Lange wintermaanden

             

Al jaren heb ik moeite met de wintermaanden, en dit zijn voor mij dan echt de maanden januari en februari. In december heb ik dat gevoel nog niet echt, dan zijn er nog de feestdagen waar ik me op kan verheugen. Of eigenlijk niet echt de feestdagen zelf, dat hoeft van mij allemaal niet zo, maar wel het feit dat we dan met elkaar in elk geval een paar dagen extra vrij zijn. De sfeer rond kerst en oud & nieuw is toch altijd wat anders dan de rest van het jaar, vind ik.  Als dit alles achter de rug is, lijkt het wel alsof de tijd veel langzamer gaat dan de rest van het jaar.
Dit jaar heb ik dit gevoel echter helemaal (nog) niet. Januari is omgevlogen, ik geniet er van dat de dagen al langer worden. Af en toe zie ik de zon alweer opkomen, voordat ik op mijn werk ben en als ik naar huis ga (en ik ben een beetje op tijd) is het nog licht. Waar zal dit hem in zitten? Heeft het te maken met ouder worden? Genieten van de kleine dingen of heb ik het gewoon te druk. Grappig vond ik wel dat mijn (stuk jongere) collega vorige week nog zei dat ze januari zo lang vond duren en daardoor was ik me er extra van bewust dat ik dat gevoel momenteel dus helemaal niet heb.
Ondanks dat de dagen nog heel erg wisselen, de ene keer grauw en grijs, met of zonder regen. De andere keer mooi zonnig met zo nu en dan wat sneeuw (dit laatste ben ik niet zo blij mee op het moment dat ik de weg nog op moet), heb ik niet dat zelfde gevoel als ‘vroeger’ dat het nog zo lang duurt voordat ‘het mooie weer’ er weer aankomt. Misschien komt het door het ouder worden of omdat ik het te druk heb om hier nog bij stil te staan, maar misschien ook wel omdat ik me in deze tijd van het jaar bezig aan het houden ben met vakantie plannen, huizen uitzoeken en als dit is gebeurd rondkijken wat er allemaal in de omgeving is te doen. Als ik even de tijd heb, ga ik hiernaar op zoek.

Onze zomervakantie is inmiddels gepland. We hebben vaak vooraf geen vast omrande ideeën, maar als anderen (meestal op het werk, omdat bekeken moet worden wie wanneer weg kan) beginnen over de vakantie, krijgen wij ook het gevoel toch maar eens rond te kijken waar we deze zomer naar toe kunnen. Het hangt vaak wat van de omstandigheden af (zoals vorig jaar, toen we niet gezamenlijk in de schoolvakanties weg konden en eind juni toch al in Engeland waren) of wat we toevallig ergens tegen komen (zoals dit jaar een artikel over de Dolomieten) waar we naar gaan zoeken. Eenmaal bezig met zoeken in een bepaalde omgeving, worden we vaak steeds enthousiaster. Er zijn zoveel mooie plekken op aarde, waar we het bestaan niet van weten. De Dolomieten zijn we ooit een keer, zo’n 15 jaar geleden, door heen gereden, maar nooit aan gedacht dat dat ook een mooie bestemming is om te vertoeven. Na de mooie, groene bergen in Engeland en de ruige bergen aan het begin van de hooglanden in Schotland, trekt opnieuw een vakantie in de bergen ons wel aan. We ontdekken schitterende hoge bergpartijen in de Dolomieten. Hoe meer ik rond surf op het net, des te enthousiaster ik word. Ondertussen zoek ik naar huizen in de omgeving, waar we wel willen verblijven. Dagen, weken (tussen de bedrijven door, ik heb geen tijd om hier continue mee bezig te zijn) kan ik hier zoet mee zijn. Dit keer heb ik heel wat huizen gevonden, maar steeds was er wel iets, waardoor het niet helemaal geschikt was. Of het was toch niet helemaal de juiste plek om de bergtoppen te bezoeken waar wij graag heen willen, of het was bij anderen in huis, of er zijn teveel trappen in het huis, etc. etc. Ik ben niet rustig voordat we eindelijk wat hebben gevonden en de zaak rond is. Pas dan kan ik me ook echt op de omgeving rondom de plek waar we heen gaan focussen. Je ziet, het lijkt me helemaal in zijn greep te hebben, maar tussendoor moet er gewoon gewerkt worden en ben ik druk bezig met van alles te regelen voor mijn zoon die bijna 18 wordt. Normaal gesproken een leuke leeftijd, eindelijk volwassen, meer rechten, maar verder veranderd er eigenlijk niet zoveel. Hoe anders is dat als je 18 wordt voor de wet, maar dat in doen en laten niet bent en ook nooit zult worden. Hier komt veel meer bij kijken en zorgt ervoor dat ik het 18 worden van mijn jongste eigenlijk helemaal niet zo leuk vind.
Misschien dat ik me daarom naast het werk en al deze regelzaken wel extra stort op het uitzoeken van een leuke vakantiebestemming en de bezienswaardigheden die we kunnen gaan bezoeken.

Het duurt nog wel even, maar ik kan me nu al verheugen op onze aankomende vakantie en met de technieken van tegenwoordig, kan ik overal en op elk moment even kijken naar onze bestemming en de omgeving. Heerlijk. We zijn zelfs al bezig met ons wat te verdiepen in onze bijzondere vakantie van volgend jaar. Op deze manier kom ik de wintermaanden wel door.
Dit alles zo schrijvende ben ik wel benieuwd hoe jij tegen de wintermaanden aankijkt. Vind jij dat de wintermaanden lang duren, of heb je hier helemaal geen last van? Ben je misschien meer een wintermens en geniet je van de lange avonden in huis, verwarming aan, gordijnen dicht en met een boek of film op de bank? Herken je het, dat dingen veranderen naarmate je ouder wordt of je het te druk hebt om het maar op te merken? Kan je je net als ik al helemaal verheugen op de zomervakantie of is dit nog te ver weg?

Mond-/kiespijn; best confronterend

              

Er zijn mensen die geen hap door hun keel krijgen op het moment dat ze ziek zijn, maar er zijn ook mensen die gewoon dooreten, ondanks dat ze zich helemaal niet lekker voelen. Tot deze laatste groep behoor ik. Hoe misselijk, zwak, slap of wat dan ook ik me ook voel, eten blijf ik altijd doen. Of misschien juist wel omdat ik me misselijk, zwak of slap voel. Ik heb het idee dat de misselijkheid en/of slapheid eerder over gaat, als ik blijf eten. Ik eet om de misselijkheid tegen te gaan, maar misschien ook wel, omdat ik bang ben om flauw te vallen. Iets wat me in mijn leven meermalen is gebeurd op het moment dat ik te laat eet (vaak wel in combinatie met warmte en/of pijn). Flauwvallen, met name in openbare gelegenheden, is geen pretje. Ik heb me meermalen erg ongemakkelijk gevoeld.

We genieten van onze heerlijke vakantie in Denemarken, als ik aan het eind van de vakantie ‘s nachts  wakker word van kies-/kaakpijn. Ik kan de pijn niet helemaal goed traceren, maar vervelend is het wel. Ik vermoed dat mijn verstandskies begint op te spelen. Pijnstillers helpen gelukkig wel, dus na een half uur wakker gelegen te hebben, val ik toch weer in slaap. Onze laatste dag van de vakantie, is de pijn gelukkig wel te doen, maar die nacht begint het toch weer flink op te spelen en als we terug rijden, heb ik ook overdag flink last. Mijn mond wil niet goed meer open, kauwen doet zeer, waardoor het me amper lukt om de lekkere broodjes, die we gesmeerd hebben voor onderweg te eten. Hierna wordt het alleen maar minder en moet ik over op vloeibare voeding, pap, vla, kwark en ik probeer nog een vloeibare maaltijd, maar dit voelt niet glad genoeg, de kleine korreltjes blijven hangen tussen mijn tandvlees en wang en gezien ik mijn mond niet goed meer kan openen en mijn tong er niet meer voor kan zorgen dat de minuscule stukjes die tussen mijn tandvlees en wang blijven zitten, kunnen worden opgeruimd, voelt het niet fijn. Helaas wordt de pijn steeds erger en van de tandarts die ik het weekend bezoek hoor ik dat er een ruimte is ontstaan tussen mijn doorkomende verstandskies en het stuk tandvlees wat zich er nog boven bevind. Hiertussen is voedsel blijven zitten, wat is gaan ontsteken. Ik moet het eerst goed schoonmaken, spoelen via een spuitje met mondwater in het ‘gangetje’. Hij doet het me éénmaal voor, daarna moet ik het zelf gaan doen. Geen makkelijke opgave als je met je ene hand je mond open moet houden en een lichtje vast moet houden, die je in je mond schijnt, terwijl je met je andere hand probeert de vloeistof op de juiste plek te spuiten. De tandarts adviseert me om, als de zwelling is verminderd, naar mijn eigen tandarts te gaan en te overleggen wat wijsheid is. De verstandskies er toch uit laten halen is de beste optie, maar hij zit op een lastige plek en aan de wortel zit een haakje, waardoor deze niet zo makkelijk te verwijderen is. Waarschijnlijk zal dit door de kaakchirurg moeten gebeuren.
Na twee dagen zou er al verbetering zichtbaar moeten zijn, maar helaas is dit niet het geval. Mijn wang wordt alleen maar dikker, eten en drinken wordt steeds moeizamer, dus ik ga opnieuw naar de tandarts.
Ondanks de flinke ontsteking in mijn mond, wordt de kies getrokken, wat niet helemaal gaat zoals ze hoopte. Met veel wrikken vanaf verschillende kanten en een hoop kracht, probeert ze de kies eruit te krijgen … en ineens hoor ik een harde ‘pang’.  Ik schrik ervan. Het kroontje is van de wortel afgebroken. In principe kan dit geen kwaad, in veel gevallen zal dit geen problemen geven. Mocht dit wel zo zijn, dan kan de wortel alsnog verwijderd worden. Het zit me toch niet helemaal lekker. De verdoving is snel uitgewerkt (dit komt waarschijnlijk doordat er een flinke ontsteking zit) en hierna heb ik nog meer pijn dan voorheen. Even denk ik: ‘Was ik toch maar niet naar de tandarts gegaan’.

