Leven als een God in Frankrijk!

            

Ik zit heerlijk in alle rust voor ons huis in Frankrijk. Op de achtergrond kraait een haan, ook al is het inmiddels 11 uur in de morgen. Verder is het stil om me heen. Af en toe hoor ik iemand lopen, heel af en toe rijdt er een auto voor ons huis langs, maar verder heerst hier rust. De zon voel ik voorzichtig op mijn hoofd branden. Net zat ik nog in de schaduw, maar inmiddels begin ik een beetje in de zon te zitten. De temperatuur is heerlijk, het windje wat ik zo nu en dan even over mijn huid heen voel blazen, is welkom. Vakantie, … echt genieten.

                 

We zijn inmiddels ruim een week op onze vakantiebestemming, een mooi huis in Frankrijk ‘Sous les deux arbres’. Gezien ik vanuit het werk, na nog een korte nacht slaap, direct richting Frankrijk ben gegaan samen met mijn gezin en het gezin van mijn tante, heeft het even geduurd, voordat ik echt het vakantiegevoel begon te krijgen.
De eerste dagen was Sylvain niet lekker, waardoor we nog niet veel weg konden gaan. Eenmaal beter, werd manlief ziek, dus deze dagen van de vakantie hebben we voornamelijk bij het huis doorgebracht, waar we liefdevol zijn ontvangen door de eigenaren van het huis, die tevens onze directe buren hier zijn. Buren die het niet erg vinden dat onze jongste zoon regelmatig even bij hen binnen loopt. Als we hem kwijt zijn dan zit hij daar aan de thee of een broodje hotdog.
Het is geen straf om bij het huis te blijven. Het huis is prachtig met een gezellig zitje aan de voorkant, een leuke eet plek in het tussenstuk en werkelijk een schitterende tuin met een fenomenaal uitzicht op de landerijen achter ons. We zitten vrij hoog en kijken uit op een prachtig dal. Zo’n mooi uitzicht hebben we bij onze vorige huizen waar we de vakantie doorbrachten nog niet gehad. Het verveelt ook niet.  In het weiland achter ons, staan een paar koeien met twee kalfjes. De kalfjes dartelen speels rond in de wei of staan dicht bij hun moeder. Als het te warm wordt, zoeken ze de kleine plekjes met schaduw op en staan daar, dicht op elkaar, zodat ze allemaal uit de zon zijn. Elke dag is het uitzicht weer wat anders, afhankelijk van de stand van de zon, de helderheid van de lucht en of er al dan niet wat kleine of grotere wolken aanwezig zijn of dat er een strak blauwe lucht is. De eerste dagen kwam de wind vanuit het noorden en deze was best nog wel fris. Inmiddels komt de wind vanuit het zuiden en is het aangenaam warm, genieten we van de zon op de heerlijke strandbedjes en is het zwembad een welkome verfrissing als het echt te warm wordt.
                 

’s Avonds genieten we van de zonsondergang, welke ook elke dag weer anders is. Geweldig, daar kan ik geen genoeg van krijgen. We hebben iets verder voor het huis een plek gevonden, waar we de zonsondergang nog mooier kunnen bekijken en fotograferen. Jammer, dat het niet lukt om hetgeen je ziet, daadwerkelijk zo mooi op de foto vast te leggen.
Laat in de avond kijken we sterren; de melkweg is hier goed zichtbaar. Op het hoogtepunt van de sterrenregen, zijn we met zijn allen midden in de nacht bijna twee uur in de tuin gaan liggen om de vallende sterren te aanschouwen. We hebben er vele gezien, de hoeveelheid klopte wel met wat er was beloofd, maar stiekem hadden we eigenlijk op wat spectaculairdere vallende sterren gehoopt. Die hebben we helaas niet gezien.
Geleidelijk aan hebben we ook de omgeving verkend. Je kunt hier heerlijk wandelen, tussen de velden en landerijen. We hebben een leuke markt bezocht in Villefrance-de-Rouergue, een eetmarkt in Sauverterre-de-Rouergue en de mooie stad Albi bezichtigd, waar we als ware toeristen een ritje met een treintje hebben gemaakt.
Gisteren vierden we de tweede verjaardag in deze vakantie. De dag voordat zij zich bij ons aansloten, was de vriend van neef 20 geworden, gisteren is zoonlief 19 jaar geworden. Stonden we vorig jaar nog op het dak van Rockefeller Center, te genieten van het uitzicht over Manhatten, gisteren stonden we op een uitzichtpunt te kijken naar de brug van Millau. Deze brug is de hoogste van de wereld, het hoogste punt is hoger dan de Eiffeltoren. Een mooi ontworpen brug, afstekend in het ruige landschap, al leek hij van boven minder hoog dan de Eifeltoren. Als je eronder staat is de hoogte echt immens.

                 

Terwijl ik dit schrijf, heb ik me verplaatst naar het zitje onder het  afdakje in de achtertuin en geniet ik van het geweldige uitzicht. Een paar dagen geleden hebben we, met een deel van de familie, een workshop Indische hapjes maken gevolgd bij onze buurvrouw. Tijdens het kokkerellen hadden we vanuit hun huis ook dit geweldige uitzicht. We hebben geleerd hoe we roti koekoes, pangsit, martabak en risolles kunnen maken. Het koken werd afgewisseld met het smullen van de heerlijke hapjes, gezellig kletsen met zijn allen en genieten van de inmiddels invallende duisternis met bijbehorende zonsondergang. Wat een bijzondere vakantie ervaring is dit. Met dit alles in mijn achterhoofd, het uitzicht voor me en de leuke, gezellige dagen, die ongetwijfeld nog gaan komen, snap ik de uitspraak ‘Leven als een God in Frankrijk’ beter dan ooit.

Geschreven tijdens onze vakantie op 16 augustus.

Wil je ook zo’n fijne vakantie ervaring? Zie voor meer informatie:
http://www.creatievevakanties.eu/
https://www.gites.nl/vakantiehuizen/midi-pyrenees/aveyron/castelmary/sous-les-deux-arbres-11794
https://www.facebook.com/Sous-les-deux-arbres-421498434547873/?fref=ts

Een mooie voetbalavond!

                

Al jaren is Sylvain een trouwe voetbalsupporter van FC Lewenborg en dan met name van het team van zijn broer Lesley. Met Kids United is hij zelf ook ooit begonnen met trainen op de velden van FC Lewenborg. Echt wedstrijdjes spelen heeft hij hier weinig gedaan. Ik kan me nog wel de wedstrijd herinneren tussen Lesley en Sylvain. Lesley speelde toen in E1 en Sylvain net bij Kids United. Een leuke wedstrijd, waarbij ook een groot deel van de familie kwam supporten. Kort geleden hebben we  de videobeelden nog gezien, wat een kleine knuppeltjes waren het toen nog. Erg leuk om te zien. Helaas is al het fotomateriaal verdwenen, waarschijnlijk stond dit op de gecrashte harde schijf van een oude computer.
Sylvain speelt nog regelmatig een wedstijdje met Kids United tegen verschillende E1 teams in de provincie en af en toe doet hij mee in de pupillencompetitie, dit is meestal een aardig eindje uit de buurt. Door het groter worden van de club, gebeurt dit minder vaak als voorheen, maar als hem bij Lewenborg wordt gevraagd of hij nog heeft gespeeld en heeft gescoord, is zijn antwoord steevast ‘ja’. Dat heeft hij ook wel, weken geleden of op de training. Als je geen besef van tijd hebt, snap je niet dat een ander gisteren, vandaag of deze week bedoeld met zijn vraag. Doordat hij niet meer zo vaak speelt en verder weg, komt er ook niet zo vaak meer iemand bij hem kijken. Dat vindt Sylvain wel jammer. Bij zijn broer gebeurd dat meer.
Nu heeft FC Lewenborg geregeld, ter ere van hun 40-jarig bestaan, dat A1 gaat voetballen tegen de B1 van FC Groningen. Als voorwedstrijd wordt Kids United uitgenodigd om tegen het E1 team van FC Lewenborg te voetballen. Eigenlijk voor de vaste voetbalsupporter van de club. Sylvain is helemaal in zijn nopjes. Hij mag bij FC Lewenborg voetballen en iedereen zegt dat hij komt kijken. Ook familie nodigen we uit en velen geven hier gehoor aan.
Sylvain weet het al een tijdje van tevoren. Gezien hij geen tijdsbesef heeft, is dit wel heel moeilijk voor hem. De laatste anderhalf week loopt hij met de flyer rond en vraagt hij steevast elke ochtend of vandaag DE wedstrijd is.

