesley heeft een 18^e verjaardag gehad om nooit te vergeten. Sylvain had wel momenten, met name in de metrostations, dat hij het niet zo leuk vond en we merkten ook wel dat hij aan het einde van de dag moe was. Toch was het goed te doen en hebben we op zijn gezicht alleen maar een bigsmile gezien tijdens de vakantie. Ook heeft hij op vele andere gezichten een smile getoverd met zijn manier van doen. Tijdens zijn optreden bij Rockefeller Center, waar hij samen met een straatzanger een showtje heeft weggegeven, maar ook in een aantal winkels, waar hij stond te dansen op de muziek met het verkopend personeel.
Aan niks hebben we echt gemerkt dat hij het niet naar zijn zin heeft gehad, toch zegt hij na een aantal dagen thuis op onze vraag of hij wel weer terug wil naar New York volmondig: ‘NEE’. Wij drieën willen graag nog eens terug en ik kan nu zeggen: ‘Als je de kans krijgt, dan moet je hier toch eens naartoe gaan. Het is echt de moeite waard’.