In mijn werk heb ik veel te maken met cliënten die een CVA hebben doorgemaakt en daardoor (tijdelijk) helemaal niets per os mogen eten of alleen vloeibare voeding. Daarnaast zie ik veel mensen met ondervoeding ten gevolge van verminderde eetlust, smaakverandering, gebitsproblemen (door afvallen), etc. Allemaal mensen die niet meer op een normale manier kunnen eten. (Tijdelijk) sondevoeding krijgen, vloeibare voeding, of doordat ze weinig eten bij de maaltijden, aanvulling krijgen van tussendoortjes en/of drinkvoeding. Deze mensen mogen dus geen voeding en/of geen vaste voeding of ‘moeten’ extra’s tussendoor eten en/of krijgen drinkvoeding. Zij krijgen(als ze al wat mogen eten) veelal ook vla, yoghurt, pap, chocolademelk, drinkvoeding, etc. tussendoor aangeboden.
Nu ik niet normaal kan eten, maar wel steeds een hongergevoel heb en zoekende ben naar wat ik nu dan wel kan nemen, zonder dat het al teveel pijn doet, moet ik aan deze mensen denken. Hebben zij, als ze helemaal niks mogen of alleen vloeibaar, ook zo’n zin in alles wat op dit moment niet mag? Als ze alleen maar vloeibaar mogen of vooral zoete tussendoortjes krijgen aangeboden om aan te sterken, zijn ze hier dan ook gauw flauw van? Krijgen ze bij ons wel de mogelijkheid om voldoende te variëren? Allemaal zaken waar ik normaal ook wel over nadenk en ook wel het gevoel heb dat de variatie nog wel wat beter kan, maar ik merk nu ik zelf geen vaste voeding kan gebruiken, ik hier toch nog meer mee bezig ben. Best confronterend.
De mensen die volledige sondevoeding krijgen, zullen waarschijnlijk geen hongergevoel hebben, maar mogelijk missen ze wel de beleving van de smaak van het eten. De mensen die alleen maar vloeibare voeding krijgen, missen misschien wel de beleving van het kauwen en de smaak van het eten wat ze nu niet kunnen eten. De mensen die geen eetlust hebben, last hebben van smaakverandering, zullen hier misschien wat minder last van hebben, al hoe wel deze laatste groep misschien wel heel erg de smaak mist die zij verwachten bij de betreffende voedingsmiddelen die ze in hun mond steken. Zaken waar ik misschien toch te weinig bij heb stil gestaan.

Ik loop nu de hele dag door met een hongergevoel rond, weet echt niet wat ik nu nog weer moet eten. Pap, kwark, vla, etc. heb ik al genoeg gehad en zorgen er niet voor dat ik een vol gevoel krijg. Af en toe drink ik een flesje drinkvoeding tussendoor om te zorgen dat ik me wat minder slap voel. Maar wat me nog het meest opvalt, is dat ik meer dan ik dacht (of is de behoefte nu gewoon groter) tussendoortjes eet. Dat mis ik nu echt. Behoorlijk confronterend.

 

 

De slaap niet kunnen vatten

   

Ik draai me nog maar een keer om in bed. Ik kan de slaap niet meer vatten. Manlief is al voor de tweede keer deze nacht zijn bed uitgegaan. Kan door zijn rugpijn niet meer goed liggen en weet niet meer waar hij het zoeken moet. Het is zondagochtend, ik kan uitslapen, dus doe verwoede pogingen om weer in slaap te komen. Helaas, lukt dat niet echt. Waarom moeten op dit soort momenten altijd alle dingen naar boven komen die me de laatste tijd bezig houden? Waarom juist op dit tijdstip? Herken je dat? Op de één of andere manier lijkt alles in de nacht of vroege ochtend ook erger als overdag. Het is druk in mijn hoofd, als het lukt om het één van me af te zetten, komt het volgende weer omhoog. Dit heeft geen enkele zin. Ik kan net zo goed mijn bed uitgaan, want slapen doe ik toch niet meer, weet ik uit ervaring.
De laatste weken geniet ik in de ochtend op weg naar mijn werk, op het moment dat het goed helder is, van de zon die nog aan het opkomen is en de nevel die over de velden hangt. Ik vind het jammer dat ik dit niet kan fotograferen onderweg en neem me steevast voor om op een vrije dag ook eens zo vroeg mijn bed uit te gaan en direct op pad om foto’s te maken. Ik besluit nu dus toch maar mijn bed uit te gaan. Eigenlijk had ik het een uur eerder moeten doen, waarschijnlijk ben ik nu al te laat voor echt mooie plaatjes en dan had ik ook niet een uur onnodig liggen woelen. Zonde, maar op dat moment was ik toch nog niet helder genoeg om dit besluit te nemen. Ik kleed me snel om, zoek mijn spullen bij elkaar, roep de hond en samen lopen we naar buiten.

De zon schijnt al volop, het is net 8 uur geweest als we naar buiten stappen, maar aangezien het zondag is, is het nog rustig op de weg en stil om me heen. Heerlijk. Eenmaal buiten, voel ik de vermoeidheid niet echt meer. Via het park lopen we naar de overzijde van de wijkring, een mooi natuurgebied in. Af en toe passeert ons een andere vroege wandelaar, fietser of hardloper, maar het is verder heerlijk stil om ons heen. Zoals verwacht is de zon al hoger dan ik had gehoopt en er bevindt zich geen nevel (meer) boven de velden. Jammer, echt mooie foto’s kan ik dus niet maken. Hierdoor kan ik wel lekker doorlopen en mijn gedachten ordenen. Mijn gedachten gaan terug naar het afgelopen half jaar waarin we op zoek zijn gegaan naar een nieuwe plek voor Sylvain. Nog een half jaar ongeveer en dan zit het erop, op het KDC. Het wordt dus wel tijd om wat nieuws te vinden. Nadat ik met Sylvain mee ben gegaan naar de kinderboerderij, waar hij nu ‘werkt’, was wel duidelijk dat we naar iets in deze richting op zoek moesten. De vraag is echter of hij het werken op een kinderboerderij/zorgboerderij, de hele dag vol kan houden. We zijn daarom op verschillende plekken gaan kijken waar eventueel ook een combinatie mogelijk is met andere werkzaamheden. We hebben op twee van deze plekken ook het jaarfeest kunnen bezoeken, waardoor we de locatie ook op een andere manier hebben kunnen beleven en met een aantal mensen die daar werken, hebben kunnen spreken. Wat opviel, is dat eigenlijk alle werkenden op de verschillende plekken erg tevreden en blij waren met de plek waar ze werkten. Dat geeft natuurlijk wel een goed gevoel.
De eerste mogelijke werkplek, die we hebben bezocht, was een kinderboerderij in combinatie met een soort koffie/theehuis. We hebben hier een goed gesprek gehad, een rondleiding en hebben ook de cliënten aan het werk gezien. Het zag er allemaal goed uit, een plek waar Sylvain naar ons idee ook wel tussen past. We waren na het gesprek heel enthousiast. Enige nadeel is dat je hier moet kiezen voor of de stalploeg of het koffiehuis en dit staat vast. Het kan wel beide, maar op vaste dagen. Daarnaast was de ruimte wel klein, wat vooral bij slecht weer wel een nadeel kan zijn. Dat is zoals wij het voelen, maar misschien is Sylvain wel gebaad bij een kleine, overzichtelijke plek.
Hierna zijn we gaan kijken bij een zorgboerderij die meerdere locaties heeft, waaronder ook een kinderboerderij bij ons in de buurt en een mooie boerderij niet ver van de stad, waar met name wat meer cliënten met een lager niveau werkzaam zijn. De kinderboerderij viel voor ons gelijk af. Het enige voordeel is dat het dicht in de buurt is, maar hier wordt toch wel veel van de cliënten verwacht. Een echte werksfeer, waar dagelijks wel het nodige moet. Dit is te hoog gegrepen voor onze zoon. De boerderij net buiten de stad, leek ons wel een mooie locatie en ook wel een plek waar Sylvain zich thuis zou voelen. Nadeel hier is het vervoer heen en terug, wat toch allemaal niet meer zo goed geregeld is als voor de jeugd. Daarnaast hebben ze hier behoorlijk veel vaststaande vakanties.
Nadat we bij de ene kinderboerderij zijn geweest bij ons in de buurt, waar we Sylvain niet zien werken zijn we doorgelopen naar een soort kinderboerderij/koffie-/theehuis nog dichter bij ons in de buurt. Gek, dat we hier niet eerder aan gedacht hadden. Op het moment dat we hier kwamen (het was wel heel warm) zagen we dat hier cliënten waren die naar ons idee beter bij Sylvain pasten. Ze waren wel aan het werk, terwijl wij met een begeleider praten, maar stonden op een afstandje mee te luisteren. Waren ook niet echt heel hard aan het werk, zo zou het Sylvain precies zo gaan als er nieuwe mensen in de buurt zijn. Het was ook prima dat de cliënten niet heel hard doorwerkten, ze werden gewoon bij het gesprek betrokken en konden ons ook het één en ander vertellen. Dit voelde eigenlijk direct wel goed. We hebben daarom ook hier een afspraak gemaakt voor een gesprek, wat ook goed voelde en vervolgens zijn we nog bij het jaarfeest geweest, waarbij Sylvain ook aanwezig was. Hij vindt het hier helemaal leuk, maar dat had hij ook bij het andere jaarfeest van de zorgboerderij op een locatie die we voor Sylvain helemaal niet zagen zitten. Veel te groot en onoverzichtelijk. Dat is dus niet echt een graadmeter.
Afgelopen dinsdag hebben we opnieuw een gesprek gehad op de laatste locatie. Nu met Sylvain en zijn begeleider van het KDC erbij. Sylvain werd goed in het gesprek betrokken. Werd zelf ook allerlei vragen gesteld, wat hij graag zou willen, wat hij leuk vindt, wat hij nu al doet. Allemaal vragen die hij toch wel moeilijk vindt om te beantwoorden, maar hij deed zijn best. Aan zijn koppie zag ik dat hij het leuk vond, maar ook wel erg spannend. Bij binnenkomst op de locatie voor het gesprek, was hij al wel direct bezoekers aan het rondleiden en ook tijdens zijn eigen rondleiding deed hij dit. Hij voelt zich al helemaal thuis.
Nu het dichter bij komt, merk ik dat bij mij toch wel de twijfels komen. Het is zo anders als het KDC waar hij nu zit. Het is toch echt een ‘werkplek’ waar wel het één en ander van hem wordt verwacht. Er is wel begeleiding, maar toch minder dan op het KDC. Hij zal toch ook echt zelf dingen moeten doen en dat zie ik hem ook wel doen, maar toch. Mijn zorg zit hem vooral in de momenten dat hij boos is, dingen niet wil die hij wel moet doen. Hoe zal dit hier gaan? Is de omgeving dan wel veilig met alle dieren om hem heen? Is het terrein toch niet te groot? Zelf zagen we dit eerst als voordeel, wat meer ruimte om hem heen, maar kan hij dit wel aan? En hoe zal het gaan als hij naar de wc moet. Hij is wel zindelijk, maar kan zich niet helemaal alleen redden.
Sylvain wil zelf het liefst werken bij de stalploeg, maar deze locatie heeft ook een koffie-/theehuisploeg en een ploeg die met name het buitenom doet. Het staat niet precies vast wat je gaat doen welke dag, daarin mogen ze zelf meebeslissen op de dag zelf en dat is één van de redenen dat wij denken dat deze locatie beter bij Sylvain past.
Het maakt denk ik niet uit waar hij heen gaat, anders wordt het toch en de begeleiding zal minder intensief zijn dan op het KDC, waar hij ook heen gaat. De eerste plek was echter wel kleiner en overzichtelijker, klein leek ons een nadeel, maar is dit ook zo? Mijn gedachten gaan steeds heen en weer.
We zullen het de komende tijd maar op ons af laten komen en kijken of we de juiste keuze gemaakt hebben. Sylvain gaat eerst drie dagen proefdraaien om te kijken of het wat is. Daarnaast blijft hij voorlopig ook nog op het KDC en hoeft hij niet direct vijf dagen in de week te werken, dit kunnen we langzaam aan opbouwen. En mocht dit toch niet de juiste plek zijn, dan gaan we verder kijken. Maar op het moment vind ik het toch makkelijker gezegd dan gedaan.
Sylvain zelf heeft er helemaal zin in. Na ons laatste gesprek vertelde hij Lesley bij thuiskomst: ‘Het is gelukt. Ik heb een baan. Ik ben aangenomen.’ De begeleider had tijdens het gesprek het woord sollicitatiegesprek laten vallen. Het verbaast me als ik dit hoor, hoeveel Sylvain toch oppikt. Wij hebben het helemaal niet gehad over een baan, alleen maar dat hij hier misschien zou gaan werken.  En het feit dat hij het kan koppelen aan ‘aangenomen zijn’ geeft toch aan dat hij meer begrijpt dan ik soms denk.