                 

Met een slaperig hoofd kijkt Sylvain mij aan. Vandaag is het écht de dag van de wedstrijd? Zijn smile begint langzaam aan op zijn gezicht te komen. Toch kijkt hij wat bedrukt. Hij heeft hoofdpijn. Zal dit van alle spanning komen? Hij wil wel naar ‘school’ met een aspirientje. Het lijkt me ook beter dat hij naar ‘school’ gaat, daar is meer afleiding. ’s Middags komt hij vol opwinding uit de taxi. ‘Nu is het bijna zover toch? Gaan we die kant op?’ Helaas moet er eerst nog gegeten worden. Sylvain krijgt echter nagenoeg geen hap door zijn keel. Deze keer laten we het maar voor wat het is en maken we er geen strijd van.
En dan is het eindelijk zover … In zijn mooie Kids United outfit, tas om de nek, loopt hij met een big smile richting FC Lewenborg. Nu is hij het niet, die naar een wedstrijd gaat kijken (ja straks ná zijn wedstrijd), maar nu komen alle teamgenoten van Lesley naar hem kijken. En niet alleen de teamgenoten van Lesley, vele anderen van FC Lewenborg, die Sylvain kennen, komen naar hem kijken. En dan ook nog een deel van de familie. Terwijl Lesley vaak niet zo staat te springen om veel publiek (vooral bekenden), kan het voor Sylvain niet genoeg zijn. Stralend komt hij het terrein van FC Lewenborg oplopen. Wat zal er nu toch door zijn hoofd gaan? Ik merk dat hij gespannen is. Hij loopt direct door naar binnen, richting de kleedkamers. Reageert op niemand, terwijl er genoeg mensen zijn die hem aanmoedigend toespreken. Eindelijk mag hij hier een keer zelf om kleden. De kleedkamers zijn voor hem wel bekend terrein, maar de andere keren zit hij alleen toe te kijken hoe Lesley en zijn teamgenoten zich om gaan kleden of douchen. Het omkleden gaat niet soepel. Meneer werkt voor geen meter mee. Mama redt zich er maar mee, Sylvain heeft andere dingen aan zijn hoofd. Hij mag vandaag de aanvoerder zijn en ook het vaantje overhandigen aan het andere team. Als hij omgekleed is, moet ik weg. Ze hebben nog teambespreking. Bij de ingang wordt collecte gehouden voor Kids United, familie begint binnen te druppelen en er staat al behoorlijk wat publiek.
Voordat ik mijn camera goed en wel klaar heb, komen beide teams mijn richting oplopen, ingeleid met een heerlijke tune. Ik probeer te filmen en een foto te maken van Sylvain die superblij voorop loopt, maar helaas zet ik de film aan en op het moment dat ik een foto wil maken zet ik hem weer uit.
Sylvain loopt inmiddels vol trots het veld op. Hij geniet zichtbaar van alle bekenden die aan de kant van het veld staan en hem toejuichen. Net als met zijn allereerste voetbalwedstrijd, lijkt hij te denken: ‘Yes, nu mag ik een keer het veld op en staan de anderen naast het veld te kijken’.
Er worden nog wat groepsfoto’s gemaakt. De vaantjes worden over en weer geruild en dan kan de wedstrijd beginnen. Sylvain heeft aan Jan en alleman verkondigd, dat hij zal gaan scoren. Dit is ook duidelijk te zien in zijn spel. Hij loopt van de verdediging naar de aanval en doet er alles aan om te proberen te scoren. Dat valt echter niet mee. De tegenpartij houdt de bal tegen en wil zelf ook scoren, zijn teamgenoten willen zelf ook een doelpunt maken en houden er natuurlijk geen rekening mee dat Sylvain hier echt wil scoren. De eerste helft lukt het niet, wel geniet hij van alle aandacht, doet hij een high five met vele teamgenoten van Lesley langs de kant en is de smile niet van zijn gezicht te krijgen. Diep in de tweede helft, lukt het hem dan eindelijk om zijn doelpunt te zetten. Blij dat hij is, juichend loopt hij nog een tijdje over het veld. De drive om te scoren is hiermee weg. De rest van de wedstrijd doet hij dan ook rustig aan. Maar wat een plezier hebben de kinderen, zowel de kinderen van Kids United als de kinderen van E1 genieten van de wedstrijd, het lekkere weer en de aandacht van de vele toeschouwers. Het is een genot om hiernaar te kijken.
Zowel voor als na de wedstrijd wordt Sylvain door vele supporters aangesproken, gefeliciteerd en gecomplimenteerd. Het lukt hem echter niet om hierop te reageren. De spanning is te groot, het is te druk in zijn hoofd, hij moet het allemaal even rustig verwerken, maar ik kan je verzekeren dat hij heeft genoten. Zowel van de wedstrijd als van alle leuke, lieve woorden.
Na het omkleden, begint de wedstrijd van Lesley. Nu kan hij rustig aan alle spanning van zich af laten glijden en ‘gewoon’ weer zelf de supporter zijn. A1 houdt het een tijdlang goed vol tegen de B1 van FC Groningen, al zie je duidelijk dat ze echt een klasse te sterk zijn. Een dik half uur lukt het om de 0 te houden, het kost ze veel inzet, schakelen en loopvermogen, maar dan krijgen ze een panel tegen … en die zit. Sylvain juicht hard aan de kant voor FC Groningen. Komt dit omdat we dat anders ook doen voor de FC, ze dezelfde shirts dragen als zijn team of gewoon omdat er een doelpunt is gevallen? Ik gok op het laatste. Nog steeds heeft hij niet altijd door dat niet iedereen blij is met een tegendoelpunt. Hierna wordt het lastiger voor de jongens. Ze bemerken dat ze conditioneel en voetballend toch echt onder doen voor de tegenpartij. Toch vind ik dat ze het best goed gedaan hebben. Ze hebben zich niet echt weg laten spelen, ondanks de 8-0 verlies, helaas wel veel krampverschijnselen en lichte blessures opgelopen.
Het was een heerlijke voetbalavond met gezelligheid, veel publiek en leuk voetbal. En wat leuk om mijn beide jongens weer een keer op het zelfde veld te zien spelen, al is het dit keer dan niet tegen elkaar.

                 

Sylvain heeft echt genoten. Hij geniet nog na van de vele reacties, ook  op zijn filmpjes op facebook.  Toch heeft deze happening ook zijn keerzijde. Het heeft even tijd nodig, voordat Sylvain het allemaal heeft verwerkt. Dit is te merken aan de plotselinge boze buien de afgelopen week. Maar dat nemen we maar voor lief.
Sylvain kijkt, net als wij, met veel plezier terug op deze avond en wil iedereen bedanken, die op wat voor manier dan ook heeft gezorgd voor deze mooie avond. Allemaal bedankt!

Vakantieplannen en loslaten

             

We weten al bijna twee jaar dat we dit jaar naar Italië gaan met twee families. De kinderen zijn inmiddels zo groot, dat ze ook partners hebben, dus zouden we in eerste instantie met 11 personen gaan. Echter in de tussentijd is de verkering van zoonlief uitgegaan en ook nichtje heeft inmiddels haar verkering beëindigd. Hierdoor wordt het gezelschap kleiner en ineens weet ook niet iedereen meer of hij nu wel of niet mee wil. We willen naar ons huis, waar we in 2012 met drie gezinnen zijn geweest. Een heel mooie plek, waar we het door het verlies van een dierbare net voor deze vakantie, toch iets minder naar ons zin hebben gehad, dan vooraf verwacht.
Het duurt even voordat iedereen weet of hij nu wel of niet mee gaat, maar als dit dan eindelijk duidelijk is, blijkt ‘ons’ huis al verhuurd. We moeten dus opzoek naar een andere vakantiebestemming. Het andere huis van dezelfde eigenaar (waar we in 2007 zijn geweest), blijkt helaas ook al verhuurd en tot mijn verbazing zie ik dat hier inmiddels het opzetzwembad is vervangen door een mooi ‘echt’ zwembad, er is een nieuwe, overdekte zithoek bijgekomen achter in de tuin, wat deze plek nog mooier maakt dan voorheen. Oh, wat jammer dat beide huizen al weg zijn. We hadden zo graag nog een keer naar Bagnoregio gegaan. Mooie herinneringen liggen daar …
Nu moeten we dus op zoek naar wat anders. In eerste instantie zoeken we in Italië, maken een uitstapje naar Kroatië, maar vinden niet echt iets waar we helemaal tevreden over zijn. We merken inmiddels, dat we na het vertoeven in verschillende mooie, vrijstaande, huizen met van alles erop en eraan, best verwend zijn geraakt. Ons eisenpakketje is misschien wel te hoog. Uiteindelijk wijken we uit naar Frankrijk (dat hebben we wel vaker gedaan), waar we vlak voor mindernacht een huis hebben vinden naar ieders tevredenheid (alleen het nette perkje bedekt met steentjes vlak bij het mooie zwembad zie ik met het oog op Sylvain niet helemaal zitten).  Na wat googlen  zien we echter geen goede recensies over de reisorganisatie waar we dit huis kunnen boeken. We gaan er toch nog maar even een nachtje over slapen.