Met een grote glimlach denk ik terug aan deze uitspraak van Sylvain. We gaan een nieuwe fase in, waar ik toch wel tegenop zie, maar misschien pakt het allemaal juist wel heel positief uit. Hij heeft niet altijd meer zin om naar het KDC te gaan, bij thuiskomst heeft hij het vaak wel weer leuk gehad, maar hij heeft het vaak over saai. Misschien is er toch te weinig uitdaging en geeft het werken en een nieuwe plek hem meer voldoening? We zullen het allemaal gaan zien.
Ik ben ondertussen aan het einde van mijn ronde. Het begint al drukker te worden op de weg en ik kom steeds meer hondenbezitters tegen. Het wordt tijd om naar huis te gaan. Zo’n wandeling op de zondagochtend in alle vroegte is best fijn en ik kan beter mijn gedachten ordenen, dan woelend in bed. Misschien moet ik dit toch maar vaker doen!

Genieten tijdens de autorit naar het werk, wat ben ik blij met de verschillende seizoenen

                

Al bijna anderhalf jaar rij ik nu drie keer in de week een uur naar mijn werk en terug. Het vroege opstaan daar zal ik nooit echt aan wennen, maar inmiddels zit het wel in mijn systeem. Het nadeel is dat mijn biologische klok hier zo langzamerhand aan gewend raakt, waardoor het me ook in het weekend en op vrije dagen niet meer echt lukt om uit te slapen. Ik vind het echter nog wel heerlijk om, als ik de volgende dag niet hoeft te werken, de dag ervoor later naar bed te gaan, wat er toe leidt dat ik eigenlijk te weinig slaap.
Het autorijden op zich heb ik niet zo’n probleem mee. Vooral in de ochtend niet. Heerlijk om dan in de auto nog even rustig wakker te worden met de radio aan en een kopje koffie erbij. Rijden vind ik niet erg, vooral niet in onze nieuwe auto. Die rijdt heerlijk relaxed. Maar toch is het rijden in de donkere wintermaanden minder leuk. Alles lijkt op elkaar en op een aantal vaste ijkpunten na, weet ik vaak niet precies waar ik ben. Maar wat is het heerlijk dat de dagen nu weer langer worden. Heel langzaam aan is de lucht niet meer zwart als ik het huis uitstap, maar kleurt deze al donkerblauw.

Een aantal weken geleden schreef ik hierover het volgende:
Ik stap naar buiten. Het is nog vroeg. Ik ben mooi op tijd, maar toch is het buiten al niet meer echt donker. De laatste weken heb ik de donkere autoritten langzaam aan zien veranderen naar gedeeltelijk donkere autoritten en nu is het al bijna de hele rit licht. Nog niet helemaal, maar wat ik nu zie, daar geniet ik elke ochtend van. Wat een geluk dat de dagen op het moment ook vooral helder zijn, door de vrieskou en de zon. Van deze laatste kan ik op het moment echt genieten.
Op het moment dat ik de deur uitstap is de zon nog niet op. Als ik op de ringweg kom, zie ik in de lucht de roze, rode gloed (bij helder weer) en naarmate ik dichter bij het werk kom, word de gloed minder, maar dan ineens verschijnt de zon heel stiekem aan de horizon. Ik geniet onder het rijden van de zon die steeds een beetje groter wordt, de lichtschakeringen die dit met zich mee brengt. Steeds weer denk ik ‘had ik maar een camera bij me’, maar foto’s maken in de auto is sowieso geen optie en er voor stoppen langs de kant van de weg (wat ook lang niet overal kan), dat gaat me toch net even te ver. De beelden blijven wel in mijn geheugen, ik denk en bekijk de wereld in plaatjes en deze sla ik allemaal ergens op in mijn brein. Als ik uitstap weet ik dat ik nog een lange dag voor de boeg heb, maar wat is dit weer een mooi begin van deze dag. Hier krijg ik energie van. Ik weet dat ik aan het eind van de dag weer moe en enigszins onvoldaan naar huis rijdt, omdat ik weer niet alles heb kunnen doen, wat ik had willen doen en weer te laat in de auto stap. Maar dit moment pakt niemand me meer af.

Inmiddels zijn we een paar weken verder en ook van de week moest ik bij binnenkomst op mijn werk even een stukje van me afschrijven van wat er onderweg naar het werk met mij gebeurd:
Ik kan enorm genieten van een mooie zonsopkomst en zonsondergang. Ik word blij als de zon schijnt en deze zorgt voor een bijzondere kleurschakering op het landschap, maar ik kan ook genieten van de mist, de dauw, de kou die op het land zichtbaar is.
Vanochtend baalde ik, toen ik de deur uit stapte en zag dat ik moest krabben, helemaal omdat ik weer iets te laat uit huis was gegaan en dit me ook weer 5 minuten kost.
Dit gevoel was echter al gauw over toen ik de stad uit reed en uitzicht had op de landerijen. De vorst heeft weer een mooi wit laagje over de velden gelegd. Een mooi gezicht. Het is wat mistig, maar het zonnetje probeert uit alle macht door de mist heen te dringen wat zorgt voor een mooie geelachtige gloed over de met vorst belegde velden. Hier kan ik van genieten. Ik word er rustig van en dit zorgt ervoor dat ik met een gelukzalig gevoel mijn dag begin.
Na de donkere dagen ben ik blij weer wat te kunnen zien van de omgeving en ook al rij ik drie keer in de week dezelfde weg, het is iedere keer anders. De ene keer donker en grauw, de zon wil er maar niet aan te pas komen, de andere keer een mooie zonsopkomst waarbij de lucht van donkerrood naar lichtroze en vervolgens geel aan de horizon kleurt. Weer een andere keer een zon die zo laag staat en in je gezicht schijnt dat je met toegeknepen ogen de rit vervolgt en zo kan ik nog wel even doorgaan.

In het begin dat ik naar mijn huidige werk reed, voornamelijk over tweebaanswegen, dacht ik dat ik dit heel vervelend zou vinden. Elke keer een uur op en neer over voornamelijk een tweebaansweg.  De snelweg is toch een stuk fijner, veiliger en rustiger. Maar is dat eigenlijk wel zo?
Op een eenbaansweg hoef je niet in te halen (tenminste dat doe ik niet, zou fijn zijn als ook anderen er zo over dachten). Je past gewoon je snelheid aan aan je voorganger. Je hoeft niet steeds in je spiegels te kijken of je wel of niet in kan halen, gas terug moet nemen om vervolgens weer gas te geven om voorbij te gaan. Je volgt gewoon je voorganger, de ene keer wat sneller als de andere keer en achter een vrachtwagen word ik wat minder blij. Maar vaak is er ook helemaal geen voorganger. Ik vind het wel rustgevend rijden, heb voor mijn gevoel veel meer de kans om de omgeving echt te zien. Vooral nu het niet donker meer is.
In het donker zijn de lampen van de vele tegenliggers (er gaan er altijd meer de andere kant op dan dezelfde kant) wel erg storend. Die tijd hebben we nu weer gehad en gek genoeg ben ik dat ook snel weer vergeten. Nu geniet ik dus van het autoritje, de uitwerking van de natuur op de omgeving, het rustgevende gevoel, het nog even niks hoeven. Lekker wakker worden achter het stuur, radio aan. Heerlijk! Herkennen jullie dat? Waar gaat jouw voorkeur naar uit? Rijden op de snelweg of op een autoweg? En kun je ook zo genieten van de veranderingen die de verschillende seizoenen met zich meebrengen? Ik ben wel benieuwd.