Lesley is ondertussen ook al een paar weken op zoek naar een vakantiebestemming samen met zijn vrienden. Dit jaar gaat hij voor het eerst alleen op vakantie met vrienden. Ik heb niks te klagen. Hij is inmiddels 18 jaar en gaat nu pas alleen op vakantie. Ging ik zelf niet al op mijn 16^e met vriendinnen naar Ameland? Maar Lesley wil niet naar Ameland of een andere plek dichtbij, zij zijn aan het zoeken naar heerlijke zonvakanties in Spanje of de Canarische eilanden. Ik merk dat ik het heel leuk voor hem vind, maar het zelf toch iets minder fijn vind dat ze gaan vliegen (lees: zover weg gaan). Tja, dat heet loslaten, denk ik. Ik weet niet of ik daar wel zo goed in ben.
Hij vraagt ons of we willen kijken naar de optie die zij genomen hebben op een vakantie op Gran Canaria. Vervolgens vergeten we dat weer, waardoor ik er op maandagochtend alleen naar kijk. Prijs is prima. Appartement zou wat beter kunnen naar mijn idee, ik mis goed keukengerei, een waterkoker, maar is dat ook wat zij belangrijk vinden? In hoeverre kan ik me hier nog mee bemoeien? Ik kan het niet laten om ondertussen toch even verder te zoeken en vind wel iets anders in Spanje, maar door andere vliegtijden, is hun verblijf dan een dag korter. In hoeverre willen ze überhaupt dat ik me ermee bemoei? Ik deel daarom Lesley mijn mening mede, maar geef aan dat het hun keuze is. Zij zijn degenen die er vakantie moeten gaan vieren. Ondertussen hebben de jongens zelf al besloten om wel op de optie in te gaan. Prima toch, ik ben blij voor ze, maar denk dat ik er tegen de tijd dat het zover is, toch wel wat moeite mee zal hebben. Herkent iemand dat of denk je nu: ‘Stel je niet zo aan!’.

Intussen hebben we voor onze eigen vakantie verder gezocht in Frankrijk. Op een gegeven moment stuiten we op een mooi, vrijstaand huis, met veel grond en ruimte om ons heen en een geweldig uitzicht.  Het is maandagochtend en de meesten zijn gewoon  aan het werk, dus oom en ik zijn nog even samen verder op zoek. Nichtje is er in het begin nog even bij, maar zij moet ook werken. Eigenlijk maakt het de kinderen verder ook niet zoveel uit, ze vinden het gewoon fijn om met zijn allen op vakantie te gaan.
Bij het zien van dit huis denken mijn oom en ik hetzelfde, niet verder kijken. Dit is het. Ondanks dat het zwembad in dit geval toch een opzetzwembad is, lijkt het ons geweldig. De rest maakt dit wel goed en de prijs is ook een stuk beter als van het huis dat we de dag ervoor gevonden hadden. We kunnen ons eigenlijk niet voorstellen dat dit huis nog beschikbaar is, de site is al een tijdje niet meer bijgewerkt. Eén telefoontje en we weten dat het huis nog vrij is. We zijn het zoeken inmiddels wel ook wel zat (alhoewel ik dit al het begin van de vakantiefun vind), dus dit wordt het.

                

We hebben de vakanties dus inmiddels rond, zowel wij als Lesley en zijn vrienden. Heerlijk vooruitzicht. Nog een half jaar wachten ongeveer, dan kunnen we genieten. Maar ook de voorpret is al erg leuk. Nu kunnen we echt gaan kijken naar waar we heen gaan, wat er in de omgeving is te doen en zien. Ik vraag Lesley of zij al aan het kijken zijn wat ze kunnen gaan doen. ‘Och’ zegt Lesley ‘ik denk niet dat we zoveel gaan zien. ‘Gewoon lekker stappen en overdag rustig aan doen’. Tja, dat is natuurlijk een heel andere vakantie. Of ik daar zo blij mee ben, daar ben ik nog niet over uit …

(Kerst)shoppen

                 

Yes, eindelijk vieren we geen Sinterklaas meer en ik denk dat Sylvain ook echt begrijpt dat de Sint niet echt bestaat. Of zou hij dit altijd al hebben geweten? En ziet hij het gewoon als een leuk feest? Op school heeft hij ook dit jaar genoten van het Sinterklaasfeest, maar had wel gezien dat de hoofdpiet de locatiemanager was. Dit jaar voor ons dus geen Sinterklaasfeest, maar gezellig pakjes op kerstavond.
Sylvain zou vorige week eigenlijk al logeren bij opa en oma, maar gezien hij nog niet fit was, hebben we het een weekje uitgesteld. Zo gebeurd het dat hij in het weekend van 5 december bij opa en oma bivakkeert. De wedstrijd van Lesley gaat plotseling niet door en zo hebben we op 5 december ineens tijd om met zijn drieën naar de Kerstmarkt in Duitsland te gaan. Dat is al jaren niet meer gebeurd door allerlei omstandigheden.

Niet al te vroeg zijn we klaar om te gaan, maar tegenwoordig kan dat. Ook in Duitsland zijn de winkels nu de hele dag geopend op zaterdag en niet tot 17.00 uur, maar grotendeels tot 20.00 uur en de Famila zelfs tot 22.00 uur. We hebben dus niet echt haast om te vertrekken. Dat past ook niet zo goed bij ons. Zo kunnen we  even het één en ander doen en de hond nog goed uitlaten, voordat we vertrekken. Ik kan me nog goed de keren herinneren dat we met opa en oma Heinkens naar de Kerstmarkt gingen. Volgens mij gingen we in die tijd al vroeg van huis en dan ontbijten in een restaurant. Oma had mij nog gewaarschuwd, dat de slagroom in Duitsland geen suiker bevatte, maar dat was ik bij de vraag of ik slagroom op mijn chocolademelk wilde, natuurlijk alweer vergeten. Meestal gingen we naar Oldenburg. Ook later alleen met mijn ouders. Ik weet niet hoeveel jaar het al geleden is, dat we hier zijn geweest. Of we eigenlijk wel eens met onze kinderen zijn geweest. Lesley vindt het heerlijk om even een dagje alleen met ons op stap te zijn. En ook wij merken dat het toch een stuk relaxter is als Sylvain er niet bij is.
In Oldernburg aangekomen, het is inmiddels al half 2, staan we in de file om ergens te kunnen parkeren. Uiteindelijk vinden we een parkeergarage, midden in de stad, welke erg goedkoop is, toch rijdt het merendeel van de auto’s voor ons door. Als we eenmaal in de parkeergarage zijn, snappen we waarom. Wat een kleine doorgangen naar boven, wat een kleine plekjes en natuurlijk moeten we helemaal naar boven. Het lekkere is, dat we wel direct midden in het centrum zijn. We gaan eerst richting de Kerstmarkt. Hier aangekomen komt de geur van eten en drinken; patat, braadworst, gyros en Gluhwein, ons tegemoet. We geen eerst even lekker eten, dat hoort ook bij de herinnering die ik heb van de vroegere bezoeken aan de kerstmarkt. Joop herinnert zich nog goed de keer dat hij ziek was door een salmonella-infectie, maar toch met ons meeging. Wij stonden allemaal lekker te eten, hij moest er echt niet aan denken.
Het is best fris, er staat een stevige wind. We eten in de snijdende kou, terwijl we om ons heen kijken. Hierna lopen we rustig over de markt, welke naar mijn idee groter is dan in mijn herinnering.  We zien banaan overgoten met verschillende soorten chocolade. Dat ziet er lekker uit. Ik ken volgens mij alleen maar de appel, overgoten met een zoetige, harde, rode korst. Geen idee wat het was, maar ik vond het niet lekker. Heb het vast ooit een keer gehad, anders kan ik deze herinnering niet hebben. Hier hebben we allemaal wel zin in en terwijl we deze ontspannen aan het einde van de markt oppeuzelen liggen we met zijn drieën continue in een deuk om de flauwe grappen, met name van onze oudste zoon. Daar is hij heel goed in, vooral in woordspelingen. We merken alle drie hoe heerlijk  zo’n dagje toch is, als onze jongste niet mee is. Niet dat we zoiets niet samen met hem willen doen, maar af en toe is het toch wel lekker om even een ‘gewoon’ gezin te zijn. We lopen hier nog wat rond, bekijken wat winkeltjes, maar hebben in deze drukte niet echt zin om uitgebreid te winkelen. We besluiten daarom maar naar het winkelcentrum bij de Famila te gaan, waar ook genoeg winkels zijn om rond te kijken.
Heerlijk ontspannen lopen we hier rond, we stappen van de ene naar de andere winkel, drinken tussendoor een kop koffie en Lesley vindt nog een paar mooie, nette schoenen en Joop een nieuwe winterjas. Als we uit gewinkeld zijn gaan we lekker eten bij de pizzeria, waar we wel vaker zijn geweest. We genieten van elkaars gezelschap, hebben leuke, gezellige gesprekken, welke nergens door onderbroken worden. En hierna natuurlijk nog even de Famila in voor wat, met name lekkere, boodschappen.
We hebben een leuke dag. Ik merk ook dat Lesley echt geniet van zo’n dagje alleen samen met zijn ouders, even zonder zijn broertje (waar hij overigens heel blij mee is). Het is even ‘gewoon’, ontspannen, zonder je ogen en oren op scherp te hebben, op te letten of er niet iemand naar de wc moet, etc. Dit hebben we alle drie af en toe even nodig.

Als Sylvain de volgende dag thuiskomt ziet hij direct de nieuwe schoenen van Lesley en de jas van Joop. Wat hebben jullie gedaan? Zonder mij? Ik was bij opa en oma? Hij vraagt het nogal verontwaardigd. Volgende keer mag ik ook mee shoppen toch? Sylvain vindt het ook heerlijk om te shoppen, hij houdt van kleren kopen, maar dan draait het wel alleen om hem. Zin om voor een ander te kijken, daar heeft hij vaak het geduld niet voor. We zouden de week erop met zijn vieren naar Bremen. Dat stond al gepland, omdat Lesley dan geen wedstrijd heeft. Dit kwam er gewoon even tussendoor.
Afgelopen zaterdag zijn we met zijn vieren naar Bremen geweest en we merkten al snel weer waarom we het vorige week zo lekker vonden even zonder Sylvain. Terwijl we  aan het eten zijn, moet meneer natuurlijk weer naar de wc, hij heeft ontelbaar veel broeken moeten passen en uiteindelijk past er maar één (alles is te wijd) en als we een winkel in willen waar niks voor hem te krijgen is, duwt hij ons het liefst zo de winkel weer uit. Zo’n dag draait toch grotendeels om hem. Als Sylvain echter ’s avonds op bed met een big smile zegt hoe blij hij is met zijn kleren, hoe gezellig het was en dat hij er nu ook bij was (iets wat hij die dag ook al een aantal keer heeft laten vallen: ‘Nu ben ik er ook bij hè?), ben ik blij dat we dit ook met hem kunnen doen. Dan nemen we alle ongemakken die er bij komen kijken, maar even voor lief. Hij geniet er echt van en daardoor wij ook, maar af en toe eventjes zonder hem, dat moet ook gewoon kunnen.

Ons jaarlijkse weekendje weg

              

Wat gaat de tijd toch ontzettend snel. Ineens is het al weer tijd voor ons jaarlijkse weekendje weg. Dit jaar was het de bedoeling om in de buurt van zee te gaan vertoeven. Ik vind het heerlijk om ook een dag naar zee te kunnen. Lekker uitwaaien, even alle zorgen mijn hoofd uit laten varen, nieuwe energie opdoen voor de komende tijd.
Helaas was het moeilijk een geschikt weekend te prikken, het enige weekend dat nog lukte, was het weekend waarop ik op de vrijdag een congres ‘Sport & Voeding’ in Papendal had. Het was dus handiger om iets te boeken om en nabij Papendal.
Ondanks dat ik vorig jaar zo druk bezig ben geweest om een boek samen te stellen van al onze weekendjes weg tot dan toe, wat overigens een leuk boek vol foto’s en verslagen is geworden, wist ik niet meer dat we vorig jaar ook al in de buurt van Arnhem zaten. Gelukkig was ik niet de enige. We wisten het alle drie niet meer, totdat we het boek erop na sloegen.

                   

Dit jaar was het weekend voor mij dus wel iets korter. Samen met 3 collega’s ben ik ’s morgens in alle vroegte naar Papendal gereisd, waar we een leuke, gezellige en leerzame dag hebben gehad. Aan het eind van de dag staan mama en Bianca mij op de parkeerplaats op te wachten. Zij zijn deze ochtend ook vertrokken, hebben al even gewinkeld in Arnhem en hebben vervolgens de spullen naar ons chalet in ‘Droompark de Hooge Veluwe’ gebracht.
Ik ben wel moe na de lange, intensieve dag en wil eigenlijk wel lekker op de bank in het chalet, maar we moeten nog boodschappen halen. We brengen eerst mijn spullen naar het chalet en gaan dan op zoek naar de dichtst bij zijnde Albert Heijn. Waar de Tom Tom ons helemaal heen brengt weten we niet, maar het is vast niet de dichtstbijzijnde Albert Heijn. Het duurt namelijk wel een half uur voordat we bij een groot winkelcentrum aankomen. Hier zijn wel 100 winkels. Leuk!
We besluiten eerst boodschappen te halen, die kunnen wel in de auto blijven liggen. Daarna lekker winkelen. De vermoeidheid is ineens verdwenen. De bank kan wel even wachten.
Als we bij de kassa staan, zien we dat alle winkels buiten de Albert Heijn inmiddels gesloten zijn. Het is 18.00 uur geweest en hier is dus geen koopavond. Hè, daar hadden we nu niet op gerekend. We lopen nog wel even rond, misschien is er toch nog het één en ander open en dat is ook wel zo, maar niet de winkels waar wij graag even willen kijken. We besluiten daarom maar naar beneden te gaan, naar de parkeerplaats. Iets om te eten kunnen we ook niet vinden. Onze moeder gebruikt sinds een paar weken een glutenvrij dieet, omdat ze aldoor zo misselijk is, dus we kunnen niet zomaar ergens gaan eten.
Op de parkeerplaats aangekomen, zien we dat deze toch wel heel erg groot is. We zijn op een andere plek dan waar we daarstraks naar boven zijn gegaan en lopen in de richting waar we denken dat de auto staat. We zien hem echter niet, zien niks bekends en besluiten dan maar om eerst weer naar boven te gaan en de Albert Heijn op te zoeken. Daar in de buurt moet onze auto staan.
We komen nu weer op een andere plek uit dan waar we naar beneden zijn gegaan en zien de Mc Donalds. De frietjes hier worden gebakken in olie waar geen andere snacks met mogelijk gluten in worden gebakken, dus hier kan mijn moeder eten. Dit hebben we in het verleden ook met Sylvain gedaan, toen hij een gluten en koemelkvrij dieet had. Terwijl mijn moeder en ik binnen staan om te bestellen, ziet Bianca ineens op het raam een affiche hangen dat er nu ook glutenvrij broodjes hamburger, cheeseburger en quarterpounder te krijgen zijn. Dit is nieuw. Nu kan onze moeder er dus ook een broodje bij nemen. Sowieso is het hier wel gemakkelijk, want op de achterkant van het blaadje wat op het dienblad ligt, staat aangegeven wat vrij is van de verschillende allergenen, waaronder gluten en koemelk. Na het eten gaan we toch echt naar ons chalet en plof ik op de bank.
Voor het eerst in jaren hoeven we niet meer op zoek naar Sinterklaascadeautjes. Alle kinderen ‘geloven’ niet meer in Sinterklaas, dus we vieren nu weer traditioneel kerstavond met pakjes onder de boom. We hoeven geen cadeautjes meer te kopen voor elkaars kinderen, maar trekken nu met zijn allen lootjes. Leuk. Ik heb zelf niet zoveel met Sinterklaas. Misschien wel omdat ik het helemaal niet leuk vond dat ik als kind gewoon voor de gek gehouden was. En met kerst vind ik het veel gezelliger, ook als kind al. Na Kerstavond hadden we altijd nog vakantie en lekker lang de tijd om te genieten van de gekregen cadeautjes.
We gaan natuurlijk nog wel shoppen op zaterdag. Gewoon lekker schoenen en kleding kijken voor onszelf en daarnaast gezellig kletsen, tussen de middag lekker lunchen en in de middag nog even ergens zitten om wat te drinken en ’s avonds lekker eten bij de Griek.
Wat me opvalt is dat er in twee jaar tijd heel wat veranderd is wat betreft het glutenvrije dieet. Er is veel meer bekendheid in restaurants en andere eetgelegenheden en bij de V&D in het restaurant staat overal bij vermeld welke allergenen erin zitten. Niet alleen gluten, maar ook koemelk, noten, etc. De vraag blijft natuurlijk nog altijd of er ook daadwerkelijk heel goed gescheiden gewerkt wordt, zodat er geen kruisbesmetting plaatsvindt. Het is er echter wel een stuk gemakkelijker op geworden. Zal dit ook te maken hebben met de populariteit van het FODMaP beperkte dieet? Of valt het me nu pas op en was het twee jaar geleden ook al zo? Sylvain is niet zo’n grote eter, dus als we eens ergens gingen eten, nam ik net zo lief zelf even iets voor hem mee. Wist ik tenminste ook zeker dat het goed zat. Als het toch niet goed zou zijn, zou ik er bij Sylvain heel moeilijk achter zijn gekomen, omdat hij het niet zo goed aan kan geven.
Bij de Griek waar we vorig jaar hebben gegeten, houden ze ook rekening met mensen die glutenvrij eten, dus voor het eerst in al die jaren eten we voor het tweede jaar achtereen bij dezelfde Griek.
Op zondag wordt het niet uitwaaien aan zee, maar wandelen we langs historische gebouwen in Hoenderloo. Terwijl we via facebook vernemen dat het sneeuwt in Groningen, wandelen wij heerlijk in het zonnetje en genieten van de mooie gebouwen, de stilte en schoonheid van dit deel van het dorp. Pas als we ergens een kop koffie drinken, begint het hier ook te hagelen.