(NB. Foto’s corresponderen niet met de plek in de tekst, want tijdens deze autoritten heb ik geen foto’s gemaakt)

Het is weer die tijd van het jaar …

          

… dat ik terugblik op het afgelopen jaar. Terwijl het vuurwerk al langzaam aan wat los begint te barsten, zit ik rustig in mijn kamertje het jaar te overdenken. Wat me opvalt is dat ik het afgelopen jaar wel heel erg weinig heb geschreven. Wat jammer, denk ik. Er was genoeg stof tot schrijven, maar te weinig ruimte in mijn hoofd en mijn agenda om tot schrijven te komen. Vele verhalen zijn in mijn hoofd wel de revue gepasseerd, maar helaas niet op papier terecht gekomen. Schreef ik in de begintijd van mijn blog wel 3x per week, dit is geleidelijk aan geminderd naar 1x in de week, 1x in de maand en het laatste jaar zelfs maar 1x per 3-4 maand. Ik heb mijn blog zelfs een aantal maanden op privé gezet in verband met omstandigheden, waar ik vooraf nooit over na had gedacht en ik hier ook niet verder over wil uitweiden. Het gekke is dat niemand dit (voor zover ik weet) gemerkt heeft.
Schreef ik in de vakantie dat ik nog nooit zo toe was geweest aan vakantie als deze keer, na de vakantie is de hectiek alleen maar verder toegenomen en was ik het vakantiegevoel al snel weer kwijt. Samen met mijn collega gingen we voor het eerst een stagiaire begeleiden binnen de verpleeghuiszorg, mijn collega viel niet lang daarna uit, er moest een nieuwe collega ingewerkt worden en de begeleiding van de stagiaire kwam nu grotendeels op mij neer, terwijl ik voor mijn eigen werk zelf eigenlijk al te weinig uren heb. Voor een chaoot als ik, geen ideale situatie. Maar zo aan het eind van het jaar toch even een paar dagen vrij. Eerst al voor de kerstdagen en na een paar dagen te hebben gewerkt, nu ook nog rondom oud & nieuw. Heerlijk even ontspannen en genieten met mijn gezin en familie van deze bijzondere dagen rondom de jaarwisseling.

Mijn gedachten gaan terug naar hoe het de laatste jaren eigenlijk verlopen is en hoe het me uiteindelijk is gelukt om toch een vaste baan te bemachtigen. Na mijn ontslag op 1-1-2012 wilde ik wel wat anders. Echter om zonder papieren in een ander vak terecht te komen, dat bleek toch moeilijker dan ik had gedacht. Ik had verwacht met mijn jarenlange ervaring best geschikt te zijn voor andere functies met een adviserende rol of eventueel een administratieve functie, dat moest toch wel haalbaar zijn. Vele sollicitatiebrieven heb ik verstuurd naar allerhande banen, maar er kwam nooit een uitnodiging voor een gesprek. Vervolgens ben ik maar gaan bellen in plaats van brieven schrijven om eerst te polsen of het überhaupt zin had om met mijn achtergrond te solliciteren op deze baan. Met name in de administratieve sector, had het niet zoveel zin om een brief te schrijven, gezien ze vaak meer dan 300 brieven ontvingen en de mijne (gezien geen ervaring in de sector) direct aan de kant zouden schuiven. Andere functies moest ik toch eerst echt een opleiding voor gaan volgen, wat gezien de financiën op dat moment en de zorg voor mijn zoon, niet direct haalbaar was. Zo ben ik na 1 ½ jaar thuis te hebben gezeten in een callcenter beland (ook hier heb ik nog moeten praten als Brugman om überhaupt voor deze baan in aanmerking te komen, te hoog opgeleid en ze waren bang dat ik er binnen 3 maanden flauw van zou zijn en zou vertrekken en dan konden de kosten voor de opleiding er niet uit; maar uiteindelijk toch aangenomen) waar ik het in eerste instantie prima naar mijn zin had. Voor het eerst in jaren had ik een vaste werkplek, de hele dag collega’s om me heen en als ik vrij was, was ik ook echt vrij. Echter, toen de nieuwigheid eraf was, de targets om de hoek kwamen kijken, begon de lol van het werk er wel een beetje af te gaan. Er was veel verloop in het personeel waardoor de binding van het begin ook wel een beetje weg begon te vallen en het lukte me niet om me aan de (korte) gesprekstijden te houden. Daarnaast kwam ik erachter dat er niet echt een verkoper in mij schuilt. Toen na 10 maanden voor mij ook het doek viel, was ik daar eigenlijk niet zo rauwig om. Ik had tijd om mijn boek eindelijk uit te geven en miste mijn oude beroep. Voor mij was duidelijk dat ik nu weer op zoek zou gaan naar een baan als diëtist. Voor mij is het goed geweest om tijdelijk iets anders te doen, om hier achter te komen.
Mijn eerste sollicitatiegesprek na deze periode voor een baan als diëtist, was op de werkplek waar ik nu werk. En achteraf heeft dit sollicitatiegesprek me gebracht waar ik nu ben. Hoe dit destijds is verlopen heb ik beschreven in https://angelinewagenaar.wordpress.com/2014/10/31/teleurstelling-hoe-ga-je-hiermee-om/
Ik ben me gaan verdiepen in wat er nodig is om mijn inschrijving in het kwaliteitsregister te waarborgen of in mijn geval om ervoor te zorgen dat ik er uiteindelijk weer in kon komen. Ik ben door gegaan met zoeken naar werk als diëtist en door twee tijdelijke banen als diëtist voor vervanging van zwangerschapsverlof in 1^e instantie weer in de 1^e lijn en vervolgens in een revalidatiecentrum is het me gelukt om in het kwaliteitsregister te blijven. Ik had nu inmiddels weer recente ervaring als diëtist, heb de mogelijkheid gekregen om ervaring op te doen in de 3^e lijn, waardoor mijn kansen op een baan als diëtist groter werden. Daarnaast wist ik nu dat ik bij voorkeur zou willen werken in de 2^e of 3^e lijn en dat ik me hier met name op zou gaan richten.
Het heeft hierna nog wel even geduurd voordat ik weer aan het werk kwam. Dat had ik in eerste instantie niet voorzien, maar het is me gelukt om weer een tijdelijke baan te bemachtigen en vervolgens kwam ik voor de 2^e keer op gesprek op mijn huidige werkplek.  Hoe dit is gegaan is terug te lezen in https://angelinewagenaar.wordpress.com/2017/01/07/het-valt-niet-altijd-mee-als-je-geen-vaste-baan-hebt/
Mijn laatste woorden zijn hierin: Weer een jaar voorbij, een bewogen jaar, wat zal 2017 mij op werkgebied brengen? Eindelijk eens kans op meer vastigheid in mijn werk?
In maart kwam ik voor de keuze te staan om nog langer te blijven op mijn huidige werkplek of te gaan voor een andere baan. Ik heb gekozen om te blijven, maar heb wel getwijfeld of ik hier wel goed aan heb gedaan. Lees mijn strubbeling terug in https://angelinewagenaar.wordpress.com/2017/03/19/over-keuzes-maken-toch-wel-weer-even-slikken-en-genieten/
In oktober begon ik weer onrustig te worden. Iedereen om mij heen was er van overtuigd dat de diëtist, die ik op dat moment al meer dan een jaar tijdelijk vervang, niet meer terug zou komen. Zij zelf echter hield nog een slag om de arm en gaf aan nog geen beslissing te kunnen nemen. Dit hoefde ook niet, want ze heeft een maand opzegtermijn. Uiterlijk eind november zou ik dus pas weten waar ik aan toe ben en toen werd ik opnieuw benaderd door het bedrijf waar ik in maart zelf nog contact mee op heb genomen, vanwege een vacature, maar waar ik uiteindelijk zelf niet op in ben gegaan, vanwege het feit dat ik langer kon blijven op mijn huidige werkplek.
Ik had niet verwacht dat ze me nog eens een kans zouden geven, maar ze hadden opnieuw ruimte voor een nieuwe medewerker in eerste instantie voor 8 uur in de week. Mocht mijn huidige baan ophouden, dan sta ik daar natuurlijk voor open. Zo niet, dan is 8 uur voor mij echt te weinig. En op het moment dat ik met hen in gesprek ben, hoor ik dat ik mijn huidige baan kan behouden. Je zult zeggen dat de keus dan gemakkelijk is. Toch was dat het niet. Voor de derde keer in gesprek met het zelfde bedrijf, die mij wel een leuke werkplek konden bieden. Weer in de 1^e lijn, maar wel specialistische zorg. Weer met ‘echte’ gesprekken en veel diabetespatiënten, wat ik toch wel heb gemist. Daarnaast zag ik op dat moment al wel dat mijn collega mogelijk uit zou gaan vallen en vroeg ik me af of ik dat wel aan zou kunnen. Alleen de stagiaire begeleiden, haar werkzaamheden erbij, etc. Dus ben wat gaan onderhandelen wat betreft uren, wilde op zijn minst 16 uur en dit konden ze me min of meer bieden, maar niet geheel met zekerheid. Het was toch opnieuw wikken en wegen, weegt dit op tegen een vaste baan van 24 uur? Dit is vast mijn laatste kans om bij hen aan het werk te komen. Wil ik terug naar de 1^e lijn of toch liever in de 2^e lijn blijven werken? Uiteindelijk heb ik toch gekozen voor vastigheid, niet weer opnieuw beginnen en toch niet helemaal zeker weten of ik het daar naar mijn zin zal hebben en of ze echt met mij verder willen. Toch is de twijfel nog wel een tijd gebleven. Vooral omdat kort daarna mijn collega echt uitviel. Gelukkig had ik bedongen dat er wel zo snel mogelijk vervanging zou komen, omdat ik het anders ook niet vol zou houden en is hier gehoor aan gegeven.