                 

We hebben weer een leuk en gezellig weekend. Ik vond het dit keer wel heel snel om gaan. Zal ook wel te maken hebben met dat we de laatste jaren vaak al de hele vrijdag bij het weekend konden betrekken en dit voor mij dit keer niet lukte.
Smetje op het weekend is wel dat Sylvain ziek is. Zaterdagochtend krijg ik al een appje van Joop dat hij ziek is. Hij heeft buikpijn en is niet fit. Hij had zich zo verheugt op het mannenweekend, omdat ze met zijn drieën in de woonkamer zouden gaan slapen. Al een week kijkt hij mij als het ware het huis uit. Hij heeft geen tijdsbesef, dus weet niet wanneer het ‘volgend weekend’ is.

                       

 

New York, een onvergetelijke reis!

               

Het is vandaag precies een maand geleden dat we terug kwamen van onze vakantie in New York. En ik heb er nog niks over geschreven. Was het dan niet leuk, zal je je afvragen. Niets is minder waar, maar op de één of andere manier heb ik nog niet de tijd en de rust gevonden om erover te schrijven.
In eerste instantie heeft de jetlag ons wakker gehouden, waardoor we wel even nodig hebben gehad om bij te komen van deze intensieve reis. Joop is in de vakantie al ziek geworden en heeft zich lange tijd hierna nog niet lekker gevoeld, daarnaast heeft het gewone dagelijkse leven ons weer volledig opgeslokt, waardoor mij de tijd en puf ontbreekt om er eens rustig voor te gaan zitten. En wat bij andere vakanties veel minder speelt, maar waar we nu allemaal toch wel last van hebben gehad, is dat alle indrukken gewoon even hebben moeten zakken. We zijn dan ook nog niet eerder naar een ander werelddeel geweest en dan ook nog zo’n grote stad waar de snelheid van het leven, de drukte, de vierentwintiguurs cultuur ons zo in zijn greep heeft gehad. Het heeft tijd nodig voordat we dit alles hebben verwerkt en het een plekje heeft gekregen in onze herinneringen.

Terwijl ik voor de zoveelste keer door de foto’s scrol en af en toe één van de vele filmpjes bekijk, gaan mijn gedachten terug naar deze onvergetelijke reis. Wat een stad, wat een megagebouwen, wat een mensen, wat veel verschillende culturen en wat een continue lawaai; alhoewel ik dit laatste in New York zelf helemaal niet zo heb ervaren. Pas bij thuiskomst merkte ik hoe stil het hier eigenlijk is.
In een vorige blog schreef ik dat we de acht geplande dagen wel nodig zouden hebben en dat ik me inmiddels afvroeg of acht dagen niet te kort zijn om alles te zien. Nou het is tekort om alles te zien, maar ik denk dat je niet alles kan en moet willen zien in 1x. Dat is veel te veel. Nu hebben wij natuurlijk nog een jongetje bij ons met een beperking, die wegens zijn autisme tijd en ruimte nodig heeft om tot rust te komen. Teveel in één keer willen is dan geen optie, maar ik denk dat we het zelf ook niet vol hadden kunnen houden. Ondanks dat we lang niet alles hebben gezien wat we hadden willen zien, hebben we echt genoten.
De eerste blik op de skyline van New York was niet vanuit het vliegtuig. Ik weet ook niet of je bij goede weersomstandigheden al wel een blik op de skyline kunt richten, of dat de afstand vanaf JFK airport tot Manhattan überhaupt te groot is. Wij hebben echter niks gezien, omdat het te bewolkt was. Onze eerste blik op de skyline was vanuit het taxibusje waarmee we vanaf het vliegveld naar ons hotel werden gebracht. Terwijl we de eerste rijen taxi’s voorbij zagen komen, we direct in het drukke verkeer van New York zaten, kwamen we op een punt van waaraf we voor het eerst de hoge wolkenkrabbers van Manhattan op ons netvlies kregen. Ondanks de bewolking en het minder goede zicht dat dit met zich meebracht was het geweldig. Ik moest even in mijn arm knijpen om te beseffen dat dit echt was. Voor we het wisten reden we door de drukke straten van Manhattan, omringd door allemaal hoge gebouwen. We keken onze ogen uit …

                             
De dagen hierna hebben we niks anders gedaan dan onze ogen uitkijken, terwijl we door de straten van New York dwaalden, met de metro van de ene plek naar de andere reisden, zomaar op een filmset belandden, de hele dag omringd waren door andere mensen, New Yorkers en de vele andere toeristen uit alle delen van de wereld. In de drukte van de mensenmassa liepen we mee, reden we mee, keken we mee, maar we konden ons hier ook gemakkelijk even uit losmaken in  één van de vele parken die New York rijk is. Niet dat er hier geen mensen waren, maar hier kun je even in alle rust zitten, in de schaduw, ontbijten, lunchen en/of dineren (zoals wij veelvuldig hebben gedaan) of gewoon even uitrusten en mensen kijken.
We hebben veel stukken wandelend afgelegd, daar houden we van, alles in een rustig tempo bekijken. We hebben Times Square bezocht met de vele verkleedde mensen, die voor geld met je op de foto willen, de drukte op dit plein en de megagrootte reclameborden, indrukwekkend om daar in het echt te zijn. We zijn naar Rockefeller Center geweest, waar we over de markt hebben gestruind, waar de Radio City Music Hall zich bevindt, de NBC studio’s zijn waar  o.a. de Tonight show met Jimmy Fallon wordt opgenomen en waar je vanaf de Top of the Rock (observation deck) een overweldigend uitzicht over de skyline hebt van New York. Hier zijn we gebleven totdat het donker werd, zodat we de skyline ook in de avond konden bewonderen. Vanaf de ferry van Manhatten naar Staten Island hadden we een mooi uitzicht op de zuiderlijke skyline van Manhatten met het nieuwe World Trade Center en kwamen we langs het Vrijheidsbeeld en het Immigratie Museum. We hebben over de Brooklynbrigde gewandeld, waar je ook een geweldig uitzicht hebt op de skyline. Om te zorgen voor de nodige rust, hebben we tussendoor Central Park bezocht en hier lekker rondgelopen. In het rustigste en dichtst beboste gebied, de Ramble was het erg rustig en voelde het niet veilig meer toen op een gegeven moment een fietser wel erg vaak opnieuw langskwam. Een dagje strand bij Cooney Island was ook een mooi rustmoment tussendoor. Heerlijk om zelfs in New York even bij zee te zijn geweest. Niet zo moeilijk  natuurlijk met al dat water in de buurt. Op de drukke dagen belanden we ook wel bij het water, waar we dan even lekker in alle rust hebben genoten van het kabbelende water, de golven en het uitzicht. Ondanks de hectiek van de stad, zijn er genoeg rustpunten te vinden.
We hebben gewandeld door China Town, niet echt onze favoriete wijk, het rook hier niet al te fris. Daarentegen rook het in Little Italy, wat hier niet ver vandaag lag, lekker. Daar komen de heerlijke etensgeuren je tegemoet.
Ook zijn we bij Ground zero geweest. Een heel indrukwekkende plek. Niet te bevatten wat zich hier 14 jaar geleden heeft afgespeeld. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar het is moeilijk om in woorden uit te leggen, hoe het is om door New York te wandelen. Dat moet je toch echt zelf beleven …

                    

Joops droom is uitgekomen, maar niet alleen Joops droom. Ook ik en de kinderen hebben genoten. Ik had dit niet willen missen en Lesley heeft een 18^e verjaardag gehad om nooit te vergeten. Sylvain had wel momenten, met name in de metrostations, dat hij het niet zo leuk vond en we merkten ook wel dat hij aan het einde van de dag moe was. Toch was het goed te doen en hebben we op zijn gezicht alleen maar een bigsmile gezien tijdens de vakantie. Ook heeft hij op vele andere gezichten een smile getoverd met zijn manier van doen. Tijdens zijn optreden bij Rockefeller Center, waar hij samen met een straatzanger een showtje heeft weggegeven, maar ook in een aantal winkels, waar hij stond te dansen op de muziek met het verkopend personeel.
Aan niks hebben we echt gemerkt dat hij het niet naar zijn zin heeft gehad, toch zegt hij na een aantal dagen thuis op onze vraag of hij wel weer terug wil naar New York volmondig: ‘NEE’. Wij drieën willen graag nog eens terug en ik kan nu zeggen: ‘Als je de kans krijgt, dan moet je hier toch eens naartoe gaan. Het is echt de moeite waard’.