Het geeft rust dat ik nu een vaste baan heb, dat het geen probleem is dat het contract van mijn tweede baan (wat uiteindelijk niet echt van de grond is gekomen) niet verlengd is en ik hoop hierdoor weer meer ruimte te krijgen om het schrijven weer op te pakken. Het wordt tijd om het vervolg op mijn boek te gaan schrijven (ik heb al vele ideeën en zo hier en daar ook al stukken geschreven, maar vooral veel losse flodders) en ik wil mijn blog weer oppakken. Mijn goede voornemen voor het volgende jaar is dan ook starten met mijn 2^e boek en in eerste instantie proberen om 1x per maand iets te posten op mijn blog. Wat zijn jouw goede voornemens?

Het valt niet altijd mee, als je geen vaste baan hebt.

                

Het is 15 minuten later dan de bedoeling is, dat ik naar buiten stap, als ik zie dat de auto’s bedekt zijn met een klein laagje ijs. Ook nog krabben, dat wordt dus echt niet meer op tijd op mijn werk op deze laatste werkdag in 2016. Ik had het al ingecalculeerd. Op de één of andere manier lukt het me niet om op te schieten in de ochtend. Ik sta al vroeg op. Heb echt 1 ½ uur nodig om wakker te worden, brood te smeren, rustig te ontbijten en me daarna klaarmaken om naar het werk te gaan. Eenmaal de auto ontdaan van het dunne laagje ijs, stap ik 23 minuten later dan gepland in de auto en rijdt richting Emmen. Op de snelweg valt me op dat de lucht niet meer zwart is, maar van donkerblauw al langzaam aan overgaat in lichtblauw. Je kunt al zien dat we de kortste dag hebben gehad. Geleidelijk aan worden de dagen weer langer of ga ik nu te snel en komt dit alleen maar omdat ik later van huis ben vertrokken? Aan de horizon kleurt een mooie rand van donker oranje naar licht oranje gloed van de opkomende zon. Wat een mooi gezicht is dit toch. Dit schouwspel bewonder ik sinds eind augustus elke ochtend en een periode ook in de avond tijdens mijn één uur durende rit heen en terug naar en van mijn werk. Daar kan ik echt van genieten. Terwijl ik nu naar het werk rijdt dwalen mijn gedachten terug naar het afgelopen jaar. Wat een gek jaar is het geweest.

Begin van het jaar had ik veel moeite met het feit dat ik weer thuis zat nadat ik, na drie jaar niet meer als diëtist te hebben gewerkt, negen maanden weer volop heb gewerkt in het vak waar ik voor opgeleid ben en merkte dat dit toch echt is wat ik wil; weer terug in mijn vak. In eerste instantie had ik verwacht in januari wel weer aan het werk te kunnen, vervolgens had ik de deadline op 1 april gezet, maar ook dat is niet gelukt. Toch nog een aantal uren in het revalidatiecentrum terugkeren bleek ook al snel van de baan, de uren waren wegbezuinigd. Mijn registratie in het kwaliteitsregister had ik inmiddels wel veilig gesteld, maar het lukte maar niet om werk te vinden. Begin mei had ik echt een enorme dip, na een afwijzing op een sollicitatiebrief; niet eens uitgenodigd voor gesprek in het ziekenhuis waar ik al eerder gewerkt heb. Ik wist even niet meer wat ik nu nog moest doen om werk te vinden. Hierna kwamen er ineens een heleboel vacatures, weliswaar veelal vervangingen van zwangerschapsverlof, maar ik werd in elk geval uitgenodigd voor een gesprek en bij één ook aangenomen. Een ander gesprek ging ik zelf al met te veel twijfel in, het verlof zou namelijk gelijktijdig zijn met het andere verlof en inhouden dat ik op twee verschillende werkplekken tegelijk zou beginnen, op plekken waar ik al jaren geen ervaring meer mee had. Samen zou het een fulltime baan zijn. Zou ik dat wel kunnen bolwerken? Eén van beide werkplekken was daarnaast ook niet naast de deur en thuis heb ik een kind die de nodige zorg en aandacht van mij nodig heeft. Dit heeft hen doen besluiten toch maar niet met mij in zee te gaan en ik denk dat dat een goede beslissing is geweest. Ik kon nu, drie weken eerder dan gepland, rustig aan beginnen in het verpleeghuis, een sector waar ik al 17 jaar niet meer actief ben geweest. Er is veel veranderd in die tijd, dus ik heb wel even nodig gehad, voordat ik alles onder de knie had. Maar het beviel me prima en ik werd met open armen ontvangen. Fijn, als je direct opgenomen wordt in een groep.
Onze zomervakantie was al gepland, doordat ik nog niet echt vakantiedagen had opgebouwd, kon ik niet langer weg dan de twee weken die we daadwerkelijk weg zouden gaan. Op de maandag voordat we die vrijdag op vakantie zouden vertrekken, had ik nog een sollicitatiegesprek in verband met vervanging van zwangerschapsverlof en mogelijk ook al per direct ziekteverlof, in een soortgelijk verpleeghuis als waar ik nu ook al werkte.
Het gesprek verliep naar mijn idee niet geheel vlekkeloos van mijn kant en gezien ik tijdens het gesprek te horen kreeg dat nog niet geheel duidelijk was of de diëtist nog wel terug zou komen voor haar zwangerschapsverlof, had ik toch wel wat twijfels. Hoe ga ik 20 uur met 24 uur combineren terwijl ook de afstand naar deze werkgever toch wel ver is? In de auto terug had ik de tijd om het hele gesprek voor mezelf op een rijtje te zetten en tot de conclusie te komen, dat ze toch niet voor mij zouden kiezen, gezien het verloop van het gesprek. Ik baalde wel, maar aan het eind van de rit was ik er eigenlijk wel over uit dat het misschien ook maar beter is zo. Stel dat ik wel die 24 uur er direct bij zou krijgen. Dat is toch niet te combineren. Er viel nog wel wat te schuiven, maar om dit drie maanden vol te houden …
Mijn verbazing was dan ook groot, toen ik aan het eind van de middag werd gebeld met de mededeling dat ik aangenomen was voor deze baan. Ook zij hadden nog wel wat zorgen over de uren, hoe dit zou moeten als de diëtist niet terug zou komen, maar de andere diëtist zou eventueel tijdelijk nog wel wat meer kunnen werken, dus dan moesten we er wel uit kunnen komen. Ik was perplex en moest ineens toch weer omschakelen in mijn hoofd, hier had ik niet op gerekend. Er moest ineens nog van alles geregeld worden, want de bedoeling was dat ik direct na mijn vakantie daar dan ook aan de slag zou gaan. Alles rondom het contract, de nodige papieren etc., moesten nog voor mijn vakantie ingevuld worden, toegezonden, etc. en dit naast de gebruikelijke stress die er bij de voorbereiding van de vakantie toch vaak komt kijken.
Het is raar om op vakantie te gaan en niet te weten hoeveel uren je na je vakantie zult gaan werken, hoe het zal gaan met het inwerken, etc., maar inmiddels was ik wel heel blij dat ik hier aangenomen was. Het wordt even druk de aankomende drie maanden, maar daarna heb ik tenminste nog voor vier maanden werk. Weer besef ik dat ik het de eerste 20 jaren van mijn werkbare leven, maar gemakkelijk heb gehad. Vanaf mijn afstuderen altijd aan het werk geweest, ook al had ik in eerste instantie geen vast contract en geen vaste uren, ik heb nooit langer dan een maand thuis gezeten. Nu is dat toch heel anders, het ene moment maanden geen werk, daarna weer maanden dubbel werk. Maar wat heerlijk om weer aan het werk te zijn.
De laatste jaren van mijn werk in de eerste lijn, werkte ik min of meer op de automatische piloot. Het werk was grotendeels voorspelbaar, omdat ik het al zoveel jaren deed. Ook vorig jaar toen ik weer begon met werken in de eerste lijn, kon ik alles vrij snel weer oppakken. Ik had niet meer mijn eigen cliënten en moest dus iedere cliënt leren kennen, maar het werk was nog in grote lijnen hetzelfde. Vanaf het moment dat ik in het revalidatiecentrum terecht kwam en ook nu in de verpleeghuiszorg is dit toch anders. Ik kom veel nieuwe dingen tegen, nieuwe uitdagingen, lang niet van alles ben ik goed op de hoogte, maar met mijn ervaring en daarnaast fijne collega’s om me heen, direct of op afstand (collega’s in ziekenhuizen die ik niet persoonlijk ken, maar die ik altijd kan bellen) red ik me hier prima mee. Het kost echter wel veel meer tijd en energie om me alles weer eigen te maken, maar dat is nu juist óók wel weer de uitdaging.
Ondertussen bereik ik mijn bestemming, het is bijna licht. Ik loop naar mijn kamer en zet de computer aan. Benieuwd wat de dag me brengt, welke aanvragen en mailtjes zijn er binnen gekomen waar ik vandaag mee aan de slag kan gaan? Ik weet bij aankomst nog niet wat er die dag allemaal op mijn programma staat.

Het is donker als ik naar buiten loop en ik zie dat er een mistlaag hangt. Het is weer later dan mijn bedoeling was om richting huis te gaan, er is altijd meer werk dan er in een werkdag past, maar ik heb in elk geval de zaken geregeld die geregeld moesten worden, leuke gesprekken gevoerd met patiënten en collega’s en dat geeft voldoening. Ik rijd rustig richting huis, het zicht is beperkt, ik heb het gevoel dat ik in een wazige tunnel rijdt. Niks geen mooie luchten vanavond, maar daar is het ook al te laat voor, ook als er geen mist zou zijn zou ik die niet meer zien.
Ik kijk uit naar de jaarwisseling. Weer een jaar voorbij, een bewogen jaar, wat zal 2017 mij op werkgebied brengen? Eindelijk eens kans op meer vastigheid in mijn werk?

 

Kort maar krachtig

           

Terwijl ik naar buiten kijk, waar de regen nog steeds met bakken naar beneden komt, bedenk ik me wat een mazzel we toch hebben gehad.De laatste jaren hebben we ons moeder-dochtersweekend in de maand november gehouden. Dat was gemakkelijk, omdat we dan direct gezamenlijk de Sinterklaasinkopen konden doen. Sinds vorig jaar vieren we geen Sinterklaas meer, dus dat is nu niet meer nodig.
Het voorstel was nu om in september, het weekend van de week dat mijn ouders de chalet in Callantsoog kunnen huren, met zijn drieën ons weekend weg in Callantsoog door te brengen. Op zich prima. Ik hou van de zee, vorig jaar zouden we eigenlijk al naar zee, maar is dit door omstandigheden niet gelukt. Dit jaar weer aan zee, spreekt me dus wel aan. In september is daarnaast de kans groter op mooi weer. Het weekend is echter wel heel erg vlot na onze zomervakantie. Sinds juni ben ik gelukkig weer tijdelijk aan het werk en daarnaast nog druk aan het solliciteren. Ik kan dus niet vooraf zeggen of ik de vrijdag al wel weg kan. Vlak voor onze vakantie is het me gelukt om naast mijn tijdelijke baan, nog een andere tijdelijke baan te bemachtigen, wat inhoudt dat ik nu vijf dagen in de week werk en het niet kan maken om direct de tweede week al een dag vrij te nemen. Dus we kunnen pas vrijdag na het werk weg. Het weekend na mijn eerste volle week, met weer veel nieuwe indrukken, realiseer ik me dat we het volgende weekend al weggaan. Het is mijn beurt om te rijden, echter heb ik in de vakantie, door het wandelen in de heuvels weer last van mijn knie gekregen, wat met vijf dagen werken in verpleeghuizen waar veel gelopen wordt, nog niet echt beter wordt. Autorijden gaat niet zo lekker, met name als ik veel de koppeling in moet trappen. Eigenlijk zie ik het niet zitten om na een dag werken, waarbij ik ook nog twee keer een uur moet autorijden, nog naar Callantsoog te rijden. Wat nu? Moeten we het maar afblazen?
Gelukkig wil Bianca wel rijden, maar niet in onze auto. Haar man heeft hun auto zondag nodig, dus besluiten we uiteindelijk maar een kort weekend te gaan. Vrijdagavond heen en zaterdagavond weer terug.

                

Rond zes uur vertrekken we richting Callantsoog. De hele week is het weer lekker geweest en ook nu is het nog mooi. De voorspellingen zijn door de week heen wel wat wisselend voor het weekend, maar het lijkt er nu op dat het wel mooi weer wordt. Halverwege de rit begint het echter te sputteren, de lucht betrekt steeds meer, het sputteren gaat over in regen, dat is toch eigenlijk niet de bedoeling.
Als we bij de camping aankomen en uit de auto stappen, is het best fris. We zien de mensen op de camping nog wel allemaal in zonnige kleding lopen, dus het is hier wel mooi weer geweest. Op dit moment voelt het echter niet zo aangenaam. Ik heb helemaal geen dikke kleding meegenomen. Gelukkig nog wel een jas.  Nou ja, we laten ons niet zo snel uit het veld slaan.
We halen direct bij aankomst een patatje en nestelen ons daarna voor de tv in ons chalet. Dat het nu geen mooi weer is maakt niets uit. We zijn toch niet van plan om vanavond nog wat te doen. We kijken gezellig tv, kletsen lekker bij en gaan natuurlijk veel te laat op bed.
De volgende ochtend ben ik bij tijds wakker, als ik naar buiten kijk zie ik een stralend blauwe lucht. Yes, het is mooi weer. Daar heb ik nu echt zin in. Gezien ik met mijn knie niet zoveel kan lopen, hebben we al besloten dat we dit keer geen dag gaan winkelen in een naburige stad. Het lopen van de camping naar het strand is ook te ver, dus we besluiten om fietsen te huren, per fiets de omgeving te verkennen en verder gewoon lekker op het strand te gaan zitten en genieten van de zee.
We fietsen naar het eerstvolgende dorp, 3 km verderop en gaan hier richting strand. De zon voelt lekker op onze huid, er staat wel een aardige westenwind, maar niet te. Gewoon lekker. Bij de eerste de beste strandtent willen we beneden in het zand gaan zitten, maar deze strandtent heeft buiten het afgeschermde terrasgedeelte nog een stuk ervoor waar je lekker kunt zitten met uitzicht op het strand en de zee. We installeren ons hier. Het bevalt zo goed, dat we tot ver in de middag heerlijk zitten te genieten van het uitzicht, lekker bijkletsen, koffie drinken en heerlijk lunchen. Eigenlijk is dit wel heel ontspannen zo. Heel anders als anders, maar het bevalt onze alle drie prima.
Rond half 3 besluiten we toch nog maar verder te fietsen, het heeft niet zo heel veel zin meer om nog naar een ander dorp te fietsen. Tussen de landerijen, met uitzicht op de duinen, fietsen we terug naar Callantsoog, waar we nog eventjes gaan winkelen in het dorp. Het ene moment schijnt de zon volop, maar af en toe trekt er ook een wolkendek over ons heen. Je merkt direct een verschil in temperatuur, maar echt koud is het niet. Wat een heerlijk dag.
Rond zes uur komen mijn vader en Sylvain in Callantsoog. Sylvain zal de rest van de week samen met opa en oma hier verblijven en hij heeft er zin in.Samen gaan we nog even lekker eten op het strand en Sylvain en ik gaan nog  pootje paden. De lucht is inmiddels wel een stuk donkerder geworden, er komen af en toe wat spetters uit de lucht, het is vloed en de zee is aardig wild. Dit weerhoudt ons er niet van om nog even met zijn tweeën met onze voeten in het water te staan. Genieten.

                 

We drinken nog gezellig koffie met z’n allen in de chalet. Delen onze verhalen over het weekend met mijn vader. Sylvain installeert zich inmiddels in zijn slaapkamer. Spullen op zijn plek, etc. Hij vindt het wel gek dat ik de vorige nacht in ‘zijn’ bed heb geslapen. ‘Ga jij zo weg? En blijf ik hier?’ Even kijkt hij mij wat vertwijfelt aan. Het is voor hem ook wel een gekke situatie, maar hij heeft er wel heel erg veel zin in. Ik breng hem naar bed, we knuffelen nog even en dan is het goed.
Terwijl wij onze belevenissen van deze dag nog even in het schrift vastleggen, begint het ineens heel hard te regenen. O jee, wij moeten nog op de fiets naar de auto en daarna terug naar huis. Hebben we net te lang gewacht? Gelukkig wordt het nog even droog. Snel fietsen we naar de receptie. Zetten onze fietsen daar neer en nemen afscheid van ons mamsje, die ons nog even uitzwaait, maar dan snel terug gaat naar het chalet, voordat de bui weer losbarst.
Het was een kort, maar heerlijk weekend. Volgend jaar willen we hier graag weer naartoe, maar dan langer. Gewoon weer lekker op de fiets de omgeving verkennen, chillen op het strand en geen hele dagen meer winkelen. Dit was heerlijk!

… en dan zit je ineens weer thuis.

                

De laatste dagen van het jaar zijn voor mij een moment van bezinning, als ik zo mijn blogs bekijk. Terwijl ik mezelf eindelijk tijd gun om even te relaxen, in dit geval door te tekenen en kleuren, gaan mijn gedachten terug naar het afgelopen jaar. Deze laatste dagen van dit jaar zijn heel anders dan vorig jaar. Vorig jaar was er ineens een omme slag. Na twee teleurstellende sollicitatiegesprekken en het feit dat ik me niet kon herregisteren als diëtist wegens te weinig werkervaring in de laatste vijf jaar, had ik min of meer besloten om het er maar bij te laten. Om niet meer te solliciteren op vacatures van diëtist en ineens kwam dan dat telefoontje of ik toch niet alsnog het zwangerschapsverlof van een oud collega van mij wilde vervangen, terwijl ze me in eerste instantie hadden afgewezen. Het was even slikken, ik heb mijn trots opzij gezet en ben er voor gegaan. Dit hield in dat ik me ook wilde aanmelden als herintreder en moest zorgen dat ik minimaal 600 uur werkervaring zou opdoen in een jaar tijd en de overige punten (in vijf jaar tijd moet je minimaal 160 punten behalen waarvan tenminste 40 uit overige deskundigheid bevorderende activiteiten) 88,5 in totaal waarvan nog 17 uit overige activiteiten, zou behalen. Hiervoor moest ik een plan van aanpak schrijven, hoe ik dit dacht te bereiken. Een hele klus, maar ik had werk en begon er steeds meer zin in te krijgen.
Op dit moment zit ik alweer bijna drie maand zonder werk, niks in vergelijking met de eerste periode, maar ik heb er nog nooit zo’n moeite mee gehad …