Gemengde gevoelens 2

        

Eerder deze week schreef ik over het overlijden van mijn oom, de broer van mijn moeder, de zwager van mijn vader. Ja, zal je denken. Dat is dan toch automatisch de zwager van je vader? Bij ons ligt dit toch net even anders, mijn oom is een jongere broer van mijn moeder en getrouwd met een jongere zus van mijn vader. Dubbele familie dus, dus eigenlijk ook een dubbele oom voor mij en mijn zusje.
Eergisteren hebben we definitief afscheid van hem genomen. Terwijl ik van het werk naar huis rijdt en voor de brug stil sta, zie ik dat mijn tante die ochtend al een mooi gedicht heeft geschreven voor haar broer. ’s Middags heeft ook mijn nichtje een mooi gedicht geschreven voor onze oom en er verschijnen verschillende lieve berichten van familieleden, vrienden en bekenden van mijn oom op facebook. Mijn nicht, de dochter van mijn oom, heeft een mooie blog geschreven over hoe zij het afscheid heeft ervaren …
Eén ding komt in alle verhalen, gedichten, berichten, etc. terug. Het was een mooi, warm en liefdevol afscheid.
Je kunt je afvragen of afscheid nemen mooi kan zijn. Afscheid nemen is niet leuk, het doet pijn en maakt je verdrietig. De ‘waarom’ vraag komt weer bij mij om de hoek kijken en ik denk bij veel anderen. Toch kan ook ik zeggen dat dit afscheid mooi was. Om even met de woorden van een andere oom te spreken: ‘ Als het je lukt om een grote redelijk kille aula van het crematorium met ongeveer 250 belangstellenden terug te brengen tot huiskamerproporties en de daarbij passende warmte en intimiteit dan kan er je vreemd genoeg een gevoel van gelukzaligheid en blijdschap bekruipen, ook al neem je afscheid van iemand die je dierbaar is. Zoveel positieve energie en gedeelde smart maakt het leed draagbaar.’ En hier ben ik het helemaal mee eens.

Het eerste wat me opvalt, terwijl ik de zaal van het crematorium binnenloop, zijn de vele bloemen die mijn oom omringen en daartussen een gitaar; op de achtergrond ook nog twee gitaren. Vervolgens zie ik een enorme hoeveelheid mensen, na ons nog de zaal in komen. Nooit eerder heb ik gezien, dat er hier ook een balkon is waar mensen plaats kunnen nemen en dan nog is er geen plek genoeg om iedereen een zitplaats te bieden.
Mijn oom heeft zelf op papier gezet, hoe hij zijn uitvaart wil. De muziek die gedraaid wordt is door hem uitgezocht, en hij heeft de broers en zussen waarmee hij jarenlang op woensdags repeteerde verzocht om twee nummers ten gehore te brengen. Zijn gezin heeft ervoor gezorgd dat alles naar zijn wens is uitgevoerd.
Diep respect heb ik voor mijn nicht, die op deze moeilijke dag, het woord neemt en vertelt wat haar vader voor haar heeft betekend. Ook heeft zij dit voor haar broertje gedaan, omdat hij het niet aankan om aanwezig te zijn. Zelf schrijft ze dat ze stond te trillen als een rietje, maar daar heb ik niets van gemerkt. Vol bewondering heb ik naar haar gekeken en geluisterd naar haar mooie, lieve, woorden. Twee tantes hebben zijn levensverhaal met ons gedeeld en er wordt een mooi gedicht voorgelezen. De muziek die wordt gespeeld en gezongen door de broers en zussen, maakt het geheel compleet. Natuurlijk is er verdriet en is er menig traan gelaten, maar de manier waarop deze dienst helemaal naar de wens van mijn oom is samengesteld en door de familie is verzorgd, zorgt voor het warme en intieme gevoel wat we allemaal hebben.

Mijn jongste zoon staat naast me en ook op deze momenten let hij goed op hoe anderen handelen. Hij ziet voor ons iemand troostend een arm om degene naast hem slaan, als deze wat begint te sniffen. Op het moment dat er bij mij wat tranen over mijn wang rollen, vraagt hij: ‘Gaat het mama’, en hij legt zijn arm om me heen. Helemaal begrijpen wat er gaande is, wat ‘dood gaan’ inhoudt, weet hij denk ik niet. Soms is het wel moeilijk om hem hierin te doorgronden. Aan het einde van de dienst gaan we allemaal staan. Van achteruit lopen de eerste mensen naar voren om hun laatste groet aan mijn oom te brengen. Wij wachten nog even, we staan redelijk vooraan. Mijn zoon snapt niet hoe dit werkt. Waarom moeten we nu wachten? Wij zitten aan het uiteinde van een rij, we kunnen toch de andere kant langs lopen? Ik probeer het hem uit te leggen, maar helemaal begrijpen doet hij het niet bespeur ik uit zijn woorden: ‘Daar staan we dan’. Een tijdje later zegt hij ineens: ‘Gaan we kijken of hij toch nog levend is?’ Moeilijk hoor, toch kiezen we er sinds een tijdje voor om hem toch bij dit soort gelegenheden te betrekken. Er komt een tijd dat hij ook afscheid moet nemen van zijn eigen opa en oma of ons. Naar mijn idee kan hij dit dan beter al eens hebben meegemaakt.

Nadat we de zaal hebben verlaten breken er toch een aantal mensen. Hoe mooi, warm en liefdevol deze dienst ook is, het afscheid is nu toch heel definitief. Het doet me pijn om het verdriet van mijn moeder te zien en ook een aantal andere broers en zussen hebben het nu heel zwaar. Toch fijn dat de familie zo betrokken is, dat iedereen elkaar steunt, dat er zoveel mensen de moeite hebben genomen om een laatste groet aan mijn oom te brengen en zijn gezin en familie te steunen.
Je laat een grote leegte achter, oom, we zullen je nooit vergeten en erg missen. Toch gaan we proberen om jouw positiviteit te evenaren.

Storm, werk en een schrijfevenement.

            

Het is nog donker buiten. De wind giert om het huis en de bomen gaan wild tekeer. Zachtjes stap ik het huis uit, want ik wil de rest niet wakker maken. Met lichte tegenzin stap ik op de fiets. Weer tegenwind, net als gisteren, maar je wilt wat. Ik heb een onrustige nacht achter de rug. Dat gebeurd wel vaker als ik vroeg op moet staan, bang om niet op tijd te zijn, maar nu vooral omdat ik niet kon beslissen wat te doen. De trein van 7.04 uur nemen, met de kans dat ik de eerste presentatie mis, of toch een trein eerder, wat inhoudt dat ik niet met de bus naar het station kan en weer met die harde wind op de fiets moet. Wat ook niet meehelpt is dat ik op zolder de wind heel erg hard om het huis hoor loeien, met regelmatig een harde windstoot tussendoor. Het is echter nog steeds droog en ik heb me voorgenomen als het droog is, toch maar de trein eerder te pakken.
Ik stap dus met lichte tegenzin op de fiets, maar kan ook wel genieten van de harde wind die door de bomen raast. Dat geluid, daar hou ik wel van, en vooral als ik aan de wandel ben dan kan ik er echt met plezier naar luisteren. Nu ploeter ik er tegen in en het verbaast me hoe slecht mijn conditie weer is, na acht maanden niet regelmatig gefietst te hebben. Deze week ben ik er weer mee begonnen, want het is mijn eerste werkweek na acht maanden. De eerste werkweek na drie jaar dat ik weer als diëtist aan de slag kan. Het was een vermoeiende week, waarbij ik met name het nieuwe programma heb moeten leren kennen, allemaal nieuwe gezichten zag op één na, jaja ik kreeg zelfs nog een oud cliënt van mijzelf op het spreekuur uit mijn Thuiszorgtijd, en af en toe diep moest graven om mijn kennis weer naar boven te halen. Toch verbazingwekkend dat oude routines zover weggestopt lijken, maar er dan toch wel uitkomen. Ik moest heel hard nadenken hoe ik uitleg aan een cliënt wat diabetes is, welke informatie ik geef in welke volgorde, maar eenmaal beginnend komt de uitleg er toch, iets minder routinematig, als vanzelf weer uit. Wat ben ik blij weer even als diëtist aan de slag te kunnen.
Hieraan denkend vervolg ik mijn weg richting station, het fietsen gaan niet snel, ik heb het warm, maar gelukkig zijn de windstoten minder heftig als gisteren. Toen zag ik op een gegeven moment een aantal kinderen een stuk voor mij op de grond liggen. Net voordat ik de plek genaderd was, waren ze opgestaan en aan de kant gaan staan en voelde ik waardoor ze gevallen waren. Het lukt mij om te blijven staan, maar verder fietsen lukte niet. Een enorm windstoot kwam achter het hoge gebouw vandaan, ook achter mij stonden de fietsers stil en probeerden we,  eerst lopend, onze weg te vervolgen. Zo plotseling als de windstoot er was, was hij ook weer verdwenen en kon ik weer opstappen en mijn weg al ploeterend vervolgen.
Opnieuw kom ik bezweet aan, stal mijn fiets, haal een kop koffie en neem plaats in de trein. Het is nog rustig. Ik ben benieuwd wat deze dag me gaat brengen. Een hele dag vol verschillende presentaties van mensen die al één of meerdere boeken hebben uitgegeven, hoe ze dit hebben gedaan, etc. Ik heb natuurlijk ook al een boek uitgegeven, maar dat voelt toch anders, omdat het een biografie is. Nu heb ik een heel ander boek in mijn hoofd, waar ik ook zeker wat mee wil doen en hier kan ik wel wat hulp bij gebruiken. Ik hoop dat deze dag me weer een stuk verder brengt.