Ik heb een druk, maar leuk jaar achter de rug. Een jaar waarin ik heb ontdekt dat ik toch echt als diëtist aan het werk wil blijven. Waarin ik het plezier in mijn werk terug heb gevonden en heb gemerkt dat het werken als diëtist me goed ligt, ik het vrij gemakkelijk weer heb op kunnen pakken en ik nog goed in staat ben om bij te leren/bij te scholen en me nieuwe informatie eigen te maken. Voor mijn gevoel is het vrij vanzelf gegaan. Natuurlijk heeft het me wel veel energie gekost, meer dan aan het einde van mijn werkperiode als diëtist. Op dat moment was het routine, had ik mijn ‘eigen’ cliënten en mijn ‘eigen’ contacten. Die routine was ik nu toch wel wat kwijt. Daarnaast zag ik bijna allemaal nieuwe cliënten/ patiënten waar ik weer een band mee op moest bouwen, allemaal nieuwe artsen, doktersassistentes, fysiotherapeuten, voedingsassistentes, verplegend personeel en andere disciplines, waar ik mee samen ging werken. In het revalidatiecentrum, waar ik tijdens/na de zwangerschaps-vervanging in de eerste lijn ook een zwangerschapsvervanging kon vervullen – een hele andere manier van werken als in de eerste lijn- maar het was o zo leuk om hier ervaring op te kunnen doen en opnieuw te ervaren hoe het werken in een instelling is. In de eerste lijn voelde het als thuiskomen. Dit was het werk dat ik jaren had gedaan, wat ik gewend was en dit samen met drie oud collega’s. In het revalidatiecentrum heb ik genoten van de collega’s om me heen, de korte lijnen binnen een instelling en de manier waarop ik  zo gemakkelijk ben opgenomen in de groep en op de afdelingen.
Het was hard werken, zeker in de maand april waarin ik bij beide werkgevers aan het werk was, maar ook daarna omdat ook de nodige bijscholingen, e-learnings, etc., gevolgd moesten worden om mijn punten bij elkaar te krijgen. De vele verslagen die ik heb geschreven, niet alleen naar aanleiding van de intervisies die ik heb bijgewoond, maar ook ter evaluatie van de besprekingen met mijn supervisors.
Als je je als herintreder aanmeld moet je er niet alleen voor zorgen dat je in je plan van aanpak laat zien hoe je je uren gaat halen, maar ook hoe je je punten bij elkaar gaat krijgen, wie je supervisor(s) is/zijn, wanneer en wat je evalueert en wat je doelstellingen zijn. Het was nog een hele klus om goedkeuring te krijgen voor mijn plan van aanpak, zeker omdat ik in eerste instantie nog geen garantie had op voldoende uren. Ik ben daarom op zoek gegaan naar stageplekken en op het moment dat ik een stageplek had gevonden, was ik net aangenomen in het revalidatiecentrum. Een stageplek was niet meer nodig, als ik mijn plan van aanpak vervroegd in kon laten gaan. Hier heb ik bij hoge uitzondering toestemming voor gekregen, maar dit hield wel in dat ik ook drie maanden eerder mijn punten bij elkaar moest hebben. In april, op het moment dat mijn inschrijving in het kwaliteitsregister was verlopen, had ik eindelijk rond dat mijn herintrederjaar (wat mij een tijdelijke periodieke registratie in het kwaliteitsregister opleverde van 5-1-2015 t/m 5-1-2016) inging.
Met veel plezier heb ik mijn werkzaamheden in de eerste lijn uitgevoerd. Zoals ik al aangaf voelde dit echt als thuiskomen. Het was grotendeels vertrouwd, alleen het FODMaP beperkte dieet was helemaal nieuw voor mij, hier heb ik me echt in moeten verdiepen.
Het werken in het revalidatiecentrum was anders dan ik gewend was, toch was ook hier wel veel vertrouwd. Het scheelt als je al veel werkervaring hebt, dan pak je alles vrij snel op. En de collega’s waren erg behulpzaam, met vragen kon ik altijd bij ze terecht. Ik heb het hier erg naar mijn zin gehad en vind het fijn dat ik ook weer ervaring op een ander vlak van het werk heb op kunnen doen. De fijne reacties over de samenwerking van medewerkers op de afdelingen en de collega’s hebben me goed gedaan.
Maar wat is het moeilijk om na negen maanden werken weer afscheid te moeten nemen van het werk, om ineens weer thuis te zitten zonder vooruitzichten, zonder zekerheden. De voorgaande keren heb ik dit niet zo gevoeld. De eerste keer wist ik natuurlijk niet wat werkloos zijn inhoudt, tot dan toe had ik altijd werk gehad. De tweede keer was ik eigenlijk wel een beetje opgelucht dat ik niet meer hoefde werken. Niet dat ik niet wilde werken, maar dat werk paste toch niet helemaal bij me. Nu is het anders. Ik mis mijn werk.

Bijna drie maanden zit ik inmiddels thuis. Niet dat ik me al heb verveeld. Ik heb het nog druk genoeg gehad. In eerste instantie heb ik een dikke week helemaal niks anders gedaan dan boeken lezen, verder kon ik me nergens toe zetten, zo gedeprimeerd was ik.
Ondertussen was ik wel bezig met de cursus Cognitieve Gedragstherapie voor diëtisten, waardoor ik nog volop bezig was met mijn vak en in contact met andere diëtisten. De laatste punten moesten nog bij elkaar gesprokkeld worden en ik kwam er achter dat zes punten die ik bij de categorie overige deskundigheid bevorderende activiteiten had gevoegd, niet bij deze categorie hoorden, dus hier kwam ik nog zes tekort. Dat was wel even paniek, maar met hulp van veel lieve collega’s heb ik het voor elkaar gekregen en heb ik half december alles in kunnen dienen. Omdat het met mijn plan van aanpak zo’n heen en weer gedoe was geweest met dingen die nog niet klopten of niet voldoende uitgewerkt waren, was ik bang nu weer het één en ander terug te krijgen, maar gelukkig … het is in één keer goedgekeurd. Er viel letterlijk een last van mijn schouders. De komende vier jaar sta ik nog geregistreerd in het kwaliteitsregister. Nu nog een baan.
Ondertussen zijn er in deze drie maanden meer vacatures voor diëtist geweest dan in al die tijd dat ik hiervoor werkloos was. Er zijn echter ook veel kapers op de kust, veel schoolverlaters, maar ook diëtisten zoals ik. Vier keer ben ik uitgenodigd voor gesprek, maar helaas tot nu toe zonder succes. De gegeven redenen zijn in mijn ogen wel wat vaag en kan ik niet zoveel mee. Ik ben te duur, heb de pech dat er zoveel goede kandidaten waren, gevoel … De moed zakt me momenteel wel wat in de schoenen.

Wie had dat verwacht?

             

 

Een aantal keren heb ik geschreven over mijn oudste zoon en zijn leerprestaties. Een hele klus is het voor hem geweest om zijn VMBO diploma te halen. Vele malen heb ik hem achter zijn broek aan moeten zitten, samen planningen maken en manieren bedenken waarop hij het gemakkelijkst kon leren. En toen kwam daar ook nog de verplichte rekentoets bij. Ineens was het weer belangrijk om hoofd te rekenen, terwijl het al jaren met de rekenmachine mocht. Een stomme beslissing, die rekenmachine vond ik, je moet toch ook zonder een rekenmachine in een winkel of waar ook een berekening kunnen maken? Het heeft mijn zoon bijna de das om gedaan, maar gelukkig bleek dit op het eindexamen nog niet ‘echt’ mee te tellen en is het hem gelukt om zijn andere onvoldoendes stuk voor stuk weg te werken. Met bloed, zweet en tranen (nou ja, dat laatste valt dan wel weer mee) van hem en mij. Er zijn momenten geweest dat ik er zelf wel de brui aan wilde geven, geen zin meer in alle ruzies en de energie die ik erin stopte, maar nu denk ik dat het toch zijn vruchten heeft afgeworpen of heeft het daar helemaal niets mee te maken?

Sinds dit jaar gaat Lesley naar het MBO en volgt de opleiding Sociaal Agogisch werk (SAW). Al in het derde jaar van de VMBO zijn we samen op pad geweest naar verschillende vervolgopleidingen en op dat moment ging zijn voorkeur nog wat meer richting ‘Sport en bewegen’. Hij wil graag met kinderen met een beperking werken en op sportgebied. In het laatste jaar kun je hier kiezen voor de richting ‘Sport en bewegingsagogie’.
Langzaam aan is zijn keuze in het laatste jaar toch meer gevallen op SAW, een opleiding welke vanaf het begin al meer gericht is op zorg en specifieke doelgroepen. Mij leek ‘Sport en bewegen’ meer een optie voor hem (meer praktijk (sporten) en minder theorie), maar Lesley was eigenlijk heel stellig in wat hij wilde en welke opleiding hem het leukste leek. Ik heb zijn keuze gerespecteerd.
Sinds een half jaar volgt hij nu deze opleiding en ik weet werkelijk waar niet wat me overkomt. Meneer maakt trouw zijn huiswerk, vele verschillende verslagen, opdrachten, etc. In het begin werden wij als ouders ook veel betrokken bij deze opdrachten in de vorm van interviews, welke voornamelijk over zijn eigen jeugd gingen, hoe hij zich ontwikkelde, etc. Toetsen leert hij goed en weet hij goed in te plannen. Ik hoef hem nergens meer mee te helpen. Alleen bij de rekentoets heb ik hem nog af en toe geholpen, maar ook daar is hij zelfstandig mee aan de slag gegaan en heeft hij vele toetsen geoefend, totdat hij het gevoel had het wat onder de knie te krijgen.
En nu komt ie. Meneer haalt bijna alleen maar voldoendes en niet zomaar voldoendes, hij staat nu na een half jaar, gemiddeld een 8 op zijn rapport. Zelfs voor zijn laatste rekentoets had hij een 8,2, bij het horen sloeg ik stijl achterover. Wat is er met mijn zoon gebeurd? Hij heeft een opleiding gevonden, waar hij zich helemaal thuis voelt, waar hij veel plezier in heeft en waar hij zelf het nut van inziet om zijn best voor te doen en wat ik eigenlijk altijd wel heb geweten ‘Als hij wil, dan kan hij het ook’. Wat ben ik trots op hem en blij dat het allemaal zo goed gaat, dat hij mijn hulp niet meer nodig heeft en we nu op een leuke manier over zijn schoolwerk kunnen praten. Dat het niet meer nodig is om hem achter de vodden aan te zitten. Ik had dit echt nooit verwacht…
Het gaat sowieso goed met hem. Het stukje faalangst lijkt hij nu echt achter zich te hebben gelaten. Hij wordt nu zelfs een beetje arrogant. Het heeft ook zijn uitwerking op zijn voetbalprestaties. Ook daar is hij erg gegroeid. Hij kan best een aardig potje voetballen, maar geloofde niet zo in zichzelf. Ook hier heeft hij veel last gehad van faalangst, het niet geloven in zijn eigen kwaliteiten, maar ook dat wordt nu steeds beter. Zou het de leeftijd zijn? Zit hij gewoon lekker in zijn vel? Wat het ook is, ik ben blij voor hem en hoop dat hij dit zelfvertrouwen blijft houden.