In Hilversum aangekomen zoek ik kijkend op mijn briefje mijn weg. Om mij heen lopen er meer vrouwen met briefjes of een telefoon in hun hand te zoeken. Zouden zij ook allemaal naar ‘Schrijf! 2015’ gaan? Een aantal lopen in de zelfde richting en we spreken elkaar aan, ja ook zei  gaan naar het schrijfevenement. Terwijl we door de nog immer razende storm lopen, wisselen we ervaringen uit. Wie is er al bezig met een boek schrijven? Sommigen hebben hier ook hulp van een schrijfcoach bij ingeschakeld en ik hoor hoe dit in zijn werk gaat.  Een grote som geld hebben ze hiervoor over. We hebben allemaal dezelfde droom, wie van ons zal het lukken om daadwerkelijk een boek uit te geven? Ik spreek iemand die zelf een website heeft waarop ze recensies, interviews en meer over fantasyboeken plaatst. Het past niet bij mijn genre, maar we wisselen toch visitekaartjes uit. Wie weet waar het goed voor is. Leuk om op deze manier anderen, gelijkgestemden, te ontmoeten.
Aangekomen bij het theater, zien we dat er met name vrouwen op dit evenement zijn afgekomen. Op een enkele man na zijn het allemaal vrouwen, jong, oud, er tussenin. Willen die allemaal net als ik een boek schrijven?
Mijn nichtje is hier ook, we hebben niets afgesproken, maar als ik een plekje in de zaal zoek en ga zitten, blijkt ze vlak achter me te zitten. Zij is redacteur en nu bezig met de schrijversvakschool. Weer een vierjarige opleiding, knap hoor. Ook ik heb nagedacht over de schrijversvakschool. Ik wil niet de volledige opleiding gaan doen, maar delen, kan echter niet goed kiezen of ik fictie of non-fictie wil volgen. Nu ik weer aan het werk ben als diëtist en me wil aanmelden als herintreder, zal ik hier ook veel voor moeten doen. Ik schuif deze wens nog maar even voor me uit.

Het is een leuke, interessante dag met verschillende sprekers. De eerste spreekster zat vorig jaar in de zaal en brengt in maart haar eerste boek uit. Ze vertelt hoe zij te werk is gegaan en welke stappen ze heeft gezet. Een pittige, gedreven tante met veel zelfdiscipline. Ik heb bewondering voor haar, maar kan me niet met haar vereenzelvigen. Ook spreekt er een bestsellerauteur. De ‘gemakkelijke’ manier waarop zij haar boeken blijkt te schrijven en uitgeven, wijzen op jarenlange ervaring, maar ook zij is ooit ergens begonnen. De schrijfcoaches van boekschrijven.nl zelf vertellen hun verhaal en geven ons korte schrijfopdrachten. We krijgen een dictee om onze taalkennis te testen en leren over schrijven en schrappen. Het is een lange, maar inspirerende dag en ik heb hier zeker het nodige van opgestoken. Vooral het beschrijven van je personages, het wel of niet in zijn of haar hoofd gaan zitten, hoe introduceer je je personages, betrek er niet teveel in, daar heb ik veel van geleerd. Bij schrijven hoort veel schrappen, maar niet direct in de eerste versie. Wat neem je wel op in je verhaal en wat niet, hoe breng je structuur aan in je schrijfproces en wat doe je om je creativiteit aan te wakkeren, allemaal zaken waar ik wat mee kan. Het was voor mij een interessante, leuke, gezellige dag met voldoende inspiratie om verder te kunnen met mijn boek. Ideeën genoeg om mijn hoofdpersonage verder te ontwikkelen en ik ga het aantal personages in mijn boek flink schrappen. Dit geeft te veel onrust, je moet teveel uitdenken en … het is helemaal niet nodig!

Vuurwerk!

             

Ken je dat? Zo’n kind dat de hele dag alleen maar over één ding kan praten, vuurwerk!
Ik dacht dat we het een beetje achter de rug hadden. Onze oudste is nu zeventien en heeft het ‘ergste’ achter de rug. Hij vindt het nog wel leuk om vuurwerk af te steken en heeft ook echt wel zelf wat vuurwerk gekocht, maar hij heeft het gelukkig niet meer vanaf de dag na de zomervakantie over Oud en Nieuw en dat hij zin heeft om vuurwerk af te steken. Ik denk dat het vorig jaar en ook het jaar ervoor al wel wat minder was geworden. Dat gepraat over vuurwerk, het bekijken van filmpjes op de computer met daarbij de bekende zin: ‘Moet je zien mam, vet cool!’ De hele dag ging dat door. Om gek van te worden.

Ik begrijp het wel een klein beetje. Ook ik vond het als ‘klein kind’ leuk om vuurwerk af te steken. Ik vond het maar wat stoer, dat ik op een gegeven moment ook zelf rotjes durfde afsteken. Hoe oud ik op dat moment was, weet ik eigenlijk niet. Toch denk ik dat voor mij niet het vuurwerk afsteken het belangrijkste was. Nee, bij vuurwerk hoorde de jaarwisseling en die was altijd erg gezellig bij ons. Na twaalf uur kwamen alle ooms, tantes, nichtjes, neefjes en eventuele aanhang, die op dat moment bij mijn opa en oma van moeders kant, waren onze kant op gewandeld. Van de Wijert naar Corpus. Dat was de gezelligste nacht van het jaar en we mochten natuurlijk lang opblijven.
Samen met neefjes en nichtjes en misschien ook wel ooms en tantes staken we dan vuurwerk af. De rotjes gooiden we dan zo van de galerij af naar beneden. Of we ook siervuurwerk hadden dat kan ik me niet eens herinneren. Ik denk het wel, want mijn vader hield meer van siervuurwerk. Wie het vuurwerk kocht, meenam of wat dan ook weet ik ook niet. Volgens mij is de familie van mijn moeder helemaal niet zo vuurwerkachtig, maar toch zijn dat mijn herinneringen aan Oud en Nieuw. Gezellig met elkaar, drukte in huis, lekker eten en drinken, vuurwerk afsteken en wij, mijn zusje en ik, hoopten elk jaar dat de familie weer iets langer bleef, dan konden we de volgende dag vertellen hoe laat we wel niet op bed waren gekomen. In mijn herinnering zijn we één keer pas om half 6 in de ochtend op bed gekomen. Dat vonden we echt geweldig. Wat een mooie tijd was dat, zo gezellig met z’n allen en dan de volgende dag weer op tijd op en op bezoek bij opa en oma van mijn vaders kant, waar we steevast keken naar het schansspringen, samen met de oom en tante, nichtje en neefje die ook bij de andere kant van de familie horen. Of de andere familieleden uit het Zuiden en Westen en later midden van het land hier dan ook waren, dat weet ik eigenlijk niet. Hierna gingen we dan naar de andere opa en oma, waar het altijd een zeer drukke boel was op de eerste dag van het jaar. Het was maar goed dat niet de hele familie op het zelfde tijdstip kwam, want dan was het echt proppen in het huisje. Toch maakte dat eigenlijk niks uit. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd en het was iedere keer weer een verassing wie je allemaal tegenkwam. Een deel had ik die nacht al gezien, maar dat maakte niets uit. We houden van gezelligheid. Dit is jaren het beeld geweest wat ik bij Oud en Nieuw heb.

Op dit moment stuitert mijn jongste al dagen door het huis. Degene die als het erop aan komt, als de dood is voor vuurwerk, maar hij houdt er nu niet over op. Gelukkig begint het bij hem nog niet direct na de zomervakantie, maar vanaf het moment dat hij buiten vuurwerk hoort en/of de eerste vuurwerkfolders op de mat liggen, dan is het raak. Op zijn tablet zoekt hij op Youtube filmpjes op. Herhaaldelijk hoor ik: ‘Youtube, filmpjes vuurwerk’. Het lukt hem niet altijd om direct dat te vinden wat hij zoekt, omdat zijn spraak soms wat onduidelijk is. Als hij het dan gevonden heeft, bekijkt hij het ene filmpje na het andere. Ik hoor niets anders dan ‘pfieuw, pfieuw, pfieuw, etc.  Zelfs onze oudste wordt er gek van en dat zegt wat.  Het vervelende is dat we hem niet duidelijk kunnen maken, hoe lang het nog duurt voordat het echt Oud en Nieuw is. Hij heeft geen besef van tijd. Ook het bijhouden van een afkruisschema heeft geen nut. Hij ziet dan wel dat het nog een aantal vakjes duurt, maar kan niet tellen en dagen zeggen hem niks. Hij loopt al dagen lang met folders rond, de folders gaan met hem mee in bed. Hij weet dat hij nog vuurwerk heeft liggen van vorig jaar, gekregen van een buurjongen op nieuwjaarsdag. Hij blijft er maar over doorgaan. Gisteren zaten we op de fiets en hoorde hij vuurwerk. Hoor je dat mam, ik ga ook vuurwerk afsteken. Als ik dan zeg dat dat nog niet mag is zijn antwoord: ‘Zij doen het ook’. Uitleggen dat wat zij doen niet mag en dat je opgepakt kan worden, heeft geen enkele zin. Wat houdt dat dan in? Wat is opgepakt? Wat is een boete? Hoezo bureau Halt? Mijn zoon is gek op de politie, dus zal het waarschijnlijk helemaal niet erg vinden als ze voor zijn neus staan.
Vandaag gingen ze dan ‘eindelijk’ vuurwerk ophalen. Vanaf 14.00 uur ligt het vuurwerk hier in de kamer. Van papa mag Sylvain zodra het donker is, iets afsteken in de tuin. Hij vraagt zich nu alleen maar af wanneer het nu donker wordt. Vervolgens roept hij nog één dagje slapen en dan gaan we naar oom en tante. Ik moet het nog even aanhoren, probeer me ervan af te sluiten, maar dat lukt niet echt als je kind, alleen al tijdens het typen van dit verhaal, continue met een doosje kindervuurwerk, sterretjes, etc., met een bigsmile op zijn gezicht naast me staat.
Ik denk dat hij morgen direct om 18.00 een groot deel van zijn vuurwerk moet afsteken en hopelijk wachten de anderen dan nog even, want anders komt het vuurwerk niet op.
Om 00.00 uur durft mijn grote held namelijk niet naar buiten. Veel te veel lawaai, geflits en geknal wat uit onverwachtse hoek komt. Dan zit hij gewoon binnen en bekijkt vanuit het raam het vuurwerk. Pas als het heftigste achter de rug is en het eigenlijk niet meer mag, begint mijn zoon weer over het afsteken van vuurwerk ….

Wie wat bewaart, heeft wat …

            

Ja, daar zit wel wat in. Aan de ene kant bewaar ik een heleboel, maar aan de andere kant ook juist weer niet. Ik ben goed in het bewaren van doosjes, gekleurd papier, karton, etc. Misschien kan ik het nog eens gebruiken voor … Vooral richting Sinterklaas is het wel handig om wat te hebben om te gebruiken voor een surprise. Aan de andere kant ben ik ook een enorme chaoot en niet handig in bewaren of niet systematisch. Hier kwam ik deze week achter.

Dit weekend hadden we weer ons moeder en dochters weekend. Dit keer waren we gestationeerd in Braamt, een heel klein dorpje in de achterhoek. Van het dorp zelf hebben we weinig gezien, want vrijdag kwamen we pas aan toen het al donker was en zaterdag zijn we de hele dag naar Arnhem geweest. Ook zondag hebben we ervoor gekozen om ergens anders te gaan wandelen, dus als je iets wilt weten over Braamt, moet je niet bij mij zijn. Ik kan je er niks over vertellen.
We hebben weer een leuk, gezellig weekend gehad, bestaande uit winkelen, cadeautjes kopen, kleding kijken en passen, kletsen, lekker eten met als vaste prik op vrijdagavond patat en op zaterdagavond eten bij de Griek. Zondags een leuke wandeling, dit keer in de kleinste stad (tenminste dat zeggen ze) van Nederland; Bronkhorst. Een erg leuk stadje, met oude wegen, leuke kleine winkeltjes en tal van galeries. Hier bevindt zich ook het Dickens Museum. We hebben hier leuke galeries gezien. De meeste indruk op mij heeft een galerie van een schilder gemaakt, met o.a. mooie schilderijen van Venetië. Daarnaast maakte deze kunstenaar van papier maché en met behulp van allerlei keukengerei, haarklemmen of andere haar attributen, hele mooie vogels. Erg leuk om te zien.
                

We kwamen op het idee om eens op papier te zetten, waar we allemaal al zijn geweest de afgelopen jaren. Vanaf ’95 gaan we bijna jaarlijks een weekend met zijn drieën op pad, iedere keer een andere stad, waar we winkelen, eten, etc. Voor zover we ons kunnen herinneren hebben we bijna elk jaar dat we weg zijn geweest, gegeten bij de Griek. We hebben dus al heel wat Grieken gezien in Nederland. Ook eten we steevast een patatje op de vrijdagavond, dus we hebben ook de nodige cafetaria’s bezocht. Helaas hebben we geen beoordelingslijstjes bijgehouden, dus ik kan je niet vertellen, waar je de beste Griek kunt vinden of de lekkerste friet. Wat ik nog wel weet, is dat je bij de Griek in Oss een megaportie giros krijgt. Wij eten ons bord al haast nooit leeg, maar hier hadden we het idee dat het bord nog net zo vol was als toen hij werd opgediend, terwijl we er toch echt van gegeten hadden.
Tijdens het weekend zijn we al begonnen met een lijstje te maken van waar we welk jaar geweest zijn. Zonder foto’s en de schriften, waar we trouw elk jaar in geschreven hebben, kwamen we nog niet zover.
Thuis ben ik verder gegaan met de zoektocht en kwam ik erachter dat ik qua foto’s helaas niet zoveel terug kan vinden. Vooral van de foto’s van voor het digitale tijdperk, heb ik nog maar weinig over. Er zitten er nog vele in mijn hoofd. Ik weet ook zeker dat er foto’s van gemaakt zijn, maar of ik ze zelf heb gemaakt of mijn moeder of zusje, dat kan ik me niet meer herinneren. In mijn fotoalbums zie ik ze niet terug. Nu ben ik ook nooit zo goed geweest in foto’s plakken. Vakantiefoto’s belanden altijd keurig in een mapje, want die wilden we graag aan familie laten zien, maar de overige foto’s … wat ik daarmee heb gedaan?
Ik heb het hele huis afgezocht. Op alle plekken waar ik fotomapjes heb bewaard heb ik gezocht, in de kist met overige foto’s, maar helaas ik heb er weinig teruggevonden. Ook ben ik opzoek gegaan naar de schriften waar we in geschreven hebben. Die zouden bij mij moeten liggen. Nu schrijf ik niet alleen in de weekenden dat ik met mijn moeder en zusje weg ben, nee er liggen hier nog oude familieschriften, elke vakantie waarin we weg zijn geweest is er een vakantieschrift bijgehouden, dagboeken heb ik ook in schriften geschreven, dus in mijn kamertje staan rijen met schriften, maar zoals het een chaoot betaamd, niet netjes op volgorde. Ook liggen er nog schriften in verschillende koffertjes. Een koffer vol schriften, dagboeken, etc. welke ik heb gebruikt voor het schrijven van mijn boek. Alles ben ik bij langs gegaan, bijna alle jaren waarin we weg zijn geweest heb ik na lang zoeken teruggevonden op 2 jaren na. Zou dat schrift toch bij mijn moeder of zusje liggen?

Maar waar zijn toch al die foto’s? Ik kan me niet voorstellen dat we geen foto’s gemaakt hebben. Ze moeten toch ergens zijn en het zit me niet lekker dat ik ze niet kan vinden. Waarom ben ik zo’n chaoot. Waarom kan ik dit soort dingen niet goed bewaren. Kan ik geen manier bedenken hoe ik het goed op kan ruimen. Nu heb ik al mijn schriften weer door mijn handen gehad. Heb ik alle fotomapjes en losse foto’s die ik kon vinden door mijn vingers laten glijden, maar dacht je dat ik het nu systematisch heb opgeruimd? Nee dus. Wat ik nu handig vind, vind ik de volgende keer helemaal niet handig en dan doe ik het gewoon weer anders. Zo vind ik dus nooit iets terug.
Gelukkig heb ik tegenwoordig alle foto’s digitaal en deze wel systematisch opgeslagen. Die foto’s kan ik dus wel terugvinden, alhoewel ik bij het crashen van mijn vorige computer toch wel het één en ander kwijt ben geraakt.