Sinds een jaar is hij onze vaste PGB-er voor zijn broertje. Twee dagen in de week zorgt hij voor hem na schooltijd, dat hij zijn natje en droogje krijgt, hulp bij ADL, hij gaat met hem mee naar buiten of neemt hem mee te voetballen. Zorgt voor hem bij alles wat zijn broertje niet alleen kan. Eigenlijk heeft hij dit zijn hele leven al gedaan, met veel liefde en vanzelfsprekendheid. Wij zijn het die er op een gegeven moment voor moesten zorgen dat hij zich niet altijd verantwoordelijk voelde. Dat hij ook gewoon alleen met zijn vrienden weg kon gaan, zonder dat hij het gevoel had dat hij zijn broertje mee moest nemen. Langzaam aan heeft hij dit ook los kunnen laten en voelt hij zich niet meer schuldig als hij alleen weg gaat. Door hem nu gericht voor zijn broertje te laten zorgen, op vaste momenten en met ‘vaste’ opdrachten/taken, is er een betere balans. Wij, en ook Sylvain, kunnen ons geen betere PGB-er wensen. Hij kent hem als geen ander en is erg goed in zijn werk.
Sinds vorige week loopt hij één dag in de week stage op het KDC (kinderdagcentrum) waar ook Sylvain een plekje heeft. Op een andere locatie en een andere groep, maar hij vindt het geweldig. Hij vindt het jammer dat het maar één dag in de week is en komt met groot enthousiasme en verhalen thuis. Hij is uitermate geschikt voor dit werk en ik hoop dat deze vorm van zorg niet steeds verder uitgekleed wordt.

Dat baart me wel zorgen. Hij heeft zijn roeping gevonden, maar als ik de laatste week mijn TL op twitter bekijk en ook zelf aan den lijve ondervindt wat een zootje het momenteel is met de hele transitie van de zorg naar de gemeenten, toekenning Jeugdwet of Wet langdurige zorg  (WLZ), uitbetalingen PGB door de SVB, die niet naar behoren verloopt, waardoor veel zorgverleners niet (op tijd) betaald kunnen worden, vraag ik me af wat de toekomst brengt.
Vele hulpbehoevenden zijn nog in onzekerheid of ze dit jaar en vooral de daaropvolgende jaren nog wel de zorg krijgen die ze nodig hebben. Waar zijn we in dit land mee bezig?
Ook ik maak me zorgen om de toekomst van mijn jongste zoon en hoop dat wij als ouders nog lang zelf voor hem kunnen zorgen, maar we kunnen het niet alleen … Gelukkig heeft Sylvain een lieve broer en grootouders die op dit moment ook nog in staat zijn om een deel van de zorg op zich te nemen, maar zonder het KDC en later een werk en woonplek, gaan we het niet redden…

 

Zomaar ineens even niks te doen …

          

 

Het is twee uur, zaterdagmiddag, en daar zit ik dan op de bank. Niet wetend wat te doen. Puf om hard aan de slag te gaan heb ik niet, ik ben moe. Even lekker vrije tijd, maar het gekke is als je dat ineens overkomt, je dan niet weet wat je ermee moet doen. Herken jij dat ook?

Mijn eerste maand werken heb ik achter de rug. Het was best even inkomen aan de ene kant, aan de andere kant voelt het ook heel vertrouwd, alsof ik niet weg geweest ben. Er zijn veel dingen hetzelfde gebleven, maar er is ook veel veranderd. Nieuwe inzichten, nieuwe diëten, daar moet ik me wel in verdiepen, maar dat maakt het juist ook zo interessant en tevens vermoeiend. Ik zie veel nieuwe mensen op een dag, lees alle dossiers van tevoren zorgvuldig door, zodat ik weet wie ik voor me heb en hoe ik hem/haar verder kan helpen. Als ik iets niet weet zoek ik het op of overleg met een collega. Het systeem krijg ik beetje bij beetje onder de knie, maar sommige dingen blijven lastig of misschien wel anders als voorheen. De oude routine zit er niet meer in, maar ik denk toch wel meer dan de nieuwe, waardoor dingen niet helemaal gaan zoals moet. Bijvoorbeeld een verkeerde cliënt verzetten, er achter komen en dan zoeken waar je hem/haar nog maar weg hebt gehaald. Het komt allemaal wel goed, maar het kost me meer energie dan op het moment dat alles gesneden koek is.
Tussendoor spelen er andere dingen, solliciteren gaat gewoon door, een plan schrijven om een aanvraag te kunnen doen als herintreder, op zoek naar stageplekken om aan mijn 600 uren werkervaring te komen, die ik nodig heb om de aanvraag tot herintreder in te dienen, etc. etc. Tot mijn verbazing word ik ook nog uitgenodigd op gesprek voor een baan als diëtist, welke ik graag zou willen hebben. Natuurlijk op een dag dat ik moet werken, maar gelukkig kan ik deze iets verschuiven, waardoor ik niet al te veel cliënten hoef te verzetten. Vanuit mijn werk ga ik direct door op sollicitatiegesprek, ik heb er tijdens en achteraf niet zo’n goed gevoel over. Ze vragen niet echt diep door, ik heb het idee dat ze hun keuze al gemaakt hebben uit de sollicitanten die ze voor mij hebben gezien, zelf heb ik het gevoel niet helemaal goed te kunnen verwoorden waarom ik deze baan graag wil, waarom ik hier uitermate geschikt voor ben en daarnaast speelt ook het feit mee dat al gauw blijkt dat het moeilijk te combineren is met mijn huidige baan.
Dezelfde dag krijg ik de uitslag. Ik ben het niet geworden, omdat er een andere kandidaat is die meer ervaring heeft op een soortgelijke werkplek. Tot mijn verbazing hoor ik dat ze het gesprek verder wel goed vonden, mij ook zeker het werk wel zagen doen en dat ik eventueel in aanmerking kan komen voor een zwangerschapsverlof in dezelfde instelling op een andere afdeling als ik daar belang bij heb en ze zullen mijn naam doorgeven aan de afdeling Werving en Selectie, die gevraagd heeft om de brieven van goede kandidaten in verband met eventuele invalmogelijkheden. Dit stemt mij toch tevreden, ondanks dat ik de baan niet heb gekregen. Misschien zijn er andere mogelijkheden in het verschiet, die beter samenvallen met mijn huidige baan.
Dezelfde week heb ik een telefoongesprek met de diëtist die met zwangerschapsverlof gaat. Het lijkt mij een leuke functie en een goede mogelijkheid om verdere ervaring op te doen en zij ziet het ook wel zitten in mij, ze moet echter nog wel de mogelijkheden bespreken met haar leidinggevende. Afwachten dus.
Ondertussen krijgen we bericht van Sylvains operatie, waarbij een kies gevuld zal worden en tevens twee volwassen kiezen en vier melk kiezen worden verwijderd. De volwassenkiezen worden verwijderd om ruimte te scheppen in zijn mond en zo te zorgen dat zijn tanden beter op zijn plek komen te zitten. De melkkiezen (en soms ook tanden) gaan er bij kinderen met het Nicolaides Baraitser Syndroom moeilijker of niet uit zichzelf uit, dus die worden ook gelijk meegenomen, zodat de volwassen kiezen op een goede manier hun plekje kunnen vinden. Eindelijk hebben we dus een datum, maar ik zie er toch best tegenop en ook hier moet nog weer het één en ander voor geregeld.
Vrijdag rij ik met mijn zwager naar Emmeloord voor een soort medische keuring. Om half 9 moeten we hier al aanwezig zijn, dus de wekker gaat vroeg. Gezien de winterse omstandigheden op de weg, besluiten we op tijd te vertrekken. Naarmate we dichter bij Emmeloord komen, ligt er steeds meer sneeuw. De wegen zijn gelukkig wel goed begaanbaar. Echter op de terugweg, terwijl het nu toch echt een stuk later op de ochtend is, is het ineens heel erg mistig, ligt er op de rijbaan ineens veel sneeuw en is het glad. Plotseling gaat iedereen in de remmen en rijden we een stuk stapvoets verder. Ik voel de auto glijdende beweging maken. Ik ben niet zo snel bang, maar dit vind ik toch niet echt prettig en dan zien we waarom we zo langzaam rijden. Een personenbus en 3 auto’s zijn met elkaar in botsing gekomen. De bus is van voren beschadigd, twee auto’s zijn er echt slecht aan toe en ze staan allemaal kriskras op de weg. We vervolgen de tocht hierna langzaam, bij de meeste automobilisten zit de schrik er toch wel in. De rijbaan is ook glad, af en toe voel ik de auto nog steeds glijden, echt prettig rijden is het niet. De volgende dag is het de bedoeling dat ik naar Amersfoort ga, een vrijwilligers dag in de dierentuin, waar ik kennis ga maken met de vrijwilligers van de organisatie waar ik me net bij heb aangemeld als web redacteur. Het ligt in de planning om met de auto te gaan, want met de trein is het toch nog een heel gedoe om er te komen (bus-trein-bus) en dan in de avond nog terug. Ik voel me niet helemaal fit, dus begin me langzaam aan af te vragen of ik dit wel moet gaan ondernemen. Stel dat het weer glad is onderweg.

Ik heb toch maar besloten om niet te gaan en heb me bij thuiskomst afgemeld. Vandaag is het supermooi weer en heb ik in de ochtend bij Lesley gekeken, die normaal meestal in de middag voetbalt.  Sylvain is het weekend uit logeren en zo gebeurd het dat ik ineens op de bank zit en niet weet wat te doen. Met de schrijvers dag van drie weken geleden heb ik nog niks gedaan, maar op dit moment ook geen puf voor. Eigenlijk is het best lekker, even helemaal niks, rustig bij komen van alle  drukte de afgelopen maand. In mijn achterhoofd vind ik het wel jammer dat ik nu niet bij de vrijwilligers dag kan zijn, maar ik denk dat het wel een goede beslissing is geweest …